[EXO-FIC] THE GENIUS PROJECT #CHANSOO

PROJECT START

“น่ารักจังเลยยยยย ชื่ออะไรค๊าบบบบคนเก่ง” มือใหญ่เท่าใบพายบรรจงบีบแก้มของเด็กที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้หน้าห้องประชุมอย่างเอ็นดู ดวงตากลมโค้งเป็นขีดตามรอยยิ้มที่ส่งให้เด็กน้อย(ที่เจ้าตัวคิดไปเองว่าเด็กกว่า)

“เอามือสกปกรกของคุณออกไปเดี๋ยวนี้” น้ำเสียงจริงจังเอ่ยขึ้นขณะที่มือเล็กๆที่มีนิ้วยาวประหนึ่งแง่งขิงสั้นๆควานลงไปในกระเป๋าเป้สีชมพูของตัวเอง

ทิชชู่เปียกในซองโดราเอม่อนสีฟ้าถูกขึ้นมาต่อหน้าต่อตาอีกฝ่ายแล้วบรรจงปาดเช็ดที่ตำแหน่งเดียวกับที่มือใบพายบีบแก้มตัวเอง

“เอ่อ....” ร่างสูงชัดมืออกแทบไม่ทัน รู้สึกวางตัวไม่ถูกแต่ก็ยังยิ้มต่อไป

“นี่ เอาไป” มือเล็กๆยัดหลอดเจลล้างมือกลิ่นฟรุตตี้สีเขียวอี๋ใส่มือใหญ่ยักษ์ ก่อนจะกระโดดจากเก้าอี้ที่มีความสูงปกติ แต่เพราะขาสั้นๆของเด็กตัวเล็กมันทำให้เก้าอี้ดูสูงจนหยั่งขาลงไม่ถึง

“ใจร้ายจุง หน้าตาก็น่าร๊อกเอาะ”

เด็กที่กำลังจะเดินหนีหันมาตามเสียงดัดจริตตามประสาความคิดของผู้ใหญ่โง่ๆที่คิดว่าเวลาคุยกับเด็กต้องดัดเสียงโง่ๆคุยกับเด็กอย่างพวกเขา

“คุณไม่ควรทำท่าทางสนิทสนมกับคนที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก จากลักษณะทางกายภาพของคุณ อายุสักสามสิบได้สินะ?”

สายตาที่มองไล่ตั้งแต่ขาโก่งๆจนขึ้นไปถึงปลายคางที่สุดจะเงยแล้ว เพราะถ้าเงยจนเห็นหน้าเต็มๆด้วยอาจจะหงายหลังก็ได้.....ทำไมต้องสูงขนาดนี้ด้วย

“หู้ยยยย บ้าหรอ นี่เพิ่งสิบแปดเหอะ ทำไมไม่น่ารักเลยอ่ะ ชื่อไรเราตัวเล็ก”

“พวกที่เหยียดปมด้อยของคนอื่นเป็นพวกชั้นต่ำ คุณไม่ควรพูดถึงข้อบกพร่องทางกายภาพของคนอื่นแบบนี้”

“พูดเป็นผู้ใหญ่จังเลย ตอนท้องคุณแม่ทานอะไรเข้าไปเนี้ย” คนที่ยังล้อเล่นไม่เลิกยิ้มสู้อย่างหน้าด้านหน้าทน ก็คนตรงหน้าเนี้ย ดูยังไงก็เด็กอนุบาลชัดๆ

“คุณกำลังกล่าวล่วงถึงบุพการีคนอื่นถ้าคุณอายุสิบแปด คุณก็ถือว่าได้รับการอบรมมาแล้ว แต่สมองคงไม่สามารถซึมซับได้ทั้งหมดสินะ ขอทราบชื่อด้วยครับ ผมจะนำชื่อคุณไปร้องเรียนต่อสถานศึกษาที่คุณอยู่”

คนตัวสูงกว่าเป็นโยชน์หลุบตามองต่ำตามความสูงที่ไม่พ้นเอวของเด็กตัวม่อต้อตรงหน้า .......แต่ยังไม่ทันจะตอบชื่อตัวเองออกไปก็มีชายในชุดกาวน์เดินตรงมาที่พวกเขา

“คยองซูครับ ศาสตราจารย์เรียกพบครับ”

“ขอบคุณครับคุณคิม”

ร่างสูงที่เพิ่งต่อปากต่อคำกับเด็กที่ชื่อคยองซูมองตามขาสั้นๆที่ซอยเท้าถี่ยิบเพื่อเดินให้ทันคุณคิมที่เดินสามก้าวก็พุ่งไปนู้นแล้ว

“คยองซู คยองซู”

เขายืนท่องชื่ออีกฝ่ายเหมือนร้องเพลง เขามองสถานที่ใหญ่โต หมุนตัวไปรอบๆอย่างรู้สึกบันเทิงมากมาย

“พัคชานยอลใช่ไหมครับ?” เสียงเรียกของคนที่สูงแค่ไหล่ของเจ้าของชื่อเดินเข้ามาพร้อมร้องยิ้มที่ดูยังไงก็เสแสร้ง แต่สำหรับชานยอลแล้ว ยิ้มก็คือยิ้มนั่นแหละ...

“คับพ้ม พัคชานยอลขอรับ” ตอบกลับเสียงสดใส แต่รอยยิ้มที่มอบกลับไปสงสัยจะส่งไปไม่ถึงอีกฝ่าย เพราะเมื่อชานยอลตอบรับ ผู้ชานคนนั้นก็หันหลังกลับไปและบอกเขาว่าให้ตามไป

ชานยอลมาที่ห้องที่เต็มไปด้วยเครื่องมือที่ไม่เคยพบเคยเห็นมาก่อน สิ่งประดิษฐ์หน้าตาแปลกประหลาดเหมือนหลุดออกมาจากการ์ตูน .....

“ชานยอล? อ่า นั่งก่อนสิ ขอบคุณนะที่สมัครเข้ามาและคัดตัวมาจนถึงรอบสุดท้าย” ชายร่างหนาสูงใหญ่ที่สวมเสื้อกาวน์ไว้พร้อมกับถือเอกสารเดินมานั่งตรงข้ามชานยอลที่โต๊ะทำงานตัวใหญ่

“ฮ่าๆๆๆ มันตลกมากเลย คุณรู้ไหม พวกที่สอบไม่ผ่านที่นี่ พวกนั้นเรียนเก่งกว่าผมหมดเลย โคตรตลกอ่ะ”

“ใช่ครับ มันถูกต้องแล้วที่คุณจะเป็นคนเดียวที่ผ่านเข้ามาที่นี่ ไม่ใช่คนอย่างพวกเขาหรอกครับที่เราต้องการ อ่า ผมชื่อชเวซึงฮยอน เรียกผมว่าศาสตราจารย์ หรือด๊อกเตอร์ทาบิก็ได้”

“ฮ่าๆๆๆ ชื่อหมอเหมือนการ์ตูนเลยอ่ะ”

“ผมไม่ใช่หมอครับ”

“เสื้อนั่น ใครใส่ก็เป็นหมอหนิ?” ชานยอลชีไปที่เสื้อกาวน์ของคุณชเวอย่างไร้มารยาท แต่เจ้าตัวไม่ได้รู้สึกว่ามันแย่อะไร

“ครับหมอก็ได้ เอาหละ โปรเจคนี้จริงๆผมคงไม่จำเป็นต้องอธิบายให้คุณฟังเยอะ เพราะจากการทดสอบ สมองของคุณสามารถจดจำเรื่องที่ไม่สำคัญต่อชีวิตตัวเองได้แต่ 30.13 นาที นั่นหมายความว่าถ้าผมเล่าไปมันก็เท่านั้น งั้นผมจะแจ้งสั้นๆว่า คุณจะต้องอยู่ในความดูแลของเราไป อีก 1 ปีหลังจากนี้ โดยมีค่าตอบแทนให้คุณหลังจากกลับออกไป 30 ล้านวอน (900,000 บาท)”

“เจ๋งงงงงง” เด็กหนุ่มร้องออกมาอย่างตื่นเต้น มือใหญ่รีบจับมือของคุณชเวเขย่าๆราวกับเป็นเพื่อนกัน

“ครับ หากมีอะไรที่ต้องการนอกจากสิ่งที่มีอยู่ในห้องพักคุณสองคน ให้แจ้งที่คุณคิมได้เลย เขาจะจัดการให้คุณเอง” คุณชเวแจ้งก่อนจะยิ้มให้ชานยอล เป็นรอยยิ้มที่หลังจากวันนี้จนกระทั่งครบ 1 ปี ชานยอลคงไม่ได้เห็นอีกแล้ว

ที่ห้องฝั่งตรงข้าม การอธิบายยังคงยืดยาวไม่จบ เด็กตัวเล็กที่จ้องปึกกระดาษที่วางอยู่ตรงหน้าและยังสักถามทุกอย่างละเอียดยิบ ทุกหน้ากระดาษที่วางอยู่นั้น คยองซูใช้เวลาอ่านเพียง 18.45 นาทีเท่านั้น

“มันเป็นโครงการระยะสั้นครับ ที่จะต่อเนื่องไปสู่การทดลองในครั้งต่อไป ประเทศของเราได้ค้นหาเด็กมัธยมจากทั่วประเทศ และเราดีใจมากจริงๆที่เจอคุณ เด็กมัธยมที่สอบเข้าชั้นมหาวิทยาลัยได้ตั้งแต่อายุ15นั้นไม่ได้มีมากมายและพวกที่สอบได้บางคนก็มีภาวะถดถอยทางอารมณ์อย่างเห็นได้ชัด แต่หลังจากการทดสอบ มีแค่คุณคนเดียวจริงๆที่เราต้องการ”

“คำเยินยอของคุณไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นหรอกครับ ผมแค่อยากแน่ใจว่าหลังจากวันนี้ผมจะได้รับประโยชน์จากมันจริงๆ แล้วการทดลองนี้ คุณให้ใครมาอยู่กับผม?”

“คุณพบเขาแล้วไงครับ คุณชานยอล เด็กมัธยมปลายตัวสูงโย่งนั่น”

“เขาดู....”

“ดูโง่ใช่ไหมครับ ใช่ครับ โปรเจคนี้เราต้องการจะทดสอบว่าระหว่างคนไอคิว 230 กับ คนไอคิว 90 จะสามารถอยู่ร่วมกันได้ไหม ในสถานการณ์ต่างๆที่เราเตรียมไว้ให้ แน่นอนว่าคุณไม่มีทางรู้ว่าอะไรบ้างที่เราได้จัดฉากไว้ แต่ที่แน่ๆ คุณคือคนที่ฉลาดกว่าเขา ผมหวังว่าคนที่ผ่านโปรเจคนี้จะเป็นคุณนะครับ”

คยองซูหลุบตามองเอกสารตรงหน้าอีกครั้ง.....

นี่เป็นสัญญาที่เขาอ่านและเซ็นมันด้วยลายมือที่เหมือนกันทุกหน้ากระดาษ

นี่จุดเริ่มต้นของการทดลองที่จะเปลี่ยนแปลงโลกใบนี้ และมนุษยชาติไปตลอดกาล...

Genius Project

365 วัน กับการใช้ชีวิตร่วมกันระหว่างเด็กมัธยมปลายอายุ18ปีที่มีไอคิวเพียง90 และ เด็กอัจฉริยะอายุ 15 ปี ที่มีไอคิว 230 ซึ่งเป็นระดับน้องๆไอสไตล์  การทดลองนี้เป็นการทดลองเพื่อหาข้อสรุปว่า คนที่ฉลาดที่สุดกับคนที่โง่ที่สุด จะกลายเป็นตัวแปรของกันและกันหรือไม่ คนใดคนหนึ่งจะสามารถทำให้คนที่อยู่ร่วมกันเปลี่ยนตามได้หรือไม่

#Chansooจีเนียส

คิดถึงชานซูที่สุดเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

O W E N TM.