คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Episode 1
EPISODE 1…
“ลาก่อนเสด็จแม่” เสียงหวานพร่ำบอกกับผู้เป็นมารดาของตน
“ดูแลตัวเจ้าดีๆนะ แม่รักเจ้า ลาก่อน” ร่างบางก้าวขึ้นรถม้าคันใหญ่ พร้อมหันไปหามารดาของตนอีกครั้ง
กุ้บ กั้บๆๆ เสียงม้าวิ่งอย่างรวดเร็ว
‘ข้าต้องจากมันไปแล้วสินะ…บ้านเกิดของข้า ไม่อยากไปเลย …ไม่อยากไป’
ณ คฤหาสน์แห่งหนึ่งในอาณาจักรฟรานซิสเวเลีย
“แย่จริงๆ ตอนนี้บ้านเมืองแย่ไปหมด เจ้าเก็บข้าวของเสร็จรึยัง ทิฟฟานี่” เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งเอ่ยถามผู้เป็นภรรยา “เสร็จแล้ว เจ้าก็คงต้องมาอาศัยอยู่พี่บ้านของข้าสักพัก บ้านข้าไม่โอ่อ่า หรูหรานะ เจ้าทนอยู่ไปก่อนก็แล้วกัน จอร์นสัน”
หนุ่มรูปงามกอดเข้าที่ด้านหลังของภรรยา นำใบหน้าหล่อเหลาซบที่ไหล่บาง
“อยู่กินกับข้ามาก็หลายเพลาแล้ว เจ้ายังคิดว่าข้าเรื่องมากอีกหรือ” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงหวาน
ฝ่ายร่างเล็กได้แต่หันไปยิ้มให้บางๆ
แต่…
ภายใต้ใบหน้ายิ้มแย้มนั้น ภายในใจ กลับไม่ได้สนใจสามีที่ออดอ้อนอยู่แม้แต่น้อย จิตใจกลับหวนคิดไปถึง หญิงสาวร่างโปร่งคนหนึ่ง ที่ชอบยิ้มกว้างจนเห็นฟันทุกครั้งที่เจอหน้า
“เอาล่ะ ..ออกเดินทางกันเถิด” …
กุ้บ กั้บ ๆๆๆ เสียงม้าวิ่งดังขึ้น
รถม้าคันเล็กๆ ค่อยๆเคลื่อนที่ไปเรื่อยๆ เพื่อไปสู่อาณาจักรควอนกุก พร้อมใจที่เต้นอย่างหนักหน่วงของร่างเล็ก เพียงเพราะนึกถึงหญิงสาวผู้นั้น ..ร่างเล็กหลับตาลงช้าๆ ทวนความทรงจำทุกๆอย่าง ที่เคยเกิดขึ้นกับตนเอง และหญิงสาวร่างโปร่ง ผู้นั้น
……………………………
……………………….
……….
“ทิฟ ..ตื่นได้แล้ว ถึงบ้านของเจ้าแล้วนะ” เสียงทุ้มกระซิบให้ร่างเล็กรู้ตัว ร่างเล็กงัวเงียเล็กน้อย หลังจากที่เผลอหลับไป ร่างเล็กทยอยหยิบข้าวของลงจากรถม้า ชายหนุ่มค่อยๆช่วยขนของลงมา พร้อมยื่นอัฐให้ชายขับรถม้า “ขอบคุณท่านมาก ที่พาเรามาส่งโดยปลอดภัย”
“เป็นหน้าที่ของข้า” ชายขับรถม้าขับจากไป จอร์นสันกับทิฟฟานี่พากันขนของและเดินเข้าไปในเมือง
“บ้านข้าอยู่แถวๆหน้าเมืองนี้แหละ เดินไม่ไกล จอร์นสัน เจ้าเดินไหวหรือไม่”ร่างเล็กถาม
“ไหวสิ ข้าเป็นชายชาตรีนะ” ชายหนุ่มทำทะเล้นใส่ร่างบาง ขณะนั้นมีเสียงของหญิงสาวคนหนึ่งพูดขึ้นเสียงดัง และเป็นโทนเสียงที่ร่างเล็กรู้สึกคุ้นเคยอย่างแปลกๆ
“แม่ๆ จะไปรอรับเสด็จเจ้าหญิงเจสสิก้าด้วยกันหรือไม่” หญิงสาวรูปร่างสูงโปร่งหันไปถามแม่ของตน
“ข้าอยากไปนะ แต่ข้ามีงานต้องทำ เจ้าไปเถิด รีบกลับมาล่ะ” แม่ของหญิงสาวร่างโปร่งสั่ง
แต่ทิฟฟานี่ก็ไม่ได้สนใจอะไร จึงเดินต่อไปเรื่อยๆ มุ่งหน้าไปยังทางที่จะไปบ้านของเธอ พร้อมพูดคุยกับสามีของตนไปเรื่อยๆระหว่างทาง “จอร์นสัน เราน่าจะไปรับเสด็จ.. โอ้ย !” ร่างเล็กล้มลงอย่างจัง
ข้าวของตกหล่นไปหมด
“ขอโทษนะ ขอโทษ เจ้าเป็นอะไรมากไหม” หญิงสาวร่างโปร่งค่อยๆช่วยพยุงตัวร่างเล็กขึ้นอย่างอ่อนโยน
“ไม่เป็นไรๆ ข้าก็ต้องขอโทษเจ้าเหมือนกัน เจ้าไม่เป็นอะไรใช่มะ ..แท ยอน ..”
“ฮวังมิยอง ..” ร่างโปร่งและร่างเล็กยืนแข็งทื่อด้วยความตกใจ ต่างฝ่ายต่างหลบสายตา ฝ่ายร่างโปร่งรีบวิ่งจากไปทันที
“ทิฟ ..อะไรกันน่ะ เจ้ารู้จักหญิงผู้นั้นด้วยรึ” ชายหนุ่มที่ไม่รู้อะไรถามขึ้นอย่างสงสัย
“อย่าพูดอะไรอีกเลย รีบไปกันเถอะ” ร่างเล็กรีบตัดบทสนทนาทันที พร้อมรีบเดินอย่างรวดเร็ว และไม่พูดอะไรอีกเลยตลอดการเดินทาง
…………………………………….
ร่างโปร่งวิ่งมาพิงกับต้นไม้ ตอนนี้เธอคิดอะไรไม่ออกเลย ความคิดจิตใจ ประสมปนเปกันไปหมด ทั้งตกใจ แปลกใจ ดีใจ และเสียใจ
“นั่นเจ้าจริงๆรึ มิยอง ...” ไม่พบเจอกันมานาน ร่างเล็กเปลี่ยนไปมากมาย จนร่างโปร่งแทบจำไม่ได้ การแต่งกายแบบชาวตะวันตก ทรงผม ดูไม่เหมือนคนเดิมเลยแม้แต่น้อย ..ร่างโปร่งค่อยๆนั่งพิงกับต้นไม้ ใจนึงก็แอบนึกชื่นชมความงามของร่างเล็ก ที่ดูงดงามมากเมื่ออยู่ในเครื่องแต่งกายเหล่านั้น แต่อีกใจหนึ่ง มันก็ย้ำเตือนอีกครั้ง ว่าคนร่างเล็ก ไม่ได้เป็นของเขาอีกแล้ว ไม่ใช่ ฮวังมิยอง คนเดิมอีกต่อไป
“เจ้าจะกลับมาทำไม เจ้ากลับมาเพื่ออะไร ..ข้ากำลังจะลืมเจ้าได้แล้วแท้ๆ ! เจ้าจะกลับมาทำร้ายข้าทำไม !!!” ร่างโปร่งตะโกนดังลั่น มือกำแน่นด้วยความโมโห ก่อนจะชกเข้าจังๆที่ต้นไม้ ตอนนี้ร่างโปร่งไม่สนใจความเจ็บปวดใดๆทั้งสิ้น เพราะความเจ็บภายในจิตใจ นั้นมากกว่าหลายร้อยเท่า
……………………………………………….
……………………………
……..
ณ พระราชวังที่ประทับของราชวงศ์ควอนนัมพยอล
“เจ้าหญิงเจสสิก้า แห่ง ราชวงศ์ฟรานเจลิน่า อาณาจักรฟรานซิสเวเลีย เสด็จ !!” เสียงประกาศของขุนนางก้องกังวานไปทั่ว เพื่อบ่งบอกให้รับรู้ ว่าเจ้าหญิงผู้เลอโฉม ได้มาถึงแล้ว
เสียงดนตรีต้อนรับสนั่นหวั่นไหว ผู้คนต่างก้มหัวอย่างนอบน้อม ฝ่ายร่างบางที่อยู่บนรถม้าคนใหญ่ได้แต่กังวล กลัวไปในหลายๆอย่าง สายตาที่หลุบต่ำ แสดงให้เห็นถึงความไม่สบายใจ แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความงามลดลงเลย
ร่างบางจับกระโปรงที่ยาวลากพื้น และค่อยๆก้าวลงจากรถม้าอย่างสง่างาม ร่างบางเยื้องย่างอย่างเรียบร้อย ใบหน้าเชิด แสดงให้เห็นถึงกิริยา มารยาท บุคลิกภาพที่ถูกสั่งสอน บ่มเพาะเป็นอย่างดี ร่างบางก้าวเดิน บนพรมที่ถูกปูไว้ เหล่าบรรดานางข้าหลวงที่ถือพานดอกไม้ เดินตามเป็นทิวแถว
ทหารค่อยๆเปิดประตูพระราชวัง ตอนนี้จิตใจของร่างบางเต้นอย่างหนักหน่วง ด้วยความกลัว กังวลใจ
แต่ก็ยังรักษามาดของเจ้าหญิงไว้ได้ดี ร่างบางเดินไปเรื่อยๆเผชิญหน้าอย่างกล้าหาญ หยุดย่อทำความเคารพต่อหน้าพระราชา และพระราชินี
“หม่อมฉัน เจ้าหญิงเจสสิก้า แห่งราชวงศ์ ฟรานเจลิน่า อาณาจักรฟรานซิสเวเลีย ได้ส่งเครื่องราชบรรณาการและตัวประกัน ตามที่ท่านต้องการแล้วเพคะ” ร่างบางพูดอย่างฉะฉาน โดยไม่ได้สังเกตใครบางคน ที่ได้จ้องเจ้าตัวอยู่อย่างไม่ละสายตาแม้แต่น้อย
ใครกันนะ ..ที่รอบมองจ้องแทบปานกลืนกิน… ละสายตาไปไหนไม่ได้เสียแล้ว
“ดี ขอให้ท่านทำตัวให้สบาย เมื่อมาอยู่เมืองของข้า เราจะไม่ทำอันใดให้ท่านลำบาก ขอให้วางใจ”
พระราชินีเอ่ยขึ้น
“แล้วข้าต้องอยู่อีกนานสักเท่าไหร่” ร่างบางถามขึ้น
“นานจนกว่าเมืองของเจ้าจะเป็นอิสระจากเมืองข้า” พระราชาตอบพร้อมแสยะยิ้มเล็กน้อย ร่างบางหมดความหวังเมื่อได้ยินคำตอบ โอกาสที่ตนจะได้กลับไป ยังบ้านเกิด แทบจะไม่มีเลย
“ข้าจะแนะนำราชโอรส และ ราชธิดาของข้าให้ท่านรู้จัก นี่ โอรสของข้า เจ้าชายโจซอน และ ราชธิดาของข้า เจ้าหญิงยูริ” ร่างบางพยักหน้าและส่งยิ้มไปให้ทั้งสอง เจ้าชายโจซอนยิ้มกลับ ส่วนเจ้าหญิงยูริ ..บัดนี้สติได้หลุดลอยไปแล้ว
“เอาล่ะ ข้าจะให้ธิดาของข้านำทางเจ้าไปยังที่ประทับของเจ้า ตามนางไปเถิด” ร่างสูงผงะเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นเดินนำทางไป ร่างบางจึงลุกและเดินตาม
ระหว่างทางเดิน ร่างบางก็ได้เอ่ยขึ้น เพื่อไม่ให้บรรยากาศเงียบจนเกินไป
“เอ่อ ยูริ หากข้าทำอะไรไม่ถูกต้อง ก็ช่วยชี้แนะข้าด้วยนะ” ร่างบางเอ่ยขึ้น พร้อมยิ้มให้ร่างสูง
หากเพียงแต่ร่างสูงนั้น กลับหันหน้ามาพร้อมแสยะยิ้ม และผลักร่างบางเข้าชิดกำแพงระหว่างทางเดิน พร้อมยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ๆ “เจ้าเรียกข้าว่าอย่างไรนะ”
“ก็ยูริไง เจ้าผลักข้าทำไม” ร่างบางกล่าวอย่างสงสัย และตกใจ
“เจ้าบังอาจมาก ที่เรียกข้าโดยไม่นำหน้าว่าเจ้าหญิง”ร่างสูงชิดหน้าเข้าใกล้ จนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน ร่างบางเขินอายเล็กน้อยอย่างไม่รู้สาเหตุ และพยายามดันตัวร่างสูงออกอย่างเบามือ
“ข้าขอโทษนะ ก็ข้าเห็นเราก็เป็นเจ้าหญิงเหมือนกัน อีกอย่าง ข้าไม่มีเจตนาจะไม่ให้เกียรติ์เจ้า ข้าแค่อยาก วางตัวกับเจ้าเป็นมิตรที่ดีต่อกันเท่านั้น”
“มิตรที่ดีต่อกัน หึ ข้าไม่ต้องการ” ร่างสูงยื่นหน้าออกมาช้าๆ ได้ยินเพียงเท่านั้น ร่างบางโมโหมาก
“อะไรกัน เมืองนี้เขาสั่งสอนเจ้าหญิงให้เย่อหยิ่ง แบบนี้รึ หึ น่าสมเพช”
“เจ้าด่าใคร ! ใครกันแน่ที่น่าสมเพช !” ร่างสูงคว้าข้อมือบางอย่างรุนแรง
“เจ้าไงน่าสมเพช ปล่อยนะ! ” ร่างบางพยายามกระชากมือออก แต่ไม่สามารถต้านทานแรงของร่างสูงได้
“ปากดีเช่นนี้ …จะเรียกร้องความสนใจจากข้างั้นรึ” ร่างสูงโน้มใบหน้าเข้าหาอีกครั้ง พร้อมยิ้มอย่างมีเลศนัย
“อะไรเล่า ! ข้าจะเรียกร้องความสนใจเพื่ออะไร” ร่างบางเถียงคัดค้าน ใบหน้าแดงเล็กน้อยด้วยความเอียงอาย เพราะใบหน้าของร่างสูงแทบจะชิดติดกับใบหน้าของตนอยู่แล้ว
“เพื่อได้ข้าไปครอบครองไงล่ะ” ร่างสูงกระซิบข้างหู
“ฮึ่ย ! ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้ ! เจ้านี่บ้าใหญ่แล้ว เจ้าเป็นหญิง แล้วข้าก็เป็นหญิงนะ ข้าจะไปคิดเช่นนั้นได้อย่างไร รีบพาข้าไปที่ห้องได้แล้วน่า” ร่างบางค่อยๆดันร่างสูงออก พร้อมกล่าวตัดบท ก่อนที่จะได้มีเหตุอะไรไปกว่านี้
“ก็ได้ รีบตามมาสิ อย่ามัวชักช้า ข้าไม่ชอบ” ร่างสูงเอ่ยขึ้น พร้อมจูงมือร่างบางไปด้วย
“เจ้าจะจูงมือข้าทำไมเล่า ปล่อยนะ ปล่อย” ร่างบางสะบัดมืออีกครั้ง
“ถ้าเจ้ายังขัดขืน ข้าจะทำยิ่งกว่าจับมืออีก เอาสิ” ร่างสูงพูดเสียงเรียบนิ่งจนน่าโมโห
“วิปริต !!!”
“แล้วอย่างไรต่อ”
“ฮึ่ย !” ร่างบางหยุดเถียงแล้วเดินตามอย่างทำอะไรไม่ได้
…………………………….
“อ่ะ…นี่ห้องของเจ้า” ในที่สุดก็เดินมาถึงจุดหมายอย่างปลอดภัย ร่างบางสอดส่องภายในห้อง พร้อมเดินดูโน้นดูนี่ เหมือนกับเด็กๆ ที่วิ่งดูของเล่น ทุกอากัปกิริยาถูกร่างสูงมองตลอดเวลา ร่างสูงยิ้มเล็กๆ ด้วยความรู้สึกแปลกๆที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับตน
“ยิ้มอะไร ออกไปได้แล้ว !” ร่างบางตะโกนใส่ “ข้าไม่ไป” ร่างสูงยียวน
“เอ๊ะ ! นี่ !” ร่างบางค้อนสายตาใส่ “เอาเถอะๆ ข้าไปก็ได้” ร่างสูงยักคิ้วก่อนเดินจากไป
ร่างบางนั่งลงบนเบาะนั่งนุ่มๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นเบาๆ
“น่าโมโหนัก ! พูดจาไม่ดีกับข้าเลย ยียวนชะมัด ดูซี แขนช้ำไปหมดแล้ว”
ฝ่ายร่างสูงระหว่างเดินก็พึมพำกับตนเอง “สวยงั้นรึ …ก็งั้นๆแหละ” แต่แล้วก็ยิ้มกว้างออกมาอย่างไม่รู้ตัว
…………………………………
………………
….
“อ้าว แทยอน เจ้าหญิงองค์นั้นเป็นอย่างไร งามสมคำเลื่องลือหรือไม่”
“ข้าไม่ได้ไปดูแล้วล่ะ” ร่างโปร่งตอบ
“ทำไมเล่า แล้วเจ้าไปไหนมา กลับซะค่ำมืด” ผู้เป็นแม่สงสัยเมื่อเห็นสีหน้าที่ดูแย่ของลูกสาว
“ข้าไปเดินเล่นน่ะ ข้าเหนื่อยเหลือเกิน ขอไปอาบน้ำอาบท่าให้สบายตัวเสียหน่อย” ร่างโปร่งตัดบททันที ทิ้งความสงสัยให้กับผู้เป็นแม่ไว้คนเดียว
……………………………….
ทางบ้านของฮวัง มิยอง (ทิฟฟานี่)
“เอาล่ะ เจ้าก็มาพักอยู่ที่นี่ กับสามีเจ้าไปก่อนนะ มิยอง เอาล่ะ ข้าเตรียมห้องไว้ให้แล้ว ไปพักผ่อนเถอะนะ”
ร่างเล็กและชายหนุ่มพยักหน้า พร้อมกล่าวขอบคุณ “งั้นข้าขอฝากด้วยนะ”ร่างเล็กยิ้ม
“ใช่สิ เจ้าไปอยู่เมืองตะวันตก มีชื่อเรียกแบบตะวันตกไหม ต่อไปนี้ จะได้เรียกเป็นชื่อใหม่ไปเลย”
“อ่อ ทิฟฟานี่น่ะ จอร์นสันเขาตั้งให้น่ะแม่” ร่างเล็กตอบ
“ทิฟฟานี่ …ดูโก้ดีนัก ว่าไหม” แม่ของทิฟฟานี่สะกิดพ่อให้เห็นด้วยกับตน
“อืม ใช่ ต่อไปนี้ก็เรียกชื่อนี้ไปตลอดเลยแล้วกัน มันเพราะดี” พ่อและแม่หัวเราะกันชอบใจตามประสา ด้านร่างเล็กกับชายหนุ่มก็ยิ้มกันไปด้วย
“ถ้าเช่นนั้น จอร์น…คุยกับพ่อแม่ของข้าไปก่อนนะ ข้าอยากออกไปข้างนอกเสียหน่อย” ร่างเล็กกล่าว
“เจ้าจะไปไหน มันค่ำแล้วนะ” ชายหนุ่มเอ่ย
“แค่ครู่เดียว …ข้าอยากไปสำรวจอะไรหน่อย เจ้าไม่ต้องตามมาหรอก” ร่างเล็กเอ่ยซ้ำ ชายหนุ่มพยักหน้ารับ
พอได้จังหวะ ร่างเล็กนั้นรีบวิ่งออกมา ไปยังสวนดอกไม้ไม่ไกลจากบ้านนัก สวนดอกไม้ที่เจ้าตัวคุ้นเคยดี …ร่างเล็กสำรวจดอกไม้ไปเรื่อย ๆ ค่อยๆเก็บดอกไม้ที่ตนโปรดปราน จนพบกับคนๆหนึ่ง ที่กำลังเก็บดอกไม้ดอกเดียวกับที่เธออยู่เช่นกัน
ทั้งสองเงยหน้าขึ้น พร้อมสบสายตา …ทั้งสองยืนมองกันอย่างตกใจอีกครั้ง
“เจ้ามาที่นี่อีกทำไม …ฮวังมิยอง”
จบแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
5555 เดี๋ยวเราจะรีบอัพต่อนะคะ
ยังไงขอร้องเถอะ เม้นต์ติ ชม หน่อยนะ โหวตบ้างถ้าชอบเนอะ ^^
และขอบคุณสำหรับทุกเม้นต์นะคะ
ความคิดเห็น