{ BTS } Trouble Taehyung | VGA

ลำดับตอนที่ #4 : [OS] TRAIN { namjoon x hoseok }

Calista εїз

TRAIN

รถไฟ... เป็นพาหนะที่มหัศจรรย์
สามารถทำให้เราได้พบเจอคนมากหน้าหลายตาจากหลายสถานที่ 
หรือแม้กระทั่ง...รักแรกพบบนรถไฟ

"เดี๋ยวก่อนครับ รอผมด้วยอย่าเพิ่งไป" เสียงทุ้มใหญ่ตะโกนบอกนายสถานีให้รอเจ้าตัวที่กำลังรีบวิ่งขึ้นโบกีรถไฟ เพราะวันนี้ฝันร้ายว่าจะไปเรียนสายสุดท้ายก็เลยตื่นสายจริงๆ ไม่แน่ฝันร้ายอาจจะกลายเป็นจริงก็ได้

"แฮ่กๆๆ" เจ้าของผมสีเงินเกาะที่จับบนราวพลางหอบแฮ่กๆ คลี่ยิ้มออกมาด้วยความดีใจที่อย่างน้อยก็วิ่งขึ้นรถไฟได้ทัน

ขึ้นรถไฟทันแบบนี้ ถ้าวิ่งดีๆหน่อยก็ต้องไปเรียนทันแน่ๆ

            รถไฟวิ่งไปไม่นานก็เปิดรับผู้โดยสารชุดใหม่จากสถานีข้างหน้า มีคนทั้งวิ่งทั้งเดินขึ้นมาแต่ที่พอจะสะดุดตาเขาก็มีอยู่เพียงคนเดียว

            ใบหน้าใสนั่นกำลังก้มลงอ่านหนังสือที่อยู่ในมือ ดวงตากลมโตทั้งสองข้างจ้องมองเพียงตัวอักษรในหน้ากระดาษ สองขาก้าวเดินอย่างช้าๆไปนั่งที่ว่างที่อยู่ตรงข้ามกับเขา ริมฝีปากที่ไม่ได้เรียวบางเหมือนใครแต่เมื่อ่านสิ่งที่อยู่ในมือแล้วเผยยิ้มออกมาช่างดูสดใสและน่ารัก ผมหน้าม้าสีน้ำตาลช่างดูเข้ากันกับรูปหน้าเรียวยาวดั่งม้าที่งดงาม กอปรกับจมูกที่ดูจะโด่งยื่นไปหน่อยแต่ก็ทำให้คนตรงหน้าเขายิ่งดูดีเข้าไปใหญ่
            นัมจุนไม่สามารถละสายตาไปจากคนๆนี้ได้ตลอดการเดินทางโดยรถไฟ แม้รอบข้างภายนอกหน้าต่างจะมีอะไรให้ดูมากมายแต่ก็เป็นเพียงวิวเดิมๆบรรยากาศเดิมๆที่เขาพบเจอได้ทุกวันจากการเดินทางไปเรียน มันเทียบไม่ได้กับคนๆนี้ที่เขาได้เจอ เขาคนนี้...สวยกว่าเป็นไหนๆ

            ปกติแล้วการนั่งรถไฟไปมหาวิทยาลัยของนัมจุนใช้เวลาประมาณสิบนาทีซึ่งมันก็ดูเหมือนจะนาน แต่ทำไมวันนี้เขารู้สึกว่าเวลามันยังไม่พอ

            เสียงประกาศเตือนของรถไฟดังขึ้นบอกให้เขาลงจากรถได้แต่ถ้าแบบนั้นเขาก็พลาดโอกาสที่จะได้เจอกับคนๆนี้อีกครั้งน่ะสิ หรือพระเจ้าจะไม่เข้าข้างเขาเพราะเขาตื่นสายแต่ยังอุตส่าห์มาขึ้นรถไฟทัน

พระเจ้าช่วยเขาไว้แล้วเลยจะไม่ช่วยอีกหรือ

พระเจ้าช่วยให้เขาได้เจอกับรักแรกพบแล้วจะไม่ช่วยสานต่อความสัมพันธ์ของเขากับคนๆนั้นหน่อยหรือ...

พระเจ้าใจร้าย

ดูเหมือนนัมจุนจะต้องถอนคำพูดแล้วล่ะ

            เมื่อประตูเปิดออกหนังสือที่วางอยู่บนตักก็ถูกพับเก็บ คนน่ารักยืดตัวขึ้นเตรียมเดินออกจากรถไฟ เป็นโอกาสดีที่นัมจุนจะเข้าไปทักทายทำความรู้จักกับคนน่ารัก เขาจะไม่ปล่อยโอกาสนี้ให้หลุดลอยไปอย่างแน่นอน
            นัมจุนเดินตามคนน่ารักออกจากรถไฟไป ตากลมเหลือบขึ้นมองป้ายบอกทางออกของสถานี เมื่อเห็นว่าควรไปทางไหนสองขาก็ก้าวเดินลงบันไดไปและไม่มีทางที่นัมจุนจะไม่เดินตาม

อ่า ... แย่แล้วล่ะ 
จะปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว
จะเดินตามอยู่อย่างนี้ไปเรื่อยๆได้ยังไง

จะยอมเหรอ ยอมปล่อยเขาไปเหรอ เขาเดินห่างออกไปเรื่อยๆแล้วนะ ยอมไม่ได้หรอก

สงสัยต้องยอมให้ฝันร้ายที่จะไปเรียนสายเป็นจริงซะแล้วล่ะ

"ข..ขอโทษนะครับ" นัมจุนยื่นมือออกไปแตะที่บ่าของคนข้างหน้า เมื่อรู้สึกตัวว่ามีคนมาสะกิดเจ้าของบ่านั่นก็หันกลับมา
"ครับ ?" ขนาดเสียงยังน่ารักเลย แม้จะทุ้มไปหน่อย แต่ก็โดนใจนัมจุนจริงๆ
"คือว่ารู้จักทางไปมหาวิทยาลัยไหมครับ" ถามอะไรออกไปกันนะ จะให้อยู่ๆถามชื่อแล้วบอกว่าผมชอบคุณเลยมันก็คงไม่ใช่
"ผมกำลังจะไปพอดีเลยครับ ไปด้วยกันนะครับ" รอยยิ้มยิงฟันเห็นทุกซี่แบบนั้นมันยิ่งทำให้นัมจุนหวั่นไหวเข้าไปใหญ่
"มาจากต่างเมืองเหรอครับ แล้วมาทำอะไรที่มหาวิทยาลัยนี้เหรอ" ตลอดทางเดินที่ไม่มีใครพูดอะไร จู่ๆคนที่ตัวเล็กกว่าก็หันหน้ามาถามนัมจุน ทำเอาเขาไปไม่ถูก
"อ่า ครับ มีธรุะนิดหน่อยน่ะ"
"อ๋อ มีอะไรก็ถามได้เลยนะครับ ในเมืองน่ะหลงทางง่ายจะตายเนอะ ผมก็มาจากต่างเมือง ครั้งแรกก็หลงเมืองกัน ฮะๆ"

ครั้งแรกที่ไหน เกิดมาก็อยู่ในเมืองแล้ว
แต่ว่านะ ได้รู้เรื่องราวของคนๆนี้มากขึ้นแล้วล่ะ
อ่า... อย่าหัวเราะแล้วยิ้มไปพร้อมๆกันแบบนั้นจะได้ไหม
หัวใจนัมจุนไม่ได้มีไว้ให้เต้นรุนแรงแบบนี้หรอกนะ

ไม่ได้มาเมืองใหญ่เป็นครั้งแรก
แต่นี่คือครั้งแรกที่นัมจุนรู้สึกแบบนี้กับใคร

มือที่แกว่งไปมาอยู่ข้างลำตัวนั่น ถ้าได้จับสักครั้งมันจะนุ่มสักแค่ไหนกันนะ

            นัมจุนค่อยๆยื่นมือของตัวเองไปใกล้ๆกับมือของอีกคนที่ยืนอยู่ข้างกัน ข้อนิ้วค่อยๆขยับไปข้างหน้า สะกิดที่นิ้วเล็กของอีกคนจนคนที่มองถนนอยู่หันมามองหน้าด้วยความงุนงง

"หื้ม ?"
"เอ่อ .. ขอจับมือ.. ได้ไหมครับ ผ.. เผื่อหลง"

นี่มันข้ออ้างอะไรกันน่ะนัมจุน แกเป็นเด็กห้าขวบหรือไงกัน

หมับ!

"อื้ม จับไว้แบบนี้แหละเนอะ จะได้ไม่หลงกัน ป่ะ ! ไฟเขียวแล้ว"
ฝ่ามือเล็กจับเข้าที่ข้อมือใหญ่ของอีกคน ดึงให้เข้ามายืนใกล้ๆกันมากกว่าเดิมก่อนจะพาเดินข้ามถนนที่มีคนเดินพลุ่กพล่าน

อ่า .. มือนุ่มจริงๆด้วย

เหมือนนัมจุนจะเป็นโรคจิตเลยล่ะ

            ข้ามถนนมาเดินอีกไม่กี่นาทีก็ถึงที่หน้ามหาวิทยาลัย มองนาฬิกานี่มันก็สายแล้วจริงๆ คลาสของเขาเริ่มไปนานแล้วแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังอยากอยู่กับคนๆนี้อีกสักหน่อย ... สักหน่อย

“คุณจะไปที่ไหนในมหา’ลัยเหรอครับ ให้ผมเดินไปส่งไหม?”

“อ..เอ่อ...” จู่คนข้างๆก็หันมาถามนัมจุนอีกแล้ว แบบนี้จะตอบว่ายังไงดีล่ะ ก็อันที่จริงเขาต้องเดินไปเรียนนี่นา

“หืม ?”

“ป..ไปแค่แผนผังมหา’ลัยก็ได้ครับ เดี๋ยวผมเดินดูเองก็ได้”

“เอางั้นเหรอครับ งั้นตามมาทางนี้เลยครับ” คนตัวเล็กกว่ากึ่งลากกึ่งจูงนัมจุนให้เดินตามไป แผนผังของมหาวิทยาลัยอยู่ที่ตึกสำนักทะเบียนซึ่งเดินไม่ไกลจากทางเข้ามากนัก

“ถึงแล้วครับ นี่แหละครับแผนผังของมหาวิทยาลัย ดูตรงไหนไม่เข้าใจถามผมได้นะครับ ^ ___ ^”

“อ่า..ครับ”

ความเงียบเข้าปกคลุมทั้งสองคน

นัมจุนไม่รู้จะพูดอะไร ได้แต่มองกระดานแผนผังตรงหน้า กรอกตาไปมา

คนที่ยืนอยู่ข้างๆก็ไม่รู้จะทำอะไร ได้แต่มองหน้านัมจุนกระพริบตาปริบๆอยู่อย่างนั้น

“เอ่อคือ ... แล้วตกลงคุณจะไปที่ไหนเหรอครับ”

“ที่ไหนงั้นเหรอ ...” นั่นสิ ที่ไหน นัมจุนก็ไม่ได้คิดเอาไว้เหมือนกัน นอกจากตึกเรียนแล้วจะไปที่ไหนดีล่ะ

“ขอโทษครับ ถึงเวลาที่เพื่อนผมนัดเอาไว้แล้ว ต้องขอตัวก่อนนะครับ” คนตัวเล็กยกนาฬิกาที่ข้อมือขึ้นมาดูก่อนจะพูดกับนัมจุนพร้อมขอตัวลา

เอายังไงล่ะไอ้นัมจุน

เขาจะไปแล้วนะ แกจะไม่ทำอะไรหน่อยเหรอ

สักอย่าง สักอย่างที่จะทำให้เราได้สานสัมพันธ์กันต่อได้

อะไรสักอย่าง...

“เอ่อ เดี๋ยวครับ”

“ครับ ?”

“ค...คุณชื่ออะไร ...เหรอครับ”

ได้ยินประโยคที่ถูกถามออกมาจากปากของคนตรงหน้า ริมฝีปากก็เผลอยิ้มออกมา

“โฮซอกครับ จองโฮซอก”

END

or


TBC??!!!

-------------------------

กรี๊ดดดดดด เผลอแปปเดียวเดือนพฤษภาแล้วนะคะ รีดเดอร์สบายดีนะคะ?
เป็นฟิคที่แต่งตอนอยู่บนรถไฟที่ญี่ปุ่น อาจจะสั้นไปเพราะกลับมาฟีลลิ่งหายหมดแต่อยากลง 5555555
มีใครอยากอ่านต่อมั้ย ถ้ามีจะแต่งต่อให้ ' ')?
ขอโทษที่ดองนะคะ เดี๋ยวเอา 90% ที่เหลือของแชปสองมาลงให้นะะะะะะ ' v '

ปอลิง. สามารถไปพูดคุยเม้าท์มอยติ่งบลาบลาบลาหรือทวงฟิคได้ที่ ทวิตเตอร์ @NS_wellzzz นะคะะะะ