คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #35 : 33.
ยอูยอมรับว่าวามรู้สึอมนุษย์นหนึ่อย่าเานั้นมันน่าลัวมาแ่ไหน มันเหมือนล่อใบให่เอาไว้บรรุวามลับมามายรวมถึอสะสมที่เรียว่าวามรู้สึมามายนั้น เาสะสม และสะสมเรื่อยๆและเรื่อยๆนในวันหนึ่มันเ็มแทบล้นเอ่อ แ่เาลับเพิ่ที่ะ้นพบว่ามีอที่เายัอยาไ้และมันล้ำ่ามาแ่ไหน เาอยาที่ะเพิ่ม่อเล็ๆในใเพิ่มใส่อสะสมิ้นใหม่นั้นลไปอีที่มีื่อเรียว่า ิม อิน
มันเป็นเวลาบ่ายโมับวันที่อาาศมืมัวเพราะวามหนาวเย็นออาาศ ไร้แสอาทิย์ที่สาส่อลมานอาท้อฟ้าที่ยัเป็นสีาว สายลมหนาวพัพาน้อเิน้มหน้า้มาเพื่อมายัานาลาอสถานี วาลมโ้อมอนาฬิาที่านาลาเามอเห็นว่ามันเป็นเวลาที่อีไม่นานรถไฟเที่ยวสำัอเาำลัะมาถึ
หนึ่
สอ
และสามนาทีผ่านวบนเสียอสัาเือนแล่นหวิวมาแ่ไล วบนสายลมเย็นนาให่พร้อมบวนรถไฟเที่ยวสำั่อยๆลวามเร็ว มัน้าล ้าล และเทียบท่าานาลานอนิ่สนิท และวาลมโ้อมอไปยับานประูที่เปิออ
หัวใอเาบีบอััวแน่นๆพอๆับอาาศ
พร้อมๆับเส้นผมสีน้ำาลเ้มนั้นระทบเ้าับสายา...และวาอพวเา็ประสานัน ราวับแสออาทิย์ที่ถูบบัมาทั้วันมันส่อประาย
ทั้ที่ในวามเป็นริแล้ว ยอูไม่ไ้อยาให้อินมา...เาไม่ให้อยาเอหน้าอินเลยันิในอนนี้
รอเท้าผ้าใบย่ำเยียบามพื้นีเมน์ แสอาทิย์สาส่อเาแทอยาวามส่วนสูนั้น หนึ่้าว สอ้าว และสาม้าวเ้าใล้เรื่อยๆและเรื่อยๆวบนนัวสูหยุยืนอยู่รหน้าอเา พร้อมับรอยยิ้มบ้าๆบนใบหน้า
ยอูเลียอิน....
ยอูเลียรอยยิ้มโ่ๆที่อินมอบให้
ยอูเลียอินที่อยู่้าๆเสมอมา
และยอูเลียอินที่ทำให้รู้สึรัทั้ๆที่เา็ยัสับสน
“ันเลียนาย” ยอูเอ่ยบอล่าวนรหน้า แ่อินยัยิ้มและพวเายัสบาัน วบนแรลมเริ่มแรึ้นบวนอรถไฟเริ่มเลื่อนที่ มันเ็มไป้วยวามแรอสายลม และนสอนอย่าพวเายืนโ่ๆมอหน้าันที่านาลา
ไม่มีน้ำเสียเอื้อนเอ่ยใๆ่อานั้น ไม่มีใๆเลย นอาเสียอรถไฟที่แล่นไปไล
“ะเลียผมยัไ็ไ้ แ่ผม็ะมาหาุ”
“…”
“ผมเยิว่าุเ้มแ็ว่านี้ แ่อนนี้ผมรู้แล้วว่าุ้อมีผมอยู่้าๆ”
#500wordskd
ความคิดเห็น