เรื่องมันยาว

    เมื่อตอนประถมช้านต้องคอยไปโรงเรียนพร้อมพี่ๆชั้นมัธยมที่พ่อทำรถรับส่งอยู่ ตอนนั้นช้านเองยังอยู่แค่ป. 6  เวลานั่งรถไปกับพวกพี่ๆเลยเงียบไม่ค่อยคุยกับใคร
    จนอยู่มาวันนึงช้านก้อเอาลูกอมใสขวดโหลไปให้เพื่อนที่โรงเรียน พี่คนนึงก้อพูดขึ้นมาว่า 
"โห้...ไม่แบ่งเลยขอได้ป่ะ" ด้วยความที่ยังเด็กก็แบ่งให้กินทั้งรถเลย...หมดเลย
    หลังจากนั้นมา ทุกวันช้านก้อจะนั่งข้างพี่คนนี้ตลอด เค้าชื่อว่า "พี่แยม" เป็นผู้หญิงที่ออกห้าวๆนิดนึงแต่กับช้านพี่เค้าจะคอยดูแลเสมอ ทุกวันหลังเลิกเรียนพอพ่อส่งพี่เค้าจนหมด แยมเองก็เปลี่ยนชุดแล้วจะมารับช้านไปนั่งรถเล่นเสมอ เวลาวันหยุดเสาร์-อาทิตย์ตอนเช้าๆ ก้อคอยมาปลุกไปขับรถเล่นบ้าง ไปเที่ยวบ้าง แต่ระยะเวลาแค่ไม่กี่เดือนก็ทำให้เราสนิทกันได้ เราคอยเป็นห่วงกันตลอด
    มีอยู่ช่วงนึงที่ช้านไม่สบายเป็นไข้เลือดออกไม่ได้ไปโรงเรียนเป็นอาทิตย์ พี่เค้าก็มาเยี่ยมเอาขนมมาให้ แต่วันนั้นเองที่เค้าเข้ามาบอกว่า "เค้าต้องไปเรียนที่อื่น และมันก็คงอีกนานกว่าจะได้พบกัน" นอกจากคำๆนั้นก็มีแค่การ์ดใบเดียวที่ให้เป็นสิ่งสุดท้าย...ใครจะไปรู้ความเหงามันเกิดขึ้นทันทีที่รู้เรื่องนี้ ก็เพราะเราอยู่ด้วยกันตลอด เพื่อนช้านก็คือพี่เค้านั่นแหละ
    เวลาผ่านไป สามปี ตอนนั้นก้ออยู่ม.3 พี่เค้าก็กลับมา โดยที่ช้านเองก้อไม่รู้เลย พี่เค้ามารับช้านที่โรงเรียนแล้วพาไปเที่ยวนู้นเท่ยวนี่ตลอด ระยะเวลาที่ผ่านมานั้นเราไม่ได้ติดต่อกันเลย ด้วยความี่ต่างคนต่างก็รอกัน ระยะเวลาที่กลับมาแค่ไม่กี่เดือนเราก้ออยู่ด้วยกันทุกวัน...ความรักมันก็เริ่มตรงจุดๆนั้นนั่นแหละ
    พอความรักเริ่มขึ้น เราก็ห่างหันอีกแล้ว  เหมือนเมื่อก่อนพอเราเริ่มสนิทเค้าก็ห่างกันไป แต่ด้วยความที่มันเป็นความรักพี่เพิ่งเริ่ม พี่เค้าก้อคอยโทรหาทุกวันคุยกันสายแทบไหม้ คอยส่งของมาบ้างเวลาวันสำคัญๆ