~......You, Always......~ JunDay Ver.

ข้อมูลเบื้องต้น

เป็นเรื่องสั้น เกี่ยวกับเรื่องราวความรักของ จุนซู กับ ซันดย์ ....

ชายหนุ่มขี้อาย....ที่เอาแต่แอบมองเด็กผู้หญิงคนหนึ่งทุกวัน...เขาจะกล้าเข้าไปบอกรักเธอหรือไม่^^

www.cheonsangshinki.com

JunDay  คู่รัก CSSK

เนื้อเรื่อง

                        
         
                        ~......You, Always......~

JunDay Ver.

มันเป็นทุกครั้ง...ทุกครั้งที่เธอมาที่นี่...และผมก็พบเธอประจำ...
ยามเย็น...ที่แสนจะสงบสุข...แสงอาทิตย์อ่อนๆ สีแดงส้ม...ที่เริ่มจะลับขอบฟ้า...
ในสวนสาธารณะที่มักจะมีเด็กๆ...หรือครอบครัว...มาเดินเล่น....
มันคงกลายเป็นภาพที่จำเจสำหรับผม...
แต่หาก...ภาพของเธอ ที่เอาแต่นั่งบนเก้าอี้พิงหลังตัวยาวสีขาว ข้างๆสระนั้น...
มันไม่เคยจำเจสำหรับผมเลย....
ผมสั้นบ๊อบสีดำสนิท ใบหน้ากลมสวย..แก้มนวลแดงระเรื่อ..ริมฝีปากสีชมพูอ่อนๆ....
ดวงตากลมโตบ๊องแบ๊ว..
กำลังจ้องมองออกไปที่สระเบื้องหน้า....ผิวสีขาวซีดจัด....เธอสวมเสื้อคอกลมสีชมพู....
กับกระฌปรงสั้นสีฟ้า...
น่ารักชะมัด ผมยืนมองเธออยู่ห่างๆ แบบนี้ทุกวัน...
ทำไมเธอต้องมานั่งทำอะไรเวลาแบบนี้ และทุกวันด้วยนะ...


'โฮ่งๆ!! โฮ่งๆ!!'


แต่เสียง เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะ การมองสาวของผมหมด...
เจ้าสี่ขา ตัวโตขอนปุกปุยสีขาว ปากที่ยื่นยาวของมัน ส่งเสียงเห่าปลุกผมให้ตื่นจากภวังต์ของนางฟ้า...


"จะร้องอะไรนักหนา ฮ๊ะ เซียกิ!"


ผมเอ็ดสัตว์เลี้ยงของตัวเองอย่างหัวเสีย แต่ดูท่ามันจะไม่รู้เลย..ว่าผมกำลังด่ามันอยู่...
นอกจากมันจะกระดิกหางแล้ว ขาทั้งสี่ของมันก็ออกแรงวิ่ง
และลากผมไปพร้อมกับโซ่ ที่คล้องคอมันอยู่ด้วย


"เฮ้ย! เซียกิ แกจะพาชั้นไปไหนน่ะ~~!"


ผมร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อเจ้าสุนัขเซียกิ สัตว์เลี้ยงตัวดีของผม
มันวิ่งลากผมไปอีกทาง...น่าเศร้า ที่มันไม่ใช่ทางที่นางฟ้านั่งอยู่...T^T ไอเซียกิบ้า...T_T..


'โฮ่งๆ!! โฮ่งๆ!!'


เจ้าเซียกิยังคงเห่าตลอดทาง ที่ลากผมมา...อยากพูดภาษาสุนัขเป็นจัง...
ถ้าพูดได้นะ ผมจะบอกกับมันว่า..เซียกิ...ชั้นเหนื่อย...

ว่าแล้วมันก็พาผมวิ่งเล่นไปทั่วสวนสาธารณะ เสียงเห่าของมัน...
ดังสลับไปมา กับเสียงลมหายใจที่หอบแฮกๆ ของผม...
ให้ตายสิ! มันมักจะเป็นแบบนี้ทุกวันเลย หลังจากที่เจ้าเซียกิ พาผมเดินเล่นแบบหฤโหดทั่วสวนแล้ว
ผมก็เดินวนกลับมาที่เดิม คือ..สระ ที่ก่อนหน้านี้..มันมีนางฟ้านั่งอยู่...
แต่ผมกลับเห็นแต่เก้าอี้ที่ว่างเปล่า..เธอกลับไปแล้ว ผมยกแขนขึ้นมาเพื่อดูนาฬิกาข้อมือที่สวมอยู่...
อ่า...มันถึงเวลาที่เราสมควรจะกลับแล้วเหมือนกัน...พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว...
กลายเป็นพระจันทร์ ที่กำลังขึ้นมาแทนที่..ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงิน หมู่ดาวเริ่มออกทำงาน...


"เราก็กลับกันเถอะ เซียกิ"


คุณเชื่อมั้ย พอสิ้นเสียงของผม เจ้าสี่ขาขนปุกปุยเซียกิ ก็รีบวิ่งตรงดิ่งเพื่อที่จะออกไปตามทางกลับบ้าน
ตามคำสั่งของผม..ให้มันได้อย่างงี้สิ พอจะกลับบ้าน ดันมาเชื่อฟังกันง่ายๆ
แต่พอผมจะมองสาวหน่อย ดันพาวิ่งไปอีกทาง....

ผมเดินไปตามริมฟุดบาด...โดยมีเจ้าเซียกิเป็นคนน้ำหน้า..เขาเรียกว่าคนเหรอ ไม่น่าจะใช่นะ
เพราะมันเป็นสุนัข...มือข้างหนึ่ง ก็จัดการถือโซ่ที่เป็นเครื่องมือบังคับความดื้อที่มีอยู่ในตัว
ของสัตว์เลี้ยง ส่วนมืออีกข้างหนึ่งของผม ก็ล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง อย่างอัตโนมัติ...
อาการเริ่มหนาวลงเรื่อยๆ ลมหายใจที่ออกมา เริ่มเป็นควันสีขาว....หน้าหนาวเริ่มใกล้เข้ามาแล้ว...
หน้าหนาวเหรอ?...มันเป็นอะไรที่ขมขื่น..และเป็นช่วงที่หนาวที่สุดในรอบปี
ที่สุดสำหรับคนโสดอย่างผม....อยากมีคนรักสักคน...
จับมือเดินด้วยกันไปตามริมถนน...ในหน้าหนาว โอบกอดกัน...เวลาที่อากาศเริ่มหนาวกว่าทุกวัน...
อ่า..อิจฉาคนมีคู่จัง...ที่ผมมีอยู่ตอนนี้ก็แค่..เจ้าสี่ขาขนปุกปุยจอมยุ่งตัวนี้เท่านั้น...
มันแทนกันไม่ได้นะเฟ้ย ผู้หญิงกะสุนัขน่ะ...ดวงตาที่แสนเศร้าทั้งคู่ของผม...มองออกไปรอบๆกาย..
ภาพคนรักที่เดินจูงมือกัน...ภาพเด็กผู้ชายกับเด็กผู้หญิงที่วิ่งเล่นกัน...ผมอยากมีความรัก...
กับใครสักคน..
แล้วคุณเชื่อมั้ย?...ผมหลงรักเธอคนนั้น...เด็กผู้หญิงในสวนสาธารณะคนนั้น...
แต่ความอายที่มีอยู่เต็มตัวของผมน่ะสิ....เฮ้อ~~~ เมื่อไหร่ผมจะกล้าเหมือนคนอื่นๆเค้านะ
แล้วมันก็ผ่านไปอีกวันเหมือนเช่นเคย...ทุกๆอย่างมันมักจะเป็นแบบนี้เสมอมา..และจนบัดนี้...
ผมก็ยังไม่รู้จักชื่อของเธอคนนั้นเลย....



'จุนซู นายต้องกล้ากว่านี้'



และคำๆนี้..ก็มักจเป็นคำพูดที่ผมพูดกับตัวเองเสมอ..ในทุกๆวัน..ที่กลับมาจากสวนสาธรณะ



to be continue