ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : SF Unforgettable Love part 2
“แหมๆๆ คิบอม นายนี่ ไม่ไหวละนะ เมื่อวานก็ดงเฮ วันนี้ก็ซองมิน ตกลง นายจะเอายังไงกันแน่ห๊ะ”ไก่พันธุ์ลิงที่จ้องหวังจะงาบซองมิน แต่ก็แอบปลื้มด๊อง พูดขึ้น (เหมือนคอยจะกินของเหลือคิบอมเลยเนอะ - -*)
“ห๊าาาาาา เหวยยยย”คิบอมที่ตกใจกับคำพูดของฮยอกแจทำเอาเสียหลักสะดุดผ้าขี้ริ้วในห้องล้มลงไปเสียงดังลั่น เรียกเสียงหัวเราะจากสมาชิกคนอื่นๆได้ดี ซองมินยืนหัวเราะคิกคัก พร้อมทำหน้าสะใจเล็กน้อย หยอกล้อคิบอม ขณะที่ซองมินจะเดินมาใกล้ๆ ก็โดนคิบอมฉุดให้ล้มลงมาข้างๆน่ะสิ
ตึง !!!!!
ฮ่าๆๆๆๆๆ
เสียงหัวเราะจากสมาชิกในวงยังคงมีต่อไป ซึ่งเสียงหัวเราะนั้น เป็นเสียงปลุกดงเฮให้ตื่นขึ้นจากนิทรา (ยังกะหนังจีนเล้ย - -*) ตาคู่สวยปรับให้เข้ากับแสงแดดยามเช้าที่สาดส่องเข้ามาในห้องนอน สายแล้วสินะ ดงเฮหันมองรอบตัว ไม่พบวี่แววของคิบอมจึงเดินมาล้างหน้าที่หน้ากระจก ดวงตาคู่สวย บัดนี้บวมแดงเพราะการร้องไห้ ดงเฮเช็ดหน้าเบาๆ แล้วเดินออกมาจากห้อง แล้วก็ต้องพบอะไรบางอย่างที่ทำให้ใจดงเฮสลายลง
ซองมิน ล้มลงไปนอนข้างๆคิบอม เสียงหัวเราะของสมาชิกคนอื่น แขนของซองมิน มือของซองมิน ที่ทุบไปที่คิบอม แววตาที่เปี่ยมไปด้วยความรักของคิบอม ที่มีแต่ซองมินเพียงผู้เดียวเท่านั้น... เป็นแววตา...ที่ดงเฮคนนี้ ไม่สามารถครอบครองได้ ดงเฮตัดสินใจเดินเข้าไปที่ห้องนอนอีกครั้ง เขาไม่พร้อมจริงๆ ที่ต้องเจอเหตุการณ์อย่างนี้ หยาดน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย สิ่งที่ทำงานได้อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยที่สุดในร่างกายของดงเฮ ก็เห็นจะเป็น ต่อมน้ำตานี่แหละ ที่ทำงานได้ไม่รู้จักหยุดหย่อน
ก๊อกๆๆๆ
“เข้ามาสิ ประตูไม่ได้ล็อค”ดงเฮพยายามปรับเสียงให้เป็นปกติแล้วตะโกนออกไป ประตูเปิดออกช้าๆ
“ดงเฮ นายโอเคมั้ย”ฮยอกแจถามอย่างห่วงใย ความห่วงใยของฮยอกแจ ดงเฮรู้ดี เพียงแค่... เขารับมันไม่ได้ แค่นั้นเอง
“โอเคน่ะ นายออกไปก่อนเถอะ”ดงเฮที่ไม่อยากให้ใครมาเห็นเขาในสภาพตอนนี้ พูดเสียงแข็ง
“ให้ชั้นอยู่เป็นเพื่อนนายนะ”ฮยอกแจกอดดงเฮหลวมๆ พร้อมตบหลังเบาๆ เป็นการปลอบใจ ไหล่กว้างนี้ จะคอยซับน้ำตาดงเฮเอง แม้ว่า ดงเฮจะไม่เคยต้องการมันเลยก็ตาม...
“ฮือๆๆๆ ฮยอกแจ”ดงเฮร้องไห้ออกมาอย่างไม่หยุดหย่อน จนน้ำตาเปียกชุ่มไปที่เสื้อของฮยอกแจ ซักพัก ดงเฮทำใจได้แล้ว ก็เงยหน้าขึ้นมามองฮยอกแจที่ยังคงมองเขาด้วยสายตาห่วงใยอยู่อย่างเดิม...
“ขอบใจนะ นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน และก็จะเป็นอย่างนี้...ตลอดไป”ดงเฮคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วไปอาบน้ำเพื่อกลบเกลื่อนดงตาแดงๆที่บวมอยู่ตอนนี้ ฮยอกแจพลางคิดถ้อยคำที่แฝงความหมายของดงเฮ
เพื่อนงั้นหรอ... เป็นเพื่อน...ตลอดไป นายคงไม่มีใจให้ชั้นจริงๆใช่มั้ยดงเฮอา
ตอนที่ด๊องเห็นบอมกะมินเน้ออออ
“คิบ๊อมมมมมม นายนี่มัน...น้า - -*”ซองมินทุบๆกำปั้นน้อยๆลงที่แขนของร่างสูงที่นอนหัวเราะอยู่ข้างๆไม่ยั้ง
“อ๊ะ อะไรอ่ะ”คิบอมลุกขึ้นมาคว้าเสื้อแขนยาวแล้ววิ่งหนีออกไปนอกบ้าน ซองมินก็วิ่งตามไปติดๆ ทั้งสองวิ่งไล่กันไปตามทางอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย ผู้คนต่างมองด้วยความเอ็นดู เมื่อวิ่งไปเรื่อยๆก็มาถึงที่แห่งความทรงจำ ก็คือ สวนสาธารณะนี่เอง คิบอมหยุดพักด้วยความเหนื่อย ทำให้ซองมินวิ่งไล่ทัน ซองมินกระโดดขี่คอคิบอมอย่างไม่ค่อยจะปราณี เพื่อเป็นการลงโทษคิบอม
“อ้ากกก หนักนะเนี่ยเรา”คิบอมพูดอุบอิบๆ แต่แล้วก้อเหมือนสวรรค์แกล้ง ฝนที่อยู่ดีๆนึกจะตก ก็ดันตกลงมาซะงั้น
“อ้าวฝนตกอ่ะ”ซองมินแบมือรับหยาดน้ำฝนที่ตกลงมา คิบอมพาซองมินไปหลบฝนในที่ๆใกล้ที่สุดก็คือ
ตู้โทรศัพท์ !!!!!!!! (เอาอีกแล้วววว =____=)
ซองมินที่วิ่งเข้ามาในตู้โทรศัพท์หมาดๆ ก็ตัวสั่งด้วยความหนาว เสื้อผ้าของซองมินเปียกปอนไปหมด แต่เสื้อคิบอมมีแค่รอยน้ำไม่มากเท่าไหร่ (เพราะไอ้บอมมันแบกมินไง = = มินรับฝนเต็มๆ เลวจิงไอ้ลูกกก)
“อะนี่”คิบอมถอดเสื้อแขนยาวตัวโปรดที่หยิบมาเมื่อเช้ามาสวมให้ซองมิน ซองมินพยักหน้าขอบคุณ
ฝนตกหนักอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ซองมินก็ยังสั่นอยู่อย่างนั้น
“หนาวหรอ”คิบอมถามซองมินที่ตัวสั่นปากซีดไปหมด
“อื้อ”ซองมินพยักหน้าเบาๆ
“กอดชั้นก้อได้นะ”คิบอมพูดขำๆ
“บ้าหรอ = = มันไม่ใช่ในหนังน้ำเน่านะ ชั้นจะได้กอดนาย ชริ เอาตัวชั้นบังฝน นายจะหนาวอะไรเล่า”ซองมินพูดตัดพ้อคิบอม แล้วทำแก้มป่องอย่างงอนๆ ทำให้คิบอมอดไม่ได้
คิบอม ถ้านายทำไปแล้ว...การกระทำนั้นจะกลับคืนไม่ได้นะ...
...ย้อนเวลา...ไม่ได้นะ....
...แต่มันก็ยังดี ที่ซองมินจะได้รู้ความในใจ... จะได้ไม่ต้องอึดอัดอย่างนี้ต่อไปอีก
เสียงในสมองของคิบอมตีกันไปมาอย่างรวดเร็ว พอๆกับการกระทำของคิบอม คิบอมหอมแก้มใสเบาๆด้วยความหมั่นเขี้ยว
“นี่แน่ะ”คิบอมพูดน้ำเสียงขำๆ
ซองมินหน้าขึ้นสี ใบหน้าเจือสีชมพู ค่อยๆเข้มขึ้นๆ
...อย่าทำให้ชั้นหวั่นไหวได้มั้ยคิบอม... จนชั้นอาจจะคิดเข้าข้างตัวเอง...
ว่านาย...อาจจะชอบชั้นจิงๆ
ซองมินก้มหน้าเศร้า ทำให้คิบอมตกใจไม่น้อย
“เป็นอะไรหรอ ซองมิน”คิบอมถามเบาๆ
“ไม่ๆ ชั้น...ไม่ได้เป็นอะไร นายนี่ก็นะ...”ซองมินพูดกลบเกลื่อน
“นาย...โกรธชั้นหรอ”คิบอมถามเสียงสั่นๆ น้ำตามันจะไหลออกมาอีกแล้ว
“เปล่า...ชั้นไม่ได้โกรธนาย”ซองมิน พยายามไม่ให้ความหวังกับตัวเอง เพราะคิบอมอาจจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับตัวเขาเลยก็ได้
“นายจะทำให้ชั้นเป็นบ้ารู้มั้ย” คิบอมเขย่าตัวซองมิน เขาตัดสินใจแล้ว วันนี้ซองมินจะต้องรู้ความในใจของเขา เขาจะต้องบอกให้ได้
“คิบอม...”ซองมินพูดเบาๆ
“นาย...ทำให้ชั้นเพ้อ...ทำให้ชั้นเป็นห่วง...ยิ่งนายจูบกับเด็กนั่น ชั้นหวงนะ ชั้นหวงนาย รอยยิ้มของนาย ชั้นไม่อยากให้ใคร ริมฝีปากของนาย ที่ชั้นไม่เคยจะแตะต้อง ชั้นก็ไม่อยากให้ใคร นายรู้มั้ย...นายเคยรู้มั้ย ตอนนี้นายกำลังจะทำให้ชั้นเป็นบ้านะซองมิน...”คิบอมเขย่าตัวซองมินทั้งน้ำตา นี่เขาร้องไห้ ต่อหน้าซองมินเหรอเนี่ย นายนี่มันอ่อนแอจริงๆเลย คิบอม
“คิบอม...”ซองมินพูดอีก เขาอึ้งไปซักพักกับคำพูดของคิบอม นี่เขาไม่ได้เข้าใจผิดไปใช่มั้ย คิบอมก็รู้สึกกับเขาเหมือนที่เขารู้สึกกับคิบอม
“ชั้นรักนายนะซองมิน รักมาก รักจนไม่อยากให้นายกับใครทั้งนั้น”คิบอมร้องไห้ พร้อมกอดซองมินเอาไว้ นานเท่าที่เขาจะกอดได้ ซักพักซองมินก็ดันตัวเขาออกเบาๆ
คงถึงเวลานั้นแล้วสินะ ที่ชั้นต้องเผชิญกับความเจ็บปวด จากการสารภาพของฉัน...
“คิบอม...ชั้น...”ซองมินอ้ำอึ้งอยู่นาน ทำให้ใจคิบอมหายวูบ เป็นอย่างที่เขาคิดใช่ไหม ซองมินหยิบมือของคิบอมมาทาบกับหัวใจของเขา ซองมินเงยหน้ามองคิบอมที่ร้องไห้ มือเล็กๆเช็ดน้ำตาอย่างแผ่วเบา แล้วค่อยๆ ประทับจูบที่แสนนุ่มนวลลงบนริมฝีปากหนานั้น ลิ้นร้อนๆกวัดเกี่ยวความหวานในปาก คิบอมตกใจเล็กน้อย เมื่อคนตัวเล็กที่เขาไม่เคยกล้าที่จะล่วงเกิน กลับมาจูบเขาแบบกระทันหันแบบนี้ คิบอมตอบสนองจูบของซองมินอย่างดูดดื่ม จูบแรกที่เนิ่นนานของพวกเขาทั้งสองคน จูบที่อ่อนหวาน และบอกความในใจของทั้งคู่ได้ดี ซองมินผละออกมาจากริมฝีปากของคิบอมเพื่อขออากาศหายใจ คิบอมคว้าซองมินมาจูบอีกครั้ง ซองมินที่อยู่ในอ้อมกอดของคิบอม จูบครั้งที่สองทำให้ซองมินแทบละลายไปตรงนั้น
“คิบอม...รู้สึกถึงหัวใจของชั้นมั้ย ที่มันเต้นอยู่น่ะ”ซองมินจับมือคิบอมที่ทาบอยู่ที่ตรงหัวใจนั้นให้รู้สึกถึงการเต้นของมัน เพื่อเป็นการตอบคำถามของคิบอม
“ซองมิน...”คิบอมคว้าซองมินเข้ามากอด และทั้งคู่ก็กอดกันอยู่อย่างนั้น... เปรียบเสมือนสัญญา ท่ามกลางสายฝน ที่ทั้งคู่ได้ให้กันไว้ ณ ที่แห่งความทรงจำแห่งนี้...
เมื่อฝนหยุดตก คิบอมกับซองมินก็จูงมือกันเดินกลับมาที่บ้านพักเอสเจ เมื่อคิบอมเปิดประตู้เข้าไป
“โอ้ว คู่ใหม่เหรอเนี่ย คิบอมกับซองมิน ทะแลนแทนแท๊น”เยซองอุทาน พร้อมกับจับมือเรียวอุคกระโดดโลดเต้นไปรอบๆห้อง ซึ่งทำให้ทุกคนอึ้ง และนิ่งไปครู่ใหญ่ หยาดน้ำใสๆไหลออกมาจากดวงตาขอ
งดงเฮ
“ตั้งแต่เมื่อไหร่ อย่าบอกนะว่า...แค่ไม่กี่ชั่วโมง นายก็.....”ทึกพูดแล้วคิบอมก็พยักทหน้ายิ้มแย้ม หันไปจับมือกับซองมินให้แน่นยิ่งขึ้น เพื่อตอกย้ำความรักของพวกเขาสองคนให้ทุกคนได้รับรู้ ยิ่งทำให้ทั้งวง งงเข้าไปใหญ่
“มีที่ไหน คิมิน มีที่หนายก๊านนนนนนนนน”อิเจ๊ขำออกมา
“ใช่มะ”เมื่อเห็นว่าทุกคนเงียบ เจ๊ก้อเริ่มหาพวก
ไร้เสียงตอบรับ
“ตกลง = = จริงๆใช่ม๊ายเนี่ย โอ๊ะ ต้องฉลอง”อิเจ๊ไม่พูดเปล่า สั่งอาหารมากมายมาเลี้ยงที่บ้านเอสเจ ทุกคนต่างสนุกสนานไปกับบรรยากาศรอบตัว ยกเว้น.....ดงเฮ แต่คยูฮยอนก็ยังเริงร่าไปกับพี่ๆทั้งหลายที่เล่นกันอย่างสนุกสนาน เมื่อเห็นว่าทุกคนกำลังเล่นกันอย่างสนุกสนาน คิบอมก็จูงมือซองมินออกมาจากงาน ทั้งสองอยู่ที่ระเบียงห้องของคิบอม มองดูดาวบนฟ้ามืดที่มืดสนิท (ท้องฟ้ามืดนะ = = ) คิบอมเอามือโอบรอบเอวซองมินไว้
“อ๋า คิบอมเอามือออกไปนะ”ซองมินตีมือคิบอมดังเผียะ แล้วสบัดตัวออกมา
“อะไรอ่า ก็เราคบกันแล้วนี่นา”คิบอมเริ่มอ้อนกระต่ายน้อยที่หวงตัวเหลือเกิน
“อะไร ใครบอกว่าคบกับนายกัน”ซองมินเริ่มโวย
“แล้วเรื่องในตู้โทรศัพท์ล่ะ ที่ซองมินจูบผม....”คิบอมเริ่มหาข้อได้เปรียบของตัวเอง
“อะไร ชั้นไม่เห็นรู้เรื่องเลย นายพูดอะไรของนาย”ซองมินก้มหน้างุด แล้วยังคงเถียงต่อไปอีก
“เดี๋ยวผมเตือนความจำให้เอามั้ย”คิบอมเอามือมาปัดผมหน้าซองมินออก แล้วจับคางซองมินเชิดขึ้น เผยให้เห็นใบหน้าขาวที่ตอนนี้เป็นสีแดงจัด
“มะ...มะ...ไม่ดีกว่า แหะๆ จำได้แล้วๆ”ซองมินหัวเราะแหะๆอย่างหวั่นๆ อ๊ายยย เค้าจะเปลืองตัวมั้ยเนี่ย เถียงกับคิบอมเนี่ย คิบอมประกบปากกับกลีบปากสีชมพู ลิ้นร้อนๆตวัดหาความหวานในโพรงปากบาง เก็บเกี่ยวความหวานของซองมินไปเนิ่นนาน ด้วยรสจูบของคิบอม ซองมินดันตัวคิบอมออกช้าๆ เพราะขาดอากาศหายใจ ในขณะที่คิบอมพยายามจะจูบซองมินอีกรอบนั้น
“ไม่เอาแล้วววววว”ซองมินร้องเสียงหลง แล้ววิ่งเข้าไปในห้อง
“อ๋า หลบไปไหนน่ะ ระวังโดนลงโทษนะ”คิบอมพูด ทำให้ซองมินหยุดกึก
“นี่นาย....กะจะหวังกำไรตั้งแต่วันแรกเลยรึงายยยยยยยย ห๊า”ซองมินแซวคิบอมเล่นๆ
“ก็ใช่นะสิ”คิบอมกอดซองมินให้ซองมินได้รับรู้ถึงความรักของเขา คิบอมกระซิบเบาๆที่ข้างๆหูของซองมิน
“ผมรักซองมินนะครับ แล้วก็จะรักตลอดไปเลยด้วย” ทำเอาซองมินหน้าแดงจัด
“ชั้น...ก็รักคิบอมเหมือนกันนะ รักมากที่สุดเลย”ซองมินตอบเบาๆ แล้วซุกหน้าเข้ากับอกของคิบอม ในวินาทีนี้ มีเพียงเขาสองคนเท่านั้น ช่วงเวลาแห่งความรักนี้ ที่ทั้งสองคนจะดูแลและใช้ชีวิต ใช้เวลาที่มีอยู่นั้น ด้วยรัก...ตลอดไป... แม้ว่า... ในไม่ช้า พวกเขาจะต้องจากกันก็ตาม...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น