คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 8
บทที่ 8
ที่บ้านของจียอน
ภายในห้องของจียอน ร่างสวยที่กำลังนอนทอดกายอยู่บนเตียง ดวงตาคู่สวยค่อยๆลืมขึ้นเมื่อแสงอาทิตย์เริ่มส่องตา
ม่านตาหลังตื่นค่อยๆเห็นภาพชัดขึ้นเรื่อยๆ
"บ้านงั้นเหรอ?..." พูดจบมือสวยทั้งสองข้างก็ยกขึ้นปิดหน้า พร้อมกับนึกถึงเรื่องเมื่อวานที่เกิดขึ้น
โสตประสาทเริ่มเรียงลำดับเหตุการณ์ที่ผ่านมา
หลังจากเธอบอกเลิกยุนโฮ...เธอก็วิ่งหนีออกมา และเดินไปตามริมแม่น้ำ...เธอเอาแต่ร้อง ร้องไห้..และร้องไห้.. และจู่ๆเธอก็ล้มไป
"ใครช่วยชั้น?.." จียอนรำพันกับตัวเองอย่างสงสัย ใครกันนะที่ช่วยเธอไว้
แล้วร่างบางก็หยัดตัวขึ้นมานั่งกอดเข่า คิ้มสวยทั้งสองข้างขมวดเข้าหากัน ดวงตาคู่สวยมองไปยังชุดที่ตนเองใส่อยู่..
"ใครเปลี่ยนเสื้อให้ชั้น?.." จียอนยิ่งสงสัยเข้าไปใหญ่ เมื่อเธอไม่ได้อยู่ในชุดเมื่อวาน แต่กลับอยู๋ในชุดนอน...
'ยุนโฮงั้นเหรอ? ..ไม่ใช่..ไม่ใช่ยุนโฮ นั่นไม่ใช่เสียงของเค้าเลย..น้ำหอมกลิ่นนั้นก็ไม่ใช่..
อีกอย่างตัวของยุนโฮจะใหญ่กว่านี้...งั้นใครล่ะ?...'
ในความทรงจำของจียอน...กำลังนึกถึงบุคคลที่มีลักษณะคล้ายกับคนที่ช่วยเธอไว้เมื่อคืน
...
แล้วผู้ชายคนหนึ่งในโสตประสาทของหญิงสาวก็ผลุดขึ้นมา...
'แจจุงงั้นเหรอ?..ความรู้สึกนั้น..มันเหมือนกับตอนที่แจจุงสำผัสชั้น..
กลิ่นน้ำหอมนั่น..เสียงนั่นก็ด้วย...'
เมื่อคิดว่าเป็นแจจุง ใบหน้าสวยก็รีบสบัดหัวเพื่อให้ความคิดบ้าๆนี่ออกไปจากหัวสักที
'เฮอะ! ต้องไม่ใช่ผู้ชายเลวๆคนนั้นแน่...ถ้าเป็นเค้าคงปล่อยให้ชั้นนอนสลบอยู่แบบนั้นแหละ
งั้นใครล่ะ?...ทำไมชั้นถึงได้รู้สึกคุ้นเคยกับคนๆนี้จัง...ใครกันนะที่ช่วยชั้นไว้..'
หลังจากที่ใบหน้าสวยวิเคราะห์สถานการณ์เมื่อคืนแล้ว..แต่เธอก็ไม่พบคำตอบ
ดังนั้นจียอนก็ลุกขึ้นจากเตียงนอน เพื่อเตรียมตัวไปทำงาน
........................................
บนรถเมล์คันหนึ่ง ใบหน้าสวยที่ดูอ่อนล้าเต็มทน...ดวงตาของเธอยังคงบวมแดง...มองออกไปนอกหน้าต่างรถ
เพื่อรับลมที่พัดโชยมา ในโสตประสาทก็คิดเรื่องเก่าๆระหว่างเธอกับ..คนรักเก่า...
ทุกวันเมื่อเธอจะไปทำงาน ยุนโฮกับรถเครื่องคู่ใจของเขา...จะมารับเธอทุกวัน..วันนี้..จียอนกลับต้องขึ้นรถโดยส
ารไปที่บริษัทเอง..
ต่อจากนี้ไป..คงไม่มีอีกแล้ว..
คนที่คอยมารับมาส่ง..แผ่นหลังกว้างที่ให้ซบ...
คนที่คอยสร้างรอยยิ้ม..และเสียงหัวเราะให้เธอ..
คนที่คอยเช็ดน้ำตา..และปลอบใจเธอเมื่อร้องไห้..ฝ่ามือคุ่นั้น..อ้อมกอดอันอบอุ่นนั่น
..
ไม่มีอีกแล้ว..ผู้ชายขี้อ้อนและขี้งอนเหมือนเด็กๆ....
และไม่มีอีกแล้ว... ชองยุนโฮ...ในนามคนรักของ..ลีจียอน...
ขาเรียวสวยย่างก้าวลงมาจากรถเมล์ เมื่อมันจอดยังป้ายที่ใกล้กับบริษัทที่สุด ร่างเล็กค่อยๆเดินไปยังบริษัทที่อยู่ตรงข้ามกับป้ายรถเมล์
ใบหน้าสวยเลียวซ้ายมองขวาดูความปลอดภัย...ก่อนที่จะขาเรียวสวยจะเริ่มย่างก้าวข้ามถน
น
ปิ๊ด!!!! ว้ายยย!!!
เสียงแตรรถเก๋งคันหนึ่งที่ขับมาด้วยความเร็ว ตามมาด้วยเสียงของร่างที่ถูกเฉี่ยวเสียหลักล้มลงอย่างไม่เป็นท่า
ร่างเล็กที่ถูกเฉี่ยวพยายามลุกขึ้นโดยสัญชาตญาณ
"โอ๊ย!" จียอนอุทานออกมาด้วยความเจ็บปวด เมื่อเธอพยายามลุกขึ้นแต่ก็ต้องล้มลง..
ข้อเท้าที่บวมแรง บวกกับ แผลถลอกที่หัวเข่าทำให้เธอไม่สามารถลุกขึ้นมาได้
"ขับรถบ้าอะไรเนี้ย! โอ๊ยย..เจ็บจัง" จียอนสบทด่าคนที่ขับรถเฉี่ยวเธอ
ก่อนที่จะถอดรองเท้าส้นสูงคู่สวยออกจากเท้าที่บวมแดงนั่น..แต่มีบางอย่างที่ทำให้จีย
อนต้องฉุกคิดขึ้น..
"รถคันนั้นมันคุ้นๆนะ" แล้วใบหน้าสวยก็หันหลังไปดูรถเจ้ากรณีที่เพิ่งเฉี่ยวเธอ..รถเก๋งคันสวยค่อยๆถอยหลัง
และมาหยุดอยู่ตรงหน้าของจียอน ที่นั่งอยู่กับพื้นอยู่ แล้วเจ้าของรถก็ลงมาจากรถ...
"คุณแจจุง!" ใบหน้าสวยอุทานชื่อของเจ้าของรถที่เฉี่ยวเธอ..ชายหนุ่มยิ้มเยาะแล้วเดินมาหาจียอนที่
นั่งนวดข้อเท้า
ที่ระบมอยู่
"เป็นไงบ้าง ตายหรือปล่าว^_^" แจจุงถามด้วยท่างทางที่ยียวน ก่อนที่จะมองผลงานของเขาด้วยความสะใจ
"ทำไมไม่ชนให้ชั้นตายไปเลยล่ะ" ใบหน้าสวยพูดประชดคนตรงหน้า ที่เอาแต่ยิ้มเยาะเธอ
"ท่าเธอตายชั้นก็ไม่สนุกน่ะสิ"
"สนุกงั้นเหรอ? ขับรถภาษาอะไรไม่เห็นหรือไงว่าชั้นข้ามถนนอยู่น่ะ"
"ถ้าเห็นแล้วจะชนมั้ย?" ใบหน้าหล่อยังคงยิ้มอย่างผู้มีชัยชนะ
"ฮึ่ย! วันนี้ชั้นไม่มีอารมณ์จะมาเถียงกกับคุณ" ใบหน้าสวยกัดฟันกรอดแล้วเลี่ยงที่จะเถียงกับคนตรงหน้า
เธอพยายามทมี่จะลุกขึ้นอีกครั้ง..แล้วผลที่ได้น่ะเหรอ..
"โอ๊ย!" แล้วจียอนก็ล้มลงไปอีกครั้ง...แจจุงมองดูหญิงสาวที่ล้มไปตรงหน้า..โดยไม่มีทีท่าว่าจ
ะช่วยพยุงเธอเลย
'คนที่ช่วยชั้นเมื่อคืนต้องไม่ใช่คุณแน่ๆ'
การกระของเขาตอนนี้ยิ่งทำให้จียอนเชื่อเข้าไปใหญ่ว่า เขาต้องไม่ใช่ผู้ชายเมื่อคืนแน่ๆ
ใบหน้าหวานมอง ผู้หญิงตรงหน้าที่พยามจะลุกขึ้นแต่ก็ล้มลงไปตั้งหลายรอบ จนเขาเริ่มเบื่อ..
"ขึ้นรถเดี๋ยวนี้.." ใบหน้าหวานสั่งคนตรงหน้า
"ชั้นไม่ขึ้นรถกับคุณหรอก ชั้นไปเองได้" แล้วจียอนก็พยายามฝืนตัวเองลุกขึ้นมาปฏิเสธิความหวังดีของแจจุง ที่จะหาได้ไม่ง่ายนัก
"งั้นก็ตามใจ" เมื่อได้ยินความต้องการของจียอนเช่นนั้น..แจจุงก็รีบเดินไปขึ้นรถอย่างไม่แยแสทันที
"เฮอะ! ลูกผู้ชายเหรอเนี้ย! ชั้นต้องแต่งงานกับคนอย่างคุณจริงๆใช่มั้ย ชั้นยิ่งมั่นใจคนเมื่อคืนต้องไม่ใช่คุณแน่แจจุง
ถึงแม้ลักษณะจะเหมือนคุณก็เถอะ ผุชายบ้าอะไรเนี้ย!" ใบหน้าสวยยังคงด่าตามหลังแจจุง ที่ค่อยขับรถออกไป
'เจ็บชะมัดเลย...แล้วเราจะเดินไปยังไงเนี้ย'
มือเรียวสวยค่อยลูบไปยังแผลถลอกที่หัวเข่า
แล้วรถเก๋งที่คุ้นตานั่นก็มาจอดข้างๆเธออีกครั้ง ก่อนที่เจ้าของรถจะลงมาเธอ
"เห็นแล้วสมเพส ขึ้นรถซะ" แจจุงพูดแล้วแย่งรองเท้าส้นสูงคู่สวยที่จียอนถืออยู่ ก่อนที่จะเปิดประตูและขว้างมันเข้าไปในรถ
"ไม่!" ใบหน้าสวยยังคงยืนยันคำเดิม แจจุงส่ายหน้าอย่างเหลืออด
"ไม่ขึ้นดีๆใช่มั้ย..ได้.." ใบหน้าหวานพูดลากเสียงยาว แล้วก็รีบช้อนร่างบางตรงหน้าขึ้น
"ว้ายยย!!" เจ้าของน่างที่ถูกอุ้มร้องออกมาด้วยความตกใจ
"ขึ้นดีๆไม่ชอบ...ชอบให้ใช้ความรุนแรง.." เขาอุ้มเธอขึ้นมาและกำลังจะจับเธอใส่ไปในรถ
"คุณแจง ชั้นให้คุณอุ้มก็ได้แต่ของร้องล่ะ.."
"อะไร?" แจจุงขมวดคิ้มทั้งสองข้างด้วยความสงสัย
"ช่วยใส่ชั้นเข้าไปในรถเบาๆหน่อยนะ.." ใบหน้าสวยพูดของร้อง ชายหนุ่มยิ้มออกมาก่อนที่จะรับปากเธอ
"ได้.." แจจุงโยนร่างของจียอนเข้าไปในรถอย่าง....รุนแรง..และกดหัวเธอให้เข้าไป
โป๊ก!! โอ๊ย!! คงไม่ต้องถามนะว่าเสียงอะไร
แจจุงโยนร่างของจียอนเข้าไปในรถอย่าง....รุนแรง..และกดหัวเธอให้เข้าไป ก่อนที่จะปิดประตูรถ
"ผู้ชายเฮงซวย!" ใบหน้าสวยที่อู่ในรถสบทออกมาอย่างหัวเสีย แล้วมือเรียวสวยของเธอก็ลูบหัวด้วยความเจ็บปวด...
แจจุงขึ้นมาบนรถ และรีบออกรถทันที
"นี่คุณจะไปไหนน่ะ นี่มันเลยบริษัทแล้วนะ" จียอนรีบถามคนขับด้วยความสงสัย&ตกใจทันที เมื่อ..เขาขับรถเลยบริษัทแล้ว
"........" แจจุงไม่ต่อบคำถามของจียอน แต่เขากลับมองหน้าเธอแทน
"ชั้นถามน่ะไม่ได้ยินหรือไง" ใบหน้าสวยเริ่มขึ้นเสียง
"........" แจจุงเริ่มขมวดคิ้มด้วยความรำคาน แต่เขาก็ยังคงเงียบ
"นิ่คุ..อุ๊บ!!" ไม่ทันที่ใบหน้าสวยพูดจบ แจจุงก็หยิบกระดาษทิชชู่ที่อยู๋ข้างมือยัดปากเธอ
"พูดมากจริงๆ น่ารำคาน!" ใบหน้าหวานสบทออกมาอย่างหัวเสีย แล้วก็มีสมาธิในการขับรถต่อไป
จียอนรีบคายกระดาษทิชชู่นับไม่ถ้วนทที่อยู่ในปากทิ้งแทบจะทันทีที่ชายฟนุ่มยัดใส่ปาก
เธอ
'เขาใช้กระดาษทิชชู่ยัดปากชั้น โอพระเจ้านี่เป็นสิ่งที่ลูกผู้ชายควรทำกับลูกผู้หญิงหรือนี่'
"แล้วนี่ชั้นลางานหลายวันแล้ว..เค้าจะไม่ไล่ชั้นเหรอ?.." หลังจากที่เงียบอยู่นาน ใบหน้าสวยก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง..
ในใจก็หวาดระแวง..ว่าจะโดนอะไรหรือปล่าว...
"โง่! โง่! จริงๆเลยเธอนี่ จะไล่ออกได้ไง เธอจะมาเป็นเมียของผู้จัดการใหญ่อย่างชั้นอยู่นะ
ป่านนี้ทั้งบริษัทคงรู้เรื่องเธอกับชั้นหมดแล้ว เพราะเลขาส่วนตัวของชั้นคงไปแจกการ์ดแต่งงานของเรา
ให้หมดแล้วล่ะ รวมทั้ง ชองยุนโฮ ผู้แสนดีของเธอก็คงรู้เรื่องแล้วล่ะ"
หนุ่มหน้าหวานพูดแล้วยิ้มที่มุมปากอย่างสะใจ
"....ทำไมคุณต้องทำแบบนี้ด้วย..ทั้งๆที่รู้ว่าชั้นมีคนรักอยู่แล้ว..ยังจะแต่งงา
นกับชั้นทำไม?..."
จียอนเริ่มปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง...
"เพราะชั้นสะใจไง...พอเวลาเห้นคนที่ยอนมิรักที่สุดอย่างเธอเสียใจแบบนี้ มันก็สนุกดีนะ^_^"
แจจุงพูดแล้วยิ้มอย่างไม่สนใจ...และไม่แคร์ความรู้สึกของใครด้วย
"..ยอนมืไปทำอะไรให้คุณชั้นไม่รู้...แต่ปล่อยชั้นไปเถอะนะ..เรื่องหนี้ชั้นจะค่อ
ยๆหามาผ่อนเองนะ..
ขอร้องล่ะ..คุณแจจุง..อย่าทำแบบนี้เลย ในเมื่อคุณไม่ได้รักชั้น..ถึงคุณจะแต่งงานกับชั้นไป
คุณก็ไม่มีความสุขหรอก..." จียอนพูดของร้องผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆเธอทั้งน้ำตา...
"เธอมีสิทธิ์อะไรมาสั่งชั้น! บอกแล้วไงว่าไม่มีใครมาสั่งชั้นได้ ชั้นมีความสุข ชั้นมีความสุขที่จะทำแบบนี้!
หุบปากของเธอไปซะ ก่อนที่ชั้นจะโมโหมากกว่านี้!" แจจุงขึ้นเสียงกับจียอน ใบหน้าหวานของเขาเริ่มดูน่ากลัวขึ้น
"........." แล้วจียอนก็ต้องล้มเลิกความคิดของเธอไป...ใบหน้าสวยหยุดร้องไห้..และเลือกที่จะนั่งเ
งียบๆ
บรรยากาศในรถเงียบจนดูน่ากลัว...ทั้งแจจุงและจียอน..ไม่มีใครพูดคำใดออกมาเลย
ใบหน้าสวยเหม่อมองบรรยากาศนอกรถ...แล้วหญิงสาวก็ต้องเบิกตาโพล่งทันทีเมื่อเห็นว่า..
.นี่มันทางไปบ้านเธอนี่
แจจุงเลี้ยวรถเข้าไปในซอยที่เป็นที่ตั้งของบ้านจียอน..ก่อนที่จะหยุดอยู่ตรงหน้าบ้าน
เธอ
"คุณมาบ้านชั้นทำไม?" ใบหน้าสวยถามด้วยความสงสัย
"เดี๋ยวก็รุ้เอง" แจจุงเลี่ยงที่จะตอบคำถามแล้วเดินลงมาจากรถ จียอนค่อยๆลงมาจากรถ
"พอเดินได้มั้ย" ใบหน้าหวานเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
"ชั้นพอเดินได้แล้ว ไม่ค่อยเจ็บแล้ว.." ใบหน้าสวยตอบก่อนที่จะค่อยเดินเคียงคู่ไปกับแจจุง
"ทำตัวให้เหมือนคนรักชั้นที่สุด" ชายหนุ่มสั่งร่างบางข้างๆ ก่อนที่จะเดินฉับๆเข้าบ้านไป
จียอนมองตามหลังแจจุงด้วยความสงสัย..เขาคิดอะไรอยู่นะ
"พ่อเธออยู่ไหน?" แจจุงหันมาถามจียอนที่เดินตามหลังมา
"อย่ในห้อง" เมื่อได้ยินดังนั้น แจจุงก็รีบตรงดิ่งไปยังห้องของคนดังกล่าว
'ทำไมเค้าดูคล่องแคล่วเหมือนรู้จักบ้านนี่ดีจังเลย...อ๋อ เขาเป็นคนรักของยอนมินี่..แล้วเคยพาพ่อไปหาหมอที่อเมริกาด้วย'
ใบหน้าสวยครุ้นคิดอยู่พักหนึ่ง แล้วก็เดินตามแจจุงไป
"แค๊กๆ แค๊กๆ!" เสียงไอแห้งๆดังมาจากในห้อง จียอนรีบวิ่งเข้าไปทันที
"พ่อคะ" ร่างบางรีบวิ่งเข้ามาพยุงร่างของพ่อที่พยายามจะลุกขึ้น
"จียอน..!" ผู้เป็นพ่อเรียกชื่อลูกสาวที่เข้ามาพยุง ก่อนที่จะแลเห็นบุคลที่สามที่เดินตามหลังลูกสาวมา
"อ้าว! แจจุง"
"สวัสดีครับ คุณพ่อ^_^" แจจุงพูดโค้งพ่อของจียอน และส่งยิ้มหวานอย่างนอบน้อมไปให้
........................................................
แล้วทั้งสามคนก็พากันมานั่งยังห้องรับแขก ที่แสนจะเล็ก....พ่อของจียอนรีบถามเรื่องเกี่ยวกับยอนมิจากแจจุงที่เป็นคนรักทันที
"ยอนมิเป็นไงบ้าง...ยอนมิติดต่อมาคุณหรือปล่าว?"
"......." ใบหน้าหวานเหลียวไปมองจียอนที่นั่งอยู่ข้างๆพ่อของเธอ
"ว่าไง? ยอนมิติดต่อมาบ้างมั้ย?"
"ปะ ปล่าวครับ..อยู่ยอนมิก็เงียบหายไปเลย.." แจจุงพูดกระตุกกระตัก
"พ่อคะ..ก่อนที่ยอนมิจะหายตัวไป คุณแจจุงเค้าเลิกกับยอนมิแล้วค่ะ.." จียอนพยายามหาข้อแก้ตัวเพื่อให้เรื่องผ่านไปได้ด้วยดี
'แล้วน้องหานไปไหนล่ะ จียอน.." ผู้เป็นพ่อเบี่ยงความสนใจมาเป็นลูกแทน
จียอนได้แต่นิ่งเพื่อหาคำแก้ตัวมาอีก
"คุณพ่อครับ..ที่ผมมาวันนี้ ผมมีเรื่องสำคัญจะบอก.." แจจุงเริ่มที่จะเข้าเรื่องสำคัญ
"........" สองพ่อลูกต่างมองหน้าแจจุงด้วยความสนใจ
"ผมกับจียอน...เราคบกันครับ.." เมื่อได้ยินดังนั้นทั้งจียอนและผู้เป็นพ่อก็รู้สึกตกใจอย่างมาก
"จริงเหรอจียอน...ลูกไปคบกันตั้งแต่เมื่อไหร่..แล้วยุนโฮล่ะ" ผู้เป็นพ่อปั้นหน้าสงสัยอย่างมาก
"ค่ะ...หนูเลิกับยุนโฮแล้วมาคบกับแจจุงค่ะ.." ใบหน้าสวยตอบเบาๆ
"และวันนี้ ผมก็จะมาสู่ขอจียอนครับ.." แจจุงพูดด้วยสีหน้าที่จริงจังก่อนที่จะไปนั่งข้างจียอนและกุมมือเธอไว้
"หมายถึง..แต่งงานน่ะเหรอ?" ผู้เป็นพ่อมองหน้าลูกสาว กับแจจุงคนรักคนใม่ของเธอ...
"ครับเราสองคนรักกัน...ให้เราแต่งงานกันเถอะครับ" แจจุงพูดแล้วจัมือของจียอนแน่นเข้าไปอีก...
ส่วนจียอนเธอได้แต่นั้งหน้าเหวอ ไม่ทันได้เตรียมตัวกับเหตุการณ์แบบนี้
ผู้เป็นพ่อจ้องหน้าลูกสาวเพื่อนลุ้นว่าเธอจะพูดอะไรออกมาหรือไม่
"......." เกิดความเงียบขึ้น ใบหน้าหวานก็ได้มองไปยังจียอนที่นั้งอยู๋ข้างเหมือนส่งซิกบางอย่าง
"ค่ะ..พ่อ..หนูรักเค้า" จียอนกลั้นใจพูดออกไป ก่อนที่จะมีรอยยอ้มปรากฏออกมาจากใบหน้าของผู้เป็นพ่อ
"เยอึน..เธอได้ยินมั้ย..ลูกสาวของเรากำลังจะแต่งงาน..จียอน..พ่อไม่เคยดีใจแบบนี
้มาก่อนเลย
ลูกกำลังจะเเต่งงาน...กับคนดีๆอย่างแจจุง" ผู้เป็นพ่อพูดออกมาด้วยความดีใจ และสวมกอดลูกสาว
"คุณพ่ออนุญาติแล้วใช่มั้ยครับ" แจจุงเอ่ยถามผู้ชายวัยกลางคนตรงหน้า
"ทำไมชั้นจะไม่อนุญาติล่ะ ถ้ามันเป็นความสุขของลูกสาวที่เหลือย฿เพียงคนเดียวของชั้น"
ผู้เป็นพ่อคลายกอดลูกสาว แล้วมองหน้าเธอ
"พ่อคะ.." จียอนมองหน้าผุ้เป็นพ่ออย่างเศร้าๆ
'ทำไมถึงพ่อได้อนุญาตนะ'
"ผมเตรียมงานไว้แล้ว วันมะรืนนี้เดี๋ยวผมจะให้คนมารับคุณพ่อไปเป็นพ่อเจ้าสาวนะครับ^^"
ผู้เป็นพ่อพยักหน้ารับเบาๆ
แล้วทั้งจียอนและแจจุง ก็กล่าวขอบคุณ
"ขอบคุณครับ/ค่ะ" เมื่อการสู่ขอเสร็จไปได้ด้วยดี แจจุงก็รีบขอตัวออกมาจากห้องทันที
จียอนค่อยๆพยุงร่างของพ่อลงบนเตียงเบาๆ
"พ่อพักผ่อนก่อนะคะ..เตรียมตัวไว้สำหรับไปงานเเต่งงานของหนูนะ^_^"
"พ่อจะทำตัวให้เเข็งแรงนะ^_^" ผู้เป็นพ่อพูดก่อนที่จะค่อยๆหลับตาลง
เมื่อเห้นว่าพ่อหลับแล้วใบหน้าสวยก็ปั้นหน้าเคลียดเดินออกมาจากห้อง
..................................................
"น่ารำคาน น่าเบื่อ! " เมื่อเห็นจียอนออกมาจากห้องใบหน้าหวานก็บ่านใส่เธอทันที
"แสดงละครเก่งเหมือนกันนี่" ใบหน้าหวานพูดชมจียอน ที่เดินถือกล่องยาออกมา
"คนหน้าไหว้หลังหลอก" หญิงสาวด่าคนตรงหน้าก่อนที่จะนั่งลงไปบนเก้าอี้ แล้วหยิบกล่องยาขึ้นมา
"..แผลหายปวดหรือยัง?" แจจุงเอ่ยถามแล้วมองไปยังแผลที่หัวเข่าของเธอ
"......." ใบหน้าสวยไม่ตอบ แล้วก็เปิดกล่องยาอย่างไม่สนใจ
"เอากล่องยามา.." แจจุงนั่งลงกับพื้น แล้วยื่นมือขอกล่องยาจากคนตรงหน้า
"เอ๋?" คิ้มสวยขวมดเข้าหากัน และมองคนข้างล่างอย่างงๆ
"หูตึงหรือไง?' แจจุงพูดด่าร่างบาง แล้วแย่งกล่องยามาจากเธอ
"จะทำอะไรน่ะ?" ใบหน้าสวยเอ่ยถามคนข้างล่างด้วยความรู้สุกประหลาดใจสุดๆ เมื่อเห็นเขาหยิบยาทาแผลออกมา
และค่อยๆเทมันใส่ในสำลี
ใบหน้าหวานมองหน้าคนถาม กอ่นที่จะตอบออกมาอย่างเซงๆ
"...ยาทาแผลเอาไว้ทำอะไรล่ะ..คงเอาไว้กินมั้งถามได้"
พูดจบ มือเรียวสวยก็ค่อยทาสำลีที่ชุดยาทาแผลแล้ว ทาไปบนแผลถลอกที่หัวเข่าของจียอนเบาๆ
มันเบามาก จนจียอนคิดว่า..นี่มือของผู้หญิงหรือปล่าว...จะว่าไป ปิศาจร้ายของเธอก็มีด้านที่ดีเหมือนกันะ...
'หรือคนเมื่อคืนจะเป็นคุณจริงๆ' ใบหน้าสวยมองผู้ชายที่ค่อยๆทาแผลให้เธออย่างอ่อนโยน...
....................................................................
ที่บริษัท คิมกรุ๊ป
ยุนโฮนั่งทำงานอยู่บนโต๊ะทำงานที่มีงานอยู่เต็มโต๊ะไปหมด...วันนี้เขาแทบจะไม่ได้พูด
กับใครเลย...
ความเจ็บปวดที่เขาได้รับ...มันยังฝังลึกลงไปในก้นบึ้งของหัวใจ...
'จียอน..วันนี้คุณจะมาทำงานหรือปล่าวนะ..ขอโทษที่ไม่ได้ไปรับคุณวันนี้...ผมมองหน
้าคูณไม่ติดจริงๆ'
ใบหน้าหล่อคม เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง...ข้างนอกตอนนี้ฝนตกหนักมาก...ทั้งที่นี่ไม่ใช่หน้าฝนแท้ๆ แล้วฝนตกมาจากไหนนะ...
"ชองยุนโฮ" เสียงทุ้มแหบเสียงหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลัง..จนเจ้าของชื่อต้องหันควับ
"ครับผู้จัดการคัง..มีอะไรเหรอครับ" ใบหน้าหล่อคมปั้นหน้าสงสัย เมื่อหัวหน้าของเขาที่ไม่เคยพูดคุยกับเขาเลย แต่วันนี้กลับเรียกชื่อเขาได้
“นี่...การ์ดแต่งงานของท่าประธาน..” ผู้จัดการคังหรือเลขาคัง พูดพร้อมกับยื่นการ์ดสีชมพูที่มีอยู่ในมือให้กับยุนโฮ
“ขอบคุณครับ..” ใบหน้าหล่อมครับมาอย่างงๆ ก่อนที่หัวหน้าของเขาจะเดินออกไป มือเรียวสวยค่อยๆบรรจงเปิดการ์ดออกมาเบาๆ ...เมื่อยุนโฮได้เห็นข้อความตัวหนาที่เป็นชื่อของคู่แต่งงาน...ชายหนุ่มเหมือนหยุดหา
ยใจไปชั่วขณะ...ดวงตาคมเบิกตาโพล่ง
‘คิมแจจุง และ ลีจียอน’
การ์ดล่วงจากมือเรียวสวยทันที...หัวใจที่เต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาจากอก...สมองรีบสั่
งการให้ขาของเขาวิ่งไปหาอดิตคนรัก...ที่ห้องทำงานของเธอทันที
‘ชั้นมีคนใหม่แล้ว อย่ามายุ่งกับชั้นอีกเลย’
คำพูดของจียอนผุดขึ้นมาในหัวของยุนโฮอีกครั้ง ในสมองก็สับสนไปหมด...เธอมีคนใหม่จริงๆ..
‘จียอน...คุณมีคนใหม่จริงๆ…’
เมื่อยุนโฮวิ่งมาจนถึงห้องที่จียอนทำงานอยู่ ใบหน้าหล่อคมก็รีบวิ่งกรู่เข้าไปหัวหน้าของที่นี่
“ผู้จัดการลีครับ จียอนล่ะครับ”
“จียอนเหรอ. วันนี้จัยอนไม่ได้มาทำงานน่ะ” ผู้จัดการลีตอบคำถามของยุนโฮ แล้วก็เดินเลี่ยงไปทางอื่น
ใบหน้าหล่อคมเดินคอตกกลับยังโต๊ะทำงานของตน...เขาแทบจะไม่มีแรงที่จะเดิน ขาที่อ่อนปวกเปียก...ร่ากายที่รู้สึกอ่อนล้า...ทั้งๆที่ไม่ได้ไปทำอะไรให้เหน่อยเลยด
้วยซ้ำ...แต่ทำไมถึงได้รู้สึกเหนื่อยแบบนี้นะ...ในสมองก็ว่างปล่าวไปหมด เขาไม่อยากคิดอะไรในตอนนี้...มันยิ่งกว่าการถูกบอกเลิก...มันเจ็บยิ่งกว่านั้น...
‘จียอน..คุณกำลังจะแต่งงาน..กับคนอื่น...นั่นสิทำไมคุณถึงบอกว่าแต่งงานกับผมไม่ได้.
..นั่นสิ..ทำไมจะต้องซื้อชุดแพงๆพวกนั้นให้คุณด้วย...ทำไมคุณต้องโกหกผม..บอกผมมาตรงๆ
สิ..ถ้าคุณบอกผมมาตรงๆมันคงไม่เจ็บแบบนี้...’
ดวงตาคมเริ่มผลิตน้ำตาออกมาอีกครั้ง...ใบหน้าหล่อคมก็ยังคงเหม่อมมองออกไปนอกหน้าต่า
ง..อย่างสิ้นหวัง...แต่ถึงแม้เขาจะเจ็บเพราะเธอคนนั้นมากขนาดไหน...แต่หากความรักที่เ
ขามีเธอ...มันก็ไม่จางหายไปจากใจ...ความรักที่ยุนโฮมีให้จียอนยังคงมีอยู่ในหัวใจของเ
ขา...
‘ทำไม...ผมถึงเลิกรักคุณไม่ได้นะ จียอน....คุณยังคงอยู่ในใจผมตลอดนะครับ...’
“คุณต้องมีเหตุผลที่ทำแบบนี้ใช่มั้ยจียอน...บอกผมทีว่าผมไม่ได้ถูกทิ้ง..” ดวงตาคมทั้งสองข้างค่อยๆหลับลง พร้อมกับกลืนเอาความขมขื่นที่มีอยู่ทั้งหมดลงไปพร้อมกับน้ำลายอึกใหญ่...
....................................................................
ความคิดเห็น