*ติ๊ง*
กล่องข้อความเด้งขึ้นมาจากแอพฯLINE ผมเหลือบไปมองก่อนจะสไลด์หน้าจออ่านมัน
กินข้าวรึยัง?
ผมยิ้มให้กับข้อความนั้นก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไป
ยัง นายหละ?
ไม่ถึงสามวิอีกฝ่ายตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว
กำลังกิน เลยคิดถึงนาย
ผมเหลือบมองนาฬิกาข้างๆ
สามทุ่มกว่าแล้ว ทำไมนายพึ่งกินข้าว
อีกฝ่ายส่งสติ๊กเกอร์รูปหมีหน้าตาเหนื่อยๆมาให้ ผมเลยรู้ว่าเค้าคงพึ่งซ้อมเสร็จ
เหนื่อยมากเลยใช่ไหม กินเยอะนะ แล้วก็…
ผมหยุดแค่นั้นแล้วกดส่งไปอีกฝ่ายส่งสติ๊กเกอร์หมีงงมาให้
แล้วก็เลิกส่งข้อความมาได้แล้ว
อีกฝ่ายส่งสติ๊กเกอร์หมีร้องไห้มา ผมเลยตอบกลับ
มันทำให้ฉันไม่มีสมาธิทำงาน ยิ่งนายทำแบบนี้ทุกวันฉันทรมานนะ
เค้าอ่านข้อความแล้วเงียบไป ผมกำลังจะปิดจอมือถือ เค้าก็ส่งข้อความกลับมา
ฉันอยากเจอนาย…...แค่แว่บเดียวก็ได้ ได้ไหม? อู๋ฟาน…
ผมนึกหน้าเค้าออก เค้าคงกำลังร้องไห้ ผมเข้าใจแม้ไม่ต้องเห็นด้วยตา
แต่หัวใจผมมันสัมผัสได้จากตัวอักษรเหล่านั้น
กลับวันไหน
ไม่ถึงสามวิเค้าตอบไฟลท์บินมาพร้อมเกทที่เข้า ผมยิ้มแล้วสิ่งสติ๊กเกอร์ ok ไป
เค้าส่งสติ๊กเกอร์หัวใจกลับมา บทสนทนาจบแค่นั้น
ผมตรงไปสนามบินตามเวลานั้นในวันต่อมา เดินอยู่ที่ชั้นสามวนไปวนมาไม่มีใครสังเกตเห็นผม แน่หละ
เพราะคนส่วนใหญ่กำลังรอเค้า ผมรู้ว่าผมยืนอยู่ในที่ๆเค้าไม่มีวันเห็น ไม่นานเสียงกรี๊ดก็ดังขึ้น
ผมมองไปที่กลุ่มฝูงชนนับร้อย เค้าตัวเล็กนิิดเดียวจนผมต้องหรี่ตามอง ปากเล็กๆนั่นคาบกล่องน้ำผลไม้หรืออะไรสักอย่างที่ผมไม่แน่ใจ ผมเห็นเค้าชะงักไปแล้วพยายามมองขึ้นมา แต่มันไม่ทัน เมเนเจอร์ลากเค้าไปอย่างรวดเร็ว ผมโบกมือนิดๆ ก่อนจะส่งข้อความไปหาเค้า
ฉันเห็นนายแล้ว ไม่ต้องหันมา
ผมเดินอ้อมไปด้านในของเกทใกล้ๆตม. ยืนห่างจากเค้าหลายเมตร
ฝูงชนยังคงรุมเค้า จนกระทั่งเค้าเดินเข้ามาในส่วนของดิวตี้ฟรี ผมเดินมองเค้าห่างๆ เดินขนานกันไปเรื่อย
ผมหาจุดที่จะบรรจบกันของเราไม่เจอ เหมือนเส้นขนานกันไปเรื่อยๆ ในที่ๆผมสามารถเห็นเค้า
ข้อความถูกส่งมาเมื่อเค้าก้มลงดูโทรศัพท์
อยู่ไหนหนะฟาน T^T
ผมไม่ตอบเพียงแค่กดอ่าน
ฟาน...
เค้าส่งข้อความมาเรื่อยๆ ผมมองเค้ายกมือข้างนึงปาดน้ำตา
เมเนฯบอกให้เค้ารีบเดิน แต่เหมือนเค้าจะขอเมเนฯไปเข้าห้องน้ำ
.........
ร่างผอมบางเดินคอตกมาถึงห้องน้ำสนามบิน
ความพยายามที่จะส่งข้อความหมดลงแล้ว
อีกฝ่ายไม่ตอบ และไม่อ่าน
ทันทีที่ออกมาจากห้องน้ำและล้างมือ เค้าเพิ่งมองเห็นผ่านกระจกเงา
และเห็นใครบางคนยืนกอดอกอยู่ด้านหลัง
"คนเลว"
เสียงสะอื้นบอกออกไปแบบนั้น แต่ก็โผเข้ากอดอีกฝ่ายทั้งน้ำตา
"รีบไปเถอะ เมเนฯจะมาแล้ว"
หลังจากอ้อมกอดที่แนบแน่นผ่านไปไม่ถึงนาทีอู๋ฟานก็กระซิบเบาๆกับอีกฝ่ายที่เอาแต่ซุกหน้าอยู่แนบอกเค้า
อี้ชิงยอมปล่อยแขนออกก่อนจะสบตาอีกฝ่าย
"อีกนานไหมจะได้เจอกันอีก" ถามเสียงเครือเหมือนจะขาดใจ
อู๋ฟานยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเอ่ย
"ตราบที่พระเจ้าจะเมตตาเรา"
.......fin........
รอวันที่พระองค์จะเมตตาอยู่นะคะ T________T ♥
เมื่อไหร่ทั้งที่บอกว่าจะอยู่ด้วยกันทำไมถึงทิ้งไปละ
ร้องไห้