บทความต้องห้าม ดูไม่ได้

ลำดับตอนที่ #18 : Death slayer

   ในลานกว้างกลางเมืองใหญ่ ผู้คนใส่สูทและชุดที่บ่งบอกฐานะที่ร่ำรวยเดินกันขวักไขว่ หยุดเดินมองมายังเหล่าบุคคลที่กำลังป่าวประกาศขายสินค้าบางอย่างด้วยเสียงที่ดังลั่น และใบหน้ายิ้มแย้ม
   "สิ่งที่พวกท่านจะได้เห็นหลังผืนผ้านี้ คือสิ่งที่พวกท่านไม่อาจจะฝันถึงมันได้ แต่ด้วยความโชคดีบางประการ ทำให้ผมได้มันมาไว้ในครอบครอง จึงนำมาขายต่อให้พวกท่านในราคาถูก ซึ่งนั่นก็คือ เดธ สเลเยอร์!!!!"
   ผ้าคลุมสีเขียวกำมยีถูกถลกลงให้เห็นสิ่งที่อยู่ด้านในกรงขนาดใหญ่ ร่างของสิ่งมีชีวิตที่คล้ายมนุษย์ ถูกล๊อกแขนขาติดกับโซ่เหล็กแข็งแกร่งทนทานขนาดใหญ่ หูแหลมยาว ดวงตาดุร้าย เขี้ยวที่งอกยาว จ้องมองไปยังผู้คนด้านนอกด้วยแววตาอันเฉียบคมราวกับจะฉีกเป็นชิ้นๆ มือทั้งสองข้างกางกรงเล็บแหลมคมออกมาและดิ้นรนอย่างหนักเพื่อที่จะหลุดจากโซ่ แต่ด้วยบาดแผลมากมายตามร่างกายพาลดูดเอาพละกำลังที่ควรจะมีมากมายมหาศาลหมดไปเอาดื้อๆ
   "กรรรรรรรร"เสียงขู่คำรามในรำคอดังขึ้นเป็นระยะๆ
   "หากคุณเข้าไปในกรงนี้ แล้วทำให้มันสงบลงได้เราจะขายให้คุณในราคาครึ่งเดียว หากคิดว่าคุณกล้าไม่เสียดายชีวิตล่ะก็เข้าไปเลย"โฆษกร่างอวบอั๋นพูด ชักชวนให้ชายหนุ่มบ้าระห่ำหลายคนอยากจะลองดูบ้าง คนแรกที่เข้าไป พกแส้ติดมือไปด้วย โซ่ที่แขนและขาถูกถอดออกเหลือเพียงที่คอไว้กระชากกลับหากมีเหตุฉุกเฉิน
เพี๊ยะ
   "กรรรรรรร"แส้ที่ฟาดลงมาไม่ทำให้ เดธ สเลเยอร์นั้นสะทกสะท้านแต่อย่างใดกลับย่างสามขุมเข้าไปหาแบบไม่ลังเล ดวงตาพร้อมเชือดเฉือนเต็มที่
   "ยอมๆๆๆๆๆ"หนุ่มคนนั้นยอมแพ้ ผู้คนรอบข้างที่เห็นอาการนั้นก็พากันยอมแพ้ไปเสียหมด เพราะในคราแรกคิดว่าแทบจะไม่มีแรงเดินแล้วด้วยซ้ำ
   "ฉันขอลอง"หนุ่มผมสีเลืองทอง ดวงตาสีฟ้าพูด เขาอยู่ในชุดสุดสง่างามเดินเข้าไปในกรงด้วยมือเปล่า
   "กรรรรร"ร่างงนั้นก้มลงต่ำมือยันพื้น ท่าทางเหมือนสัตว์ร้ายเวลาตื่นกลัว ดวงตาสีนภากว้างมีแววตกใจเล็กน้อยก่อนจะยิ้มอย่างอ่อนโยน
   "เจ้าไม่ต้องทำท่าทางแบบนั้นก็ได้"ชายหนุ่มผู้กล้าเดินเข้าไปใกล้อย่างไม่เกรงกลัว ดวงตาสีเขียวน้ำทะเลนั้นสั่นอย่างหวาดระแวง แล้วถอยหลังหนี
   "ข้าไม่ทำอะไรเจ้าหรอก" มือหนาขาวบริสุทธิ์ยื่นออกมาด้านหน้าช้าๆ คล้ายจะทำความรู้จัก จมูกที่โด่งเป็นสันของเจ้าตัวร้ายกาจดมกลิ่นดังฟุดฟิดช้าๆ ก่อนจะเขยิบเข้าหาทีละนิดแต่ก็มีแววหวาดกลัว
   "เจ้าไม่ใช่ปีศาจในสายตาข้าหรอกนะ"ดวงที่สีเขียวนั้นเบิกขึ้นจ้องมายังชายตรงหน้าด้วยหลากหลายความรู้สึก กรงเล็บหน้ากลัวนั้นถูกเก็บเข้าที่ เขี้ยวที่แหลมโค้งนั้นค่อยๆหดลงเหลืองเพียงเขี้ยวเล็กๆที่มีสเน่ห์ หูที่แหลมยาวน่ากลัว กลับลดลงเหลือเพียงเล็กน้อย
   "กรรรรรร"เสียงขู่คราวนี้เป็นเพียงเสียงครางเบาๆในลำคอ มือที่ดูบอบบางกว่าเมื่อกี้ยื่นไปรับกับมือสะอาดสะอ้านที่ยื่นมาเมื่อครู่ ก่อนจะล้มพับไปด้วยความเหนื่อยล้า
   "สุดยอดครับ ท่านได้เจ้าเดธ สเลเยอร์ตัวนี้ไปในราคา ครึ่งหนึ่งหรือก็คือ 5000 ล้าน ชิล นะครับ"เสียงนั้นประกาศ  ร่างสูงอุ้มร่างเล็กๆของสิ่งมีชีวิตที่ล้มพับไปเมื่อครู่ขึ้นมา แล้วเดินออกมานอกกรง โยนเงินทั้งปึกใส่หน้าโฆษกแล้วเดินหายไป
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
   "ดูซิ ผิวเขาเนียนนุ่มมากๆเลย ใครทำเรื่องโหดร้ายแบบนี้ได้ลงคอนะ มีแต่บาดแผลน่ากลัวทั้งนั้น"เสียงใสของเด็กผู้หญิงแวบขึ้นมา
   "หะ กรรรร" ร่างของเด็กหนุ่มลบุกขึ้นมาเห้นมนุษย์รายล้อม ก็รีบไปหลบที่มุมแล้วครางเสียงต่ำๆออกมาอย่างหวาดระแวง
   "ปฏิกิริยาน่ารักจังเลย ดูสิ พวกเธอว่าเหมือนอะไร"คนที่เหมือนเป็นผู้อาวุโสถาม
   "เหมือนลูกสุนัขตัวเล็กๆเวลาไม่คุ้นที่ค่ะ"
   "เหมือนกระต่ายตื่นกลัวมากกว่านะ"
   "แมวน้อยขี้กลัวต่างหากล่ะ" 
   "อะไรกันๆ ราเอลเข้าไม่ใช่สัตว์นะ"เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยออกมา ก่อนร่างจะเผยให้เห็น
   "อ่ะ สวัสดีค่ะ คุณชายใหญ่"แม่บ้านทั้งหลาย ยืนเรียงกันอย่างเรียบร้อย
   "อืม สวัสดี ไงราเอล เพราะใช่ไหมล่ะ นั่นคือชื่อของนายนะ" ร่างสูงย่อตัวลงเอียงคอไปด้านข้าง แล้วกำมือยื่นไปหาเดธ สเลเยอร์ตัวนั้น
   "...."ผมสีน้ำทะเลเอียงไปด้านข้างตามการเคลื่อนไหวของหมัดคนตรงหน้า จมูกสูดกลิ่นฟุดฟิด เมื่อเป็นกลิ่นที่เคยรู้จักจึงผ่อนคลายลงบ้าง แล้วก็คลานไปหาช้าๆ
   "เด็กดีๆ ฉันเบนจามิน แฟนท่อม"เบนจามินพูดแล้วลูบหัวเดธ สเลเยอร์เบาๆ
   "ราเอล เป็นของ ตระกูลแฟนท่อม"เดธ สเลเยอร์พูด ด้วยเสียงที่ก้องกังวาลไส เหมือนเสียงของเทวดาเทศนาแด่มวลมนุษย์
   "อืม ราเอลเป็นของฉัน เป็นของตระกูลแฟนท่อม มาฉันจะพาเธอไปรู้จักกับคนอื่นๆ"ราเอลเดินอย่างระแวงๆ ร่างเล็กๆนั้นเกาะเบนจามินซะติดหนึบ ด้วยความหวาดกลัวต่อมนุษย์