ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : กำลังสร้าง
ความทรูรินิเซ็ตเต้ไม่ได้มี 7 ก้อน แต่มีทั้งหมด 9 ก้อนคือ
นภา วายุ พิรุณ อรุณ อัสนี สายหมอก เมฆา และ แสงสว่าง กับพลังชีวิต
ก่อนจะแตกออกไป 30 ชิ้นคือ
แหวนวองโกเล่ 7 ชิ้น
มิลฟิโอเล่ 7 ชิ้น
อัลโกบาเลโน่ 7 ชิ้น
และ อาเรีย 7 ชิ้น
และแยกแหวนของ แสงสว่างและพลังชีวิตอีกสองชิ้นที่กำลังหลับไหลอยู่
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ในปราสาทวองโกเล่ ร่างบางนาม ซาวาดะ สึนะโยชิ กำลังนั่งเคร่งเครียดอยู่กับกองเอกสารมากมายนับไม่ถ้วน ชนิดมิดหัวจนมองเกือบจะไม่เห็นผมสีน้ำตาลฟูฟ่องนั่นเสียแล้ว
"เฮ้อ"เสียงหวานถอดหายใจเบาๆเมื่อเซ็นเอกสารการงานครั้งสุดท้ายเสร็จ ก่อนจะไปดูเอกสารอื่นๆกองสุดท้าย มือเรียวหยิบขึ้นมาทีละใบ ใบแรก
เอกสารดูตัว
เอกสารขอแต่งงาน
เอกสารนัดบอด
เอกสารขอเป็นแฟน
"เอาเข้าไป"สึนะบ่นเล็กน้อย ก่อนจะเอาเอกสารทั้งกองนั้นทิ้งไว้บนโต๊ะ ก่อนจะเดินไปเก็บเอกสารที่เซ็นแล้วต่างๆเข้าซอง ก่อนจะเดินแจกให้ลูกน้อง ที่เกี่ยวข้องกับงานข้างต้น
"อันนี้ เอาไปให้คุซาคาเบะซังนะครับ อันนี้ไปให้มุคุโร่ซัง ส่วนอันนี้ส่งเป็นไปรษณีย์ไปให้มิลฟิโอเล่นะครับ ส่วนอันนี้ของรีบอร์นเสร็จภารกิจ เดี๋ยวเอาไปเก็บที่ห้องเก็บเอกสารนะครับ แล้วอันนี้ ของวาเรีย....เดี๋ยวผมเอาไปให้เองแค่นี้แหล่ะครับ"เมื่อแจกจ่ายงานเรียบร้อยแล้ว สึนะก็กำลังจะเดินไปห้องนั่งเล่นที่ผู้พิทักษ์บางคนอาจจะนั่งเล่นอยู่
"เดี๋ยวครับ บอส มีจดหมายครับ"เสียงลูกน้องคนหนึ่งเรียก สึนะเหลียวมาซักครู่ ก่อนจะรับมา เป็นจกหมายสีชมพูอ่อนๆ ลายเรียบๆ สึนะมองก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น ในห้องนั้นมี รีบอร์น แรมโบ้ และเรียวเฮ นั่งอยู่
"ไงครับ วองโกเล่ จัดการกองภูเขาเอกสารเสร็จแล้วหรอ"แรมโบ้ที่กำลังกินองุ่นอยู่หันมาถามสึนะ
"อืม เกือบเสร็จแล้ว เหลืออีกกองเดียว"สึนะบอกก่อนจะนั่งลงบนโซฟาข้างๆรีบอร์นที่กำลังอ่านหนังสือพิมพ์พร้อมกินกาแฟ
"เดี๋ยวก็ตาค้างพอดี รีบอร์น"สึนะแซวเล็กน้อยก่อนจะแกะซองจดหมายออก
"เรื่องของฉันน่า"รีบอร์นตอบไปแต่ตายังไม่ละจากหนังสือพิมพ์ สึนะเริ่มมองไล่ไปตามตัวอักษร จดหมายเป็นลายสีชมพูเรียบๆ
ถึง สึนะโยชิคุง
สวัสดีครับ สึนะโยชิคุง นี่เป็นจดหมายฉบับแรกที่ผมส่งมาให้คุณ ผมชื่อ อาเรีย ผมคิดว่าคุณควรรู้เอาไว้ ไม่จำเป็นต้องสืบหาประวัติของผมก็ได้นะครับ สึนะโยชิคุง เพราะยังไงๆคุณก็คงหาไม่เจอหรอกครับ สึนะโยชิคุงอาจจจะจำผมไม่ได้ แต่ผมจำคุณได้ ครั้งแรกที่เห็นคุณเป็นเด็กตัวน้อยๆที่สง่างามและน่ารัก ดวงตาแสนอบอุ่นที่ทำให้หลายคนติดใจคุณนั้นมันได้ดึงดูดผมเช่นกัน แต่ผมตระหนักว่าไม่อาจเทียมคุณได้ จึงพยายามฝึกฝนและทำตัวให้สมกับคุณ และเมื่อเจอคุณอีกครั้ง คุณกลับสง่างามมากขึ้น เก่งกาจและน่าเกรงขาม จนผมไม่อาจเอื้อมถึงอีกครั้ง ผมไม่กล้าแม้แต่จะเข้าไปพูดคุยกับคุณ แต่ตอนนี้ผมรู้แล้ว คุณเปรียบเสมือนดวงจันทราที่งดงาม เหมือนอยู่ใกล้ แต่ยิ่งเอื้อมมือคว้าสุดแรงก็ไม่อาจจับต้องได้ ต้องคอยชื่นชมมันอยู่ด้านล่างเท่านั้น
ขอให้คุณอยู่ดีมีความสุขนะครับ สึนะโยชิ จันทราผู้สง่างามของผม
นภา วายุ พิรุณ อรุณ อัสนี สายหมอก เมฆา และ แสงสว่าง กับพลังชีวิต
ก่อนจะแตกออกไป 30 ชิ้นคือ
แหวนวองโกเล่ 7 ชิ้น
มิลฟิโอเล่ 7 ชิ้น
อัลโกบาเลโน่ 7 ชิ้น
และ อาเรีย 7 ชิ้น
และแยกแหวนของ แสงสว่างและพลังชีวิตอีกสองชิ้นที่กำลังหลับไหลอยู่
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ในปราสาทวองโกเล่ ร่างบางนาม ซาวาดะ สึนะโยชิ กำลังนั่งเคร่งเครียดอยู่กับกองเอกสารมากมายนับไม่ถ้วน ชนิดมิดหัวจนมองเกือบจะไม่เห็นผมสีน้ำตาลฟูฟ่องนั่นเสียแล้ว
"เฮ้อ"เสียงหวานถอดหายใจเบาๆเมื่อเซ็นเอกสารการงานครั้งสุดท้ายเสร็จ ก่อนจะไปดูเอกสารอื่นๆกองสุดท้าย มือเรียวหยิบขึ้นมาทีละใบ ใบแรก
เอกสารดูตัว
เอกสารขอแต่งงาน
เอกสารนัดบอด
เอกสารขอเป็นแฟน
"เอาเข้าไป"สึนะบ่นเล็กน้อย ก่อนจะเอาเอกสารทั้งกองนั้นทิ้งไว้บนโต๊ะ ก่อนจะเดินไปเก็บเอกสารที่เซ็นแล้วต่างๆเข้าซอง ก่อนจะเดินแจกให้ลูกน้อง ที่เกี่ยวข้องกับงานข้างต้น
"อันนี้ เอาไปให้คุซาคาเบะซังนะครับ อันนี้ไปให้มุคุโร่ซัง ส่วนอันนี้ส่งเป็นไปรษณีย์ไปให้มิลฟิโอเล่นะครับ ส่วนอันนี้ของรีบอร์นเสร็จภารกิจ เดี๋ยวเอาไปเก็บที่ห้องเก็บเอกสารนะครับ แล้วอันนี้ ของวาเรีย....เดี๋ยวผมเอาไปให้เองแค่นี้แหล่ะครับ"เมื่อแจกจ่ายงานเรียบร้อยแล้ว สึนะก็กำลังจะเดินไปห้องนั่งเล่นที่ผู้พิทักษ์บางคนอาจจะนั่งเล่นอยู่
"เดี๋ยวครับ บอส มีจดหมายครับ"เสียงลูกน้องคนหนึ่งเรียก สึนะเหลียวมาซักครู่ ก่อนจะรับมา เป็นจกหมายสีชมพูอ่อนๆ ลายเรียบๆ สึนะมองก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น ในห้องนั้นมี รีบอร์น แรมโบ้ และเรียวเฮ นั่งอยู่
"ไงครับ วองโกเล่ จัดการกองภูเขาเอกสารเสร็จแล้วหรอ"แรมโบ้ที่กำลังกินองุ่นอยู่หันมาถามสึนะ
"อืม เกือบเสร็จแล้ว เหลืออีกกองเดียว"สึนะบอกก่อนจะนั่งลงบนโซฟาข้างๆรีบอร์นที่กำลังอ่านหนังสือพิมพ์พร้อมกินกาแฟ
"เดี๋ยวก็ตาค้างพอดี รีบอร์น"สึนะแซวเล็กน้อยก่อนจะแกะซองจดหมายออก
"เรื่องของฉันน่า"รีบอร์นตอบไปแต่ตายังไม่ละจากหนังสือพิมพ์ สึนะเริ่มมองไล่ไปตามตัวอักษร จดหมายเป็นลายสีชมพูเรียบๆ
ถึง สึนะโยชิคุง
สวัสดีครับ สึนะโยชิคุง นี่เป็นจดหมายฉบับแรกที่ผมส่งมาให้คุณ ผมชื่อ อาเรีย ผมคิดว่าคุณควรรู้เอาไว้ ไม่จำเป็นต้องสืบหาประวัติของผมก็ได้นะครับ สึนะโยชิคุง เพราะยังไงๆคุณก็คงหาไม่เจอหรอกครับ สึนะโยชิคุงอาจจจะจำผมไม่ได้ แต่ผมจำคุณได้ ครั้งแรกที่เห็นคุณเป็นเด็กตัวน้อยๆที่สง่างามและน่ารัก ดวงตาแสนอบอุ่นที่ทำให้หลายคนติดใจคุณนั้นมันได้ดึงดูดผมเช่นกัน แต่ผมตระหนักว่าไม่อาจเทียมคุณได้ จึงพยายามฝึกฝนและทำตัวให้สมกับคุณ และเมื่อเจอคุณอีกครั้ง คุณกลับสง่างามมากขึ้น เก่งกาจและน่าเกรงขาม จนผมไม่อาจเอื้อมถึงอีกครั้ง ผมไม่กล้าแม้แต่จะเข้าไปพูดคุยกับคุณ แต่ตอนนี้ผมรู้แล้ว คุณเปรียบเสมือนดวงจันทราที่งดงาม เหมือนอยู่ใกล้ แต่ยิ่งเอื้อมมือคว้าสุดแรงก็ไม่อาจจับต้องได้ ต้องคอยชื่นชมมันอยู่ด้านล่างเท่านั้น
ขอให้คุณอยู่ดีมีความสุขนะครับ สึนะโยชิ จันทราผู้สง่างามของผม
ด้วยรัก
อาเรีย
อาเรีย
"..."สึนะเงียบกริบ กำลังอึ้งกับจดหมายฉบับนี้อยู่ อย่าบอกนะว่าจดหมายรักน่ะ แถมยังเขียนแบบนี้ผู้ชายรึเปล่า สึนะไล้มองไปตามตัวอักษร ดูเป็นระเบียบอ่านง่ายและสวยงาม รายมือเหมือนผู้หญิงเลยแหะ เขาคิด
"จดหมายอะไรสึนะ"รีบอร์นเห็นจึงถาม
"ไม่มีอะไรหรอก"สึนพูดก่อนจะพับเก็บเข้าซองเหมือนเดิมแล้วจุดไฟเผา
..........................................................................................................................................
ปึง ปัง
เสียงเปิดปิดประดูอย่างรีบร้อน เรียกให้พวกเขาหันไปมองเห็นสมาชิกคนใหม่ของบ้านวิ่งไปที่หน้าตา แง้มดูอะไรบาง อย่านเช่นทุกๆวัน แต่วันนี้มีอาการเร่งรีบกว่า
"มีอะไรรึเปล่า"ด๊โน่ถาม สึนะไม่ตอบ
"นี่ มีอะไรก็บอกมาสิ พวกเราทุกคนเป็นห่วงนะ"สปาน่าบอก สึนะก็ยังไม่สนใจ
"มีเรื่องอะไรก็บอกมาสิ"ทาเคชิบอก
"โอ๊ย จะอะไรนักหนา อย่ามายุ่ง อย่าทำตัวเหมือนเป็นครอบครัวเดียวกันหน่อยเลยน่า"พูดจบสึนะก็วิ่งกลับห้อง
วันรุ่งขึ้น
"สึนะ วันนี้ไม่ไปทำงานหรอ"ดีโน่ถามเมื่อเห็นว่าสึนะอยู่ในชุดเหมือนทุกครั้งแต่นั่งไขว่ห้างแง้มหน้าต่างมองออกไปที่ถนน
"..."
"พี่สึนะเป็นอะไรรึเปล่าค่ะ"เสียงโคลมถาม สึนะสะดุ้งกับสรรพนาม
"...ไม่"สึนะตอบ
"แล้วพี่จะไปทำงานรึเปล่าค่ะ"โคลมถามต่อ
"ไม่...ไม่แน่"สึนะตอบก่อนจะมองถนนต่อ
สรุปแล้ว สึนะก็ไม่ได้ไป
2-3 วันหลังจากนั้น
"เห วันนี้มีแต่โจ๊กอีกแล้วหรอ"แรมโบ้โอกครวญเพราะสามวันมานี้ได้กินแต่โจ๊ก
"ช่วยไม่ได้นี่น่า หลังๆมา สึนะคุงเค้าก็เป็นคนทำอาหารแถมยังกำชับว่าไม่ให้ฉันมาแอบดูตอนเขาทำอาหารด้วย พักนี้พอตื่นมาก็มีโจ๊กในหม้อแล้วก็ไม่เจอเจ้าตัวเลยล่ะ"ดีโน่อธิบาย
ตอนเย็น
กริ๊งงงงงงง กริ๊งงงงงงงง
"โมชิ โมชิ บ้านซาวาดะครับ"ดีโน่เอื้อมมือไปรับสายก่อนจะหรี่เสียงทีวี
"สึนะ!!ใจเย็นๆ"ดีโน่ปิดทีวีแล้วเปิดลำโพง ทุกคนมาล้อม
"ใจเย็นๆสึนะแล้วบอกมาว่านายอยู่ไหน"ดีโน่บอก
[ฮึก ร..ร้านสะดวกซื้อ ฮึก ตรงสี่แยก ช่วยผมด้วย ฮึก ช่วยผมที ฮึก ผมกลัว]
"โอเค อยู่ตรงนั้นนะจะไปเดี๋ยวนี้"ดีโน่บอกก่อน แซนซํส รีบอร์น ดีโน่จะรีบวิ่งออกไป
ร้านสะดวกซื้อ
"สึนะ!!!!"ทั้งสามวิ่งไปดู เห็นร่างบางๆที่สั่นเทาราวกับลูกนกตัวน้อยๆ หัวเข่าแนบชิดแผ่นอก ใบหน้าซุกลงกับเข่า สองมือยกขึ้นประสานวางพาดบนหัว บริเวณแขนปิดหู ปากพึมพำว่าช่วยด้วยๆ เพียงอย่างเดียว
"สึนะๆ"ดีโน่เขย่าตัว สึนะทำท่าตกใจแล้วเถิบหนี แต่เมื่อเห็นว่าเป็นดีโน่ คราบน้ำตาที่เปื้อนแก้มอยู่แล้วก็ได้รอยมาเพิ่มอีก น้ำตาระรื่นออกมาไม่ขาดสาย
"ฮึก คุณดี...โน่"เรียกได้แค่นั้น ร่างบางก็เซแล้วก็ล้มลงไป
ที่บ้านซาวาดะ
"สปาน่า ไปเอานน้ำสะอาดกับผ้ามาเร็ว เบียคุรัน ดูสึนะให้หน่อย"ดีโน่โวยวายเข้ามา มีแซนซัสที่อุ้มสึนะตามหลังมาด้วย
"เกิดอะไรขึ้น"
"ไม่รู้ ไว้ค่อยถามล่ะกัน โคลม กับเจ๊ ออกไปก่อน จะเช็ดตัว"เบียงกี้กับโคลมถูกดันออกไป ก่อนสปาน่าจะวิ่งสวนมาพร้อมกับถังน้ำและผ้าสะอาด
"อา อา อา อย่างแรก ถอดเสื้อใช่ถอดเสื้อก่อนเช็ดตัว"ดีโน่ดูร้อนรน ก่อนจะค่อยๆปลดกระุดุมเสื้อเชิ้ตออก ทุกคนที่ยืนมุงอยู่นิ่งแล้วหน้าแดงแปร๊ดดดดดดดดด
"เบียงกี้ โคลม!!!!!!!!!!"สควอโล่ตะโกนเรียก ให้ทางนั้นมาจัดการแทนแล้วตัวเองออกไปรอด้านนอก
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป
"สึนะเป็นผู้หญิง ผู้หญิง เป็นผู้หญิง ฮะๆ ผู้หญิง"ดีโน่ไปนั่งพึมพำอยู่คนเดียว
"..."สึนะที่ฟื้นแล้ว มานั่งทำหน้าบึ้งโดยไม่ปริปากพูดอะไรซักคำ
"ทำไมไม่บอกเรา ปิดบังไว้ทำไมเรื่องเพศ ไหนจะเรื่องที่พักนี้ทำตัวแปลกๆอีก ไม่บอกอะไรเลย"เรียวเฮเขย่าตัวจนร่างบางมึนหัว
"โอ๊ย เจ็บ อย่ามาทำเหมือนว่าเป็นครอบครัวหน่อยเลย ฉันมันคนนอกไม่ใช่รึไ-"
เพี๊ยะ
มือหนาๆของดีโน่ตรงเข้าประทับที่ใบหน้าหวานอย่างแรงจนหัน ทุกคนตกใจ
"ตลอดมาฉันไม่เคยว่าอะไรเธอเลยซักอย่าง ทำงานอะไรก็ไม่บอก เลิกกี่โมงก็ไม่บอก จะกินข้าวไหมก็ไม่บอก พวกเราไม่รู้กระทั่งอายุเธอด้วยซ้ำ จะกลับดึกแค่ไหนก็ไม่เคยว่า แต่อย่ามาพูดแบบนี้ อย่ามาพูดว่าเราไม่ใช่ครอบครัวของเธอเด็ดขาด"ดีโน่เอ่ยอย่างโมโห
"....ก็มันถูกแล้วไม่ใช่รึไงล่ะ อย่าเป็นดีแล้ว อย่ามาเป็ฯครอบครัวเดียวกับฉันเลย ขอร้องล่ะ"สึนะพูดก่อนจะวิ่งกลับห้อง มีเบียงกี้วิ่งตาม
ในห้อง
สึนะวิ่งเข้ามาก่อนแล้วปิดประตู ทั้งคู่คุยกันผ่านประตู
"พอซักทีเถอะ เลิกแอนตี้พวกเราซํกที"เบียงกี้พูด
"...."
"ทำไมถึงไม่ยอมเรียกเราว่าครอบครัวล่ะ ทำไมถึงพยายามตีตัวออกห่างไม่ยอมสนิทกับพวกเราล่ะ"
"..."
"เธอไม่ชอบที่แม่เธอแต่งงานกับพวกเราหรอ"
"...ไม่ใช่..ไม่ใช่ทั้งหมด"เสียงหวานตอบกลับมา
"งั้นก็บอกมาสิเหตุผลน่ะ พวกเราทุกคนเป็นห่วงเธอ เข้าใจไหมทุกคนเป็นห่วงเธอ"
"...ฮึก...ได้หรอ....หนู..ฮึก พูดกับคุณได้แน่หรอ"
"ได้แน่นอน"
"..."
"..."
"...ฮึก ใช่ ตอนแรกหนูไม่ชอบพ่อพวกคุณที่มาแย่งแม่ของหนูไป แม่เพียงคนเดียวของหนู แต่หนูก็ได้รู้ว่าพ่อของพวกคุณเป็นคนดี และอีกอย่างคือ ฮึก หนูเป็นคนที่มักจะเรียกโชคร้ายมาใส่คนที่สนิทด้วย ฮึก หนูไม่อยากสนิทกับใครกลัวพวกเขาจะเดือดร้อน"ร่างบางพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"...ไม่หรอก พวกเราจะเดือดร้อนก็เพราะเธอไม่ยอมบอกอะไรเลยนี่ล่ะ พูดสิ ยังไงซะ เราก็เป็น'ครอบครัว'เดียวกันแล้วนะ"เบียงกี้บอก
"เดี๋ยวฉันจะมาเรียกไปกินข้าวอีกที ไปล้างหน้าล้างตาซะ"
"ค่ะ"
ที่ห้องนั่งเล่น
"เขาว่าแบบนี้"เบียงกี้ถ่ายทอดคำของสึนะมาเต็มเม็ดเต็มหน่วย
"ฮึก ช่างน่าสงสารอะไรเช่นนี้นะสึนะ"ดีโน่กัดผ้าเช็ดหน้าไปซะแล้ว
"เฮอะ ฉันก็ยังไม่ยอมรับหรอก เพื่อนในห้องเดียวกันจะมาเป็นพี่ฉันได้ยังไง"เอ็นมะยังไม่ยอมลดทิฐิลง
"เอาน่าๆเอ็นมะ"ทาเคชิพูด
เวลากินข้าว
"สึนะ เบียงกี้เรียกให้มากินข้าวน่ะ"สปาน่าบอก
"ครับ"สึนะตะโกนบอก
"ไม่เอาน่าเธอเป็นเด็กผู้หญิงนะ"สปาน่าพูด
"...ค่ะ"สึนะเปิดประตูออกมา สปาน่ามีอาการสตั๊นไปทันที ผมสีน้ำตาลยาวมัดรวบไว้ซ้ายล่าง อยู่ในชุด เสื้อยืดตัวใหญ่ๆกับกางเกงขาสั้น
ทั้งคู่เดินมาที่โต๊ะอาหาร ทุกคนมีอาการเดียวกับสปาน่าแล้วคิดเหมือนกัน
น่ารักโว้ยยยยยยยยยยยย
"นี่จ๊ะ"เบียงกี้ตักข้าวให้
"ขอบคุณค่ะ เบียงกี้ซํง"สึนะพูด
"ไม่เอาๆ เรียกพี่เบียงกี้สิ พี่เบียงกี้"เบียงกี้บอก
"...เอ่..พ...พ..."สึนะทำท่าอึกอักกก่อนจะก้มลงกินข้าวต่อในทันที
หลังจากกินข้าวเสร็จ
"สึนะทำงานอะไรหรอ"แรมโบ้ถาม
"..เอ่อ.."สึนะทำหน้าอึกอัก
"เดี๋ยว ตอนนี้ นักสืบเงาจะเปิดเผยหน้าแล้วนะ เปิดทีวีเร็ว"เบียคุรันพูด ก่อนทุกคนจะหันไปมองทีวี
"พวกคุณดูเรื่องนี้ด้วยหรอ"สึนะถามตาโต
"สนุกจะตาย"ฟรานตอบ
[เหล่าเด็ฏน้อยเอ๋ย เพื่อเป็นรางวัลฉันจะทำตามที่เธอขอ ฉันจะเปิดเผยหน้าตาที่แท้จริงให้ดูเอง]สึนะจู่ๆก็ลุกไปบังจอภาพ
"อะไรล่ะ อย่าบังสิ"เบลกับฟรานมาดึงสึนะออก ซึ่งเจ้าตัวสู้แรงไม่ได้
ผ่าง
"O_O"ทุกคนค้างเมื่อเห็นหน้าภายใต้หน้ากากของนักสืบสีดำตัวละครในเรื่อง นักสืบเงา กับน้องสาว และพี่สาวคนใหม่ของตน หน้าตามันเหมือนกันเป๊ะ
"-////////////- ก็อย่างที่เห็น ฉันเป็นนักแสดง"
"หรือว่าช่วงนี้..."
"อืม ไม่แน่ใจว่าเป็นรึเปล่า แต่พอออกจากค่ายก็เหมือนมีคนตามมาตลอดทางเลย พักหลังก็เริ่มมาถึงที่บ้านพอฉันตื่นเช้า เขาก็มาเช้าขึ้นเหมือนกัน และพอออกจากค่ายเร็วเขาก็ตามมาเหมือนกัน ราวกับว่า เขารออยู่ แล้ววันนี้เขาเข้ามาใกล้เกินไป ทุกทีเขาจะทิ้งระยะห่างกับฉันไม่เกิน 4- 5 เมตร แต่นี่ ไม่รู้ถึง 1 เมตรรึเปล่า มันน่ากลัว"
"...อ่าหะ แล้วอีกคำถาม ทำไมไม่ยอมบอกพวกเรา"ดีโน่ถาม
"..."
"อย่าเงียบสึนะ ความเงียบมันไม่ได้ช่วยอะไรเลยนะ"
"จดหมายอะไรสึนะ"รีบอร์นเห็นจึงถาม
"ไม่มีอะไรหรอก"สึนพูดก่อนจะพับเก็บเข้าซองเหมือนเดิมแล้วจุดไฟเผา
..........................................................................................................................................
ปึง ปัง
เสียงเปิดปิดประดูอย่างรีบร้อน เรียกให้พวกเขาหันไปมองเห็นสมาชิกคนใหม่ของบ้านวิ่งไปที่หน้าตา แง้มดูอะไรบาง อย่านเช่นทุกๆวัน แต่วันนี้มีอาการเร่งรีบกว่า
"มีอะไรรึเปล่า"ด๊โน่ถาม สึนะไม่ตอบ
"นี่ มีอะไรก็บอกมาสิ พวกเราทุกคนเป็นห่วงนะ"สปาน่าบอก สึนะก็ยังไม่สนใจ
"มีเรื่องอะไรก็บอกมาสิ"ทาเคชิบอก
"โอ๊ย จะอะไรนักหนา อย่ามายุ่ง อย่าทำตัวเหมือนเป็นครอบครัวเดียวกันหน่อยเลยน่า"พูดจบสึนะก็วิ่งกลับห้อง
วันรุ่งขึ้น
"สึนะ วันนี้ไม่ไปทำงานหรอ"ดีโน่ถามเมื่อเห็นว่าสึนะอยู่ในชุดเหมือนทุกครั้งแต่นั่งไขว่ห้างแง้มหน้าต่างมองออกไปที่ถนน
"..."
"พี่สึนะเป็นอะไรรึเปล่าค่ะ"เสียงโคลมถาม สึนะสะดุ้งกับสรรพนาม
"...ไม่"สึนะตอบ
"แล้วพี่จะไปทำงานรึเปล่าค่ะ"โคลมถามต่อ
"ไม่...ไม่แน่"สึนะตอบก่อนจะมองถนนต่อ
สรุปแล้ว สึนะก็ไม่ได้ไป
2-3 วันหลังจากนั้น
"เห วันนี้มีแต่โจ๊กอีกแล้วหรอ"แรมโบ้โอกครวญเพราะสามวันมานี้ได้กินแต่โจ๊ก
"ช่วยไม่ได้นี่น่า หลังๆมา สึนะคุงเค้าก็เป็นคนทำอาหารแถมยังกำชับว่าไม่ให้ฉันมาแอบดูตอนเขาทำอาหารด้วย พักนี้พอตื่นมาก็มีโจ๊กในหม้อแล้วก็ไม่เจอเจ้าตัวเลยล่ะ"ดีโน่อธิบาย
ตอนเย็น
กริ๊งงงงงงง กริ๊งงงงงงงง
"โมชิ โมชิ บ้านซาวาดะครับ"ดีโน่เอื้อมมือไปรับสายก่อนจะหรี่เสียงทีวี
"สึนะ!!ใจเย็นๆ"ดีโน่ปิดทีวีแล้วเปิดลำโพง ทุกคนมาล้อม
"ใจเย็นๆสึนะแล้วบอกมาว่านายอยู่ไหน"ดีโน่บอก
[ฮึก ร..ร้านสะดวกซื้อ ฮึก ตรงสี่แยก ช่วยผมด้วย ฮึก ช่วยผมที ฮึก ผมกลัว]
"โอเค อยู่ตรงนั้นนะจะไปเดี๋ยวนี้"ดีโน่บอกก่อน แซนซํส รีบอร์น ดีโน่จะรีบวิ่งออกไป
ร้านสะดวกซื้อ
"สึนะ!!!!"ทั้งสามวิ่งไปดู เห็นร่างบางๆที่สั่นเทาราวกับลูกนกตัวน้อยๆ หัวเข่าแนบชิดแผ่นอก ใบหน้าซุกลงกับเข่า สองมือยกขึ้นประสานวางพาดบนหัว บริเวณแขนปิดหู ปากพึมพำว่าช่วยด้วยๆ เพียงอย่างเดียว
"สึนะๆ"ดีโน่เขย่าตัว สึนะทำท่าตกใจแล้วเถิบหนี แต่เมื่อเห็นว่าเป็นดีโน่ คราบน้ำตาที่เปื้อนแก้มอยู่แล้วก็ได้รอยมาเพิ่มอีก น้ำตาระรื่นออกมาไม่ขาดสาย
"ฮึก คุณดี...โน่"เรียกได้แค่นั้น ร่างบางก็เซแล้วก็ล้มลงไป
ที่บ้านซาวาดะ
"สปาน่า ไปเอานน้ำสะอาดกับผ้ามาเร็ว เบียคุรัน ดูสึนะให้หน่อย"ดีโน่โวยวายเข้ามา มีแซนซัสที่อุ้มสึนะตามหลังมาด้วย
"เกิดอะไรขึ้น"
"ไม่รู้ ไว้ค่อยถามล่ะกัน โคลม กับเจ๊ ออกไปก่อน จะเช็ดตัว"เบียงกี้กับโคลมถูกดันออกไป ก่อนสปาน่าจะวิ่งสวนมาพร้อมกับถังน้ำและผ้าสะอาด
"อา อา อา อย่างแรก ถอดเสื้อใช่ถอดเสื้อก่อนเช็ดตัว"ดีโน่ดูร้อนรน ก่อนจะค่อยๆปลดกระุดุมเสื้อเชิ้ตออก ทุกคนที่ยืนมุงอยู่นิ่งแล้วหน้าแดงแปร๊ดดดดดดดดด
"เบียงกี้ โคลม!!!!!!!!!!"สควอโล่ตะโกนเรียก ให้ทางนั้นมาจัดการแทนแล้วตัวเองออกไปรอด้านนอก
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป
"สึนะเป็นผู้หญิง ผู้หญิง เป็นผู้หญิง ฮะๆ ผู้หญิง"ดีโน่ไปนั่งพึมพำอยู่คนเดียว
"..."สึนะที่ฟื้นแล้ว มานั่งทำหน้าบึ้งโดยไม่ปริปากพูดอะไรซักคำ
"ทำไมไม่บอกเรา ปิดบังไว้ทำไมเรื่องเพศ ไหนจะเรื่องที่พักนี้ทำตัวแปลกๆอีก ไม่บอกอะไรเลย"เรียวเฮเขย่าตัวจนร่างบางมึนหัว
"โอ๊ย เจ็บ อย่ามาทำเหมือนว่าเป็นครอบครัวหน่อยเลย ฉันมันคนนอกไม่ใช่รึไ-"
เพี๊ยะ
มือหนาๆของดีโน่ตรงเข้าประทับที่ใบหน้าหวานอย่างแรงจนหัน ทุกคนตกใจ
"ตลอดมาฉันไม่เคยว่าอะไรเธอเลยซักอย่าง ทำงานอะไรก็ไม่บอก เลิกกี่โมงก็ไม่บอก จะกินข้าวไหมก็ไม่บอก พวกเราไม่รู้กระทั่งอายุเธอด้วยซ้ำ จะกลับดึกแค่ไหนก็ไม่เคยว่า แต่อย่ามาพูดแบบนี้ อย่ามาพูดว่าเราไม่ใช่ครอบครัวของเธอเด็ดขาด"ดีโน่เอ่ยอย่างโมโห
"....ก็มันถูกแล้วไม่ใช่รึไงล่ะ อย่าเป็นดีแล้ว อย่ามาเป็ฯครอบครัวเดียวกับฉันเลย ขอร้องล่ะ"สึนะพูดก่อนจะวิ่งกลับห้อง มีเบียงกี้วิ่งตาม
ในห้อง
สึนะวิ่งเข้ามาก่อนแล้วปิดประตู ทั้งคู่คุยกันผ่านประตู
"พอซักทีเถอะ เลิกแอนตี้พวกเราซํกที"เบียงกี้พูด
"...."
"ทำไมถึงไม่ยอมเรียกเราว่าครอบครัวล่ะ ทำไมถึงพยายามตีตัวออกห่างไม่ยอมสนิทกับพวกเราล่ะ"
"..."
"เธอไม่ชอบที่แม่เธอแต่งงานกับพวกเราหรอ"
"...ไม่ใช่..ไม่ใช่ทั้งหมด"เสียงหวานตอบกลับมา
"งั้นก็บอกมาสิเหตุผลน่ะ พวกเราทุกคนเป็นห่วงเธอ เข้าใจไหมทุกคนเป็นห่วงเธอ"
"...ฮึก...ได้หรอ....หนู..ฮึก พูดกับคุณได้แน่หรอ"
"ได้แน่นอน"
"..."
"..."
"...ฮึก ใช่ ตอนแรกหนูไม่ชอบพ่อพวกคุณที่มาแย่งแม่ของหนูไป แม่เพียงคนเดียวของหนู แต่หนูก็ได้รู้ว่าพ่อของพวกคุณเป็นคนดี และอีกอย่างคือ ฮึก หนูเป็นคนที่มักจะเรียกโชคร้ายมาใส่คนที่สนิทด้วย ฮึก หนูไม่อยากสนิทกับใครกลัวพวกเขาจะเดือดร้อน"ร่างบางพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"...ไม่หรอก พวกเราจะเดือดร้อนก็เพราะเธอไม่ยอมบอกอะไรเลยนี่ล่ะ พูดสิ ยังไงซะ เราก็เป็น'ครอบครัว'เดียวกันแล้วนะ"เบียงกี้บอก
"เดี๋ยวฉันจะมาเรียกไปกินข้าวอีกที ไปล้างหน้าล้างตาซะ"
"ค่ะ"
ที่ห้องนั่งเล่น
"เขาว่าแบบนี้"เบียงกี้ถ่ายทอดคำของสึนะมาเต็มเม็ดเต็มหน่วย
"ฮึก ช่างน่าสงสารอะไรเช่นนี้นะสึนะ"ดีโน่กัดผ้าเช็ดหน้าไปซะแล้ว
"เฮอะ ฉันก็ยังไม่ยอมรับหรอก เพื่อนในห้องเดียวกันจะมาเป็นพี่ฉันได้ยังไง"เอ็นมะยังไม่ยอมลดทิฐิลง
"เอาน่าๆเอ็นมะ"ทาเคชิพูด
เวลากินข้าว
"สึนะ เบียงกี้เรียกให้มากินข้าวน่ะ"สปาน่าบอก
"ครับ"สึนะตะโกนบอก
"ไม่เอาน่าเธอเป็นเด็กผู้หญิงนะ"สปาน่าพูด
"...ค่ะ"สึนะเปิดประตูออกมา สปาน่ามีอาการสตั๊นไปทันที ผมสีน้ำตาลยาวมัดรวบไว้ซ้ายล่าง อยู่ในชุด เสื้อยืดตัวใหญ่ๆกับกางเกงขาสั้น
ทั้งคู่เดินมาที่โต๊ะอาหาร ทุกคนมีอาการเดียวกับสปาน่าแล้วคิดเหมือนกัน
น่ารักโว้ยยยยยยยยยยยย
"นี่จ๊ะ"เบียงกี้ตักข้าวให้
"ขอบคุณค่ะ เบียงกี้ซํง"สึนะพูด
"ไม่เอาๆ เรียกพี่เบียงกี้สิ พี่เบียงกี้"เบียงกี้บอก
"...เอ่..พ...พ..."สึนะทำท่าอึกอักกก่อนจะก้มลงกินข้าวต่อในทันที
หลังจากกินข้าวเสร็จ
"สึนะทำงานอะไรหรอ"แรมโบ้ถาม
"..เอ่อ.."สึนะทำหน้าอึกอัก
"เดี๋ยว ตอนนี้ นักสืบเงาจะเปิดเผยหน้าแล้วนะ เปิดทีวีเร็ว"เบียคุรันพูด ก่อนทุกคนจะหันไปมองทีวี
"พวกคุณดูเรื่องนี้ด้วยหรอ"สึนะถามตาโต
"สนุกจะตาย"ฟรานตอบ
[เหล่าเด็ฏน้อยเอ๋ย เพื่อเป็นรางวัลฉันจะทำตามที่เธอขอ ฉันจะเปิดเผยหน้าตาที่แท้จริงให้ดูเอง]สึนะจู่ๆก็ลุกไปบังจอภาพ
"อะไรล่ะ อย่าบังสิ"เบลกับฟรานมาดึงสึนะออก ซึ่งเจ้าตัวสู้แรงไม่ได้
ผ่าง
"O_O"ทุกคนค้างเมื่อเห็นหน้าภายใต้หน้ากากของนักสืบสีดำตัวละครในเรื่อง นักสืบเงา กับน้องสาว และพี่สาวคนใหม่ของตน หน้าตามันเหมือนกันเป๊ะ
"-////////////- ก็อย่างที่เห็น ฉันเป็นนักแสดง"
"หรือว่าช่วงนี้..."
"อืม ไม่แน่ใจว่าเป็นรึเปล่า แต่พอออกจากค่ายก็เหมือนมีคนตามมาตลอดทางเลย พักหลังก็เริ่มมาถึงที่บ้านพอฉันตื่นเช้า เขาก็มาเช้าขึ้นเหมือนกัน และพอออกจากค่ายเร็วเขาก็ตามมาเหมือนกัน ราวกับว่า เขารออยู่ แล้ววันนี้เขาเข้ามาใกล้เกินไป ทุกทีเขาจะทิ้งระยะห่างกับฉันไม่เกิน 4- 5 เมตร แต่นี่ ไม่รู้ถึง 1 เมตรรึเปล่า มันน่ากลัว"
"...อ่าหะ แล้วอีกคำถาม ทำไมไม่ยอมบอกพวกเรา"ดีโน่ถาม
"..."
"อย่าเงียบสึนะ ความเงียบมันไม่ได้ช่วยอะไรเลยนะ"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น