คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : บทที่ ๒๗ ลิขิต
ฤูาลวนผ่านไปนลับมาถึ้นหนาวอีรั้ ลมหนาวพัโยมาแผ่วเบา พาให้ใบไม้ที่เยเียวีเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเหลือทอร่วโรยลบนผืนิน แสแอ่อน ๆ ยามเ้าสาระทบหยาน้ำ้าามยอห้า เป็นประายราวับพลอยเล็ ๆ ที่เรียรายอยู่ในทุ่ว้า อาาศเย็นสบายำลัี โอบอุ้มให้ผู้นรู้สึถึวามสบและผ่อนลาย ลิ่นหอมอ่อน ๆ อใบไม้แห้ที่ร่วหล่นอบอวลอยู่ในอาาศ ราวับเือนว่าฤูาลนี้ไม่เพียแ่เป็นารเริ่ม้นอวามหนาว แ่ยัเป็น่วเวลาที่ธรรมาิและผู้นเรียมัวรับารเปลี่ยนแปลที่ำลัะมาถึ
หลั่ำืนที่ทั้สอไ้ใ้เวลา้วยันอย่าหอมหวาน วามสัมพันธ์ระหว่าุหิเพรและท่านายวิท็ูเหมือนะยิ่ลึึ้แน่นแฟ้นมาึ้น ราวับว่าเวลาไ้เพิ่มพูนวามเ้าใที่ทั้สอมีให้ัน วามอบอุ่นนี้สะท้อนออมาให้เห็นนนรอบ้า่าพาันมอ้วยวามอิ่มเอิบใ เห็นภาพรอบรัวที่พร้อมหน้าพร้อมา รัใร่ันลมเลียวามที่าหวั
ทว่า ลับมี่าวแพร่สะพัออไปว่า หม่อมอท่านายวัรันาุลำลัั้รรภ์ แม้ะเป็นเพีย่าวปลอมที่ท่านายวิททรปล่อยออมา้วยวามบันเบา ๆ แ่ระนั้น ่าวนี้ลับถูเล่าลือออไปไลนถึวัรวิเวศน์ ยิ่สร้าวามไม่พอใให้แ่รวีวรรที่ไ้ยินถึับอทนไม่ไหว วามโรธที่เธอเ็บำมานานพรั่พรูออมาเป็นถ้อยำที่ั้อัวานทั่ววั
ภาพอรวีวรรที่ไม่อาเ็บอารม์เอาไว้ไ้ ทำให้บรรยาาศในวัรวิเวศน์เปลี่ยนาสบสุลายเป็นมวลอารม์ที่รุ่นไป้วยวามึเรีย เหุาร์นี้ไม่เพียแ่สะท้อนถึวามรู้สึที่ยัรอารสะสา แ่ยัี้ให้เห็นถึวามเปราะบาอสายสัมพันธ์ที่เี่ยวพันอยู่ในเมแห่ะารรม
ทันทีที่ไ้ยิน่าวาปาสาวใ้ รวีวรร็ร้ออาละวา้วยโทสะรุนแร เสียรีร้ออเธอสะท้อน้อไปทั่วห้อ ่อนที่แันลายรามาีนที่วาประับไว้อย่าส่าามะถูมืออเธอปัระเ็นลไปยัพื้น แันราาแพอหม่อมเ้าศิริพษ์ที่เยามส่า บันี้ลายเป็นเศษิ้นส่วนระัระาย พร้อม้วย้าวอแ่อื่น ๆ รอบ้าที่ถูทำลายาแรอารม์
เสียแันแระทบพื้นัลั่น ทำให้บรรา้าราบริพารและนในวั่ารีบเร่เ้ามาูเหุาร์ ทันทีที่หม่อมเ้าศิริพษ์ทร้าวเ้ามา ทอพระเนรเห็นแันลายรามใบโปรอพระอ์ลายเป็นเศษแ้วละเอียที่ทอายอยู่ับพื้น สีพระพัร์พลันเปลี่ยนไป วเนรายแววใปนรอยเือแ้น ท่ามลาสายาอนในวัที่เฝ้ามออย่าลุ้นระทึ
“แันอัน...รวีวรร! แเป็นบ้าอะไรึ้นมาอี!”
“ท่านพ่อทำพระทัยล่ม ๆ ไว้่อนระหม่อม” ุายเปรมที่เินามเ้ามา รีบมาห้ามพระบิาอน
“ะให้เย็นอะไรอีายเปรม แ่นี้็ทนมามาพอแล้ว...ถ้าายไม่มาอร้อ อย่าิว่าพ่อะปล่อยให้นบ้าเ่นนี้ออมาสร้าปัหาหรอ”
“เี๋ยวายให้นไปหาแันแบบเียวันมาแทนให้นะระหม่อม ถึะไม่เหมือนัน แ่ายไม่อยาให้ท่านพ่อทรเอาวามับหลาน...” ุายเปรมรีบพูึ้น “อนนี้นอื่น ๆ ำลัับาูพวเราอยู่ระหม่อม ลทุนรั้หน้าอาะาทุนไ้ หามี่าวลือออไปว่าท่านพ่อมีรับสั่ัรวีเอาไว้ ไม่เป็นผลีนะระหม่อม” ส่วนนีุ้ายเปรมเพียทูลับหม่อมเ้าศิริพษ์เบา ๆ
หม่อมเ้าศิริพษ์เียบไปสัพั่อนะทรถอนพระอัสสาสะ “...เ่นนั้น็ว่าามที่ายเปรมบอเถอะ” สิ้นพระำรัส็ทรำเนินออไปทันที เพราะหาอยู่นานว่านี้ หม่อมเ้าศิริพษ์ะไม่สามารถอทนวามพิโรธไว้ไ้
ุายเปรมรีบหันไปสั่ับ้าหลวและสาวใ้อวัให้รีบทำวามสะอาให้เหมือนเิม ่อนะหันไปพูับรวีวรร “รวีอาอเถอะนะ ่วยวบุมสิัวเอให้ไ้เสียที อย่าทำให้อะไรวุ่นวายไปว่านี้เลย” หลัพูบุายเปรม็ลับหลัหันำลัะ้าวเินออไป
เสียอรวีวรรัึ้นทันที ท้าทายและเย้ยหยันนุายเปรมถึับะั เมื่อหันลับไปเห็นรวีวรรยืนอยู่้วยรอยยิ้มที่เ็มไป้วยวามเย้ยหยัน ท่ามลาสายาอ้าหลวและสาวใ้ที่ับ้อมาทาเาอย่าพินิพิเราะห์
"ุอา็อบยายเพรอะไรนั่นใ่ไหมะ" ำพูที่เือ้วยอารม์สะใทำใหุ้ายเปรมถึับ้อลั้นใ ่อนะพุ่เ้าไปว้าแนรวีวรร ระาให้เินามออไปอย่าแร ท่ามลาวามะลึอนรอบ้า
เมื่อถึโถทาเินที่ห่าไลาผู้น ุายเปรมหยุ้าวเิน ปล่อยแนรวีวรรออ ่อนะเอ่ย้วยน้ำเสียึ่โรธึ่ใ “นี่เธอพูอะไรออมา รู้ัวบ้ารึเปล่า”
รวีวรรหันลับมา เผยรอยยิ้มบันที่น่าหมั่นไส้ “รู้สิะ ฮึ! รู้ว่าุายรวิ พระโอรสนโปรอท่านายอาทิย์ วัน ๆ เอาแ่พร่ำเพ้อถึเมียอายอื่นไะ”
ำพูที่เ็บแสบทำใหุ้ายเปรมัฟันแน่น “ะพูอะไร็ระวัปาหน่อยนะรวี! ุเพรเธอเี่ยวอะไร้วย”
รวีวรรหัวเราะในลำออย่าเย้ยหยัน “เี่ยวสิะ! นาปาุอายัทำใเรียมันว่าหม่อมไม่ลเลยไม่ใ่เหรอะ...ุอาอาะยัไม่ทราบอะไร อนนี้ยายนั่นมันท้อลูอท่านายวิทแล้วนะะ ฮ่า ๆ”
ำว่า “ท้อลูอท่านายวิท” ทำใหุ้ายเปรมเบิาว้า “อะไรนะ!”
รวีวรรยิ้มว้า ยิ่เห็นสีหน้าใอุายเปรม็ยิ่สะใ “็เพราะุอานั่นแหละ! ทำไมไม่ทำอะไรสัอย่าั้แ่แร ปล่อยให้มันไ้เสวยสุับท่านายอรวี!”
ุายเปรมถอนหายใอย่าอลั้น “ันะไปทำอะไรไ้! ในเมื่อุเพรเป็นหม่อมอท่านายวิทแล้ว ันะไปทำอะไรไ้!”
วาอรวีวรรายแววเย้ยหยันที่ลุโน “เพราะุอาไม่ไ้เรื่อแบบนี้ ถึ้อให้ถึมืออรวี”
“เธอิะทำอะไรรวี”
รวีวรรเพียหัวเราะแผ่วเบา ทิ้ไว้เพียำพูที่เ็มไป้วยวามร้ายา “ุอาแ่รอูเย ๆ ีว่านะะ เผื่อะมีโอาสไ้นานั่นมาเป็นเมีย ฮ่า ๆๆ”
เธอหมุนัวเินาไป ทิุ้ายเปรมให้ยืนอยู่ับวามสับสนระนวามัวล เามอามหลัเธอไปอย่าไม่สบายใ ับสิ่ที่เธออาะิทำ
ทาวัรันาุล เมื่อุหิเพรและท่านหิปัเสร็สิ้นารอบนมอย่าเพลิเพลิน ทั้สอ็ออมานั่ื่มายามบ่ายที่ศาลาริมน้ำ ลมเย็น ๆ พัผ่าน ทำให้บรรยาาศผ่อนลายึ้นอย่าน่าประทับใ
“มาารนี้รสาิเหมือนที่ปัเยินอนอยู่ปารีสเลยนะะ” ท่านหิปัทรมไม่าพระโอษ์ ะลิ้มรสมาาร้วยสีพระพัร์ยินี ่อนะยพระสุธารสาึ้นเสวยพลาเอ่ยถาม้วยวามสสัย “นี่าอะไรหรือะ...สีเ้มแถมลิ่น็หอมประหลา”
ุหิเพรยิ้มอย่ามีเลศนัย พลาอบ้วยน้ำเสียสบาย ๆ “หม่อมัน็ว่ารู้สึุ้น ๆ เพะ แ่นึเท่าไหร่็นึไม่ออ”
ในะนั้น ้าหลวนหนึ่็เินเ้ามาใล้พร้อมยอหมายึ้นถวายแ่ท่านหิปั เมื่อท่านหิรับมาเปิอ่าน็พลันเบิบานพระพัร์ รัส้วยน้ำเสียที่แฝวามื่นเ้น "ท่านพ่อับหม่อมแม่ถึสิโปร์แล้ว่ะหม่อม...แถมยัเียนมาว่าอใที่ะไ้เอับเมียอายวิทไม่ไหวแล้ว"
ุหิเพรเมื่อฟั็ทำไ้เพียยิ้มอ่อน ๆ แม้ภายในใะหนัอึ้ไม่แพ้ับ่าวที่ไ้รับ เธอไม่อารู้ไ้เลยว่าพระนและพระนนีอท่านายและท่านหิะทรเป็นเ่นไร วามิอพวท่านที่มี่อเธอะเป็นไปในทิศทาใ ็สุะาเา
ทุอย่าผ่านไปอย่าสบในยามรารี ืนนี้ท้อฟ้าปลอโปร่ พระันทร์เ็มวส่อแสเย็นอ่อน สีเินระ่าอาบไล้ไปทั่วบริเววั เาอ้นไม้ให่ทอยาวบนพื้นห้าเหมือนภาพวาที่ระบายอย่าบรรโยฝีมืออิรรแห่รัิาล ลม่ำืนพัโยแผ่วเบา แผ่ระายวามเย็นเยือไปทั่วบริเว ราวับะะล้าร่อรอยอวามทุ์และวามเหนื่อยล้าที่ผ่านมาทั้วัน
ละออน้ำ้าเริ่มเาะพราวามใบห้าและลีบอไม้ในสวน เสียบและิ้หรีประสานันเป็นบทเพลับล่อมให้ทุีวิในวัหลับใหล แม้ระทั่สายน้ำในลอเล็ๆ ที่ไหลผ่าน็ยัูสบนิ่ราวะเรลัวารทำลายบรรยาาศที่เียบสบอรัิาลนี้
ห้อบรรทมอุหิเพรและท่านายวิท็เป็นหนึ่ในสถานที่ที่อยู่ใ้เาแห่วามสบนี้ แสะเียน้ำมันสลัวที่ปลายเียสะท้อนับผ้าม่านบาพลิ้วไหวาลมพัลอเ้ามาเป็นรั้ราว อ้อมพระรอท่านายวิทที่โอบอเธอไว้ เป็นทั้วามอบอุ่นและวามปลอภัยที่ทำใหุ้หิเพรนอนหลับอย่าสบ โยมิอาาิถึพายุที่ะโหมระหน่ำึ้นในอีไม่้า
ืนนั้นเียบสบนเือบะลายเป็นวามฝัน แ่วามเ็บปวที่แผ่ระายไปทั่วร่าทำใหุ้หิเพร่อย ๆ รู้สึัวาห้วนิทรา ะที่เธอนอนบอยู่ใ้พระอุระอท่านายวิท เมื่อวามเ็บปวทวีวามรุนแรึ้น ุหิเพรพยายามยมือึ้นแะพระอุระอท่านายวิทเบา ๆ พร้อมับเรียเสียแผ่ว “ฝ่าบาท...เพะ”
ท่านายวิทที่ำลัหลับใหล่อย ๆ รู้สึัว พระเนร่อย ๆ เปิึ้นเห็นใบหน้าอุหิเพรที่ีเียว ทรมวพระน้วยวามัวล “หล่อนเป็นอะไรหรือ?” ทรถาม้วยน้ำเสียอบอุ่นแ่แฝวามร้อนรน
“หม่อมัน...ปวท้อเพะ...” เสียอเธอแผ่วนแทบไม่ไ้ยิน
ทันทีที่ท่านายวิททอพระเนรเห็นแววเ็บปวบนใบหน้าอเธอ ทรรีบลุึ้นาเีย เปิไฟ้วยวามรวเร็ว และทันในั้นพระเนรอเา็ะลึเมื่อพบว่าแท่นพระบรรทมนั้นเ็มไป้วยราบเลือสีแเ้มไหลนอ ท่านายวิทหันลับมา้วยสีหน้าใยิ่ว่าเิม
“นี่มันเิอะไรึ้น!” พระสุรเสียสั่นเรืออย่าที่ไม่เยเป็นมา่อน
“ฝ่าบาท...” ุหิเพรเอ่ย้วยน้ำเสียสั่นเรือ
ท่านายวิทสะุ้ไ้สิ รีบวิ่ออไปทาประู "ใร็ไ้! ไปามหมอมาเี๋ยวนี้!" พระสุรเสียัสะท้อนไปทั่วห้อ สร้าวามแื่นให้เหล่าบริพารที่อยู่บริเวนั้น
และในะที่วามวุ่นวายเิึ้น ห้อบรรทมอท่านายวิทและุหิเพร เสียโวยวาย็ัึ้นาปีฝั่ร้ามอวั ห้อบรรทมอท่านหิปั
“เิอะไรึ้นทานั้น!” พระสุรเสียอท่านายวิทเ็มไป้วยวามร้อนรน ทรหันลับมามอุหิเพรที่นอนท่ามลาราบเลือ่อนะัพระทน์แน่น้วยวามหนัใ
ท่ามลาวามื่นระหนอเหล่า้าหลวที่เริ่มเ้ามารายล้อม เสียาห้อท่านหิปัยััเป็นระยะ ้าหลวนหนึ่รีบวิ่มารายาน “ท่านหิรัสว่าทรปวพระอุทรมาเพะ แลมีพระโลหิเลอะแท่นพระบรรทมเพะ ทรบออีว่าล้ายพระอุหลบเพะ”
ท่านายวิทมวพระน้วยวามัวลใ แ่พระอ์ไม่อาทิุ้หิเพรไ้ “ไปามหมอมาเี๋ยวนี้! และ่วยเฝ้าูหิปั้วย”
“า...าอนบ่าย!” ุหิเพรพูึ้นเสียั ทันทีเมื่อเธอนึออเสียทีว่าาที่พวเธอื่มเ้าไปือาอะไร
“หล่อนว่าอะไรนะ” ท่านายวิทรัสถาม
“เมื่ออนบ่ายหม่อมันและท่านหิื่มาเพะ าอำฝอยเพะ” ุหิเพรที่เริ่มไ้สิอธิบาย
“หมายวามเ่นไร”
“อำฝอยมีฤทธิ์เป็นยาบำรุเลือและ่วยับประำเือน...! หม่อมั้รรภ์อยู่มิใ่หรือเพะ!” วาที่เ้ามาประอุหิเพรั้แ่แร ทูลอธิบาย แ่็พลานึึ้นไ้ว่าุหิเพรำลัั้รรภ์อยู่
วาวาุหิเพรลบนเ้าอี้อย่าเบามือ “ุอ่อน! ุอ่อน ๆ แย่แล้วเ้า่ะ!” วารีบวิ่ออไปยัหน้าห้อบรรทม เพื่อแ้เรื่อ่วนับุอ่อนที่ยืนร้อนใอยู่หน้าห้อ ให้ร้อนใว่าเิม
ทันทีทีุ่ายหมอมาถึ เารีบวิ่ึ้นไปูอาารอุหิเพร้วยวามเร่่วน ะรวร่าาย ท่านายวิทมีรับสั่ให้นอื่นออไปให้หม
ุายหมอลา หรือหม่อมราวศ์ารุเ วรนาถ พระสหายวัยเยาว์อท่านายวิท เมื่อแน่ใึล่าวึ้น้วยน้ำเสียสั่นเรือ
“หม่อมแ่มี...เออ...ระูระหม่อม” ุายหมอทูลพระสหายอย่าระมัระวั ้วยนำเสียสั่นเรือ เนื่อาใร ๆ ็บอว่าหม่อมอพระสหายผู้สูศัิ์ำลัั้รรภ์พระหน่ออยู่ แล้วเธอะมีระูไ้เ่นไร
“แ่นั้นริหรือ...” พระสุรเสียอท่านายวิทเรียบนิ่ ไร้ึ่วามพระทัย
“ทรไม่พระทัยหรือระหม่อม!” ุายหมอลารัสถาม้วยน้ำเสียใับภาพรหน้า แ่ยัแฝวามลัเลในแววา
“หม่อมไม่ไ้ท้อหรอายลา...แ่ถ้าใรถาม็บอไปว่าหล่อนแท้ เ้าใไหม” ท่านายวิทมอสบพระสหาย่อนะรัสเสียเรียบ
“ระหม่อม” ุายหมอพยัหน้ารับำ
“ทำไมไม่รัสวามริับนอื่นละเพะ” ุหิเพรเอ่ยถามอย่าแผ่วเบา แฝไป้วยวามไม่เ้าใ
“ันว่า้อมีนั้ใทำให้หล่อนแท้นะ” แววพระเนรวาววับ้วยวามสสัยที่ผุึ้นมาในพระทัย ราวับำลัประเมินสถานาร์ที่อยู่เบื้อหลัอย่าละเอีย
“เหรอเพะ” ุหิเพรล่าว้วยเสียที่สั่นไหว นัยน์าอเธอเบิว้าึ้นเล็น้อย
“ุอ่อน” ท่านายวิทรัสเรีย้วยน้ำเสียมั่น
“มัะ”
“ใรเป็นนเรียมสำรับว่าเมื่อบ่ายให้หม่อมและหิปั” ท่านายรัสถาม้วยสุรเสียเยือเย็น วเนรวาวโรน์ ราวับไม่ยอมให้รายละเอียใ ๆ หลุรอไป
“หม่อมันะให้นไปรวสอบให้มัะ” ุอ่อนรับำอย่าว่อไว ่อนะ้มศีรษะน้อมลแสถึวามเารพ
หลัาุอ่อนเินออไป ุ้าหลวนอื่น ๆ ็รีบเ้ามาำเนินารเปลี่ยนผ้าปูที่แท่นพระบรรทมอย่ารวเร็ว ทุารเลื่อนไหวแผ่วเบาและละเอียลออ เพื่อไม่ให้รบวนารพัผ่อนอุหิเพรที่ยัมีสีหน้าอ่อนล้า ้าหลวนหนึ่อยเ็เหื่อที่ใบหน้าและลำออเธอ้วยวามอ่อนโยน อีนัารเ็บวาพื้นและเปลี่ยนผ้าห่มใหม่ ท่ามลาวามเียบันใน่ำืน
หลั่ำืนอันแสนวุ่นวายไ้ผ่านพ้นไป แ่วามว้าวุ่นในใอุหิเพรยัไม่สบนิ่ เธอพยายาม่มาหลับเท่าใ็ไม่เป็นผล ร่าบาึ่อย ๆ ลุาแท่นพระบรรทมอย่าเียบเียบ หวัเพียไม่ให้นที่บรรทมอยู่้า ๆ ื่นึ้นมา
หิสาวเินออมายัระเบีย สูลมหายใเ้าลึ ปล่อยให้สายลมยาม่ำืนโอบล้อมาย บรรยาาศเียบสบโยรอบมีเพียเสียลมพัแผ่วเบา วันทร์เ็มวส่อประายอ่อนโยนบนฟ้า ท่ามลาหมู่าวที่ระยิบระยับเปรียบเสมือนภาพวาอันาม เหมือนโลทั้ใบำลัหยุนิ่ ทว่าภายในใอเธอลับยัเ็มไป้วยวามิมามายที่หมุนวนไม่หยุ
เธออิถึรอบรัวและนที่บ้านไม่ไ้ วามิถึอัแน่นนรู้สึไ้ในทุลมหายใ แม้ระยะทาะห่าไล แ่วามรู้สึยัผูพัน น้ำาเริ่มเอ่อึ้นรอบวา เธอรีบยมือึ้นเ็เบา ๆ ราวับลัวว่าหาหยน้ำาร่วล ะทำลายวามเียบสบอยามรารีนี้ไป
หิสาวยืนรับลมไปเียบ ๆ ปล่อยให้วามเย็นอสายลมพัพาวามรู้สึหลาหลายให้ลอยหายไปับฟ้าืนนี้ แ่แล้ว ู่ ๆ มือหนาอุ่นอ้อม่อย ๆ เอื้อมมาโอบเธอา้านหลัอย่านุ่มนวล วแนทีุ่้นเยอระับอย่าแผ่วเบา ทำให้หัวใที่อ้าว้าพลันรู้สึอบอุ่นึ้น
เธอเียบเสียถอนใ ่อนะ่อย ๆ โน้มศีรษะลพิับพระอุระอนที่ยืนเีย้า ำพูใ ๆ ูะไม่ำเป็นในอนนี้ ทั้สอ่าอยู่ในวามเียบันที่เ็มไป้วยวามหมาย ปล่อยให้ลมหายใสอประสานันท่ามลาวามมืมิและแสันทร์อ่อน ๆ ที่ส่อมาอย่าอบอุ่น
“มีเรื่อวนใหล่อนเหรอ” ท่านายวิทรัสถาม้วยน้ำเสียนุ่มนวล
“มามายเพะ” เสียอเธอสั่นเรือ้วยวามรู้สึที่ถาโถมอยู่ภายใน
“แม่เพร...ะมีโอาสไหมที่หล่อนะเลืออยู่ที่นี่ อยู่ับัน...ันไม่รู้หรอนะว่าหล่อนะหายไปเมื่อใ ันแ่ลัวว่าหาวันหนึ่ื่นึ้นมาแล้วมิไ้พบหน้าหล่อน ันใ้ีวิ่อไปไม่ไ้” ท่านายทรับบ่าหิสาวเบา ๆ เอ่ยออมาราวับำสารภาพที่ยาะเ็บำอี่อไป
“ฝ่าบาท...หม่อมัน...” ุหิเพรพลิายประันหน้าับพระพัร์สิริโม นัยน์าอเธอเผยวามรู้สึหลาหลายที่ไม่อาเอ่ยเป็นำพูไ้
“ไม่้อรีบอบันหรอ” ทรแย้มพระสรวลอ่อน ๆ พลาลูบไล้ไหล่อเธอเบา ๆ เพื่อให้เธอรู้สึสบายใึ้น
“...หาฟ้าลิิให้หม่อมันไม่มีโอาสไ้ลับไปแล้ว็ให้เป็นไปามนั้นเพะ...แ่ถ้าหาว่า...หม่อมัน้อเลือ...็ให้เป็นเรื่อออนาเถอะเพะ” หิสาวพู้วยน้ำเสียมั่น แม้หัวใยัสั่นลอน เธอแหนมอพระพัร์อย่าแน่วแน่
“หล่อนรัันบ้าไหม...ันน่ะรัหล่อนมาเลยนะ” ทรระิบถาม พระพัร์ประับ้วยวามริใและวามรัที่ไม่อาปิบั
“......รัสิเพะ...ยิ่หม่อมันรัฝ่าบาท...ยิ่ทำให้หม่อมันัใาไปไม่ไ้” เธออบ้วยน้ำเสียสั่นเรือ แ่เ็มไป้วยวามื่อสัย์ หยาน้ำาที่เอ่อลอในวาเป็นพยานถึวามรู้สึอันลึึ้อเธอ
ท่านายทรมอูหิสาวรหน้า้วยวามอ่อนโยน พระเนรทอประายเศร้าหวานปนวามปรารถนาอันแนบแน่น ราวับะบอเล่าถึวามรัที่ไม่อาัใไ้ เมื่อไ้ยินำอบอันริใอุหิเพร ทรรู้สึอบอุ่นในหัวใ แ่ในะเียวัน็มีวามัวลใ ลัวว่าเธอะเลือนหายไปในวามฝันนี้
ทร่อย ๆ ประอใบหน้าามอหิสาว้วยพระหัถ์อันอบอุ่น ลูบไล้เบา ๆ ไปบนแ้มอเธอ สายพระเนรแสถึวามรัที่แน่วแน่และเ็มไป้วยวามอาทร ทร้มลุมพิบนหน้าผาอเธออย่านุ่มนวล ราวับะส่ผ่านำสัาที่ไม่มีำพูใอธิบายไ้
ยามนี้ วันทร์ส่อแสอ่อนโยนเป็นพยานในวามรัอันเียบสบ าวบนฟ้าระยิบระยับราวับะยินีในรัอันยาวนานนี้ ท่านายทรระิบเสียเบา “ไม่ว่าฟ้าะลิิให้เราพบหรือาัน ัน็ะรัหล่อนเ่นนี้เสมอไป...”
ความคิดเห็น