คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [OS] Short Hair { MARKSON }
SHORT HAIR
ดวงตากลมจ้องมองสิ่งที่ถืออยู่ในมือ ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันกลืนน้ำลายไปหลายอึก แม้ในแววตาใสจะมีความมุ่งมั่นมากเพียงใดแต่เข้าก็ยังไม่แน่ใจในสิ่งที่กำลังจะทำอยู่ดี
“ตัด”
“ไม่ตัด”
“ตัด”
“ไม่ตัด”
“ตัด..ม ไม่…ตัด ต้องตัด!” เถียงกับตัวเองไปมาก่อนจะตัดสินใจอย่างแน่วแน่ พยักหน้าให้ตัวเองหนึ่งครั้งแล้วหันหน้าเข้าหากระจก
ฉับ ฉับ!
สองนิ้วป้อมกางกรรไกรในมือออกแล้วหุบเข้าไปมาสองสามครั้งอยู่หน้ากระจก ถึงจะตัดสินใจแล้วแต่ก็ยังกล้าๆกลัวๆไม่รู้ว่ามันจะออกมาดีหรือเปล่า ถ้าไม่เพราะสิ่งที่คนตัวสูงพูดกับเขาและสิ่งที่เขาเห็นเมื่อวานมันดันมามีผลกระทบต่อจิตใจเขาคงไม่ต้องมาฝากอนาคตของตัวเองไว้กับกรรไกรเพียงเล่มเดียวในวันนี้
“งุยยยยย อย่าสิพี่มาร์คแจ็คสันทำการบ้านอยู่ไม่เห็นเหรอ” เสียงบ่นงุ้งงิ้งที่เอ่ยออกมาจากคนตัวอวบไม่ได้ทำให้เจ้าของชื่อ “พี่มาร์ค” หยุดกระทำในสิ่งที่เป็นการรบกวนอีกคนเลย ซ้ำร้ายยิ่งกดปลายจมูกโด่งลงบนแก้มนิ่มทั้งสองข้าง สองมือหนาก็ไม่วายกอดรั้งพุงนุ่มของเด็กใต้อาณัติของเขาเข้ามาใกล้ตัวยิ่งกว่าเดิม
“ก็แจ็คสันนุ่มนิ่ม นุ่มนิ่มไปหมดทั้งตัวเลย”
“งื้อออออ อย่างนี้ทุกทีอ่ะพี่มาร์ค ไม่ช่วยแจ็คสันแล้วยังจะป่วนอีก ไปเลย ไปไกลๆเลย ไป”
มือป้อมปล่อยดินสอที่ใช้ทำการบ้านของตัวเองลงแล้วกอดอกหันหน้าหนีพี่ชายตัวดีที่คอยแต่จะแกล้งเขาอยู่เรื่อย เมื่อเห็นว่าเด็กดื้อของเขาเริ่มจะแสดงอาการงอนมีหรือที่คนอย่างมาร์คจะไม่ง้อ แต่วิธีการง้อมันก็ไม่ได้แแตกต่างไปจากสิ่งที่ทำให้อีกคนงอนเลยนะ
“จุ๊บ!”
“อ้ะ! พี่มาร์ค!!” โพล่งใส่คนที่มาขโมยจุ๊บปากของเขาโดยไม่ทันตัว ทำแบบได้ไงแจ็คสันตกใจเป็นนะ
“ง้อไงครับ ไม่งอนน้า ไหนๆจะให้พี่มาร์คช่วยทำตรงไหน” แจ็คสันยู่ปากแต่ก็ยอมบอกสิ่งที่ไม่เข้าใจให้มาร์คช่วยสอนการบ้าน มันก็แบบนี้ทุกที มาร์คชอบฉวยโอกาสกับเขาแบบนี้ตลอด แล้วเขาก็ยอมตลอดซะด้วยสิ
“แล้วก็ตรงนี้...อ้ะ อะไรอ่ะ กิ๊บเหรอ?” มือที่ชี้ที่สมุดเปลี่ยนมาจับๆสิ่งแปลกปลอมที่มาอยู่บนศีรษะของเขาแทน
“ติดเอาไว้จะได้มองหนังสือถนัดๆ ผมม้าแจ็คสันยาวแล้วนะเนี่ยเดี๋ยวว่างๆพี่เล็มให้ดีกว่าเนอะจะได้ไม่บังตา” รอยยิ้มอบอุ่นราวกับดวงตะวันยามเช้าถูกส่งให้แจ็คสัน เด็กน้อยทำเพียงแค่ลูบๆกิ๊บติดผมบนศีรษะไปมากลบเกลื่อนทั้งที่ความจริงแก้มใสนั่นก็แดงเป็นลูกเชอร์รี่หมดแล้ว
อ่า…มาร์คต้วนอยากกินเชอร์รี่สักสองลูกจัง
อ๊อดดดดด
“ครับบบบ…เดี๋ยวพี่มานะ” เสียงกระดิ่งประตูหน้าบ้านดังขึ้นทำให้มาร์คผละตัวออกจากแจ็คสันก่อนจะไปเปิดประตูให้คนมาใหม่
“สวัสดีครับพี่มาร์ค นมของสัปดาห์นี้ครับ” แบมแบมเด็กที่ทำงานพาร์ทไทม์อยู่ร้านนมหน้าปากซอย เขาจะมาส่งนมเป็นประจำทุกสัปดาห์ที่บ้านของมาร์คซึ่งในวันนี้ก็ถึงกำหนดพอดี
“อ้าวแบมแบม นมของอาทิตย์ที่แล้วพี่กับแจ็คสันยังดื่มไม่หมดเลยนะ ฮาๆ เดี๋ยวไปเอาเงินมาให้นะแป๊บนึง” มาร์ครับกล่องนมมาจากแบมแบมก่อนจะเดินกลับเข้าไปภายในบ้าน
“ใครมาอ่าพี่มาร์ค” แจ็คสันเงยหน้าขึ้นจากสมุดการบ้านเอ่ยถามมาร์คที่เดินมาหยิบกระเป๋าสตางค์
“แบมแบมน่ะ ออกไปหาหน่อยมั้ยแจ็คสัน” มาร์ครู้ว่าแบมแบมเอ็นดูแจ็คสันเพราะเด็กคนนี้น่ารักน่ากอดเอามากๆไม่ว่าใครก็ต้องหลงแหละ
ขนาดเขายังหลงเลย
“งื้อ…” แจ็คสันรู้ว่ามาร์คอยากให้เขาออกไปหาพี่ชายส่งนมถึงเขาจะไม่ได้อยากออกไปสักเท่าไหร่ อันที่จริงเขาอิจฉาด้วยซ้ำ
“ค่านมของอาทิตย์นี้นะแบมแบม ขอบคุณที่มาส่ง แล้วจะทำงานที่ร้านนี้อีกนานมั้ย”
“ก็คงทำจนหมดเทอมนี้อ่ะครับ เทอมหน้าก็ว่าจะลองเปลี่ยนงานดูบ้าง เริ่มเอียนนมแล้วล่ะ ฮ่ะๆ”
“เอียนทำไม นมดีออกดื่มแล้วสูงนะ นี่จะสูงกว่าพี่แล้วเนี่ย ฮ่ะๆๆๆ”
“ไม่หรอกครับยังอีกนาน...สวัสดีแจ็คสัน ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยน้า” แบมแบมย่อตัวลงไปคุยกับแจ็คสันที่ยืนกอดขามาร์คเอาไว้อยู่ด้านหลัง ท่าทางที่แบมแบมคิดไปเองว่าแจ็คสันคงจะอายเขามันช่างน่าเอ็นดูแต่จริงๆแล้วใครจะไปรู้ความรู้สึกที่แท้จริงของเด็กคนนี้
อิจฉา
แจ็คสันอิจฉา
อิจฉาแบมแบมที่ได้รอยยิ้มของมาร์ค
อิจฉาแบมแบมได้เสียงหัวเราะที่ดูจะมีความสุขเอามากๆของมาร์ค
ไม่ใช่ว่าแจ็คสันไม่เคยได้เสียงหัวเราะแบบนั้นแต่มันก็นานๆครั้ง มาร์คเอาแต่จะกอดจะฟัดเขาไม่ก็ส่งยิ้มที่ดูเจ้าเล่ห์หรือรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นมาก็เท่านั้น
แจ็คสันหวง
หวงทุกอย่างที่เป็นของมาร์ค
ไม่…มาร์คห้ามหัวเราะ ห้ามยิ้มให้ใครเหมือนที่ให้กับแจ็คสัน
มาร์คต้องให้แจ็คสันคนเดียว!
มองทรงผมของพี่ชายส่งนมแล้วก็เกิดคิดขึ้นมาได้ ผมม้าของเขาตอนนี้ถ้าไม่ติดกิ๊บมันยาวรุงรังมากเทียบกับแบมแบมที่ผมม้าซอยเลยคิ้วขึ้นไปนิดหน่อยมันช่างดูแตกต่างกันมากจริงๆ
ถ้าแจ็คสันตัดผมแล้วมาร์คจะไม่มอบรอยยิ้มกับเสียงหัวเราะนั่นให้แบมแบมอีกใช่ไหม ?
ถ้าใช่...แจ็คสันก็จะทำ
พยักหน้าให้กับตัวเองในกระจกอีกครั้งเพื่อเรียกความมั่นใจ มือข้างนึงรวบผมม้าทั้งหมดเข้าหากันก่อนจะลงมือตัดมัน
ฉับ!
“ม…ไม่นะ....”
แกร๊ก
“แจ็คสันพี่กลับมาแล้วครับ” มาร์คเปิดประตูบ้านเข้าไปหลังจากที่กลับมาจากการไปทำงานกับเพื่อน
“แจ็คสัน อยู่ไหนน่ะ กากา อยู่ไหน” ปกติแล้วเวลาที่มาร์คกลับบ้านตัวเล็กจะต้องวิ่งออกมารับเขาด้วยการกอดแล้วแต่ในวันนี้มันต่างออกไป นอกจากที่ตัวเล็กจะไม่วิ่งออกมาหาเขาแล้วบ้านก็ยังมืดเสียจนเหมือนไม่มีใครอยู่
กากา...หายไปไหน ?
เขาพยายามจะไม่คิดในแง่ร้ายอย่างการถูกลักพาตัวหรืออะไรทำนองนั้นถึงเด็กน้อยของเขาจะดื้อไปหน่อยแต่ก็คงไม่ออกไปข้างนอกในเวลาแบบนี้เพราะแจ็คสันขี้กลัว
แจ็คสันกลัวความมืด
ทั้งที่กลัวความมืดแต่บ้านกลับมืดแบบนี้...ไม่ธรรมดา
มาร์คเดินหาเด็กอ้วนรอบห้องนั่งเล่นแต่ก็ไม่เจอ ห้องครัวที่เด็กจอมตละชอบเป็นที่สุดก็ไม่มี หรือจะห้องเก็บของที่ค่อนข้างรกไปนิด ค้นดูทั่วแล้วแต่ก็ไม่มี เปิดเข้าห้องนอนของพวกเขาสองคนทั้งเดินหารอบห้อง ก้มลงมองใต้เตียงก็แล้ว เปิดตู้เสื้อผ้าค้นดูก็แล้วแต่ก็ยังไม่เจอจนสุดท้ายก็เหลืออยู่ที่เดียว
“แจ็คสันอยู่นี่หรือเปล่า...กากาของพี่มาร์ค อยู่นี่หรือ---“ เรียกหาไม่ทันจบประโยคก็หยุดชะงักไปเมื่อเห็นหัวกลมๆโผล่พ้นฝาชักโครกออกมา เผยยิ้มกับตัวเองก่อนจะย่องไปใกล้ๆแต่ก็ต้องตกใจกับทรงผมที่เปลี่ยนไปของเด็กอ้วนของเขา
ผม…แหว่ง ?
“แจ็คสันครับ มาทำอะไรมืดๆในนี้ หื้ม?”
“งื้อ อย่ามองนะ...ฮึก” เสียงสะอื้นที่หลุดออกมาของเด็กน้อยทำให้มาร์คเริ่มใจเสีย มือหนาจับตัวเด็กอ้วนให้หันมาหาตัวเอง สองมือประคองแก้มยุ้ยๆให้เงยหน้าขึ้น ตาใสที่เคยส่องประกายความขี้เล่นตอนนี้ถูกเคลือบไปด้วยน้ำตา
“ร้องไห้ทำไม เป็นอะไรครับคนดีของพี่มาร์ค” ยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกให้คนตัวเล็กแต่ก็ถูกสะบัดออกก่อนที่จะก้มหน้างุดอีกครั้ง
“อ…อย่า ฮึก”
“เป็นอะไร ใครทำอะไรกากาของมาร์คไหนบอกมาสิครับ แล้วนี่---“
“ฮื้อออออออออออ” แค่ยื่นมือไปสัมผัสกับปลายผมที่ดูผิดไปจากปกติเด็กน้อยก็เบ้ปากแล้วร้องไห้เสียงดังออกมา มาร์คทำอะไรไม่ถูกได้แต่รั้งตัวอ้วนๆนั่นเข้ามากอดเอาไว้
“โอ๋ๆๆๆ ไม่ร้องนะครับเด็กอ้วนของพี่”
“ไม่อ้วนนะ! ฮึก” นั่น ขนาดร้องไห้อยู่ยังตะโกนตอบกลับได้เลย นี่แหละน้ากากาของเขา
“แล้วตกลงเป็นอะไรบอกพี่ได้รึยังหื้ม”
“ก..ก็…ผ…ผม…ผม…..ฮื้ออออออ”
“โถ่ ร้องอีกแล้วเด็กน้อยของพี่ เงียบนะครับเงียบนะ ร้องไห้อยู่แบบนี้แล้วพี่จะรู้ได้ยังไงว่ากากาเป็นอะไร โอ๋ ไม่เอาไม่ร้องเดี๋ยวไม่น่ารักนะ”
“ฮ…ฮึกกกก ก็ใช่สิ กากามันไม่น่ารัก อ้วนก็อ้วน แก้มก็ยุ้ย ผมก็ยาวรุงรังไม่น่ารักเอาซะเลย พี่มาร์คไม่ต้องมายุ่งเลยนะ กากามันไม่น่ารัก ไปเลยไป ฮื้อออออ” มาร์คที่โดนเด็กอ้วนร้องไห้งอแงสะบัดตัวหนีกอดของเขาเมื่อได้ฟังสิ่งที่แจ็คสันพูดออกมาบวกกับทรงผมใหม่แล้วก็พอจะเข้าใจว่าเด็กน้อยของเขาเป็นอะไร
โถ่…ทำไมน่ารักขนาดนี้กันนะ
“ไม่เอานะกากา หันมาหาพี่ก่อน”
“ไม่ ! กากาไม่น่ารัก พี่มาร์คจะไปไหนก็ไปเลยนะ ไปหาแบมแบมก็ได้แบมแบมน่ารักกว่ากากาตั้งเยอะ จะมายุ่งกับกากาทำไม ไปเลยนะ ไ…อุ๊บ” ไม่ยอมให้เด็กดื้อพูดอะไรไร้สาระออกมาได้อีกต่อไป แม้จะรู้สึกไม่ดีที่ต้องทำแบบนี้แต่อีกใจมันก็...ได้กำไรดี
“แฮ่ก…ม มาจุ๊บกากาทำไม” เด็กอ้วนเลิกร้องไห้กลับช้อนตาขึ้นมองพี่ชายที่มาขโมยจุ๊บของเขาอีกแล้ว แต่ทำไมจุ๊บครั้งนี้มันนานกว่าเดิมกันล่ะ แถมมีอะไรนิ่มๆด้วย
“ไม่ใช่จุ๊บ...เขาเรียกว่าจูบ”
“น..นั่นแหละ มาจ..จูบกากาทำไม” ยิ่งพูดแก้มกลมก็ยิ่งแดงขึ้นเรื่อยๆจนชักอยากจะฟัดสักทีสองทีแต่มันยังไม่ใช่เวลา ต้องเคลียร์เรื่องทั้งหมดให้จบก่อน
“ก็กากาเอาแต่พูดไม่ฟังพี่บ้างเลยนี่นา อธิบายให้พี่ฟังได้หรือยังว่าทำไมมานั่งมืดๆคนเดียวในนี้ แต่ถ้าให้พี่เดาต้องเกี่ยวกับผมนี่แน่ๆเลยใช่มั้ย” มาร์คลูบผมม้าที่ข้างหนึ่งสั้นข้างหนึ่งยาวของแจ็คสันเบาๆ พอได้ฟังสิ่งที่แจ็คสันพูดออกมาเมื่อกี้ก็พอจะเข้าใจออะไรบางอย่างแต่ก็อยากฟังจากปากของน้องเหมือนกัน
“ก..ก็…ก็…ฮึก….”
“ไม่ต้องมาเบะเลยนะกากา อยากโดนแบบเมื่อกี้อีกใช่มั้ย พี่มาร์คจะไม่ใจดีแล้วนะ”
“อึก…ก็ได้ ก..ก็เมื่อวานพี่มาร์คบอกว่าผมม้าของแจ็คสันมันยาวแล้ว ล..แล้ว…”
“แล้ว? ก็เลยตัดเองแบบนี้ พี่บอกแล้วไงว่าจะเล็มให้ แล้วทำไมต้องพูดถึงแบมแบมด้วยมันต้องมีเหตุผลอื่นอีกใช่มั้ยบอกพี่มานะ”
“ก็พี่มาร์คยิ้มให้แบมแบม หัวเราะกับแบมแบม แบมแบมน่ารักแจ็คสันไม้น่ารัก ผมแบมแบมไม่รุงรังเหมือนแจ็คสัน แบมแบมไม่อ้วนเหมือนแจ็คสันด้วย แจ็คสันอ้วน ผมก็ยาว กะ…ก็เลย...”
“ก็เลยคิดเอาเองว่าถ้าตัดผมแล้วพี่มาร์คจะยิ้มให้แจ็คสัน จะหัวเราะกับแจ็คสันเหมือนกับที่ทำกับแบมแบม แล้วแจ็คสันก็จะน่ารักเหมือนแบมแบม ?”
“อ…อื้อ” หัวกลมๆพยักหน้าขึ้นลงจนแก้มสั่นไปมา มาร์คอยากจะหัวเราะให้กับความคิดเด็กๆของแจ็คสันแต่ถ้าหัวเราะออกไปจริงๆเขาต้องโดนงอนอีกแน่
“พี่เคยบอกเหรอว่าแจ็คสันไม่น่ารัก”
“เมื่อกี้”
“เอ๋”
“ก็พี่มาร์คบอกว่าถ้าไม่หยุดร้องไห้จะไม่น่ารัก”
“โถ ไม่เกี่ยวสิกากา เอาก่อนหน้านี้สิ ทุกวันที่เราอยู่ด้วยกันพี่เคยบอกรึไงว่ากากาไม่น่ารัก”
“ม…ไม่ ต..แต่แบมแบมก็น่ารัก แบมแบมไม่อ้วน ผมไม่ยาวแบบแจ็คสันด้วยนะ”
“แบมแบมน่ารักแล้วมันยังไง พี่เคยบอกว่าชอบแบมแบมมากกว่ากากาเหรอ อ้วนแล้วมันยังไง พี่เคยบอกว่าไม่ชอบเหรอ ผมยาวแล้วมันยังไง พี่เคยไล่ให้กากาไปไกลๆพี่เหรอ”
“…”
“พี่ชอบกากาที่เป็นเด็กอ้วน เด็กนุ่มนิ่มที่กอดทีไรก็นุ่มไปหมดทั้งตัว พี่ชอบกากาที่เป็นคนขี้หวงเพราะมันทำให้พี่รู้ว่าพี่สำคัญกับกากามากแค่ไหน”
“ก…กากาบอกตอนไหนว่าหวง พี่มาร์คคิดไปเอง”
“ถ้าว่าพี่คิดไปเอง กากาก็คิดไปเองเหมือนกันนั่นแหละว่าพี่จะไม่ชอบกากาถ้าตัวเองไม่เป็นเหมือนแบมแบม ทำไมต้องเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่น พี่ชอบกากาที่เป็นตัวเองไม่ได้ชอบที่เป็นคนอื่นนะเข้าใจมั้ยครับ”
“ข…เข้าใจครับ”
“สัญญากับพี่สิว่าจะไม่คิดอะไรแบบนี้อีกแล้ว” ยื่นนิ้วก้อยออกไปหาเด็กน้อย นิ้วป้อมยื่นออกมาเกี่ยวกันเอาไว้เขย่าเบาๆ
“สัญญากันแล้วนะ ห้ามคิดมากแบบนี้แล้วนะครับ ไม่งั้นคราวนี้พี่จะโกรธจริงๆด้วยนะ”
ไม่นะๆ พี่มาร์คห้ามโกรธกากานะ กากาไม่ยอมจริงๆด้วยนะ พี่มาร์คห้ามโกรธนะ”
“ฮะๆๆ โอเคๆ ไม่โกรธครับไม่โกรธ เอาเป็นว่าตอนนี้เราออกจากที่นี่กันดีกว่า แล้วเดี๋ยวพี่จะตัดผมให้มันเท่ากันให้ดีมั้ย?”
“ดีครับ ไปกันเถอะไปกัน” กลายเป็นแจ็คสันที่ลุกขึ้นดึงมาร์คให้รีบออกจากห้องน้ำไป
มาร์คพาแจ็คสันไปที่ห้องนั่งเล่น หยิบเอากระจกและกรรไกรติดมือไปด้วย อุ้มแจ็คสันให้นั่งบนโซฟาส่วนตัวเองก็นั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้นแล้วลงมือเล็มผมให้น้องโดยที่ไม่ลืมเอากระดาษหนังสือพิมพ์มารองเศษผม เพราะผมที่น้องตัดไว้ตอนแรกมันค่อนข้างสั้นมากทำให้มาร์คต้องใช้ความพยายามอย่างถึงที่สุดในการตัดให้มันได้ทรงที่ดีออกมาให้ได้
“หื้อ…มองพี่แบบนั้นมีอะไรหรือเปล่าครับ?” ขณะที่กำลังเล็มผมให้เด็กน้อยเขาก็รู้สึกได้ถึงแววตาที่จ้องมองมา
“พี่มาร์ค---“
“อย่าเพิ่งพูดดีกว่าเดี๋ยวผมเข้าปากไปจะแย่เอานะครับ” มาร์คลงมือตัดผมให้แจ็คสันต่อจนกระทั่งมันเข้าทรง
“เอาล่ะ เสร็จแล้วล่ะครับ”
“เสร็จแล้วเหรอครับ...ง่า ผมสั้นจุ๊ดจู๋เลยง่ะ” ปากเบะไม่พอใจกับทรงผมใหม่ที่ได้มา
“ถึงผมจะสั้นแต่ก็ยังเป็นแจ็คสันที่น่ารักของพี่เหมือนเดิมนะครับ”
“งื้อ พี่มาร์คอ่ะ...นี่ พี่มาร์คครับ”
“ครับ”
“พี่มาร์ค...รักกากามั้ย”
“หื้ม ทำไมจู่ๆถึงถามล่ะครับ”
“ก…ก็อยากรู้”
“แล้วคิดว่าพี่จะตอบว่าอะไร”
“ม…ไม่รู้สิ”
“งั้น…พี่ไม่ได้รักกากา”
“…”
“พี่ไม่ได้รักกากาเฉยๆ แต่พี่รักกากาม๊ากมากเลยรู้ป่าว” ไม่พูดอย่างเดียวมาร์คยังใช้โอกาสที่เด็กอ้วนนิ่งไปขโมยกอดแล้วฟัดแก้มนิ่มทั้งสองข้างอีกครั้ง
“งื้ออออออ ทำไมพี่มาร์คชอบแกล้ง”
“แกล้งกากาแล้วมันสนุกนี่หน่า ไหน แล้วกากาล่ะรักพี่บ้างมั้ย”
“ก...ก็รั...งื้อ ไม่เอาอะเขิน”
“ถ้าไม่พูดเดี๋ยวจูบนะ เอาแบบเมื่อกี้เลยเอามั้ย”
“ฮื่อพี่มาร์คอะ ก...กากาก็รัก...พ..พี่มาร์คเหมือนกัน”
“ดังกว่านี้หน่อยสิไม่ได้ยินเลย”
“ฮื่อ! กากาก็รักพี่มาร์ค”
ฟอดดดด
“งื้อออออพี่มาร์คคคค ทำอะไรเนี่ยแก้มช้ำหมดแล้ว” แจ็คสันยกมือป้อมขึ้นกุมแก้มทั้งสองข้างตัวเองที่โดนคนพี่กอดรัดฟัดเหวี่ยงเป็นของรางวัลจากคำพูดเมื่อกี้จนแทบช้ำไปหมด
“ฮ่ะๆๆ โอเคๆ ไม่แกล้งแล้ว แล้วจู่ๆทำไมถึงถามล่ะครับ”
“ก…ก็…”
“ก็…?”
“ก็พี่มาร์คอยู่ม.ปลายแล้วอีกหน่อยก็ต้องเข้ามหาลัยถ้าเกิดไปสนใจคนอื่นรักคนอื่นขึ้นมาแจ็คสันก็แย่น่ะสิ”
“พูดงี้พี่ดีใจนะเนี่ย”
“ไม่ต้องมาดีใจเลยนะ! แจ็คสันหวงนะ พี่มาร์คต้องเป็นของแจ็คสันคนเดียวนะ อย่าสนใจคนอื่นอย่ามองคนอื่น ห้ามรักคนอื่นด้วยนะ ต้อง...ฮื่อ ต้องร..รักแจ็คสันคนเดียวนะ!”
เด็กอะไรทำไมชอบคิดมากขนาดนี้นะ แต่แค่พูดคำว่ารักยังเขินเลยน่ารักจริงๆ
“คิดมากอีกแล้วเด็กอ้วน เอางี้ พี่มาร์คขอให้สัญญาเลยครับว่าจะไม่มีการนอกลู่นอกทางนอกใจเด็กดื้อเด็ดขาด แต่แจ็คสันก็ต้องสัญญากับพี่ด้วยนะ”
“สัญญาอะไรครับ”
“ก็สัญญาที่ว่าจะตั้งใจอ่านหนังสือแล้วสอบเข้ามาเรียนมัธยมโรงเรียนเดียวกับพี่ให้ได้ยังไงล่ะครับ”
“ทำไมอ่า ทำไมต้องโรงเรียนเดียวกันอ่า”
“ก็แจ็คสันน่ารักซะขนาดนี้ ถึงจะได้อยู่ด้วยกันที่โรงเรียนแค่ปีเดียวแต่พี่ก็อยากอยู่ด้วย พี่จะคอยคุมไม่ให้ใครมาวุ่นวายกับ “คนรัก” ของพี่สักคนเลย ดีมั้ย?”
ค…คนรัก
งื้อออออออออ แจ็คสันเขินนนนนนนนนนนน
“อ…อื้อ แจ็คสันสัญญา แจ็คสันจะตั้งใจอ่านหนังสือ ตั้งใจสอบเข้าโรงเรียนเดียวกับพี่มาร์คให้ได้แล้วเราก็จะได้อยู่ด้วยกันที่โรงเรียนในฐานะคนร..รัก ง…งื้อ ข..ขอบคุณที่ตัดผมให้นะครับ อ๋าาาา เขินง่ะงื้อออออ ไม่เอาแล้วพี่มาร์คขี้แกล้ง แจ็คสันไม่อยู่ด้วยแล้ว!”
แจ็คสันลุกขึ้นจากอ้อมกอดของมาร์คด้วยความรวดเร็วกอนจะปิดหน้าแล้ววิ่งออกนอกห้องไปโดยมีรอยยิ้มของมาร์คมองตามไป
“แต่ว่า...”
“…”
“จุ๊บ! ขอบคุณอีกครั้งครับ!” มือใหญ่ยกขึ้นมาลูบแก้มข้างที่ถูกขโมยจูบไปเมื่อครู่อย่างไม่ทันตั้งตัว มองไปยังทางที่เด็กน้อยวิ่งหนีไปเมื่อกี้ก่อนจะเผยยิ้มออกแล้วเดินตามออกไป
เหมือนจะได้ยินเสียงคำว่าคุกมาแต่ไกล
แต่มาร์คก็เลือกที่จะมองข้ามมันไป
ให้คุกเป็นเรื่องของอนาคตก็แล้วกันนะ
FIN.
_____________________
รีไรท์นิดโหน่ย เกลาบทสนทนาบางส่วนช่วงท้ายแต่เนื้อหายังเหมือนเดิมนะคะ :3
O W E N TM.
ความคิดเห็น