ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : นิยายแต่งเอง ยังไม่มีชื่อเรื่อง
ณ โรงเรียนแห่งหนึ่ง
"การบ้านที่สั่งให้พวกเธอไปแต่งนิยายแฟนตาซีมาเราได้คนที่เขียนดีที่สุดแล้วนะ ครูเอาไปทำเป็นรูปเล่มแล้ววันนี้เลยเอามาแจกลองอ่านดู ว่าสนุกรึเปล่าแต่ครูว่าสายตาครูไม่มีวันพลาดแน่นอน"อาจารย์ประจำชั้นคนหนึ่งบอก ชายหนุ่มรับมาอย่างเซ็งจิตเขาเกลียดเรื่องเหนือธรรมชาติซะจริงๆ
"อ้อคูเตือนก่อนนะ นิยายเล่มนี้มันเป็นวาย และก็นางเอกเราเป็นผู้ชาย แถมยังเสน่ห์แรงอีกด้วย"อาจารย์เตือน ชายหนุ่มคนเดิมแทบอยากจะโยนทิ้งวายรึ น่าขยะแขยง แต่ทำไมนะทำไม เขาถึงอยากหยิบขึ้นมาอ่านเหลือเกิน อ่านฆ่าเวลาระหว่างรอรถกลับบ้านล่ะกัน เขาคิดก่อนจะจะพลิกกระดาษเปิดหน้าแรกออกมา
ณ โรงเรียนเซนต์ดราโกลิคที่สนาม มีนักเรียนชั้นปีสองร่วมห้าสิบคนกำลังชุมนุมกันอยู่ วันนี้เป็นวันที่พวกเขจะได้รู้ว่าสัตว์คู่หูของตัวเองนั้นเป็นตัวอะไร เพราะหลังจากได้รับมาตอนปีหนึ่งทุกตัวจะมีสภาพเป็นแมวดำทั้งหมด จนกว่าจะผ่านพิธีกรรมในวันนี้ เพื่อให้เผยร่างจริงออกมาพร้อมกับความสามารถอย่างหนึ่ง อาจารย์ใหญ่ของโรงเรียน เซนต์ดราโกลิค ก็อยู่ ณ ที่นั้นด้วย
"เอาล่ะ มิสเตอร์ เชอร์ลองค์ มองบลัง ออกมาได้"อาจารย์คนหนึ่งเรียกเด็กผู้ชายหล่อลากใส้และมั่นใจในตัวเองสูงออกมา แล้วเริ่มทำพิธีกรรมแบบธรรมดา แล้วแมวสีดำของเขาก็กลายเป็นเสือดาวตัวใหญ่
"มิสเตอร์โรนัล แมบลี"สิ้นเสียงก็มีชายหนุ่มสุดเซอร์ ดูดิบๆเถื่อนๆออกมา แล้วร่ายคาถา แมวของเขากลายเป็นหมาป่าตัวใหญ่สีน้ำตาลแดง
"มิสเตอร์ อัลเล็น สวอน"ชายหนุ่มผิวสีซีด ผมสีดำสนิท ตาสีเขียวมรกต ใบหน้าคมเข้ม ร่างกายสมส่วนก็เดินออกมาร่ายเวทมนตร์แบบธรรมดาแต่กลับไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
"หือเกิดอะไรขึ้นน่ะ"อาจารย์ถาม ครูใหญ่เริ่มมอง
"ชั้นบอกนายแล้วว่าให้ทำยังไง"แมวดำตัวนั้นบอกแล้วบิดขี้เกียจ
"ชิ"เด็กหนุ่มสบถก่อนจะถอดเสื้อแล้วกัดนิ้ว พร้อมเอาเลือดมาวาดอักขระลงบนตัวเป็นูปวงกลมสองวงซ้อนกันโดยมีตัวอักษรโบราณ
"นั่นมัน สำหรับสัตว์วิเศษนะ นั่นมันคาถาชั้นสูงที่มีพ่อมดเพียง หก คนเคยทำนะเธอจะทำอะไร"อาจารย์ร้องแต่ไม่ทันเกิดแสงสว่างออกมาจากอักขระ แมวดำตัวนั้นกระโจนเข้าไปก่อนจะออกมาทางด้านหลังเหมือนใช้ร่างเด็หนุ่มเป็นประตู ร่างที่ออกมานั้นทำให้ทุกคนอึ้งค้างไ่ว้นกระทั่งอาจารย์ใหญ่
ลำตัวสีครีมน้ำตาล ลายคาดที่ปลายหาง เหนือข้อเท้า สีดำ ลายสามเหลี่ยมที่แก้มทั้งสองข้างและหน้าผาก อย่างละสองรอย ดวงตาข้างขวาสีฟ้า ตาข้างซ้ายสีทอง มุมตาซ้ายมีรูปพระจันทร์เซี้ยวติดอยู่ใบหน้ายาวแต่ไม่มาก พอบอกได้ว่าเป็นจิ้งจอกแต่ที่สำคัญ
.
.
.
.
.
มันมีเก้าหาง!!!!!!!!!!!!!!!
"O[]O"ทุกคนอึ้งไปแล้ว แต่เจ้าตัวทำอึ้งกลับม้วนตัวลงนอน
"ไม่อยากจะเชื่อ ไม่เคยคิดมาก่อว่าจะได้เห็นจิ้งจอกเก้าหางตัวเป็นๆ"อาจารย์ใหญ่รำพึง
"แต่ยังไงกฏต้องเป็นกฏ ถึงเป็นจิ้งจอกเก้าหางต้องแสดงตัวในร่างล้ายมนุษย์พร้อมกับความสามารถหนึ่งอย่าง"อาจารย์กล่าว
"แต่ข้าไม่ มันเป็นกฏของข้าเช่นกันว่าจะไม่เผยร่างจริงให้ผู้เป็นนายได้เห็น"จิ้งจอกตัวนั้นบอก
"งั้นก็ไม่ต้องให้เขาเห็นสิ ปิดตาเขาซะ"อาจารย์บอกแล้วก็มีอาจารย์อีกคนเอาผ้ามาปิดตาเด็กชายที่ไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่
"ที่นี้ก็เผยร่างจริงได้แล้วสินะทุกๆตัว"ครูใหญ่บอกก่อนทุกตัวจะมีความเปลี่ยนแปลง เหไลือแค่จิ้งจอกที่นั่งดูอยู่
"นายด้วยจิ้งจอกคุง"คุณครูขี้เล่นคนหนึ่งเอ่ย
"....เฮ้อ"แล้วก็มีกลีบซากุระโปรยว่อนบดบังทัศณียภาพของทุกคน ก่อนจะสลายไปเผยให้เห็นเด็กหนุ่มหน้าหวาน ผมสีครีมน้ำตาล ที่แก้มทั้งสองข้างมีรอยสามเหลี่ยมคล้ายลายเสือสีทำอยู่ข้างล่ะสองเส้น ใต้ตาซ้ายมีรูปพระจันทร์เซี้ยว สวมชุดยูกาตะโบราณมีดาบเหน็บที่ข้างเอว มีหูและหางเหมือนเดิม สีหน้าบอกไม่สบอารมณ์อย่างชัดเจน
"น...น่ารัก"หมาป่ารำพึงตอนอยู่ในชุดหนังสัตว์กางเกงยาวแค่เข่ากับเสื้อเป็นเหมือนเสื้อกักมีหางและหูมีหนังสัตว์คาดหน้าผากผมยาวแล้วมัดรวบใบหน้าคมเข้ม ตาสีเหลืองเข้มเบิกกว้าง ปากอ้าค้าง
"....โอยจะน่ารักอะไรอย่างนี้"เสือดาวพึมพำ ตอนนี้อยู่ในชุดสูทสีดำตัดกับสีส้มมีหูและหางเหมือนเดิม ตาสีเหลืองเหมือนเสือดาว
"อะแฮ่มๆ ไหนลองแสดงความสามารถอย่างหนึ่งมาให้ดูสิ"ครูใหญ่ว่า
"...ข้าจะเป่าขลุ่ยให้ฟังล่ะกัน"ร่างเล็กบอกก่อนจะหยิบขลุ่ยรูปร่างแปลกๆออกมา
"นั่นอะไรน่ะ"โรนัลถามเพราะขลุ่ยนั้นเป็นรูปร่างของหัวกระโหลกตรงปลายแล้วมีมือเล็กๆพันอยู่รอบตัวขลุ่ย
"นี่คือขลุ่ยของข้า เราชาวจิ้งจอกเรียกมันว่าลัลลาบาย มันสามารถทำให้เจ้าตายได้ทันทีถ้าหากข้าต้องการ"จิ้งจอกบอกก่อนจะหาที่นั่ง
"บทเพลงกล่อม ที่ 67 สุนัขหลงทางในม่านหมอก"เมื่อริมฝีปากบางแตะตัวขลุ่ยก็เริ่มมีหมอกหนาขึ้นจนไม่สามารถมองเห็นอะไรได้ เสียงเพราะพริ้งบรรเลงออกมาในจังหวะที่สับสนและวังเวง ชวนให้ขนลุก เมื่อก้าวเดินไปทางไหนรู้สึกว่าจะมีแต่อันตราย
"พอแล้ว พอเถอะ พอที"เด็กคนหนึ่งร้องขึ้นมาแล้วเสียงบรรเลงก็หยุด่อนจะมีเสียงพูดขึ้นมาอีก
"บทเพลงกล่อม ที่ 89 งานรื่นเริงในคืนอับแสง"แล้วเสียงขลุ่ยก็ดังขึ้นอีกครั้งแต่คราวนี้เป็นท่งทำนองที่สนุกสนานม่านหมอกหายไปกลายเป็นท้องฟ้ายามราตรีแต่ไ้ซึ่งจันทราและดวงดาว มีแสงสีราวกับว่านี่คืองานเลี้ยงที่ยิ่งใหญ่อะไรซักอย่าง แต่ไม่นานเพลงก็จบลง
"นายใช้ของพวกนี้ฆ่าเราได้เรอะ"เด็กสาวคนหนึ่งเอ่ยด้วยเสียงดูแคลน
"จิ้งจอกใช้การหลอกลวง ถ้าเมื่อกี้ข้าบรรเลงเพลงไปด้วยแล้วค่อยๆหั่นเจ้าออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยกว่าเจ้าจะรู้ตัวก็เป็นหลังจากเพลงนั้นบรรเลงจบแต่นี่เป็นเพียงบทเพลงกล่อมเท่านั้น"จิ้งจอกบอก
"และข้าก็ไม่ใช่ว่าจะเก่งแต่เรื่องพวกนี้ จิ้งจอกเก้าหางอย่างเราก็มาจาจิ้งจอกธรรมดาๆที่ฝึกฝนจนแก่กล้า นับเป็นร้อยๆปีจนหางแยกออกป็นเก้าหางจนครบ แล้วอย่ามาดูหมิ่นข้า เด็กน้อย"จิ้งจอกว่าด้วยท่าทางยโส
"นายอายุเท่าไหร่ จิ้งจอก"อัลเล็นที่โดนปิดตาอยู่ถาม
"ข้าชื่อกาโอ เวลาจะคุยเรียกให้ถูกด้วย"
"เออ นั่นแหล่ะ นายอายุเท่าไหร่ กาโอ"อัลเล็นถาม
"ข้าอายุ สามหมื่นสองพันปี ปีนี้ปีที่สองพันพอดี"สิ้งเสียงหลายคนอ้าปากค้างไปแล้วเพราะมันเยอะเกิน
"ข้ากลับร่างเดิมได้รึยัง เห็นเจ้านายข้าแล้วอนาถใจ"กาโอหันไหปถามอาจารย์ใหญ่
"อ้ะ ได้ๆไปถอดผ้าออกซะ"แล้วก็มีซากุระโรยมารอบๆตัวกาโอก่อนจะสลายเหลือเพียงจิ้งจอกเก้าหางตัวน้อย
"การบ้านที่สั่งให้พวกเธอไปแต่งนิยายแฟนตาซีมาเราได้คนที่เขียนดีที่สุดแล้วนะ ครูเอาไปทำเป็นรูปเล่มแล้ววันนี้เลยเอามาแจกลองอ่านดู ว่าสนุกรึเปล่าแต่ครูว่าสายตาครูไม่มีวันพลาดแน่นอน"อาจารย์ประจำชั้นคนหนึ่งบอก ชายหนุ่มรับมาอย่างเซ็งจิตเขาเกลียดเรื่องเหนือธรรมชาติซะจริงๆ
"อ้อคูเตือนก่อนนะ นิยายเล่มนี้มันเป็นวาย และก็นางเอกเราเป็นผู้ชาย แถมยังเสน่ห์แรงอีกด้วย"อาจารย์เตือน ชายหนุ่มคนเดิมแทบอยากจะโยนทิ้งวายรึ น่าขยะแขยง แต่ทำไมนะทำไม เขาถึงอยากหยิบขึ้นมาอ่านเหลือเกิน อ่านฆ่าเวลาระหว่างรอรถกลับบ้านล่ะกัน เขาคิดก่อนจะจะพลิกกระดาษเปิดหน้าแรกออกมา
ยินดีต้อนรับสู่ Magic World
ณ โรงเรียนเซนต์ดราโกลิคที่สนาม มีนักเรียนชั้นปีสองร่วมห้าสิบคนกำลังชุมนุมกันอยู่ วันนี้เป็นวันที่พวกเขจะได้รู้ว่าสัตว์คู่หูของตัวเองนั้นเป็นตัวอะไร เพราะหลังจากได้รับมาตอนปีหนึ่งทุกตัวจะมีสภาพเป็นแมวดำทั้งหมด จนกว่าจะผ่านพิธีกรรมในวันนี้ เพื่อให้เผยร่างจริงออกมาพร้อมกับความสามารถอย่างหนึ่ง อาจารย์ใหญ่ของโรงเรียน เซนต์ดราโกลิค ก็อยู่ ณ ที่นั้นด้วย
"เอาล่ะ มิสเตอร์ เชอร์ลองค์ มองบลัง ออกมาได้"อาจารย์คนหนึ่งเรียกเด็กผู้ชายหล่อลากใส้และมั่นใจในตัวเองสูงออกมา แล้วเริ่มทำพิธีกรรมแบบธรรมดา แล้วแมวสีดำของเขาก็กลายเป็นเสือดาวตัวใหญ่
"มิสเตอร์โรนัล แมบลี"สิ้นเสียงก็มีชายหนุ่มสุดเซอร์ ดูดิบๆเถื่อนๆออกมา แล้วร่ายคาถา แมวของเขากลายเป็นหมาป่าตัวใหญ่สีน้ำตาลแดง
"มิสเตอร์ อัลเล็น สวอน"ชายหนุ่มผิวสีซีด ผมสีดำสนิท ตาสีเขียวมรกต ใบหน้าคมเข้ม ร่างกายสมส่วนก็เดินออกมาร่ายเวทมนตร์แบบธรรมดาแต่กลับไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
"หือเกิดอะไรขึ้นน่ะ"อาจารย์ถาม ครูใหญ่เริ่มมอง
"ชั้นบอกนายแล้วว่าให้ทำยังไง"แมวดำตัวนั้นบอกแล้วบิดขี้เกียจ
"ชิ"เด็กหนุ่มสบถก่อนจะถอดเสื้อแล้วกัดนิ้ว พร้อมเอาเลือดมาวาดอักขระลงบนตัวเป็นูปวงกลมสองวงซ้อนกันโดยมีตัวอักษรโบราณ
"นั่นมัน สำหรับสัตว์วิเศษนะ นั่นมันคาถาชั้นสูงที่มีพ่อมดเพียง หก คนเคยทำนะเธอจะทำอะไร"อาจารย์ร้องแต่ไม่ทันเกิดแสงสว่างออกมาจากอักขระ แมวดำตัวนั้นกระโจนเข้าไปก่อนจะออกมาทางด้านหลังเหมือนใช้ร่างเด็หนุ่มเป็นประตู ร่างที่ออกมานั้นทำให้ทุกคนอึ้งค้างไ่ว้นกระทั่งอาจารย์ใหญ่
ลำตัวสีครีมน้ำตาล ลายคาดที่ปลายหาง เหนือข้อเท้า สีดำ ลายสามเหลี่ยมที่แก้มทั้งสองข้างและหน้าผาก อย่างละสองรอย ดวงตาข้างขวาสีฟ้า ตาข้างซ้ายสีทอง มุมตาซ้ายมีรูปพระจันทร์เซี้ยวติดอยู่ใบหน้ายาวแต่ไม่มาก พอบอกได้ว่าเป็นจิ้งจอกแต่ที่สำคัญ
.
.
.
.
.
มันมีเก้าหาง!!!!!!!!!!!!!!!
"O[]O"ทุกคนอึ้งไปแล้ว แต่เจ้าตัวทำอึ้งกลับม้วนตัวลงนอน
"ไม่อยากจะเชื่อ ไม่เคยคิดมาก่อว่าจะได้เห็นจิ้งจอกเก้าหางตัวเป็นๆ"อาจารย์ใหญ่รำพึง
"แต่ยังไงกฏต้องเป็นกฏ ถึงเป็นจิ้งจอกเก้าหางต้องแสดงตัวในร่างล้ายมนุษย์พร้อมกับความสามารถหนึ่งอย่าง"อาจารย์กล่าว
"แต่ข้าไม่ มันเป็นกฏของข้าเช่นกันว่าจะไม่เผยร่างจริงให้ผู้เป็นนายได้เห็น"จิ้งจอกตัวนั้นบอก
"งั้นก็ไม่ต้องให้เขาเห็นสิ ปิดตาเขาซะ"อาจารย์บอกแล้วก็มีอาจารย์อีกคนเอาผ้ามาปิดตาเด็กชายที่ไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่
"ที่นี้ก็เผยร่างจริงได้แล้วสินะทุกๆตัว"ครูใหญ่บอกก่อนทุกตัวจะมีความเปลี่ยนแปลง เหไลือแค่จิ้งจอกที่นั่งดูอยู่
"นายด้วยจิ้งจอกคุง"คุณครูขี้เล่นคนหนึ่งเอ่ย
"....เฮ้อ"แล้วก็มีกลีบซากุระโปรยว่อนบดบังทัศณียภาพของทุกคน ก่อนจะสลายไปเผยให้เห็นเด็กหนุ่มหน้าหวาน ผมสีครีมน้ำตาล ที่แก้มทั้งสองข้างมีรอยสามเหลี่ยมคล้ายลายเสือสีทำอยู่ข้างล่ะสองเส้น ใต้ตาซ้ายมีรูปพระจันทร์เซี้ยว สวมชุดยูกาตะโบราณมีดาบเหน็บที่ข้างเอว มีหูและหางเหมือนเดิม สีหน้าบอกไม่สบอารมณ์อย่างชัดเจน
"น...น่ารัก"หมาป่ารำพึงตอนอยู่ในชุดหนังสัตว์กางเกงยาวแค่เข่ากับเสื้อเป็นเหมือนเสื้อกักมีหางและหูมีหนังสัตว์คาดหน้าผากผมยาวแล้วมัดรวบใบหน้าคมเข้ม ตาสีเหลืองเข้มเบิกกว้าง ปากอ้าค้าง
"....โอยจะน่ารักอะไรอย่างนี้"เสือดาวพึมพำ ตอนนี้อยู่ในชุดสูทสีดำตัดกับสีส้มมีหูและหางเหมือนเดิม ตาสีเหลืองเหมือนเสือดาว
"อะแฮ่มๆ ไหนลองแสดงความสามารถอย่างหนึ่งมาให้ดูสิ"ครูใหญ่ว่า
"...ข้าจะเป่าขลุ่ยให้ฟังล่ะกัน"ร่างเล็กบอกก่อนจะหยิบขลุ่ยรูปร่างแปลกๆออกมา
"นั่นอะไรน่ะ"โรนัลถามเพราะขลุ่ยนั้นเป็นรูปร่างของหัวกระโหลกตรงปลายแล้วมีมือเล็กๆพันอยู่รอบตัวขลุ่ย
"นี่คือขลุ่ยของข้า เราชาวจิ้งจอกเรียกมันว่าลัลลาบาย มันสามารถทำให้เจ้าตายได้ทันทีถ้าหากข้าต้องการ"จิ้งจอกบอกก่อนจะหาที่นั่ง
"บทเพลงกล่อม ที่ 67 สุนัขหลงทางในม่านหมอก"เมื่อริมฝีปากบางแตะตัวขลุ่ยก็เริ่มมีหมอกหนาขึ้นจนไม่สามารถมองเห็นอะไรได้ เสียงเพราะพริ้งบรรเลงออกมาในจังหวะที่สับสนและวังเวง ชวนให้ขนลุก เมื่อก้าวเดินไปทางไหนรู้สึกว่าจะมีแต่อันตราย
"พอแล้ว พอเถอะ พอที"เด็กคนหนึ่งร้องขึ้นมาแล้วเสียงบรรเลงก็หยุด่อนจะมีเสียงพูดขึ้นมาอีก
"บทเพลงกล่อม ที่ 89 งานรื่นเริงในคืนอับแสง"แล้วเสียงขลุ่ยก็ดังขึ้นอีกครั้งแต่คราวนี้เป็นท่งทำนองที่สนุกสนานม่านหมอกหายไปกลายเป็นท้องฟ้ายามราตรีแต่ไ้ซึ่งจันทราและดวงดาว มีแสงสีราวกับว่านี่คืองานเลี้ยงที่ยิ่งใหญ่อะไรซักอย่าง แต่ไม่นานเพลงก็จบลง
"นายใช้ของพวกนี้ฆ่าเราได้เรอะ"เด็กสาวคนหนึ่งเอ่ยด้วยเสียงดูแคลน
"จิ้งจอกใช้การหลอกลวง ถ้าเมื่อกี้ข้าบรรเลงเพลงไปด้วยแล้วค่อยๆหั่นเจ้าออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยกว่าเจ้าจะรู้ตัวก็เป็นหลังจากเพลงนั้นบรรเลงจบแต่นี่เป็นเพียงบทเพลงกล่อมเท่านั้น"จิ้งจอกบอก
"และข้าก็ไม่ใช่ว่าจะเก่งแต่เรื่องพวกนี้ จิ้งจอกเก้าหางอย่างเราก็มาจาจิ้งจอกธรรมดาๆที่ฝึกฝนจนแก่กล้า นับเป็นร้อยๆปีจนหางแยกออกป็นเก้าหางจนครบ แล้วอย่ามาดูหมิ่นข้า เด็กน้อย"จิ้งจอกว่าด้วยท่าทางยโส
"นายอายุเท่าไหร่ จิ้งจอก"อัลเล็นที่โดนปิดตาอยู่ถาม
"ข้าชื่อกาโอ เวลาจะคุยเรียกให้ถูกด้วย"
"เออ นั่นแหล่ะ นายอายุเท่าไหร่ กาโอ"อัลเล็นถาม
"ข้าอายุ สามหมื่นสองพันปี ปีนี้ปีที่สองพันพอดี"สิ้งเสียงหลายคนอ้าปากค้างไปแล้วเพราะมันเยอะเกิน
"ข้ากลับร่างเดิมได้รึยัง เห็นเจ้านายข้าแล้วอนาถใจ"กาโอหันไหปถามอาจารย์ใหญ่
"อ้ะ ได้ๆไปถอดผ้าออกซะ"แล้วก็มีซากุระโรยมารอบๆตัวกาโอก่อนจะสลายเหลือเพียงจิ้งจอกเก้าหางตัวน้อย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น