คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Revenge | intro
intro
มันเป็นเวลานาน .. นานมาก
3 ปีที่เราจากกัน .. 3 ปีที่ผมจำใจต้องจากพี่ไปปล่อยให้พี่อยู่กับมัน
วันนี้ผมกลับมาแล้ว พี่ได้ยินไหม .. ผม กลับ มา แล้ว
สนามบินอินชอน
ร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มวัยพ้นมัธยมปลายหมาดๆเดินย่างกรายออกมาท่ามกลางผู้คนที่พลุกพล่านอยู่ เขาสวมแว่นตากันแดดสีดำพร้อมชุดสูทสีเทา มือข้างหนึ่งจับที่ที่ลากกระเป๋าของตัวเอง อีกข้างล้วงไปที่กระเป๋าเสื้อนำโทรศัพท์มือถือออกมากดโทรออกไปหาใครสักคนขณะที่เดินไปยังรถของตัวเองซึ่งมีลูกน้องเปิดประตูรอรับอยู่ รถยนต์คันหรูเคลื่อนตัวออกไปจากหน้าสนามบินตรงไปยังร้านดอกไม้ที่ที่ร่างโปร่งหัวส้มได้โทรมาสั่งช่อดอกไม้เอาไว้ก่อนแล้ว
“ดอกไม้ที่ผมสั่งเรียบร้อยนะครับ”
“เรียบร้อยค่ะ นี่ค่ะ” ช่อดอกไม้ขนาดพอดีมือถูกส่งมาให้ชายหนุ่ม เขารับเอาไว้ก่อนจะจ่ายเงินค่าดอกไม้ให้เจ้าของร้านแล้วเดินออกจากร้านไป
“ไปไหนต่อครับนาย” เสียงลูกน้องที่รับหน้าที่เป็นคนขับรถเอ่ยถามคนเป็นนายเมื่อเห็นว่าเขาขึ้นรถมาแล้ว
“ไปบ้านตระกูลจอง”
ตลอดทางคนในรถก็ได้แต่นั่งถือช่อดอกไม้ในมือขึ้นมาดอมดมพลางนึกถึงใบห้าของคนที่ตัวเองกำลังเดินทางไปหา แค่คิดถึงหน้าของอีกคนตอนที่จะได้เจอเขา ได้รับช่อดอกไม้ช่อนี้ไปด้วยความยินดีปรีดาเขาก็ยิ้มแก้มแทบปริอยู่แล้ว เป็นเวลาสามปีเชียวนะตั้งแต่ที่ถูกส่งตัวไปเรียนไฮสคูลที่อังกฤษ สามปีที่จากเกาหลีบ้านเกิด และสามปีที่จากครอบครัวกับคนรักไป ตอนนี้เขาเรียนจบแล้ว เขาพร้อมจะกลับไปหาครอบครัวและ..คนที่เขารักที่สุดแล้ว
พี่ยุนกิครับ .. ผมกลับมาแล้วนะ
มาถึงที่หน้าคฤหาสน์ตระกูลจอง สองขาก้าวลงจากรถด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เดินอีกแค่ไม่กี่ก้าวเขาก็จะได้เจอกับคนที่คิดถึงมากที่สุด ตลอดสามปีที่ผ่านมาไม่เคยมีวันไหนที่เขาไม่คิดถึงมินยุนกิเลย อยากรู้เหลือเกินว่าคนเป็นพี่ที่เขาไม่อยากให้เป็นแค่พี่จะคิดถึงเขาบ้างหรือเปล่า
แต่เพียงแค่ก้าวเดินเข้าไปภายในตัวบ้านก็รับรู้ได้ถึงบรรยากาศแปลกๆ เหล่าคนใช้ที่ปกติจะสวมชุดที่ขาวสลับฟ้าตามแบบยูนิฟอร์มของที่นี่กลับแต่งกายสีดำกันหมด ใบหน้าเศร้าหมองของทุกคนก็ยิ่งสร้างความสงสัยห้กับตัวเขายิ่งขึ้นแต่ก็ยังเดินยิ้มสู้ คิดแง่ดีเข้าไว้คงมีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นในระหว่างที่เขาไม่อยู่
“คุณแทฮยอง”
“สวัสดีครับป้าโบมี ผมมาหาพี่ยุนกิน่ะครับ พี่เขาอยู่ไหนหรือว่าไปไหนเหรอครับ ?”
“คือว่า ...”
“...?”
สวนสาธารณะขนาดใหญ่อยู่บนภูเขาลูกหนึ่งซึ่งเป็นที่ตั้งของโบสถ์ศาสนาคริสต์ ด้านหลังของโบสถ์เป็นที่เก็บรวบรวมทั้งความทรงจำของผู้คนมากมายทั้งร่างกายและวิญญาณของผู้ที่เสียชีวิตไปแล้วนำมาเก็บไว้ที่นี่ หรือที่เรียกกันทั่วไปว่า สุสาน บริเวณรอบด้านมีต้นไม้ถูกปูลกไว้เพื่อสร้างความร่มรื่นให้แก่ผู้ที่มาเยี่ยมญาติหรือคนรักของตน
แกร๊บ ..
เสียงฝีเท้าก้าวเหยียบใบไม้แห้งที่ปลิวหล่นบนพื้นดังเป็นระยะๆ ไม่นานก็ไปหยุดยืนอยู่ที่หน้าป้ายหลุมศพป้ายหนึ่ง มันค่อนข้างจะอยู่ลึกเข้าไปจากทางเข้าเสียหน่อย แต่ก็เป็นบริเวณที่โล่งและมีอากาศที่ปลอดโปร่งเพราะอยู่บริเวณที่สูงที่สุดของภูเขา ป้ายหินอ่อนสลักสัญลักษณ์ไม้กางเขนเอาไว้ด้านข้างชื่อเจ้าของร่างที่ถูกฝังอยู่ใต้ป้ายนี้
“ มิน ยุน กิ”
มือกร้านข้างที่ถือช่อดอกไม้ค่อยๆวางมันลงไปที่พื้น อีกข้างบรรจงวางมันแนบไปกับแผ่นป้าย ลูบที่ชื่อที่สลักไว้อย่างแผ่วบา เอ่ยเสียงสั่นเครือออกมาด้วยความเจ็บปวด
“พี่... พี่ยุนกิ ..พี่ครับ”
“พี่ได้ยินผมไหม .. มันไม่จริงใช่ไหมพี่บอกผมมาสิ นี่มันก็แค่สุสานของคนที่ชื่อเหมือนพี่ หน้าเหมือนพี่เท่านั้นใช่ไหม พี่บอกผมมา ...”
“ฮึก .. พี่ยุนกิครับ ผมกลับมาแล้วนี่ไง ทำไมพี่ไม่รอผมก่อน ทำไมครับ เพราะอะไร ...”
“นายครับ...”
“มีอะไร ฉันบอกว่าขออยู่คนเดียวไม่ได้ยินที่บอกหรือยังไง” บังคับเสียงตัวเองไม่ให้สั่นตอบกลับลูกน้องที่เดินเข้ามาหา สสองมือกำแน่นสั่นไปทั้งตัวระงับอารมณ์ของตัวเอง
“ทราบที่อยู่ของคุณหนูจองแล้วครับ” ตัวที่สั่นเทิ้มชะงักหยุดนิ่ง แววตาที่เคยเศร้าเปลี่ยนมาเป็นสายตาที่โกรธแค้น
“อยู่ไหน .. มันอยู่ที่ไหนบอกมา !!!”
ที่โรงพยาบาลเอกชน แห่งหนึ่งขาสองข้างก้าวเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องผู้ป่วยวีไอพี แงมประตูออกสอดส่องมองข้างในเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปภายในห้องอย่างเงียบเชียบ ปิดประตูให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนคนที่นอนอยู่บนเตียง
เสียงเท้าเริ่มใกล้เข้ามาเรื่อยๆจนคนที่นอนอยู่เริ่มรู้สึกตัวเล็กน้อยแต่ก็ยังไม่ตื่น กระทั่งแขกที่มาเยือนโน้มตัวลงไปสัมผัสที่ผมม้าที่ปรกอยู่ตรงหน้าผาก ปัดมันออกเบาๆก่อนจะแนบริมฝีปากลงไป ทิ้งไว้ครู่หนึ่งก่อนจะผละออกมาแล้วก็ยิ้มออกเมื่อเห็นปฏิกิริยาของอีกฝ่าย ดวงตาขยุกขยิกเตรียมลืมขึ้น
“ตื่นแล้วเหรอครับ .. ที่รัก” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยทักทายคนที่เพิ่งตื่นจากภวังค์ของการพักผ่อน
“คุณ..เป็นใครครับ ?”
“ไม่ได้เจอกันไม่กี่ปี จำกันไม่ได้แล้วเหรอครับ” สิ่งได้กลับมามีเพียงการส่ายหน้าเบาๆของผู้ป่วยเท่านั้น คนมองอมยิ้มอย่างเอ็นดู
“อยากรู้ไหมล่ะว่าผมเป็นใคร หื้ม” ดวงตาแป๋วที่มองกลับมาเป็นปฏิกิริยาที่บ่งบอกได้ว่าต้องการคำตอบ
“ก็เป็น...คนรักของคุณไง โฮซอก”
TBC .
---------------------------------
อะไรยังไง ทำไมคุณแทถึงเรียกโฮซอกว่าที่รักกันละ งง ' ' ) ?
เรื่องเก่ายังไม่ลงตอนแรกเปิดเรื่องใหม่แล้ว ดีค่ะ 55555555
#น้องวี4D รอแปปนึงนะ เดี๋ยวลงแชปแรกให้ ยังไงก็ฝากเรื่องนี้ไว้อีกเรื่องนะคะ #ฟิครีเวนจ์ ค่ะ :p
#ตอนแรกอยากเอาฟิคแค้นแต่มันไปตรงกับฟิคของอซ. T ^ T
10.03.57
edit. 11.07.57
ความคิดเห็น