คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : MISSION : PLANNING 100 % chapter2
MISSION FIRST CHAPTER 2
อินพิไหล่ผม ไหล่ผมอ่ะ ไหล่อโยอูอ่ะเฮ้ย ~ ผมหันไปรอบๆมีเพื่อนหน้าห้อและผมที่ำลัั้ใเรียน นอนั้น้าหลัผม็นอนันหมละ สบายันั
อาห์~ ผมอินที่สัมผัสับไหล่อผมนี่นุ่มมาๆ ผมลอนให่สีน้ำาลเ้มทรสเน่ห์ ผมหันเ้าไปใล้เพื่อที่ะสูลิ่นออินไ้อย่าเ็มที่
ฟื
สูลิ่นผมออินเ้าไปเ็มปอ อินไม่ไ้สระผมมาี่เือนแล้วเนี่ยยย ะเป็นลม หัวอินเหมือนหมาเน่าเลยอ่ะ อินอผมทำไมมนานี้เนี่ยย ใ้ไม่ไ้เล๊ย อย่าเผลอนะเี๋ยวะแอบเ้าห้อน้ำไปสระผมให้ ิิ
“แ่ แ่”
ผมไอสำลัวามเหม็นอผมอินออมาใส่หัวเาอย่า่วยไม่ไ้ อินสะุ้ื่นึ้นมาาไหล่ผม ามอเายัสะลึมสะลือและูัวเียอยู่สัพั พอเานึึ้นไ้ว่าเพิ่ผละออมาาไหล่ใร็ใ าโเท่าผมเลยอ่ะ
“เฮ้ยยอู อโทษๆหนัเปล่าๆ?”
“มะ ไม่หรอๆ ไม่เป็นไรๆ”….. ้ออบุมาว่าสิ่
“เฮ้ย่าเรามาไ้นะ อย่าเ็บไว้ มีอะไรบอมาเลยๆ”
“ไม่มีอะไรรี๊” ..... แ่เินมา
“ยอู เสียนายสูมาเลย มีอะไรไม่พอใบอเรานะ”
“วามริ็มีอยู่เรื่อนึนะอิน” ....... บอไปเลยีป่ะเนี่ย
“เรื่ออะไรหรอ ?”
อินทำาโใส่ผมอีแล้ว
“เอ่ออ เรา....” เอาไี
“...?”
“เราอยาให้ เอ่อ อิน...”
“....?”
“สระผมอ่ะ อนอินพิมาลิ่นเหมือนหมาเน่ามาเลย ._.”
. . .
ผมไ้รับเพียวามเียบาอีน อินโรธผมรึเปล่าเนี่ย เรียเว้ยย
“.อินโรธเราป่ะ เราอโทษ”
“ฮ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ ฮึ ฮึบ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
อินหัวเราะลั่นไปทั้ห้อ ทำให้อาารย์ที่ำลัสอนอยู่หันมามอเราทัู้่ สายาเป็นสิบอเพื่อนๆหันมามอที่ผมและอินสอน บานแ่มอ็รู้ว่าอนนี้ำลั่าพวผมในใว่า “เสียัทำไมฟะ ูะหลับ” -__- ส่วนอิน็ยัลั้นำัวเอไม่ไ้ อาารย์ริสเินมาทาพวเราสอน้วยิ้วที่มวเป็นโบว์ิผมหน่อยๆ(?)
“มิสเอร์ิม นายหัวเราะอะไร”
รั้นี้อาารย์ไม่ไ้พูเป็นภาษาอัฤษแล้ว เปลี่ยนเป็นภาษานแทน
“ฮึบ ป..เปล่ารับอาารย์”
อินแ้ัวออมาไ้้านมา เาเอยัลั้นำไม่ไ้เลย ไม่รู้ว่าำอะไร ผมหรอ ผมน่าลรไหนเนี่ย
“เปล่าอะไร ผมเห็นนายหัวเราะอยู่อนนี้ มิสเอร์โะแ้ัวแทนมั้ย?”
อาารย์เปลี่ยนเป้าาอินมาเป็นผมแทน ผมสะุ้สุัว
“อ..เอ่อ ผมเล่าเรื่อลให้อินฟั แล้วเา็หัวเราะไม่หยุรับ”
“หรอ..อืมม..ี ั้นนายสอนออไปยืนนอห้อ แล้วเลิเรียนนี้ไปพบรูที่ห้อพัรู้วย”
“รับ/ฮึบ..รับ” อิน็ยัไม่เลิหัวเราะผมสัที มันน่าบมั้ยฮะ
“โอเ ั้นเรามาเรียนัน่อเถอะทุน”
“อิน ลุมา ไปยืนหน้าห้อัน”
ผมเอ่ยปาวนอินที่อนนี้เริ่มสบสิอารม์ไ้แล้วออไปยืนนอห้อ้วยัน เนื่อาอาารย์เริ่มส่สายามาเือนอีรอบแล้ว
“อื้มๆ”
หน้าห้อเรียน
ผมนั่อยู่หน้าห้อเรียนับอินที่พร้อมใันัำสั่ออาารย์ โยที่ผมนั่หันหลัให้อิน ้วยอาารเินอายปนับโรธเาอยู่นิๆที่ทำให้อาารย์ริส้อลโทษผม
ึ้ ึ้
แรสะิที่ไหล่ทำให้ผม้อหันลับไปทาอิน เาสะิผมหรอ
“หื้ม นายสะิเราหรออิน”
“อื้ม ใ่ ือเราะอโทษเรื่อเมื่อี้ ยอูโรธเรามามั้ย”
“เฮ้ยเราไม่โรธอินหรอ ไม่้อเรียนะ เราโนลโทษนินแล้วล่ะฮ่าฮ่า”
ไม่รู้อะไรสั่ให้ผม้อโหเาไปแบบนั้น แ่เห็นหน้าเาบาสิ่บาอบ่าในัวผมมัน็แปลๆ
“รินะ เอ้อ แล้ว็อบุมาเลยที่แ้ัวให้น่ะ อบุมานะ ยอูน่ารัมาเลย ถ้าเป็นไอ้ยอลนะป่านนี้มันแเราไปนานแล้ว ฮ่าฮ่า”
เานิสัยแบบผมเลย ี้นินทาเพื่อนเหมือนันหรอเนี่ย ฮ่าๆ
“ฮ่ะๆๆๆๆ”
ผมหัวเราะอบลับไป สุท้ายเราทัู้่็เียบใส่ัน
เวลาผ่านไปประมาห้านาทีไ้ที่เราเียบใส่ัน ผมไม่รู้ะวนอินุยยัไ ้วยวามเินึไ้แ่นัุ่มเป้าเียบๆ ส่วนอินทำหน้าเหมือนำลัิอะไรอยู่
“นี่! / นี่ !”
ในที่สุเราทัู้่็พูึ้นมานไ้ ิรที่พร้อมันนี่น่ะสิ่ ยัไ
“นายพู่อนเลยอิน”
ผมโบ้ยให้เาพู่อน้วยวามอยารู้ ิมอินนที่ผมอบวนผมุยเียวนะ
“เราะอ”
“อ....?”
“อ.....”
“หื้ม ? ออะไร ?”
เร่เร้าให้อบำถาม้วยวามอยารู้ที่สาเ้าหน้าอย่าเ็มเปา
“อ .. อแอไลน์ยอูไ้ปร้า ?”
อินถามผม้วยน้ำเสียที่สูและฟัูวนทีนเป็นที่สุ พร้อมยัิ้ว้านึพร้อมหยิบไอโฟน20sเรื่อสวยออมา
“ฮ่าๆๆๆๆ ไ้ิ่ๆ”
ผมหยิบไอโฟน21รุ่นล่าสุอผมออมาเพื่อให้อินเอาไปแสนบาร์โ้ อินยื่นมือมารับไป มืออเราสัมผัสันนินึ้วยแหละ รู้สึเหมือนไฟฟ้า็อที่ปลายนิ้วนิๆ เลือสูบีไปที่หน้า เินั อินะรู้สึแบบนี้รึเปล่านะนบ้า
อินรับไอโฟนอผมไปแล้วอะไรยุยิๆอยู่สัพั ผมไ้แ่นั่มอมุม้าๆอเาอย่าเียบๆ้วยวามเิน ริมฝีปารูปหัวใเม้มเ้าหาันแน่น มือุมเป้าบิ๊บึ้ม้วยวามเินอย่าเป็นที่สุ ทำไมอินพอมอใล้ๆแล้วหล่อั อยาะเ้าไปุ๊บรนั้น ุ๊บรนี้ รนู้น้วย ผมิในใ้วยวามเินแบบสุี
“ยอู ยอู๊!! ยิ้มไรอ่ะ”
ผมสะุ้็อนที่อินเอามือมาบ๊ายบาย้าหน้าผมและเรียื่อผม หน้าเาอยู่ห่าับหน้าผมประมาห้าม. ผมใาึรีบลุึ้นมาไม่ทันระวัเลยสะุาัวเอหน้าทิ่ม ผมรีบหลับาปี๋รอรับวามเ็บ แ่ว่าทำไมรู้สึว่าัวผมมันลอยไ้ ไม่ใ่สิ่ ! มีมือปริศนาเี่ยวเอวผมไว้ไม่ให้หน้าทิ่มลไปับพื้น
“เฮ้ยยยยยยยยยย !!!!”
เสียใรวะ??!!
“รี๊ ~ อี๊ อี๊”
แหม่ มันรี๊แถมลูอมาะ้วย เป็นใรไม่ไ้นอาแเท่านั้น ผมำเสียแหลมแสบแ้วหูอมันไ้ แม่นะแม่ หูะแ ผมเยหน้าึ้นไปมอและเห็นว่าแำลัยืนรี๊อยู่้าหน้าผมและอินที่ำลัโอบเอวอผมไว้อยู่
โอบเอวผมไว้
เอวผม
ือรี๊สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส ~ !
ฟินไม่ไหวแล้วาเถรรรร โอบเอวโว้ย อินโอบเอวูเว้ยยย (รีร้อในใ)
“อ..เอ่ออิน ปล่อยเราไ้แล้วเนอะ”
“แม่เอ้ย เอวบาิบ....”
เอ๊ะ ! เหมือนไ้ยินเสียอินพึมพำอะไรสัอย่าในะที่เ้าลายอ้อมอาเอวผม อะไรๆิบๆเนี่ยแหละ อยาินไอิม็อิพหรอ ไม่ใ่ละ *-*
“อบใมานะที่่วยเราไว้ .///.”
ผม้มหน้าุล่าวอบุอินออไป้วยวามเินอย่าถึที่สุ แยืนา้าพร้อมับเพื่อนในลุ่มพร้อมหน้า เพราะเสียรี๊อมันแท้แท๊
“อ..อื้ม ไม่เป็นไร”
อุหภูมิในัวพุ่ทะยานึ้นสูล้ายะเป็นไ้ ผมแทบะุมสิไม่อยู่ อ้า อินโอบเอวเอวเอวเอว เอวบาๆเอวออายอูว ื้อออ
ร้อน ร้อน อนนี้ผมร้อนมา เหมือนมีไฟสุม้าัว ภาพ้าหน้าไม่ไ้อยู่ในุโฟัสอสายา มีโบอะไรผ่านหน้าแวบๆ เมื่อโฟัสีแล้วมันือมือให่ๆเท่าเท้าอผม มืออปาร์านยอล
“ายอูวววว เพื่อนๆบอว่าะยืนเหม่ออีนานไหม ให้มาามเนี่ยย!~”
“ห้ะ อ๋อ เอ่อ อ้อ โอเๆ านยอลนายบอพวนั้นรอหน้าโรเรียนนะ เี๋ยวไปรับไ่อน เนะ เ็ทป้ะนี่?”
ผมถามเพราะานยอลเอาแ่ทำหน้าาหน้านิ่วิ้วมวเหมือนำลัสสัยและอะไรสัอย่ามาๆ เหมือนหมาเลย ฮ่าๆๆๆๆๆ ผมว่าที่พูไปไม่น่าเ้าใยานะ
านยอลส่ายหน้าแรสอสามที หูสะบัไปามแรที่เาส่ายหน้า อยาิ่ำ
5555555555555555555555555555555555555555555
5555555555555555555555555555555555555555555
5555555555555555555555555555555555555555555
5555555555555555555555555555555555555555555
“เราบอว่า ให้-ไป-บอ-เพื่อนๆ-ว่า-ให้-รอ-หน้า-โรเรียน-เี๋ยว-ไป-รับ-หมา-่อน ~ เ็ทป่ะ ?”
“อ้อ ~~ ไ้สิ่ๆๆๆๆๆ รีบมาเร็วๆนะยอลอยาลับบ้านละ่ะ ิถึม๊า*^*(ทำไมมุ้มิ้)”
านยอลพยัหน้าแรๆสอสามทีทำปาุ้มเหมือนเ็น้อยอย่าน่ารัอ่ะ เ๊าะไ้ป้ะน้อายย ~ ไม่ใ่ละ
หน้าโรเรียน
ผมไปรับเ้าไมาแล้วอุ้มเินมาถึหน้าโรเรียนที่มีเพื่อนสุที่รัและนรั(?)อีหนึ่นับเพื่อนรออยู่ ลุ่มพวเราปิือแบบนี้แหละรับ ้อมายืนหน้าโรเรียนให้รบ่อนถึะไ้แยย้ายันลับบ้าน สายาทุนมอมาที่ผมเหมือนเป็นุปเปอร์สาร์ ~
แยืนเอามือทั้สอ้าท้าวับเอวอันบ๊า~บาอมัน ิ้วมวเป็นโบว์ที่ผูเป็นปมแน่นแน่น บ่บอว่ามันอยาลับบ้านไปลั้นลาะแล๊แ๊แ๋ับมินอมาแล้ว
สสัย้อยั่วัหน่อย
“เป็นไ รอนานมั้ย ~”
พูแล้วยิ้มนาปิ ปาเป็นรูปหัวใ ผมแอ๊บเสียใสถามแ้วยวามที่อยาวนีนเพื่อนเล่นๆ ผม็เป็นนี้แหละ แ่็นะ นหล่อนน่ารัทำอะไร็ไม่ผิหรอ ไม่เื่อเี๋ยวะให้ม
ปั้ !
“โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย แร๊แรรรรรรรรร๊ร๊ร๊ ูเ็บบบบบ ฮืออออออออ”
แบหัวผมอีแล้ว มันเ็บมา เสียัปั้เลยนะเพื่อนบ้า ผมุมหัว้วยวามเ็บปวอย่าถึที่สุ ทำไมทำี้ ทำไมทำับุปเปอร์สาร์แบบเนร้ ~
เสียหัวเราะัมาเรื่อยๆ เอาเถอะ ยอะทน ยอเป็นนเฟรนลี่ ยอไม่โรธ เพราะยอือุปาร์ ~
ถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถ
ถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถ
ถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถ
ถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถ
ฮื้บบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ ทนไว้เราือุปาร์ ทนไว้นะยอูนสุหล่อ ใเย็นๆ
ผมิในใแล้วหายใเ้าหายใอออย่า้าๆ
โรธือโ่โมโห็ปาอแม่ อืมมม ายเย็นๆ นั่นเพื่อนน่ะแหม่
ผมเอามือุมหัวไว้แล้วลุึ้นมายิ้มแป้นให้พวมันทุนที่ำลัหัวเราะผมไม่เว้น ิมอิน ! ปล้ำแม่เลยีมะ !
รีแอ็ั่นอทุนอนนี้ือ อึ้ อึ้ อึ้ และ อึ้.... ปา้าเลย
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โอ้ย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โฮะๆๆๆๆๆๆ ฮิๆๆๆๆ ฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ลว่ะ แบ ลับบ้าน ูไปละนะแ มินอ ลับบ้านีๆนะพวมึ เราไปแล้วนะอิน ~ านยอล บ๊ายบายยย ลับบ้านีๆนะ โฮะๆๆๆๆ ฮิ.”
“..ยอูมึ สบายีป่ะ.. สมอมึระทบระเทือนป้ะวะ ูอว์รี่ว์ มึอย่าบ้าเหอะูอร้อ”
แับมินอเ้ามาเย่าัวพร้อมับูวามผิปิที่หัวผมอย่าละเอีย ฮ่าๆๆๆๆ ป๋มือุปาร์ ~ ฮิฮิ
“บ๊ายบายยอู ~ ลับบ้านีๆเหมือนันนะรับ / ่ายๆๆๆ เร็วสิ่อิน้าะไปหามิ๊มิ๊”
“ุปาร์ไปแล้วนะร้าบบ โฮะๆๆ ป่ะแบป่ะ”
ผมบอลาทุน่อนะลาแบที่ยืนทำหน้า ( ‘ ‘ ) แบบนี้อยู่ลอเวลา พาันเินออาหน้าโรเรียนและนั่รถสอแถวลับบ้าน้วยันเพราะบ้านผมับมันอยู่ละแวเียวัน ห่าันประมาสามร้อยิโลเมร / เว่อร์
ยอูเินออห่าาโรเรียนมามาแล้ว มานไม่ไ้ยินำพูที่ว่า
“ยอู มึสบายีป้ะวะ ห่วมันละเินมินอ สมอมันเลอะเลือนไปแล้วใ่มั้ย เพื่อนูบ้าเพราะูหรอ ฮืออออออ”
“ยอู....็น่ารัีนะ J”
ผมยืนรอรถับแบที่ท่ารถพร้อมวามเียบ เหมือนปิทุวันที่เป้นแบบนี้ แบฮยอนไม่อบพู แบฮยอนไม่อบแสวามรู้สึ แ่มันเป็นเพื่อนที่เรียว่าวามเียบไ้ีเสมอ…..รััเลย
ถึแล้ว ~ !
บ้านอันแส๊นนนอ๊บอุ่นอยอู (ป้ายื่อบ้านสีสันสใส)
บ้านอผมเป็นบ้านที่แสนอบอุ่น ~
“แม่รับบบ ยอูลับมาแล้วววววววววววว แวว แวว ~”
ผมวาไไว้หน้าบ้านปิประูรั้วแล้ววิ่เ้าไปหาแม่สุที่รัที่าว่าะลุัวอยู่ในรัวิสูรอาหารน่าหลไหลมาให้ผมินนพุา อ่าห์
หมับ
อเอวเล็ๆลพุอแมุ่นยูแล้วถึเวลาร่ายมหาาพย์ประำวัน
“สวัสีรับ ุแม่ลีุนยูที่น่ารัอโยอู วันนี้ยอูไปเรียนมา่อน้าเหนื่อย อยาไ้อาหารมาใส่ท้ออันบอบบาอสุหล่อหน่อยน่ะรับ สมมุินะรับสมมุิ สมมู๊นะรับสมมุิ ยอไม่มีไริน แล้วพลัานไม่มีนะรับ ุแม่เ้าใมั้ยรับ ุแม่เ้าใมั้ยร้าบบบบบบบบ”
มหาาพย์ริๆนะแหม่ ท่อมาแ่ีนเท่าฝาวเป๊บี่ แม่สอนมาี็ี้แหละ ฮิ
“ฮิฮิฮิฮิ ฮึฮึฮึฮึฮึฮึ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ยอูน่ารัสุๆไปเลยลูแม่ ั้ !ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ รอแม่แปบเียวนะรับนี ึ้นไปอาบน้ำเี๋ยวแม่เรียลมาินเนอะ”
แม่พูพร้อมลูบหัวผม้วยวามรั ป่านนี้พ่อไปสบายแล้วเนอะ.... พ่ออมิน...
“รับแม่ เี๋ยวผมมีอะไรใหู้้วย ุ้บ!”
ผมุ้บแ้มุแม่สุสวย่อนะวิ่ึ้นไปอาบน้ำำระล้าร่าายเพื่อที่ะลมาิน้าวแสนอร่อยับุแม่สุสวย แ่เฮ้อ ไม่อยาล้าสัมผัสที่เอวออินออไปเลย
“เฮ้ยยยยยยยยยย !!”
อินโอบเอวผมไว้
เอวผม
ือรี๊สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส ~ !
ยิ่ิถึยิ่ฟินนไม่้อินอะไรนอาอินไปหลายวัน เิน หน้าร้อนวูบวาบเหมือนผีเสื้อบินในท้อเป็นพันล้านัว ัวเบาหวิวเหมือนำลัลอยไ้้วยาถาวิาร์เี้ยมเลวิโอ่าอแฮร์รี่พอเอร์ เหมือนฝันเลย ถ้าเป็นฝันผมไม่อยาื่นแล้ว ออยู่ในโลแห่วามฝันที่มีวามสุแบบนี้เถอะ...
ผมบอแม่เรื่อเ้าไ แม่ไม่ไ้ว่าอะไรมาและลอเล่นับเ้าไแล้วมันน่ารัี เลยโมเมว่า
“มันเป็นหมาน้อยอแม่แล้วนะเ้าไ เอามาอยู่เป็นเพื่อนแม่ แม่ะเลี้ยให้อ้วนเลย~”
แล้วอาหารมื้ออร่อย็ผ่านไป ผมลับึ้นมาบนห้อแล้วทำารบ้านสัหน่อย และหยิบไอโฟนเล่นทวิเอร์โเี่ยลโปรอผมอย่าสนุสนาน พอเปิเ้าไปหน้าเื่อม่อ็พบว่า
@jongin123’s followed you
ิบหายแล้ว....
‘ิ้ิ่ ~!’
เสียไลน์เ้ึ้นมา ผมรีบเปิู็พบเอับ้อวามา ิมอิน....
‘หัวเป็นอะไรมามั้ยยอู นายูรั่วั5555555 เอ้อ เราะถามว่ายอูพอะสอนเราทำารบ้านวันหยุเสาร์อาทิย์ไ้มั้ย ไม่ไ้ไม่เป็นไรนะ เอ้อ เราฟอลทวิยอูไปแล้วนะฮ่าๆ ฝันีรับยอู J”
*สิ๊เอร์ู๊ไนท์* ประมา 1 นาทีที่แล้ว..
ถ้าผมอบไป เาะอ่านยัทันใ่ไหม หน้าผมแลามไปยันูแล้วอนนี้ ฟินัวแ อ้า !!
“เราไม่เป็นอะไรมาหรออิน ฮ่าๆๆๆๆ เรื่อสอนารบ้านน่าะไ้นะ ส่วนทวิเี๋ยวเราฟอลลับ ฝันีเ่นันนะ ิมอิน เพื่อนใหม่ J”
ผมล้มัวลนอน้วยวามฟิน วามสุและวามอ่อนล้า บอลาโเี่ลยและเ้านอน สอัวเ้าใ้ผ้าห่มอันแสนอบอุ่น อุ๊าร๊อัวเบ้อเริ่มไว้แล้วหลับามลสู่ห้วนิทรา..... Zzz
นไม่ทันไ้เห็นำว่า *read* ออินเลย J
100%
I'll be back
ความคิดเห็น