[Au Fic]{khr}รักลุ้นๆของคุณพ่อบ้าน

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1:พ่อบ้านตระกูล จิสโรเนโร่

  "อะไรน่ะ ฝูงคนตรงนั้น"เบลพูดแล้วมองลงไปจากหน้าต่าง

  "เหมือนฝูงหมารุมกินอาหารเลยนะครับนั่น"ฟรานบอก

  "พวกนายไม่รู้สินะ มีนักเรียนใหม่ย้ายมาสองคน คนหนึ่งเป็นคุณหนูสุดแสนจะน่ารักของตระกูล จิสโรเนโร่น่ะ ที่พวกนักเรียนหญิงกรี๊ดกร๊าดกันนั่นเป็นพ่อบ้านของเธอน่ะ ชื่อซาวาดะ สึนะโยชิ ถึงเป็นผู้ชายแต่น่ารักมาก ดูดี มีสเน่ห์มาก ผู้หญิงพวกนั้นเลยติดกันแจ"เพื่อนในห้องคนหนึ่งพูด

  "อ๋อ หรอ"สปาน่าขานรับก่อนจะมองลงไปเหมือนทุกๆคน ไม่นานเกินรอก็มีรถคันหรูขับมาจอด

  "กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ท่านซาวาดะ"เสียงกรี๊ดกร๊าดดังสนั่นเมื่อร่างเพรียวก้าวลงมาจากรถ แล้วเดินอ้อมไปเปิดประตูให้คุณหนูของตนอย่างนอบน้อม

  "..."พวกที่อยู่ด้านบนอึ้งกับสิ่งที่เห็นไปเรียบร้อย ผมสีน้ำตาลฟูๆรากไทรถึงกลางหลัง ที่ถูกมัดรวมขึ้นด้วยริบบิ้นสีแดงเล็กๆ ชุดสูทพ่อบ้านสีดำสนิที่สวมทับเชิ้ตสีขาวสว่างขับให้ดูดีขึ้น ดวงตาที่เรียวสวยแล้วแวววาว นัยร์ตากลมสวย จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากอมชมพูด ดูแล้วน่ารักเสียยิ่งกว่าดาราเสียอีก

เมื่อโรงเรียนเข้า

  "ทำไมไม่มีใครบอกว่าเขาเรียนห้องนี้ เว้นเฮ้ย"โคโรเนโร่กระซิบถามกันในกลุ่ม

  "จะไปตรัสรู้กับเอ็งไหมครับ"เบียคุรันบอก

  "เงียบน่า มันหนวกหู"ซันซัสบ่นเล็กน้อย ก่อนพวกเขาจะคอยแอบแหล่ทองเด็กหนุ่มพ่อบ้านที่นั่งเรียนไม่ห่างจากพวกเขามากนัก

ตอนพักกลางวัน

  "ป้อนฉันทีซิ"เบียคุรันพูดบอกสึนะที่นั่งอยู่ด้วยกัน

  "....อ...อ้าปากสิครับ"สึนะป้อนให้ตามคำสั่ง

  "ไม่เอาหางเสียงต้อง ค่ะ สิ"

  "อ...อ้าปากสิค่ะ ค..คุณชาย"สึนะพูดลอดไรฟันแล้วยิ้มไปให้

ถ้าถามว่าทำไมเป็นแบบนี้ ย้อนกลับไปอีกสักพัก

เมื่อ 15 นาที ที่แล้ว

  "อาหารวันนี้ คือ ลาซานญ่า ที่พึ่งทำเสร็จใหม่ๆ ของหวานเป็น เค้กสตอร์เบอรี่ ทานคู่กับชาเอิร์ลเกรย์ จะให้อร่อยมากเลยนะครับ"สึนะบอกแล้วยิ้มหวานให้เพื่อนของคุณหนูตน

  "ไปพักเถอะจ๊ะ"ยูนิบอก ร่างบางๆนั้นโค้งรับเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปนั่งอีกโต๊ะที่อยู่ใกล้ๆ

  "นี่ๆ ชื่ออะไรหรอ"จู่ๆเด็กหนุ่มผมขาวก็เข้าประชิดตัว

  "ผมไม่มีสิทธิ์ที่จะบอกคุณ และคุณก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะสั่งผม"สึนะพูด

  "หรอแล้วถ้าใช้ไอ้นี่ล่ะ"เบียคุรันชูแผ่นโลหะเล็กๆที่ประทับตราประจำตัวของยูนิเอาไว้

  "นายไปได้มาจากไหน!"สึนะถามอย่างตกใจ

  "ยูนิจังเขาให้มาน่ะ"สึนะหันขวับไปหาคุณหนูของตัวเองที่ส่งยิ้มแล้วยกมือเชิงอวยพรให้เขาโชคดี

  "กรอด"เด็กหนุ่มคว้าแผ่นโลหะมา แล้วฉีกลงเล็กน้อย ก่อนจะยืนขึ้นข้างๆ แล้วโค้งตัวลงอย่างสุภาพ

  "....ม...มีอะไรให้ผมรับใช้ครับ...ค..คุณชาย"สึนะพูดลอดไรฟัน เพราะที่อยู่ในมือชายหนุ่มเมื่อครู่คือบัตรที่เป็นเหมือนคำสั่งโดยตรงจากยูนิ เรื่องราวมันก็เป็นดังนี้ สึนะเลยจำต้องมารับใช้เบียคุรันตามคำสั่ง

กลับมาปัจจุบัน

  "อ่ะ เปื้อนซะแล้วล่ะ เช็ดให้หน่อยสิ ด้วยปากเธอน่ะ"เบียคุรันพูด เมื่อซอสเปื้อนที่มุมปากเล็กน้อย

  "อึก...."สึนะเม้มปากแน่น ก่อนจะเขยิบเข้าไปไกล้ๆแล้วค่อยๆบรรจงใช้ปากจูบเช็ดซอสที่เปื้อนให้แล้วถอยออกมาก้มหน้านิ่ง ทุกคนหัวเราะแล้วมีแซวเล็กน้อย

  "ฮึก..."ทุกคนหันไปหาต้นเสียงทันที เห้นสึนะนั่งก้มหน้าอยู่

  "เป็นอะไรไปบัตเลอร์"

  "ฮึก"สึนะสะอื้น ทุกคนอึ้งหนัก ทำอะไรไม่ถูก ยิ่งเบียคุรันยิ่งแล้วใหญ่นั่งนิ่งเป็นหุ่นขี้ผึ้งไปแล้ว

  "ฮึก..ฮือออออออ"สึนะร้องออกมาน้ำตาไหลเป้นทาง ทุกคึนอ้าปากค้างลุกลี้ลุกลนกว่าเดิม

  "ตายแน่ๆ ฮึก ผมตายแน่ๆ"เสียงหวานพึมพำกับตัวเองเบาๆ

  "รู้ตัวก็ดีแล้ว"เสียงเข้มที่หวาดกลัวเอ่ย  สึนะตาเบิกกว้างมองไปยังด้านหน้า เห็นชายหนุ่มจอนม้วน

  "ห..ห...หัวหน้าพ่อบ้าน"ริมฝีปากสึนะสั่นระริก

  "ต...ต..แต่ผมทำตามคำสั่ง ของ..บัตรของคุณหนูนะครับ"สึนะพยายามหาทางรอด

  "หึ เย็นนี้ มาที่ห้องฉันด้วย"รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นที่มุมปาก ก่อนจะเดินหายไป

  "อึก...."ริมฝีปากเม้มกันแน่น ก่อนสึนะจะลุกแล้ววิ่งหนีออกนอกโรงอาหารไป

  "แกทำอะไรของแกห๊ะ ไอเผือก"โคโรเนโร่และคนอื่นๆรุมเบียคุรันทันที

  "นี่ยัยหนู เมื่อกี้นี้มันอะไร"ซันซัสถามยูนิ

  "เป็นการลงโทษน่ะ โหดร้ายมากๆเลยสำหรับซาวาดะคุง แต่ฉันช่วยอะไรไม่ได้หรอก มันเป้นหน้าที่ของหัวหน้าพ่อบ้านเขา"ยูนิบอก แววตาเป็นห่วงอยู่นิดหน่อย

  "ลงโทษ?แบบไหนนะ"ซันซัสพึมพำอย่างสงสัย

..................................................ต่อตอนหน้านะจ๊ะ