ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Hormones Fan Fiction] Love Like Candy Floss [Thee x OC]

    ลำดับตอนที่ #5 : มือถือสื่อความหวัง

    • อัปเดตล่าสุด 4 ส.ค. 63


    Love Like Candy Floss ตอนที่ 5

     

    ประตูห้องน้ำค่อยๆถูกเปิดออกพร้อมเงาของใครบางคนที่ส่องผ่านเข้ามา ป๊อบรู้สึกเหมือนกับเสียงสวรรค์กำลังลั่นระฆังป๊องแป่งป๊องแป่ง

    ป๊อบขยี้ตาพยายามมองคนที่มาช่วยเธอให้ชัดๆ เธอแทบไม่เชื่อว่าเจ้าชายจะขี่ม้าขาวมาช่วยเธอไว้จริงๆ

    “น้องป๊อบ!?” ธีร์นั่นเองที่เป็นคนเปิดประตูเข้ามา

    “พี่ธีร์ พี่มาช่วยหนูเหรอคะ” ป๊อบพยายามจะลุกขึ้น หัวใจเธอเต้นตูมตามราวกับจะหลุดออกมา แต่ดูเหมือนแรงของเธอแทบไม่มีเหลือเนื่องจากขาดอากาศหายใจนาน เธอจึงเกือบจะทรุดลงไปอีก

    “ทำใจดีๆไว้นะ เดี๋ยวพี่จะไปเรียกคนมาช่วย”

    ธีร์ที่พยายามประคองร่างป๊อบ เมื่อเห็นป๊อบเหมือนจะเดินไม่ไหวเขาจึงจะออกไปหาคนมาช่วย แต่ป๊อบได้รั้งธีร์เอาไว้

    “ไม่เป็นไรค่ะพี่ หนูโอเค ขอบคุณพี่มากนะคะที่มาช่วย”

    ป๊อบพยายามทรงตัวให้ได้ และพยายามยิ้มให้ธีร์ เธอรู้สึกดีใจมากถึงมากที่สุดเมื่อรู้ว่าคนที่เธออยากให้มาช่วยมากที่สุดได้มาช่วยเธอแล้ว แต่เธอก็ยังมีข้อกังขาหลายอย่าง ว่าธีร์รู้ได้อย่างไรว่าเธออยู่ที่นี่

    ==============================================

    ธีร์กับป๊อบค่อยๆประคองกันเดินออกมาจากตึก เธอก็พบกับป้อม ยนต์ และครูท่านหนึ่ง ยืนรออยู่พร้อมรถตำรวจ

    “พี่ป้อม” ป๊อบวิ่งเข้าไปกอดพี่ชาย เหมือนว่าอาจจะไม่ได้พบพี่ชายอีกแล้ว “พี่รู้ได้ไงคะว่าหนูอยู่ที่นี่”

    “พี่มารับป๊อบ แต่หาป๊อบไม่เจอ โทรศัพท์ก็ไม่รับ พี่ก็เลยไปบอกครูให้ช่วยหาอีกแรง”

    “ยัยป๊อบ เรื่องใหญ่ขนาดนี้แกยังปิดพวกพี่นะ” ยนต์ดุป๊อบขนานใหญ่ เหมือนว่ายนต์จะรู้เรื่องที่ป๊อบพยายามปิดเรื่องคลิปแล้ว แต่ป้อมก็ได้ปรามไว้

    “ชื่อธีร์ใช่ไหม ขอบใจมากนะที่ช่วยน้องสาวของพี่” ป้อมหันไปหาธีร์ที่ยืนอยู่

    “ไม่เป็นไรครับ” ธีร์ตอบอย่างงงๆ ว่าพี่ชายของป๊อบรู้ชื่อของเขาได้อย่างไร

    “เอาล่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็แยกย้ายกลับเถอะ ธิพรรณษา พรุ่งนี้เธอกับนายธีร์มาหาครูที่ห้องฝ่ายปกครองด้วยนะ เรียนเชิญผู้ปกครองด้วยนะครับ”

    สิ้นคำของครู ทุกคนต่างก็แยกย้ายกันกลับบ้าน โดยธีร์ได้เดินออกไปก่อน ในขณะที่ป๊อบมองตามธีร์อย่างเหม่อลอย

    ==============================================

    เมื่อสามพี่น้องกลับมาถึงบ้าน

    “ยัยป๊อบ” ยนต์เรียกป๊อบในขณะที่ป๊อบเดินเข้าบ้านมาแล้ว

    “เรามีเรื่องต้องคุยกันนะ”

    “ยนต์ ยัยป๊อบเหนื่อยแล้วนะวันนี้ ให้พักผ่อนเถอะ แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยคุยกัน”

    “พี่เองก็ชอบให้ท้ายยัยป๊อบ จนเคยตัวแล้วนะ นี่ถ้าแกเป็นอะไรก่อนที่มีคนไปพบ แกรู้มั้ยว่าพวกพี่ๆจะรู้สึกยังไง”

    “หนู...หนูขอโทษค่ะ” ป๊อบก้มหน้างุดๆ รู้สึกผิดที่ก่อให้เกิดเรื่องใหญ่จนได้

    “ป๊อบ” ป้อมเดินมาที่ป๊อบ “เรื่องใหญ่แบบนี้ ป๊อบไม่ควรเก็บเอาไว้นะ ถ้าเกิดปัญหาอะไรขึ้น พวกพี่จะช่วยป๊อบทันได้ยังไง”

    เมื่อเห็นสีหน้าป๊อบยังไม่ดีขึ้น แถมมีเสียงสะอึกสะอื้นเพียงนิด ป้อมก็โผเข้ากอดน้องสาวของเขา ป๊อบรู้สึกผิดถึงขั้นสุด เธอจึงปล่อยโฮออกมา ยนต์ที่เห็นน้องสาวร้องไห้ เขาก็เริ่มใจอ่อน และเข้ามากอดป๊อบอีกคน…

    ==============================================

    ในตอนเช้าที่โรงเรียน ทุกคนมารวมตัวที่ห้องปกครองเพื่อสะสางเรื่องที่เกิดขึ้น ป๊อบได้เล่าให้ครูและทุกคนในห้องฟังว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง และเมื่อหลักฐานและพยานพร้อม ครูจึงสั่งลงโทษพวกรุ่นพี่ และสั่งควบคุมความประพฤติ

    “แก เป็นไงบ้างอะ” ดิวกับฮารุ มายืนรอป๊อบอยู่หน้าห้องฝ่ายปกครองในขณะที่ป๊อบเดินออกมาเป็นคนสุดท้าย

    “ดิว....” ป๊อบเมื่อเห็นหน้าดิว เธอก็โผเข้ากอดดิวทันที ในขณะที่ดิวก็ยังงงๆ

    “ฉันขอโทษแกนะเว้ย ฉันมันไม่น่าดื้อเลยอะ ฉันควรจะฟังคำของแกออะ....ขอโทษนะ” ป๊อบพร่ำออกมาเป็นชุด ดิวคลายสวมกอดก่อนที่จะตั้งคำถาม

    “ฉันก็ขอโทษแกนะ ที่ไม่ได้อยู่กับแกเมื่อวาน ปล่อยให้แกเผชิญชะตากรรมคนเดียว... แต่ฉันก็โทรหาแกนะเว้ย แกเอามือถือไปไว้ไหน ไม่มีคนรับเลย”

    “คือ......ฉันปาใส่พวกรุ่นพี่เมื่อวานอะแก แล้วมือถือมันก็หายไปเลยอะ....” ป๊อบยอมรับความจริง ว่ามือถือของเธอหายไปแล้ว เธอจึงติดต่อกับใครไม่ได้เลย

    “ช่างเถอะแก ไหนๆเรื่องก็จบลงแล้ว ถือซะว่าโชคซวยมันผ่านไปแล้วแล้วกันนะ” ฮารุพูดต่อ ทั้งคู่ต่างรู้สึกว่าฮารุพูดภาษาไทยเก่งขึ้นก็วันนี้ เมื่อสามเกลอเข้าใจกันดีแล้ว ทุกคนจึงแยกย้ายกันไปเข้าเรียน

    ==============================================

    ในตอนพักเที่ยง หลังจากที่คาบเรียนเพิ่งเลิกหมาดๆ ป๊อบฮารุก็กำลังเก็บของเตรียมตัวไปกินข้าว

    “เห้ยแก พี่ธีร์มาเว้ย”

    “พี่ธีร์มาหาใครอะแก”

    สองสาวเพื่อนร่วมห้องที่ป๊อบเคยเห็นอยู่ที่วงโยธวาทิตต่างพูดกันเสียงดัง จนป๊อบได้ยิน เธอจึงหันไปที่หน้าห้องเรียน เธอก็พบว่าธีร์มายืนอยู่หน้าห้องเธอแล้ว

    “แก....หวานใจแกมาอะ....” ฮารุพูดแซวเบาๆ ทำเอาป๊อบหน้าแดง หรือธีร์จะรู้จักใครที่ห้องศิลป์ญี่ปุ่นนี้กันนะ... แต่ก่อนที่ป๊อบจะเดินไปหาธีร์ด้วยความหวังบางอย่าง ก็ดูเหมือนว่าสองสาววงโยจะตัดหน้าเธอไปก่อนแล้ว

    “พี่ธีร์มาหาพวกเรามีอะไรเหรอคะ?” สาววงโยคนแรกพูดก่อน

    “เปล่าฮะ พี่มาหาน้องป๊อบ” ทั้งสองคนต่างตกใจตาโตก่อนที่จะหันมาหาป๊อบที่เดินมาใกล้ธีร์เต็มที ไม่หนำซ้ำยังมองตามเหมือนงงสุดฤทธิ์

    “พี่ธีร์.....มีอะไรรึเปล่าคะ”

    ธีร์ไม่พูดพร่ำทำเพลง เขาหยิบของบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง มันคือโทรศัพท์มือถือสีบานเย็นของป๊อบนั่นเอง ซึ่งในตอนนี้แม้จะยังใช้ได้ แต่หน้าจอก็แตกเป็นรอยบากเสียแล้ว

    “ที่พี่เจอน้องเมื่อวาน เพราะพี่เห็นโทรศัพท์เครื่องนี้ตกอยู่ ไม่ได้ล็อคพาสเวิร์ด พี่ก็เลยรู้ว่าเป็นของน้องป๊อบ”

    ธีร์เฉลยว่าจริงๆเขาเองที่เป็นคนเก็บโทรศัพท์มือถือที่ป๊อบปาออกมาจากห้องน้ำเมื่อวานได้ ประกอบกับที่เขาเห็นคลิปของป๊อบ ที่เขาจ้องหน้าป๊อบเมื่อวานตอนที่วิ่งชนกัน ก็เพื่อความแน่ใจเรื่องคลิปนั่นเอง

    “พี่ขอโทษนะ ที่ไม่ได้คืนตั้งแต่เมื่อวาน”

    “ไม่เป็นไรค่ะพี่ธีร์ หนูสิคะต้องขอบคุณพี่ เพราะพี่ช่วยหนูไว้เยอะจริงๆค่ะ” ป๊อบรับโทรศัพท์ของตัวเองมากุมไว้ เธอรู้สึกซาบซึ้งใจที่ธีร์ดีกับเธอขนาดนี้ ป๊อบยิ้มให้กับธีร์ ส่วนธีร์เองก็ยิ้มให้กับป๊อบเช่นกัน

    “หมดธุระแล้ว พี่ขอตัวก่อนนะ”

    “พี่ธีร์คะ แปปนะคะ หนูมีของจะให้ค่ะ” ป๊อบนึกอะไรได้บางอย่าง ป๊อบก็เลยวิ่งกลับเข้าไปในห้อง และหยิบของบางอย่างในกระเป๋า

    “นี่ค่ะ แทนคำขอบคุณของหนู” ป๊อบยื่นลูกอมรูปหัวใจให้กับธีร์ ธีร์รับลูกอมเอาไว้ แล้วเขาก็เดินไป ส่วนป๊อบเองก็ยืนยิ้มค้าง ความรู้สึกในแง่ลบของป๊อบเริ่มเพิ่มดีกรีบวกไปอีกแต้ม เหมือนเธอเองก็เริ่มมีความหวังจากเหตุการณ์ในครั้งนี้ เธอยกมือถือของเธอขึ้นมาดู ก่อนที่จะเข้าไปดูในแอพแกลอรี่ เธอมองภาพของธีร์ที่เธอแอบเก็บมาจากเฟซบุ๊ค แล้วก็ยิ้มไปคนเดียว.....

    ==============================================

    ที่โรงอาหาร

    “เอ๊ะจริงเหรอ พี่ธีร์เก็บมือถือแกได้ก็เลยรู้ว่าแกโดนขังอยู่ในห้องน้ำเหรอ” ดิวถามหลังจากที่ป๊อบเล่าเรื่องให้ฟัง

    “อือ ฉันก็แทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเหมือนกัน” ป๊อบตอบพร้อมตักข้าวเข้าปากไปด้วย

    “หืมมมมมมม นี่มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญนะแก พี่แกเก็บมือถือไว้ไม่คืนตั้งแต่เมื่อวาน แถมมาหาแกถึงห้อง ฉันว่ามันถึงเวลาแล้วนะ ที่แกจะพิสูจน์รักของแกกับพี่เค้าอะ”

    “รักบ้าไรวะแก ก็แกบอกชั้นเองว่าพี่เขาไม่ชอบผู้หญิง” ป๊อบยังปากแข็ง ทั้งๆที่รู้สึกเขินอายไปถึงไหนต่อไหน

    “ถ้าแกช้านะ แกอาจจะหมดโอกาสก็ได้ เพราะฉันได้ข่าวมาว่า.......” ดิวยื่นหน้าเข้ามาหาทั้งสอง และกระซิบด้วยเสียงเบา

    “พี่ธีร์กับพี่ภูเตียงร้าวเว้ย.....”

    “เห้ยยยยยยยย”

    ทั้งป๊อบและฮารุต่างร้องเป็นเสียงเดียวกัน จนคนรอบข้างหันมามอง

    “แน่ใจเหรอดิว” ฮารุกระซิบเบาๆเพื่อความแน่ใจ

    “ข่าวชั้นรอบนี้ไม่พลาดแน่ แกจำที่ชั้นเคยบอกได้มะ ว่าพี่ภูแกเคยมีแฟนเป็นผู้หญิง แล้วแกกำลังจะกลับไปคบกัน....”

    “เห้ย แต่ชั้นว่าน่าจะไม่ใช่ป่าว ดูพี่สองคนเขาก็สนิทกันจะตายนะ”

    “แกคอยดูนะ ไม่พรุ่งนี้ก็มะรืนต้องเกิดการเปลี่ยนแปลงแน่นอน......”

    ป๊อบอึ้งถึงกับกลืนน้ำลาย หากเป็นแบบนั้นจริง เธอก็มีโอกาสที่จะได้เข้าใกล้ธีร์ แต่หากธีร์ยังปิดใจตัวเอง เธอก็คงจะหมดโอกาสอย่างที่ดิวบอกก็ได้....

    ==============================================

    ในตอนเย็น ป๊อบกำลังเดินออกไปนอกโรงเรียนเพื่อรอพี่มารับ แต่ในขณะที่เธอกำลังเดินผ่านม้านั่งข้างสนามบาส เธอก็เหลือบไปเห็นธีร์ที่นั่งอ่านหนังสืออยู่คนเดียว ป๊อบตัดสินใจเดินไปทัก พลางนึกถึงคำของดิวที่พูดเมื่อตอนกลางวัน

    “พี่ธีร์คะ”

    ธีร์หันมาหาป๊อบ เขายิ้มให้ป๊อบด้วยสายตาเรียบเฉยตามปกติ

    “พี่ธีร์ยังไม่กลับบ้านเหรอคะ”

    “ยังครับ พอดีพี่จะต้องไปซ้อมวงโยกับเพื่อนต่อ”

    “อ่อ........หนูกำลังจะกลับบ้านค่ะ หนู.....กลับบ้านก่อนนะคะ”

    ธีร์ทำหน้างง ก่อนที่จะพยักหน้าอีกครั้ง ป๊อบเมื่อไม่เห็นธีร์พูดอะไรต่อ เธอจึงหันหลังเตรียมจะเดินไป แต่.....

    “.....กลับดีๆนะน้องป๊อบ แล้วก็ อย่าไปมีเรื่องกับใครอีกล่ะ”

    ป๊อบได้ยินดังนั้น จึงหันกลับมาหาธีร์ และยิ้มให้อีกครั้ง

    “ค่ะ ! ขอบคุณนะคะ !” พูดจบป๊อบก็วิ่งไปทันทีด้วยความดีใจ เธอรู้สึกดีใจที่รู้ว่าอย่างน้อย ธีร์ก็ไม่ได้รังเกียจเธอ

    ==============================================

    ที่ในรถของป้อม ป้อมเห็นป๊อบนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

    “วันนี้มีอะไรอีกเหรอ ทำไมน้องสาวพี่ดูอารมณ์ดีจัง”

    “ไม่รู้สิคะ ไม่เคยรู้สึกดีขนาดนี้เลย”

    “อินเลิฟละสิท่า กับพี่คนที่ชื่อธีร์เหรอ”

    “เอ้ย ! ไม่ใช่นะคะ !!” ป๊อบตกใจที่ถูกป้อมแซวเรื่องนี้อีก

    “ป๊อบ...........คงไม่ใช่สเปคพี่เขาอะค่ะ.....พี่เขาดูไม่อะไรกับป๊อบเลย”

    “อือมๆ ไม่เป็นไรน่า เอาเรื่องเรียนให้รอดก่อนเถอะ”

    ป้อมเอื้อมมือไปลูบหัวน้องสาวตามปกติ ดูเหมือนเขาจะเข้าใจชีวิตวัยรุ่นเป็นอย่างดี

    “เอ้อ เห็นว่าโทรศัพท์เก่าใกล้พังแล้วใช่มะ พี่ซื้อใหม่มาให้นะ แล้วก็คราวนี้อย่าเอาไปปาหัวใครอีกล่ะ”

    ป้อมยื่นกล่องโทรศัพท์มือถือใหม่ให้ป๊อบ ป๊อบแกะกล่องออกก็พบว่าเป็นมือถือสมาร์ทโฟนรุ่นใหม่

    “โอ้โห สมาร์ทโฟนด้วยอ่า” ป๊อบร้องอย่างดีอกดีใจ เพราะชีวิตเธอยังไม่เคยแตะสมาร์ทโฟนมาก่อน

    “ช่าย” ป้อมยิ้ม “ดีกว่ายัยสีบานเย็นเก่าที่ป๊อบมีแน่นอน แต่ว่าสัญญากับพี่นะว่าจะเอาไปทำประโยชน์ อย่าเอาไปแชทกับหนุ่มๆล่ะ”

    ป๊อบลูบๆคลำๆมือถือใหม่อยู่สักพัก ก่อนที่จะหันไปขอบคุณป้อม

    “ขอบคุณค่ะพี่ป้อม ป๊อบจะไม่เอาไปแชทกับหนุ่มๆแน่นอนค่ะ”

    “ไปขอบคุณพี่ยนต์ด้วยเลย เพราะเงินส่วนนึงก็ของพี่ยนต์นะ”

    “ค่ะ.....”

    “เออป๊อบ เอายัยบานเย็นมาสิ เผื่อจะขายได้ราคา”

    ป๊อบชะงัก เมื่อป้อมยื่นมือมาขอโทรศัพท์เก่าจากป๊อบ เธอกลับรู้สึกเสียดายเสียอย่างนั้น ยิ่งรู้ว่าเป็นสิ่งที่ไปอยู่กับธีร์ทั้งคืน ยิ่งทำให้เธอรู้สึกอยากเก็บมันไว้

    “ป๊อบ.....ป๊อบขอเก็บยัยบานเย็นไว้ได้ไหมคะ.....พอดี....มันเป็นมือถือเครื่องแรกที่ป๊อบได้เป็นเจ้าของอะค่ะ เสียดาย” ป๊อบพูดแก้ตัวไปเรื่อยตามที่คิดได้

    “เอางั้นเหรอ” ป้อมเลิกคิ้ว “งั้นก็ได้ ตามใจ”

    ป๊อบโล่งใจที่ได้เก็บมือถือเครื่องเก่าเอาไว้ เธอเก็บมือถือเครื่องใหม่ และนำเครื่องเก่ามากุมในมือไว้ ยิ่งได้จับความรู้สึกที่มีต่อธีร์ก็ยิ่งพุ่งขึ้นสูงเรื่อยๆโดยไม่รู้ตัว แต่ข่าวที่เธอได้ยินมาจากดิวจะเป็นความจริงหรือไม่ ก็ต้องรออ่านกันตอนหน้านะจ๊ะ

     

    To be continue…..

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×