คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 4
บทที่ 4
1 เดือนผ่านไป...
และววันนี้อีกเช่นเคย แจจุงยังคงควงสาวคนใหม่เข้าห้องทำงานเช่นเคย...ทุกวันแทบจะไม่ซ้ำหน้า...
เขากลายเป็นคนที่เที่ยวแตร่เสเพล และสนแต่เรื่องบนเตียง...คบผู้หญิงเป็นว่าเล่น..
ทำผู้หญิงเสียน้ำตาเพราะเขามาแล้วหลายคน...
แต่...ผู้หญิงทุกคนที่เขาคบแทบจะไม่ได้เห็นรอยยิ้มของชายหนุ่มหน้าหวานเลย
นั่นทำให้เขาได้กลายเป็นคนที่น่ากลัวในสายตาของทุกคนไปแล้ว...
ในห้องทำงานของแจจุง หลังจากที่ชายหนุ่มร่วมรักกับสาวแปลกหน้าคนใหม่ เขาก็รีบไล่ให้เธอออกไปจากห้องทันที
"ออกไปได้แล้ว ชั้นไม่ไปส่งหรอกนะ" แจจุงพูดในขณะที่กำลังสวมเสื้ออยู่
"อ่า~~ทำไมทำกับชั้นแบบนี้ล่ะคะแจจุง~~" หญิงสาวคนนั้นร้องโอดครวญ แน่นอนเธอก็กำลังใส่เสื้ออยู่เช่นกัน
"บอกให้ออกไปได้แล้วไง!!" ชายหนุ่มเริ่มขึ้นเสียงขู่
"ทำตัวเย็นชาจังเลย ไปก็ได้" เธอเบ้ปากก่นที่จะรีบใส่กระดุมเสื้อเม็ดสุดท้ายเสร็จ
และสบัดหน้าเดินออกไปอย่างงอนๆ
'ผู้หญฺงพวกนนี้ช่างสปรกสิ้นดี! เพียงแค่เงินก็ยอมทำทุกอย่างแล้ว'
แจจุงมองตามหลังร่างเล็กที่เดินออกไป ด้วยสายตาที่...ขยะแขยงเต็มทน
ทันทีที่แม่สาวคนนั้นเดินออกไป เลขาปาร์คก็รีบเดินเข้ามาหาเจ้านายของเธอทันที
"เอ่อ...ท่านประธานคะ.." เธอเรียกเจ้านายของเธอที่ตอนนี้กำลังเอนตัวนอนบนเก้าอี้ทำงานอย่างอ่อนล้า
"มีอะไร" แจงเอ่ยถามทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่
"มีพนักงานคนหนึ่ง ติดหนี้ทางบริษัทอยู่ไม่น้อยเลยนะคะ เลยเอามาให้ดูค่ะ" เลขาปาร์คพูดแล้วยื่นแฟ้มที่ถือมาให้ดู
"หืม..? ชื่ออะไร..?" แจจุงทำเสียงสงสัยในลำคอเบาๆก่อนที่จะถามชื่อของบุคคลดังกล่าว
"ลีจียอน..ค่ะ" สิ้งเสียงของเลขาปาร์ค ร่างของชายหนุ่มก็กระเด้งตัวขึ้นมาทันทีและรีบหยิบเอาแฟ้มมาจากเลขามาเปิดดู
จนทำให้คนตรงหน้าตกใจมาก
"คะ..คะ..คือ ต้นเหตุก็คือ เธอกู้เงินเพื่อที่จะเอาไปเป็นค่ารักษาพยาบาลของพ่อเธอน่ะค่ะ
แต่ว่า มันก็ค่อยๆเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เลยจะมาถามว่า จะทำยังไงดีคะ?" เลขาปาร์คพูดอย่างกระตุกระตัก
'เดี๋ยวชั้นจัดการเอง...เรียกเจ้าตัวมาหาชั้นด้วยพรุ่งนี้"
แจจุงละสายตาจากแฟ้มเอกสาร มาพูดสั่งเลขาด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบจนดูน่ากลัว
"ค่ะ..." เลขาปาร์คพยักหน้ารับ แล้วก็รีบเดินออกจากห้องไป
'ลีจียอนงั้นเหรอ...พี่สาวของนังตัวดีนั่นน่ะสิ'
ชายหนุ่มคิดในใจ แล้วแสยะยิ้มออกมา ความคิดความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในสมองของเขา...
..........................................................
หลังเลิกงาน
ยุนโฮขับรถเครื่องคู่ใจมาส่งจียอนสาวคนรักที่บ้าน เขามักจะมาส่งและรับเธอที่บ้านทุกวัน...
เขาลงจากรถและมาส่งเธอที่บ้าน
"ขอบคุณที่มาส่งนะคะ ยุนโฮ" จียอนยิ้มบางๆให้กับคนที่มาส่ง
"ไม่เป็นไรครับ มันหน้าที่ของคนรักอยู่แล้ว^_^" ยุโฮยังคงทำหน้าทะเล้นให้แบบฉบับของเขา
"ยุนโฮคะ คุณช่างเป็นคนดีเหลือเกิน..." หญิงสาวพูดชมคนรักของเธอ มันทำให้ชายหนุ่มเขิลไม่น้องเลยทีเดียว
"ก็ผมรักคุณไง >///< อย่าลืมนะครับ มีอะไรก็อย่าเก็บไว้ในใจ บอกผมเถอะ
มันจะสบายกว่าเก็บไว้ในใจคนเดียวนะครับ" ยุโฮพูดและยังคงกุมมือเธอไว้เหมือนที่เคยทำ
"ค่ะ.^_^" จียอนตอบเพียงสั้นๆ ก่อนที่ชายหนุ่มจะโน้มใบหน้าคมหน้าเข้ามาและใช้ปากของเขาประกบปากบางสวยของหญิงสาว..
.
ปากของทั้งสองประกบกัน อยู่เนิ่นนาน...มันคงเป็นสุขที่มีความสุขมาก...จูบที่ทั้งสองรู้สึกนิ่มนวล..
แต่มันคงไม่ใช่จูบแรกของเขาและฌธอ...แวทั้งสองก็ผละออกจากกันเบาๆ
"รอผมหน่อยนะ ไว้ผมตั้งตัวได้เมื่อไหร่...ผมจะมาขอคุณเป็นเจ้าสาว" ใบหน้าคมพูดด้วยน้ำสียงที่จริงจัง
"แล้วชั้นจะรอค่ะ^_^"
แล้วชายหนุ่มก็เดินตรงไปที่รถ โดยที่จียอนมาส่ง
"ฝันดีนะครับ นางฟ้าของผม..^_^" ยุนโฮโยกมือลาคนรัก ก่อนที่จะขับรถเครื่องคู่ใจของเขาออกไป
"เช่นกันค่ะ" ส่วนจียอนก็โบกมือลาด้วยรอยยิ้มเช่นกัน...
"จียอนกลับมาแล้วเหรอลูก" เสียงทุ้มแหบของผู้ชายไวกลางคนดังมาจากข้างหลัง
"พ่อคะ พ่อลุกขึ้นมาจากเตียงไม่ได้นะคะ" เมื่อเห็ฯว่าพ่อที่ป่วยหนักและควรจะนอนพักแต่กลับมายืนอย฿ที่ปนะตูบ้าน
ทำให้จียอนตกใจ และรีบวิ่งเข้าไปพยุงร่างของผู้เป็นพ่อ
"พ่อไม่เป็นอะไรมากแล้ว..." ผู้เป็นพ่อพูดออกมา..ถึงปากจะบอกแบบนั้น แต่สีหน้าที่ซีดเผือกแล้วน้ำเสียงที่อ่อนแรงนั้น
มันช่างขัดกับที่ปากพูดเหลือเกิน
"ไม่ได้นะคะ พ่อต้องกลับไปนอนเดี๋ยวนี้เลย อากาศข้างนอกมันหนาว"
จียอนพูดในขณะที่ค่อยๆพยุงร่างของพ่อให้เข้าไปในห้อง
"ยุนโฮมาส่งเหรอ?" ผู้เป็นพ่อเอ่ยถามในขณะที่ร่างก็กำลังถูกลูกสาวพยุ่งขึ้นไปบนเตียง
"ค่ะ"
"มีข่าวเรื่องยอนมิบ้างมั้ย?" พ่อเอยถามหาน้องสาวด้วยความเป็นห่วง...
"......ไม่มีเลยค่ะ....." ใบหน้าสวยเศร้าลงทันที และมองพ่อของคนอย่างเอือมระอา...
'พ่อคะ ถ้าพ่อรูว่ายอนมิหนีพวกเราไปแล้วพ่อจะเป็นยังไงบ้างนะ...'
"ไม่รู้ป่านนี้ยอนมิเป็นไงบ้างนะ...หายไปจากบ้านตั้งเดือนหนึ่งแล้ว..." ผู้เป็นพ่อพูดด้วยน้ำสียงที่เศร้าและเป็นห่วงมาก...
"น้องโตแล้ว...บางทีอาจไปหางานทำที่อื่นก็ได้มั้งคะ.." จียอนพูด...น้ำเสียงของเธอเริ่มเบาลงเรื่อยๆ...
น้ำตาที่คลอเบ้าเธอต้องกลั้นมันไว้เพื่อไม่ให้มันไหลออกมา...
"พ่อคิดถึงยอนมิจังเลย...ไม่ติดต่อกลับมาบ้างเลย..จะเป็นตายร้ายดียังไงไม่รู้ลู
กพ่อ.."
แล้วน้ำตาของผู้เป็นพ่อก็เริ่มไหลรินออกมา...
"แล้วหนูจะลอกสืบหาให้อีกทีนะคะพ่อ.." น้ำตาของใบหน้าสวยก็ไหลออกมาแล้วเช่นกัน...
"อืม..."
"หนูไปทำงานแล้วนะคะพ่อ" จียอนรีบเช็ดน้ำตาก่อนที่จะรีบไปเตรียมตัวทำงานพิเศษต่อ
"ระวังตัวนะจียอน...พ่อไม่น่าเป็นแบบนี้เลย ถ้าพ่อแข็งแรงก่านี้ อาจจะช่วยอะไรลูกได้บ้าง.."
น้ำตาของผู้เป็นพ่อยังคงไหลริน และโทษตัวเอง...
"ไม่เป็นไรค่ะ มันหน้าที่ของคนที่เป็นลูกอยู่แล้ว พ่อหยูดร้องไห้แล้วก็นอนได้แล้วนะคะ.."
หญิงสาวเช็ดน้ำตาให้พ่อ แล้วก็เดินออกไปจากห้อง
................................................................
ณ มินิมาร์ทแห่งหนึ่ง
งานพิเศษของจียอนที่เธอทำหลังเลิกงานที่บริษัทก็คือ เป็นแคชเชียที่มินิมาร์ทแห่งนี้
หญิงสาวในชุดพนักงานของทางร้าน ยืนเหม่ออยู่หน้าแคชเชีย...ในใจก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
'ยอนมิ เธอทำอย่างนี้ได้ไง...เธอทิ้งพ่อกับพี่ได้ยังไงกัน...แล้วตอนนี้เธอเป็นไงบ้างนะ..อย
ู่อเมริกาสบายดีหรือปล่าว
ทำไมเธอต้องทำแบบนี้ด้วยนะยอนมิ....พี่เป็นห่วงเธอมากนะรู้มั้ย?...
เธอจะรู้ถึงความรักที่พ่อกับพี่มีให้เธอมั้ยนะยอนมิ?...'
เมื่อถึงเวลาที่ต้องปิดร้านหญิงสาวกับเพื่อนร่วมงานก้แยกย้ายกันกลับบ้านไป...จบไปอี
กวันหนึ่ง..ชีวิตที่แสนขมขื่นของจียอน...
.....................................................
วันรุ่งขึ้น ที่บริษัท คิม กรุ๊ป
หัวหน้าพนักงานคนหนึ่งรีบวิ่งหน้าตาตื่นมาเรียกลูกน้องใต้ปกครองของตนที่กำลังก้มหน้
าก้มตาทำงานอยู่....
"ลีจียอน"
เจ้าของชื่อสะดถุ้งเล็กน้อย
"คะ มีอะไรเหรอคะหัวหน้า" คิ้วของใบหน้าสวยขมวหเข้าด้วยกัน
หัวหน้าของเธอใช้นิ้มขยับเเว่นเล็กน้อยก่อนที่จะบอกเหตุผลที่เรียก
"เอ่อ...ท่านประธานใหญ่เรียกพบเธอน่ะ"
"ค่ะ...ขอบคุณค่ะ..." ใบหน้าสวยเริ่มกังวล....ในใจก็ขบคิด
'เรื่องหนี้แน่เลย....โดนไล่ออกแน่ๆลีจียอน>_<'
แล้วเธอก็รีบจำอ้าวไปที่ห้องของท่านประธานใหญ่....
'ท่านประธานใหญ่เหรอ?...คนรักของยอนมิเหรอ..คงถูกยอนมิทิ้งไปเหมือนกันสินะ...'
...................................................
จียอนหยุดยืนอยู่หน้าโต๊ะของเลขาหน้าห้อของแจจุง....
เพียงเห็นหน้าแม่ลขาปาร์คก็จำได้..เธอจึงรีบโทรเข้าไปหาเจ้านายที่อยู่ในห้องทันที
ในห้องทำงาน
แจจุงรับโทรศัพท์ของเลขา และแน่นอนตามนิสัยของเขา วันนี้เขาก็พาสาวเข้าห้องอีกเช่นเคย
'ท่านประธานคะ ลีจียอนมาแล้วค่ะ..'
"ให้เค้าเข้ามาได้" แจจุงพูดสั่งเลขา
"ได้ไงกันคะแจจุง~~ไหนคุณบอกว่าวันนี้คุณจะพาชั้นขึ้นสวรรค์ไปพร้อมกับคุณไง?" เธอพูดแล้วเข้ามาโอบคอของแจจุง
'ก็ตอนนี้ไม่ว่างแล้วนี่" ชายหนุ่มพูดตัดปัญหา เขายังไม่มีอะไรกับเธอคนนี้หรอก แตชค่กำลังจะมี แล้วเลาปาร์คก็โทรเข้ามา
"ไม่เอาค่ะ ยูรีไม่ยอม~~~" หญิงสาวร้องแล้วทำงอนเหมือนเด็ก...
แล้วประตูห้องทำงานก็ค่อยๆถูกเปิดออกโดยหญฺงสาวกับผมสอยสั้นประไหล่อีกคนหนึ่ง
"เอ่อ...ขอโทษค่ะ ที่เข้ามาขัดจังหวะ จะออกไปเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ.." จียอนพูดก่อนที่จะกำลังหันหลังเดินออกไป
"เดี๋ยวไม่ต้อง!" แล้วเสียงๆหนึ่ง ก็ดังขึ้นมา มันเป็นเสียงของคำสั่งมากกว่า..จียอนจึงหยุดเดิน..
"แจจุงอ้า~~" หญิงสาวที่กำลังโอบคอแจจุงอยู่ ถุกชายชายหรชนุ่มผลักออกไป
"เธอน่ะสิสมควรที่จะออกไป" ชายหนุ่มพูดใส่หญิงสาวตรงหน้า
"ไปก็ได้แล้ววันหลังจะมาใหม่น้า~~" เธอพูดจบแล้วก็ก้มลงหอมไปที่แก้มของชายหนุ่ม
ก่อนที่จะเดินกระแทกส้นเท้าออกไปจากห้องอย่างเคืองๆ
"เข้ามาขัดจังหวะจริงเธอนี่!!" หญิงสาวคนนั้นพูดใส่หน้าจียอนอย่างหมั่นใส้ แล้วสบัดหน้าเดินออกไป
"เลขาปาร์คถ้าใครมาขอพบชั้นอย่าให้เข้ามานะ" แจจุงพูดสั่งเลขาของเขาผ่านโทรศัพท์...
แล้วร่างบางกับผมซอยสั้นก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าท่านประธานใหญ่ของเธอ...
ทันทีที่ที่แจจุงเห็นลีจียอนเขาก็เสยะยิ้มออกมาอย่างที่เคยทำทำก่อนที่เชิญเธอให้นั่
ง
"ลีจียอนใช่มั้ยนั่งก่อนสิ" ชายหนุ่มประสานมือทั้งสองและเท้าคางไว้
จียอนค่อยๆหย่อยร่างลงนั่งบนเก้าอี้อย่างว่าง่าย ใบหน้าสวยยังคงก้มหน้าอญู่อย่างหดหู่...
"เธอ...ช่างเหมือนกับน้องสาวของเธอจริงๆนะ..." แจจุงพูดแล้วค่อยๆใช้มือเรียวสวยเชยคางของหญิงสาวให้เงยขึ้น
"ท่าประธานมีอะไรกับดิชั้นเหรอคะ?" จียอนสบัดหน้าหนีจากมือเยวสวยของชายหนุ่มเบาๆ
แล้วถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ... ชายหนุ่มชักมือกลับแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นๆ
"ลีจียอน...พนักงานบริษัทแผนกบัญชี...ติดหนี้กับทางบริษัทเป็นเงินจำนวนหนึ่ง...
ที่ไม่ใช่น้อยเลย..
ชั้นควรจะทำไงกับเธอดีนะ...ลีจียอน.." แจจุงพูดแล้วจ้องใบหน้าสวยเขม็ง..
"ชั้นจะค่อยๆชดใช้นะคะ ชั้นจะหาเงินมาทยอยจ่ายเอง ขอร้องล่ะค่ะอย่าไล่ชั้นออกเลยนะคะ"
หญิงสาวพูดขอร้องสุดฤทธิ์ เธอจพเป็นต้องนำเงินไปรักษาพ่อจริงๆ เลยขอกูเงินจากทางบริษท
แต่ไม่คิดว่ามันจะมากมายขนาดนั้น ถ้าเธอถูกไล่ออกจากงานอีก แล้วเธอจะหางานที่ไหนทำ..เธอจะหาเงินมาจากไหน
"ลำพังหักเงินเดือนที่เธอทำก็ไม่รู้กี่ปีถึงจะหมด.."
"ท่านประธานคะ อย่าไล่ดิชั้นออกเลยนะคะ" จียอนลุกพรวดขึ้นมาจากเก้าอี้ แล้วค้ำฝ่ามือไว้ที่โทงานเบื่องหน้า
แจจุงเองก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้เช่นกัน แล้วค่อยๆสาวเท้าช้าๆมายืนอยู่ข้างหลังของจียอน...
เขาโน้มหนย้าไปที่ซอกคอคอของหญิงสาวและกระซิบเบาๆข้างหู...
"ทำไมล่ะ...กลัวไม่มีเงินไปรักษาพ่อเหรอ?...แล้วน้องสาวตัวดีของเธอล่ะ?..."
"ยอนมิ.." จียอนอุทานออกมาเบาๆ
"รู้มั้ย?...น้องสาวตัวดีของเธอน่ะ ทำกับชั้นไว้เเสบมาก...ทำให้ชั้นไม่กล้ารักผู้หญิงคนไหนอีกเลย.....
น้องสาวเธอนี่....เลวได้ใจจังเลยนะ...หนีตามผู้ชายทิ้งพี่สาวกับพ่อที่ป่วยจะตายแหล่
ไม่ตายแหล่...
ไม่รู้ว่าเอาเชื้อชั่วนี้มาจากไหนนะ" ชายหนุ่มยิ้มเย้ยอย่างสะใจ
คำพูดข้างหลังนั่นมันทำให้จียอนถึงกับจิ๊ดในใจและระเบิดอารมณ์ออกมา
"นี่คุณ มันมากไปแล้วนะ!!"
"คุณงั้นเหรอ?..เมื่อกี้ยังเรียกท่านประธานอยู่เลยไม่ใช่เหรอ?.." ชายหนุ่มหน้าหวานพูดจบ ก็คว้าเอาข้อมือทั้งสองของจีบยอนไว้
"ปล่อชั้นนะ!!" จียอนพยายามสบัดข้อมือ ให้หลุดพ้นจากแจจุง
"อยากใช้หนี้ง่ายๆโดยไม่ต้องออกจากงานมั้ยล่ะ?" แจจุงพูด แล้วกระชากร่างของจียอนใหเข้ามาใกล้เขา
"......." หญิงสาวเงียบ...และยังคงพยายามดิ้นให้หลุด
"นี่ชั้นเห็นว่าเธอเป็นน้องสาวของนางแพศยานั่นนะ ถึงได้มีสิทธิพิเศษน่ะ อยากรู้มั้ยล่ะ...ว่าต้องทำยังไง...
ไอที่จริงมันก็ไม่ได้ยากอะไรหรอกนะ ก็แค่....."
ชายหนุ่มโน้มหน้าเข้ามาใกล้ใบหน้าสวย มันใกล้มากกกจนได้ยินเสียงลมหายใจที่รินรดกัน
"แต่งงานกับชั้น.." สุดเสียงของแจจุง จียอนรีบตอบปฏิเสธิทันที
"ไม่!! ชั้นก็ปฏิเสธิ!!"
"งั้นเหรอ..งั้นชั้นมีตัวเลือกอีกตัวหนึ่ง.." ชายหนุ่มยิ้มบางๆ
"........" จียอนมองหน้าเขาอย่างลุ้นอยู่ที่ทางเลือกอีกข้อหนึ่ง
"คือ...ไล่เธอออกจากงานแล้วปล่อยให้เป็นหน้าที่ของศาล...ดีไม่ดีเธออาจจะถูกจับ.
..และยึดบ้าน...
จะเป็นยังไงนะ..ถ้าลูกสาวที่เหลืออยู่เพียงคนเดียว...ติดคุก...แถมบ้านก็ถูดยึด..แบบ
นี้พ่อของเธอจะเป็นยังไง"
พูดจบชายหนุ่มก็ยิ้มอย่างมีชัยชนะ
"แบบนี้ก็เท่ากับชั้นไม่มีทางเลือกเลยน่ะสิ" หญิงสาวจ้องหน้าเขาเขม็ง มันไม่เห็นต่างอะไรกับข้อเเรกเลย
"ก็มีนี่...ถ้าไม่อยากถูกจับ..ก็มาแต่งงานกับชั้น..จะว่าไปเธอก็สวยใช่เล่นนี่..
.งั้นขอ...เชยชมหน่อยนะ.."
พูดจบชายหนุ่มก็จับข้อมือของจียอนตึงไว้บนบนศรีษะและผลักร่างของเธฮให้นอนไปบนโต๊ะทำ
งาน...
"นี่คุณจะทำจะทำอะไรน่ะ อย่านะ!!!" หญิงสาวรีบดิ้นทันทีเมื่อชายหนุ่มเริ่มใช้อีกมือหนึ่งลูบไล้ที่ต้นขาของเธอ
ส่วนริมฝีปากบางของแจจุงก็ไซร้ไปตามซอกคอขาวนวลของจียอน...
"จะดิ้นไปทำไม! ไม่ชอบเหรอ...ชั้นขอเชยชมว่าที่เมียในอนาตตหน่อยไม่ได้เหรอ?.."
แจจุงผโงกหัวขึ้นมาพูดกับหญิงสาว
"ใครจะเป็นเมียคุณ"
"ก็คุณไง ยังไงซะคุณก็ไม่มีทางเลือกอยู่ดี" พูดจบแจจุงก็จัดการใช้ปากถอดกระดุมเสิ้อของจียอนที่ละเม็ดอย่างเชี่ยวชาญ
"ปล่อยชั้นนะ! อุ๊ป!! ทันทีที่จียอนพูดจบปากของเธอก็ถูกประกบด้วยรสจูบที่เร้าร้อนของชายหนุ่มตรงหน้า
ฝ่ามือหนายังคงลูบไล้ไปที่ต้นขาของหญิงสาวขึ้นมาเรื่อยๆจนเข้าไปใน...กระโปรง..จียอน
สะดุ้งสุดตัว
เมื่อรู้สึกว่าฝ่ามือของแจจุงนั้น เริ่มเข้าใกล้เข้าใกล้สิ่งนั้นขึ้นทุกทีแล้ว..ส่วนเสื้อผ้าท่อนบนก็หลุดลุ่ยเผยให้เน
บราสีขาวที่เธอสวมมา
แจจุงค่อยๆคลายขอ้มือทั้งสองของจียอนออก จียอนรีบใช้จังหวะนั้นผลักร่างของชายหนุ่มออกไป
เพลี้ย!!!!
ฝ่ามือเรียวสวยฝาดลงไปบนแก้มของแจจุงอย่างแรง
"คนโรคจิต ปิศาจ ชั้นเกลียดคุณ!!" จียอนว่าใส่หน้าแจจุง ก่อนที่จะจัดเสิ้อผ้าที่หลุดลุ่ย และเดินฉับๆออกไป
"หึ! จะเล่นตัวไปถึงไหนนะ ลีจียอน...ยังไงเธอก็ไม่มีทางเลือกอยู่แล้ว..น้องสาวเธอทำกับชั้นไว้ยัง...
เธอต้องเจ็บกว่าชั้น 100 เท่า ลีจียอน!!!" ชายหนุ่มลูบที่แก้มเบาๆแล้วมองตามหลังร่างของจียอนที่เดินอกไปนอกห้อง
................................................................
ความคิดเห็น