บทความต้องห้าม ดูไม่ได้

ลำดับตอนที่ #4 : Fic Harry Potter : Lom DM/HP

อ่านตอนแรกๆจะไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่นะคะแต่อ่านไปเรื่อยๆปริศนาจะคลายเอง
--------------------------------------------------------------------------------------------
งานเลี้ยงเต้นรำ ต้อนรับปีใหม่ของโรงเรียนคาถาพ่อมดแม่มดฮอกวอตส์
"เอาล่ะหนุ่มๆสาวๆได้เวลานับถอยหลังกันแล้ว"เสียงศาสตราจารย์ใหญ่แห่งฮอกวอตส์พูดเรียกรอยยิ้มจากเด็กๆทั้งหมดได้เป็นอย่างดี
"10"เสียงของนักเรียนดังกระหื่มนับถอยหลังสู่ต้นปีใหม่
"9"แต่หารู้ไม่ว่าสองคนในนั้นกำลังเริ่มรู้สึกแปลกๆ
"8"รู้สึกร่างกายร้อนรุ่ม และเจ็บปวด
"7"และมันกำลังทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ
"6"ร่างทั้งสองทรุดลงไปกับพื้นเพื่อนหลายคนเข้ามาถามไถ่
"5"ร่างนั้นยังไม่เข้าใจว่าตนเองต้องการอะไร
"4"จนสายตาไปหยุดที่พระจันทร์ด้านนอก
"3"อาจารย์ใหญ่และคณะอาจารย์เริ่มเห็นความผิดปกติ
"2"ทั้งสองพูดกับเพื่อด้วยน้ำเสียงที่ดูเก่าแก่
"พาข้าไปณ ที่แสงส่องถึงข้าต้องการแสงจากจันทราและดวงดารา"ร่างทั้งสองพูดอย่างร้อนรน เพื่อนที่ไม่เข้าใจยังงงแจ่ก็ทำตามแต่โดยดีทั้งสองถูกพาออกมานอกปราสาทที่แสงส่องถึงคณะอาจารย์บางส่วนก็ออกมาตาม
"1"ร่างทั้งสองกระโจนสู่แสงจันทรายามค่ำคืน
"0"ร่างทั้งสองเปลี่ยนรูปร่างไป
ในตาสีเทาและเขียวเปลี่ยนเป็นสีเหลืองดุจราชสีห์กระหายเหยื่อ
ฟันขาวเป็นระเบียบเริ่มมีเขี้ยวงอกเหมือนราชาเจ้าป่า
ปีกสีฟ้าที่มีขนาดข้างหนึ้งเท่ากับช่วงครึ่งลำตัวของร่างสูงแผ่หลากลางออกมา
ปีกสีแดงเพลิงขนาดข้างหนึ่งเท่ากับส่วนสูงทั้งหมดแผ่ออกมาแล้วคลุมตัวเอง
เล็บยาวออกมาดูแหลมคมและอันตราย
คณะอาจารย์ที่เห็นหลายคนถึงกับสลบร่างทั้งสองเหมือนกำลังร้องเรียกหาบางอย่าง ทั้งสองเหมือนถูกดึงดูดเข้าหากัน เสียงครางที่ไม่ใช่เสียงของมนุษย์ถูกคำรามออกมาทั้งสองปัดป่ายเข้าหากันแล้วร้องเรียกชื่อ
"เดรก/แฮร์รี่"

[บทนำ]

   ตอนนี้ศาสตราจารย์ทุกคนได้ถูกเรียกตัวมายังลานกกว้างหน้าโรงเรียนส่วนนักเรียนถูกต้อนให้กลับหอกันไปหมดแล้ว
"เคราเมอร์ลินเป็นพยานชั้นนึกว่าพวกเขาสูญพันธุ์ไปหมดแล้ว"มักกอลนากัลพูดด้วยเสียงที่ตกใจ
"รอมไม่ใช่จะหาได้ง่ายๆ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาสูญพันธุ์หรอกนะ มิเนอร์ว่า"ศาสตราจารย์ดัมเบิ้ลดอร์พูดด้วยน้ำเสียงที่หนักใจ
"เรายังไม่รู้เรื่องของพวกเขามากนักแต่เท่าที่ดู มิสเตอร์มัลฟอยจะเป็นโรม(ฝ่ายรุก)จากขนาดของปีกและสีของปีก ส่วนสูงและความกำยำ มิสเตอร์พอตเตอร์จะเป็นโรมี่(ฝ่ายรับ)จากขนาดของปีกท่าทาง สี ส่วนสูงและรูปร่าง ชั้นว่าพวกเขาคงต้องโดนกัักตัวไว้ที่ห้องต้องประสงค์และจับตาดูทุกอย่างหลังจากนั้นเราจะหาข้อมูลพวกนี้ให้มากขึ้นขอวานศาสตราจารย์ทุกทานด้วย ส่วนเรื่องการเรียนการสอนเราคงต้องระงับเพราะนี้เป็นเรื่องที่ใหญ่กว่าอะไรในประวัติศาสตร์ฮอกวอตส์จะมี"ดัมเบิ้ลดอร์สั่งก่อนจะพยายามเดินเข้าใกล้ทั้งสองแต่เหมือนจะไม่ได้ผล
"อย่าเข้ามาใกล้เรา เจ้ากำลังทำให้เธอกลัว"เดรโกพูดพร้อมขู่กระชับร่างบางในอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
"โอเคๆ กรุณาตามเรามาด้วย"ดัมเบิ้ลดอร์ยอมแพ้แล้วบอกให้ทั้งคู่ตามมา ด้วยสัญชาติญาณของสัตว์ทั้งคู่ก็รู้ว่าไม่มีอะไรน่ากลัว ทั้งคู่ถูกจับให้มาอยู่ที่ห้องต้องประสงค์ด้วยกันทั้งคู่ก่อนที่ทุกคนจะออกไป
"แฮร์รี่ ที่รัก ไม่มีอะไรต้องหวาดกลัวอีกแล้ว เราอยู่นี้"เดรโกพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน
"เจ้าเป็นคู่ของเรารึ"ร่างบางถามด้วยสายตาที่หวาดกลัวต่อทุกสิ่ง ซึ่งเป็นธรรมดาของโรมี่ในวัยนี่ และความทรงจำช่วงแรกๆจะยังมาไม่ครบเพราะถูกเติมเต็มด้วยเรื่องของสัญชาติญาณ แต่ไม่นานก็จะกลับมา
"ใช่เราเอง"ร่างสูงกระชับอ้อมกอดให้แน่นทั้งสองนอนลงบนพื้นหญ้าโดยรอบข้างมีลักษณะเป็นป่าทึบมีเถาวัลห้อยอยู่ระโยงระยาง
"เดรก เราเชื่อเจ้าได้รึ"ร่างเล็กถาม
"เชื่อใจเราที่รัก ข้ารักเจ้าจริงๆเนื้อคู่ของข้า"แล้วทั้งคู่ก็หลับไปในอ้อมกอดของกันและกัน

วันรุ่งขึ้นนักเรียนทุกคนต้องงงเป็นไก่ตาแตกเมื่อจู่ๆก็ถูกระงับการเรียนการสอนแถมอาจารย์ทุกคนในฮอกวอตส์กำลังค้นหาบางอย่างในห้องสมุดกันอย่างขมักเขม้นจนนักเรียนไม่กล้าใช้ห้องกันเลยทีเดียวเพราะกลัวว่าหากไปทำลายสมาธิพวกเขาอาจจะโดนไล่ออกหรือโดนสาปเลยด้วย

"นี่ อัลบัส เราได้เรื่องอีกแล้ว รอมจะรักคู่ของตนมากขนาดไม่อยากห่างกันในเวลาช่วงพันธะ และหากมีอันตรายอันใดเกิดขึ้นกับโรมี่โรมจะเป็นผู้รู้ทันที เสียงกรีดร้อง คำรามหรือร้องให้ของโรมี่โรมจะรับรู้ทุกอย่างและโรมสามารถฆ่ารอมตัวอื่นที่เข้าใกล้คู่ของตัวเองได้โดยไม่ลังเลหากรอมตัวนั้นไม่มีจุดประสงค์ที่แน่ชัดและปลอดภัย"มักกอนนากัลหยิบข้อมูลออกมาทีละน้อย เนื่องจากรอมเป็นสิ่งมีชีวิตที่หายากและหลายคนคิดว่าสูญพันธุ์เพราะเป็นสัตว์ที่ดุร้ายแต่ใจอ่อนโยนส่วนใหญ่จะเนรเทศตัวเองออกจากสังคมมนุษย์และซ่อนตัวในที่ๆไม่มีใครหาเจอ เพราะฉะนั้นคนที่รู้เรื่องพวกเขาก็จะมีน้อยเต็มทีจึงต้องอ้างอิงจากหลายๆเล่มเพื่อรวมให้เป็นข้อมูลที่สมบูรณ์

"นี่ครับอาจารย์ใหญ่ผมก็ได้เรื่องแล้ว"เสนปว่าแล้วยื่นสมุดให้

           เรมี่(ตัวเมีย)และเรม(ตัวผู้) เป็นลูกที่เกิดจากโรมี่และโรมเป็นพ่อพันธุ์ โรมี่ทุกตัวสามารถตั้งครรภ์ได้ ไม่ว่าจะเป็นตัวเมียหรือตัวผู้ แต่รอม 98% เป็นตัวผู้ โรมจะรักลูกของตัวเองมาก มากพอๆกับโรมี่ของตน และ อาหารของเรมี่หรือเรม คือเลือดของพ่อและแม่ จะหย่าต่อเมื่อมีอายุได้ 8 เดือนซึ่งจะหันมากินเนื้อสดชิ้นเล็กแทน จนกระทั่งถึง 1 ขวบจะใช้ชีวิตได้เหมือนปกติทั่วไป เรมี่และเรม จะมีนิสัยขี้สงสัย กล้าบ้าบิ่น ไม่รู้จักกลัว แต่จะไม่ทำร้ายใครนอกจากตัวเองรู้ว่ากำลังตกอยู่ในอันตรายตามสัญชาติญาณ จะกรีดร้องเสียงแสบแก้วหูออกมา เชื่อเลยว่าไม่ว่าจะอยู่ในสถานที่ไหน ในแบบไหน พ่อและแม่จะมาหาภายใน 5 นาที แม้จะกำลังโดนจับมัด หรือแม้แต่กำลังโดนถอดปีก ก็จะมาหาให้ได้ เรมี่ จะหยุดสูงที่ 170 ซ.ม เป็นอย่างสูง ซึ่งในตอนนั้นจะอายุได้ 7 ปี เรม จะหยุดสูงที่ 190 ซ.ม เป็นอย่างสูง ซึ่งในตอนนั้นจะอายุได้ 6 ปี เมื่ออายุได้ 8 ปีทั้งคู่จะหยุดการเจริญเติบโตโดยสมบูรณ์และจะอยู่ในร่างนั้นไปจนตาย
โรมี่ จะตั้งครรภ์ เพียง 2 อาทิตย์ และเมื่อคลอดลูกที่เกิดจะเติบโตอย่างรวดเร็ว ระหว่างการคลอด หากโรมี่ไม่มีคู่ของตนอยู่ด้วย ลูกที่เกิดออกมาจะตาย และเป็นไปได้มากว่า 92 %แม่จะตายตาม และ คู่ก็จะตายตามไปอีกคน
 

"โอ้ เซเวอรัสมันเป็นข้อมูลที่ดีมาก แต่เรายังขาดอีกเยอะ ทำไมตรงนี้มีคำว่าถอดปีก ถอดแล้วจะเป็นยังไง และของมิเนอร์ว่า ช่วงพันธะคืออะไร และคู่อีกทำไมตายตามทำไมไม่มีชีวิตแล้วหาครอบครัวใหม่เหมือนสัตว์ชนิดอื่น ตอนคลอดทำไมต้องอยู่กับคู่ ช่างเป็นสัตว์ที่มีแต่ปริศนา ซะจริงๆ

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป

   ในที่สุดผลของการแหกขี้ตารวบรวมข้อมูลตลอดสัปดาห์ของอาจารย์ก็ปรากฏให้เห็น แต่ก็ได้นักเรียนบางคนที่อยู่ในเหตุการณ์วันนั้นมาช่วยด้วย แฮร์รี่ก็ความทรงจำกลับมาครบหมดแล้วร่างกายเริ่มกลับสภาพกลายเป็นคนปกติได้เหมือนเดิมแล้ว เดรกก็เช่นกันแต่การทำอย่างนั้นทำให้รู้สึกอึดอัดจนแทบจะระเบิด ทั้งคู่กลับมาเรียนตามปกติ แต่ทั้งสองไม่อยู่ห่้างกันเลย แม้แต่เวลาทานอาหาร หรือเข้าห้องน้ำ ทั้งสองกลับมาใช้ชีวิตตามชปกติภาษาพูดเหมือนปกติแล้ว มีเพียงแค่ไม่กี่คนที่รู้ว่าพวกเขาไม่ปกติแล้ว

หอกริฟฟินดอร์ ห้องนั่งเล่น

"ชั้นรู้สึกจะอ้วก เฮิร์มเธอเห็นมัลฟอยไหม หึงหวง แฮร์รี่อย่างกับอะไรดี ชั้นจะบ้า"รอนว่า
"นี่รอน ที่ไปช่วยอาจารย์ถามจริงเถอะนายได้อ่านเนื้อหามันบ้างไหม"เฮอร์ไมโอนี่ถาม
"ไม่อ่ะ เจอคำว่ารอมก็ส่งให้อาจารย์ใหญ่เลย"รอนว่า
"แล้วพวกนายล่ะ"เฮอร์ไมโอนี่หันไปถาม ดีน เชมัส เนวิล ลาเวนเดอร์ และปาราวตี
"เหมือนรอนนั่นแหล่ะ"ดีนตอบแทนทุกคน
"โอเคเดี๋ยวชั้นจะอ่านให้ฟังโอเคไหม"เฮิร์มพูดแล้วหยิบหนังสือที่เหล่าอาจารย์ใช้เวลาทั้งอาทิตย์ทำมันขึ้นมา

รอมมา(ชื่อเรียกหากอยู่มากกว่า2ตัว) สัตว์วิเศษที่แสนจะอันตราย

 

รอมมา หรือ รอม เป็นสัตว์วิเศษของยุคดึกดำบรรพ์ สัตว์ชนิดนี้ถูกจัดอยู่ในหลายประเภทไม่ว่าจะเป็นประเภท นก ประเภทแมว ประเภทปลา ประเภทนักล่า สัตวกินเนื้อ และสัตว์กินพืช หรือแม้แต่จัดอยู่ในหมวดมนุษย์ สัตว์ชนิดนี้ จะขี้โมโหโดยเฉพาะ โรม (ฝ่ายรุก)จะขี้หวง

รอมจะรักคู่ของตนมากขนาดไม่อยากห่างกันในเวลาช่วงพันธะ และหากมีอันตรายอันใดเกิดขึ้นกับโรมี่(ฝ่ายรับ) โรมจะเป็นผู้รู้ทันที เสียงกรีดร้อง คำรามหรือร้องให้ของโรมี่ โรมจะรับรู้ทุกอย่างและโรมสามารถฆ่ารอมตัวอื่นที่ เข้าใกล้คู่ของตัวเองได้โดยไม่ลังเลหากรอมตัวนั้นไม่มีจุดประสงค์ที่แน่ชัด และปลอดภัย พอให้เชื่อใจได้
 

แต่สัตว์ชนิดนี้มักจะเป็นพวกสองบุคลิคหากเป็นคนแปลกหน้าหรือคนที่ไม่ไว้ใจ จะดุร้ายและน่ากลัว แต่สำหรับคนที่เป็นคนที่เชื่อใจได้จะอ่อนโยน และจิตใจดี เนื่องจากเป็นเช่นนั้นในประวัติศาสตร์จึงเห็นได้ว่ารอมมานั้นจะฆ่าคนไม่เลือกเพราะควบคุมตัวไม่ได้ ส่วนใหญ่จึงเนรเทศตัวเองออกจากเขตแดนมนุษย์ และไปอาศัยอยู่ในที่ๆเรียกว่า แดนแห่งจันทรา ซึ่งเป็นที่ลี้ลับไม่เคยมีใครได้พบเห็น

ถ้าหากโรมี่ หรือ โรม คู่ของตนเองตาย ก็จะตายตามไปในเวลาไม่ถึง 3 ชั่วโมงเพราะรอมทุกตัวนั้นรักคู่ของตนเองมากและจะมีเพียงคู่ของตนเองเพียงคนเดียวเท่านั้น รอมจะไม่นอกใจกัน และซื่อสัตย์ต่อคู่ตนเพียงคนเดียวเท่านั้น

รอมหากถูกถอดปีกแล้วก็จะไม่ต่างอะไรจากซากศพมีชีวิต ไร้ซึ่งเสียง ไร้การตอบสนอง ไร้อารมณ์ แม้แต่ดวงตา ยังไร้แวว รอมเป็นอมตะ และหากจะฆ่ารอมนั้นจุดอ่อนมีสองอย่าง ครอบครัว และ ปีก แต่หากถอดปีกไปแล้วก็สามารถนำกลับมาสมานกันได้ใหม่แต่ต้องใช้เลือดของฮิปโปกริฟ และ ยูนิคอร์อายุไม่เกิน 3 เดือนมาเป็นตัวสมาน ปีกสามารถเก็บได้ แต่หากเ็ก็บไปแล้ว บริเวณหลังจะมีเกล็ดงอกออกมา

โรมี่จะมีปีกข้างหนึ่งเท่ากับขนาดตัว ส่วนใหญ่จะมีปีกสีฟ้าอ่อนออกชมพู แต่หากมีเวทย์มากจะเป็นสีแดงเพลิง(ซึ่งหายากยิ่งไปอีก) และจะห่อหุ้มตัวไว้เหมือนเกราะป้องกันซึ่งไม่ว่าอะไรก็ทำอะไรไม่ได้ เขี้ยวและเล็บของโรมี่มีพิษมากกว่าโรมี่เพราะเป็นสัตว์ที่อ่อนแอ จึงมีสิ่งป้องกันตัวเอาไว้ ซึ่งพิษจะใช้ไม่ได้กับคู่ตัวเอง

โรม จะมีปีกข้างหนึ่งเท่ากับครึ่งลำตัว ส่วนใหญ่จะมีปีกสีเทาอมฟ้า แต่หากมีเวทย์มากจะเป็นสีน้ำเงินยามราตรี(หายากเข้าไปใหญ่) จะมีไว้สำหรับเป็นเครื่องพาหนะ และสามารถรับน้ำหนักได้ถึง 100 ตัน

หากรอมลงน้ำจะมีครึ่งร่างเป็นปลา จึงมีหลายคนคิดว่าเป็นนางเงือกพวกมักเกิ้ลจึงเขียนว่านางเงือกมีร่างกายที่สวยงาม(ทั้งๆที่ในโลกเวทย์มนตร์มันอัปลักษณ์ยิ่งกว่าอะไร)

รอมทุกตัวจะมีหน้าตาที่สะสวย และมีเสน่ห์ดึงดุดโดยไม่ตั้งใจเสมอ โดยเฉพาะช่วงเวลาพันธะ

ช่วงเวลาพันธะ เป็นคล้ายๆฤดูผสมพันธุ์ จะมีสองเดือนครั้ง ครั้งละสองวัน ซึ่งครั้งแรกของรอมต้องมีในช่วงเวลานี้เท่านั้น และหากไม่ได้รับการผสมพันธุ์กับคู่ของตนจะทรมานและอาจจะขาดใจตายได้เลย และที่สำคัญในช่วงที่มีเวลาพันธะหากผสมพันธุ์โดยไม่ป้องกัน รับรอง 100 % ว่าจะตั้งครรภ์ทันที หากถึงเวลาของช่วงนี้โรมี่จะความต้องการสูงถึงขั้นไม่อาจออกไปไหนได้ และเมื่อถึงเวลานั้น โรมจะรู้เองจากสัญชาติญาณ

เรมี่(ตัวเมีย)และเรม(ตัวผู้) เป็นลูกที่เกิดจากโรมี่และโรมเป็นพ่อพันธุ์ โรมี่ทุกตัวสามารถตั้งครรภ์ได้ ไม่ว่าจะเป็นตัวเมียหรือตัวผู้ แต่รอม 98% เป็นตัวผู้ โรมจะรักลูกของตัวเองมาก มากพอๆกับโรมี่ของตน และ อาหารของเรมี่หรือเรม คือเลือดของพ่อและแม่ จะหย่าต่อเมื่อมีอายุได้ 8 เดือนซึ่งจะหันมากินเนื้อสดชิ้นเล็กแทน จนกระทั่งถึง 1 ขวบจะใช้ชีวิตได้เหมือนปกติทั่วไป เรมี่และเรม จะมีนิสัยขี้สงสัย กล้าบ้าบิ่น ไม่รู้จักกลัว แต่จะไม่ทำร้ายใครนอกจากตัวเองรู้ว่ากำลังตกอยู่ในอันตรายตามสัญชาติญาณ จะกรีดร้องเสียงแสบแก้วหูออกมา เชื่อเลยว่าไม่ว่าจะอยู่ในสถานที่ไหน ในแบบไหน พ่อและแม่จะมาหาภายใน 5 นาที แม้จะกำลังโดนจับมัด หรือแม้แต่กำลังโดนถอดปีก ก็จะมาหาให้ได้ เรมี่ จะหยุดสูงที่ 170 ซ.ม เป็นอย่างสูง ซึ่งในตอนนั้นจะอายุได้ 7 ปี เรม จะหยุดสูงที่ 190 ซ.ม เป็นอย่างสูง ซึ่งในตอนนั้นจะอายุได้ 6 ปี เมื่ออายุได้ 8 ปีทั้งคู่จะหยุดการเจริญเติบโตโดยสมบูรณ์และจะอยู่ในร่างนั้นไปจนตาย

โร มี่ จะตั้งครรภ์ เพียง 2 อาทิตย์ และเมื่อคลอดลูกที่เกิดจะเติบโตอย่างรวดเร็ว ระหว่างการคลอด หากโรมี่ไม่มีคู่ของตนอยู่ด้วย ลูกที่เกิดออกมาจะตาย และเป็นไปได้มากว่า 92 %แม่จะตายตาม และ คู่ก็จะตายตามไปอีกคน

รอมที่มีเวทย์สูง จะสามารถเปลี่ยนร่างเป็นสัตว์อื่นหรือมนุษย์ได้

และจุดอ่อนที่ไม่ทำให้ถึงกับตาย เพียงแค่ทำให้อ่อนแรงจนไม่สามารถขัดขืนได้นั้นมีแค่ หินที่ชื่อว่า รอมมาเมเลี่ยน เหมาะใช้เป็นกรงขังเพราะหากเป็นรอมธรรมดา การแหกกรงแบบนี้ก็เหมือนกับ มนุษย์แหกกรงเหล็กด้วยมือเปล่า มีความเป็นไปได้ แต่น้อยมาก

เนื่องจากเป็นสัตว์ที่หายากเพราะฉะนั้นจึงเป็นที่ต้องการ ในองกรณ์ค้าสิ่งมีชีวิตที่ทำการอย่างผิดกฏหมายจึงตั้งค่าราคาประมูลเริ่มที่ 1,000 ล้า่น เกลเลี่ยน สำหรับ โรมที่มีร่างกายสมบูรณ์ในวัยที่ไม่ชรา 2000 ล้านเกลเลี่ยนสำหรับโรมี่ในวัยเดียวกัน 5000 ล้านเกลเลี่ยนสำหรับเรมี่ที่หย่าเลือดแล้ว 6000 ล้านเกลเลี่ยน สำหรับเรมี่ที่หย่าเนื้อสดแล้วอยู่ในวัยหยุดการเจริญเติบโต 4000 ล้านเกลเลี่ยนสำหรับเรมที่หย่าเลือด 5000 ล้านเกลเลี่ยนสำหรับเรมที่หย่าเนื้อสดกำลังหยุดโต ส่วนรอมชราจะอยู่ในราคา 500 ล้านเกลเลี่ยนขึ้นไป

ปุ

เฮอร์ไมโอนี่ปิดหนังสือเล่มหนาลง
"และเท่าที่ชั้นเห็น ปีกของแฮร์รี่เป็นสีแดงของมัลฟอยเป็นสีน้ำเงินเธอรู้ความหมายไหม"เฮอร์ไมโอนี่ถาม
"แฮร์รี่เป็นโรมี่ส่วนมัลฟอยเป็นโรมน่ะสิ"ดีนพูด
"ใช่และชั้นเชื่อว่าสองคนนั้นเป็นคู่กัน สังเกตุจากการคลานไปกอดกันกลมแถมยังหวานจนน้ำตาลขึ้นแบบนั้น"ลาเวนเดอร์ว่าบ้าง
"ที่เห็นแฮร์รี่เป็นเกย์ชั้นขอทำใจก่อนแต่นึกภาพแฮร์รี่ต้องท้องชั้นจะเป็นลม"รอนพูดแล้วกุมขมับ
"แต่ที่ว่าพวกแฮร์รี่เป็นรอมชั้นแทบไม่อยากเชื่อ แปลว่าเขาปิดบังเรามาตลอดงั้นหรอ"เชมัสถาม
"เปล่า ในหนังสือเขียนบอกว่า มีรอมบางพวกที่เกิดไปหลงรักมนุษย์และมีลูกขึ้นมาแต่ลูกนั้นจะเป็นเลือดผสมทำให้ใช้ชีวิตอย่างมนุษย์ปกติ จนกระทั่งผ่านไปถึงรุ่นที่สิบ ก็จะเป็นพวกเลือดแท้ และจะไม่รู้ตัวจนกว่าจะเข้าสู่ปีืที่ 16 ของการมีชีวิตอยู่"เฮอร์บอก
"นั่นเป็นหลักฐานที่ดีว่าทำไมคืนนั้นแฮร์รี่กับมัลฟอยถึงดูแปลกๆไป"ปาราวตีว่าบ้าง
"ชั้นว่าคงจะได้เห็นคนอ้วกแตกกันเป็นแถบเลยมั้ง อ้อ และก็มีบางคนคิดว่า รอมดูดวงได้จากดวงดาว และเป็นเทพแห่งความรักอีกด้วย"ลาเวนเดอร์พูดเพ้อในช่วงหลังๆ
"แต่ชั้นว่าเป็นข้อยกเว้นของสองคนนี้ในหัวข้อเทพแห่งความรักนะเพราะคงสนใจกันแค่สองคนน่ะ"รอนว่าแล้วยัดพายเข้าปาก

วันรุ่งขึ้น วิชาปรุงยา

   วันนี้สเนปมาเข้าสอนด้วยท่าทางเดิมๆไม่รู้เพราะชินที่จะเปิดประตูด้วยอวัยวะส่วนล่างแทนจะเป็นมือซึ่งนักเรียนก็ชินกันแล้วจะมีก็แต่เนวิล ที่สะดุ้งทุกครั้ง กับแฮร์รี่ ที่ขี้ระแวงกว่าเดิม รวมไปถึงประสาทสัมผัสดีขึ้นด้วย
"เซเวอรัส สเนป เจ้าเปิดประตูด้วยมือไม่ได้รึ ไม่เห็นรึไร เจ้าทำคนของเรากลัวหรือต้องให้เรา ฉีกขาเจ้าออกมาเจ้าถึงจะเข้าใจ"เดรโกพูดทำเอาหลายคนหัวเราะกับอาการเหวอที่เกิดขึ้นอย่างกระทันหันของสเนป ก่อนจะตีหน้าขรึมดังเดิมแล้วสั่งงาน
"พวกเธอจดรายงานบนกระดานแล้วลงมือทำซะให้เสร็จภายในคาบนี้"เซเวอรัสสั่งงาน แล้วนั่งมอง นักเรียนทุกคนเงยขึ้นมามองบนกระดานเห็นเขียนอยู่โต้งๆว่า น้ำยาตายทั้งเป็นแล้วด้านล่างเป็นสัจจะเซรุ่มแต่ดอกจันว่าแค่จดยังไม่ต้องทำ
"แฮร์รี่ ทำเป็นไหม เดี๋ยวชั้นสอน"เดรโกถาม แฮร์รี่ที่กำลังมองไปรอบๆพร้อมมีดที่จะหั่นอะไรบางอย่างอยู่ในมือ
"ไม่เป็นไร ชั้นทำได้"แฮร์รี่ตอบก่อนจะก้มลงไปทำงานของตนเอง เห็นได้ชัดว่าแฮร์รี่ทำไปทุกอย่างนั่นแตกต่างจากคนอื่น อาจเป็นเพราะสัญชาติญาณรึไรไม่ทราบ แต่ผลที่ออกมานั้นทำให้สเนปพอใจถึงกับเอ่ยปากชม

วิชา การบิน มาดามฮูซ
"พวกเธอลองบินวนไปรอบๆหรือเล่นท่าให้ชั้นดูสิ"มาดามฮูซว่านักเรียนทุกคนขาก็ลอยจากพื้นแล้วขึ้นสูงขึ้นเรื่อยๆแล้วตอนนี้แฮร์รี่ก็หยุดมองไปรอบๆเห็นบางคนพยายามบินหมุนตัว ยืนบนไม้ และอีกมากมายให้อาจารย์ดู เขาก็คิดว่าแล้วเขาจะเอายังไงดีแล้วก็คิดออกโดยการบนลงต่ำที่สุดทำให้สายตามาหยุดที่เขาเพราะตอนนี้ทุกคนอยู่สูงกันหมด เขาบินขึ้นสูงอย่างรวดเร็วด้วยท่าหมุนเกลียวอย่างหวาดเสียวจนเดรโกเป็นห่วงเมื่อมาสูงพอแล้วก็ปล่อยมือข้างหนึ่งแล้วหมุนตัวอยู่รอมไม่กวดแล้วควบมันพาดิ่งลงโดยไม่ลดความเร็วแม้แต่น้อยทำเอาเดรโกใจสั่นวูบ แต่แล้วก็ดันหน้าไม้กวดขึ้นขนานกับพื้นแล้วทรงตัวบนไม้ก่อนบังคับให้มันบนขึ้นอีกครั้งแล้วก็หยุด หลายคนถึงกับปรบมือให้อย่างชื่นชม แต่แล้วก็มีคนหมั่นใส้ บินเฉียดให้แฮร์รี่ตกจากไม้ซึ่งตอนนี้ถือว่าอยู่สูงมาก เดรโกก็เผลอกางปีกไปรับเอาไว้ แต่แฮร์รี่เองก็กางปีสีแดงเพลิงของตัวเองไว้แล้วแต่ตัวสั่นเทาปีกก็เหมือนจะเสียสมดุลเพราะอาการสั่นนั้นมัลฟอยรีบเข้าไปพยุงร่างเล็กขดตัวอยู่ใต้ปีกเอามันมากางไว้เป็นเกราะป้องกัน
"ใครที่จงใจเฉียดเขาเมื่อกี้"มาดามฮูซถาม
"คนนี้ค่ะอาจารย์"เฮอร์ไมโอนี่ชี้ไปทางเด็กสลิธีรินคนหนึ่งเดรโกไม่รอช้าตรงไปหาคนๆนั้นทันที
"เจ้าบังอาจมาก ข้าจะฉีกร่างเจ้าเป็นชิ้นๆ"เดรโกเงื้อเล็บขึ้นสูงกำลังจะตะปบแต่ก็ชะงักค้างเมื่อได้ยินเสียงเข้ามาเหมือนมีหัวใจอีกดวงอยู่ภายในร่างของเขา เป็นเสียงครางอย่างหวาดกลัวของคู่เขา เดรโกรีบเข้าไปหาร่างบางทันทีพยายามกล่อมให้เอาปีกเก็บจนสำเร็จเมื่อร่างเล็กเห็นชายตรงหน้าก็พุ่งเข้ากอดด้วยร่างกายอันสั่นเทิ่มไม่หยุด เดรโกรีบพาร่างบางไปที่ห้องพยาบาลเพราะกลัวจะเป็นอะไร
"ชั้นว่าพวกเธอคงตกใจมากเดี๋ยวชั้นจะอธิบายเอง"เฮอร์ไมโอนี่บอกแล้วเริ่มอธิบายให้เด็กพวกนั้นฟัง

สรุปแล้วปีหกของบ้านกริฟฟินดอร์กับสลิธีรินต้องเรียนด้วยกันทุกคาบเพราะอยากจำกัดข่าวไว้แค่นั้น

ตอนกลางวันที่ห้องโถงใหญ่

"มิสเตอร์มัลฟอยมานี่สิ"อาจารย์ใหญ่เรียกมัลฟอยให้ไปที่โต๊ะทานเข้าของอาจารย์
"ครับศาสตราจารย์"มัลฟอยขาน
"เอ่อ แล้วช่วงพันธะของแฮร์รี่เริ่มรึยัง ถ้าเริ่มแล้วชั้นอณุญาติให้พวกเธอหยุดเรียนได้นะ"ดัมเบิ้ลดอร์กระซิบถาม
"ยังครับแต่ใกล้แล้ว ผมรู้โดยสัญชาติญาณ"เดรโกตอบแล้วเดินกลับโต๊ะบ้านตัวเอง ทุกอย่างเป็นไปอย่างปกติจนกระทั่งวันหนึ่ง

ระหว่างทางกลับห้อง

"โอ๊ย เดรก เราปวดท้อง"จู่แฮร์รี่ก็ตัวงอ เดรโกลนลานแล้วสำรวจดูก่อนจะรู้ว่าเวลาพันธะของแฮร์รี่มาถึงแล้ว
"มาแล้วแฮร์รี่ เวลาพันธะของเธอมาแล้ว"เดรโกก้มลงจูบที่ท้องน้อยแฮร์รี่เบาๆทำให้ร่างบางเขินอาย อาจารย์ที่ผ่านมาเห็นก็รีบไปรายงานอาจารย์ใหญ่ทันที ก่อนที่จะถึงห้อง ยังไม่ทันได้เข้าไปทั้งสองก็ถูกจับแยกกันทั้งมัลฟอยและแฮร์รี่โดนปลอกคอที่ทำจากหิน รอมมาเมเลี่ยนล๊อกคอเอาไว้ก่อนจะเอาไปขังไว้ที่กลางสนาม โดยให้ทั้งสองอยู่ฝั่งตรงกันข้ามกันกรงสี่เหลี่ยมถูกสร้างมาจากหินรอมมาเมเลี่ยนทำให้ทั้งสองไม่สามารถจัดการได้ง่ายๆเหมือนเหล็กธรรมดา
"เดรก/แฮร์รี่"ทั้งสองเรียกชื่อกันแล้วพยายามปีนป่ายหากันและเมื่อเวลาผ่านไปชั่วโมงหนึ่ง แฮร์รี่ได้เข้าช่วงพันธะอย่างสมบูรณ์ทำให้ทรมานยิ่งขึ้น ทั้งสองกรีดร้องเป็นภาษาที่ไม่รู้จักเสียงร้องของสัตว์ที่น่าหวาดกลัวทำให้เด็กเกือบทุกคนมุดเตียงทันที ยกเว้นก็แต่เด็กปีหกบ้านสลิธีรินกับกริฟฟินดอร์ที่ออกมาดูด้วยโดยอจารย์ห้ามไม่ได้
"ตาแก่เฮงซวย รีบปล่อยเราเดี๋ยวนี้ไม่เห็นรึ ว่าเธอกำลังทรมานเธอจะตายนะตาแก่เฮงซวย ข้าจะฆ่าเจ้าซะ"เดรโกประทุษร้ายกรงอย่างบ้าคลั่งเสียงกรีดร้องของแฮร์รี่ดังขึ้นและแลดูเจ็บปวดขึ้น เฮอร์ไมโออนี่มองอย่างสงสารแล้วหันไปซบอกรอนหลบภาพตรงหน้า
"โธ่เว้ย"เดรโกโกรธถึงขีดสุดเปลี่ยร่างเป็นรอมพร้อมกับแฮร์รี่ที่ไกล้จะถึงขีดสุดแล้วเปลี่ยนร่างเป็นรอมเช่นกัน เดรโกเริ่มกัดแล้วพุ่งใส่กรงรอมมาเมเลี่ยนจนร่างกายเขามีเลือดซิบแต่มันก็คุ้มที่กรงนั้นพังได้เขาเข้าไปทำลายกรงนั้นอีกครั้งก่อนจะอุ้มแฮร์รี่บินออกนอกลานปราสาทไป