Summer Love ฉันรักนาย ผู้ชายหน้าร้อน

ลำดับตอนที่ #2 : Summer 1

ณ สนามบิน นาริตะ ประเทศญี่ปุ่น
         

            ท่ามกลางฝูงชนมากมาย หลากหลายหน้าตาเชื้อชาติ...ที่เพิ่งลงมาจากยานพาหนะรำใหญ่...
ที่บินลัดฟ้าจากอเมริกา
ลงสูประเทศเกาะ ที่ขึ้นชื่อว่า'ลูกพระอาทิตย์'
"ว้าว ญี่ปุ่น ไม่ได้กลับมานานแค่ไหนแล้วนะ"   เสียงใสๆดังออกมาจากร่างบางที่เพิ่งกล้าวลงมาจาก
รถบัสรับส่งผู้โดยสาร
ใบหน้ามนสวยผุจผ่อง ดวงตากลมโตสีดำสนิท ตัดกับคิ้วเรียวได้อย่างดี ริมฝีปากบางสีชมพูอ่อนคลี่ยิ้มบางๆ
ผมยาวสลวยสีบอรน์พลิ้วไหวไปมา... หน้าม้าบางๆสไลด์เองก็พลิ้วไหวไปมาเช่นกัน
"ไปหาอะไรกินหน่อยดีกว่าเรา^_^"   มือสวยขยับสาบเสื้อแจ๊กเก็ตสีส้มของตัวเองทีหนึ่งให้เขาที
ก่อนที่จะรีบลากกระเป๋าใบใหญ่
มาอย่างยากลำบาก
"ว้าว เปลี่ยนไปเยอะเลยนะแฮะO.O"   เมื้อฉันออกมาจากสนามบินนาริตะ ก็รีบตรงดิ่งไปหาร้านอาหารทันที
นี่มันก็เย็นแล้วนะ
ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องฉันเลยแม้แต่น้อย ชริ! แต่ว่านะ...บรรยากาศรอบๆของเมืองโตเกียวนี่มันเปลี่ยนไปมากจริงๆ
แค่ 2 ปี
มันเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เลยเหรอเนี้ย ทุกๆอย่างๆรอบกายมันสามารถทำให้ฉันเบิกตาโพร่งได้ทุกเวลา
แสงอาทิตย์เริ่มลับ
ขอบฟ้าไปแล้ว อ่า...สวยจังเลย...
"ว้าย! ขอโทษค่ะ"  ฉันต้องรีบร้องขอโทษทันทีเมื่อเดินไปชนคนอื่นเข้า ให้ตายสิ นี่ฉันเดินไม่ดูทางเลยใช่มั้ยเนี้ย
"ไม่เป็นไรครับ"   เขากล่าวอย่างสุภาพแล้วรีบวิ่งไปทันที จะรีบวิ่งไปไหนของเขานะ
ว้าว*o* ร้านอาหารเต็มไปหมดเลย คิดถึงอาหารญี่ปุ่นจังเลย
ว่าแล้ว ฉันก็ใช้เวลาร่วมเกือบชั่วโมงในการเลือกหาร้านที่จะทำให้ท้องของฉันมันเลิกร้องสักที

             ร้านรางเมงเล็กๆ ที่สุดแสนจะเก่าแก่ ในระแวกนั้นร้านนี้เป็นร้านที่เก่าที่สุดแล้วละ ถึงแม้จะเป็นร้านเก่าๆ แต่ลูกค้า
ยืนแจกันเต็มร้านเลย ฉันลากกระเป๋าเข้าไปหาโต๊ะว่าง ที่แทบจะไม่มี ก่อนที่จะนั่งลงไป และสั่งราเมงอย่างไม่ยั้งมือ..
"ลุงคะ เอาราเมงพิเศษ เอาแบบชามใหญ่ๆเลยนะคะ! ^_^"   ฉันตะโกนสั่งลุงเจ้าของร้านไป และทันทีที่แกได้ยิน
ก็ถึงกับทำตาโต ตกอยู่ในอาการที่ฉันคิดว่า...มันคืออาการอึ้ง...
เอ๊ะ! ลุงแกมองฉันด้วยสายตาแบบนั้นทำไมนะ หรือฉันพูดสำเนียงแปลกไปเหรอ?
อาจจะใช่ สงสัยเราจะอยู่อเมริกานานไปหน่อย- -
"ผู้หญิงบ้าอะไรวะ แดกเยอะชะมัด!!"   เสียงสบททุ้มๆ และหยาบคาย ดังมาจากโต๊ะข้างหลัง ทำให้ฉัน
ต้องหันหลังควับ นายว่าไงนะ...

เด็กผู้ชายในเครื่องแบบนักเรียนกลุ่มหนึ่งนั่งกระซวกเส้นราเมงเข้าปากกันอย่างเมามัน ซึ่งไม่น่าจะมีอะไรมากนัก
แต่หาก...เด็กชายคนหนึ่ง...ใบหน้าเรียวสวยได้รูป จมูกที่โด่งเป็นสัน ดวงตาเรียวสีน้ำตาล...ที่มันกลับดูร้อนแรง
ราวกับหน้าร้อน คิ้วคู่หนา...ที่ขมวดเข้าหากันเป็นปม ปากสวยได้รูปกำลังคาบหมูแดงคาปาก...
เขาคงเพิ่งยัดมันลงไปสินะ...ผอยสไลด์ละต้นคอสีน้ำตาลแดง ถูกมัดกันอย่างลวกๆเป็นจุกเล็กๆ
หลังต้นคอ และเมื่อ หมูแดงชิ้นนั้นถูกเคี้ยวบดละเอียดและถูกส่งลงคอหอยไปแล้ว...
ริมฝีปากสวยก็เผยอขึ้น....
"มองอะไรยัยผู้หญิงโรคจิต!"  
ระ..ระ...โรคจิต!!!!! เฮือก!!O[]O
ดวงตาเรียวคมกริบสีน้ำตาลจ้องมาที่ชั้น...แหม~~คำพูดของเขามันช่างน่าตอบแทนด้วย
ส้นรองเท้าจริงๆ ว่าแล้วเมื้อด่าฉันเสร็จ เจ้าหัวสีน้ำตาลแดงนั้นก็ไปจัดการกับราเมงในชามของตนต่อ
ชริ!  ฉันไม่อยากมีเรื่องหรอกย่ะ ถึงได้ไม่เถียงน่ะ =^=
ความจริงกลัวสายตานั่นของเขาต่างหาก เลยต้องรีบหันควับกลับมาที่เดิม ว้าว!ราเมงชุดพิเศษของฉันมาแล้ว
หิวหรอกถึงได้กินเยอะ ความจริงฉันไม่ได้กินเยอะขนาดนี้สักหน่อยน้า เชื่อสิคะ!
รีบๆกินแล้วรีบๆกลับดีกว่า อยากจะเซอไพส์คุณพ่อกับคุณแม่เร็วๆแล้ว>_<
"นัทสึ วันนี้แกเป็นอะไรของแกวะ กินเยอะชะมัดเลย!"  
"ก็ฉันหิวนี่หว่า"
"ไปทำอีท่าไหนถึงได้หิวโซขนาดนี้วะ ฮ่าๆๆๆ"
"นั้นสิ ฮ่าๆๆๆ"
"หุบปากของพวกแกไปซะ โมโมะ มารุ อิเคะสึ"
"........"
คงไม่ต้องบอกนะคะว่า มันเป็นบทสนทนาของใคร ถ้าไม่ใช่ของเจ้าพวกโต๊ะข้างหลังฉัน
และเท่าที่ฟังมา เจ้าหัวน้ำตาลแดงที่หน้าตาดีที่สุดในนั้นคงจะเป็นหัวหน้าซะด้วย
ไม่กี่นาที ฉันก็ซัดราเมงจานเบ้งหมด...ไม่พอ...ไม่พอ...ต้องเอาอีกสักชาม
"ลุงคะ เอาแบบนี้อีกชามหนึ่งค่ะ!"   ฉันตะโกนสั่งลุงแกไปอีกครั้ง พลางวางชามราเมงยักษ์ลง
แล้วใช้หลังมือปาดปากสวย...อย่างลวกๆ
"ยัยนั่น กินโหดกว่าแกอีกง่ะ"   เสียงกระซิบกระซาบดังเล็ดลอดมาจาดข้างหลัง....มันเรื่องของฉันสิ!
"เหอะ! ยัยนั่นมันปิศาจชัดๆ!"
เย็นไว้นามิ...เย็นไว้.....พวกมันก็แค่พวกปากหอยปากปูเท่านั้นเอง!!!
"ปิศาจเหรอ? เฮ้!นัทสึ เค้าออกจะน่ารัก ไปเรียกเค้าว่ายัยปศาจได้ไง"
อ่า....อยากรู้จังว่าใครเป็นคนพูดประโยคนี้นะ แม่จะตบรางวัลให้อย่างามเลย...แต่ก็ไม่กล้าที่จะหันไปดูง่ะT^T