[Osomatsu-san] addict (AllxIchi)

ตอนที่ 9 : Chapter09

     ใช่แน่หรอ....

     แบบนี้มันใช่แน่หรอ!?

     "เร็วๆเข้าสิ! ถ้าเข้าไปช้ากว่านี้ก็อดจองพื้นที่หน้าเวทีกันพอดี!" น้ำเสียงที่ตื่นเต้นก็กว่าปกติเร่งเร้าให้อิจิมัตสึเร่งฝีเท้า  

     คนถูกลากอ้าปากค้างลืมคำถามที่ตั้งใจจะถามเมื่อกี้  ในสมองของอิจิมัตสึตอนนี้มันยังเบลอๆไม่เข้าที่เข้าทาง เมื่อวานก่อนจะกลับบ้านโจโรมัตสึบอกว่าวันนี้ให้เขามา 'ช่วยงาน' อีก อิจิมัตสึคิดว่าคงเป็นงานเอกสารที่ตนเคยรับปากว่าจะทำแต่ยังไม่ได้แตะ เพื่อรักษาคำพูดที่เคยให้ไปอิจิมัตสึจึงแอบออกมาโดยไม่ให้ใครรู้ด้วยว่าเหตุกลัวจะวุ่นวาย แต่พอมาถึงก็เห็นโจโรมัตสึอยู่ในเสื้อเชิ้ตสีเขียวลายตารางแบบที่ไม่คิดว่าคนอย่างโจโรมัตสึจะใส่ได้แถมยังยัดถุงเสื้อผ้ามาให้เขาเปลี่ยนด้วย อิจิมัตสึตั้งใจจะถามแต่ก็ถูกดันให้เข้าห้องไปแต่งตัว    แล้วพอมาถึงที่หมายแห่งหนึ่งที่เป็นสวนสาธารณะโจโรมัตสึก็รีบลากอิจิมัตสึผ่าฝูงผู้คนไม่มากไม่น้อยเข้ามายืนเกาะขอบเวทีเสียแล้ว...

     ดวงตาปรือค่อยๆเงยขึ้นไปมองป้ายที่ติดอยู่ด้านบนเวที 'มินิคอนเสิร์ตเนียจัง' 

     งานบ้างานบออะไรล่ะเนี้ย!?!

    อิจิมัตสึตะโกนอย่างหัวเสียในใจแล้วกวาดสายตามองคนรอบๆตัว คนที่มาส่วนใหญ่เป็นผู้ชายทั้งนั้น แล้วดูท่าทางเป็นพวกโอตาคุไอดอลด้วยน่าจะรวมถึงชายข้างตัวเขาเองก็ด้วย โจโรมัตสึยกแท่งไฟเชียร์สีเขียวสว่างขึ้นมาโบกไปมาเมื่อไอดอลที่รักปรากฎตัวท่ามกลางหมอกควันที่ถูกสร้างขึ้น

     "เนียจัง~ เนียจางงงงงงง~!" โจโรมัตสึทำหน้าตาเคลิบเคลิ้มโดยลืมคนที่พามาด้วยเสียสนิท ในสถานที่ที่ผู้คนผลุกพล่านเช่นนี้เป็นที่ที่อิจิมัตสึผู้ไม่ถูกโรคกับความแออัดรู้สึกคลื่นไส้ขึ้นมาเสียอย่างนั้น

     "จ..โจโรมัตสึ.." มือเรียวขาวนุ่มกระตุกชายเสื้อเชิ้ตของโจโรมัตสึเบาๆ คนถูกเรียกหันหน้ามาเล็กน้อย

     "หืม? อะไรหรออิจิมั...เนียจางงงงง!" ก่อนจะหันกลับไปเมื่อไอดอลสาวยื่นมือมาให้แฟนๆจับ อิจิมัตสึจ้องโจโรมัตสึตาเขม็งแต่คนถูกจ้องก็ยังไม่รู้สึกตัวยังไม่ละสายตาจากไอดอลสาวมามองอิจิมัตสึสักที ร่างบางแต่สูงโปร่งจากปล่อยมือจากชายเสื้อเชิ้ตแล้วเดินกลั้นใจฝ่ากลุ่มคนที่หนาแน่นออกมาจนในที่สุดก็เดินออกมาพ้นจนได้

     "แฮ่กๆ...ถ้าจะเป็นแบบนี้พาฉันมาให้ลำบากทำไมเล่า!" อิจิมัตสึยืนค้ำเข่าเอาไว้ไม่ให้ล้มลงไปกองกับพื้นพลางหายใจแรงๆเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าปอด  ในขณะที่กำลังพักหายใจอยู่นั้นสายตาก็เหลือบไปเห็นคนที่เหมือนคนรู้จักยืนอยู่ด้านหลังเวทีคอนเสิร์ตและดูเหมือนผู้หญิงคนนั้นจะเห็นอิจิมัตสึเช่นกันจึงเดินหลบไปในมุมที่อิจิมัตสึไม่สามารถมองเห็นได้ 

    พลั่ก! ตุบ!

     "ขอโทษครับ ผมไม่ได้ระวังเอง" เสียงนุ่มเสนาะหูของใครบางคนคือสิ่งแรกที่อิจิมัตสึรับรู้ หลังจากมีอะไรบางอย่างชนเข้าจังๆจนล้มก้นจ้ำหม้ำแบบนี้  อิจิมัตสึตวัดสายตาแข็งกร้าวมองคนที่น่าจะเป็นต้นเหตุที่ทำให้เข้าล้ม

    "เออ..."

    "จับมือผมสิครับ..จะได้ลุกขึ้นง่ายๆไง" ชายหนุ่มคนเดิมอธิบายเพิ่มเติมหลังจากได้รับสายตาไม่ไว้วางใจส่งมา อิจิมัตสึชั่งใจอยู่สักครู่จึงยอมยื่นมือขึ้นมาจับ ด้วยขาที่อ่อนแรงทำให้ตอนที่อิจิมัตสึถูกดึงตัวให้ลุกขึ้นเซไปทางชายหนุ่มคนนั้น

    "เอ่อ..ขอโทษ" อิจิมัตสึรีบผละออกทำเนียนปัดฝุ่นตามเสื้อผ้าและกางเกง

    "ครับ" ชายคนเดิมกล่าวออกมาสั้นๆใบหน้าดูดียังคงรอยยิ้มประดับเอาไว้ ชายหนุ่มยืนมองอิจิมัตสึอยู่ที่เดิมไม่ได้ขยับไปไหนจนคนถูกมองรู้สึกอึกอัดขึ้นมา

    "อะไร?" 

    "ถ้าไม่เป็นการรบกวน..ผมอยากจะเลี้ยงขอโทษที่ชนคุณเมื่อกี้นี้น่ะครับ" อิจิมัตสึขมวดคิ้วบางจนเป็นปม ที่มาชนเขาเมื่อกี้นี้มันก็ไม่ได้หนักหนาสาหัสอะไรที่จะต้องมาแสดงความรับผิดชอบหรือเลี้ยงขอโทษ การที่ไม่วิ่งหนีแถมยังช่วยพยุงเขาลุกขึ้นก็น่าจะพอแล้ว

     "รบกวนสิครับ...มากด้วย" เสียงที่ตอบแทนสิ่งที่อิจิมัตสึกำลังคิดอยู่นั้นคือเสียงของโจโรมัตสึ อิจิมัตสึหันไปมองตามเสียงก็เห็นว่าโจโรมัตสึมายืนอยู่ด้านหลังด้วยสีหน้าเคร่งเคลียดตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

    "แล้วคุณอิจิมัตสึล่ะครับว่าไง?" ชายหนุ่มเมินคำตอบของโจโรมัตสึมาถามอิจิมัตสึด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มไม่ได้มีความกลัวเลยแม้แต่น้อย จะเรียกว่าใจกล้าหรือหน้าด้านดีล่ะ หรืออาจจะทั้งคู่

     "ฉันเพิ่งบอกไปว่า---"

     "ก็ผมไม่ได้ถามคุณ" น้ำเสียงนุ่มในตอนแรกถูกกดให้ต่ำลงเล็กน้อย "คิดว่าคุณจะเป็นคนมีมารยาทกว่านี้ซะอีก..ไม่สมกับเป็นคุณเลยจริงๆนะครับ"

      อิจิมัตสึหยุดข้อมือของโจโรมัตสึเอาไว้ไม่ให้หยิบปืนออกมาจากกระเป๋ากางเกง โจโรมัตสึเองก็เป็นพวกเลือดร้อนถ้าเผลอยิงขึ้นมาจริงๆพวกเขาเองนั่นแหละที่จะเดือดร้อน "นายพูดเหมือนกับว่ารู้จักหมอนี่ดี..ไม่สิเหมือนรู้จักพวกเราดี ทั้งที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนแต่เมื่อกี้ก็เรียกชื่อฉันสินะ"

     "ผมเรียกไปหรอครับ..จำไม่ได้เลย" คราวนี้เองเป็นอิจิมัตสึที่อยากจะชักปืนมาเป่าหัวคนตรงหน้า

     "เหมือนจะรบกวนพวกคุณมากเกินไปจริงๆนั่นแหละ ไว้เจอกันะครับ..ขอตัวครับ"บทจะมาก็มาบทจะไปก็ไป ชายคนนั้นเดินออกไปทันทีหลังพูดจบ ไม่ทันให้อิจิมัตสึหรือโจโรมัตสึได้ซักอะไรต่อ คิ้วบางกลับมาขมวดอีกครั้งพยายามคิดแล้วคิดอีกว่าเคยเจอผู้ชายคนนั้นที่ไหน แม้แต่ชื่อก็ยังไม่รู้เลย อิจิมัตสึโยนความคิดเหล่านั้นทิ้งไปไกลๆแต่ทำไมประโยคของชายคนนั้นที่ทิ้งท้ายเอาไว้ว่า 'ไว้เจอกัน' มันทำให้อิจิมัตสึรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา

     "แล้วเดินหนีออกมาทำไม" ทันทีที่หย่อนก้นแตะพื้นเก้าอี้สีขาวในร้านกาแฟแห่งหนึ่ง โจโรมัตสึก็ถามออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งทันที อิจิมัตสึแอบเบ้ปากให้คนที่ยังไม่รู้ตัวเอง

     "ฉันไม่ชอบที่ที่มีคนเยอะๆอึดอัดจะตาย"

     "ก็ควรบอกกันหน่อยสิอิจิมัตสึ ถ้านายเกิดเป็นอะไรขึ้นมาฉันจะทำยังไง" โจโรมัตสึบ่นเป็นฝืนเป็นไฟด้วยความเป็นห่วง แต่อิจิมัตสึก็ตีความประโยคของโจโรมัตสึออกมาเป็นอีกอย่าง

     "นายไม่ต้องกลัวโอโซมัตสึโกรธหรอก" 

     "ฉันไม่ได้กลัวหมอนั่นโกรธ  ทำไมไม่คิดว่าจะฉันจะเป็นห่วงนายบ้างล่ะอิจิมัตสึ!" คนถูกตะคอกสะดุ้งโหยงก่อนจะชะงักไป  คนในร้านคนอื่นๆต่างพากันมองโจโรมัตสึเป็นตาเดียวก่อนจะหันกลับไป ไม่วายยังมีเสียงซุบซิบนินทาดังออกมา โจโรมัตสึกุมขมับด้วยความปวดหัว

     "...ขอ..โทษ..เห็นนายกำลังมีความสุขเลยไม่อยากขัดจังหวะ...แต่ฉันอึดอัดจริงๆ ขอโทษด้วย" มือขาวที่จับแก้วน้ำเปล่าสั่นไหวเล็กน้อย

     "....ฉันเองก็ขอโทษที่เสียงดังใส่แล้วก็ไม่ได้ใส่ใจนายมากพอ" โจโรมัตสึเงียบไปสักพักก่อนจะเอ่ยต่อ "อันที่จริงฉันตั้งใจพานายมาที่ใหม่ๆเผื่อว่านายจะตื่นเต้นหรือชอบมันบ้าง ไม่คิดว่ามันจะทำให้นายรู้สึกแย่ ฉันผิดเองที่ไม่ถามความคิดเห็นของนายก่อน"

     หลังจากนั้นทุกๆอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบ เมื่ออิจิมัตสึรู้เหตุผลจริงๆของโจโรมัตสึก็ทำเอารู้สึกผิดที่ทำตัวแบบนั้นออกไป ทั้งที่พวกเขาไม่ได้สนิทอะไรกันขนาดนั้นแต่ก็ยังอยากให้อิจิมัตสึมีความสุข  มีอย่างเดียวที่สามารถทำได้ในตอนนี้ก็คือ...

     "ขอบคุณนะ...โจโรมัตสึ"

     "อืม ไม่เป็นไรหรอก" มือหนายกขึ้นมาขยี้ผมยุ่งเบาๆอย่างเอ็นดูกับท่าทางเหมือนเด็กของอิจิมัตสึ

     เอกสารที่กองสุมไว้บนโต๊ะมาสองวันแล้วโจโรมัตสึก็ยังไม่ได้แตะมันเลยสักนิด ร่างสูงโปร่งของโจโรมัตสึนั่งมองมันอยู่ที่เก้าอี้ประจำ  แม้ดวงตาจะทอดมองงานแต่สมองกลับไม่ได้คิดจะทำ เมื่อวานหลังที่อิจิมัตสึกลับไปเขาก็เกิดคำถามขึ้นมาในหัวจนกระทั่งเหตุการณ์ในวันนี้ ที่เขารู้สึกหงุดหงิดที่อิจิมัตสึไม่ยอมบอกเขาในเรื่องสำคัญ และยังไปยืนคุยกับผู้ชายคนอื่นอีกด้วย คำถามนั้นก็ยังไม่สามารถหาคำตอบได้

     ถ้าเขาละทิ้งทิฐิพวกนั้นไป...เขาจะสามารถรักอิจิมัตสึได้เหมือนคนอื่นรึป่าวนะ?

     

--------------------------------

     เพิ่งไปอ่านที่ตัวเองแต่งมาทั้งหมดเพราะตันเห็นจุดผิดพลาดหลายจุดเลยค่ะ เช่น ในบทแรกๆอิจิเรียกโจโรว่า'คุณ'แต่หลังๆมาอิจิเรียกโจโรว่า'นาย' แล้วก็พวกคำผิด คำที่พิมพ์ผิดแบบอยากพิมพ์อีกคำแต่ดันพิมพ์เป็นอีกคำ ไรต์อาจไม่ไปแก้ตรงนั้นนะคะแต่ว่าจะพยายามให้ตอนต่อๆไปไม่เป็นแบบนี้อีกค่ะ

     มาทายกันเล่นๆมั้ยคะว่าคนที่ชนอิจิมัตสึเป็นใคร

 Hotaru_chan/กรุ๊ปAllIchi