[FIC 2PM] The Wolf Boy... !! (Chanho)

ลำดับตอนที่ #2 : [The Wolf Boy] Chapter 1 : The 1st Night

The 1st Night 

 

"ฮวางชานซอง ฉันชื่อฮวางชานซอง" 
 

เสียงทุ้มพูดจบ ก็รีบยื่นมือเข้าไปจับทักทายร่างเล็กที่ยิ้มให้อย่างเป็นมิตรทันที 

"แล้ว.. บ้านคุณอยู่ไหนครับ คุณกลับบ้านเองได้รึเปล่า?" 

ร่างเล็กเอ่ยถาม พรางเหลือบไปมองนาฬิกาบนข้างฝา บอกเวลาใกล้เที่ยงคืนแล้ว

"คือ.. ฉันหนีออกจากบ้านมาหน่ะ" 

ร่างสูงพยายามเลี่ยงตอบในสิ่งที่เป็นความจริง เพราะความจริงแล้ว ถ้าเขาออกไปตอนนี้ อาจจะโดนดักโจมตีอีกก็เป็นได้
 

"อ้าว แล้วคืนนี้คุณจะนอนที่ไหนหล่ะครับ?" 

"นอนมันที่นี่แหละ" 

ร่างสูงตอบพร้อมกับนอนลงบนโซฟาที่ตัวเองนั่งอยู่

"ทำแบบนี้ไม่ได้นะครับ เดี๋ยวคนที่บ้านคุณก็เป็นห่วงหรอก กลับบ้านได้แล้ว นี่มันจะเที่ยงคืนแล้วนะ" 

ร่างเล็กเอ่ยพร้อมใบหน้าไม่พอใจ แต่สำหรับร่างสูงนั้น หน้าเหวี่ยงๆงอนๆแบบนี้มันน่ารักชะมัด 

"..." 

ร่างสูงเลือกที่จะไม่ตอบ แล้วนอนหลับตาอมยิ้มอยู่บนโซฟาอย่างสบายอารมณ์ 

"ก็ได้ๆ คืนนี้ผมให้คุณนอนนี่ก่อนก็ได้" 

ร่างเล็กเอ่ยห้วนๆ เพราะความเอาแต่ใจของร่างสูง

“…”

เลือกที่จะไม่ตอบอีกครั้ง แต่เปลี่ยนจากอมยิ้มมุมปากเป็นการยกยิ้มอย่างพอใจแทน

"อืมม.." 

ร่างบางกัดริมฝีปากตัวเอง ก่อนที่จะเดินหายขึ้นไปชั้นบนของร้าน 

"เดี๋ยวสิ จะไปไหนหน่ะ รอฉันด้วย" 

ร่างสูงเอ่ยก่อนจะรีบวิ่งตามร่างบางขึ้นไปชั้นบนของร้าน 

"ก็มาหาที่ให้คุณนอนหน่ะสิ ถามได้" 

ร่างบางบ่นเบาๆพอที่จะให้ตัวเองได้ยินเท่านั้น แต่ร่างสูงกลับได้ยินเสียงทั้งหมดอย่างชัดเจน ร่างสูงเดินอมยิ้ม ทำเป็นไม่ได้ยินแล้วเดินตามร่างบางไปเรื่อยๆจนถึงห้องนอนที่คาดว่าน่าจะเป็นห้องนอนของร่างบาง

"นายอยู่ห้องนี้หรอ?"

ร่างสูงสอดสายตามองไปรอบๆห้อง ห้องไม่เล็กไม่ใหญ่เกินไป มีอุปกรณ์อำนวยความสะดวกครบครัน แต่ก็ไม่ได้ดูหรูหรา ตรงปลายเตียงนอนมีโซฟาและทีวี ทั้งหมดนี้เพียงพอสำหรับการอยู่คนเดียวของร่างเล็ก 

"ครับ คืนนี้คุณนอนตรงนั้นก็ได้นะนอนได้รึเปล่า? "

ร่างเล็กพูดพร้อมชี้ไปที่โซฟาปลายเตียง

"ได้สิ ให้นอนพื้นก็นอนได้" 

"งั้นเอานี้ไป อาบน้ำซะนะครับ ผมจะลงไปปิดร้าน"

ร่างเล็กพูดพร้อมยื่นผ้าขนหนูและชุดนอนที่เตรียมไว้ตั้งแต่ตอนแรกให้ร่างสูง แล้วเดินออกจากห้องไป ร่างสูงรับเสื้อและผ้าขนหนูจากร่างบาง แล้วเข้าห้องน้ำไป หลังจากอาบน้ำเสร็จ ร่างสูงก็เดินออกจากห้องน้ำไปหาร่างบางที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว 

"ฮ่าๆๆๆๆ ผมว่าแล้ว ชุดของผมมันต้องเล็กไปสำหรับคุณแน่ๆ ฮ่าๆๆ" 

ร่างเล็กเอ่ยแล้วหัวเราะเสียงดัง ตาเรียวเปลี่ยนเป็นสระอิ น่ารักชะมัด 

"งั้นถอดก็ได้ ปกติฉันก็ไม่ได้ใส่เสื้อนอนอยู่แล้ว"

ร่างสูงพูดพร้อมถอดเสื้อที่คับแน่นออก เผยให้เห็นกล้ามเนื้องดงาม กล้ามเนื้อท้องที่เห็นได้ชัดเจนนั้น ใครๆเห็นก็ต้องหน้าร้อนผ่าวไปตามๆกัน 

"บ.. บ้า!! อยู่ๆก็ถอดเสื้อออกมา คุณเป็นโรคจิตรึไง ผมไปอาบน้ำบ้างดีกว่า"

ร่างเล็กเอ่ย พร้อมหันหน้าหนีไปอีกทาง แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป แก้มใสขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างเห็นได้ชัด ทำให้ร่างสูงต้องอมยิ้มกับการกระทำนี้

ทันทีที่ร่างบางเข้าห้องน้ำไป ร่างสูงเอนกายนอนลงบนโซฟา คิดถึงเรื่องที่ผ่านมาในวันนี้พร้อมมองไปที่ประตูห้องน้ำที่ร่างบางอาบน้ำอยู่ด้านใน 

"นายรู้มั้ย ฉันชอบห้องนี้ชะมัด กลิ่นของนายมันติดอยู่ทุกที่เลย.."

ร่างสูงพูดกับตัวเอง พร้อมซุกหน้าลงกับหมอนใบเล็กที่หนุนอยู่เพื่อสูดดมกลิ่นหอมหวานที่ไม่เคยได้ลิ้มลองจากที่ไหนมาก่อน เวลาผ่านไปไม่นาน ร่างสูงก็ผลอยหลับไปเพราะความเหนื่อยอ่อน 

"หืมม? หลับแล้วหรอ.."

ร่างเล็กที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำเอ่ย มองไปยังโซฟาตัวยาว พบว่าร่างสูงใหญ่หลับไปเสียแล้ว ริมฝีปากบางอมยิ้ม แล้วเดินไปหยิบผ้าห่มที่เก็บไว้ในตู้มาห่มให้ร่างหนาที่นอนอยู่บนโซฟา 

"ราตรีสวัสดิ์ครับคุณชานซอง.."

ร่างเล็กเอ่ยเบาๆก่อนจะเดินไปปิดไฟ และตนเองก็ล้มลงนอนและผลอยหลับไปในที่สุด 

เวลาผ่านไป ร่างสูงขยับกายด้วยความไม่สบายตัว อาจเป็นเพราะบาดแผลที่ยังคงสร้างความเจ็บปวดให้เขา เสียงหายใจสม่ำเสมอของใครอีกคนดังอยู่ในโสตประสาทของชายหนุ่มร่างหนาอย่างชัดเจน ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะก้าวขายาวๆของตัวเองไปหาเจ้าของลมหายใจนั้น

ร่างสูงเดินเข้าใกล้ข้างเตียงที่มีร่างเล็กนอนขดตัวอยู่ช้าๆ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนทอดมองไปยังร่างเล็กตรงหน้า ถึงแม้ในห้องนี้จะมืดมิด มีเพียงแสงจากดวงจันทร์ที่สาดส่องลงมาเท่านั้นแต่ดวงตากลมกลับมองเห็นใบหน้างดงามนั้นได้อย่างชัดเจน กลิ่นหอมเย้ายวนของร่างบางทำให้ร่างสูงทนไม่ไหว บรรจงก้มใบหน้าไปประทับจูบบนหน้าผากมนของคนตัวเล็กเบาๆ 

"ฝันดีนะ นายคือโชคชะตาของฉัน"

.............…….........................................................................................................................................

ลึกเข้าไปในป่าสนขนาดใหญ่ มีคฤหาสน์เก่าหลังหนึ่งตั้งตระหง่านอยู่กลางป่า ตัดขาดจากโลกภายนอกอย่างสิ้นเชิง แต่กลับเป็นที่อยู่อาศัยของมนุษย์หมาป่าอีกพวกหนึ่ง พวกที่ต่างจากชานซองโดยสิ้นเชิง 

"ฮวางชานซอง.. มันไปผูกจิตกับใครเข้าแล้วสิ"

ดวงตาเรียวเบิกโพลงขึ้น หลังจากได้รับรู้ถ้อยคำที่พี่ของตนเองพูดขึ้น

"มันจะเป็นไปได้ยังไงพี่แจบอม!! ในเมื่อชานซองผูกจิตกับผมอยู่ ไม่ใช่หรอ.."

มือบางกำแน่นด้วยความโมโหและหึงหวง แต่ถ้อยคำสุดท้ายที่ร่างบางพูด มันช่างแผ่วเบา แผงไปด้วยความไม่แน่ใจ 

"นายแน่ใจหรอ ว่าระหว่างนายกับชานซองเป็นการผูกจิตจริงๆ อูยองน้องรัก" 

"ผม.. ผมไม่รู้"

ใบหน้าหวานเริ่มร้อนผ่าว ดวงตาเรียวเล็กเริ่มมีน้ำใสๆเอ่อจนแทบล้นออกมา ริมฝีปากบางเม้มแน่นอย่างอดกลั้น 

"นายก็น่าจะรู้เรื่องการผูกจิตหนิ มันจะเกิดขึ้นเฉพาะผู้ที่เป็นโชคชะตาของกันและกันเท่านั้น ไม่สามารถตัดขาดหรือเปลี่ยนแปลงได้ เหมือนกับโซ่ที่คอยล่ามผู้ที่ผูกจิตกันให้อยู่ร่วมกันตลอดไป" 

"...."

"ในเมื่อชานซองไปผูกจิตกับคนอื่นได้ ก็แสดงว่า ระหว่างนายกับชานซองไม่ใช่การผูกจิตหรอกน้องรัก"

ร่างของคนพี่ยังคงอธิบายต่อไป ต่างจากร่างของคนน้องที่อารมณ์ในร่างเริ่มโกรธ ไม่ยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้น 

"หมาป่าตัวนั้นเป็นใคร ตัวที่ชานซองผูกจิตด้วย พี่บอกผมได้มั้ย"

ร่างเล็กเอ่ยกับคนพี่พร้อมกำมือแน่น 

"ไม่ใช่หมาป่า แต่เป็นมนุษย์ สามัญชนธรรมดาคนหนึ่ง" 

"หึ.. มนุษย์งั้นหรอ นายคิดผิดแล้วหล่ะฮวางชานซอง.."

ร่างเล็กกัดปากแน่น ดวงตาเรียวที่บัดนี้กลายเป็นสีแดงเลือดเพราะความโกรธ

"ไม่ใช่ชานซองที่คิดผิด แต่มันถูกกำหนดมาแล้ว นายจะแก้ไขอะไรไม่ได้หรอกอูยอง เลิกเอาแต่ใจสักที"

คนพี่เอ่ยกับร่างเล็กที่บัดนี้เริ่มสั่นเพราะความโกรธแต่ต้องอดทนกลั้นความเจ็บปวดนั้นไว้อย่างที่สุด

"ยังไงผมก็ไม่ปล่อยให้เรื่องเป็นแบบนี้ ผมไม่ยอมให้ใครแย่งชานซองไปจากผมแน่!!"

ร่างเล็กตวาด พร้อมวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว 

จางอูยองเป็นคนอารมณ์ร้อนและเอาแต่ใจ ชานซองกับเขา รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ คงไม่แปลกที่จะมีความผูกพันธ์ต่อกัน สำหรับร่างเล็ก ชานซองเปรียบเสมือนเพื่อน หรือแม้กระทั่งคู่ชีวิต ถึงร่างเล็กจะไม่แน่ใจในการผูกจิตของเขากับชานซอง แต่เขาก็รู้สึกมาตลอดว่าเขาและชานซอง เป็นโชคชะตาของกันและกัน ไม่มีทางเปลี่ยนแปลงได้ ถึงแม้โซ่ล่ามนั้นจะหนักหนาเพียงใด เขาก็จะแบกรับไว้ ขอเพียงได้เคียงคู่กับชานซอง 

"ยังไงฉันก็ไม่ยอมให้ใครมาแย่งนายไปจากฉัน ฮวางชานซอง"

...........................................................................................................................................................

"ทำไมเพิ่งกลับมา"

แจบอมที่นั่งรอบนโซฟาเอ่ยขึ้นทันทีที่ร่างสูงเดินเข้ามาภายในคฤหาสน์

นิชคุณเป็นคนนิ่งเงียบ ไม่สุงสิงกับใครสักเท่าไหร่ เมื่อพลบค่ำ เขาบังเอิญพบชานซอง และมีปากเสียงกัน จนเกิดการทะเลาะจนชานซองได้รับบาดเจ็บ

"ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน"

ร่างที่เพิ่งเดินเข้ามาใหม่เอ่ยด้วยสีหน้าเรียบ เลือกที่จะไม่ตอบความจริง

"ฉันเป็นพี่นายนิชคุณ นายไปไหนมา!" 

"พี่แล้วไง ก็แค่พี่น้องคนละพ่อ"

ร่างสูงตอบแบบกวนๆ แล้วเดินขึ้นบันไดไปชั้นบน

"ฮวางชานซอง มันผูกจิตกับมนุษย์"

คนพี่สงบอารมณ์ของตนเอง แล้วบอกความจริงกับร่างสูงทันที

"นายว่าไงนะ!! แล้วอูยองรู้เรื่องนี้รึยัง?"

ร่างสูงหยุดชะงัก ถามคนพี่ด้วยความรีบร้อน

"รู้.." 

"หึ.. ฮวางชานซอง เราคงต้องเห็นดีกัน"

To Be Continued

…………………………………………………………………………………………………… 
cinnamon