คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 5
บทที่ 5
จียอนนั่งคิดทบทวนคำพูดของแจจุงอยู่บนโต๊ะทำงานของเธอ ซ้ำไปซ้ำมา...
‘ถ้าไม่อยากถูกจับ ก็มาแต่งงานกับชั้นซะ’
‘เรายังมีทางเลือกอื่นอยู่อีกเหรอ?...แล้วถ้าเราถูกจับพ่อจะเป็นยังไงล่ะ?..
บ้านล่ะ..ถ้าบ้านถูกยึดพ่อจะอยู่ที่ไหน?
ชั้นไม่มีทางเลิกแล้วจริงๆเหรอเนี้ย ยุนโฮคะ...ชั้นควรทำยังไงดี...ถ้าเป็นคุณ..คุณจะยอมให้ชั้นไปแต่งงานกับคนอื่นมั้ย?’
คิ้วทั้งสองของใบหน้าสวยขมวดเข้าหากันจนแทบจะเป็นอันเดียวกันแล้ว
“จียอน~~” เสียงทุ่มของชายหนุ่มคนหนึ่งเรียกชื่อเธอ....
“จียอน~~~” เขาเรียกชื่อเธออีกครั้ง เมื่อจียอนยังคงนิ่งเฉย...
“ที่ร๊ากคร้าบ~~” เขาเปลี่ยนคำเรียกใหม่ และเขย่าตัวเธอเบาๆ จรร่างเล็กสะดุ้งตื่นจากภวังค์
“ยุนโฮ...” เธออุทานชื่อของชายหนุ่มที่เรียกเธอเบาๆ
“ก็ผมน่ะสิ”
“มาเมื่อไหร่แล้วคะ?” จียอนถามคนรัก
“เพิ่งมาเอง นี่คุณเหม่อเหรอ..เป็นอะไรหรือปล่าว...” ยุนโฮพูดแล้วใช้ฝ่ามือใหญ๋แตะไปที่หน้าผากของคนรัก
“ตัวก็ไม่ร้อนนี่”
“ชั้นไม่เป็นไรค่ะ..” หญิงสาวพูดแล้วค่อยๆหยิบมือใหญ่ออกจาหน้าผากของตน
‘ยุนโฮคะ...ชั้นควรจะบอกคุณยังไงดี..’
“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว^_^” เขายิ้มอย่างโล่งใจ
“ยุนโฮคะ...” จียอนเปลี่ยนสีหน้ามาเป็นสีหน้าที่ดูจริงจังขึ้น...
“คร้าบ~~~” แต่ชายหนุ่มคนรักที่ไม่รู้เรื่องอะไรก็เอาแต่ทำหน้าทะเล้น
“คุณ..รักชั้นมั้ย?” จียอนเอ่ยถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย ผิดกับยุนโฮเมื่อเขาฟังจบ ใบหน้าคมก็ขึ้นสีทันที...
“ถามอะไรแบบนั้นล่ะ...ผมเขิลนะ..-////-“ ใบหน้าหล่อคมตอนนี้กลับแดงแจ๋เหมือนก้นลิงซะงั้น
“รักชั้นมั้ย?” จียอนยังคงถามซ้ำ
“รักสิ..-////-“ ยุนโฮตอบเบาๆ...ไม่ใช่เพราะเขาไม่กล้านะ...แต่เขาแค่เขินมากต่างหาก
“แล้วรักชั้นมากมั้ย?” หญิงสาวเขยิบใบหน้าสวยเข้ามาใกล้
“เฮือก!! O_o..มาก..สิ...-////-“ ยุนโฮกระอัก ก่อนที่จะตอบออกไป...ใบหน้าหล่อคมเริ่มร้อนผ่าวและแดงขึ้นเรื่อยๆ
“แล้ว~~” จียอทำจะถามต่อ แต่ถูกยุนโฮห้ามไว้
“อย่าถามอีกเลย~~ผมก็อายเป็นเหมือนกันนะ..-////-“
ชายหนุ่มพูดขอร้อง...เขายอมรับว่าไม่เคยอายมากแบบนี้มาก่อนเลยจริงๆ แต่จียอนก็ยังดึงดันที่จะถามอยู่ดี
“แล้วถ้า....ชั้นเลิกกับคุณ...คุณจะยังรักชั้นอยู่มั้ย?..” เมื่อพูดจบ ก็เกิดความเงียบขึ้น..ทั้งจียอนและยุนโฮต่างมองหน้ากัน...
“............”
“ชะ..ชะ..ชั้นหมายถึงถ้าน่ะ...” จียอนรีบพูดแก้เพื่อให้สถานการณ์ดีขึ้น
“ไม่ว่าจะเป็นยังไง ไม่ว่าคุณจะทิ้งผมไปมีคนใหม่...หรือ..คุณจะฆ่าผม...มันก็ไม่ทำให้ผมเลิกรักคุณหรอก..
จียอน...”
ใบหน้าหล่อคมที่แดงแจ๋เมื่อกี้กลับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน...ใบหน้าที่จริงจังนี่มันอะไ
รกัน
“...................” หญิงสาวเงียบไปครู่หนึ่ง..ก่อนที่น้ำตาจะไหลรินออกมาจากดวงตาคู่สวย
จนทำให้ชายหนุ่มตรงหน้าตกใจอย่างมาก
“จะ..จียอน คุณร้องทำไมน่ะ ทำไมเหรอผมพูดอะไรผิดไป...อย่าร้องเลยนะ”
นิ้วเรียวสวยค่อยๆปาดน้ำตาที่ไหลอาบอยู่บนแก้มนวลสวย
“ยุนโฮคะ....ชั้นรักคุณค่ะ...ไม่ว่าจะเป็นยังไงชั้นก็จะรักคุณ...คุณเชื่อชั้นมั้ย..?”
จียอนพูดทั้งน้ำตา...ยุนโฮทำหน้างงนิดหน่อย...ก่อนที่จะยิ้มออกมา
“คุณหมายถึงอะไรน่ะ...บอกแล้วไงไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผมก็จะรักคุณ..ผมเชื่อใจคุณเสมอ
นะ...อย่าร้องเลยนะครับ...คนดีของผม”
ชายหนุ่มยังคงใช้มือปาดหยาดน้ำตาของหญิงสาว จียอนรู้สึกตื้นตันใจกับสิ่งที่คนรักของเธอคนนี้ทำให้เธอมาก..มากมายจริงๆ..
ร่างเล็กโผเข้ากอดร่างกำยำทันที
‘ยุนโฮคะ..ชั้นรักคุณมากจริงๆ แต่เราคงมาได้แค่นี้...ชั้นไม่อยากทิ้งคุณไปเลย...ทำไม..ทำมไม..เรื่องแบบนี้ต้องเกิ
ดขึ้นกับชั้นด้วย...
กอดอันอบอุ่นนี้..คุณจะมีให้ชั้นอีกมั้ย ...ถึงแม้ชั้นจะต้องไปแต่งงานกับคนอื่น...ความเอาใจใส่...ความห่วงใย..
ต่อจากนี้ไป..คุณจะยังมีให้ชั้นอีกมั้ยคะ...
ยุนโฮ...ความรักที่คุณมีให้ชั้น..หลังจากนี้...หลังจากที่ชั้นต้องแต่งงานกับคนอื่น.
..คุณจะยังคงมีให้ชั้นเหมือนที่คุณพูดหรือปล่าว?..
ยุนโฮคะ...ชั้นรักคุณมากจริงๆ..รักจนไม่รู้จะสรรหาคำพูดไหนมาบอกคุณอีกแล้ว...’
“ยุนโฮคะ...ชั้นรักคุณมากนะคะ..” หญิงสาวในอ้มกอดยังคงพูดคำเดิมๆซ้ำไปซ้ำมา...
“ผมก็รักคุณครับ...จียอน..^_^” ยุนโฮพูดแล้วลูบหัวเสาวคนรักอย่างอ่อนโยน...
................................................................................
.........................
ณ มินิมาร์ท ที่จียอนทำงานอยู่
หญิงสาวปรีกตัวออกมานั่งอยู่บนมเช้าหินอ่อนตัวหนึ่งที่อยู่หลังร้าน
ใบหน้าสวยที่เต็มไปด้วยความเศร้าและความกังวลหลับตาพริ้มอย่าอ่อนล้า..กับเรื่องที่เ
จอมาวันนี้เหลือเกิน...
‘ชั้นมัวแต่โทษโชคชะตา...ที่เล่นตลกกับชีวิตของชั้น...มันไม่ใช่การลงโทษของพระเจ้าอ
ะไรทั้งนั้น...
มันผิดที่ชั้นเอง...ถ้าตอนนั้น..ชั้นไม่กู้เงินทางบริษัทมา...ถ้าตอนนั้นตอนที่พ่อเร
ิ่มป่วย..ถ้าตอนนั้นชั้นพาพ่อไปหาหมอเร็วกว่านี้...
พ่อก็คงไม่เนอย่างทุกวันนี้...เรื่องทั้งหมดคงไม่เกิดขึ้น...และถ้า..ชั้นเลี้ยงยอนม
ิให้ดีกว่านี้...
เธอคงไม่ทิ้งพวกเราไป....’
น้ำใสๆเริ่มไหลรินออกมาจากดวงตาของหญิงสาวอีกครั้ง...เธอควรทำยังไงดี..แต่งงานกับคน
ที่ไม่ได้รัก...
เพื่อชดใช้หนี้ ต้องจากกับคนที่รัก...ที่คอยเอาใจใส่ดูแลเธอทุกอย่างเป็นอย่างดี...แล้วเขาจะเป็นยัง
ไงล่ะ...
จะมีอะไรที่ขมขื่นไปกว่านี้อีกมั้ย?..’
จียอนหลับตาพริ้มอีกครั้งพร้อมกับความขมขื่นที่มีอยู่เต็มอก..เธอตัดสินใจแล้ว..ในเม
ื่อเรื่องทั้งหมดมันเป็นเพราะเธอ....
เธอจึงต้องรับผิดชอบมันเอง...
................................................................................
.........
เช้าวันรุ่งขึ้น
สาวหน้าสวยเดินตรงไปยังที่โต๊ะทำงานเลขาปาร์คของแจจุง..........
“ชั้นมาขอพบท่านประธานค่ะ..” จียอนพูดเพียงสั้นๆ
“คอยซักครู่นะคะ” ว่าแล้วเลขาสาวก็รีบต่อสายเข้าไปหาแจจุงในห้องทันที
“ท่านประธานคะ ลีจียอนมาขอพบแล้วค่ะ” เพียงได้ยินที่เลขาสาวพูดกับเจ้านายของเธอ จียอนก็รู้สึกสงสัยในใจ
‘มาขอพบแล้ว....งั้นแสดงว่าเค้ารู้อยู่แล้วว่าชั้นต้องมาล่ะสิ...คนเจ้าเหล่ห์’
“ค่ะ..เชิญเข้าไปเลยค่ะ ท่าประธานรออยู่^_^” ไม่รู้ว่าแจจุงพูดอะไรกับแม่เลขานั้นบ้าง แต่เมื่อวางสายเธอก็เชิญให้จียอนเข้าไปในห้อง
“ขอบคุณค่ะ..” ใบหน้าสวยกล่าวขอบคุณก่อนที่จะเดินไปเปิดประตูห้อง มือเรียวสวยกำลังเอื้อมไปที่ลูกบิด
แต่ประตูห้องกลับถูกเปิดออกก่อน...ตามมาด้วยร่างของผ฿หญิงคนหนึ่งเดินอารมณ์เสียออกม
า
“เธอจะมาทำไมนะ!!” หญิงสาวคนนั้นว่าใส่หน้าจียอน(อีกแล้ว) ก่อนที่จะเดินกระแทกส้นเท้าออกไปอย่างอารมณืเสีย
‘คนใหม่อีกแล้วเหรอ?..อย่าบอกนะว่านี่ชั้นต้องแต่งงานกับคนเสเพลแบบเค้าน่ะ’
จียอนส่ายหน้าอย่างเอือมระอา...และย่างเก้าเดินเข้าห้องไป...
ปัง!!
จียอนปิดประตูเสียงดัง ก่อนที่จะไปนั่งบนโซฟาข้างๆประตู ซึ่งมันอยู่ไกลจากโต๊ะทำงานของแจจุงมาก
“ทำไมนั่งซะห่างไกลแบบนั้นล่ะ...กลัวชั้นทำอะไรเหรอ^_^”
ชายพูดแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ สำหรับจียอนเธอคิดว่ารอยยิ้มนั้นช่างเป็นรอยยิ้มที่น่ากลัวที่สุด
“...............” หญิงสาวนั่งเงียบ..
“เป็นไง หาคำตอบได้หรือยัง?^_^” เธอไม่ชอบรอยยิ้มของผู้ชายคนนี้เอาซะเลย จียอนกลั้นใจก่อนที่จะตอบออกไป
“ชั้น...จะแต่งงานกับคุณ..” เมื่อหญิงสาวพูดจบแจจุงก็เผยยิ้มออกมาอีกครั้ง...
“อันที่จริงมันก็ไม่มีอะไรที่ต้องคิดหนักเลยนะ....ก็แค่แต่งงานกับชั้นง่ายจะตาย
ผู้หญิงทุกคนต่างก็อยากจะแต่งงานกับชั้นทั้งนั้น....มีเพียงเธอ...กับน้องสาวของเธอเ
ท่านั้น!”
ชายหนุ่มเปลี่ยนสีหน้าทันที เขาจ้องเธอเขม็ง จนทำให้หญิงสาวเริ่มเกร็ง
“หึ! ถ้ามันไม่จำเป็นจริงๆชั้นก็ไม่อยากจะแต่งงานกับคนสำส่อนอย่างคุณหรอก”
อะไรไม่รู้ทำให้เธอต้องพูดคำนี้ออกมา...คงเป็นความเหลืออดที่เขาได้ทำกับเธอกระมัง ที่ทำให้จียอนกล้าเถียงกับแจจุง
และคำพูดนั้นก็เป็นเครื่องยั๊วโมโหใหกับชายหนุ่มอย่างดีทีเดียว แจจุงลุกพรวดขึ้นมาด้วยอารมณ์ที่ยั๊วจัด
“ชักจะปากดีมากไปแล้วนะลีจียอน! คิดว่าชั้นสำส่อนคนเดียวงั้นเหรอ...แล้วผู้หญิงพวกนั้นที่ยอมชั้นง่ายๆล่ะ
แล้วไหนจะน้องสาวของเธอที่ยอมนอนกับผู้ชายคนอื่นง่ายๆล่ะ....” แล้วแจจุงก็ยิ้มอย่างคนที่เหนือกว่า...
“คุณคิมแจจุง!” จียอนเองก็เริ่มที่จะมีน้ำโหแล้วเช่นกัน เธอเองก็ลุกพรวดขึ้นมาจากโซฟา มาประชันหน้ากับแจจุง
“ทำไมเดือดร้อนแทนน้องสาวเหรอ?..น่าสงสารเธอกับพ่อนะ ที่ถูกน้องสาวไม่รักดีทิ้ง! แล้วหนีไปอยู่กับผู้ชายน่ะ”
“ชั้นไม่ได้มาเพื่อทะเลาะกับคุณนะ แค่จะมาบอกคำตอบเท่านั้น ขอตัวค่ะ”
หญิงสาวเลือกที่จะไม่เถียงกับผู้ชายตรงหน้าต่อ เธอเดินไปที่ประตูห้องที่เธอเข้ามา
มือเรียวสวยเอื้มไปบิดลูกบิดแต่...เธอกลับพบว่า...
‘ประตูล็อค’
“หึหึ คิดว่าหนีชั้นพ้นเหรอ?..เธอคิดง่ายไปแล้ว” เสียงหัวเราะในลำคอของแจจุงดังขึ้น
แล้วร่างกำยำก็รีบวิ่งมาช้อนร่างเล็กขึนไว้บ่นบ่ากว้าง
“ว้ายยย!! นี่คุณจะทำอะไรชั้นน่ะ” หญิงสาวเจ้าของร่างแผดร้องด้วยความตกใจ
“จะขออบรมบ่มนิสัยเจ้าสาวในอนาคตหน่อยสิ” พูดจบแจจุงก็ทิ้งร่างของจียอนลงบนฌซฟา ที่เธอนั่งเมื่อกี้..
“ว้าย!!!ชั้นเจ็บนะ” หญิงสาวร้องด้วยความเจ็บปวดเมื่อหัวเธอดันไปชนเข้ากับฝาผนัง(น่าสงสารจริงๆ)
แล้วร่างหนาก็รีบขึ้นคร่อมร่างบางทันที
“ปล่อยชั้นนะ ช่วยด้วยอุ๊ป!!!” แจจุงรีบใช้ปากของเขาประกบปากชมพูของจียอนทันที
มือเล็กทั้งสองของหญิงสาวก็พยายามผลักร่างของชายหนุ่ม
ที่ทับเธออยู่ แต่ด้วยแรงน้อยนิดของเธอนั้นคิดว่าจะทำอะไรได้....มันกลับไม่มีผลต่อแจจุงเลยน่ะสิ
ชายหนุ่มถอดริมฝีปากออก แล้วก็ไซร้ไปที่ซออกคอของเธอต่อ
“อย่าทำแบบนี้กับชั้นะ..อุ๊ป!!” แล้วเขาก็ใช้เรียวปากประกบปากเธออีกครั้ง มือทั้งสองของชายหนุ่มลูบไล้ทั้วร่างกกายของหญิงสาว
จากหน้าท้องแบบราบไปจนถึงหน้าอก..
หรือจากต้นขาสวย....ไปจนถึงในกระโปรง.....เมื่อเขาเริ่มรู้สึกเหนื่อยกับจูบที่ร้อนแ
รงชายหนุ่มก็คลายจูบออก..และใช้ปากช่วยซุกไซร้ไปตามจุดซ่อนแร้นต่างๆ
“คนเลวปล่อยชั้..อุ๊ป!!” แล้วเธอถูกรสจูบที่เร้าร้อนตชครอบครองอีกครั้งเมื่อเธอจะเอ่ยปากพูด...
คราวนี้แจจุงไม่ยอมคลายจูบง่ายๆ ลองคลายสิมีหวังเธอร้องอีกแน่...
มือทั้งสองของแจจุงก็ยังคงทำหน้าที่ของมันเรื่อยๆ...เขาเริ่มจับต้นขาของหญิงสาวแยกอ
อกจากกัน...ก่อนทีร่ทาบร่างลงไปตรงกลาง...
จียอนยังคงดิ้นและส่งเสียงร้องให้ลำคอ....เธอจะร้องเสียงดังได้ไงล่ะ..
ในเมื่อปากเธอถูกประกบด้วยจูบของชายหนุ่มตรงหน้าแบบนี้....
หญิงสาวเริ่มรู้สึกกลัว...กลัวเขาคนนี้มากจริงๆ....จนน้ำตาเริ่มไหลรินอาบใบหน้าสวยอ
ีกครั้ง.....
เมื่อเห็นน้ำตานั้น....มันทำมห้แจจุงถ฿งกับอารมณ์เสีย...และเลิกกระทำทุกอย่าง...
“เฮอะ! ทำเป็นร้องห่มร้องไห้!” ชายหนุ่มหยัดตัวขึ้นมาและลุกขึ้นโทรบอกให้เลขาเปิดประตู
“ออกไปก่อนที่ชั้นจะอารมณ์เสียไปมากว่านี้” เขาเดินเข้ามาไล่เธอให้ออกไปจากห้อง
“คนเลว!” จียอนผลักร่างของแจจุงอย่างแรงก่อนที่จะรีบวิ่งหนีออกไป
‘เขาเห็นชั้นเป็นตัวอะไร..เขาเห็นผู้หญิงมีค่าบ้างมั้ย? ต่อจากนี้จะเป็นยังไงนะ..หลังจากแต่งกัน..
ชั้นจะต้องกลายเป็นที่รองรับอารมณ์ของคุณแบบไหน..ยุนโฮคะ...ชั้นคิดถึงคุณ’
................................................................................
..................
ที่โต๊ะของผู้จัดการลี หัวหน้าของจียอน
ยุนโฮมาหาผู้จัดการลีเพื่อตามหาคนรักของเขา เมื่อเขาไม่เห็นเธอมาทำงานวันนี้ ไปหาที่บ้านก็ไม่อยู่..
“ผู้จัดการลีครับ จียอนล่ะครับ วันนี้ไม่มาทำงานเหรอ?” ชายหนุ่มเอ่ยถาม
“อ๋อวันนี้จียอนเค้าขอลา หนึ่งวันน่ะ นี่เค้าไม่ได้บอกเหรอ?” ผู้จดการลีพูด แล้วก็ก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ
“ขแบคุณครับ..” ใบหน้าหล่อคมเอ่ยของคุณสั้น แล้วเดินคอตกกลับไป
‘จียอนทำไมจะลาไม่มาบอกกันบ้างนะ’
(จียอนนางเอกของเราไม่มีมือถือใช้ โปรดเข้าใจด้วยค่ะ)
................................................................................
................
ณ สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง
หญิงสาวร่างบางกับผมซอยสั้นประไหล่ของเธอ นั่งเหม่อบนเก้าอี้พิงหลังตัวยาว สายตาคู่สวยยังคงจ้องไปข้างหน้าอย่างไม่มีจุดหมาย
แววตานั้นดูเศร้ายิ่งนัก...ในสมอง ก็เอแต่คิดเรื่องเก่าๆที่ผ่านมา...
ภาพความทรงจำเก่าๆที่เหี่ยวกับน้องสาวเพียงคนเดียวก็ผลุดขึ้นมาในโสตประสาทของจียอน.
..
ที่บ้านเกิดของจียอน..เมืองเล็กๆทางตอนใต้ของเกาหลี..(ว่าไป)
“พี่จียอนคะดูนี่เร็ว~~” เด็กหญิงตัวเล็กอายุประมาณ6ขวบกับผมจุกสองข้างที่ดูเหมือนหูกระต่ายร้องเรียกผู้เป็น
พี่สาว
ให้มาดูดอกไม้ชนิดหนึ่งที่เธอพบเข้า
“มีอะไรเหรอยอนมิ?” เด็กผู้หญิงผมยาวอายุประมาณ 10ปี ที่เป็นพี่สาว รีบวิ่งมาหาน้องสาวทันที
“ดูนี่สิคะ ดอกมูกุงฮวาที่แม่ชอบ~~” ยอนมิเก็บดอกมูกุงฮวาที่ล่วงหล่นต้นมาจากต้น ให้พี่สาวของเธอดู ดอกไม้ที่แม่ของพวกเธอชอบมาก...
“อ๋า~~เดือนนี้เป็นเดือนออกดอกของมูกุงฮวานี่ สวยจังเลย~~” จียอนพี่สาวก็ดูตื่นเต้นไม่แพ้กัน
“เอาไปให้แม่กันเถอะ^_^” ยอนมิพูดชวนจียอนก่อนที่ทั้งสองพี่น้องจะช่วยกันเก็บดอกมูกุงฮวาใส่ถุง เพื่อเอาไปให้แม่ของพวกเธอ..
ที่สุสาน...
เด็กหญิงทั้งสองพี่น้องวิ่งมาหยุดอยู่ตรงป้ายหลุมศพหลุมหนึ่ง...ที่มีป้ายหินสลักชื่
อไว้ว่า
‘ปาร์คเยอึน’ เด็กน้อยทั้งสองโปรยดอกมูกุงฮวาในถุง ทั่วหลุมศพ ก่อนที่จะคุกเข่าแล้วไหว้หลุมศพนั้น
“แม่คะ หนูสองคนเอาดอกมูกุงฮวาที่แม่ชอบมาให้น้า~~^_^” คนพี่พูดด้วยรอยยิ้มที่สดใส
“หนูตั้งใจเก็บมาให้แม่เลยนะคะ สวยมั้ย?^_^” ยอนมิน้องสาวพูดตามประสาเด็ก
“แม่เต้าจะตอบเราได้ยังละยอนมิ แม่เค้าอยู่บนสวรรค์แล้ว” จียอนพูดดุน้องสาว
“อ้าว? ตอบไม่ได้เหรอ? เห็นพ่อบอกว่าแม่ยังไม่ตาย แค่ไปเป็นนางฟ้าอยู่บนสวรรค์ต่างหาก” ยอนมิก็ยังคงพูดตามประสาเด็กๆเหมือนเคย
“อย่างงั้นเหรอ~~แม่สบายดีมั้ยคะ? พวกหนูสบายดี แม่ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ” จียอนแหงนหน้าพูดกับท้องฟ้า..
“ไปกินข้าวกันเถอะพี่ สงสัยพ่อรอนานแล้ว” ยอนมิสะกิดผู้เป็นพี่สาวให้กลับบ้านเมื่อเห็นว่าเธอสองคนออกมาเล่นข้างนอกนานแล้ว
“จ้าๆ ไปก่อนะคะแม่” แล้วเด็กน้อยก็ไม่ลืมที่จะหันมาบอกลาหลุมศพแม่ของเธอ...
“บ๊ายบาย^_^” ยอนมิโบกมือลา..แล้วทั้งสองพี่น้องก็เดินกลับไป
จียอนนึกถึงความหลังที่มีความสุข..หญิงสาวหลับตาพริ้ม รับกับลมที่พัดโชยมาอ่อนๆ
‘ยอนมิ..อะไรทำให้เธอเปลี่ยนไปขนาดนี้นะ...อะไรทำให้น้องสาวที่น่ารักของพี่เปลี่ยนไ
ปขยาดนี้...พี่ไม่เข้าใจ’
แล้วจียอนก็ลืมตาขึ้นพร้อมกับแหงนหน้าสวยมองไปบนฟ้ากว้างใหญ่
“แม่คะ...ตอนนี้หนูควรทำยังไงดี..มันเป็นเพราะหนูคนเดียวใช่มั้ยคะ...ตอนนี้ยอนมิจะเ
ป็นยังไงบ้าง...
แม่ช่วยปกป้องน้องทีนะคะ...หนูรักและคิดถึงแม่มากค่ะ....”
แก้มนวลสวยเริ่มอาบไปด้วยน้ำตา....วันนี้เธอร้องไปกี่หนแล้วนะ...
................................................................................
ความคิดเห็น