ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Hormones Fan Fiction] Love Like Candy Floss [Thee x OC]

    ลำดับตอนที่ #8 : เดท กับวันที่คาใจ

    • อัปเดตล่าสุด 2 มิ.ย. 63


    Love Like Candy Floss ตอนที่ 8 วันเดท กับวันที่คาใจ

     

    ในตอนเช้าวันเสาร์ ที่ป๊อบมีนัดไปงานหนังสือกับธีร์

     

    “โอ้โห แค่ไปงานหนังสือต้องแต่งตัวน่ารักขนาดนี้เลยเหรอยัยป๊อบ”  

    ยนต์ทักป๊อบในขณะที่กำลังดื่มกาแฟอยู่ที่โต๊ะกินข้าว เมื่อเห็นเขาเห็นน้องสาวของเขาในชุดกระโปรง

    “แหะๆ.... ออกไปข้างนอกทั้งทีก็อยากแต่งตัวบ้างอะไรบ้างอะค่ะ” ป๊อบแก้ตัว

    “แล้วกินอะไรแล้วยัง เดี๋ยวไปถึงโน่นก็หิวหรอก มาๆมากินอะไรรองท้องก่อน แล้วตามสัญญา ห้ามกลับเกิน 5 โมงนะ 4 โมงครึ่งเจอ BTS” ป้อมกำชับน้องซะดิบดี ก่อนเตรียมตัวไปส่งป๊อบ

     

    ================================

     

    ที่สยาม ป๊อบลงจากรถไฟฟ้ามา และเดินไปจุดนัดพบ เธอรอธีร์อยู่สักพัก ก่อนที่จะโทรหาธีร์

    “ฮัลโหล พี่ธีร์ หนูมาแล้วนะคะ พี่อยู่ไหนคะ”

    “อยู่นี่ไง...” ธีร์แวบมาจากข้างหลังของป๊อบ ป๊อบตกใจหันไปหาธีร์โดยยังไม่ทันวางโทรศัพท์ แต่เมื่อธีร์เห็นป๊อบเท่านั้น

     

    “โอ้โห” ธีร์เห็นป๊อบแต่งตัววันนี้ “วันนี้ป๊อบ แต่งตัวเหมือนตุ๊กตาดีนะ”

    ป๊อบยิ้มอย่างเขินอาย ไม่รู้ว่าเป็นคำชมหรืออะไร แต่ตอนนี้เธอเขินจนอยากวิ่งออกจากตรงนี้แล้ว

    “แต่แค่มางานหนังสือ ต้องแต่งตัวอลังการแบบนี้เลยเหรอ”

    “เอ่อ....” ป๊อบหน้าซีดลงไปทันที เหมือนคำชมละลายหายไปหมดสิ้น

     

    “เอ่อ ช่างมันเถอะค่ะ เราไปงานกันดีกว่าค่ะ” ป๊อบรีบตัดบท เธอเดินไปโดยเผลอดึงแขนธีร์เหมือนกับที่ดึงแขนพี่ๆเมื่อตอนเด็กๆ แต่ดูเหมือนตอนนี้เธอจะรู้แล้วว่าเธอกำลังจับแขนของใครอยู่

    “เอ่อ ขอโทษค่ะ พอดี เออชินตอนเด็กๆอะค่ะ แหะๆ” ป๊อบรีบปล่อยแขนของธีร์และรีบไหว้ขอโทษ

    “ไม่เป็นไรๆ” ธีร์ยิ้มให้กับความเด๋อของป๊อบ เขาก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้คืออะไร แต่มันก็ทำให้เขารู้สึกดีนิดๆ

     

    ในงานหนังสือ มีหนังสือมากมายเรียงรายเต็มไปหมด ป๊อบพยายามตามธีร์ไปทุกหนทุกแห่ง ธีร์เองที่มีความสนใจในหนังสือไม่น้อยเมื่อได้จับหนังสือ เขาก็เริ่มเพลินกับการเล่าเรื่องนั้นนี้เกี่ยวกับหนังสือให้ป๊อบฟัง ป๊อบเองแม้จะไม่ค่อยชอบหนังสือเท่าไหร่ แต่เธอก็ตั้งใจฟังธีร์อย่างเด็กดี  

    “เนี่ย เล่มนี้ก็น่าอ่านนะ”

    “เล่มนี้ใครเขียนเหรอคะ”

    “ยาขอบ” ธีร์ตอบ

    “ยาขอบ ทำไมชื่อคุ้นๆอะคะพี่”

    “ก็ผู้แต่งผู้ชนะสิบทิศไง”

    “อือมมม (นึกแปป) อ่อออออ เคยเจอในบทเรียนด้วยค่ะ แหะๆ แต่ไม่ยักกะคุ้นชื่อเลยค่ะ”

    “....เขาเขียนนิยายรักด้วยนะ”

    “หือ”

    ป๊อบหันไปมองธีร์อย่างตกตะลึงเล็กน้อย ธีร์เงียบไปสักพัก เพราะเพิ่งรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไป เขาทำทีไปหยิบเล่มอื่นขึ้นมาดู

    “เออ จริงก็มีอีกหลายเรื่องนะ”

    “งั้นแนะนำหนูสักสองสามเรื่องสิคะ”

    ธีร์พยักหน้าตอบ แต่ยังไม่ทันพูดอะไรป๊อบก็แทรกขึ้นมา

    “ที่เป็นนิยายรักนะคะ”

    คราวนี้เป็นธีร์ที่มองป๊อบนิ่งบ้าง แม้จะดูไม่มีนัยยะสำคัญอะไร แต่เขาก็เหมือนจะเริ่มรู้สึกอะไรแปลกๆขึ้นมาบ้างแล้ว

     

    ธีร์กับป๊อบเดินตระเวนหาหนังสือกันต่อ จนเวลาล่วงเลยไปถึงเที่ยง หลังจากซื้อหนังสือกันเสร็จแล้ว ทั้งสองก็เดินออกมาจากงานด้วยกัน

    “เที่ยงแล้วอ่ะ ไปกินข้าวกันไหมคะพี่ธีร์”

    “อือมเอาสิ ป๊อบอยากกินอะไรอะ?”

    “อือม......อยากกินเสต็กค่ะ”

    ป๊อบตอบแบบไม่คิดอะไร (จริงๆแล้ว คิดจนปวดสมองก็เลยไม่คิดดีกว่า)

    “โอ......” ธีร์คิดสักพัก “โอเค พี่รู้จักร้านสเต็กราคาไม่แพงด้วย เคยเห็นเขาแชร์กันในเฟซ ลองไปกันมะ”

    ธีร์พูดจบ ป๊อบก็พยักหน้าอย่างดีใจ

     

    ที่ร้านสเต็ก

    “สเต็กของคุณหนูได้แล้วค่ะ” พนักงานเอาสเต็กมาเสิร์ฟครบแล้วก็เดินไป

    “โห น่ากินจังเลย จะกินแล้วนะค๊า”

    ป๊อบประนมมือก่อนที่จะเริ่มหั่นสเต็กเข้าปาก ธีร์เหลือบตามองป๊อบที่กำลังกินสเต็กอย่างจริงจัง เขาก็อมยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

    “พี่ธีร์ พี่ธีร์ยิ้มอะไรเหรอคะ” ป๊อบเองที่เงยหน้าจะแอบมองธีร์เช่นกัน แต่เมื่อเธอสังเกตเห็นธีร์มองเธอแล้วยิ้มๆ เธอจึงได้ถาม

    “ออ เปล่า พี่ไม่ค่อยมีเพื่อนเรียนศิลป์-ญี่ปุ่นอะ ปกติคนเรียนศิลป์ญี่ปุ่นนี่จะติดนิสัยคนญี่ปุ่นทุกคนเลยเหรอ”

    “อือม...ก็ไม่หรอกค่ะ มันแปลกเหรอคะ?”

    “ไม่หรอก....พี่ว่าก็......น่ารักดีนะ”

    เมื่อธีร์พูดแบบนี้ มีเหรอว่าป๊อบจะไม่หน้าแดงไปถึงไหนต่อไหน ป๊อบก้มหน้างุดๆกินเสต็กต่อด้วยความเขินอาย แต่เมื่อป๊อบเงยหน้าขึ้นมองธีร์อีก ธีร์ก็เกิดขำออกมาซะอย่างนั้น !?

     

    “อ่า พี่ธีร์หัวเราะอีกแล้ว ><”

    “ก็.....ป๊อบมีซอสติดอยู่ที่หน้าอะ”

    “เอ๊ะ ! จริงเหรอคะ ไหนอ่า.....” ป๊อบพยายามคลำหน้าตัวเอง แต่ดูเหมือนจะปาดไม่ถูกจุดเพราะมัวแต่ลนลาน

    “มายื่นหน้ามา เดี๋ยวเช็ดให้”

    "ไม่ต้องค่ะ เดี๋ยวหนูไปหาพี่ธีร์เอง"

    เมื่อธีร์พูดแบบนั้น ป๊อบจึงลุกขึ้นและตรงไปนั่งใกล้ๆธีร์เพื่อไม่ให้ธีร์ต้องยื่นแขน  

     

    “หืมมม ไม่ต้องใกล้ขนาดนี้ก็ได้”

    ธีร์พูดด้วยความตกใจพร้อมถอยห่างออกไปเล็กน้อย ก่อนที่จะยื่นมือมาที่แก้มของป๊อบ เขาค่อยๆใช้นิ้วของเขาปาดคราบที่ติดอยู่ที่แก้มของป๊อบออก ป๊อบเมื่อได้อยู่ใกล้ธีร์เป็นพิเศษ ก็ทำให้หัวใจของเธอเต้นตุบตับไม่เป็นจังหวะ เหมือนจะเคลิ้มไปกับทั้งสายตาและสัมผัสที่อ่อนโยนของธีร์ (อีกแล้ว) ยิ่งเธอได้ใกล้ชิดธีร์ เธอก็ยิ่งหลงรัก เหมือนจะลืมสิ่งที่ดิวเตือนไปหมดสิ้น เมื่อเช็ดเสร็จ ธีร์ก็เอามือของเขาออก แต่ป๊อบก็ยังจ้องมองธีร์อยู่อย่างนั้น

     

    “ป๊อบ....”

    “.......” ป๊อบยังจ้องอยู่

    “พอแล้ว คนมองใหญ่แล้ว” ธีร์สะกิดป๊อบเมื่อเธอยังเล่นจ้องตากับเขาอยู่ และเหมือนป๊อบจะรู้สึกตัวด้วยเสียงของธีร์แล้ว

    “อุย....ขอโทษค่ะ แหะๆ” ป๊อบหันไปขอโทษคนอื่นในร้านที่ส่งสายตาแปลกๆมาทางเธอ

    “ขอบคุณนะคะพี่ธีร์” ป๊อบกล่าวขอบคุณธีร์ และเดินกลับไปนั่งที่ของตัวเองด้วยความเขินอาย ทั้งๆที่อยากจะนั่งข้างๆธีร์ต่อใจจะขาด….

     

    อาหารเที่ยงจบ ทั้งสองก็ไปซื้อไอติมมากินกันปิดท้าย

    “ไอติมร้านนี้อร่อยดีนะ” ธีร์พูดไปด้วยปากก็ชิมไอติมไปด้วย

    “ค่ะ ร้านนี้อยากกินมานานแล้วค่ะ เห็นเพื่อนบอกอร่อย แต่ก็ไม่มีโอกาสได้มาซะที” ป๊อบเริ่มแทะไอติมเช่นกัน “เออพี่ธีร์คะ ถ่ายรูปกันไหมคะ จะเอาไปอวดเพื่อนว่าได้กินแล้วอะค่ะ”

    พอเห็นธีร์เงียบไป ป๊อบจึงพอเข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้ เธอจึงพูดแก้ขึ้นมาว่า

    “เอ่อ....หนูไม่ได้จะโพสต์ลงเฟซนะคะ สบายใจได้ค่ะ”

     

    ธีร์ลังเลอยู่สักพักจนพยักหน้าแทนคำตอบ ป๊อบควักมือถือของตัวเองออกมา และเตรียมตั้งกล้อง ทั้งสองยื่นหน้ามาใกล้ๆกันพร้อมกับไอติม พอถ่ายเสร็จแล้ว  

    “เดี๋ยวขอส่งให้เพื่อนก่อนนะคะ”

    “อือม” ธีร์พยักหน้า

    ป๊อบพูดเสร็จก็ส่งรูปไปให้ดิวทางเมสเซจ พร้อมด้วยข้อความ “ได้มากินแล้วนะเลิกล้อชั้นได้แล้ว”

    สักพักเมื่อดิวเห็นรูปของเธอกับธีร์ ก็ทำให้ดิวส่งข้อความกลับมาว่า “โห้ยยย อิจฉาจังโว้ยยย (ประชด) 555”

     

    “งั้นเดี๋ยวป๊อบส่งรูปให้พี่บ้างสิ” ธีร์ทักป๊อบเมื่อเห็นป๊อบยืนหัวเราะกับการอ่านข้อความในมือถือ ป๊อบหันมาหาธีร์ก่อนที่จะตอบตกลงและส่งรูปให้ธีร์ทางข้อความ

     

    “พี่ธีร์คะ เห็นข้างล่างนี้มีอันเดอร์เวิร์ลด้วยค่ะ อยากไปถ่ายรูปจัง ไปด้วยกันไหมคะ”

    “หือ” ธีร์เอียงหัว “พี่ว่ามันแพงอยู่นะ ค่าเข้าตั้งคนละ 500” พอธีร์พูดแบบนี้ ป๊อบก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ แต่สีหน้าแสดงถึงความเสียดายหน่อยๆ

    “แต่พี่รู้จักอีกที่นึง สวยเหมือนกัน เข้าฟรีด้วย แต่ต้องนั่งรถไฟฟ้าไปนะ”

    “ได้สิคะ ว่าแต่ที่ไหนเหรอคะ ?” ป๊อบพยักหน้า ธีร์จึงนำป๊อบไปขึ้นรถไฟฟ้าและพาไปสถานที่แห่งนั้น

     

    ================================

     

    ที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง

    ธีร์กับป๊อบเดินเข้ามาส่วนในของสวนสาธารณะ ป๊อบยังงงว่าสวนสาธารณะแบบนี้จะมีที่สวยๆให้ถ่ายรูปจริงหรือเปล่า แต่ด้วยความที่มากับธีร์ เธอจึงตามธีร์ไปโดยไม่บ่นแม้แต่นิด

    “มา มานั่งตรงนี้” ธีร์ไปเลือกที่นั่งและเรียกป๊อบให้ไปนั่งข้างๆเขา ป๊อบทำหน้างงๆ ก่อนที่จะเดินไปนั่งข้างๆตามที่ธีร์แนะนำ

    “คราวนี้ก็เงยหน้าขึ้นไป” ธีร์สั่งต่อ ป๊อบก็ทำตามทั้งๆที่ยังงงด้วยคำถามเดิม แต่เมื่อป๊อบเงยหน้าเท่านั้น  

    “โห......สวยจังเลยค่ะ” ป๊อบร้องด้วยความประหลาดใจ เมื่อภาพตรงหน้าที่เธอเห็นคือท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยเมฆขาวและเมื่อสะท้อนกับพระอาทิตย์รวมถึงเงาต้นไม้ก็ก่อให้เกิดสีเงาที่สวยมาก

    ป๊อบยกมือถือของเธอขึ้นถ่ายภาพไปหลายช็อต ด้วยความที่ตื่นตาตื่นใจกับภาพตรงหน้ามาก

     

    “พี่ธีร์ รู้จักที่สวยๆแบบนี้ได้ไงคะ ?” ป๊อบลดกล้อง ก่อนที่จะหันไปหาธีร์

    “พี่เคยมา.....”

    “กับพี่ภูเหรอคะ?”

    “อือม” ธีร์พยักหน้า สายตาของเขาเต็มไปด้วยความเศร้า เมื่อป๊อบพูดถึงเรื่องของภู

    “พี่ธีร์กับพี่ภู.......” ป๊อบเงียบไปสักพัก “น่าจะรักกันมากเลยนะคะ”

    ธีร์เงยหน้ามองฟ้าบ้าง ก่อนที่จะตอบป๊อบ

    “ภูพี่ไม่รู้ แต่สำหรับพี่ พี่มีความสุขที่ได้อยู่กับเขา.......”

    ป๊อบเมื่อได้ยินแบบนี้ เธอจึงรู้ว่าธีร์กับภูสนิทสัมพันธ์กันมากกว่าที่เธอคิดไว้ เธอจึงได้ทำการยิงคำถามต่อ

    “แล้ว........... พี่ธีร์อยู่กับหนู..... พี่ธีร์มีความสุขไหมคะ?”

    ธีร์หันมาหาป๊อบ เขาสบตาป๊อบสักพักด้วยสายตาที่ป๊อบไม่อาจเดาได้ว่าคิดอะไรอยู่ ก่อนที่จะพยักหน้าเล็กน้อย

    “ถ้างั้นก็ดีแล้วค่ะ เพราะหนูไม่ต้องการอะไร นอกจากความสุขของพี่ธีร์”

     

    “แม้ว่าป๊อบจะไม่มีความสุขเหรอ?”

    ป๊อบอึ้งไป ไม่คิดว่าธีร์จะถามแบบนี้

    “ถ้าพี่บอกป๊อบว่าพี่ไม่มีความสุขเวลาอยู่กับป๊อบ ป๊อบจะยังมีความสุขอยู่เหรอ?”

    ป๊อบกำลังจะอ้าปากพูดอะไรสักอย่างแต่ไม่มีเสียงอะไรออกมา

     

    “ป๊อบยังไม่ต้องรีบตอบพี่ก็ได้ เพราะพี่เอง.....ก็ไม่รู้เหมือนกัน.... ว่าจะตอบความรู้สึกของป๊อบยังไง.....”

    ธีร์ลุกขึ้นยืน ในขณะที่ป๊อบยังไม่ได้ลุกตาม เพราะรู้สึกชาและสับสนกับคำพูดของธีร์

    “...เดี๋ยวพี่ไปส่งที่รถนะ” ธีร์พูดโดยไม่ได้หันกลับมาหาป๊อบ ป๊อบที่ยังอึ้งกับคำพูดของธีร์ได้แต่เงยหน้ามองฟ้า พรรณนาเสียงเบา

     

    “ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้นะ......”

     

    ในรถไฟฟ้า ป๊อบที่นั่งอยู่ข้างธีร์แอบมองหน้าธีร์อยู่ตลอดเวลา แต่เมื่อธีร์หันมา เธอกลับหลบสายตา ความรู้สึกในใจของเธอช่างคลุมเครือ นอกจากจะไม่รู้ว่าธีร์คิดอะไร เธอก็ยังไม่รู้ ว่าตอนนี้เธอควรรู้สึกยังไงดีเหมือนกัน

     

    ================================

     

    ในตอนกลางคืน ป๊อบก็คุยโทรศัพท์กับดิวอีก

    “เป็นไงแก เดทกับพี่ธีร์วันนี้”

    “ก็ดีอะแก แต่เหมือนก่อนกลับบ้านมันจะไม่ค่อยดีเลยอะ”

    “ทำไมอะ”

    “ก็.... พี่ธีร์เขาเหมือน จะบอกชั้นกลายๆอะ ว่าเขาไม่รู้จะตอบความรู้สึกเรายังไง”

    “เออ ก็พอเข้าใจอยู่ พี่เขาคงสับสนอะแก แต่ ถ้าพี่เขาจะเทแกจริงๆ ทำไมเขาต้องมานั่งอธิบายซะยืดยาว ไม่ปล่อยให้แกโดนนินทาไปคนเดียว เหมือนที่แกเคยเล่าให้ชั้นฟังด้วยวะ”

    “แก.... แต่ตอนนี้ฉันทำอะไรไม่ถูกแล้วอะ”

    “แกใจเย็นนะ รอวันจันทร์ เดี๋ยวพี่เขาอารมณ์ดีๆเขาก็มาคุยกับแกเองแหละ แกลองส่งเมสเซจไปหาเค้าดิ ฝันดงฝันดีอะไรงี้”

    “เออ เดวชั้นว่าจะส่งไปขอโทษพี่เขาดูอะ”

    “โอเค เดวชั้นนอนละ โคตรง่วงเลยไปเรียนพิเศษมา ฝันดีนะแก”

     

    หลังจากวางสายดิวไปแล้ว ป๊อบจึงเปิดเฟซบุ๊คขึ้นมา เธอเปิดโปรแกรม Messenger เพื่อพิมพ์ข้อความหาธีร์ที่ตอนนี้ยังออนไลน์อยู่

    “ขอโทษนะคะที่ทำให้พี่ธีร์ไม่สบายใจ”

    ในเมื่ออ่านแล้วแต่ไม่มีใครตอบ ป๊อบจึงพิมพ์ต่อไปว่า

    “วันนี้ขอบคุณนะคะที่แนะนำหนังสือให้ ฝันดีค่ะ”

    พิมพ์เสร็จ ป๊อบวางโทรศัพท์ลงโดยไม่หวังให้อีกฝ่ายตอบทันที เธอล้มตัวลงนอน กอดหมอนข้างเหมือนที่เคยทำปกติ แต่เธอก็ยังไม่สามารถข่มตานอนให้หลับลงได้ เมื่อคำพูดของธีร์ยังหมุนเวียนอยู่ในหัว เธอยกมือถือขึ้นดู ก็เห็นว่าธีร์ยังไม่ตอบเธอกลับเสียที ความสัมพันธ์อันคลุมเครือของป๊อบกับธีร์จะเป็นอย่างไรต่อไป หรือเธอต้องยอมแพ้ตั้งแต่อยู่ในมุ้ง ต้องตามกันต่อในตอนหน้านะคะ

     

    To be continue…

     

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×