คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ จุดเริ่มต้น(รีไรท์เล็กน้อยค่ะ)
บทนำ ..จุดเริ่มต้น
ณ อาณาจักร ฟรานซิสเวเลีย
บนผืนแผ่นดินที่นองไปด้วยเลือด .. ท้องฟ้าสีมืดหม่น เสียงร้องคำรามประกาศชัยชนะ
และเสียงค่ำครวญอันแสนเจ็บปวด ศึกสงครามได้จบลงแล้ว การยกทัพจากอาณาจักรแห่ง
ทิศตะวันออก อาณาจักร “ควอนกุก” ได้ทำสำเร็จไปพร้อมกับชัยชนะ เป็นเรื่องแปลกนัก..
ที่ชาวเมืองตะวันออก จะสู้ชาวเมืองตะวันตก ที่แสนเจริญรุ่งเรืองกว่าเป็นไหนๆ ได้สำเร็จ
กองทัพควอนกุกอาศัยช่วงจังหวะที่อาณาจักรฟรานซิสเวเลียอ่อนแอ เมื่อพระราชาแห่ง
ฟรานซิสเวเลียได้สิ้นพระชนม์ กองทัพควอนกุก ก็ค่อยๆแฝงตัว ไปสืบ และลักลอบขโมยอาวุธจาก
ฟรานซิสเวเลีย ลอบปล้นเอาข้าวของ เงินทองในราชสำนักอย่างแยลยล จนไม่มีใครสามารถรู้ได้ ถึงการบุกลุกเมือง จนสามารถทำการสงครามได้สำเร็จอย่างไม่น่าเชื่อ
ณ พระราชวังที่ประทับของราชวงศ์ ฟรานเจลิน่า
“อะไรนะ ! เมือง .. มะ เมืองเราแพ้งั้นรึ ?!” พระราชินีแห่งฟรานซิสเวเลียร้องลั่น หัวใจเหมือนถูกกรีดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ที่ไม่อาจปกป้องเมืองของตนเองได้ “รู้เช่นนี้แล้ว .. ข้าคงออกรบด้วยตัวของข้าเอง ข้าจะไม่สนใจ ว่าข้าจะเป็นหญิงหรือชาย ฮือๆ ข้า ..ข้าคงไม่เอาชีวิตของทหาร องครักษ์ หลายร้อยพัน ต้องจบลงแบบนี้ ..ฮือ..” พระราชินีร้องคร่ำครวญด้วยความรู้สึกผิด และเสียใจเป็นอย่างมาก ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น หมดสิ้นศักดิ์ศรี
“เสด็จแม่ ..อย่าทรงเสียพระทัยไปเพคะ ฮือ ..ๆ ท่านมิได้ผิดอันใดทั้งนั้น ..” ร่างบางผิวขาว
หน้าตาสะสวย ซึ่งเป็นพระราชธิดาของพระราชินี “เจ้าหญิงเจสสิก้า” ได้ก้มลงไปกอดมารดาพร้อมคำพูดปลอบโยน น้ำตาหลั่งเป็นสายด้วยความรู้สึกสงสารมารดาและบ้านเมือง...
แอ้ด ! ปึ้ง !
เสียงกระแทกประตูอย่างรุนแรงดังขึ้น ..พร้อมเหล่าทหารมากมายจากควอนกุก ได้บุกเข้ามาในพระราชวัง
“พวกเจ้าเป็นใคร !บังอาจนัก”พระราชินีทรงลุกขึ้นยืน ส่งสายตาอันอาฆาตแก่เหล่าทหาร
“ช้าก่อนพะย่ะค่ะ ! พวกเราได้รับสั่งจากพระราชาแห่งเมืองควอนกุก ให้ทรงส่งเครื่องราชบรรณาการ พร้อมพระราชบุตรคนใดคนหนึ่ง ไปเป็นตัวประกัน แก่อาณาจักรควอนกุก พะย่ะค่ะ”
“พวกเจ้านั้นทำเกินไปแล้ว ! พวกเจ้าทำลายบ้านเมืองของข้าถึงเพียงนี้ ยังไม่พอใจอีกหรือ ! ยังจะเอาข้าวของ ยังจะเอาธิดาของข้า ข้ามีธิดาองค์เดียวเท่านั้น! เพราะฉะนั้น ข้าจะไม่ทำตามเด็ดขาด !” พระราชินียื่นคำขาดอย่างเกรี้ยวกราด ตะเบ็งเสียงดังดั่งสายฟ้าฟาด
“พระเจ้าข้า หากพระองค์ไม่ทำตาม พระราชาจะทรงยึดพื้นที่ทั้งหมดในอาณาจักร แต่ถ้าพระองค์ทรงทำตามพระราชาจะทรงยึดแค่ผืนแผ่นดินตอนล่างที่เชื่อมต่อระหว่างประเทศ และเหมืองทองคำ พระเจ้าข้า” ทหารพูดโต้ตอบอย่างหนักแน่น ตามคำสั่งของพระราชาไม่มีผิดเพี้ยน
พระราชินีนิ่งอึ้ง .. มือทั้งสองอย่างแน่นด้วยความโกรธ น้ำตาแห่งความเคียดแค้นค่อยๆหลั่งไหล
เจ้าหญิงหมดหนทาง จึงได้กล่าวบางอย่างขึ้นมาทันที
“ได้..ข้าจะส่งเครื่องราชบรรณาการ และข้าจะไปเป็นตัวประกันยังเมืองของพวกเจ้า ตามที่พวกเจ้า
ต้องการ แต่พวกเจ้าต้องรักษาคำสัจของพวกเจ้าเอาไว้”
“พะย่ะค่ะ ขอให้พระองค์รักษาคำตรัสของพระองค์ไว้ด้วย พรุ่งนี้ ตอนฟ้าสาง พวกเราจะมารับท่านพร้อมเครื่องราชบรรณาการ หม่อมฉันของทูลลา..”ทหารกล่าวก่อนจะนำทัพทั้งหมดกลับออกไป
พระราชินีร่ำไห้อยากหนัก กอดลูกรักของตัวเองด้วยความเศร้าโศกเสียใจ
ฝ่ายเจ้าหญิงเองไม่มีทางเลือก จึงตัดสินใจช่วยเหลือบ้านเมืองของตนเอง พร้อมกล่าวปลอบโยนผู้เป็นมารดาอย่างอ่อนโยน
“มันเป็นทางเดียวเพคะ ที่จะช่วยบ้านเมือง และเสด็จแม่ มันถึงเพลาแล้ว ที่ลูกต้องตอบแทนบ้านเมือง ตอบแทนความรักของเสด็จแม่ ที่เลี้ยงดูลูกมาตลอด ลูกจะไม่ทำให้เสด็จแม่และบ้านเมืองลำบากไปกว่านี้”
ณ อาณาจักรควอนกุก
ที่ โรงโสเพณีของชนชั้นสูง ..
“เมื่อไหร่จะมานะ เฮ้อ ..ไหนบอกว่าจะมาไง” หญิงสาวหน้าตาหวานใส ผิวขาวนวล รูปร่างสมส่วน เย้ายวน ผมยาวสลวยถูกถักเป็นเปียอย่างเรียบร้อย สวมใส่ฮันบกสีแดงสด เดินไปเดินมา
บ่นพึมพัมว่ารอใครสักคนอยู่ ..
“มาแล้วนี่ ..ฮิๆ” นางผู้นั้นรีบประทินโฉมอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรีบวิ่งออกไปหาผู้ที่ตนรอ
“เจ้าหญิงยูริ ! เจ้าหญิงเพคะ” นางตะโกนขึ้นเสียงดัง โบกไม้โบกมือ ก่อนจะส่งยิ้มหวานให้แก่ร่างสูง
“เจ้าหญิงจะทรงรับนางโลมคนเดิมใช่ไหมเพคะ” แม่เล้าเอ่ยถาม
“อืม คนเดิม” ร่างสูงที่ดูสง่างาม ราวกับชายชาตรี เป็นที่เลื่องลือไปทั่วราชอาณาจักร ว่าเป็นหญิงที่ดูดีกว่าชายเสียอีก ใบหน้าดูคมคาย สวมเครื่องแต่งกายที่สามัญชนไม่ได้สวม แน่นอนเธอคือ
“เจ้าหญิงยูริ” แห่งราชวงศ์ ควอนนัมพยอล อาณาจักรควอนกุก นั่นเอง
ร่างสูงส่งยิ้มไปให้หญิงสาวผู้โบกมือให้ พร้อมเดินไปหานางอย่างช้าๆ และสวมกอดนางอย่างอบอุ่น
“ข้าคิดถึงเจ้าจริงๆเลย ฮา จีวอน” ร่างสูงพูดพร้อมหอมแก้มไปหนึ่งที ร่างเพรียวถึงกับขวยเขิน
ก้มหน้าก้มตา ก่อนจะตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงหวานละมุน
“ข้าก็คิดถึงท่านเพคะ ไม่ได้พบต้องหลายเพลาแหนะ”
“ก็ตอนนี้พบแล้ว จะช้าอยู่ใยเล่า” ร่างสูงพูดพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ร่างเพรียว คำพูดเป็นความในนั้น คงเป็นสิ่งที่พอจะรู้กันอยู่สองคนเท่านั้น
“..เพคะ อย่าช้าเลย เดี๋ยวจะเช้าเสียก่อน” ร่างเพรียวพูดพร้อมอมยิ้มเล็กๆ ก่อนทั้งสองจะจูงมือกันเข้าไปในห้องนอนที่จัดตกแต่งไว้อย่างสวยงาม ร่างสูงค่อยๆผลักร่างเพรียวนอนลง บรรเลงบทรักอันเร่าร้อน บรรจงจูบที่ริมฝีปาก ลูบไล้ไปทุกๆสัดส่วน ร่างเพรียวบางตอบสนองมันด้วยความต้องการ ทุกอย่างเป็นไปตามสิ่งที่มันควรจะเป็น…
รุ่งเช้า
ร่างเพรียวหลับสนิท ร่างกายถูกปกปิดด้วยผ้าห่มที่ทำจากผ้าแพรสีสวย ร่างสูงตื่นขึ้น รีบสวมใส่เสื้อผ้าเครื่องแต่งกายอย่างรวดเร็ว พร้อมออกมาจากห้องนอนอย่างเงียบเชียบ ร่างสูงมองหาแม่เล้า ก่อนจะหยิบอัฐจำนวนหนึ่งขึ้นมา
“แม่เล้า นี่อัฐ ว่างๆข้าจะมาใหม่” ร่างสูงพูดอย่างเร่งรีบ พร้อมยื่นอัฐให้แม่เล้า
“ขอบพระทัยเพคะ เจ้าหญิง”
ทันทีทันใด ร่างสูงรีบขี่ม้ากลับพระราชวังที่ประทับของตนทันที เนื่องจากตนหายไปทั้งคืนทั้งวัน เกรงว่าจะโดนคำกล่าวด่าอันรุนแรงอีก แต่อย่างไรก็ตาม ร่างสูงพอจะรู้ ว่าต้องโดนอีกแน่นอน...เหมือนทุกๆครั้งไป
ณ พระราชวังที่ประทับของราชวงศ์ควอนนัมพยอล
“เจ้าไปไหนมา ยูริ” พระราชินีผู้เป็นพระราชมารดาของร่างสูง ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดี
“ไปในที่ที่ข้าอยากจะไป มีปัญหาอันใดรึ เสด็จแม่” ร่างสูงตอบยียวน
ทำให้พระราชินีทรงเกรี้ยวเป็นอย่างมาก
“งั้นรึ!เจ้าเป็นเจ้าหญิงภาษาอะไร ริอาจทำตัวเป็นชาย เข้าโรงโสเพณีแทบทุกค่ำคืน เจ้ามันบ้า!
เจ้ามันบ้าชัดๆ แม้กระทั่งเมืองเรารบ เจ้ายังไม่เคยมาติดตาม ถามไถ่ เอาแต่ทำตัวต่ำช้า !”พระราชินีเหลืออดกับธิดาของตนอย่างมาก
“ใช่ ข้ามันต่ำช้า แล้วยังไงเล่าเสด็จแม่ เชิญท่านเกรี้ยวจนคลุ่มคลั่งเป็นบ้าไปคนเดียวเถิด หม่อมฉันขอทูลลา” ร่างสูงเดินจากไป ทิ้งพระราชินีมองตามด้วยสายตาอาฆาต
“ยูริ ! ยูริ ฮึ่ย !.. อ้ายย ! อีนังกาลกิณี !” พระราชินีทรงกรีดร้องจนคลุ่มคลั่ง ทรงตรัสด่าทอจนไม่เหลือชิ้นดี
ร่างสูงรีบวิ่งไปที่ห้องประทับของตน ก่อนจะทรุดตัวนั่งลงทันที น้ำตาแห่งความเสียใจที่ไม่มีใครเคยเห็นหลั่งเป็นสาย ก่อนจะคิดน้อยใจไปต่างๆนานา ดังเช่นทุกครั้งไป
"ข้าน่าจะชินได้แล้ว ที่พบเจออะไรเช่นนี้ ข้าจะมานั่งร้องไห้ เสียใจ อยู่ทำไมนะ"
…
“พระราชาเสด็จ” เสียงประกาศทำให้ร่างสูงรีบปาดน้ำตา ก่อนจะรีบเปิดประตูทันที
พระราชาก้าวพระบาทเข้ามาในห้องประทับของร่างสูงอย่างสง่างาม แล้วนั่งลงบนเบาะนั่ง ร่างสูงค่อยๆรินน้ำชา ใส่ลงแก้วหินแล้วยื่นให้พระราชา
“มีธุระอันใดกับข้ารึ เสด็จพ่อ ถึงขนาดมาหาข้าถึงที่ ปกติแล้ว ท่านไม่เคยแม้แต่จะมองหน้าข้าด้วยซ้ำ”
“หึ ข้ามาบอกเจ้าแค่ว่า พรุ่งนี้จะมีการรับเสด็จเจ้าหญิงจากเมืองฟรานซิสเวเลีย นางจะมาอยู่ที่พระราชวังของเรา ในฐานะตัวประกัน.. อย่างไรเสีย พรุ่งนี้ เจ้าต้องมารับเสด็จนาง กรุณาแต่งกายให้เรียบร้อย ทำกิริยามารยาทให้ดี อย่าฉันให้ข้าขี้ขายหน้า..”
พระราชายื่นคำสั่งเด็ดขาด
“ก็แค่เจ้าหญิงจากเมืองแตก เป็นแค่ตัวประกัน ทำไมข้าต้องไปรับเสด็จ นางไม่ได้มีความสำคัญอะไร ”ร่างสูงเอ่ยด้วยความไม่พอใจ
“ยังไงก็ต้องไป ! อย่าทำให้ราชวงศ์เราต้องเสื่อมเสีย หวังว่าเจ้าคงเข้าใจ”
พระราชาตรัสพร้อมเสด็จกลับที่ประทับ ทันใดนั้นเอง ร่างสูงได้แอบกระชากตัวทหารคนหนึ่งเอาไว้ “นี่ ..เจ้าหญิงคนนั้นน่ะ เป็นอย่างไร เจ้าพอรู้หรือไม่”
“เอ่อ เขาเล่าขานกันว่า ทรงฉลาดหลักแหลมและมีใบหน้าที่งดงามมากพะย่ะค่ะ”
“อืม ไปได้แล้ว” ทหารองค์นั้นรีบวิ่งไปทันที ร่างสูงครุ่นคิดอยู่คนเดียว
‘ฉลาด งดงาม ..’
“หึ ให้ตายก็ไม่เชื่อ เจ้าหญิงเมืองแตกอย่างเจ้าเนี่ยน่ะหรือ จะงดงาม และฉลาด ..จะเจอพรุ่งนี้แล้วสิ
ขอดูหน้าหน่อยละกัน ว่าจะงดงามขนาดไหน”
จบแล้วสำหรับบทนำค่ะ
ช่วย เม้นต์ ติชมด้วยนะคะ ต่อไปจะเปิดคู่ แททิฟ แล้ว 55
ติดตามด้วยนะคะ
ความคิดเห็น