ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2:เหตุการณ์ที่น่าสะพรึง
วันใหม่
"คุณหนูครับ คุณหนู"เสียงหวานที่อยากได้ยินมาตลอดช่วงเย็นดังขึ้น เหล่าเด็กหนุ่มหันไปมองอย่างรวดเร็วคอแทบหัก
"ซาวาดะ รีบร้อนมาเชียว มีอะไรรึเปล่า"เด็กสาวถามอย่างสงสัย
"แฮ่กๆๆๆ ท่าน..ประธาน....ให้มาเรียกไป แฮ่ก ที่ห้องน่ะครับ"ร่างเล็กๆนั้นหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนใบหน้าแดงซ่านด้วยอาการเลือดลมสูบฉีด ริมฝีปากเผยอหายใจ จนพวกคุณแอบคิดว่าถ้าผ้าหลุดลุ่ยอีกนิด คงคิดไปไกลแล้ว
"หรอ รอฉันอยู่ตรงนี้น่ะ ซาวาดะ"ยูนิบอกก่อนจะเดินไป พ่อบ้านหนุ่มโค้งรับคำสั่งก่อนจะรออย่างสงบเสงี่ยม
"นี่...ไอ้สวะ"เสียงเข้มกรชากถาม
"ค..ครับ?"ด้วยว่ากำลังเหม่อลอยจึงมีอาการสะดุ้งเล็กน้อยแล้วหันไปถาม
"อยู่เฉยๆสิ"ซันซัสบอก แล้วจ้องเข้าไปในดวงตาสีเข้มนั้นอย่างนิ่งงันกวาดสายตาไตั้งแต่หัวจรดเท้า ยิ่งมองไปยังริมฝีปากอ่มๆนั้น ภายในอกก็เต้นถี่เร็วขึ้นเรื่อยๆ เลือดลมสูบฉีด จนหูแดงไปหมด
ปึง
ซันซัสทุบโต๊ะ อย่างแรงหนึ่งที เพื่อสลัดความคิดบ้าๆนั้นออกไป ก่อนจะคว้ามือของร่างเล็กหมายจะให้ไปอยู่ที่ๆจะได้อยู่กันสองต่อสอง
ปั๊ก ผลั๊ว ฟ้าว ปึก
"อั่ก"ขาเล็กๆนั้นเตะตัดข้อพับชายหนึ่งก่อนจะจับทุ่มลงกับพื้นอย่างแรง
"ขอโทษนะครับ แต่ผมไม่ชอบให้ใครที่ไม่ใช่คนของตระกูล จิสโรเนโร่จับแตะต้องร่างกาย...มันน่าขยะแขยง"ดวงตาสีน้ำตาลมองต่ำอย่างดูหมิ่น ใบหน้าเย็นชาปรากฏขึ้น ก่อนจะหมุนตัวหันหลังให้ทุกคน ใบหน้าหวานเปลี่ยนเป็นแดงซ่าน สัมผัสที่รุนแรงแต่แฝงด้วยความอ่อนโยนที่จับมือของตนนั้นยังคงตราตรึงอยุ่ จนร่างกายทั้งร่างอ่อนไหว
"สึนะ"เสียงเข้มที่ทำให้ขนทั้งร่างหายของเขาลุกเกลียวดังขึ้น
"ค..ครับ หัวหน้าพ่อบ้าน"เสียงที่ยิ่งฟังก็รู้ได้ว่าสั่นเทา กับปฏิกิริยาหวาดหวั่นนั้น ทำให้ชายหนุ่มเกิดอาการไม่พอใจขึ้นมา มือแกร่งที่ล้วงกระเป๋าอยู่จิกเข้าหากันแน่น
"มากับฉัน"เสียงเรียบนิ่งแต่แฝงความโมโหเอาไว้ดังขึ้น ใบหน้าหวานซีดเผือด ขาเล็กๆนั้น ก้าวสั่นไปหาชายที่เรียกตน
"เดี๋ยว"มือแกร่งของซันซัสคว้าสึนะไว้แล้วดึงเข้าสู่อ้อมกอด
"เขาไม่อยากไป นายก็ไม่ควรจะบังคับเขา"เสียงเข้มพูด แล้วมองไปยังชายรุ่นพี่ตรงหน้าด้วยสายตาไม่าจจะคาดเดา เจ้าตัวเล็กในอ้อมกอดของเขาเบิกตากว้าง อย่างอึ้งและตะลึง
"สึนะ มาเร็ว"เสียงโทนนั้นดูจะใจดีกว่าเดิม แต่บ่งบอกได้ว่าสิ่งที่เขาจะได้เจอต่อจากนี้ รุนแรงกว่าเดิมหลายเท่า
"ไม่ต้องไปไอ้เปี๊ยกถ้าแกไม่อยากไป"อ้อมกอดนั้นกระชับแน่นขึ้น ร่างบางเริ่มจะลังเลและสับสน ว่าควรจะไปหรือไม่ ใจหนึ่งก็ไม่อยากจะไปเจอเหตุการณ์เลวร้ายในตอนนี้ อีกใจหนึ่งก็คิดว่า หากไม่ไปตอนนี้ ก็อาจจะเจอเรื่องที่เลวร้ายกว่านี้ที่คฤหาสน์อยู่ดี ไม่ว่าทางไหน ก็น่ากลัวทั้งสิ้น
"มึงจะมาไม่มาห๊ะ ไอ้เด็กเวร!!"ร่างเล็กนั้นสะดุ้งเฮือก ปฏิกิริยาตอบสนองคือการพลั่กซันซัสออก่างแล้ววิ่งไปหา รีบอร์นทันที เสียงตวาทนั้นเป็นสัญญาณอย่างดีว่าเขาไม่รอดแน่
ฟึ่บ
"มึงต้องให้กูตวาดแบบนี้ใช่ไหมห๊ะ!!!"มือแกร่งขยุ้มเส้นผมสีน้ำตาลนั้นอย่างแรงแล้วลากไปแบบไม่สนใจ
"อึก หัวหน้าพ่อบ้าน ผมเจ็บ ได้โปรด ยกโทษให้ผมด้วย"ร่างเล็กร้องวิงวอนไปตลอดทาง แต่ที่ได้กลับมาคือฝ่าเท้างามๆที่ตวัดอย่างแรง
"กูบอกมึงแล้วใช่ไหม ว่าถ้ากูเห็นแบบนี้อีกมึงจะเป็นยังไง"มือแกร่งยังคงขยุ้มเส้นผมนุ่มๆนั่นแล้วลากไปตลอดทาง ส่วนคนที่เหลือก็ได้แต่ยืนมอง เพราะถ้าเข้าไปก้าวก่าย กลัวร่างเล็กๆนั้นจะเจอหนักกว่าเดิม
ห้องเก็บของเก่าของโรงเรียน
ปึง ปั่ก ปึง แกร๊ก
เมื่อประตูเปิดออกร่างเล็กๆนั้นก็โดนเหวี่ยงเข้ามาในห้องอย่างแรง ก่อนประตูจะปิดลงอย่างรวดเร็วแล้วล๊อก
"กูบอกว่ามึงอย่างยั่วใครเขาไปทั่วจำไม่ได้รึไง"ขาแกร่ง เตะอัดกลางลำตัวของร่างบาง เจ็บจนจุก พูดอะไรไม่ออก
"ผ..ผมขอโทษ"เสียงหวานพร่าเอ่ยออกไป
"ถ้าขอโทษแล้วเรื่องมันจบ จะมีตำรวจไว้ประดับหาอะไรห๊ะ"ขาเรียวถูกลากมาใกล้ๆ
เนื้อหาต่อไปนี้ เหมาะกับเด็กวัย 18+ อาจมีเนื้อหาที่ต้องใใช้วิจารญาณในการรับชม
ดวงตาสีแดงเพลิง จับจ้องมาจากรูหน้าต่างเล็กๆ เบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจ มาสบกับดวงตาสีดำสนิท ที่แฝงแววเยาะเย้ย ด้วยรู้ว่าเขาอยู่ตรงนั้น มุมปากยกยิ้มขึ้นดุจปีศาจที่กำลังกัดกินดวงวิญญาณที่หอมหวานยั่วปีศาจอีกตนที่ไม่ได้ลิ้มลอง ลิ้นซากจับร่างเล็กๆนั้นหันมาประกบจูบ อย่างเร่าร้อน ดวงตาสีเพลิงจำต้องเบือนหน้าหนี ด้วยความรู้สึกเจ็บแปลีบๆที่หน้าอกตำแหน่งหัวใจ ทั้งๆที่การกระทำที่เห็นมาตั้งแต่ต้นก็บอกอยู่แล้วว่าร่างเล็กจำต้องยอม แต่ก็ทรมานจนใจแทบจะขาด
ร่างอันใหญ่โต ทรุดลงนั่งกับพื้น มือทั้งสองข้างแก้เข็มขัดของตนเองออกแล้วรูดซิบลง ฟังเสียงหวานที่ครางกระเส่านั้นเป็นตัวนำพา แล้วมือก็ค่อบๆเคลื่อนไหวไปตามอารมณ์
"อืม...ไอ้เปี๊ยก"
"คุณหนูครับ คุณหนู"เสียงหวานที่อยากได้ยินมาตลอดช่วงเย็นดังขึ้น เหล่าเด็กหนุ่มหันไปมองอย่างรวดเร็วคอแทบหัก
"ซาวาดะ รีบร้อนมาเชียว มีอะไรรึเปล่า"เด็กสาวถามอย่างสงสัย
"แฮ่กๆๆๆ ท่าน..ประธาน....ให้มาเรียกไป แฮ่ก ที่ห้องน่ะครับ"ร่างเล็กๆนั้นหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนใบหน้าแดงซ่านด้วยอาการเลือดลมสูบฉีด ริมฝีปากเผยอหายใจ จนพวกคุณแอบคิดว่าถ้าผ้าหลุดลุ่ยอีกนิด คงคิดไปไกลแล้ว
"หรอ รอฉันอยู่ตรงนี้น่ะ ซาวาดะ"ยูนิบอกก่อนจะเดินไป พ่อบ้านหนุ่มโค้งรับคำสั่งก่อนจะรออย่างสงบเสงี่ยม
"นี่...ไอ้สวะ"เสียงเข้มกรชากถาม
"ค..ครับ?"ด้วยว่ากำลังเหม่อลอยจึงมีอาการสะดุ้งเล็กน้อยแล้วหันไปถาม
"อยู่เฉยๆสิ"ซันซัสบอก แล้วจ้องเข้าไปในดวงตาสีเข้มนั้นอย่างนิ่งงันกวาดสายตาไตั้งแต่หัวจรดเท้า ยิ่งมองไปยังริมฝีปากอ่มๆนั้น ภายในอกก็เต้นถี่เร็วขึ้นเรื่อยๆ เลือดลมสูบฉีด จนหูแดงไปหมด
ปึง
ซันซัสทุบโต๊ะ อย่างแรงหนึ่งที เพื่อสลัดความคิดบ้าๆนั้นออกไป ก่อนจะคว้ามือของร่างเล็กหมายจะให้ไปอยู่ที่ๆจะได้อยู่กันสองต่อสอง
ปั๊ก ผลั๊ว ฟ้าว ปึก
"อั่ก"ขาเล็กๆนั้นเตะตัดข้อพับชายหนึ่งก่อนจะจับทุ่มลงกับพื้นอย่างแรง
"ขอโทษนะครับ แต่ผมไม่ชอบให้ใครที่ไม่ใช่คนของตระกูล จิสโรเนโร่จับแตะต้องร่างกาย...มันน่าขยะแขยง"ดวงตาสีน้ำตาลมองต่ำอย่างดูหมิ่น ใบหน้าเย็นชาปรากฏขึ้น ก่อนจะหมุนตัวหันหลังให้ทุกคน ใบหน้าหวานเปลี่ยนเป็นแดงซ่าน สัมผัสที่รุนแรงแต่แฝงด้วยความอ่อนโยนที่จับมือของตนนั้นยังคงตราตรึงอยุ่ จนร่างกายทั้งร่างอ่อนไหว
"สึนะ"เสียงเข้มที่ทำให้ขนทั้งร่างหายของเขาลุกเกลียวดังขึ้น
"ค..ครับ หัวหน้าพ่อบ้าน"เสียงที่ยิ่งฟังก็รู้ได้ว่าสั่นเทา กับปฏิกิริยาหวาดหวั่นนั้น ทำให้ชายหนุ่มเกิดอาการไม่พอใจขึ้นมา มือแกร่งที่ล้วงกระเป๋าอยู่จิกเข้าหากันแน่น
"มากับฉัน"เสียงเรียบนิ่งแต่แฝงความโมโหเอาไว้ดังขึ้น ใบหน้าหวานซีดเผือด ขาเล็กๆนั้น ก้าวสั่นไปหาชายที่เรียกตน
"เดี๋ยว"มือแกร่งของซันซัสคว้าสึนะไว้แล้วดึงเข้าสู่อ้อมกอด
"เขาไม่อยากไป นายก็ไม่ควรจะบังคับเขา"เสียงเข้มพูด แล้วมองไปยังชายรุ่นพี่ตรงหน้าด้วยสายตาไม่าจจะคาดเดา เจ้าตัวเล็กในอ้อมกอดของเขาเบิกตากว้าง อย่างอึ้งและตะลึง
"สึนะ มาเร็ว"เสียงโทนนั้นดูจะใจดีกว่าเดิม แต่บ่งบอกได้ว่าสิ่งที่เขาจะได้เจอต่อจากนี้ รุนแรงกว่าเดิมหลายเท่า
"ไม่ต้องไปไอ้เปี๊ยกถ้าแกไม่อยากไป"อ้อมกอดนั้นกระชับแน่นขึ้น ร่างบางเริ่มจะลังเลและสับสน ว่าควรจะไปหรือไม่ ใจหนึ่งก็ไม่อยากจะไปเจอเหตุการณ์เลวร้ายในตอนนี้ อีกใจหนึ่งก็คิดว่า หากไม่ไปตอนนี้ ก็อาจจะเจอเรื่องที่เลวร้ายกว่านี้ที่คฤหาสน์อยู่ดี ไม่ว่าทางไหน ก็น่ากลัวทั้งสิ้น
"มึงจะมาไม่มาห๊ะ ไอ้เด็กเวร!!"ร่างเล็กนั้นสะดุ้งเฮือก ปฏิกิริยาตอบสนองคือการพลั่กซันซัสออก่างแล้ววิ่งไปหา รีบอร์นทันที เสียงตวาทนั้นเป็นสัญญาณอย่างดีว่าเขาไม่รอดแน่
ฟึ่บ
"มึงต้องให้กูตวาดแบบนี้ใช่ไหมห๊ะ!!!"มือแกร่งขยุ้มเส้นผมสีน้ำตาลนั้นอย่างแรงแล้วลากไปแบบไม่สนใจ
"อึก หัวหน้าพ่อบ้าน ผมเจ็บ ได้โปรด ยกโทษให้ผมด้วย"ร่างเล็กร้องวิงวอนไปตลอดทาง แต่ที่ได้กลับมาคือฝ่าเท้างามๆที่ตวัดอย่างแรง
"กูบอกมึงแล้วใช่ไหม ว่าถ้ากูเห็นแบบนี้อีกมึงจะเป็นยังไง"มือแกร่งยังคงขยุ้มเส้นผมนุ่มๆนั่นแล้วลากไปตลอดทาง ส่วนคนที่เหลือก็ได้แต่ยืนมอง เพราะถ้าเข้าไปก้าวก่าย กลัวร่างเล็กๆนั้นจะเจอหนักกว่าเดิม
ห้องเก็บของเก่าของโรงเรียน
ปึง ปั่ก ปึง แกร๊ก
เมื่อประตูเปิดออกร่างเล็กๆนั้นก็โดนเหวี่ยงเข้ามาในห้องอย่างแรง ก่อนประตูจะปิดลงอย่างรวดเร็วแล้วล๊อก
"กูบอกว่ามึงอย่างยั่วใครเขาไปทั่วจำไม่ได้รึไง"ขาแกร่ง เตะอัดกลางลำตัวของร่างบาง เจ็บจนจุก พูดอะไรไม่ออก
"ผ..ผมขอโทษ"เสียงหวานพร่าเอ่ยออกไป
"ถ้าขอโทษแล้วเรื่องมันจบ จะมีตำรวจไว้ประดับหาอะไรห๊ะ"ขาเรียวถูกลากมาใกล้ๆ
เนื้อหาต่อไปนี้ เหมาะกับเด็กวัย 18+ อาจมีเนื้อหาที่ต้องใใช้วิจารญาณในการรับชม
ดวงตาสีแดงเพลิง จับจ้องมาจากรูหน้าต่างเล็กๆ เบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจ มาสบกับดวงตาสีดำสนิท ที่แฝงแววเยาะเย้ย ด้วยรู้ว่าเขาอยู่ตรงนั้น มุมปากยกยิ้มขึ้นดุจปีศาจที่กำลังกัดกินดวงวิญญาณที่หอมหวานยั่วปีศาจอีกตนที่ไม่ได้ลิ้มลอง ลิ้นซากจับร่างเล็กๆนั้นหันมาประกบจูบ อย่างเร่าร้อน ดวงตาสีเพลิงจำต้องเบือนหน้าหนี ด้วยความรู้สึกเจ็บแปลีบๆที่หน้าอกตำแหน่งหัวใจ ทั้งๆที่การกระทำที่เห็นมาตั้งแต่ต้นก็บอกอยู่แล้วว่าร่างเล็กจำต้องยอม แต่ก็ทรมานจนใจแทบจะขาด
ร่างอันใหญ่โต ทรุดลงนั่งกับพื้น มือทั้งสองข้างแก้เข็มขัดของตนเองออกแล้วรูดซิบลง ฟังเสียงหวานที่ครางกระเส่านั้นเป็นตัวนำพา แล้วมือก็ค่อบๆเคลื่อนไหวไปตามอารมณ์
"อืม...ไอ้เปี๊ยก"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น