คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Ep.2 นีนี่เรียนว่ายน้ำ #เทาไคShota
กิจกรรมช่วงปิดเทอมของลูกหลานชาวบ้านมันมีเยอะขนาดไหนกันครับของเด็กตัวนุ่มนิ่มที่นอนทับตัวผมอยู่นี่ มีสามอย่างในสัปดาห์ตามคำบัญชาแม่มันที่ต้องการให้ลูกเก่งเหมือนไอน์สไตน์
ปิดเทอมนี้จงอินมีเรียนว่ายน้ำในตอนเช้าวันจันทร์พุธ
เรียนเปียโนตอนบ่ายๆของวันอังคารและพฤหัส
และเรียนบัลเล่ต์ในตอนเย็นของศุกร์และเสาร์
ผมไม่สามารถต่อกรกับผู้ที่เลี้ยงดูเอาเงินใส่ธนาคารให้ใช้ทุกเดือนเป็นค่าจ้างเลี้ยงหลานได้เลย
เมื่อวานผมเพิ่งไปสมัครคอร์สว่ายน้ำให้ไอ้ตัวเล็ก เรียนเป็นกลุ่มประมาณสี่คน โชคดีที่เป็นเพื่อนที่โรงเรียประถมของจงอินทั้งหมดผมเลยไม่กังวลว่าหลานจะโดนรังแก
"จื่อเทาพรุ่งนี้เค้าอยากกินสายไหม ซื้อให้หน่อยสิ"
ข้อต่อรองมาแล้วครับ… ร่างที่นอนแนบอกเงยขึ้นมามองหน้า
"ไม่ได้ พรุ่งนี้เรียนพิเศษแต่เช้าเอาเวลาที่ไหนไปซื้อ?" ผมอธิบายจบปากอิ่มก็ยื่นใส่อย่างไม่พอใจ
"นีนี่อยากกิน..น้าเทาอ่า ซื้อมารอตอนเค้าเรียนว่ายน้ำซี่ นะน้าาา" พูดไปก็ก้มลงมาจูบปากผมรัวๆอย่างเคย เวลาอยากได้อะไรทีหนูนีนี่ยอมเปลืองตัวระดับนางเอกเอวี… .
"ทำไมเอาแต่ใจขนาดนี้นะให้ตายเหอะ" ผมขมวดคิ้วมองเด็กแก้มยุ้ยที่นั่งยิ้มแป้นเพราะรู้ว่ายังไงผมก็ยอม
"มีน้าขี้เอาต้องเอาแต่ใจเดะ"
"คิมจงอิน! ใครสอนเนี้ย ทำไมพูดไม่เพราะเลย" ผมเอ็ดเสียงหลง เด็กแค่สิบขวบมาพูดเรื่องแบบนี้หน้าตาเฉย
"พี่ลู่สอน พี่ลู่บอกว่า น้าของนีนี่ขี้เอา ตอนเรียน สาวในมหาลัยก็เมียน้าหมด แม้แต่ป้าขายกับข้าวอ่ะ ว่าแต่ ขี้เอาคือไรเหมือนขี้ไม่ล้างก้นมะ?"
ไอ้เจ๊กจัญไร… .กูจะเผาผ้าปูเตียงด่างๆที่มึงตากไว้หลังบ้านให้วอด
ขี้เอาหนะมึง กูแค่ขี้หลีไม่ได้เอาทุกคนนะไอ้เหี้ย!
"ห้ามพูดอีก มันไม่สุภาพแล้วห้ามไปคุยกับพี่ลู่ตอนน้าไม่อยู่อีกเข้าใจไหมนีนี่?"
"หึงเค้าหรอ?"
"ห่ะ?"
"พี่ลู่บอกว่าถ้าน้าพูดว่าให้เลิกไปคุยกะพี่ลู่ให้ถามแบบนี้อ่ะ"
หลานกู… โดนล้างสมองโดยไอ้เจ็กร้อยโลเคชั่น*ไปแล้วรึไง
(* ฉายาที่ผมตั้งให้แม่ง เพราะเวลาเอากะเมียทีนี่แม่งเปลี่ยนโลเคชั่นทุกวัน บ้านมันนี่เหลือแค่หลังคากะสนามหญ้าหน้าบ้านละมั้งที่ยังไม่เคยลากมินซ็อกไปควบ ดึกๆออกไปสูบบุหรี่มีหนังสดให้ดูตลอด)
"ใช่หึง ห้ามคุยมันอีกไม่งั้นน้าไม่ให้ดูการ์ตูนหลังข่าวแล้วนะ" ผมบอกก่อนจะรั้งตัวหลานมากอดไว้ นีนี่ก็กอดตอบงงๆ
"เป็นไรหรอ?"
"น้าเหนื่อย เลี้ยงเด็กดื้อ"
ไอ้ตัวเล็กดิ้นขลุกขลักออกจากอ้อมแขน ผมมองหน้าเล็กๆที่ปรือตามอง ขนตางอนยาวเป็นแพกระพริบตาปริบๆ นิ้วมือเล็กแตะริมฝีปากผมเบาแล้วทำปากจู๋จูบแก้มผมทั้งสองข้าง
"หายเหนื่อยยัง?"
ผมส่ายหน้าเป็นคำตอบ ปากอิ่มตรงหน้าบึนปากย่นจมูกใส่
นีนี่ลุกขึ้นนั่งคร่อมผมก่อนจะกระถดตัวลงไปนั่งอยู่บนหน้าขาผม มือเล็กพยายามแกะเชือกกางเกงบอลที่ผมสวม ผมเอื้อมมือไปคว้าอย่างรู้ทัน
"อยากทำอย่างอื่น แบบนี้ไม่เอา" หลานตัวเล็กขมวดคิ้วมอง ปกติผมยอมให้เขาทำอย่างนี้เสมอเวลาที่บ่นเหนื่อย เป็นอันรู้กันว่าถ้าทำแบบนั้นให้แล้วผมจะอารมณ์ดีขึ้น แต่ตอนนี้ไม่ใช่ ผมต้องการอะไรที่มากกว่า แต่นีนี่ให้ผมไม่ได้…
"ละต้องทำไงอ่ะ" พูดพลางตะกายมานอนเอาหัวแนบอกผมเหมือนเดิม
"เอาไว้โตก่อนจะสอน"
"ทำแบบพี่ลู่กะพี่มินซ็อกช่ะ?"
"อืม" ผมตอบอย่างปลงๆ ก็แค่อืมไปไม่คิดอะไร ปล่อยให้ช่วงเวลาของวันอาทิตย์นอนนัวเนียกันบนโซฟาหน้าทีวี เราจูบกันบ่อยมากกว่าเปลี่ยนช่องทีวี ก็ทำได้แค่นี้แหละกับเด็กตัวแค่เอว…
………… ..
เช้าวันจันทร์แรกของการปิดเทอม ผมไปส่งนีนี่เรียนว่ายน้ำ เพราะเป็นวันแรกของการเรียนผมเลยเข้าไปดูสักหน่อย
"อ่าว น้องจงอิน อุ๊ยสวัสดีค่ะคุณจื่อเทา" เสียงหวานบอกพลางเดินเข้ามาหา ครูสาวสวยเอวบางร่างน้อยและนมโตกว่าหัวหลานผม… .
"สวัสดีครับครูฮโยลิน เอ่านีนี่ทักครูสิ" ผมดันไอ้หลานตัวเล็กทีเอาแต่ยืนตาปรืออยู่ข้างๆ ออกมาเจอออกซิเจนข้างนอกทีไรง่วงตลอด ไม่เข้าใจมันจริงๆ นีนี่โค่งทักทายครูสาว มือเล็กกำชายเสื้อผมแน่น
"วันนี้วันแรก เด็กๆที่ไม่เคยเรียนว่ายน้ำมาก่อนส่วนใหญ่จะกลัวค่ะ ถ้าคุณจื่อเทาจะลงไปด้วยก็ได้นะคะ ให้แกคุ้นเคย แล้วค่อยปล่อยแกเรียนเองกับเพื่อนๆ" ครูคนสวยบอกอย่างเข้าใจคงเจอเด็กงอแงมาเยอะ ผมถอนใจออกมากผมรับคำก่อนจะเดินไปซื้อกางเกงว่ายน้ำที่สปอร์ตคลับมีขาย
ไม่นานผมกับไอ้หลานหน้ามึนก็ออกมายืนอยู่ขอบสระ ตอนแรกก็ไม่ได้เอะใจอะไรจนไอ้หลานมันกระตุกมือยิกๆแล้วหันมาถาม
"เขามองจื่อเทากันไมอ่ะ" เท่านั้นแหละเกทเลย บรรดาแม่บ้านและครูเก้งทั้งหลายมองผมเป็นตาเดียวราวกับไฮยีน่าเจอเหยื่อ ผมกลืนน้ำลายลงคอแล้วรีบพานีนี่ไปล้างตัวที่ชาวเวอร์ก่อนจะก้มหน้าก้มตาพาหลานหย่อนลงสระ
เมตตาผมเถอะครับป้าๆ เห็นซิกแพคสวยหน้าหล่อหรรมตุงพุงไม่มีแบบนี้ ไม่ได้ใช้งานอย่างลูกผู้ชายมาหลายปีตั้งแต่มีหลานไส้ติ่งงอกเข้ามาในชีวิต จนจำไม่ได้แล้วว่าเยคืออะไร…
พอลงน้ำได้นีนี่ก็เกาะผมเป็นลูกลิงไม่ยอมหย่อนเท้าลงไปแตะสระ ใบหน้าเหยเกเหมือนจะร้องไห้ ผมมองสระเด็กเล็กข้างๆที่มีเด็กอายุ4-5ขวบว่ายน้ำป๋อมแป๋มด้วยความระอา
"นีนี่ดูน้องในสระนั้นสิ ตัวเล็กกว่าเรายังไม่กลัวเลย"
"ไม่! นีนี่ไม่โต อย่าปล่อยนะ แง จื่อเทาอย่าปล่อยเค้านะ" ใช้วิธีแหกปากเช่นเคย… ทำหน้าตาน่าเวทนาเหมือนกำลังจะโดนฆ่าไม่มีผิด
"นีนี่เอาเท้าแตะพื้นสิ มันไม่ลึก ยังไม่ถึงเอวน้าเลยเนี้ย" พยายามดันตัวเล็กลงยืนแตะไอ้ลูกลิงก็ยังกอดรูดตั้งแต่เอวไหลมาถึง… .หรรม
ความรู้สึกนุ่มนิ่ม เบียดเอา ถูเอา ไปตามแรงตะกายของอีกฝ่าย รูดขึ้น รูดลง ขึ้น...และ ขึ้น ของขึ้น..ไม่ลงแล้วครับ
ผมยืนกัดปากปากแน่นแล้วยกตัวนีนี่ขึ้นอุ้มก่อนจะเดินไปมุมๆสระ ครูฮโยลินคนสวยนมโตที่กำลังสอนเด็กในกลุ่มที่เหลือหันมามองอย่างเข้าอกเข้าใจ ผมก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆให้ นีนี่แผดเสียงร้องไห้ออกมาจนผมอายเด็กอนุบาลในสระเล็ก นี่สิบขวบหรือสองขวบวะเนี้ย
"ฮือออออออ อย่าปล่อยนะ จื่อทาวววววววว แง๊" มายหลานรักสติลแหกปากแหกคอใจจะขาด… ใครจะไปปล่อยลง ผมอุ้มโอ๋อยู่อย่างนั้นประมาณสามนาที หงี่ก็หงี่อยากปล่อยมันจมน้ำแล้ววิ่งไปนวดกะปู๋ใจจะขาด อีหลานก็แหกปากกรอกหูจนหูอื้อ แถมสมาคมแม่บ้านก็จ้องเอาๆเหมือนจะสิง ความซวยแม่งประดังประเด…
"นีนี่จำที่เราไปเที่ยวญี่ปุ่นกันได้ไหม เตียงน้ำไง สระก็เหมือนเตียงน้ำเราไม่จมหรอกเชื่อน้า"
"เตียงน้ำ… ที่น้าให้เค้านอนคว่ำแล้วเอาจู๋มาถูก้นอะนะ… "
ชิท!!!!!!!
ผมจับหัวกลมกดซุกอกแทบไม่ทันจนมีแต่เสียงอู้อี้
อย่ามาความจำดีตอนนี้เว้ย !!!
มันใช่เวลามารำลึกถึงช่วงเวลาที่ถูกน้าสแครชตูดหรอครับไอ้หลาน!!!!!!
"อื้อๆๆๆ" มือเล็กทุบไหล่ผมเพราะหายใจไม่ออก เท้าเล็กเตะถีบเกี่ยวกางเกงว่ายน้ำผมจนเชือกหลุด ผมถอนใจ ผละออกมามองหน้าหลานที่เบ้ใส่
"ค่อยเอาเท้าวางลงไปยืนมันไม่ลึกเลย ดูดิแค่ไหล่นีนี่เอง" ผมค่อยย่อตัวลงอุ้มไอ้ตัวแสบหย่อนลงไปจนเท้าแตะก้นสระ
"เห็นมะไม่ลึก" ผมบอกเด็กที่เอาแต่สะอื้นฮึกๆเพราะกลัว ค่อยลุกขึ้น แล้วจูงมือนีนี่ให้เดินตามเพื่อที่จะพาไปเรียนรวมกลุ่มกันเพื่อนๆ แต่… .
"จื่อเทากางเกงว่ายน้ำหายไปไหนอ่ะ…"
ไม่พูดเปล่า...ยื่นมือมาแตะทักทาย.....และกำรอบ แลดูคุ้นเคย แลดูสนิทกัน...กับหรรมกู
ผมค่อยๆใช้มืออีกข้างดึงกางเกงว่ายน้ำที่หลุดตูดลงไปจนถึงโคนขาขึ้นมาเงียบๆ
"นีนี่… เรากลับบ้านกันเถอะ น้าเหนื่อยแล้ว" ผมบอกด้วยเสียงสั่นเครือ… ไม่ต้องรอคำตอบจากหลานรัก ผูกเชือกกางเกงว่ายน้ำรัดเอวแน่นจนท้องกิ่วแล้วอุ้มหลานเดินขึ้นสระไม่สบตากับใครในโลกทั้งนั้น เดินโทงๆไอ้ที่ยังของขึ้นก็ยังคงขึ้นไม่ยอมลง...
ผมรีบบึ่งไอ้เขียวลูกรักพาหลานกลับบ้านแบบไม่พักซื้อขนมนมเนยอะไรทั้งนั้น ไอ้ตัวเล็กที่นั่งใส่หมวกกันน็อคแว่นตากันลมอันใหญ่ร้องงอแงเป็นระยะ ผ่านแม่งกี่7-1แม่งก็จะร้อง “จื่อทาววว นีนี่จะกินสเลอปี้” ไม่ครับผมไม่จอด ผมหยุดตอนนี้ไม่ได้ ผมลงรถไม่ได้.....จะเดินต่อหน้าผู้คนยังไงกับสารร่างที่หรรมแม่งขนานกับพื้นโลก!
ตอนนี้บ้านเหมือนสวรรค์ดีๆนี่เองผมอุ้มนีนี่เข้าบ้านแบบไม่หยุดถอดรองเท้าผ้าใบของไอ้ตัวเล็กด้วยซ้ำ ผมหน้ามืดระดับสิงโตกลัดมันจากทุ่งหญ้าสะวันน่าวันนี้ไม่ได้กระทำชำเราหลานอย่าเรียกกูว่าจื่อเทา!
ผมเดินปึงปังไปในห้องน้ำและกลับมาพร้อมเบบี้ออยล์ เปิดแอร์ ปิดม่านล็อคประตู ต่อให้ไอ้เจ็กข้างบ้านเรียกตำรวจมาจับกูตอนนี้ก็เข้าไม่ได้แล้วโว้ย!!!!!
“จื่อเทา...การ์ตูนมาแล้วอ่ะ” ขาเล็กๆพาตัวเองไปเปิดทีวีไม่สนใจสภาพจิตใจผมที่ย่ำแย่เลยสักนิด
ไอ้ตัวเล็กนั่งลงที่พรมนุ่มนิ่มที่ไม่รู้แม่มันไปถลกหนังหมีขั้วโลกที่ไหนมาปูพื้นให้ เจ้าตัวนั่งทับขาที่ยังสวมถุงเท้ารองเท้าครบอยู่หน้าทีวีหัวกลมเอียงคอมองดูการ์ตูนเรื่องโปรด ผมเดินไปนั่งซ้อนหลังอุ้มหลานไร้สติที่เอาแต่มองการ์ตูนอ้าปากหวอจนไม่รับรู้ว่าจะโดนจัดท่าให้นั่งยังไง วันนี้นีนี่ใส่เสื้อเชิ้ตลายสก๊อตที่ผมเลือกให้กับเสื้อกล้ามสีขาว กางเกงเอี๊ยมผ้ายีนส์ขาสามส่วน น่ารักจนผมถ่ายรูปตอนแต่งตัวให้เก็บไว้ดูคนเดียว
แต่ตอนนี้ทุกอย่างค่อยๆถูกถอดออกทีละชิ้น แขนเล็กๆยกขึ้นลงตามที่ผมขยับเหมือนตุ๊กตาตัวนุ่มนิ่มที่ไม่มีการขัดขืนใดๆ ดวงตากลมโตจ้องมองทีวีแทบไม่กระพริบ ตอนนี้หลานตัวน้อยของผมเหลือแต่เสื้อกล้ามกับกางเกงในสีขาว และที่สุดยอดโชตะค่อนต้องไม่พลาด....
ถุงเท้ารองเท้ายังอยู่ครบ ฮึ๊ยยยยยยยย
หวงจื่อเทามึงนี่แม่งโคตรพ่อโคตรแม่โชตะค่อนเลย
อยากได้ที่คาดผมหูแมวมาใส่ให้จริงๆ พรุ่งนี้มีตลาดนัดต้องแวะซื้อละ
ผมกอดนีนี่จากด้านหลังหอมแก้มนุ่มนิ่มฟอดใหญ่ กลิ่นหอมของสบู่เด็กมันช่างเย้ายวนชวนให้ซุกไซร้ไปที่ซอกคอนวลเนียน ผิวเด็กนี่จะสัมผัสตรงไหนก็นุ่มลื่นไปหมด ผมค่อยๆถอดเสื้อกล้ามสีขาวออกช้าๆไม่อยากรบกวนเวลาดูการ์ตูนของหลาน ความจริงผมเคยทำเรื่องแบบนี้กับหลานมานับไม่ถ้วน แต่ส่วนใหญ่จะเป็นการขอร้องให้อีกฝ่ายทำให้ การสัมผัสหรือเล้าโลมเด็กน้อยนั้นแทบไม่เคยเลยเพราผมยังไม่อยากให้หลานรู้สึกอะไรเพราะเขายังเด็กมาก แต่ตอนนี้ความคิดผมกลับเปลี่ยนไป....
-------ฉาก cut หาเอาในแท็ก #เทาไคShota ------
จบตอน #เทาไคShota
Talk : จากฟิคแก้บน ลุกลามมาเป็น SF เป็นตอนๆเสียแล้วนะคะคุณผู้ชม ไม่อยากแต่งเลยจริงๆให้ตายเถอะ เดี๋ยวจื่อเทาติดคุกจะทำยังไง เ็นแก่จื่อเทาคนดีศรีชิงเต่าด้วย อิน้าพาหลานไปเล่นม้าโยกซะแล้วฮืออออออ อ่านจบแล้วก็เม้นด้วยนะคะจะได้รู้ว่ามีคนอ่านอยู่ เข้ามาแล้วไม่มีคอมเม้นก็คิดว่าไม่มีใครอ่าน ก็จะพาลไม่แต่งต่อนะคะ เพราะไม่รู้จะแต่งให้ใครอ่าน
ความคิดเห็น