SF Unforgettable Love part 1

ลำดับตอนที่ #1 : SF Unforgettable Love part 1

ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

T____________T ผู้เขียนอยากฆ่าตัวตายข่ะพี่น้อง

ตอนแรกกะไว้ ว่าจะทำเป็นเรื่องสั้น แต่เปลี่ยนใจ เป็นใส่เรื่องยาวในนี้แหละ

แต่.................. ชั้นจะใส่พาร์ทหนึ่ง ที่ชื่อเรื่องทามม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

โอ้ว = = ชีวิตหนอ อ่า เสียเวลากับความโง่อินี่มาพอละ เริ่มกายเล้ยยยยยยยยยยยยยย

SF Unforgettable love

Pairing : Kibum * Sungmin (Feat. Kyuhyun,Donghae & Suju)

Rate : pg-13

Status : Not Fin 

            ฟิคเรื่องนี้สนองความต้องการผู้แต่ง ฮิยะฮ่าๆ - -* มันจะเปิดเทอมละ เลยขอซักเรื่องละกันวะ เฮ้อ นงนุชหนอ TT ยังมิได้ทำหนอ ตายๆๆๆๆ 

                ที่มาของฟิคเรื่องนี้ คือ... เมื่อวานนั่งทำโอพีวี ไม่รุจะทำอะไรดี ก็เลย... คิมินมันซะเลย ปรากฎว่า... ช๊อบ ชอบ คิมิน เลยขอซักเรื่องละกันเน้ออออ

 

                แสงดาวยามค่ำคืนส่องสว่างในท้องฟ้า มันช่างดูสวยงามยิ่งนัก เหมาะกับการมานั่งดูกับคนรัก แต่...สำหรับคิบอมแล้ว...มันคือความเจ็บปวด คิบอมมานั่งอยู่ที่นี่นานพอสมควร นานพอ...ที่จะนึกถึงเรื่องเก่าๆ ตอนที่เขาพึ่งเจอเจ้าของหัวใจของเขาครั้งแรก รอยยิ้มสดใส ดวงตากลมโต แก้มขาวเจือสีชมพูอ่อนๆ ในชุดสีชมพูหวานแหววน่ารัก เดินเข้ามาทักทายเขาที่นั่งเหม่อลอยข้างสระน้ำในสวนสาธารณะแห่งนี้

                “คิดอะไรอยู่หรอ ถ้านายจะคิดสั้นน่ะ บอกไว้ก่อนเลยนะ ชั้นไม่แนะนำ”เจ้าของรอยยิ้มหวานใสพูดขึ้นแล้วมานั่งข้างๆคิบอมที่นั่งเหม่อลอยอยู่นานที่ริมสระ

                “อ๋อ เปล่าๆๆ ชั้นแค่ คิดอะไรไปเรื่อยเปี่อยเท่านั้นแหละ”คิบอมยิ้มให้คนตัวเล็ก ใจของเขาเต้นรัว เหงื่อซึมที่ใบหน้า

                “นายเป็นอะไรหรอ เหงื่อแตกเชียว ไม่สบายรึเปล่า”มือเล็กๆรีบจับไปที่หน้าผาก ขมวดคิ้วด้วยความเป็นห่วง ทำให้คิบอมหัวเราะเบาๆ

                “เปล่าหรอก ชั้นสบายดี ชั้นชื่อคิบอม นายล่ะ”คิบอมส่งรอยยิ้มอย่างเป็นมิตรไปให้ เรียกรอยยิ้มกว้างจากคนตัวเล็กได้อีก

                “ซองมิน ยินดีที่ได้รู้จักนะ”ซองมินเอามือมากอดคอคิบอมแล้วดึงให้คิบอมเดินไปโน่นไปนี่ทั้งวัน

               

            ร้านเบเกอร์รี่

                “นายว่างทั้งวันใช่มั้ยเนี่ย”คิบอมถามด้วยความสงสัย

                “อื้อ ปิดเทอมน่ะ แล้วนายล่ะ”ซองมินเอาช้อนตักเค้กฟักทองเข้าปาก เคี้ยวตุ้ยๆ แล้วถามคิบอมกลับ

                “เหมือนกัน อ๊ะ มีไรติดปากนายล่ะ” คิบอมเอื้อมมือไปเช็ดปากซองมิน ซองมินหน้าขึ้นสีอย่างเห็นได้ชัด

                “ชั้น... ชั้น... ชั้นเช็ดเองได้น่า คิบอมนี่นะ”ซองมินพูดตะกุกตะกักด้วยความอาย แล้วหยิบทิชชู่ขึ้นมาเช็ดปากให้สะอาด ทำให้คิบอมหัวเราะเพราะความขำของท่าทางคนตรงหน้า น่ารักจริงๆเลยน้า ซองมินน่ารักที่สุดในสายตาคิบอมนะ รู้มั้ย คิบอมนึกถึงคำนี้ซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในหัว มีเพียงสายตาเท่านั้นที่แสดงถึงความรู้สึกทั้งหมดออกมา แต่ซองมิน ก็เหมือนจะไม่รู้เรื่องเลย...

               

                น้ำตาของคิบอมไหลออกมาช้าๆ เมื่อนึกถึงวันวานที่เขากับซองมินไปเที่ยวด้วยกันในช่วงปิดเทอม ยิ่งได้มาอยู่ในซุปเปอร์จูเนียร์ด้วยกัน พวกเขาก็ยิ่งสนิทกันมากขึ้น จนวันหนึ่ง...

                “ผมโจ คยูฮยอนครับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ”เสียงสมาชิกใหม่ของซุปเปอร์จูเนียร์แนะนำตัวให้ทุกคนรู้จัก สายตาของคยูฮยอนมองซองมินที่นั่งอยู่ข้างๆคิบอมไม่วางตา ดูก็รู้ว่าคยูฮยอนก็ชอบซองมินไม่แพ้กัน

                “ห้องเต็มหมดแล้ว แล้วจะให้คยูไปนอนที่ไหนล่ะ”ฮยอกแจที่ถือถุงขนมเดินไปเดินมาในห้องรับแขกถาม

                “ผม...นอนในห้องนี้ก็ได้ครับ ไม่เป็นไรหรอกฮะ”คยูฮยอนยิ้มบางๆให้ทุกคน เพื่อไม่ให้พี่ๆทุกคนเป็นห่วง

                “บ้าหรอ จะให้นายนอนที่นี่เนี่ยนะ ชั้นคงบ้าไปแล้วล่ะถ้าให้ทำแบบนั้น ห้องใครว่างบ้างมั้ยล่ะ”ลีทึก พูดกับทุกคนในห้องรับแขก ซึ่งคนที่ผมไม่อยากให้เสนอตัวที่สุด ก็เสนอห้องของตัวเองขึ้นมาน่ะสิ

                “ให้คยูมานอนห้องผมก็ได้ครับ ห้องผมว่าง นอนแค่คนเดียวเอง ผมจะได้ไม่เหงาด้วยไง เนอะคยูเนอะ”ซองมินส่งยิ้มเป็นมิตรไปให้น้องใหม่ ผมอยากจะเข้าไปบอกซองมินจริงๆ ผมไม่อยากให้เขาส่งยิ้มแบบนั้นให้ใคร นอกจากผม อยากให้เขาเก็บสิ่งที่สวยงามในตัวของเขา ไม่ให้ใคร แต่ก็ทำได้แค่นั่งนิ่งๆ แค่นั้นเอง...

                “อื้ม ตกลง”คังอินที่แย่งถุงขนมจากฮยอกแจสำเร็จ พูดพึมพัมขึ้นมา ทำให้ทุกคนแยกย้ายกันไปได้ ซองมินจูงมือคยูฮยอนขึ้นไปที่ห้อง เป็นห่วงคนตัวเล็กจังเลย แววตาของคยูฮยอน ผมชักจะไม่ไว้ใจซะแล้วสิ

                “เป็นอะไรไปน่ะคิบอม”ดงเฮทิ้งตัวลงมานั่งข้างๆคิบอมที่คิ้วแทบจะขมวดเป็นปมอยู่แล้ว หันมาถามด้วยความห่วงใย

                “ไม่เป็นไร” คิบอมตอบเรียบๆ แล้วทำท่าจะลุกขึ้นไป สร้างความเจ็บช้ำให้กับดงเฮอย่างเป็นที่สุด คิบอมจะรู้อะไร คิบอมจะเข้าใจอะไรบ้างไหม ว่าคนอย่างดงเฮคนนี้ รู้สึกกับคิบอมยังไง น้ำตาของดงเฮแทบจะไหลลงมา กับท่าทีที่เฉยชาของคิบอมที่มีให้กับเขา มันต่างกับแววตา ท่าทีที่คิบอมปฏิบัตกับซองมินจริงๆ

                “ชั้นรู้ว่านายรู้สึกยังไงกับซองมิน”ดงเฮพูดขึ้นมา ทำให้คิบอมอึ้งไปซักพัก

                “นายหมายความว่ายังไง”คิบอมถามด้วยความหวั่นใจ กลัวว่าคนที่รู้ จะไม่ได้มีแค่ดงเฮน่ะสิ

                “นายก็รู้ดีอยู่แก่ใจ”ดงเฮพาคิบอมไปคุยที่ห้องนอนของเขาและคิบอม เพื่อไม่ให้ใครได้ยิน ฝ่ายเอสเจเมื่อเห็นดงเฮลากคิบอมเข้าห้อง ก็จิ้นกันไปอย่างรุนแรง

                “ดงเฮกับคิบอม ไฟแรงกันจริงๆเลยนะเนี่ย ตั้งแต่กลางวันแสกๆ”วงเมาท์ประจำบ้านเอสเจเมาท์กันอย่างเมามัน ฝ่ายซองมินที่เพิ่งจะลงมาจากห้อง เพราะช่วยคยูฮยอนจัดของบนห้องมาได้ยินเข้า ก็วิ่งกลับไปที่ห้องทันที

                “ซองมินเป็นอะไรอ่ะ คยูไปดูซิ”เจ๊แห่งเอสเจพูดอย่างไม่ใส่ใจ พร้อมกับเมาท์ต่ออย่างเมามัน

                “ครับ”คยูฮยอนตอบ เมื่อคยูขึ้นไป ก็พบกับซองมินที่กำลังร้องไห้อย่างหนัก

                “ซองมินเป็นอะไรครับ”คยูฮยอนโอบซองมินเบาๆเพื่อเป็นการปลอบ

                “คยู... คิบอม คิบอมกับดงเฮ เค้า...เค้า... ฮือๆๆๆๆ”ซองมินซบที่อกกว้าง คยูดึงซองมินมา พร้อมเช็ดน้ำตาให้เบาๆ คยูฮยอนประทับริมฝีปากไปที่กลีบปากอิ่ม ขบปากเบาๆเพื่อเป็นการขออนุญาติ

 

                แอ๊ด.....
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

            ฝ่ายคิบอมกับดงเฮที่อยู่ในห้อง

                “เรื่องที่นาย...ชอบซองมินไงล่ะ”ดงเฮพูดขึ้น เขาแทบจะกลั้นน้ำตาไม่ไหว แต่เพื่อคนที่รัก เค้าทำได้

                “นาย...นาย... นายรู้หรอ”คิบอมถามสั่นๆ

                “ใช่ ชั้นรู้ และนายจะต้องเสียซองมินไปแน่ๆ ถ้าเกิดว่า นายไม่ทำอะไรซักอย่างเพื่อพิชิตใจเค้า เพราะงี้ นายต้องฟังชั้น” ดงเฮพูดเชิงบังคับคิบอม ถึงแม้เขาจะต้องเจ็บปวดเพียงไร แต่กับคนที่เขารัก เขายอมได้เสมอ

                “แล้วว่าไงล่ะ”คิบอมถามด้วยความสนใจ

                “นายก็ต้อง ปฏิบัติกับซองมิน ให้เค้ารู้ ว่านายชอบเค้า แต่ไม่ต้องประเจิดประเจ้อ แค่บ่อยๆ นายอาจจะรู้ความในใจเค้าในไม่นานก็ได้”ดงเฮหันหลังพูดกับคิบอม เพราะน้ำตามันรื้นขึ้นมาคลอเบ้าอยู่ หยาดน้ำใสๆ หยดมาจากดวงตาคู่สวย

                “ขอบใจนะดงเฮ”คิบอมหอมแก้มดงเฮจากด้านหลัง แล้ววิ่งออกจากห้องไปอย่างอารมณ์ดี มันคงจะดีสินะคิบอม ถ้านายหอมแก้มชั้น... เพราะว่าชั้น...เป็นชั้น ที่ทำให้นายมีความสุข ไม่ใช่แบบนี้...

 

                คิบอมเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องนอนของซองมินที่ตอนนี้มีคยูฮยอนมานอนด้วย คิบอมถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไป ก็ต้องพบกับภาพคยูฮยอนที่กำลังจูบกับซองมินอยู่ หยาดน้ำใสๆหล่นลงมา คิบอมปิดประตูช้าๆ เพื่อไม่เป็นการรบกวน แล้ววิ่งออกจากบ้าน ไปที่ที่หนึ่ง ที่เขาคุ้นเคย สวนสาธารณะแห่งนี้เอง โดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นต่อจากที่เขาเดินออกมา

 

                ซองมินผลักคยูฮยอนออก คยูจึงยอมถอนริมฝีปากออกโดยดี

                “ชั้น...มีคนที่รักอยู่แล้ว นาย...ออกไปซะเถอะ ตอนนี้ชั้นยังพอให้อภัยนาย ที่ฉวยโอกาสชั้นในเวลาแบบนี้ ออกไปซะ”ซองมินบอกคยูฮยอน แล้วซุกหน้าลงกับหมอนด้วยความเหนื่อยล้าของหัวใจ แต่ซองมินจะรู้มั้ย ว่าตอนนี้มีคนที่ทรมาณจิตใจไม่แพ้ซองมินเลยเช่นกัน

 

                ลมหนาวพัดมาช้าๆ แต่ว่าเย็นจับใจจนทำให้คิบอมที่นั่งอยู่ที่สวนสาธารณะเป็นเวลานาน เริ่มหนาวขึ้นมาบ้าง คิบอมจึงเดินกลับบ้านช้าๆ ผ่านสถานที่แห่งความทรงจำของเขากับซองมิน น้ำตาหยดลงมาเรื่อยๆ อย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ต่อมน้ำตาของเขา มันไม่เหนื่อยบ้างหรือไง ทำไมหัวใจของเขา เหนื่อยล้าเหลือเกิน กับการแอบรักเพื่อนของเขา อย่างซองมิน... เมื่อเขาเดินมาถึงบ้านพักของซุปเปอร์จูเนียร์ เขาเดินเข้าไป ผ่านห้องรับแขก พลันมองไปที่โซฟา เห็นดงเฮนอนขดตัวอยู่หน้าทีวีที่เปิดทิ้งไว้ด้วยความหนาว คิบอมเดินไปปิดทีวี แล้วพยายามปลุกร่างบาง ดงเฮครางงึมงัม ด้วยความง่วง แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่น คิบอมจึงค่อยๆช้อนตัวดงเฮขึ้นมาในอ้อมแขน แล้วอุ้มอย่างทะนุถนอมขึ้นไปที่ห้องนอน มีใครจะรู้บ้างว่าการกระทำที่อ่อนโยนของคิบอมนั้นอยู่ในสายตาของเพื่อนร่วมวงทั้งหมด ตอนเช้าข่าวลือเรื่องคิบอมกับดงเฮก็ยิ่งสะพัดเข้าไปใหญ่ แต่คิบอมกับดงเฮไม่ได้รู้เรื่องเลยสักนิดเดียว 

                แสงแดดอ่อนๆยามเช้าปลุกคิบอมให้ตื่นขึ้นคิบอมห่มผ้าให้ดงเฮที่ถีบผ้าห่มลงมาใต้เตียงจนหมด แล้วเดินเข้าไปหาเพื่อนสนิทของเขา “ซองมิน”

                ก๊อกๆๆ

                “ซองมิน ตื่นรึยัง”คิบอมพยายามทำตัวให้เป้นปรกติแม้ว่าเหตุการณ์เมื่อวานจะยังติดตาอยู่ก็ตาม เมื่อไม่มีเสียงตอบรับ คิบอมก็เปิดเข้าไปปลุกซองมิน

                “ซองมินๆๆๆๆๆ”คิบอมเขย่าตัวซองมินเบาๆ

                “คิบอม...คิบอม... ทำไมนายทำแบบนี้”เสียงซองมินพึมพัมอยู่ ทำเอาคิบอมตกใจ

                “ก็ชั้นก็ปลุกนาย เหมือนทุกเช้านี่ เหวอ”คิบอมอุทาน ตอนนี้ซองมินฉุดเขาลงมานอนซองมินกึ่งหลับกึ่งตื่น ไม่รู้ว่าตนกำลังทำอะไร ซองมินนึกว่าตนกำลังอยู่ในความฝัน เลยนึกสนุกเล่นๆ ซองมินส่งสายตายั่วยวนไปให้ แล้วเอานิ้วเรียวสวยลากไปตามเรียวปากของคิบอมช้าๆ พร้อมส่งยิ้มที่เชิญชวนให้คิบอม ทำเอาคิบอมหวั่นไหวสติหลุดไปซักพักหนึ่ง

 มือเล็กๆยังไม่หยุดแค่นั้น กลับปลดกระดุมชุดนอนคิบอมทีละเม็ดๆ แล้วค่อยๆลูบไปเรื่อยๆ คิบอมมองด้วยความตกใจ

                “อ๊ะ พี่สองคน”คยูที่นอนอยู่กับพื้นตื่นขึ้นมาเจอภาพล่อแหลมจังๆ อุทานอย่างตกใจ ทำเอาซองมินตื่นเต็มตา มาพบกับการกระทำของตนเองที่นอนคร่อมคิบอมอย่างอายๆ

                “อ่า คิบอมหรอ แหะๆ พอดีว่า ชั้นยังไม่ค่อยตื่นน่ะ”ซองมินลุกขึ้นยืน พร้อมส่งมือไปดึงคิบอมขึ้นมา คิบอมดึงมือซองมินเพื่อจะพยุงตัวขึ้นไป แต่ซองมินกลับหล่นมาทับตัวคิบอมอีกรอบ

                แอ้ก TT

                “โอ้ย ลดน้ำหนักซะบ้างนะอ้วน ชั้นจะกระดูกหักหมดแล้ว”คิบอมแซวเพื่อกลบเกลื่อนความอายกับการกระทำของซองมิน ต่อหน้าคยูด้วย !!!

                “อ้าก ไอ้แก้มป่อง แกตายยยยยย”ซองมินขู่เชิงขำๆ แล้ววิ่งไล่คิบอมลงบันได ภาพทั้งหมดอยู่ในสายตาเศร้าๆ คู่หนึ่ง มีใครรู้บ้างไหม ว่าความรักของคนสองคนนี้ ทำให้คนอีกสองคน ต้องเสียใจไม่แพ้กัน

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

พาร์ทแรก T____T ซึ้งค่ะ แต่งได้ซะที
เป็นไรมะรุ = =ช่วงนี้ชอบแต่งคู่แปลก

ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

เด๋วคู่ปกติ จะมาในอีกไม่นาน

ฮิยะฮ่าๆๆๆๆๆๆ

แค่รู้สึกว่า = = คู่ปกติมานแต่งยากเท่าน้านเอ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

ไปละเน้ออออ

ฝากฟิคพาร์ทแรกไว้ในอ้อมใจด้วยค่า

**Sungminlover**

http://sungminlover.exteen.com