คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [SF] Blessing Of The Moon {1}
Blessing Of The Moon
เขาว่ากันว่าหากขอพรกับดวงจันทร์ตอนเที่ยงคืนในวันที่พระจันทร์เต็มดวงพรที่ขอจะเป็นจริง
แล้วถ้าผมจะขอ...
“แจ็คสัน พี่มีข่าวร้ายมาบอก”
“อะไรเหรอครับ พี่จะลดเงินเดือนผมเหรอครับ อย่าลดเลยนะครับ แค่นี้ผมก็จะแย่แล้ว”
“เปล่า พี่ไม่ได้จะลดเงินเดือนนาย แต่...”
“แต่อะไรครับ ?”
“พี่คงต้องให้นายออก”
แจ็คสัน หวังก็เป็นแค่มนุษย์โชคร้ายคนหนึ่ง...
แจ็คสัน หวังก็เป็นแค่นักศึกษาอายุยี่สิบหมาดๆ เป็นวัยรุ่นธรรมดาที่ต้องเช่าหออยู่เพราะไม่มีญาติที่ไหน
แจ็คสัน หวังก็เป็นแค่คนที่พ่อแม่เสียตั้งแต่เด็ก สู้ชีวิตมาตั้งแต่น้อย หางานทำเลี้ยงตัวเองส่งตัวเองมาจนได้เข้าเรียนมหาวิทยาลัย
แต่ก็บอกแล้วว่าชีวิตแจ็คสัน หวังน่ะมันโชคร้าย...
เขาเพิ่งโดนไล่ออกจากงาน
อ่า.. ใช่ๆ มันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรขนาดนั้น
ก็แค่นี่มันปลายเดือนแล้ว เงินเดือนเดือนที่แล้วก็ใช้กำลังจะหมด แถมยังมีค่าเช่าห้องที่ค้างเอาไว้ตั้งแต่เดือนที่แล้วให้จ่าย ค่าหน่วยกิตมหาวิทยาลัยที่ต้องจ่ายต้นเดือนหน้า แล้วตอนนี้ยังจะมาโดนไล่ออกเพราะเศรษฐกิจไม่ดี รายได้ร้านไม่ค่อยมีต้องลดจำนวนพนักงานลง อืม... ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรขนาดนั้นจริงๆ
“เอาไงกับชีวิตดีวะกู หรือต้องไปขอป้าแกเลื่อนจ่ายค่าเช่าอีกสักเดือน... ทำไมชีวิตมันน่าอนาถขนาดนี้วะ” เดินเตะฝุ่นไปตามทางหลังจากที่ถูกให้ออกจากงานเสิร์ฟอาหารที่ร้านอาหารเล็กๆ อันที่จริงเขาก็มีงานตอนกลางคืนที่ทำอยู่แต่เงินมันก็ไม่พอกินเพราะมันก็แค่งานเป็นพนักงานต้อนรับธรรมดาๆได้ชั่วโมงละไม่กี่พันวอนเอง ไม่พอกินพอใช้หรอก
“ต้องหางานใหม่อีกแล้วสินะ...”
มองข้างทางไปเรื่อยหวังว่าจะมีติดรับสมัครพนักงานอยู่ที่ไหนสักแห่ง เวลานี้ยังไม่เย็นมากเขาเองก็ยังไม่อยากกลับห้องโดยที่ได้แต่รอเวลาไปทำงานที่ได้เงินไม่พอหรอกนะ อย่างน้อยน่าจะมีสักที่ สักที่ที่มีตำแหน่งว่างให้เขาเข้าไปทำงาน
แต่เหมือนพระเจ้าจะไม่เข้าข้างแจ็คสัน หวังเอาเสียเลย
เปาะ แปะ…
“เฮ้ย ฝนมาตกอะไรตอนนี้วะ” แจ็คสันรีบวิ่งไปที่ป้ายรถเมล์ที่อยู่ไม่ไกลเพื่อใช้เป็นที่หลบฝน
“เฮ้อ ทำไมพระเจ้าใจร้ายกับผมแบบนี้ล่ะ ผมเป็นคนไม่ดีหรือยังไง..” แจ็คสันทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งถอนหายใจ เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่มีเม็ดฝนตกลงมาไม่ขาดสายด้วยสายตาที่ท้อแท้กับชีวิตของตัวเอง
ผ่านไปจนสองชั่วโมงท้องฟ้าเริ่มมืดแล้วแต่ฝนก็ยังไม่หยุด แจ็คสันที่เริ่มคิดว่าไม่ควรจะนั่งอยู่ที่นี่อีกต่อไปเตรียมจะลุกเพื่อวิ่งตากฝนกลับหอจู่ๆก็ได้ยินเสียงบางอย่าง
หงิง... หงึก...
“เสียงอะไรน่ะ”
หงิงงง
“เฮ้ย ใครมาทำเสียงอะไรแถวนี้ ไม่ตลกนะเว้ย”
งื้ออออ หงึกๆๆๆ
แจ็คสันหันซ้ายหันขวาหาต้นเสียงแต่ก็ไม่พบใคร
เขาตัดสินใจก้มลงมองที่ใต้ม้านั่งที่ตัวเองนั่งเผื่อจะเป็นตัวอะไรสักอย่าง แล้วสิ่งที่เขาพบก็คือ
ลูกหมาสีแดงตัวน้อย ?
“อะไรเนี่ย แกเองเหรอ มาจากไหนกันแล้วทำไมตัวเปียกขนาดนี้ล่ะ หื้ม” แจ็คสันบรรจงอุ้มเจ้าลูกสุนัขพันธุ์ปอมเมอเรเนียนที่ขนสีแดงของมันเปียกชุ่มไปทั้งตัวขึ้นมากอดและลูบหัวส่งยิ้มให้มันด้วยความเอ็นดู
เห็นแบบนี้แจ็คสัน หวังรักสัตว์มากนะ
แต่แค่เลี้ยงตัวเองยังจะไม่รอด จะให้เลี้ยงสุนัขหรือแมวมันคงเป็นไปไม่ได้
“หงิงงง หงึกกๆๆ”
หนาวอ่ะ หนาวจังเลยนาย พาเรากลับบ้านด้วยดิ
“หื้ม ว่าไงนะ หนาวเหรอตัวสั่นเชียว ทำยังไงดีล่ะ” แจ็คสันพยายามลูบตัวมันไปมาให้ความอบอุ่นกับมันเมื่อเห็นเจ้าหมาตัวน้อยตัวสั่นหงิกๆด้วยความหนาว
พาเรากลับบ้านไปด้วยไง ให้เราอาบน้ำด้วยนะ ไม่มีเสื้อให้ใส่ไม่เป็นไร ขอแค่ที่อุ่นๆอย่างห้องนอนของนายให้เราอยู่ด้วยก็พอแล้วล่ะ นะ นะ
“จะพากลับหอไปด้วยดีมั้ยนะ แต่ยังไงให้อยู่ด้วยเลยก็ทำไม่ได้อยู่ดีนี่นา...”
ทำไมล่ะ เอาเราไปอยู่ด้วยเถอะนะ รับรองว่าจะเป็นเด็กดี ไม่ดื้อไม่ซนไม่ฉี่ไปทั่ว จะหิววันละสามเวลาเหมือนคนเลย นะ นะ เอาเราไปอยู่ด้วยเถอะ
เจ้าหมาปอมตัวเปียกพยายามเบียดซุกเข้าหาอกอุ่นๆของคนที่อุ้มมันอยู่หวังจะอ้อนเพื่อให้เจ้ามนุษย์ที่อุ้มตนยอมพาตนกลับบ้านไปด้วย
แล้วแบบนี้คนรักสัตว์อย่างแจ็คสันจะทนได้เหรอ
ไม่ได้หรอก
“สุดท้ายก็พากลับมาด้วยจนได้ ตอนนี้ฉันกำลังตกงานอยู่ แค่เลี้ยงตัวเองยังไม่มีปัญญาเลยคงเลี้ยงนายไม่ได้หรอกนะรู้มั้ย คงช่วยได้แค่วันนี้แหละ อ่า.. ใช่ งั้นคงต้องโทรไปลางานคืนนี้ด้วยสินะ เงินฉัน...” แจ็คสันบ่นตลอดทางที่อุ้มลูกหมากลับหอ เขารอเวลาไม่นานฝนก็หยุดตกก่อนจะรีบวิ่งกลับหอมา
เราขอโทษนะที่ทำให้นายลำบาก แต่พรุ่งนี้นายต้องหางานได้สิ เชื่อเรานะ !!
“เอาล่ะ ก่อนอื่นต้องอาบน้ำให้นายก่อนสินะ ว่าแต่ยังไม่มีชื่อเลยนี่ ชื่ออะไรดีล่ะ หื้ม” แจ็คสันอุ้มหมาน้อยขึ้นมาระดับสายตาแล้วจ้องหน้าของมันโดยที่ก็มีนัยน์ตาใสแป๋วของมันจ้องกลับเหมือนกัน
ชื่อเหรอ.. อี๋เอิน..
“จริงๆก็ได้อยู่ด้วยกันแค่วันนี้ไม่ต้องตั้งชื่อก็ได้ล่ะมั้ง เรียกแค่ตัวเล็กก็พอล่ะกันนะ”
ไม่สิ.. เราอยากอยู่กับนายอ่ะ นายใจดี นายชอบเรา ให้เราอยู่ด้วยเถอะนะ
“ถึงนายจะอ้อนฉันแต่เราอยู่ด้วยกันไม่ได้นะเข้าใจมั้ย”
ไม่เข้าใจ เราไม่เข้าใจ เราไม่มีที่ไปแล้วนะนาย นายจะปล่อยเราไปตากฝนแบบวันนี้อีกเหรอ!!!
“แง๊งงงงงง!!!”
“โอ้ยอะไรของนาย อย่ามากัดสิ อยู่นิ่งๆจะอาบน้ำให้เนี่ย” แจ็คสันโวยวายอยู่ในห้องน้ำเมื่อพยายามจับเจ้าลูกมาให้อาบน้ำด้วยสบู่ของเขาแต่กลับโดนมันกัดซะได้
“หงิงงง.. หงิงงงง”
“อะไร ไม่ต้องมาส่งสายตาอ้อนเลยนะ ฟังภาษาคนรู้เรื่องด้วยเหรอทำอ้อนแบบนี้ห้ะ ไอ้ตัวเล็ก! ”
เราชอบนายเรียกเราว่าไอ้ตัวเล็กจัง ว่าแต่นายชื่ออะไรเรายังไม่รู้เลย
“พระเจ้าสร้างให้หวังแจ็คสันเป็นคนรักสัตว์แต่ทำไมพระเจ้าไม่สร้างให้แจ็คสัน หวังเป็นคนมีฐานะร่ำรวยไม่ต้องส่งเสียตัวเองไปวันๆแบบนี้บ้างล่ะครับ...”
อ๋อรู้แล้ว นายชื่อหวังแจ็คสันนี่เอง หวังแจ็คสัน หวังแจ็คสันนนนนน
“บ๊อก บ๊อก บ๊อกกกกก!!!”
“นี่ทำไมนายซนขนาดนี้เนี่ย ฮึ.. ถ้าได้นายมาอยู่ด้วยก็คงจะดีนะ แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ล่ะ จนกว่าฉันจะหางานได้คงเลี้ยงคน ไม่สิ คงเลี้ยงตัวอื่นด้วยไม่ไหวหรอกนะ” แจ็คสันลูบหัวน้อยๆนั่นจนสั่นไปมา แววตาเศร้าๆส่งไปหาเจ้าหมาน้อยที่เอียงคอมอง
ไม่ใช่ไม่เสียดายนะ นายก็น่ารักดีแต่ฉันเลี้ยงนายไม่ได้จริงๆว่ะ ขอให้พรุ่งนี้นายเจอเจ้าของคนใหม่ที่ดีกับนายนะ
ถ้าแจ็คสันเศร้าแจ็คสันก็เลี้ยงเราไว้สิ พรุ่งนี้แจ็คสันได้ที่ทำงานแน่ๆ เชื่อเราเถอะนะ นะ
“เอาล่ะ นายหิวมั้ย แต่นายคงตอบไม่ได้แต่ฉันหิวแล้ว มาทำรามยอนกินกันเถอะ !”
แจ็คสันต้มน้ำด้วยกระติกน้ำร้อนที่ตัวเองมีอยู่ ห้องของเขาไม่มีอะไรมากไปกว่าห้องน้ำและเตียงนอน ไม่มีโซนห้องครัวเหมือนคอนโดหรูๆแพงๆ ดีหน่อยก็แค่มีกระติกน้ำร้อนมาไว้ต้มน้ำทำรามยอนกินเมื่อเวลาหิวนี่แหละ
หอมจังแจ็คสัน เราก็หิวให้เรากินด้วยได้มั้ย
“บ๊อก บ๊อกก แฮ่กๆๆๆ” สองขาเล็กเขี่ยเท้าใหญ่ของเจ้ามนุษย์ไปมา เงยหน้ามองแจ็คสันที่กำลังยืนกดน้ำใส่ถ้วยรามยอนด้วยแววตาอ้อนวอนสุดฤทธิ์
“อะไรตัวเล็ก หิวเหรอ กินรามยอนเป็นด้วยหรือไง”
“แง๊งงง บ๊อก บ๊อก !”
“รู้แล้วๆ แป๊บนึงสิ ไปนั่งรอข้างเตียงก่อนเลย ไป” แจ็คสันชี้ไปที่เตียงเจ้าตัวเล็กก็หันหน้ามองตามก่อนจะรีบวิ่งไปนั่งรอตามคำสั่ง
“ฟังภาษาคนรู้เรื่องด้วยเหรอเนี่ย เด็กดีๆ” แจ็คสันหันไปมองตัวเล็กที่นั่งรอแล้วก็ยิ้มออกมา เขายืนรอให้เส้นรามยอนสุกก่อนจะเดินไปนั่งที่เตียง เมื่อเจ้าตัวเล็กมองเห็นแจ็คสันที่เดินมาก็รีบมาคลอเคลียอยู่ที่เท้า
“หงิงงงง งื้อออออ บ๊อก!”
เรากินด้วยสิ เรากินด้วย เราก็หิวนะแจ็คสันนนนนน
“เดี๋ยวดิขอฉันกินก่อนดิ”
“แฮ่กๆๆๆ บ๊อก!”
“ฮึ ทำเหมือนฟังรู้เรื่องจริงๆเลยนะตัวเล็ก แบบนี้ฉันก็ยิ่งอยากเลี้ยงนายไว้น่ะสิ รอก่อนนะ ขอฉันหางานได้ก่อนแล้วกัน แต่ไม่แน่นะ พรุ่งนี้นายอาจเจอเจ้าของคนใหม่ที่ดีกว่าฉันก็ได้ใครจะไปรู้”
ไม่เอา อยากอยู่กับแจ็คสัน แจ็คสันน่ะดีที่สุดแล้ว เราไม่อยากได้เจ้าของคนใหม่ อยู่กับแจ็คสันนะ นะ นะ
แจ็คสันแบ่งรามยอนให้ตัวเล็กกินก่อนจะไปอาบน้ำแล้วเตรียมตัวนอนเพราะนี่ก็ดึกแล้ว พรุ่งนี้มีเรียนตอนบ่ายแต่ยังไงก็ต้องตื่นเช้าไปหางานด้วย แจ็คสันออกจากห้องน้ำเปลี่ยนชุดนอนเตรียมพร้อมที่จะนอนแล้ว แต่ก็ติดอยู่ที่เจ้าตัวเล็กนี่แหละ
“อะไร นี่นายจะนอนบนเตียงกับฉันหรือไง ขึ้นไปทำไม” เตียงของเขาที่ควรจะว่างตอนนี้กลับมาเจ้าหมาน้อยขนแดงกระโดดขึ้นไปนอนเกลือกกลิ้งซะแล้วสิ
เราอยากนอนกับแจ็คสัน ให้เรานอนกับแจ็คสันนะ นะ นะ
“บ๊อก บ๊อก ! แฮ่กๆๆๆ บ๊อกกก !” เจ้าตัวเล็กที่ตอนแรกนอนกลิ้งอยู่ปลายเตียงวิ่งไปที่หมอนแล้วนอนอ้าแผ่หลาพร้อมแลบลิ้นใส่แจ็คสัน
“อะไร จะนอนบนเตียงด้วยกันเหรอ เตียงฉันมันเล็กนะ”
“แฮ่กๆๆๆๆ บ๊อกกกกก! หงิงงงงง” ตัวเล็กลุกขึ้นมาวิ่งไปกัดๆดึงๆเสื้อนอนของแจ็คสันจนอีกคนล้มตัวลงมานอนบนเตียง
มานอนด้วยกันนะ มานอนด้วยกันเถอะนะแจ็คสันนนนนน
“รู้แล้วๆ นอนก็นอน ถ้าไปอยู่กับเจ้าของใหม่จะดื้อแบบนี้ไหมเนี่ย หื้ม” แจ็คสันปีนขึ้นไปบนเตียง จัดที่จัดทาง ตัวเล็กค่อยๆคลานไปนอนข้างกับแจ็คสัน เงยหน้ามองแจ็คสันตาแป๋ว
“อ๋า แกนี่มันน่ารักจริงๆเลย นอนได้แล้วนะ” มือใหญ่ลูบหัวที่ปกคลุมไปด้วยขนสีแดงๆนุ่มมือส่งยิ้มอบอุ่นให้
อ๋า.. แจ็คสันหล่อจังเลย เราอยากอยู่กับแจ็คสันจริงๆนะเนี่ย
“หลับฝันดีนะ หวังว่าพรุ่งนี้นายจะได้เจอเจ้านายคนใหม่ แล้วฉันก็จะได้งานด้วย ไม่สิ ถ้าฉันได้งานนายก็ได้อยู่กันฉันนี่แหละ ดีมั้ย?”
“บ๊อก ! งื้อ งื้ออออ” หัวเล็กๆเลื่อนไปดันอกกว้างอย่างออดอ้อน
ดีๆๆๆ ให้เราอยู่ด้วยนี่แหละดีที่สุดเลยแจ็คสันนนน
“นอนได้แล้วนาย ฝันดีนะ”
ฝันดี แจ็คสัน
“บ๊อกกก บ๊อกๆๆๆ งื้ออออ แง๊งงงงง !”
ตื่นสิแจ็คสัน ตื่นๆๆๆ ไปหางานทำกันเถอะ
“อื้อ.. อะไรเนี่ยตัวเล็ก เอาเท้ามาเขี่ยหน้าฉันทำไม” แจ็คสันงัวเงียยกมือขึ้นมาปัดอุ้งเท้าที่กำลังเขี่ยหน้าของตัวเองออกจนเจ้าของเท้าเล็กนั่นกลิ้งตกเตียงไป
“เอ๊งงง เอ๊งงง บ๊อก !”
“เฮ้ยๆ ขอโทษๆ เป็นอะไรมั้ย?”
แจ็คสันนนน เราแค่จะปลุกไม่เห็นต้องทำเราตกเตียงเลย เราเจ็บนะ !
“แง๊ง แง๊งงงง บ๊อก!” ตัวเล็กเดินไปปีนตู้ข้างเตียงที่มีนาฬิกาตั้งอยู่ ใช้เท้าชี้ๆไปที่นาฬิกาให้แจ็คสันเห็น
“รู้แล้วๆ จะปลุกฉันใช่ไหมล่ะ นายนี่มันจริงๆเลยนะ อยากไปจากฉันเร็วๆรึไง”
ไม่ใช่นะ ไม่ใช่นะ เราแค่อยากให้แจ็คสันรีบๆออกไปหางานทำไง
“ฉันอาบน้ำก่อนนะ อย่าซนล่ะ”
“บ๊อกก!!”
“เอาล่ะ เดี๋ยวฉันจะพานายกลับไปที่เดิมเมื่อวานนะ ป๊ะ! ไปกันเถอะ ฮึ๊บ!” แจ็คสันในชุดลำลองเสื้อลายสก๊อตกับกางเกงขาสามส่วนอุ้มเจ้าตัวเล็กขนแดงแนบอกก่อนจะพาเดินออกจากห้องไป
ไม่เอานะ เราจะอยู่กับแจ็คสันอ่า...
“เอาละ นั่งอยู่แถวนี้นะ ทำตัวน่ารักๆเดี๋ยวก็มีคนมารับนายไปเลี้ยงเองนั่นแหละ ฉันไปแล้วนะ” แจ็คสันย่อตัวลงวางตัวเล็กในอ้อมกอดลงไว้ที่ใต้ม้านั่งของป้ายรถเมล์ที่มานั่งเมื่อวาน ลูบหัวส่งยิ้มลาให้เจ้าตัวเล็ก
ไม่เอา ไม่เอาจะอยู่กับแจ็คสันอ่ะ จะอยู่กับแจ็คสันอ่ะ
“งื้ออออ หงิงงงงง” ตัวเล็กเดินไปเอาหัวทุยๆซุกที่ขาทั้งสองข้างของแจ็คสัน มอบตัวลงไปใช้อุ้งเท้าน้อยๆล็อคขาของแจ็คสันเอาไว้ไม่ยอมให้เขาลุกขึ้นเดิน
“ไม่เอาสิ อย่าทำแบบนี้”
“แอ๊กก ! งื้ออออ งื้ดดดดด” ตัวเล็กไม่ยอมปล่อยขาของแจ็คสัน ฟันแหลมๆเรียวๆในปากเล็กกัดเข้าที่ปลายขากางเกงยื้อไม่ให้เจ้ามนุษย์เดินหนีไป
พาเราไปด้วย พาเราไปด้วยนะ
“นี่ อย่าทำแบบนี้สิ ฉันต้องไปหางานทำนะ เดี๋ยวต้องไปเรียนตอนบ่ายด้วย อยู่นี่ทำตัวน่ารักๆเดี่ยวก็มีคนใจดีพานายไปเลี้ยงแล้ว เข้าใจนะ”
ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจ
“เอาล่ะ ปล่อยนะ นั่งอยู่นี่แหละ ฉันไปแล้วนะ” แจ็คสันดึงตัวเจ้าหมาน้อยออกจากขากางเกงของตัวเอง ยืดตัวขึ้นแล้วหันหลังเดินจากไปโดยไม่หันกลับไปมองมันอีก
ไม่เอาอ่ะ จะไปกับแจ็คสัน แจ็คสันไปไหนเราจะไปด้วยนะ
“บ๊อก ! บ๊อก บ๊อก !” ได้ยินเสียงเห่าของเจ้าลูกหมาแจ็คสันก็หันกลับไปดูก็เห็นเจ้าหมาปอมสีแดงวิ่งหูตั้งจนมาเดินเทียบข้างๆกับตัวเขา
“อะไรของนายเนี่ย จะไปกับฉันเหรอ?”
“บ๊อก ! แฮ่ๆๆๆ” ไม่รู้ว่าเขาตาฝาดหรือเปล่า แต่เหมือนจะเห็นเจ้าตัวเล็กนี่ฉีกยิ้มด้วยนะ เห็นแล้วก็อดยิ้มตามไม่ได้สิ
เอ้า ! ไปก็ไป
1st l/04/57
2nd 10/04/58
3rd 15/04/58
ความคิดเห็น