คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Ep.3 นีนี่ไหว้คุณตำรวจสิลูก พาร์ทแรก #เทาไคShota
มีคำกล่าวว่าเมื่อไหร่ก็ตามที่เรานึกถึงอดีต
นั่นหมายว่าปัจจุบันของเรามันไม่ค่อยจะมีความสุขเท่าไหร่
แต่ผมกำลังคิดว่าสำหรับผมแล้วอดีตมันคือจุดเริ่มต้นของปัจจุบันที่แสนมีความสุขนี้
ผมนอนตะแคงมองเด็กมัธยมปลายปี1ที่กำลังหลับตาพริ้มอยู่ข้างกาย
ร่องรอยที่แต่งแต้มผิวกายเนียนละเอียดยืนยันถึงสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่นาทีก่อน
ผมขยับตัวเข้าไปใกล้เพื่อดมกลิ่นแป้งเด็กที่อีกฝ่ายชอบใช้
ริมฝีปากอิ่มสีเชอรี่เผยออกจากกันอยากจูบซ้ำๆแต่ก็ไม่อยากรบกวนเวลานอนของอีกฝ่าย
จนกระทั่งกลีบปากที่จ้องมองอยู่ขยับพร้อมเสียงที่เริ่มแตกของเด็กอายุ16
“มึงไปแปรงฟันดีไหมจื่อเทา..”
ใยเธอจึงเลือดเย็น เสียใจมากรู้ไหม........
ผมลุกจากเตียงและเดินลากขาเข้าห้องน้ำเศร้าๆ พลันคิดถึงใครอีกคนนึงในอดีต
ภาพเด็กน้อยแก้มยุ้ยพูดจาน่ารักน่าชัง
“จื่อเจาๆ นีนี่หยักกินไอตีม” .........
ตอนนี้ผมสปอยให้คุณรู้เพียงแค่ว่า เราทั้งสองคนได้อยู่ด้วยกันจนหัวผมเริ่มบาง (ผู้ชายวัย31ที่น่าสงสาร)
แต่กว่าจะถึงตอนนี้มันมีเรื่องเยอะแยะมากมายเลย เอาหละเรามาย้อนกลับไปเมื่อ 5 ปีที่แล้วกับเถอะ
(เพราะคอนเซปเราคือโชตะฉะนั้นคุณจะไม่ได้เห็นร่างบางของนีนี่วัย16ตอนนี้แน่นอน อิอิ)
...............................................................
เช้าอันแสนสดใสหลังฝนตก ผมเปิดเพลงเบาๆ นอนอ่านหนังสือจิบน้ำส้มคั้น มีเด็กตัวนุ่มนิ่มนอนไถพุงเล่นตุ๊กตาหมาพุดเดิ้ลสีน้ำตาลพร้อมพากย์เสียงเอง “มงกูๆกัดจู๋จื่อเทาเลย แง่มๆๆๆๆๆ” ช่างน่ารักน่าดูเอ็นจริงๆครับ แต่แล้วความสุขมักจะอยู่กับเราไม่นาน เสียงออดหน้าบ้านนำพาความหงุดหงิดจากผู้ไม่ได้รับเชิญ แต่เสนอหน้ามาทำไมไม่รู้
เปิดประตูบ้านไปก็เจอหน้าเหี่ยวๆเจ๊กๆของคนข้างบ้าน ผมละอยากตะโกนออกไปเหลือเกินว่า “กูไม่มีเศษตังค์ไม่ต้องมาขอทานแถวนี้” แต่พอเหลือบเห็นร่างผอมบางแปลกตาข้างๆแล้วก็ต้องเดินเข้าไปต้อนรับอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก
“โย่ๆ ไอ้เทาเพื่อนรัก”
ใครเพื่อนมึงไอ้ผ้าปูที่นอนด่าง........
“อืม ว่าไงลู่หานเพื่อนรัก”
ในโซเชี่ยลเขาว่าเรียกใครเพื่อนรักคือคนที่กูเกลียดรู้ไหมเจ๊ก......
“เห้ยคืองี้ นี่น้องลูกน้าคนเกาหลีที่มาแต่งงานกับป๊ากู ชื่อเซฮุน”
น้องลูกน้า ที่มาแต่งงานกับพ่อมึง ...บ้านกูเรียกลูกเมียน้อยสั้นๆ
“ครับสวัสดี” ผมยิ้มให้อย่างสุภาพคน มองหน้าแล้วก็รู้ว่าพ่อมันคงมีเมียน้อยตั้งแต่มันยังเล่นขี้ตัวเอง ดูสิครับ ลูกเมียน้อยโตขนาดนี้แล้ว
“มึงยังไม่เคยเจอดิ นี่เค้าอยู่กับแม่ต่างจังหวัดพอดีได้งานที่นี่เพิ่งสอบได้เลย แล้วคือบ้านกูไม่ว่างกำลังต่อเติมน่าจะสองสามวันอ่ะ กูเลยเอาน้องกูมาฝากนอนด้วยหน่อย”
มึงเห็นบ้านกูติดป้ายว่า “โฮมสเตย์” หรอไอ้เหี้ย....
“อ่อ...ได้สิ มีห้องว่างอยู่”
“เห้ยว่างอยู่แล้วมึงนอนกะหลานทุกคืนหนิ” แม่งพูดพลางขยิบตาด้วย แหม่ รู้ดีจังไอ้เจ๊กตาวิเศษ
“ยังเอ่อ ผมรบกวนด้วยนะครับ พี่จื่อเทา” เซฮุนคนดีมารยาทงามยิ้มหวานให้ผมใจกระตุกเล่น โถ แม่คุณหน้าตาก็น่ารักไม่น่ามีพี่ขี้หมาแห้งแบบนี้เลยนะ
“ครับไม่เป็นไร ไอ้ลู่ก็เพื่อนสมัยมหาลัยยังไงก็คนกันเอง จะมานอนทั้งเดือนทั้งปีก็ได้นะ พี่คิดค่าเช่าคืนละ 3 หมื่นวอน” เซฮุนทำตาเหลือกในขณะที่พี่มันก็อึ้งไปแป๊บและแก้ไขสถานการณ์เป็นหัวเราะกลบเกลื่อนหน้าเหี่ยวไปตามแรงโน้มถ่วงโลก
“กรั๊กๆๆๆๆ ไอ้เชี้ยเทาแม่งยิงมุขอีกละ เห้ย เซฮุนทำตัวตามสบายเลยนะ บ้านเพื่อนพี่เอง”
ว่าจบก็ตลกแดรกเดินกลับไปทิ้งน้องชายมันไว้กับกระเป๋าเดินทางหน้าบ้านกู ไอ้สัดไหนค่าเช่าต่อคืนกูหละ ผมปั้นหน้าคนดีก่อนจะช่วยน้องหิ้วกระเป๋าเข้าบ้านมา จริงๆผมก็ไม่ได้รังเกียจอะไร บ้านก็ใหญ่โตมี 4 ห้องนอน แต่พี่เขยกับพี่สาวผมไม่ค่อยกลับกันมา เพราะขี้เกียจจะมาเจอหน้ากัน มันก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่ถ้าจะมีใครมาอยู่เพิ่มแค่ชั่วคราว
“จื่อทาววววววว ใครมาอ๊ะ” เสียงน่ารักแต๊ดแต๋ของหลานชายมาพร้อมขาสั้นๆวิ่งมาหา พอเจอเซฮุนก็ชะงักไปนิดนึง
“โหววววววว ตัวขาวมากอ่ะ” คำแรกที่มันทักเซอุนพร้อมทำตาโต ใช่สิ...มึงอยู่กับน้าตัวเขียวๆแล้วก็ส่องกระจกเห็นตัวเองหน้าดำๆทุกวันมันก็ต้องตะลึงกับความขาวดั่งสาวเกาหลี(แดรกกลูต้า)ของเซฮุนเป็นธรรมดา
“น่ารักจังเลยครับชื่ออะไรเอ่ย” เซฮุนย่อตัวลงนั่งพลางทักทายไอ้ตูดหมึก
“คิมจงอินครับอายุ 10ขวบแล้ว”
“ทำไมตัวเล็กจังคิดว่า 5-6ขวบซะอีก พี่ชื่อเซฮุนนะครับอายุ 22ปี”
“เออว่าแต่นายได้งานอะไรหรอถึงเข้ามาทำในเมือง?” ผมถามแทรกไปเพราะความขี้สงสัยพลางทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาใกล้ๆ
“สอบเป็นตำรวจได้ครับ อยู่สน.กังนัมครับ”
เหยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ผมรีบกระเด้งตัวปราดเข้าไปอุ้มหลานไว้แนบอก ก่อนจะวิ่งหายไปในห้องน้ำ เปิดเสื้อลายหมีคุแมวหน้าโง่สำรวจทั่วผิวหลาน โอเค ....ไร้รอยดูดใดๆไม่ว่าจะเป็นซอกคาหลังพุงหรือขาหนีบ ถอยใจโล่งอกก่อนจะเดินจูงหลานกลับมาเจอสีหน้างงๆของคุณตำรวจหมาดๆอีกครั้ง
“เอ่อ พอดีเมื่อกี๊นีนี่นั่งบิดไปมา ผมเลยกลัวแกจะฉี่ราดเลยรีบอุ้มไปส้วม” คำแก้ตัวพลิ้วไหวดั่งสายลม
“ไม่เห็นได้ฉี่เลย...เข้าไปก็จับเค้าแก้ผ้าทำไมก็ไม่รู้”
“กร๊ากๆๆ นีนี่อ่ะชอบแกล้งน้า เอ่อ เซฮุนครับเอาของไปเก็บแล้วกันเนอะ ห้องที่ว่างห้องพี่เขยพี่เองไม่ค่อยมีคนใช้ ขึ้นบันไดอยู่ซ้ายมือประตูสีฟ้านะ อ้าวได้เวลากินข้าวแล้วนี่นา วันนี้นีนี่กินอะไรดีเอ่ย” ผมรีบหัวเราะกลบเกลื่อนแล้วบอกจุดทิ้งตัวให้คุณตำรวจก่อนจะลากหลานมาในครัว เซฮุนยิ้มน้อยๆก่อนจะแบกกระเป๋าขึ้นไปคงไม่ได้เอะใจอะไร
ผมรีบพาหลานมานั่งบนโต๊ะกินข้าวหันซ้ายหันขวาแล้วหันมาเริ่มบทสนทนาอันเคร่งเครียดกับนีนี่
“หลานครับฟังน้านะ ตอนนี้เรากำลังมีกองสอดแนมจากบ้านข้างๆเข้ามาอยู่ด้วย ฉะนั้นนีนี่ต้องฟังกฏใหม่ในการอยู่ร่วมกันตอนนี้”
“สอดแหนมคือไรอ่ะ สอดเข้ามาทางไหน...”
“สอนแนมมมมมมมมมม ไม่ใช่แหนม แปลว่าพวกสายลับ”
“อ่อ”
“นีนี่ห้ามพูดเรื่องแบบ..ที่เราเอ่อ ทำแบบนั้นกันให้ใครฟัง ห้ามจูบ ห้ามเอาหน้ามาไถกางเกงน้า ห้ามป้อนอาหารทางปาก ห้ามพูดถึงเรื่องที่เราเล่นกันไม่ว่าจะเป็นสไลด์หนอน กินชีสไบท์ หรือเอาอะไรไปถูอะไรนี่ก็ห้ามพูด เข้าใจไหม?” ผมแร๊พใส่หลายพลางนับนิ้วตามที่คิดว่ามันพอแล้วสำหรับการป้องกันตัวไม่ให้โดนคุณตำรวจลากเข้าซังเต
“จำไม่ได้อ่ะ...ยาก” หน้ามึนๆมองหน้าผมแบบน่าสงสาร ยิ่งตอนมันพูดคำว่า “ยาก” ผมนี่น้ำตาจะไหล คือเด็ก10ขวบมันยังความจำไม่ดีหรือว่าเป็นแค่หลานผมที่ความจำสั้นวะ
“เอางี้ งั้นเราห้ามเข้าใกล้กัน ห้ามกอดกัน แต่นีนี่ก็ห้ามพูดเรื่องน้าให้พี่เซฮุนฟัง ทุกเรื่อง ห้ามพูดถึงน้า”
“ทุกเรื่องเลยหรอ”
“ทุกเรื่องห้ามพูดให้พี่เขาฟัง”
“ก็ได้”
“โอเคดีล” ผมบอกแล้วยื่นมือให้หลานไฮไฟว์ มือเล็กแปะลงมาแล้วดิ้นดุ๊กดิ๊กๆลงจากโต๊ะกินข้าวแล้ววิ่งไปเล่นที่โซฟากับกองตุ๊กตาหมาหมีสารพัดสัตว์ มองหลานแล้วก็เอ็นดูครับ อยากเป็นสัตว์แพทย์ อยากได้หมามากแต่ผมรอให้แกโตกว่านี้รู้จักตักขี้หมาเป็นแล้วค่อยให้เลี้ยง เอาหมามาตอนนี้ก็ภาระผมเปล่าๆ
“อ่าวทานข้าวกันเสร็จแล้วหรอครับ?” เสียงเซฮุนทำเอาผมสะดุ้ง แต่พอเห็นเสื้อกล้ามกับกางเกงบ๊อกเซอร์สีเขียวที่อีกฝ่ายใส่แล้วผมนี่แทบเป็นลม ไอ้ชิบหายคนหรือสโนว์แมน มึงจะขาวไปไหนเนี้ย มึงสารภาพมานะ มึงชื่อโอลาฟใช่ไหม!
“อ่อ เปลี่ยนแผนหนะเด็กก็งี้ เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาเดี๋ยวหิวเดี๋ยวขอเล่นก่อน”
“ฮ่าๆ พี่จื่อเทานี่เก่งนะครับเลี้ยงหลานตัวคนเดียวทั้งที่ยังโสดอยู่ น้อยคนนะครับที่จะเลือกมานั่งเลี้ยงเด็กแทนการไปเดทกับสาวๆ”
มึงพลาดแล้วโอลาฟ.....เลี้ยงหลานเนี้ยมึงไม่ต้องเสี่ยงว่าโดนปฏิเสธเวลาขอเยนะรู้ไหม..... เพราะหลานมันไม่รู้เรื่องว่ามึงกำลังทำไร....
ผมอมยิ้มมองเด็กน้อยน่ารักที่เล่นตุ๊กตาหมาพลางหันมาตอบด้วยความหล่อแบบพระเอกเกาหลี
“ผู้หญิงหาเมื่อไหร่ก็ได้ครับ แต่เด็กวัยนี้กำลังต้องการคนเอาใจใส่พ่อแม่เขาก็ยุ่งไม่มีเวลาดูแล ถ้าผมทิ้งเขาไปอีกคนก็กลัวนีนี่จะโตมาขาดความอบอุ่น”
หล่อไหมมึง กูจำมาจากหนังสือพ่อและเด็กเลยนะ ผมหันมายิ้มให้คนข้างๆ....แต่เขาหายไปแล้วครับ คือแม่งเดินไปเล่นกับหลานกูเมื่อไหร่ไม่รู้ ปล่อยให้กูยืนคุยกับอากาศอยู่ตั้งนาน
ผมถอนใจแล้วหมุนตัวไปทำกับข้าวป้อนหลานอย่างจริงจัง วันนี้นีนี่มีเมนูพาสต้าพร้อมผักห้าสีที่มีคุณประโยชน์ให้ร่างกายเจริญเติบโตเร็วไวจับตรงไหนก็เต็มไม้เต็มมือ ยืนทำอาหารโป๊กเป๊กๆไม่ถึง 20 นาทีทุกอย่างก็สำเร็จเสร็จสรรพ ผมจัดโต๊ะเสร็จก็เดินไปเรียกหลานกับเซฮุนมากินมื้อเที่ยงด้วยกัน
แต่สิ่งที่ผมเห็นคือหลานผมกำลัง.....นั่งซ้อนตัก หันหน้าเข้าหาโอลาฟตัวขาวแล้วจูบปากกัน......
“ทำไรหนะ” ผมกระแทกส้นเข้าไปยืนมองสายตานี่แถบจะเผาโอลาฟให้ละลายต่อหน้า เพราะแม่งบังอาจลวนลามหลานผม.....หลานกู กูเต๊าะได้คนเดียว!
นีนี่มองผมแต่ก็ไม่พูดอะไรออกมา แขนเล็กๆกอดคอเซฮุนซบหัวลงที่หน้าอกอีกฝ่ายแถมหลับตาพริ้มอมยิ้มแก้มบุ๋มเลย....หนอยแน่ ไหนบอกไอ้รู้ไม่เข้าใจ นี่ตั้งใจจะอี๋อ๋อกับเซฮุนสินะ ไอ้เด็กตัวร้าย!
“เล่นกันเฉยๆครับ ใครเป่ายิงฉุบแพ้ต้องโดนจุ๊บ” เซฮุนเล่าพลางยิ้มจนตาหยี
เป่ายิงฉุบใครแพ้โดนจูบ.....มึงจะแพ้หรือชนะมึงก็จูบกันอยู่ดีมะ ใครคิด!!!!!!
“ถึงเวลาอาหารกลางวันแล้วนีนี่เลิกเล่น เซฮุนไปกินด้วยกันนะพี่ทำเผื่อด้วย” ผมบอกเสียงเรียบพยายามข่มใจ พอยื่นมือไปหาไอ้เด็กลิงที่กอดเซฮุนอยู่มันก็ทำเป็นไม่สนใจ จนเซฮุนยืนขึ้นมันก็เอาขาหนีบเอวเซฮุนหมับ จนแขนผอมๆต้องยอมอุ้มนีนี่เดินไปด้วย เห็นแล้วอยากดึงแก้มให้ยืด เด็กนี่แม่งร้ายกว่าที่คิด
ผมเดินตามหลังจ้องหน้านีนี่ที่เอาหัวเกยไหล่เซฮุนมามองแล้วแลบลิ้นใส่....อย่าให้กันสองคนนะจะกัดลิ้นแม่งให้ร้องเลย พอเอานิ้วจิ้มหน้าผากเด็กรู้มาก แหนะๆ ทำเป็นจะกัด เดี๋ยวคืนนี้จะฟัดให้น่วมเลยคอยดู
รอยยิ้มน่ารักกับลักยิ้มแก้มบุ๋มสองข้างนี่มัน.....
"พี่ฮุนป้อนเค้าหน่อย"
เสียงงุ้งงิ้งบอกพลางอ้าปากรอเป็นลูกนก แต่ตานี่เหลือบมามองนะ....เออ นี่10ขวบนะ ถ้าโตกว่านี้จะร้ายแค่ไหน ผมไม่อยากจะคิด..
"นีนี่อย่ากวนพี่เขา ตักกินเองโตแล้วนะ"
"ก็พี่ฮุนป้อนแล้วอร่อยกว่า"
"มันก็พาสต้าฝีมือน้าทะ้งสามจานอ่ะ มันจะอร่อยน้อยกว่ากันได้ไงไอ้ขี้โม้ รีบๆกินเลยมัวแต่เล่นเดี๋ยวไม่ให้ดูการ์ตูนหลังข่าวนะ!"
พูดจบมันมองหน้านิ่งเลยครับ และ.....
ปี่พาทย์บรรเลง...
"ฮึก ฮืออออออออออออ นีนี่จะป้อนอ่ะ ทำไมต้องว่า จาป้อน ฮึก จายร้าย ฮืออออ"
น้ำหูน้ำตามา...มารยาสาไถที่สุดหลานกู ร้องไห้ปากสั่นเชีย น้ำตามีกี่ลิตรแม่งพรีเซนต์ออกมาหมด
"พะ..พี่ครับไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมป้อนน้องดีกว่า มาๆนีนี่พี่ป้อนเนอะ เด็กดีไม่ร้องนะครับ โอ๋ๆ"
พ่อโอลาฟคนดีจัดแจงขยับเก้าอี้ไปป้อนข้าวไอ้เด็กแสบพลางเช็ดน้ำตาให้ ไอ้นี่ก็อ้อนสิครับ แหม่ มีเอาหัวพิงไหล่ด้วย โตไปจะเป็นเรยาไหมแก น้ากลัวเหลือเกิน จงอินนี่หลานรักของน้า
"อุ๊ย โทรศัพท์มา นีนี่ครับพี่ฮุนขอไปคุยงานก่อนน้า" ดั่งสวรรค์เข้าข้าง เสียงโทรศัพท์เซฮุนดังขึ้นและเจ้าตัวรีบรับและเดินออกไปรับสายที่ห้องนั่งเล่น
"ไง...นีนี่คนเก่ง"
ผมพูดพร้อมแสยะยิ้ม ไอ้เด็กตรงหน้ารีบตักข้าวเข้าปากเองเคี้ยวตุ้ยๆ คอก็ชะเง้อหาพี่ฮุนคนดี แหม่...
"ร้องไห้ต่อหน้าคนอื่นเวลาโดนดุอีกแล้วนะ คืนนี้้เตรียมไปนอนห้องแม่คนเดียวเลย"
"ไอ้น้าใจร้าย! หน้าเขียว ใต้ตาดำ แถมเหี่ยวอีก ขนจั๊กกุแร้ก็เยอะ หัวเถิกด้วย!"
"คิม จง อิน!!!!"
"หวง จื่อ เทา!"
ทันทีที่ไอ้เด็กหน้าแป้นมันตวาดผมกลับ ขาดสิครับ เส้นความอดทน กระชากแม่งจากเก้าอี้แล้วแบกพาดบ่าออกมาจากครัวเลย กูไม่แคร์แล้วตำหร่งตำรวจที่ยืนมองพร้อมถือโทรศัพท์แนบหู
"พะ..พี่ ครับ"
"หยุด! เรื่องในครอบครัว อย่ายุ่ง กินข้าวแล้วล้างจานด้วย!!"
ผมชี้ไปที่ครัวแล้วพูดเสียงดังแข่งกับเสียงแหกปากของนีนี่ที่ยังตะโกนว่า "ไอ้น้าหัวล้านๆๆๆๆๆๆ" แบบนันสต๊อป
เดินขึ้นห้องมาได้ก็ล็อคห้องจับไอ้เด็กดื้อพาดตักแล้วฟาดก้นป้าดเข้าให้ ผมปฏิบัติการเร็วครับนานๆจะได้ฟาดก้นกันสักที ใจดีมาตลอด แต่ตอนนี้ไม่ดีด้วยแล้ว
"ฮึก ..." เสียงสะอึกสะอื้นดังขึ้น คราวนี้ร้องจริงครับ เพราะถ้ามารยาจะเป็นอาการแหกปาก ถ้าสะอื้นฮึกฮักนี่ร้องจริงชัวร์ จับอุ้มขึ้นนั่งตักมองหน้า น้ำตางี้ไหลพราก แต่ไม่นะ ไม่สำนึก...ยังจ้องตาเขม็ง
"มองหน้าอีก ไม่สำนึกเลยใช่มะ"
เงียบครับ ไม่ตอบ เดี๋ยวนี้เก่งขึ้นเยอะ ฟันนี่กัดปากล่างแน่นเลย
"นีนี่ขอโทษน้าเดี๋ยวนี้นะ"
ผมพูดเสียงอ่อนลง แต่เด็กดื้อก็ดิ้นจะลงจากตัก จนผมปล่อย...มันคลานบนเตียงแล้วไปนั่งกอดเข่าซบหน้าร้องไห้อยู่ในมุม...ดราม่าของจริงมาแล้วครับ
ผมค่อยๆปีนขึ้นเตียงไปนั่งขัดสมาธิตรงหน้ามัน ถอนใจแล้วมองมันนั่งร้องไห้ น่าสงสารใจจะขาดและเออก็ไม่รู้จะเอาชนะเด็ก10ขวบไปเพื่ออะไร
“นีนี่พูดไม่เพราะกับน้ากี่ครั้งแล้ว น้าเคยว่าเราไหมถามจริง น้าสิควรร้องไห้ เลี้ยงมาจนป่านนี้แล้วนีนี่แทบไม่เคยเรียกน้าว่าน้าด้วยซ้ำ ไม่บังคับก็ไม่ยอมเรียก แบบนี้ยังมาว่าน้าใจร้ายหรอ”
ผมดราม่ากลับบ้างคราวนี้มันเงยหน้ามองครับดางี้แดงเชียว
“ก็...ไม่อยากเรียก”
“เออ แล้วเคยคิดไหมคนอื่นเขามีน้ามีอาเขาเรียกแบบนี้กันป่ะ”
“ป่าว”
“แล้วเคยว่าสักครั้งมะ ก็ไม่เคยว่าเลยนะจะเรียกอะไรก็เรียกตามใจมาตลอด แต่นี่มาตวาดใส่ ตวาดใส่อีก เป็นนีนี่จะเสียใจป่ะ ถ้าน้าพูดเสียงดังใส่บ่อยๆเนี้ย”
“อืม...” มันตอบกลับมาเสียงเบาหยั่งกะตดแมว...
“เออแล้วจะขอโทษได้ยัง นี่ด่าลามขึ้นหัวแล้วเนี้ย หัวยังไม่ล้านเว้ย ดู!” สะบัดผมใส่แม่งสองที เสียงหัวเราะคิกๆก็ดังขึ้น แม่งหลอกง่าย ทำตลกใส่ก็หลุดขำและ
“อือ ขอโทษ” พูดไปก็ยกมือปาดน้ำตาป้อยๆ ใจผมนี่สะท้านเลยสงสาร แพ้ความโมเอ้ ค่อยๆขยับตัวเข้าไปหาแล้วกอด นี่ก็ไม่ขัดขืนด้วย โถมใส่ลูกเดียว เอ้อ
“ดีกันได้ยัง” ผมก้มลงกระซิบถามพลางลูบหน้าลูบตาอีกฝ่าย ดวงตากลมๆที่ยังมีน้ำตาคลออยู่เงยขึ้นมามอง มือเล็กเอื้อมมาแตะริมฝีปากของผมก่อนที่จะยันตัวขึ้นมานั่งคร่อมตัก แขนเล็กโน้มคอผมลงมาเรียวปากอิ่มเป็นฝ่ายเริ่มก่อนที่จะกดจูบและสอดลิ้นเข้ามา ผมจูบตอบอย่างเคย แต่ความรู้สึกมันเริ่มไม่เหมือนเดิม ผมเคยคิดว่านีนี่คงไม่เข้าใจว่าจูบคืออะไร แปลว่าอะไร แต่คราวนี้ผมคิดว่าเขารู้...
ผมค่อยๆเอนหลังลงบนเตียงในขณะที่ร่างเล็กๆของนีนี่คร่อมอยู่บนตัว เด็กตัวเล็กๆสูงแค่ 130 นั่งทับอยู่บนเอวและเป็นฝ่ายรุกผมก่อน ผมกลั้นใจไม่เป็นฝ่ายเข้าหาเพราะรู้สึกตื่นเต้นดีที่จะดูพัฒนาการของนีนี่ เขาเรียนรู้ทุกอย่างจากสิ่งที่ผมทำทุกๆจังหวะที่กดจูบดูดดึงและแทรกลิ้นเข้ามา ล้วนเลียนแบบที่ผมทำกับเขาทั้งหมด แม้จะผ่านมาหลายครั้ง แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ผมปล่อยให้นีนี่ทำตามใจตัวเอง และผมไม่ได้บังคับให้เขาทำ
นีนี่ถอดจูบออกมาหอบหายใจริมฝีปากสีเชอรี่บวมตึงจากการดูดดึงไปมาตอนจูบ น้ำลายวาวเคลือบปากอิ่มไว้อย่างเย้ายวน ผมมองหน้าและเราสบตากัน ผมเลือกที่จะไม่พูดและไม่สั่ง แค่อยากรู้ว่าเขาจะทำอะไรต่อ แต่สิ่งที่ตอบสนองกลับมาทำเอาผมใจหายเหมือนกัน เมื่อมือเล็กๆดึงชายเสื้อตัวเองขึ้นและถอดเสื้อยืดตัวเล็กออก ลุกขึ้นยืนคร่อมตัวผมแล้วดึงกางเกงขาสั้นพร้อมชั้นในลง ร่างบอบบางเปลือยเปล่าค่อยๆทิ้งตัวลงนอนทับผมที่กำลังหัวใจเต้นรัวรู้สึกเหมือนหัวใจจะวายตาย
“กอดหน่อย” ผมโอบกอดเขาตามคำขอ ไม่ได้ทำอะไรต่อ สักพักร่างนุ่นนิ่มก็ดิ้นขยุกขยิกเหลือบมองผม
“อะไร?” ผมถามหน้านิ่งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“ทำแบบนั้นอีกได้ไหม”
“แบบไหน?”
“เรียกว่าอะไร...ที่จื่อเทาทำวันนั้นหน้าทีวีอ่ะ”
“ไม่เจ็บรึไง?”
“เจ็บ...แต่”
“ไม่เอาหรอกวันนั้นเลือดออกด้วยรู้ไหม” ผมกอดนีนี่แน่นขึ้น ไอ้อยากทำมันก็อยาก แต่พอเห็นเลือดไหลออกมาเปรอะขาแล้วรู้สึกผิดมาก ไม่อยากทำอีก ไม่อยากยัดเยียดความต้องการของตัวเองแบบนั้นอีกแล้ว
ผมหลับตาลงพร้อมกับจูบผมนิ่มเบาๆ แต่เด็กในอ้อมกอดก็ยังขยุกขยิกไปมาอยู่ จนผมสงสัยว่าทำไมพอก้มลงไปดูเห็นส่วนนั้นของนีนี่ถูไปมากับต้นขาผมถึงเข้าใจ
ผมพลิกตัวขึ้นคร่อมแล้วกดจูบอีกครั้งเบาๆและค่อยไล่กดจูบแผ่วเบาลงมาที่ซอกคอหอมหวาน เสียงครางฮืออย่างพอใจจากเด็กน้อยที่นอนหลับตาพริ้มดังขึ้นแผ่วเบา
................ CUT #เทาไคShota ...................
TBC.
ตอนนี้มีสองพาร์ท อยากอ่านพาร์ทจบเร็วๆ เราเป็นคนบ้ายุ รีบเม้นให้กำลังใจรัวๆ อิอิ
ความคิดเห็น