คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : VONGOLA CAFÉ 1 :: HATA Café [By Misuya&Howashi]
VONGOLA CAFÉ
Chapter 1 :: HATA Café
[By Misuya & Howashi]
เมื่อลองมองเข้าไปภายในร้านกาแฟขนาดกลางที่ตั้งอยู่ตรงหัวมุมของถนนเส้นใหญ่ คุณจะมองเห็นบรรยากาศอันอบอุ่นภายในร้านที่ล้อมรอบไปด้วยกระจกใส บรรยากาศการทำงานอย่างขะมักเขม้นของเด็กสาวเจ้าของร้านทั้งสี่คนที่เป็นเพียงนักเรียนมัธยมต้นเท่านั้น
นางามาสะ อายะ เด็กสาวที่เป็นพี่ใหญ่รับหน้าที่ชงกาแฟภายในร้านนั้นมีรูปร่างสูงโปร่ง ผมสีดำยาวถึงเอวถูกมัดรวบไว้ที่ท้ายทอย และมีดวงตาสีน้ำเงินสวยงามแลดูน่าค้นหา
อิลิเกะ ชิซาเกะ น้องคนรองอายุไล่เลี่ยกันแถมความสูงยังไม่แพ้กันกับอายะอีกด้วย ผมดำยาวปล่อยสยายถึงสะโพก ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเกือบดำ คอยรับออร์เดอร์และเก็บเงินเพราะอายะไม่คิดจะให้ชิซาเกะจับอุปกรณ์ทำเครื่องดื่ม
ซายูมากิ มิซึยะ สาวเสิร์ฟคนเดียวในร้าน ร่างบอบบางที่สุดในเด็กสาวทั้งสี่คน ผมสีน้ำตาลอ่อนมัดรวบด้วยริบบิ้นพาดบ่า รับกับดวงตาสีเดียวกันฉายแววอ่อนโยน
คนสุดท้าย คิโทระ โฮวาชิ รับหน้าที่ทำไอศกรีมอยู่ที่ข้างเคาท์เตอร์กาแฟ เด็กสาวร่างเล็กมีผมสีแดงซอยสั้นประบ่า ดวงตาสีฟ้าสดใสเป็นประกาย
และหากเงยหน้าก็จะเห็นป้ายชื่อร้านที่ตกแต่งอย่างสวยงาม ในชื่อ HATA CAFÉ
“ต่อไปอะไร คาปูเย็นใช่มะ” อายะเอี้ยวตัวมาหยิบใบออร์เดอร์ขณะที่มิซึยะวิ่งมารับกาแฟไปเสิร์ฟให้ลูกค้าที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะเล็ก ๆ ที่ติดกระจกด้านหนึ่ง
“ลาเต้ร้อนค่ะ” มิซึยะยิ้มให้ลูกค้าอย่างอ่อนหวานแล้ววิ่งกลับไปรอรับกาแฟแก้วต่อไปที่เคาท์เตอร์ พลางมองการทำงานของอายะไปด้วย
“อะไรมิซึ มายืนมองอะไรอยู่ รีบเอาไปเสิร์ฟเร็ว” อายะส่งกาแฟให้มิซึยะแล้วหันไปดูออร์เดอร์ต่อไป “วาชิต่อไปโกโก้โฟลต เตรียมตักไอศกรีมด้วย”
“ได้เลยเจ๊ เจ๊ปั่นโกโก้มาก่อนเถอะ” โฮวาชิตอบรับขณะก้มลงไปตักไอศกรีมอย่างลำบากเพราะไอศกรีมในตู้นั้นแข็งโป๊กเหลือหลาย
“ลาเต้เย็น โกโก้ปั่น ทั้งหมดสองร้อยสิบหกเยนค่ะ” ชิซาเกะกดเครื่องคิดเงินอย่างชำนาญ “รับมาห้าร้อยเยน ทอนสองร้อยแปดสิบสี่เยนค่ะ ขอบคุณที่มาใช้บริการ แล้วมาอุดหนุนใหม่นะคะ”
สองทุ่ม
“เฮ้อ~! วันนี้ลูกค้าเยอะจังเลยเนอะ” โฮวาชินั่งบิดตัวอยู่ที่โต๊ะกาแฟตัวเล็ก ขณะที่อายะกับมิซึยะทำความสะอาดเครื่องใช้และเก็บของ ส่วนชิซาเกะกำลังถูพื้นอยู่ใกล้ ๆ เลยแกล้งสอดไม้เข้าไปแหย่ขาโฮวาชิ
“เล่นอะไรวะชิซาเกะ!!!” ร่างเล็กตวาดแล้ววิ่งไล่กวดคนตัวสูง
“เล่นแกล้งคนไม่ทำงาน” ชิซาเกะหัวเราะร่าแล้ววิ่งหนีออกไปนอกร้านโดยมีโฮวาชิตามไปติด ๆ อายะที่ออกมาเห็นเหตุการณ์พอดีเลยตะโกนไล่หลังไป
“ออกไปข้างนอกระวังรถระวังคนด้วยนะ!!” อายะถอนใจพลางหันไปมองที่โต๊ะแล้วส่ายหน้าหน่าย ๆ “ดูมันทำสิ เอากระเป๋าไปด้วยทั้งคู่นี่คงกะกลับบ้านเลยสินะเนี่ย มิซึกลับบ้านกัน”
“จ้ะ ๆ” มิซึยะเก็บไม้ถูพื้น ปิดร้านแล้ววิ่งออกไปซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ที่อายะสตาร์ทเครื่องรออยู่แล้ว รับหมวกกันน๊อกมาสวม ก่อนที่มอเตอร์ไซค์คันสวยจะบึ่งออกไป
วันต่อมา
“เฮ้ย! ชิซาเกะเอาการบ้านมาลอกเซะ!!” โฮวาชิไม่พูดเปล่าแต่เดินเข้าไปเปิดกระเป๋าชิซาเกะหยิบสมุดไปลอกโดยไม่รอคำตอบ ชิซาเกะที่ยืนอยู่ริมหน้าต่างรีบหันมาทำตาขวาง
“ทำไมไม่ลอกให้เสร็จตั้งแต่เมื่อวานล่ะ ก็อยู่บ้านเดียวกันแท้ ๆ” ชิซาเกะบ่นเบา ๆ แล้วหันไปชมวิวต่อ ขณะนั้นมิซึยะก็เปิดประตูเข้ามาในห้องเรียนพร้อมทั้งสมุดการบ้านกองโต เด็กหนุ่มส่วนมากหันไปมองแต่ยังจับกลุ่มอยู่ที่เดิมไม่ยอมลุกไปช่วย เด็กสาวจึงได้แต่เดินเข้ามาอย่างลำบาก
“มาสิมิซึ ฉันช่วยนะ” เด็กหนุ่มผมดำร่างสูงที่เพิ่งจะมาถึงเดินเข้ามาช่วยประคองกองสมุดที่จะล้มแหล่ไม่ล้มแหล่ในอ้อมแขนของมิซึยะ
“ขอบคุณจ้ะ ยามาโมโตะคุง” มิซึยะกล่าวขอบคุณ หลังวางสมุดลงบนโต๊ะอาจารย์เรียบร้อยแล้วเด็กสาวก็เข้าไปนั่งที่ของตัวที่อยู่ระหว่างกลางโฮวาชิกับชิซาเกะ
“เสร็จแล้วโว้ย!!” โฮวาชิร้องลั่นพลางชูสมุดการบ้านที่เพิ่งลอกเสร็จไปมาก่อนจะเอาไปวางไว้หน้าห้องพร้อมสมุดของชิซาเกะ จากนั้นก็เริ่มกระโดดโลดเต้นต่อ จนชิซาเกะที่เริ่มรำคาญเลยฉุดกระชากลากถูโฮวาชิให้นั่งลงนิ่ง ๆ อีกครั้ง ประจวบเหมาะกับที่อาจารย์วิชาคณิตศาสตร์เดินเข้ามาพอดี
นักเรียนวิ่งกลับมานั่งที่ประจำกันอย่างรวดเร็ว อาจารย์คณิตศาสตร์คนนี้ขึ้นชื่อด้านความโหดแบบช้างตกมันยังชิดซ้าย ฆาตกรโรคจิตยังชิดขวาเลยทีเดียว
มืออวบของอาจารย์หญิงตัวอ้วนที่โบ๊ะแป้งมาสามตลับกระแทกลงบนโต๊ะ ดวงตาสีน้ำตาลภายใต้แว่นหนาเตอะมองดูนักเรียนทั่วห้อง เมื่อเห็นว่าไม่มีใครขาดหายไปจึงหันไปเช็ครายชื่อสมุดการบ้านทีละเล่ม จนในที่สุดเธอก็ละสายตาขึ้นมาจากกองการบ้าน
“คุณซาวาดะ สึนะโยชิ สมุดการบ้านของคุณล่ะคะ?” เสียงเย็นเอ่ยขึ้น สึนะเริ่มลุกลี้ลุกลนหาการบ้านในกระเป๋าที่เขามั่นใจว่าทำเสร็จแล้ว เพราะเมื่อวานเพิ่งลอกนักเลงอัจฉริยะอย่างโกคุเดระพร้อมกับยามาโมโตะ แต่ตอนนี้…มันหายไปไหน!!
‘เราหยิบใส่กระเป๋ามาแล้ว หรือว่ามันจะร่วงตอนที่หมาวิ่งไล่งับ โอ้วม่าย! สึนะอยากต๊าย’ สึนะคิดอย่างฟุ้งซ่านและทำท่าจะบอกอาจารย์ไปตามตรง แต่เมื่อเหลือบไปเห็นซาซางาวะ เคียวโกะ สาวน้อยที่ทุ่มชอบมานานก็ต้องกลืนคำพูดที่ฟังดูหน้าสมเพชลงคอไปทันที
“คือว่าผมลืมเอามาครับ”
“งั้นก็เตรียมออกมารับโทษหน้าห้องได้เลยค่ะ” อาจารย์คณิตคว้าไม้เรียว (ที่ไม่ค่อยเรียว) ขึ้นมา สึนะลุกขึ้นเตรียมไปรับโทษแต่ทันใดนั้นเอง
เพล้ง!
มีดสั้นที่รูปร่างเป็นเอกลักษณ์เสียบทะลุสมุดเล่มหนึ่งปักกับผนังฝั่งตรงข้ามพอดี โดยแฉลบผ่านตัวสึนะไปเพียงไม่กี่มิลเท่านั้น โกคุเดระลุกพรวดมาดูสึนะด้วยความเป็นห่วง ส่วนยามาโมโตะที่นั่งใกล้ๆแถบนั้นก็ลุกไปดึงมีดออกมาดู
“อ่า…คุ้นจังแฮะ อ้าวเฮ้! สึนะ สมุดการบ้านนายนี่นา” ยามาโมโตะชูสมุดขึ้น เศษกระดาษแผ่นหนึ่งร่วงลงมา เขาเก็บมันขึ้นมาดู สึนะกับโกคุเดระเดินเข้ามาดูใกล้ๆ
“เฮ้ย! มีดนี่มันของไอ้โรคจิตวาเรียนี่นา” โกคุเดระร้องลั่น สึนะมีสีหน้าตื่นตระหนก
“นี่เป็นสารท้าจากวาเรีย พวกนั้นบอกให้เราไปที่ลานกว้างหน้าร้านฮาต้าคาเฟ่เวลาห้าโมงเย็น” ยามาโมโตะอ่านข้อความในเศษกระดาษที่ร่วงลงมาอย่างเบาที่สุด
“เวรกรรมแล้วไง” สึนะสบถ
เย็นวันนั้น
ฮาต้าคาเฟ่เปิดทำการตามปกติ เด็กสาวทั้งสี่ยังคงทำงานกันอย่างขันแข็ง แม้จะยังไม่มีลูกค้าอยู่ในร้านขณะนั้น เสียงกระดิ่งหวาน ๆ ดังขึ้นเรียกให้ทุกคนในร้านหันไปมองได้ไม่ยากนัก
“ดีจ้า” เสียงทักทายสดใสของเจ้าตัวเล็กในชุดสูทสวมหมวกสีดำดังขึ้น
“อ้าวรีบอร์นคุง! เชิญเลยจ้ะ” มิซึยะต้อนรับพวกรีบอร์นด้วยรอยยิ้มสดใส ในขณะที่สึนะได้แต่ยิ้มเจื่อน ๆ ให้เด็กสาวด้วยความกังวลใจ
...ขอโทษด้วยนะ...
“จะรับอะไรดีจ๊ะ” มิซึยะส่งเมนูให้กับเด็กหนุ่มทั้งสามคนและเจ้าตัวเล็กอีกหนึ่ง สึนะยกเมนูขึ้นปิดหน้าเพื่อบังความกังวลไม่ให้มิซึยะเห็น
“ขอเอสเปรสโซ่ละกันนะ” รีบอร์นเอ่ย
“เอสเปรสโซ่นะ สึนะคุง โกคุเดระคุงกับยามาโมโตะคุงรับอะไรจ๊ะ” มิซึยะถามยิ้ม ๆ
“ช...ช็อคโกแลตร้อนละกันนะ” สึนะตอบไป พยายามหลบสายตาของมิซึยะจนเกือบผิดสังเกต โกคุเดระกับยามาโมโตะเห็นสึนะสั่งก็เลยสั่งตาม ระหว่างที่นั่งรอก็แอบคุยกันเบา ๆ
“อ...เอาไงดี โกคุเดระคุง ยามาโมโตะ ฉันไม่อยากให้พวกมิซึโดนลูกหลงไปด้วยอ้ะ” สึนะปรึกษาอีกสองคน ยามาโมโตะได้แต่ส่ายหน้า โกคุเดระก็ท่าทางเฉย ๆ
“นั่นมันหน้าที่ที่แกต้องปกป้องสี่คนนั้นด้วยไม่ใช่เรอะ” รีบอร์นเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“ก...แกนี่ผลักภาระให้ฉันคนเดียวเรื่อยเลยนะเฟ้ย!” สึนะถึงกับปากสั่น คู่ต่อสู้คือวาเรีย เอาตัวเองให้รอดก็จะแย่แล้ว ไหนจะต้องมาคอยปกป้องคนอื่นอีก
งานหนักตายชัก!
“เอสเปรสโซ่พิเศษของรีบอร์นคุงได้แล้วจ้ะ ส่วนนี่ช็อคโกแลตร้อนของพวกสึนะคุง” มิซึยะยกถาดมาเสิร์ฟ ทำให้สึนะต้องรีบปรับสีหน้าให้ดีที่สุด
“ทานให้อร่อยนะจ๊ะ” มิซึยะยิ้มหวาน ก่อนจะเดินออกไป สึนะได้แต่มองไล่หลังอย่างกังวลใจบอกไม่ถูก พวกเธอทั้งสี่คนยังไม่รู้ถึงภัยอันตรายใหญ่หลวงที่กำลังจะมาถึงตัวในอีก...
โอ้ว...ไม่นะ!!
“ห...ห้าโมงแล้วเรอะ!!!” โกคุเดระเผลอพูดเสียงดังจนอายะเงยหน้าขึ้นมามอง ทันใดนั้นเอง
เพล้ง! เพล้ง! เพล้ง!
มีดแบบเดียวกับเมื่อตอนกลางวันพุ่งทะลุกระจกเข้ามา โกคุเดระกระโจนเข้าไปผลักอายะหลบได้ทันก่อนที่มีดนั้นจะเสียบหัวเธอเพียงเสี้ยววินาที
มิซึยะหน้าซีดตัวสั่นอยู่ระหว่างแขนทั้งสองของยามาโมโตะที่ยันกำแพงเอาไว้ มีดเล่มหนึ่งพุ่งเข้ามาปักติดผนังเฉียดใบหน้าของเด็กสาวไปถึงคืบ แต่ยามาโมโตะโดนมีดเล่มนั้นเฉี่ยวจนเลือดไหล
“ย...ยามาโมโตะคุง” ริมฝีปากเรียวบางและมือของเด็กสาวสั่นจนสังเกตได้ โฮวาชิที่เพิ่งออกมาจากหลังร้านถึงกับทำถ้วยกาแฟและจานใส่เค้กตกแตก
“บ้าเอ๊ย! ทำไมมันมาตรงเวลาอย่างนี้ล่ะ” สึนะลุกลี้ลุกลนทันที หลังเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น รีบอร์นมองหน้าสึนะและมองในร้านสลับไปมา ก่อนจะตัดสินใจลั่นไก
ปัง!
เสียงกระสุนเพียงนัดเดียวที่ดังขึ้นไม่เทียบเท่ากับเสียงร่างของสึนะที่กระเด็นไปทะลุผนังอีกด้านเรียกความสนใจจากทุกคนในร้านให้หันไปมอง
ท่ามกลางฝุ่นควัน ร่างของเด็กหนุ่มค่อย ๆ ยืนขึ้นอย่างช้า ๆ ดวงตาของเขาดูสงบนิ่งเยือกเย็น ไม่มีเหมือนสึนะคนเก่า แถมยังมีเปลวไฟสีส้มอยู่บนหัวด้วย
ร่างที่อยู่ในฝุ่นควันเงยหน้าขึ้นมองร่างอีกร่างที่ยืนอยู่บนเสาไฟที่ห่างออกไปหลายเมตร
“...แซนซัส...”
++ANG
EL++
ความคิดเห็น