(อ่านฟรีเจ้าค่ะ) ชาติก่อนข้าชมชอบฉากจอมยุทธ์ในนิยายกำลังภายใน ดังนั้นพวกท่านช่วยหยุดทำลายข้าวของเถอะ!

ยุทธภพไม่อาจขาดจอมยุทธ์ฉันใด จอมยุทธ์ก็ไม่อาจขาดโรงเตี๊ยมได้ฉันนั้น...

'โรงเตี๊ยมฝูเสียง' นั้นแม้จะไม่นับว่าหรูหรา ใหญ่โต หรือแม้แต่อยู่ในเมืองใหญ่ที่มั่งคั่ง ไม่ได้ผู้คนอาศัยอยู่หนาแน่น อีกทั้งยังเป็นเพียงกิจการเล็ก ๆ ครอบครัวสี่คนและมีลูกจ้างเพียงแค่สามคน ทว่ากลับไม่เคยขาดแคลนลูกค้า และแทบจะสามในสี่คือจอมยุทธ์ที่เดินทางออกท่องยุทธภพด้วยเหตุผลนานัปการ

ทว่าดังเช่นเรื่องราวในนวนิยายกำลังภายใน ซึ่งบางครั้งก็เกิดเหตุทะเลาะวิวาท ไม่รู้เพราะเหตุใดสถานที่อันเป็นที่นิยมของพวกเขาก็คือโรงเตี๊ยม นอกจากจะทำให้ข้าวของมีอันต้องรับเคราะห์แล้วยังทำให้เกือบ 'ตายซ้ำสอง'

ใช่แล้ว...ตายซ้ำสอง หากไม่ตายเพราะทำงานหนัก นางก็ต้องสละชีพเพราะฝีมือพวกเขานี่แหละ

นางเป็นเพียงสาวใช้หาเงินเลี้ยงปากเลี้ยงท้องไปวัน ๆ เท่านั้น เหมือนตัวประกอบที่ไม่มีแม้แต่ชื่อ เป็นคนธรรมดาที่ใช้ชีวิตสุขสบายตามอัตภาพ กินอิ่มนอนหลับไปจนตาย มิใช่ต้องตายเพราะเรื่องราววุ่นวาย หรือต้องคอยหวาดระแวงว่าวันใดจะถูกคมดาบคมกระบี่แทง ถูกวิชาสารพัดกำลังภายในกระแทกถูก หรือแม้แต่มีอะไรสักอย่างที่อาจเป็นเครื่องเรือนของใช้ในโรงเตี๊ยมที่ตนทำงานตกใส่หัวเช่นนั้น

โลกความจริงโหดร้ายเกินไปแล้ว ไม่สนุกเหมือนเวลาอ่านนิยายเลยสักนิด

"ท่านจอมยุทธ์! โปรดหยุดทำลายข้าวของทีเถิดเจ้าค่ะ!" 

ไม่เพียงแต่เท่านี้ การมาของคนสองคนกลับทำให้เมืองลู่หลิ่งที่ถ้าไม่นับเรื่องทะเลาะวิวาทก็จัดว่าเงียบสงบกลับคล้ายกระตุ้นให้เกิดเรื่องราววุ่นวายและชักนำความตื่นเต้นจนแทบจะตกใจตายหลายครั้งที่ตัวประกอบเช่นนางไม่อยากเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย และเหมือนยิ่งหนีก็ยิ่งดึงดูด ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นคนพาเข้ามาหาเองหรือนางถูกอะไรบางอย่างหลอกล่อเข้าไปติดร่างแหไปด้วย

 ในทีแรกที่ตั้งใจไว้นั้น จะเขียนเรื่องนี้ให้เป็นนิยายรักจีนโบราณแบบเบาสมอง แต่พอเขียนไปเชียนมากลับกลายเป็นว่าตอนนี้กลายเป็นสืบสวนจีนโบราณไปแล้ว ส่วนน้องจี้เสี่ยวม่านนางเอกของเราก็เข้าไปเป็นตัวเดินเรื่องร่วมกับอีกสองหนุ่ม กลายเป็นนิยายจีนแบบทีมสืบสวนสามสหายไปแล้ว ใครที่เดิมทีคาดหวังว่าจะอ่านนิยายรักทั่วไปก็ต้องขอโทษด้วยจริงๆ แล้วก็…ต้องขอโทษด้วยนะคะถ้าเราจะลงแบบไม่เป็นวินัยบ้าง เพราะเรื่องนี้ตั้งใจว่าจะเขียนเพื่อบำบัดความเครียดเลยลงแบบไม่สม่ำเสมอ 

งานเขียนนี้เราอาจจะมีรับโดเนท แต่เราไม่บังคับนะคะ ใครอยากโดเนทค่อยให้ เรายังคงเขียนไปเรื่อย ๆ อยู่ดี

เรายังคงเขียนต่อไปเรื่อย ๆ น้องเสี่ยวม่านและพรรคพวกยังต้องไปป่วน…ไปผจญภัยในโรงเตี๊ยมและนอกโรงเตี๊ยม

สำหรับท่านที่เต็มใจเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องคิดมากใด ๆ หากไม่ได้โดเนท เราไม่ได้หวังให้ทุกคนต้องโดเนทเรา เพราะความสุขของเราคือการเขียนและความสุขของคนอ่านค่ะ