คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทที่ ๘ ความรู้สึก
ุหิเพรเินลับมายัห้อเรื่ออีรั้อย่ามีวามสุ ่อนะไปบอุอ่อนที่ยืนอยู่แถว ๆ หน้าห้อเรื่อว่าท่านายทรอนุาให้เธอ่วยานในห้อเรื่อไ้ ุอ่อนไ้ทราบแล้ว็ไม่ไ้ว่าอะไร่อ เพียแ่็่อยเฝ้าูุหิเพรอยู่ไม่ห่า
“เย็นนี้ทำอะไรหรือ๊ะ” เหล่า้าหลวหันไปไปมอุอ่อน่อนว่า เมื่อเห็นว่าุอ่อนพยัหน้าให้เล็น้อย เลยหันลับไปอบุหิเพร
“เนื้อเ็ม้มะทิ ยำทวาย แล้ว็หมูโสร่เ้า่ะ”
“ให้ัน่วยนะ” ว่าบุหิเพร็ลไปนั่่วย้าหลวที่ำลัห่อหมูโสร่
ภายในห้อเรื่ออบอวลไป้วยลิ่นหอมอสมุนไพรและเรื่อแ ้าหลวหลายนำลั่วนอยู่ับารัเรียมอาหาร้วยวามพิถีพิถัน เนื้อเ็มถูเี่ยวในหม้อะทิเือพล่านนไ้รสาิเ้ม้น มันะทิผสมับลิ่นสมุนไพรไทยหอมุย ส่วนยำทวายที่้าหลวอีลุ่มหนึ่ำลััลาน็ูประีทุั้นอน ผัสหลาสีถูอยบา ๆ อย่าละเอีย่อนะนำไปลุับเรื่อปรุอย่าพอี ทำให้สีสันัันอย่าาม ุหิเพรนั่อยู่บนแร่ไม้้า้าหลวที่ำลััหมูโสร่ เสียเส้นหมี่ที่พันหมูสับัแผ่วเบาในัหวะที่มืออทุนยับพร้อมเพรีย เสียเลื่อนไหวในห้อเรื่อมีเพียวามนุ่มนวล ไม่เร่รีบ เมื่ออาหารทุอย่าถูัเรียบร้อย ้าหลวหลายน่วยันยถาทอที่วาอาหารแ่ละานอย่าบรร เนื้อเ็ม้มะทิ ยำทวาย และหมูโสร่ที่ัเรียอย่าสวยามถูยึ้นพร้อมัน ่อนะเินเรียแถวอย่ามีระเบียบไปยัห้อเสวย หัวหน้า้าหลวเินนำหน้าอย่ามั่น ะที่เหล่า้าหลวที่เหลือเินาม้วยวามส่าาม เาสะท้อนอถาทอเปล่ประายเล็น้อยท่ามลาแสเทียนสลัว ๆ ในยามเย็น เมื่อุหิเพรลุึ้นาห้อเรื่อ เธอเินามหลั้าหลวที่ยพระระยาหารไปยัห้อเสวย ลิ่นอาหารหอมรุ่นที่ลอยามมาามทายิ่ทำให้บรรยาาศยามเย็นูอบอุ่นและผ่อนลาย เมื่อเินมาถึประูห้อเสวย ้าหลวเปิประูเบา ๆ เผยให้เห็นแสไฟอ่อน ๆ ส่อผ่านหน้า่าที่ปิไว้รึ่หนึ่ ท่านายวิทประทับรออยู่ที่โ๊ะเสวยเรียบร้อยแล้ว ทรมีท่าทีนิ่สบะรอพระระยาหาร ุหิเพรเินรไปยัที่นั่ประำอน แสเทียนทีุ่อยู่ลาโ๊ะสะท้อนแสเล็น้อยบนพื้นผิวอโ๊ะและานทอที่วาเรียันอย่าเป็นระเบียบ ้าหลวทยอยวาพระระยาหารลบนโ๊ะอย่าบรร ุหิเพรมอานอาหารที่ัเรียมอย่าประี้วยวามพึพอใ ในะที่ท่านายวิททรมอมาที่เธอรู่หนึ่ ่อนะหันลับไปสนพระทัยที่อาหารบนโ๊ะ หลัาทีุ่หิเพรนั่ลที่โ๊ะเสวย วามเียบั่วรู่แผ่ลุมห้อ ท่านายวิททอพระเนรมอพระระยาหารรหน้าอย่าไร้วามสนใพิเศษ ทุอย่าัเรียอย่าประี เสีย้าหลวเลื่อนไหวเบาๆ ะัาน่าๆ บนโ๊ะ เมื่อพระระยาหารถูัวานสมบูร์แล้ว ้าหลวพาันถอยออไปาห้อ เสียประูปิเบาๆ ทิ้ให้ห้อเสวยเหลือเพียเธอับท่านายเพียสอน ุหิเพรรอให้ท่านายเริ่มสนทนาหรือให้สัาบาอย่า แ่เมื่อเวลาผ่านไป ลับไม่มีพระสุรเสียใเล็ลอออมาาพระโอษ์ ท่านายเพียทรมอพระระยาหารอยู่เียบๆ และเริ่มเสวยโยไม่ล่าวำ ุหิเพรเห็นเ่นนั้น็หยิบ้อนึ้นมา้าๆ โ๊ะเสวยที่เยเ็มไป้วยวามเียบเยถูทำลายล้วยฝีมืออุหิเพร เธอัสินใหันไปมอพระพัร์อเอบุรุษ้าน้า
“ทรโปรเรื่อเสวยอะไรบ้าเหรอะ”
“ไม่มีอะไรพิเศษ” ทรอบลับ้วยท่าทีเ่นเย
“ริเหรอเพะ ไม่โปรอะไรเป็นพิเศษเลยเหรอเพะ”
“ริ ๆ ็มีอบอยู่บ้า แ่ไม่มา” ุหิเพริในใว่า โีที่เธอเอ่ยถามึ้นมาอีรั้ ไม่เ่นนั้นท่านายผู้นี้ะนิ่เียบ่อไปอย่าแน่นอน ูไม่ออเลยว่าเพราะเหุใึทรมีท่าทีแ็ระ้าึ้น ทั้ที่อนแรูเหมือนะอ่อนลไปแล้ว หาเธอ้อะใ้ีวิอยู่ร่วมับท่านายอย่าสบสุ เป็นเธอเอที่้อพยายามปีน้ามำแพนี้ไปหาเาให้ไ้
“อะไรเพะ”
“ันอบิน้าวไ่เียวหมูสับ” พระำรัสนั้นทำให้ผู้ฟัอย่าุหิเพรถึับหลุหัวเราะออมาเบา ๆ โยท่านายวิท็ส่สายพระเนรมาทาเธอที่ำลัหัวเราะในวามอบอเาอยู่
“มันน่าำรึยัไ”
“ไม่ ๆ เพะ หม่อมันแ่ไม่ิว่าะทรโปร้าวไ่เียว” ุหิเพรพยายามะพูไปโยที่ลั้นำไป้วย
“สมัยอยู่่าประเทศันทำอาหารไม่เป็น ็มีแ่ไ่เียวเท่านั้นแหละที่ทำไ้” ุหิเพรยัลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ ะที่ท่านายวิทรัสเล่าเรื่ออเา้วยสีหน้าราบเรียบ แ่็มีแววาที่บ่บอถึวามทรำในอีที่แสนเรียบ่าย
“ไม่ิเลยนะเพะ ว่าฝ่าบาทะเย้อทำอาหารเอ” ุหิเพรพูึ้นหลัาที่สามารถวบุมัวเอไ้ ท่านายวิทเหลือบมอเธอเล็น้อย พระพัร์ยัสบเรียบร้อย แ่ในน้ำเสียมีวามเป็นันเอมาึ้น
“เวลาที่อยู่่าประเทศ ไม่มีใรูแล ัน็้อทำอะไรเอบ้าเป็น” ุหิเพรฟัอย่าั้ใ วามรู้สึระหว่าทั้สอเริ่มผ่อนลายมาึ้น เหมือนำแพแห่วามห่าเหินที่เยั้ระห่าน่อย ๆ ถูทำลายล เธอมอท่านายวิทอย่าสนใ ในที่สุ็ไ้เห็น้านหนึ่อท่านายวิทที่เป็นเพียมนุษย์ธรรมา ไม่ใ่เพียแ่เ้าายสูส่ที่มีวามเียบสบเป็นเราะป้อันัว
“บาที ไ่เียวหมูสับอฝ่าบาทอาะอร่อยว่าที่หม่อมันเยิมมา็ไ้นะเพะ” เธอพูิล พร้อมยิ้มเล็ ๆ อย่าสุภาพ ท่านายวิททรหัวเราะเบา ๆ เป็นรั้แรที่ท่านายเผยรอยยิ้มบาออมาให้เห็น
“ถ้าะิมฝีมือัน หล่อน็้อรอให้ันว่าไปเ้ารัว่อน” ุหิเพรรู้สึไ้ถึวามเปลี่ยนแปลในบรรยาาศ วามเย็นาที่เยมีไ้าหายไปั่วรู่หนึ่ ถึแม้ะยัไม่สามารถพูไ้ว่าพวเาสนิทสนมัน แ่ารสนทนารั้นี้ทำให้เธอเห็นแสสว่าเล็ ๆ ในวามสัมพันธ์ที่อาพันาไปในทาที่ีไ้ เธอไม่ปล่อยเวลาให้ผ่านไปอย่าเปล่าประโยน์
“แล้วอนนี้ฝ่าบาททรทำานอะไรอยู่หรือเพะ”
“ันำลัทำโรแรมอยู่ที่เียใหม่ับพวเพื่อน ๆ” ุหิเพรฟัำอบอท่านายวิท้วยวามสนใ
“เียใหม่หรือเพะ ทำไมถึทรเลือที่นั่นละเพะ”
“ันิว่าเียใหม่มีศัยภาพมาในารพันา้านารท่อเที่ยว วันธรรมและประเพี็ยัมีเสน่ห์อยู่มา" หิสาวพยัหน้าเห็น้วยับที่ท่านายวิทรัสมา บรรยาาศในห้อเสวยเริ่มผ่อนลายมาึ้น ารสนทนาอทั้สอนไหลลื่นและเป็นธรรมาิ วามห่าเหินที่เยมีเริ่มาหายไปแทนที่้วยเสียสนทนาระหว่าายหิที่ั่อเนื่อไม่หยุ
“ว่าแ่หล่อน สนใอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า” ท่านายวิทถามลับบ้า
“หม่อมันอบทำอาหารและพวานฝีมือ่า ๆ เพะ”
“รสมือหล่อนเมื่อวานนี้็ีไม่น้อย"
“ยั้อฝึอยู่อีมาเพะ แ่ถ้าหาฝ่าบาทไม่รัเีย หม่อมันะทำถวายทุวันเลยเพะ ทั้เรื่อาว เรื่อหวาน เรื่อว่า”
“ันยินีที่ะลอิมฝีมืออหล่อน” ท่านายวิทอบ้วยรอยยิ้มเล็ๆ ที่มุมปา เวลาผ่านไปโยไม่รู้ัว พระระยาหารบนโ๊ะ็ถูัเ็บโย้าหลวที่เ้ามาอย่าเียบๆ ทั้สอยัสนทนาัน่อไป แม้ะเป็นเรื่อเล็ๆ น้อยๆ แ่ลับสร้าวามรู้สึสบายใให้ับทัู้่ เมื่อารสนทนาำเนินมาถึุหนึ่ ท่านายวิทมอนาฬิาที่ผนั
“ึแล้ว ึ้นไปพัผ่อนเถอะ”
“เพะ" ุหิเพรอบอย่าสุภาพ
“หม่อมันอัว่อน ฝันีนะเพะ”
“ฝันี” ท่านายวิททรอบสั้นๆ แ่้วยน้ำเสียที่นุ่มนวลว่าเย ุหิเพรลุึ้นและล่าวลาท่านายอีรั้่อนะเินออาห้อเสวย โยมี้าหลวนสนิทอย่าวารีบามเธอึ้นมา เมื่อเินลับมาถึห้อพั ุหิเพรนั่ลที่โ๊ะหน้าเรื่อแป้ มอเาสะท้อนอัวเอในระ เธอิถึบทสนทนาับท่านายวิทใน่ำืนนี้ เธอรู้สึว่าวามสัมพันธ์ันมิรระหว่าเธอและท่านายวิทำลัไปไ้ีไม่น้อย ่อนะยิ้มเล็น้อย แ่วามสุ็อยู่ไ้ไม่นาน เมื่อเธอนึถึวามเป็นริว่าัวเธอ้อลับบ้าน เมื่อืนนี้เธอไม่ไ้ลับ แถมฝันไม่่อยีเท่าไหร่ ถ้าหาเป็นแบบที่เธอิืออย่าน้อยหนึ่ปีเ็มที่เธอ้อิเเห็อยู่ที่นี้ วามเศร้าใเริ่มเ้ารอบำ น้ำาเม็เล็ ๆ ่อย ๆ ไหลรวยรินลมาานัยน์าหวาน
“ุเพรเป็นอะไรเ้าะ!” วาที่นั่มอนายอนอยู่ เมื่อเห็นว่าเธอำลัร้อไห้็ใเป็นอย่ามา รีบไปนำผ้ามาใหุ้หิเพรับน้ำา
“อบในะ” ุหิเพรรับผ้ามาาวา่อนะปล่อยโฮออมาและเล่าถึวามรู้สึอเธอที่บอไปมาไม่ไ้
“ันแ่ิถึบ้าน ฮึ ิถึรอบรัว ฮือ” วานำมือไปลูเบาที่าอุหิเพรเิเป็นารปลอบประโลม เมื่อเห็นหิสาวบนเ้าอี้เริ่มสบวาเลยเอ่ยถามไป
“แล้วรอบรัวอุเพรไม่ไ้อยู่ที่นี้หรือเ้าะ” ุหิเพรส่ายหัวเบา ๆ
“พ่อแม่ันไม่ไ้อยู่ที่นี้ พวท่าน อยู่ไลมา ๆ ะลับไปหาไม่ใ่่าย ๆ” ุหิเพรเ็ราบน้ำาที่แ้ม้วยผ้าเ็หน้า ่อนะพยายามวบุมลมหายใให้สบ เธอหันไปมอวาที่นั่อยู่้า ๆ อย่าเป็นห่ว
“วาไปพัผ่อนเถอะ ัน็ะอาบน้ำแล้วนอนเ่นัน” เสียอเธอยัสั่นเล็น้อย แ่พยายามพู้วยวามอ่อนโยน วาลัเลอยู่รู่หนึ่ ่อนะพยัหน้าเบา ๆ
“ุหิพัผ่อนเยอะ ๆ นะเ้าะ” วาล่าว่อนะเินออาห้อไปอย่าเียบ ๆ ุหิเพรรอนเสียประูปิสนิท ่อนะ้าวเท้าเินไปยัห้อน้ำ เธอปล่อยน้ำอุ่นไหลผ่านร่าาย ำระล้าราบน้ำาและวามเหนื่อยล้าที่สะสมมาลอทั้วัน ารร้อไห้ทำให้เธอรู้สึอ่อนล้า แ่วามอบอุ่นอน้ำ่วยปลอบโยนิใที่ปวร้าวไ้บ้า หลัาอาบน้ำเสร็ เธอสวมุนอนผ้าไหมสีอ่อนที่นุ่มลื่น มอัวเอในระเพียรู่หนึ่ ่อนะเินไปยัเียนอน วามอ่อนล้าเริ่มเ้ารอบำทุส่วนอร่าาย เธอ่อย ๆ ล้มัวลบนเีย ยผ้าห่มลุมัว หวัว่าะไ้พัผ่อนอย่าเ็มที่หลัาวันที่ยาลำบานี้ ทว่า่อนที่วาะปิสนิท หูอเธอ็ับเสียหนึ่ไ้ เสียไวโอลินที่อ่อนโยนและแผ่วเบา ลอยมาับสายลมอ่อน ๆ าหน้า่าที่เปิไว้ มันเป็นเสียที่บรรเลอย่านุ่มนวล เสียนั้นไหลผ่านวามเียบอรารี และแะ้อหัวใอเธออย่าอ่อนโยน เธอหลับาล ทิ้ัวให้เสียไวโอลินนำพาเธอเ้าสู่วามฝัน เสียนรีนั้นเหมือนับปลอบประโลมเธอหลัาวามเหนื่อยล้าและน้ำา ราวับเป็นมือที่มอไม่เห็นที่อยปลอบใเธอในยามที่หัวใอ่อนแอ ในที่สุ วามเหนื่อยล้า็พาเธอำิ่สู่ารหลับใหลอย่าลึ วามสบสุเ้ามาแทนที่ทุวามวุ่นวายอิใ เสียไวโอลินนั้นยัลอยล่ออยู่ในวามฝันอเธอ แ่หาิใอุหิเพรสามารถลอยามเสียอไวโอลินนั้นไปไ้ เสียอันอ่อนโยนและละเมียละไมเหล่านั้นะพาเธอล่อลอยไปยัหน้า่าบานหนึ่ในห้อที่ไม่ไลาห้ออเธอเอ เป็นห้อที่มีเพียแสไฟสลัว ๆ ท่านายวิททรประทับอยู่ที่นั่น พระวรายสูส่า ยืนอยู่ท่ามลาวามเียบสบอรารี พระหัถ์อเาถือันัไวโอลินไว้เบา ๆ บรรเลบทเพลที่ไม่มีำหนหรือรูปแบบ แ่ลับเ็มไป้วยวามรู้สึที่่อนอยู่ภายใน
นรีนั้น่าอ่อนโยน ทว่าลับแฝ้วยวามโศเศร้าลึ ๆ ล้ายับวามในใที่ไม่เยเผยออมาให้ใรเห็น เป็นเสียที่เล่าเรื่อราวอวามโเี่ยวและวามเหาที่ไม่เยพูออมา ท่านายวิท แม้ะูเียบรึมและสบเสี่ยมภายนอ แ่เสียไวโอลินนั้นลับเผยให้เห็นถึ้านที่อ่อนโยนและละเอียอ่อน ที่ไม่เยมีใรเ้าถึ สายพระเนรอท่านาย่ออยู่ับันัและสายไวโอลินที่ยับไปมา ราวับว่าเาำลัปล่อยให้ทุวามรู้สึภายในระบายออมาเป็นท่วทำนอ โยไม่้อใ้ถ้อยำใ ๆ ไวโอลินนั้นเปรียบเสมือนสื่อลาระหว่าวามรู้สึอเาับโลภายนอ เป็นเสียที่แม้ะไพเราะและนุ่มนวล แ่็แฝไป้วยวามแ็ร้าวาภายใน วามเียบเยือเย็นที่ท่านายวิทแสออสู่โลภายนอ เป็นเพียเปลือนอที่ปปิวามเปราะบาในิใ ยามเาบรรเล เสียไวโอลินไหลรินไปามวามรู้สึ ทุสายลมที่พัผ่านหน้า่าเหมือนำลัพัพาบทเพลอเาออไปนอห้อ ล่อลอยผ่านำแพที่ห่าเหินมาถึุหิเพร วามอ่อนโยนในทำนอนั้น่าแ่าาภาพลัษ์ที่เย็นาและแ็ร้าวที่เธอเยรับรู้
และหาุหิเพระไ้ยินทุโน้นรีนั้นอย่าัเน เธอสัมผัสไ้ถึวามเป็นมนุษย์อท่านายวิท ผู้ึ่เ็มไป้วยวามรู้สึที่ับ้อนและลึล้ำ เพียแ่ไม่เยมีใรเ้าใหรือเ้าถึท่านายวิทไ้อย่าแท้ริ
ความคิดเห็น