คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 1 ห้องหอไร้เงา 5
⚠ Trigger Warning เนื้อหามีารใ้วามรุนแรและเป็นพฤิรรมที่ไม่เหมาะสม ไม่วรลอเลียนแบบและโปรใ้วิาราในารอ่านนะะ ⚠
ระหว่าที่รอเหมราลับมาเ้าสาวอย่าวาาว็นั่เล่นโทรศัพท์รออยู่เียบนว้า เฝ้ารอารลับมาอเราเ้าบ่าว เธอเอ็อยารู้เหมือนันว่าสิ่ที่เหมราะเอร์ไพร์สนั้นมันืออะไรันแน่ แ่แล้วู่ ๆ ไฟที่เยสว่าในห้อ็ับลเสียื้อ ๆ ท่ามลาเสียฝนแอบิว่าอาเป็นฝีมืออเ้าบ่าวเธอหรือเปล่า
“เหมเหรอะ” เสียหวาน ๆ ทัออไป ิว่าน่าะเป็นเหมราที่ลับมาแล้วพลาลอบยิ้มในใ ที่เาปิไฟแบบนี้เพราะิอยาแล้เธอแน่ ๆ
“...”
แ่สิ่ที่วาาวไ้รับลับมาเป็นเพียวามเียบ ึไ้ลอร้อเรียื่อายนรัอีรั้แ่แล้วผลมัน็เป็นเหมือนเิม รอยยิ้มที่เยผุเผยึ้นบนวหน้า บันี้แห้เหือลทันาเมื่อมันเริ่มเียบแบบผิสัเ
“เหม...วาไม่เล่นแบบนี้นะะ” เธอัะเริ่มไม่่อยสนุแล้ว
ถึอย่านั้นทุสิ่รอบัวมัน็ยัเียบเหมือนเิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลเว้น็แ่ประูที่อยู่ ๆ ็ถูเปิออ...
พร้อมเสียร้อเพลเป็นเสียอึมอำที่ัออมาาลำอทำนอเพล Tili Tili Bom...
“เหม...ุเหรอะ” เพราะวามมืที่บบัทำให้เธอไม่อามอเห็นหน้าั ๆ ไ้ ทุอย่ามันมืมิทะมึนไปหม...ทำนอเพลที่ไ้ยิน เริ่มทำให้เธอหวาลัว
“อย่าเล่นแบบนี้เลย่ะ วาลัว” เธอสั่นเทาเพราะมันเียบนผิปิ เรียวเท้าบาเริ่มเลื่อนย้าย เมื่อรู้สึถึวามไม่ปลอภัย เธอไม่อานั่นิ่อยู่ับที่อี่อไป แล้วถอยายไปทาอีฝั่อห้อโยอัโนมัิ หัวใหวาหวั่นับสิ่ที่ำลัเิึ้น
อร้อละ...ไ้โปร เหมราลับมาเสียที
“ใรน่ะ อย่าเ้ามานะ!” บุลปริศนาสวมุลุมสีำเริ่มย่าฝีเท้าเ้ามาหา้า ๆ เินเ้ามา้า ๆ วาาวเร่ลมือโทรศัพท์ในมือ่อนะโทรออ ทว่าันโนระาออไป! ระเ็นหลุออไปไล หาะว้ายาะเอื้อมถึ
“ะ...อร้อ อย่าทำอะไรันเลยนะ” หยาน้ำาเริ่มอาบ้าแ้ม เธอหวาลัวับเรื่อนี้เหลือเิน มือเรียวยึ้นประบันเอาไว้ไหว้วอนและร้ออ
“ันเพิ่แ่าน...อย่า อย่าทำอะไรันเลย ฮึ...”
ำพูอวาาวล้ายไร้วามหมายเพราะมันยัย่า้าวเ้ามาเธอเรื่อย ๆ ทุฝีเท้าล้วนน่าลัว ลำอบิ้ายวาไปมาเสมือนนเมื่อยบ ในนาที่อมาไม่วายเผยรอยยิ้มแสนอำมหิ...
นายสาวสะท้าน...
วาาวสูลมหายใเ้าปอลึ ๆ และในนาที่อมาเธอะัสินใออัววิ่ไปยัประูบานหนาผ่านร่านปริศนาไป ทว่า! มันว้าผมยาวหิสาวเอาไว้่อนที่เธอะวิ่ไปถึประูนร่าบาล้มลอบนพื้นนเ็บและุไปทั้ร่า
“อร้ออย่า...” ร่าสูย่อัวลเลื่อนายเ้ามาหา ส่มือหนาแสนหยาบโลนลูบไล้ใบหน้าสวยผ่านถุมือู่สีำแผ่วเบาเหมือนส่วามอ่อนโยนให้หิสาว แ่ลับวาาวมิไ้รู้สึเ่นนั้นเลย...
เธอลัว...
ลัวนแทบาใ!
“ปล่อยันไปเถอะนะ ฮึ...ปล่อยัน”
แทนที่ะเป็นวามเห็นใที่บุลปริศนานนี้ะส่ให้เธอแ่ลับเป็นรอยยิ้มน่าลัวไร้วามปรานี หยน้ำาวาาวร่วหล่นล้ำแล้ว้ำเล่า่อนในวินาที่อมาเสียหวานะรีร้อึ้น...
‘รี๊!’
เพิ่แ่านไ้ยัไม่ทัน้ามืนเลยแท้ ๆ
ฝาเ้าั้น อมเม้นเป็นำลัใให้ัน้วยนะะ
ความคิดเห็น