คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทที่ 11
บทที่ 11
ณ บ้านของแจจุง
งานเลี้ยงใหญ่โตสมฐานะกับเจ้าของบ้าน...ถูกจัดขึ้นเพื่อนเฉลิมฉลองวันแต่งงานของเจ้า
ของบ้าน...
รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของคู่บ่าวสาว....ที่แสดงออกมาให้คนในงานนั้น...ล้วนแล้วแต่เ
ป็นการแสดงทั้งสิ้น
งานเลี้ยงฉลองจบลงอย่างรวดเร็ว และหลังจากงานเลี้ยงจบแล้ว...ก็ถึงพิธีสุดท้านของงานวันนี้...
การส่งตัวคู่บ่าวสาวเข้าหอ...แจจุงและจียอนยืนอยู่ในห้องกว้างที่ถูกจัดตกแต่งเป็นห้
องหอ...
เตียงตัวใหญ่ที่สามารถรองรับคนได้สี่คนสบายๆ ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า ใจของหญิงสาวเต้นรัว...
ความรู้สึกเหมือนกำลังเข้าสู่แดนประหารผุดขึ้นมาในความคิด...
“ต่อจากนี้ พ่อก็ไม่มีอะไรจะให้ลูกแล้วนะ ขอให้ลูกรักกันมากๆนะ^_^” พ่อของจียอนพูดกับลูกสาวตรงหน้า
“พ่อคะ..” ใบหน้าสวยรู้สึกกังวล และกลัว...
“ไม่เอาน่าอย่าทำตัวขี้แย แบบนี้สิ “ แจจุงพูดกับคนข้างกายเบาๆ ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา
“แจจุง นายต้องดูแลลูกสาวชั้นดีๆนะ” พ่อของจียอน พูดฝากฝังลูกสาวของตนไว้กับแจจุง...
“ได้ครับ..ผมจะดูแลเธออย่างดี^_^” พูดจบก็หันไปหาคนข้างๆ ที่ยืนเกร็งจนตัวสั่น
“จียอน...พ่อไปแล้วนะ^_^” แล้วผู้เป็นพ่อก็หันหลังให้กับลูก เดินออกไปนอกห้อง จียอนได้แต่มองตามหลังผู้เป็นพ่ออย่างหวั่นๆ
ปั่ง!!
สิ้นสุดเสียงปิดประตูลงของพ่อจียอน แจจุงก็เผยทาสแท้ออกมา
“และแล้วงานแต่งงานระหว่างเธอกับชั้นก็จบลง...” ใบหน้าหวานพูดนิ่งๆและจ้องร่างตรงหน้าเขม็ง
“ขอบคุณนะ..ที่แสดงละครได้ดี..”
“คุณมันเลวที่สุด! รู้ทั้งรู้ว่าชั้นมีคนรักอยู่แล้ว..ไม่พอ...ยังทำกิริยาต่ำแบบนั้นต่อหน้าเค้าอีก...
จิตใจคุณมันทำด้วยอะไร เพียงแค้นยอนมิงั้นเหรอ?..” จียอนกัดฟันพูดอย่างหัวเสีย..เสียงที่สั่นเคลือ...
มือเล็กทุบไปยังแผ่นอกกว้างรัว แจจุงเหยีดยิ้มที่มุมปาก
“หึ..ปากดีนักนะ...วันนี้เธอต้องเป็นเมียของชั้น!” แทบจะมันทีที่แจจุงพูดจบ เขาก็รีบผลักร่างตรงหน้าห้ลงไปนอนบนเตียงกว้าง
ก่อนที่เขาจะทาบทับลงไป
“ปล่อยชั้นนะ!” ดวงตาคู่สวยของจียอนจ้องหน้าแจจุงอย่างเอาเรื่อง
“ชั้นเกลียด...แววตานี่ที่สุด” พูดจบริมฝีปากของชายหนุ่มก็ประกบลงบนริมฝีปากของคนข้างล่างอย่างดูดดื่ม...
มือเล็กของจียอนก็ถูกตึงไว้ด้วยมือทั้งสองข้างของแจจุง
“อื้อออ...” เสียงอุ๊บอิ๊บดังเล็ดลอดออกมาจากปากเรียวสวยที่ถูกประกบด้วยจูบที่เร้าร้อนของแจจุง
ก่อนที่ชายหนุ่มจะผละหน้าออกจากปากเรียวสวยสีชมพูนี้ ด้วยอาการหอบ...
“....เฮอ..เฮอ..คุณอย่าทำอะไรชั้นเลยนะ..เฮอ..ชั้นขอร้อง..”
จียอนพูดอ้อนวอนร่างข้างบนพร้อมกับลมหายใจที่แสดงให้เห็นว่าเธอเหนื่อยมากกับรสจูบเม
ื่อกี้
“เมื่อกี้ยังปากดีอยู่เลย...คิดว่าชั้นจะปล่อยเธอง่ายๆเหรอ” พูดจบแจจุงก็กระชากผ้าคลุมผม จากบนหัวของจียอนออกมา...
“โอ๊ยยย!!” หญิงสาวอุทานด้วยความเจ็บปวด เพราะผ้าคลุมนี้ถูกติดไว้กับผมเธอด้วยกิ๊บ
“คุณจะทำอะไรน่ะ..” จียอนถามอย่างตกใจ เมื่อเขาลากมือทั้งสองของเธอขึ้นมาบนหัวเตียงก่อนที่จะ...
“อย่านะ อย่า จะทำอะไรน่ะ!!” จียอนต้อวร้องโวยวายทันทีเมื่อตอนนี้แจจุงกำลังผูกข้อมือทั้งสองของเธอไว้กับหัวเตีย
ง...
“........” แจจุงเงียบและหมกมุ่นอยู่กับการผูกปมตาย
“ว้ายย!! ชั้นเจ็บนะ คนโรคจิต!!” จียอนดิ้นทุรนทุรายหวังว่าข้อมือจะได้หลุดออกจากผ้าคลุมนั้นซะที
“เท่านี้ก็หมดฤทธิ์..” ใบหน้าหวานยืนมองผมงานของเขาอย่างชื่นชม
“คุณจับชั้นทำไม ปล่อยชั้นนะ ช่วยด้วย!!” จียอนร้องโวยวายของความช่วยเหลือ แขนทั้งสองข้างของเธอถูกตรึงไว้เหนือศีรษะ
ด้วยผ้าคลุมเจ้าสาว มิหนำซ้ำเข้ายังมัดมันไว้กับหัวเตียงอีกด้วย
“ดูไป...น่าจะเหลืออีกอย่างนะ..” แจจุงบ่นออกมา มือเรียวสวยก็กำลังถอดเนกไท ในชุดทักซิโด้ของเขาออก ...
เขาถอดไท้ออกมาทำไม?...
“ช่วยด้วยยย!!อุ๊บ!!” ไม่ทันที่จียอนจะพูดจบ เนกไท้ในมือของแจจุงก็จักการมันปากเธอซะ...
“อุรอ่ะอำอะไออั้นอ่ะ!!(คุณจะทำอะไรชั้นน่ะ)” ใบหน้าสวยสะบัดไปมา แต่ยังไงแรงผู้ชายก็มากกว่าผู้หญิงล่ะน่า
แจจุงใช้เนกไท้ของเขามัดปากจียอนไว้ เขาผูกปมมันอย่างแน่นหนา แล้วมองดูหน้าเธอ...ทีตอนนี้ถูกปิดปากไว้แล้ว
"เป็นไง เธอก็ส่งเสียงน่ารำคานไม่ได้แล้ว^_^" ใบหน้าหวานเหยีดยิ้มที่มุมปากอย่างมีชัยชนะ
"คืนนี้เธอต้องเป็นเมียชั้น.." พูดจบเขาก็หยัดร่างขึ้นไปคร่อมบนตัวของจียอนอีกครั้ง ถึงแม้ร่างบางจะพยายามดิ้นรนเท่าไหร่ก็ไม้เป็นผล...
คืนนี้เธอต้องตกเป็นเมียของคนคนนี้จริงๆงั้นเหรอ...ไม่เอานะ...น้ำตาแห่งความกลัวค่อ
ยๆไหลรินออกมา...
เขาทำกับเธอรุนแรงเกินไป...เขาไม่ใช่คน...เขาใจร้าย...เขาคือปิศาจ......คืนนี้อาจเป
็นคืนที่จียอนเจ็บปวดที่สุด...
ทั้งร่างกายและจิตใจ...เธอไม่มีวันลืมคืนนี้ได้.....
'ยุนโฮคะ...ชั้นคิดถึงคุณ..'
ตรงนี้เป็นฉาก NC ต้องการโพสขอPM
.............................
สายของวันรุ่งขึ้น
แสงอรุณยามสายที่สอดส่องมายังใบหน้ามนสวยที่นอนอยู่บนเตียง แสงอาทิย์ที่สว่างจ้าทำให้หญิงสาวแสบตา และค่อยลืมตาขึ้น...
เปลือกตาเปิดปิดอยู่ประมาณ2-3ครั้ง เพื่อนปรับสภาพ มือเรียวสวยทั้งสองรีบปิดหน้าทันทีเพราะความเคยชิน...
แล้วดวงตาคู่สวยก็จ้องมองไปยังข้อมือ ด้วยความแปลกใจ...
'เค้าปล่อยข้อมือชั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน..?'
รอบข้อมือเล็กทั้งสองของจียอนแดงไปด้วยรอยช้ำ...และรุ้สึกปวดนิดๆแต่ทว่าอาการเจ็บที
่ท้องน้อยยังมากกว่ามันด้วยซ้ำ...
จียอนค่อยๆหยัดตัวขึ้นและนั่งกอดเข่า ดวงตาคู่สวยเหลียวไปมองข้างๆ คิดว่ามันคงจะมีร่างของคนที่กระทำทุกอย่างกับเธอนอนอยู่...
แต่ไม่เลย...กลับมีแต่ความว่างปล่าว...
'เขาไม่อยู่?'
ดวงตาคู่สวยเปลี่ยนตำแหน่งไปมองนาฬิกาตั้งโต๊ะที่อยู่ข้างเตียงแทน...
"11 โมง.." ริมฝีปากบางรำพันเบาๆ ดวงตาคู่สวยข่มตาหลับลง..พร้อมกับนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวเธอเมื่อคืน...
น้ำตาเริ่มไหลริน...เสียงสะอื้นค่อยดังขึ้นมา..ร่างบางที่นั้งกอดเข่าอยู่สั่นสะท้าน
ไปหมด
"คนเลว! คนเลว! คนเลว! " จียอนตะโกนอย่างคนเสียสติ..ไม่ว่ามือเล็กจะคว้าอะไรได้ เธอก็ปามันทิ้งลงพื้นหมด..
หมอนหรือผ้าห่มบนเตียงตกไปอยู่บนพื้นอย่างกระจัดกระจาย...คราบเลือด เป็นจุดเล็กๆบนเตียงสวย ..
ยิ่งตอบย้ำกับสิ่งที่เธฮเสียไปเมื่อคืน..ร่างของจียอนที่เบาหวิวเหมือนคนไร้วิญญาณเด
ินโซซัดโซเซไปยังห้องน้ำ...
เธอปิดประตูห้องน้ำลง..และเอาหลังพิงกับประตู..มือเรียวสวยค่อยๆเอื้อมๆไปเปิดก๊อกฝั
กบัว น้ำจากฝักบัวไหลสาดลงมายังใบหน้าสวยที่ตั้งรับรออยู่แล้ว..น้ำตายังคงไหลแข่งกับน้ำจ
ากฝักบัว
'ยุนโฮคะ..ชั้นขอโทษ...ชั้นขอโทษ...นี่เหรอชีวิตแต่งงานที่มีความสุข...ที่ผู้หญิ
งทุกคนใฝ่หา..ทำไม..
ทำไมต้องเป็นชั้น...มันเจ็บปวดไปหมด..ทั้งร่างกาย..และจิตใจของชั้น..ผู้ชายคนนั้นไม
่ใช่คน! ..เค้าเป็นแค่ปิศาจร้าย..
เขาใจร้าย..คนเลว..ทำไมคุณต้องทำกับชั้นแบบนี้..ทำไมคุณรุรแรงกับชั้นแบบนี้..ทำไมชี
วิตของชั้นต้องตารปัดแบบนี้...
พ่อคะ..หนูคิดถึงพ่อ...แม่คะทำไมชีวิตหนูต้องเจอเรื่องแบบนี้ด้วย..ยอนมิ..เธอทำอะไร
กับผู้ชายคนนี้..ทำไมเค้าต้องมาลงกับพี่ด้วย..'
"ทำไมต้องเป็นพี่ด้วย...ฮือฮือ..." ริมฝีปากสีชมพูสวยสั่นระริก..และบ่นกับตัวเองไปมา..ทำไมเธอถึงได้รู้สึกเจ็บปวดมากขา
ดนี้...
มือสวยถูไปทั้งร่างกาย หวังจะล้างรอยสัมผัส...ที่แจจุงทำกับเธอไว้
"คนเลว! ..ปิศาจ..ออกไปจากตัวชั้นนะ..ออกไปให้หมดไอคนเลว..ฮือฮือ..."
แล้วจียอนก็ทรุดตัวลงเหมือนคนหมดแรง...ถึงแม้เธอจะรู้ว่าไม่ว่าจะล้างไปเท่าไหร่...ก
็ไม่สามารถลบเลือนมันได้...
รอยจ้ำแดงๆตามร่างกายของเธอ..สิ่งที่ไม่อาจให้ใครเห็นได้...รอยแผลที่ฝังลึกลงไปในจิ
ตใจ...ถ้าล้างมันได้ง่ายๆ...ก็ดีสิ...
จียอนได้แต่คร่างครวญกับสิ่งที่เธอเสียไป..เธอควรจะทำยังไงต่อไปดี...เธอตกเป็นเมียข
องคนที่เธอเกลียดที่สุดไปแล้ว....
.........................................................
ภายในห้องสี่เหลี่ยมกว้าง....บรรยากาศภายในห้องช่างไม่ดีเอาซะเลย...ดอกไม้ไว้อาลัยส
ีขาวและดำถูกวางอยู่รอบห้อง...
และประตูทางเข้าห้อง...กระถางธูปกราบไหว้ วางอยู่กลางห้อง...โลงศพไม้สีดำตั้งอยู่บนโต๊ะตัวสูง...
ข้างๆมีรูปถ่ายของชายวัยกลางคนคนหนึ่ง..ใบหน้าเขายิ้มปริ..ถัดจากรูปถ่ายไป เป็นป้ายชื่อไม้ที่สลักเป็นตัวหนังสือเกาลีไว้ว่า
'ลี จินโฮ'
ร่างของชายหนุ่มคนหนึ่ง...ใบหน้าหวานที่ดูสวยซะยิ่งกว่าผู้หญิงซะอีก...ผมซอยลากไวสี
ดำสนิทยาวประต้นคอ...
ในมาดสูทนักธุรกิจสีดำ...กำลังนั้งคุกเข่ากราบไหว้หลุมศพตรงหน้า
'แจจุง นายต้องดูแลลูกสาวชั้นดีๆนะ'
ชายหนุ่ม นึกถึงคำพูดของเจ้าของงานศพ..ที่พูดกับเขา..ครั้งสุดท้าย..ในตอนที่ส่งตัวลูกสาวเข้า
หอ...
ใบหน้าหวานนิ่ง...และเงียบสงบจนเยือกเย็น...
"เจ้านายครับ.." เสียงเรียกเบาๆดังมาจากร่างข้างๆ ที่นั่งคุกเข่าอยู่เช่นกัน
แจจุงไม่ขานรับ แต่เพียงแค่หันหน้าไปมองเท่านั้น
"..คุณจียอน.." ใบหน้าของคนพูดดูเป็นกังวลอย่างมาก
"เดี๋ยวชั้นบอกเธอเอง..." แจจุงพูดเรียบๆ แล้วลุกเดินออกไป
ย้อนกลับไปเมื่อ 4 ชั่วโมงก่อน
T~~~T!!!
เสียงริงโทนโทรศัพท์ดังขึ้น จนร่างเจ้าของโทรศัพท์ที่นอนอยู่บนเตียงกว้างกำลังโอบกอดหญิงสาวที่เขาเพิ่งร่วมรักด
้วยเมื่อคืน
ต้องคลายกอด และหันมาควานหาโรศัพท์เจ้ากรรมแทน
"ใครโทรมาเช้าๆแบบนี้นะ.." แจจุงบ่นออกมาในขณะที่มือก็ไขว่คว้าหาโทรศัพท์
ทันทีที่หามันเจอชายหนุ่มก็รีบกดรับโดยไม่ได้ดูเลยว่าใครโทรมา
"ฮโหล...ใครครับ..?" แจจุงถามด้วยน้ำเสียงที่งัวเงียและเซงเต็มทน
"..เจ้านายครับ...นี่ผมเอง..คังจีฮุนเองครับ.." ปลายสายพูดอย่างร้อนรน
"มีอะไรเหรอเลขาคัง?"
"..เอ่อ...คุณจินโฮ..คุณพ่อของคุณจียอน...ท่านเสียชีวิตลงแล้วครับ.." เลขาคังที่อยู่ปลายสายพูดเบา..
จนทำให้แจจุงคิดว่าเขาคงฟังผิดไป เลยถามย้ำอีกที...
"นายว่าอะไรนะ พ่อของจียอน เกิดอะไรขึ้นกับพ่อของจียอน?" ร่างกำยำลุกพรวดขึ้นและสร่างจากอาการงัวเงียมาเป็นตกใจแทน
"...ท่าเสียชีวิตลงแล้วครับ..." สิ้นสุดเสียงของเลขาคัง แจจุงอึ้งไปพักใหญ่...ก่อนที่จะตั้งสติกลับมาเหมือนเดิม..
"......ตอนนี้นายอยู่ที่ไหนเลขาคัง?" แม้ว่าปากจะยังพูดอยู่กับโทรศัพท์
แต่ดวงตาทั้งคุ่ของชายหนุ่มกลับหันไปมองใบหน้าสวยของร่างบางที่นอนหลับอยู่อย่างเป็น
ห่วง...
"ผมอยู่โรงพยาบาลครับ..."
"ชั้นจะไปเดี๋ยวนี้" แจจุงรีบวางสายทันที ก่อนที่จะลุดขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วบึ่งรถด้วยความเร็วมาโรงพยาบาลทันที
"ทำไมต้องมาตายยเอาวันนี้ด้วยวะ!!" ใบหน้าหวานสบทออกมาอย่างหัวเสีย ในขณะที่กำลังขับรถมุ่งหน้าไปยังจุดหมาย
ที่โรงพยาบาล
"เรื่องมันเกิดขึ้นได้ยังไง ไหนบอกมาสิเลขาคัง!!" เมื่อมาถึงที่โรงบาลแจจุงรีบมุ่งตรงไปยังห้องฉุกเฉิน
เข้าไปหาคนที่โทรบอกเขาเมื่อกี้ทันที
"เอ่อ...เมื่อเช้าคุณจินโฮออกไปเดินเล่นกับผม....แล้วจู่ๆ คุณจุนโฮก็ไอเป็นเลือดออกมา...
ผมบอกไปคุณจุนโฮไปโรงพยาบาล...ท่านบอกว่า...ไม่ต้องหรอก...ไม่ทันแล้ว...มันสายไปแล้
ว...
แล้วท่านก็เป็นลมล้มลงไป...จากนั้นผมก็พาคุณจินโฮมาโรงพยาบาล..." เสียงของเลขาคังค่อยๆหายไป...
เสียงสะอื้นค่อยๆเข้ามาแทนที่..
"แล้วไงต่อ...เลขาคังตอบมาสิ!!" แจจุงตะหวาดใส่เลขาคนสนิทด้วยความโมโห
"...แล้วหมอก็ออกมา...แล้วบอกว่า...คุณจินโฮได้เสียชีวิตลงแล้ว...ด้วยโรคร้ายที
่มีอยู่ในตัวท่าน..โรคนี้ทางวิชาการแพทย์..
ยังไม่สามารถหาทางรักษาได้..." น้ำของลูกผู้ชายแห่งความรู้สึกผิด...ไหลออกมาจากดวงตาทั้งคู่ของเลขาคังอย่างห้ามไม่
อยู่...
"ผมขอโทษครับเจ้านาย....ผมสมควรตาย...ผมน่าจะพาท่านมาให้เร็วขนดนี้..." เลขาคังได้แต่โทษตัวเองไปมา...
"มันไม่ใช่ความผิดนาย..." แจจุงพูดปลอบใจเลขาคนสนิท...
.............................................................
เหตุการณ์ปัจจุบัน
ที่บ้านของแจจุง
หญิงสาวร่างบางในชุดกระโปรงผ้าเรียบสีชมพูอ่อน...ค่อยๆสาวขาเรียวสวยเดินลงมาจากบันไ
ด..
ใบหน้าสวยจ้องมองไปข้างหน้าด้วยอาการเหม่อลอย...
"คุณจียอนคะ.." เสียงเรียกเบาๆของสาวใช้ ร้องเรียกเจ้าของร่างสวย จนเธอต้องหันไปหา...
"จะรับอาหารอะไรดีคะ?..." สาวใช้ถามด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร จียอนได้แต่ส่ายหน้าเบาๆแทนคำตอบ แล้วเดินเลี่ยงไปทางอื่น...
"ไม่ได้นะคะ...คุณแจจุงสั่งดิชั้นไว้ว่า..ถ้าคุณจียอนตื่นแล้ว..ให้มาถามว่าจะทา
นอะไร..แล้วดิชั้นจะไปทำให้ค่ะ.."
สาวใช้ยังคงเดินถามจียอน
"..ไม่เป้นไร...ชั้นไม่หิว..ขอบใจนะ..^_^" จียอนยิ้มบางๆให้เป็นการขอบคุณ..
"แล้วนั่นคุณจียอนจะไปไหนคะ?..." สาวใช้คนเดิมยังคงเดินถามจียอนเช่นเดิม...
"ชั้นจะไปเดินเล่นในสวนหน่อยน่ะ.." ใบหน้าสวยตอบคนเป็นสาวใช้ แล้วชี้ไปยังสวน...
ที่อยู่ถัดจากประตูบานใหญ่ที่เธอกำลังจะเดินออกไป...
"...ถ้าไม่ทานอาหาร...รับเป็นน้ำส้มดีมั้ยคะ..." จียอนยิ้มในความน่ารักของสาวใช้คนนี้..ที่คอยเอาใจใส่เธอดีเหลือเกิน..
หรือมันเป็นเป็นเพราะคำสั่งคนเลวนั่นกันแน่นะ...
"อ่า...งั้นรบกวนด้วยนะ.." ในเมื่อดูแล้วว่าไม่มีทางจะปฏิเสธิได้ เธอก็เลยตอบตกลงไป..
"ค่ะ..^_^" สาวใช้คนนั้นยิ้มไม่หุบ แล้วก็รีบวิ่งไปยังห้องครัวทันที...
......................................................
เอี๊ยด!!!
รถคันสวย หยุดลงด้วยเเรงเบรก..ก่อนที่เจ้าของรถกับสีหน้าที่เป็นกังวลจะก้าวลงมาจากรถ...สาวใช
้ภายในบ้านพากันมาคอยรับใช้
"จียอนอยู่ไหน?.." แจจุงถามคนใช้ที่คอยรับเสื้อสูทของเขา
"เอ่อ...คุณจียอนอยู่ในสวนค่ะ.." สาวใช้อีกคนหนึ่งตอบขึ้นมา แล้วขาของแจจุงก็รีบสาวเท้าไปยังที่ดังกล่าวทันที
ร่างที่คุ้นตา..นั่งอยู่บนเก้าอี้พิงหลังบาวตัวหนึ่ง...ภายในสวน...แววตาเธอดูเศร้าส
้อย...
เขาควรจะบอกกับเธอดีมั้ย?...นี่คือคำถามภายในตัวของชายหนุ่ม ที่เอาแต่ถามวกวนไปมา...
ใบหน้าหวานลังเลอยู่ที่ประตูบานใหญ่..สายตาก็จัจจ้องมองไปยังร่างของจียอนที่อยู่เบื
้องหน้า..แจจุงกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ..
ก่อนที่จะตัดสินใจเรียกชื่อเธอ
"จียอน" ใบหน้าสวยเจ้าของชื่อหันหลังตามเสียงเรียก...เมื่อเห้ฯว่าใครเรียกร่างบางก็รีบลุกขึ
้นหวังจะเดินหนีทันที..
"จะไปไหน" แจจุงถามเสียงเรียบพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้
"ไปให้ไกลจากคนเลวๆอย่างคุณ!" จียอนพูด และยังคงหันหลังให้แจจุง
"ปากดีอีกแล้วนะ!" แจจุงเริ่มมีน้ำโห เขาเดินมามาคว้าแขนเล็ก
"ปล่อยชั้นนะ..คนเลว.." จียอนพยายามที่จะสลัดแขนทิ้ง แต่ก็ถูกแจจุงจับไว้จนได้...
"...ร้องอีกแล้วเหรอ...จะร้องอะไรนักหนา!" ชายหนุ่มตะคอกใส่ร่างตรงหน้า..ใบหน้าสวยที่มีน้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง...
".....นี่คุณยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ?...." ดวงตาคู่สวยจ้องเขาเขม็ง...แววตานี่ที่เขาช่างไม่ชอบมันซะเลย..
เพราะแจจุงจับข้อมมือของเธอชูขึ้นมา...นั่นเลยทำให้เขาเห็น...รอบข้อมือของเธอแดงไปห
มด...ใช่..เขาเป็นคนทำมันเอง..
"ชั้นมีเรื่องสำคัญ...จะบอกเธอ.."
ใบหน้าสวยจ้องมองเขาอย่างสงสัย...เรื่องสำคัญ....
"พ่อของเธอ....เสียชีวิตลงแล้ว..." แจจุงค่อยๆปล่อยข้อมือของเธอออก...
ใจของจียอนเหมือนหล่นวูบไปอยู่ที่ตาตุ่ม...เธอได้ยินผิดไปใช่มั้ย...เธอหูฝาดไปใช่มั
้ย...
"............" เกิดความเงียบขึ้น....จียอนมองร่างตรงหน้าด้วยความสงสัยไปมหด...
"พ่อของเธอเสียชีวิตลงเมื่อเช้านี่...ตอนออกไปเดินเล่นกับเลขาคัง.." แจจุงก็ยังคงพูดต่อไป...
"คุณโกหก..คุณโกหก! ไม่จริง คุณโกหก!" จียอนต่อว่าคนตรงหน้า..ว่าเขาโหก..ใช่เธอไม่มีทางเชื่อเขาคนนี้ได้..ไม่มีทาง..
แต่ทำไมเธอต้องร้องด้วย..ทำไมหัวใจต้องเต้นแรง..ทำไมเหมือนรู้สึกว่าตัวใจแตกเป็นเสี
่ยงๆ...
ร่างบางทรุดลงไปกับพื้น...อย่างหมดแรง..ไม่จริงใช่มั้ย...แจจุงอดที่จะเข้าไปปลอบไม่
ได้...
เขาค่อยๆลงไปโอบกอดร่างบางที่เอาแต่ร้อง...ตัวเธอสั่นระรักไปหมด...
"ไม่จริงใช่มั้ย ฮือฮือ..อึก..ไม่จริงใช่มั้ย...อึก..พ่อทิ้งหนูทำไม..ฮือ.." จียอนเอาแต่ร้องไห้..ภายในอ้อมกอดของแจจุง...
เสียงเธอค่อยๆเบาลงไป...ก่อนที่ร่างบางจะสลบไป..
"จียอน..จียอน..." แจจุงสะกิดร่างบางในอ้อมกอดเบาๆ เมื่อเห็นว่าอยู่ดีๆเธอก็เงียบไป
"เเม่บ้าน เม่บ้าน มานี่เร็ว!!" เมื่อเห็นว่าจียอนเป็นลมไป แจจุงก็ตะโกนเรียกให้แม่บ้านมาช่วย...
..............................................................
ความคิดเห็น