คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [The Wolf Boy] Intro..
Intro
“อ.. อั่ก..”
ร่างใหญ่ของชายหนุ่มลอยไปปะทะกับต้นไม้ใหญ่เข้าอย่างจัง เนื่องด้วยแรงกระทำบางอย่างที่คนหรือสัตว์ป่าธรรมดาไม่สามารถทำได้
“หึ.. พอก่อน”
ชายหนุ่มอีกคนซึ่งยีนอยู่บนต้นไม้ทอดดวงตากลมโตของตนเองมองไปยังร่างที่ถูกกระทำอย่างไม่แยแส พร้อมทั้งออกปากสั่งสุนัขป่าร่างยักษ์ที่ดูเหมือนว่าจะเป็นลูกน้องของตนเอง
“แกต้องการอะไร!!!” ร่างที่บอบช้ำตะโกนออกมาสุดเสียง
“ต้องการพรากทุกสิ่งทุกอย่างไปจากแกยังไงหล่ะ.. หึ..”
“ฉันไม่รู้ว่าแกเป็นใคร เราไม่เคยรู้จักกัน”
“แน่ใจแล้วหรอ ฮวางชานซอง..”
“แกเป็นใครกันแน่.. ทำไมถึงรู้จักชื่อฉัน!!”
“เรื่องนั้นแกไม่จำเป็นต้องรู้ แต่นายต้องชดใช้ทุกสิ่งที่เคยทำไว้กับฉัน”
“…..”
“เอาเป็นว่า วันนี้ฉันจะปล่อยนายไปแล้วกันนะฮวางชานซอง ถ้าฆ่านายไปตอนนี้มันจะไม่สนุก นายยังไม่ได้ออกแรงสู้กับฉันเลย อยากรู้นัก ว่าหมาป่าขี้เรื้อนอย่างนายจะมีแรงสู้สักแค่ไหน”
เมื่อสิ้นเสียง ร่างของชายหนุ่มคนนั้นก็หายไป พร้อมกับสุนัขร่างยักษ์ ลูกน้องของตน
“เหอะ.. ใครกันแน่ที่ขี้เรื้อน ไล่กัดคนอื่นเค้าแบบนี้”
ร่างหนาบ่นพึมพำกับตัวเอง พร้อมกับก้มมองแผลบอบช้ำที่เริ่มมีเลือดไหลซึมออกมาตามแขน แขนอีกข้างมีรอยกัดที่เกิดจากสุนัขป่าร่างยักษ์ตัวนั้น
“ทีนี้จะออกไปจากที่นี่ยังไง ดูเหมือนว่าป่านี้จะลึกใช่ย่อย ไม่น่ามีเมืองอยู่แถวนี้แน่ๆ เฮ้ออ.. แล้วนี่ก็เริ่มมืดแล้วซะด้วย”
ทั้งๆที่ปากบอกถึงอุปสรรคที่กำลังเกิด หากแก่ร่างกายของชายหนุ่มร่างหนาก็ไม่ทำตามที่คิด ขายาวก้าวเดินไปยังที่ไหนสักที่ เดินไปเพื่อหาใครสักคนที่อาจจะช่วยเขาได้
Junho part :
“ขอบคุณนะครับ แล้วมาใหม่อีกนะพี่มินจุน”
ชายหนุ่มร่างบางเอ่ยขึ้นพร้อมใบหน้ายิ้มแย้มให้กับพี่ชายที่เป็นลูกค้าประจำของเขา
ทั้งๆที่จุนโฮเรียนจบสัตว์แพทย์ได้ไม่นาน เขาเองก็เริ่มเปิดโรงพยาบาลสัตว์เล็กๆที่ชานเมืองอิลซานเป็นของตนเอง ภายในหมู่บ้านเล็กๆที่อยู่ริมป่า จุนโฮเป็นคนรักสัตว์ รักธรรมชาติ มีจิตใจดีและช่วยเหลือผู้อื่นอยู่เสมอ ทำให้อาชีพสัตว์แพทย์ที่ขำทำอยู่ ไม่ได้ขัดต่อความชอบของเขานัก
“ได้เลย เอาไว้วันหลัง พี่จะพาออเดรย์มาอีกนะจุนโฮ ดูโกเมงด้วยเดินไปนู้นแล้ว บ้ายบาย”
ชายหนุ่มอุ้มลูกหมาตัวเล็กของเค้าออกไปจากร้าน โบกมือลาสัตว์แพทย์ร่างเล็กที่เดินมาส่งถึงหน้าร้าน แล้วชี้ไปที่แมวสีเทาตัวเล็กที่เดินออกมาจากร้านระหว่างที่จุนโฮเปิดประตู
“เข้าร้านกันเถอะโกเมง วันนี้ฉันจะปิดร้านแล้วนะ”
ชายหนุ่มร่างเล็กตะโกนเรียกแมวของเขา ที่เริ่มเดินเข้าไปในป่าแถวๆนั้น เหมือนกับว่ากำลังเจออะไรบางอย่าง
“เมี้ยว~”
เจ้าแมวสีเทายังคงเดินต่อไป ทำให้สัตว์แพทย์ร่างเล็กต้องเดินตาม
“จะไปไหนหน่ะ กลับบ้านเดี๋ยวนี้นะโกเมงง~!!”
ร่างเล็กเริ่มวิ่งตามเจ้าแมวของตนจนทัน แล้วอุ้มมันไว้ในอ้อมแขน
“เมี้ยวว~ ”
เจ้าแมวคลอเคลียหน้ากับแผ่นอกเล็กของจุนโฮทันทีที่ร่างเล็กจับได้
“ไม่ต้องมาอ้อนเลยนะโกเมง จะไม่ให้กินขนมด้วย!!”
สัตว์แพทย์ร่างบางดุเจ้าแมวตัวน้อย ก่อนที่จะใช้มือจิ้มไปที่จมูกเล็กน่ารักนั้น ขณะที่ร่างเล็กกำลังเล่นกับแมวของเขาอยู่นั้น เสียงบางอย่างก็ดังขึ้น
“กุกกัก.. กุกกัก..”
“หืม?”
ดวงตาเรียวเล็กสอดส่องพยายามมองหาต้นตอของเสียง จนพบกับต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งที่ดูเหมือนว่า ต้นตอของเสียงอยู่ด้านหลังต้นไม้ต้นนั้น แขนเล็กโอบกอดแมวตัวน้อยในอ้อมแขนแน่น สองขาค่อยๆเดินเข้าไปตรงต้นไม้ใหญ่ต้นนั้น
“ขอโทษนะครับ มีใครอยู่ตรงนั้นมั้ย?”
ร่างเล็กเปล่งเสียงเอ่ยถามพร้อมเดินเข้าไปใกล้เรื่อยๆ
“ช.. ช่วยด้วย”
ทันใดนั้นเองเสียงทุ้มของชายหนุ่มอีกคนก็ดังขึ้น ทำให้ร่างเล็กต้องรีบวางลูกแมวลง แล้ววิ่งเข้าไปหาต้นตอของเสียงทันที
“คุณ!! คุณเป็นอะไรมั้ยครับ.. บอกผมสิ”
ร่างเล็กเขย่าร่างหนาตรงหน้า
“จ..เจ็บ ทำแผล..”
“ค่อยๆลุกขึ้นนะครับ ผมจะพาคุณไปทำแผล เกาะผมไว้นะ คุณมีแรงรึเปล่า?”
ร่างบางรีบจนลนลาน มือทั้งสองข้างช่วยประครองร่างของชายหนุ่มอีกคน พร้อมทั้งก้าวเดินพาร่างนั้นไปที่ร้านของตน ขณะที่แมวตัวเล็กยังเดินตามไม่ห่าง
เมื่อมาถึงที่ร้านของร่างบาง ร่างบางค่อยๆประครองชายหนุ่มคนนั้นให้นั่งลงบนโซฟาอย่างนุ่มนวล ทำให้ใบหน้าของเขาทั้งสองใกล้กันเพียงลมหายใจกั้น ลมหายใจร้อนของชายหนุ่มตรงหนาปะทะเข้ากับแก้มใสอย่างจัง ไอความร้อนแปลกๆทำให้ร่างเล็กสงสัย
“คุณมีไข้ด้วยรึเปล่าครับ ทำไมตัวคุณร้อนจัง ลมหายใจคุณก็ร้อนด้วย”
ร่างเล็กเอ่ยถามเพราะความสงสัย แล้วเดินไปที่หลังเคาเตอร์ยา หยิบกล้องปฐมพยาบาลออกมา
“ไม่.. ฉันไม่ได้เป็นไข้หรอก”
ดวงตากลมโตหลบตาเรียวเล็กที่กำลังจ้องมองเขาอยู่ เหมือนกำลังซ่อนอะไรบางอย่าง
“ครับ งั้นผมทำแผลให้คุณดีกว่านะ”
ร่างเล็กตอบอย่างไม่ได้เอะใจ แล้วทำแผลให้ร่างใหญ่ตรงหน้าจนเสร็จ
ไม่มีการสนทนาใดของร่างสูงกับร่างเล็กในระหว่างการทำแผลเลย อาจเป็นเพราะร่างเล็กกำลังตั้งใจทำแผลให้กับร่างหนาตรงหน้า หรืออาจจะเป็นเพราะ ดวงตากลมโตกำลังจดจ้องอยู่ที่ร่างเล็กตรงหน้าอย่างไม่กระพริบ ไม่ใช่เพราะเจ็บ แต่ร่างบางตรงหน้ามีแรงดึงดูดบางอย่างที่ไม่สามารถทำให้เขาละสายตาไปจากดวงหน้าใสนั้นได้
“เสร็จแล้วครับ”
เวลาผ่านไปร่วม10นาที ร่างเล็กตรงหน้าเอ่ยพร้อมยิ้มออกมา จนตาเรียวของเขากลายเป็นสระอิ
“เอ่อ.. ขอบใจ อีจุนโฮ”
ชายหนุ่มร่างหนาเอ่ย ตากลมโตทอดมองไปที่ป้ายชื่อที่ติดอยู่บนเสื้อตรงหน้าอกของร่างบาง
“ไม่เป็นไรครับ คุณ..”
“ฮวางชานซอง ฉันชื่อฮวางชานซอง”
To Be Continued
…………………………………………………………………………………
ความคิดเห็น