คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ประตูใจที่ถูกปิด
Love Like Candy Floss ตอนที่ 9 ประตูใจที่ถูกปิด
ที่โรงเรียน ป๊อบกำลังนั่งคัดคันจิคนเดียวอย่างเศร้าๆที่ม้านั่ง สองสามวันที่ผ่านมาเธอได้แวะไปหาธีร์เพื่อที่จะคุยด้วย แต่ธีร์กลับเฉยเมยกับเธอ เหมือนว่าเธอไม่มีตัวตนอยู่ในโลก
“ป๊อบบบบบ ทำอะไรอยู่เนี่ย”
ดิวกับฮารุเดินมาหาป๊อบด้วยกันที่ม้านั่ง
“แก.....ฉันเซ็งอะ.....” ป๊อบวางดินสอที่ใช้คัดตัวคันจิที่ตอนนี้ตัวหนังสือที่คัดเบี้ยวบูดเหมือนเธอไม่มีสมาธิในการเขียน
“พี่ธีร์ไม่ยอมคุยกับฉันเลยอะ หลายวันแล้ว ฉันส่งเมสเซจไป พี่ธีร์ก็แค่อ่าน แต่ไม่ตอบ”
“แล้วแกได้ไปตามพี่เขาที่ห้องวงโยยัง”
“เมื่อเช้าก็ไปมาแล้วอะ แต่.............”
===========================================
-ย้อนความทรงจำของป๊อบ เมื่อเช้า-
ป๊อบได้เดินไปหาธีร์ที่ห้องวงโยเพราะเธอคิดว่าเขาต้องมาเตรียมพร้อมเพื่อเล่นดนตรีในตอนเช้า เมื่อเธอเดินไปถึง เธอก็แอบส่องเข้าไปที่หน้าต่าง (ที่เธอเคยใช้แอบมองธีร์ทุกครั้ง) และเหมือนว่าเพื่อนของธีร์จะรู้สึกตัว
“เห้ยธีร์ เด็กเมิงมาว่ะ”
ธีร์เหมือนจะรู้ตัวว่าป๊อบมาหาเขา เขาเพียงหันไปหาป๊อบที่หน้าต่าง ป๊อบพยายามโบกมือให้
“เห้ยเมิง พังท่อนนี้กุหน่อย ท่อนนี้เหมือนกุเล่นเพี้ยนๆอะ”
ธีร์หันไปคุยกับเพื่อนคนอื่นแทนที่จะสนใจป๊อบ ทำให้ป๊อบเกิดอาการหน้าชา เธอเดินคอตกหันหลังเดินออกมาจากตรงนั้น
-ป๊อบนึกจบแล้ว-
===========================================
“ขนาดนั้นเลยเหรอวะ” ดิวยังไม่เชื่อหูตัวเอง
“ป๊อบ ถ้าเป็นแบบนั้น ฉันว่าแก...ตัดใจจากพี่เค้าดีกว่ามะ ถามจริงตื้อเขาซะขนาดนี้ไม่เหนื่อยมั่งเหรอ” ฮารุออกความเห็นบ้างหลังจากที่เงียบฟังป๊อบมานาน
“นี่ ถ้าแกชอบรุ่นพี่สายวิทย์ไม่เวิร์ค รุ่นพี่ศิลป์-ญี่ปุ่นก็หล่อนะเว้ย นี่ๆ พี่ปอร์ช ม.6/6 อะ ทั้งสูงทั้งหล่อทั้งน่ารัก แต่ยังไม่มีแฟน โสดสนิทแน่นอน ฉันติดต่อให้แกได้ด้วยนะเว้ย สนป่าววววว”
ดิวชักชวนให้ป๊อบลองมองผู้ชายคนอื่นในโรงเรียน แต่เมื่อเห็นว่าป๊อบยังนิ่ง เธอจึงหยุดพูด
“เฮ้อ......” ดิวกับฮารุถึงกับถอนหายใจออกมาพร้อมกันด้วยความห่วงเพื่อน ทั้งสองทำได้แค่ตบบ่าเพื่อปลอบใจเพื่อนเท่านั้น
===========================================
เมื่อถึงเวลาเข้าเรียน ม.4/6 ในขณะที่ครูยังไม่มา ทุกคนในห้องก็มีความสงสัย เมื่อรุ่นพี่ ม.5 กลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาแทนครูผู้สอน
“น้องๆขาพี่ขอเวลาน้องๆหน่อยนะคะ พี่ชื่อมินนะคะ พอดีพวกพี่มาจากศิลป์-ญี่ปุ่น ม. 5 นะคะ เดือนสิงหาที่จะถึงนี้จะมีเทศกาลรำวงที่ชื่อ บงโอโดริ นะคะ พวกพี่ๆได้รับอนุญาตจากทางโรงเรียนให้จัดกิจกรรม ซึ่งในงานจะมีรำวงร่วมกัน มีร้านอาหาร แล้วก็จะมีจุดดอกไม้ไฟด้วย แต่พวกพี่ขอความร่วมมือจากน้องๆมาช่วยเป็นสต๊าฟจัดกิจกรรมช่วยพวกพี่ๆ ถ้ามีคนสนใจ สามารถมาลงชื่อได้ที่พี่นะคะ แต่รีบๆหน่อยก็ดีค่ะ เพราะว่าเรารับจำนวนจำกัด” หลังจากประกาศเสร็จ ก็เกิดเสียงคุยกันดังไปทั่งห้องเรียน พร้อมกับมีนักเรียนบางคนลุกออกมาหน้าห้องเพื่อลงชื่อ
“แก น่าสนเนอะ ฉันอยากใส่ชุดยูกาตะอะแก” ป๊อบหันไปชวนฮารุให้ไปทำกิจกรรมด้วยกัน
“แก แต่ฉันโดนเกณฑ์ไปช่วยงานทำป้ายสำหรับเทศกาลนี้ละดิ” ฮารุปฏิเสธ เพราะงานที่ชมรมศิลปะก็เยอะมากอยู่แล้ว “แต่แกทำก็ดีนะ จะได้เลิกฟุ้งซ่านเรื่องพี่ธีร์ด้วย”
“อือม งั้นฉันไปลงชื่อก่อน”
ป๊อบรีบวิ่งไปเข้าแถวลงชื่อ โชคดีที่เธอได้ลงชื่อเป็นคนสุดท้ายก่อนปิดรับพอดี
“ลงชื่อตรงนี้แล้วใส่เบอร์โทรด้วยนะจ๊ะ” รุ่นพี่ที่ชื่อมินบอกกับป๊อบ ในขณะที่ป๊อบกำลังก้มลงเขียนชื่อ มินก็มองป๊อบแปลกๆ
“ทิพรรณษา.......? ชื่อคุ้นจัง อือม ใช่น้องป๊อบ ที่ช่วยเพื่อนพี่วันก่อนใช่ไหม?”
ป๊อบทำหน้างงและเงยหน้าขึ้น
“พี่ขอบใจแทนเพื่อนพี่มากเลยนะ ที่ช่วยเพื่อนพี่วันนั้น”
ป๊อบพอจะนึกออกแล้วว่ามินพูดถึงอะไร เธอก็เพื่อนของรุ่นพี่ม.5 ที่เธอเคยช่วยให้พ้นจากการถูกรุมตบของพี่ม. 6 นั่นเอง
“อ่อ ไม่เป็นไรค่ะพี่ คนเราลำบากต้องช่วยเหลือกันอยู่แล้วค่ะ”
ป๊อบตอบอย่างไม่คิดอะไร เธอไม่คิดมากกว่า ว่าเพื่อนของรุ่นพี่คนนั้นจะเข้ามาขอบคุณเธอแบบนี้
“ต่อจากนี้อาจจะต้องกลับบ้านช้าบ้างอะไรบ้าง แต่ไม่ถึงขนาดกับต้องค้างโรงเรียน ป๊อบโอเคใช่ไหมจ๊ะ”
ป๊อบเงียบไปสักพัก ก่อนที่จะพยักหน้า
“โอเค ต่อจากนี้พี่ฝากตัวด้วยนะจ๊ะ กัมบาโร่วววว (สู้ไปด้วยกันนะ)”
“ค่ะ กัมบาโร่ว (สู้ค่ะ)”
===========================================
สี่โมงครึ่ง เป็นเวลาฟรีสำหรับกิจกรรมชมรม ป๊อบก็ได้นัดกับมินและเพื่อนสองสามคนไปออกแบบป้ายโฆษณากับโบรชัวร์ที่ห้องคอม
“พี่ว่าตัวคันจิเล็กกว่านี้ดีกว่า แล้วเอาภาษาไทยให้ใหญ่ขึ้น จะได้เป็นจุดสังเกต”
“โอเคค่ะ”
“เดี๋ยวป๊อบเอาแบบโปสเตอร์นี้ไปให้ชมรมศิลปะหน่อยนะ เขาจะได้ทำกันตั้งแต่เนิ่นๆ”
“เชื่อใจได้เลยค่ะ เพื่อนสนิทหนูอยู่ชมรมนั้นพอดี เดี๋ยวหนูติดต่อประสานงานให้ค่ะ”
“โอ้ เยี่ยมเลยจ้า รบกวนหน่อยนะ”
ป๊อบรับแบบโปสเตอร์จากมินแล้วก็เดินออกจากห้องคอมไป
===========================================
เมื่อออกมาจากห้องคอมแล้ว ป๊อบได้เดินลัดเลาะไปเพื่อไปถึงห้องชมรมศิลปะ แต่ในขณะนั้น ก็เหมือนว่าเธอกำลังเดินสวนใครสักคนที่เธอรู้จักเข้า
“พี่ธีร์....” ป๊อบเรียกชายหนุ่มที่เดินสวนเธอไปนั้น และเหมือนธีร์จะหันมาหาเธอ แต่พอป๊อบจะอ้าปากพูดเขากลับหันหลังเดินต่อไป แต่คราวนี้ป๊อบจะไม่ยอมทิ้งโอกาสไปอีกแล้ว
“พี่ธีร์ !” ป๊อบรีบตรงไปคว้าข้อมือของธีร์ไว้เพื่อไม่ให้ธีร์หนีไปไหน
“พี่จะหนีหนูทำไมคะ” คราวนี้ป๊อบเป็นคนถามบ้าง เธอรู้สึกอึดอัดใจที่ธีร์เอาแต่หนีหน้าเธอ และปล่อยให้ใจของเธอรู้สึกค้างคา
ธีร์เองก็ตกใจที่ป๊อบจับแขนของเขาไว้ไม่ปล่อย แต่เขาก็ไม่ได้ขัดขืน
“ป๊อบ ปล่อยพี่เถอะ พี่ไม่มีอะไรจะคุยกับป๊อบ”
“แต่หนูมีค่ะ”
“งั้นปล่อยแขนพี่ก่อน”
ป๊อบก้มลงมองมือของเธอที่ยังกำแขนของธีร์ไว้แน่น เธอจึงตัดสินใจปล่อยแขนของธีร์
“พี่ธีร์ ที่พี่ถามหนูวันนั้น ว่าถ้าพี่ไม่มีความสุขเวลาอยู่กับหนู หนูจะมีความสุขไหม”
“............”
“หนูได้คำตอบแล้วค่ะ จริงๆหนูก็ได้คำตอบ ตั้งแต่วันแรกที่หนูได้เจอพี่แล้ว”
ธีร์เริ่มเบือนหน้าหนีป๊อบ เหมือนจะรู้ว่าป๊อบจะพูดอะไร
“ไม่ว่าพี่จะรู้สึกยังไง หนูรู้นะคะ ว่าพี่ไม่มีวันจะหันมาชอบหนูได้”
“.....”
“แต่หนูขออยู่ข้างพี่ต่อไปได้ไหม หนูขอชอบพี่ต่อไปได้ไหม เพราะความสุขของหนู....อยู่กับพี่ธีร์นะคะ....”
ป๊อบระล่ำระลักออกมา นัยน์ตาเริ่มมีน้ำใสเอ่อล้น เมื่อความอดทนเริ่มใกล้หมดลงทุกที
……………………..
“แล้วป๊อบรู้ไหม....ทำไมพี่ถึงไม่พูดกับป๊อบ”
ป๊อบเงยหน้ามองธีร์ที่เริ่มหันหลังให้เธอแล้ว
“เพราะพี่ไม่สมควรจะได้รับความรู้สึกดีๆจากใคร ป๊อบอย่าชอบพี่เลยนะ พี่ไม่อยากทำร้ายป๊อบ”
คราวนี้เป็นป๊อบที่เงียบเอง เมื่อธีร์ไม่ได้ยินเสียงอะไรต่อ เขาจึงก้าวขากำลังจะเดินออกไป แต่เขาก็ต้องชะงักอีก เมื่อมีใครสักคนโผเข้ามากอดเขาจากข้างหลัง
ป๊อบนั่นเองที่เข้ามากอดเขาไว้ ธีร์เริ่มรู้สึกหวั่นไหวในใจมากขึ้น ไม่ว่าเขาจะพูดจาใจร้ายกับป๊อบมากแค่ไหน ทำไมเด็กคนนี้ยังดื้อด้านต่ออีกนะ….
แต่สุดท้าย ธีร์ก็ได้ตัดสินใจแกะแขนของป๊อบออก พร้อมกับความรู้สึกหวั่นไหวในใจที่สะเทือนหนักขึ้นเรื่อยๆ เมื่อธีร์หลุดจากป๊อบได้แล้ว เขาจึงรีบเดินหนีจากป๊อบไป
“พี่ธีร์...” ป๊อบเรียกชื่อธีร์ แต่ธีร์ก็ไม่หันกลับมา ปล่อยให้ป๊อบสะอึกสะอื้นไปคนเดียว
===========================================
หลังจากป๊อบเอาแบบโปสเตอร์ไปส่งที่ห้องชมรมศิลปะแล้ว เธอก็กลับมาที่ห้องคอม
“กลับมาแล้วเหรอป๊อบ ไปซะนานเลยนะ ได้เรื่องมั้ย” มินเห็นป๊อบเดินเข้ามาก็ทักเธอทันที
“โอเคค่ะพี่ ทางชมรมศิลปะเขารับทราบแล้วค่ะ”
“อ่อ.....โอเคจ้ะ ขอบใจมาก ว่าแต่ ตาแดงๆนะ ไปโดนอะไรมารึเปล่า”
มินสังเกตเห็นดวงตาของป๊อบเป็นสีแดงเหมือนผ่านการร้องไห้มา แต่ป๊อบก็ปฏิเสธ
“เอ่อ ตาน่าจะแพ้อะไรสักอย่างนี่ละค่ะ หนูโอเคค่ะพี่”
“อ่อๆ โอเค งั้นเดี๋ยวพี่จะบอกกำหนดการพรุ่งนี้ก่อนแยกย้ายกลับบ้านแล้วกันเนอะ”
“ค่ะ” ป๊อบตอบรับ ก่อนที่จะไปทำงานต่อ
===========================================
ในตอนเย็น ป๊อบกลับบ้านกับป้อมตามปกติ ป๊อบเตรียมตัวบอกป้อมถึงกิจกรรมงานญี่ปุ่นที่กำลังจะจัดขึ้น
“พี่ป้อมคะ”
“ว่าไงป๊อบ”
“ช่วงนี้ หนูขอกลับบ้านค่ำหน่อยได้ไหมคะ”
“อ้าว มีอะไรเหรอ”
“พอดีที่โรงเรียนจะมีงานเทศกาลญี่ปุ่นอะค่ะ หนูไปสมัครเป็นสต๊าฟจัดงานอะค่ะ”
“ป๊อบจะกลับค่ำพี่ไม่ว่านะ แต่ป๊อบจะกลับยังไง คิดไว้ด้วยนะ”
“หนูคิดว่าหนูจะกลับกับดิวอะค่ะ เพราะดิวต้องทำงานศิลปะให้งานนี้เหมือนกันค่ะ”
“อือม.......” ป้อมนิ่งไปสักพัก
“ถ้างั้น เดี๋ยวพี่มารับป๊อบเองดีกว่า ป๊อบเลิกกี่โมงก็โทรมาบอกพี่นะ ไม่ก็พี่ยนต์ก็ได้”
“แล้วพี่ยนต์ จะว่าอะไรไหมคะ?”
“เขาจะว่าทำไมอะ ป๊อบไม่ได้ทำอะไรเสียหายนี่ เอะ...หรือทำอะไรเสียหายไปแล้ว”
“ไม่ค่ะไม่ หนูไม่ออกนอกลู่นอกทางแน่นอนค่ะ”
เมื่อเห็นป๊อบรีบแก้ตัว ป้อมจึงยิ้ม เขาลูบหัวป๊อบเหมือนที่เคยทำประจำ แต่ในใจก็ยังแอบเป็นห่วงน้องสาวคนเดียวของเขาไม่น้อย
===========================================
ในตอนกลางคืน หลังจากที่ป๊อบนั่งอ่านหนังสือที่ธีร์แนะนำเสร็จและกำลังจะปิดไฟเข้านอนก็มีโทรศัพท์เข้ามา ซึ่งเธอก็ไม่ได้ดูว่าใครโทรเข้ามา เพราะเดาได้ว่าเวลาแบบนี้ต้องเป็นดิวเพื่อนของเธอแน่นอน
“ฮัลโหลว่าไงแก”
“ป๊อบ พี่เอง”
“พี่ธีร์” ป๊อบรีบลุกขึ้นจากเตียงนอน เมื่อรู้ว่าเสียงปลายสายเป็นใคร
“พี่ขอโทษนะ เมื่อตอนเย็น ที่พี่หนีออกมาแบบนั้น”
“ไม่เป็นไรค่ะพี่”
“.......”
“แต่หนูก็จะรอนะคะ หนู....”
ธีร์ตัดสายทั้งๆที่ป๊อบยังพูดไม่จบ ป๊อบมองโทรศัพท์ที่ถูกตัดสายไปแล้วสักพัก ก่อนที่จะบ่นอยู่ในใจ
“ทำไมไม่ให้เราพูดให้จบบ้างเลยนะ......”
ป๊อบยกมือถือขึ้นมาดูอีกครั้ง เธอเปิดภาพของเธอที่ถ่ายกับธีร์เมื่อตอนไปงานหนังสือด้วยกัน รอยยิ้มของธีร์ทำให้เธอยิ้มออกมา แต่ก็อดไม่ได้เลยที่เธอจะนึกถึงคำพูดที่ธีร์พูดกับเธอในวันนี้
“ป๊อบอย่าชอบพี่เลยนะ...”
คำของธีร์ยังวนเวียนและก้องในหัวของป๊อบอยู่ตลอด ป๊อบล้มตัวลงกับที่นอน คิดโน่นคิดนี่คิดไปเรื่อยๆ จนผลอยหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน
To be continue…
คุยกันหลังจบตอน....
ยู้วฮูวววว ขอบคุณมากที่อ่านจนจบตอนนะคะ นี่ครั้งแรกเลยนะที่มีการพูดคุยหลังจบตอน แม้ตอนนี้จะดูธีร์ใจร้ายไปนิด แต่จริงๆแล้วในใจธีร์มีอะไรมากกว่านั้นแหละ ไม่งั้นก็คงเทป๊อบตั้งแต่ข่าวลือว่าป๊อบเป็นเหตุทำให้ภูกับธีร์เลิกกันแล้ว แต่เพราะอะไรที่ทำให้ธีร์พยายามปิดใจตัวเอง เรามีคำตอบให้ในตอนหน้า และจะมี ฉากเลิฟชีนด้วยค่า !! แฮ่............
ความคิดเห็น