ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Hormones Fan Fiction] Love Like Candy Floss [Thee x OC]

    ลำดับตอนที่ #4 : เจ้าชายขี่ม้าขาว

    • อัปเดตล่าสุด 4 ส.ค. 63


    Love Like Candy Floss ตอนที่ 4 เจ้าชายขี่ม้าขาว

     

    ในตอนเช้า หลังจากรถของป้อมเทียบหน้าโรงเรียน ป๊อบก็เดินลงจากรถและเดินเข้าโรงเรียนไป แต่เมื่อเธอก้าวผ่านประตูโรงเรียน ก็เหมือนว่ามีสายตาหลายคู่กำลังจับจ้องเธออยู่

    “มองอะไรกันวะเนี่ย....” ป๊อบพึมพำกับตัวเอง ก่อนที่จะนึกออกว่าคงเป็นเรื่องเมื่อวานที่เธอถูกอัดคลิปไว้ ทั้งคำเตือนของรุ่นพี่ และคำเตือนของดิว

    ป๊อบรีบซอยเท้าเดินเร็วๆเพื่อไปให้ถึงห้องเรียนให้เร็วที่สุด โดยหวังว่าที่ห้องจะมีดิวกับฮารุมารออยู่แล้ว  

    แต่ในขณะที่เธอกำลังเดินพรวดพราดเพื่อไปถึงห้องเรียนโดยไว เธอก็กลับเดินชนใครบางคนเข้าอย่างจังจนต่างคนต่างกระเด็นไปคนละทาง

    “โอ้ย !” ป๊อบตกใจรีบตั้งตัวจะขอโทษคนข้างหน้า แต่นั่นก็ทำให้เธออึ้งยิ่งกว่าเดิม

    “พี่ธีร์ ! พี่ธีร์เป็นอะไรรึเปล่าคะ” ป๊อบรีบตะลีตะลานไปดูคนที่เธอเดินชนไป และพอรู้ว่าเป็นธีร์ก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ

    “พะ...พี่ไม่เป็นไร” ธีร์ยังลุกไม่ขึ้น หลังจากที่วิ่งชนกับป๊อบเข้าอย่างจัง “แล้วน้องป๊อบเป็นยังไงบ้าง”

    “มะ...ไม่เป็นไรค่ะ ขอโทษนะคะ เสื้อเปื้อนเลย” ป๊อบพยายามใช้มือปัดฝุ่นออกจากเสื้อของธีร์ ด้วยความที่คิดว่าเธอเองเป็นต้นเหตุ แต่ธีร์กลับใช้มือของเขาคว้าที่ข้อมือของป๊อบโดยอัตโนมัติ ป๊อบตกใจเมื่อมือของเขาสัมผัสกับข้อมือของเธอ

    “เหมือนคนในคลิปเลย” ธีร์จ้องหน้าป๊อบพร้อมพึมพำเบาๆ (แต่เบามากจนป๊อบไม่รู้ว่าพูดอะไร) เมื่อเขาจ้องหน้าป๊อบ ป๊อบก็ได้สบตาเขากลับ ถ้าหยุดเวลาได้เธอก็คงอยากให้เวลานี้หยุดไปอีกนานๆ

    “พี่ธีร์” ป๊อบหายใจถี่ขึ้นเรื่อยๆ เมื่อยิ่งมองตาธีร์ ความรู้สึกที่พยายามทำใจให้ลืมได้หายไปหมดสิ้น

    แต่แล้ว....... เมื่อธีร์ปล่อยข้อมือของป๊อบ ทำให้ป๊อบตื่นจากภวังค์

    “พี่ขอโทษนะ” ธีร์รีบลุกขึ้นยืน และรีบเดินออกไป ปล่อยให้ป๊อบลุกขึ้นมายืนงง เธอเอามือไปสัมผัสข้อมือที่ถูกธีร์คว้าไว้เมื่อครู่ หัวของป๊อบสับสนวุ่นวายไปหมด แต่เมื่อคิดถึงเรื่องเมื่อวาน ก็ทำให้ป๊อบรีบเดินไปห้องเรียนต่อไป

    ==============================================

    เมื่อป๊อบเดินมาถึงห้องเรียน เธอก็รู้สึกโล่งใจที่เห็นดิวกับฮารุมารออยู่แล้ว

    “ดิว ฮารุ!” ป๊อบเรียกทั้งสองที่กำลังนั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน แต่พอทั้งสองเห็นป๊อบ สีหน้าของทั้งสองก็ซีดลงอย่างเห็นได้ชัด

    “พวกแก.....เป็นอะไรกันน่ะ”

    “ฉันควรจะถามแกมากกว่านะว่าแกบอกเรื่องเมื่อวานกับพี่แกยัง”

    “.......ยังอะ” ป๊อบก้มหน้างุด

    “ป๊อบ ! เรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องเล็กแล้วนะ ! ฉันว่า”

    “ดิว......” ฮารุสะกิดดิวเมื่อระดับเสียงของดิวเริ่มดังขึ้นจนเพื่อนในห้องเริ่มหันมาหาดิวและกระซิบกระซาบกัน

    “แก.....ใกล้เข้าแถวแล้วว่ะ เดี๋ยวเราค่อยคุยกันตอนเที่ยงละกันนะ” ป๊อบก้มมองดูนาฬิกาและชวนดิวกับฮารุไปเข้าแถว

    “ป๊อบฉันจริงจังนะเว้ย ฉันว่าแกกำลังตกอยู่ในอันตราย” ดิวพยายามพูดกับป๊อบระหว่างที่เดินวุ่นวายไปเข้าแถว

    “ก็ดีดิแก ถ้าชั้นโดนรุมตบบ้าง เจ้าชายขี่ม้าขาวจะต้องมาช่วยชั้น เหมือนที่ชั้นไปช่วยพี่เขาไง” ป๊อบพยายามพูดติดตลก ด้วยความรู้สึกค้างคาที่ได้ใกล้ชิดธีร์เมื่อครู่

    “นี่ ดูการ์ตูนมากไปป่าวเนี่ยแก กว่าเจ้าชายจะมาแกไม่นอนพะงาบๆไปก่อนละเหรอ ป๊อบบบบบ” กว่าดิวจะพูดจบป๊อบก็เดินไปไกลเสียแล้ว

    ==============================================

    พักเที่ยงมาถึง ทั้งสามเกลอลงมานั่งกินข้าวด้วยกัน โดยเลือกนั่งตรงที่ไม่เป็นจุดสนใจของใคร

    “ป๊อบ”

    ดิวเรียกป๊อบในขณะที่ป๊อบกำลังซัดก๋วยเตี๋ยวโดยไม่มองเพื่อนๆ

    “เรื่องคลิปอะ” ดิวเข้าเรื่อง แต่ดูเหมือนป๊อบจะยังไม่สนใจ

    “ยังไงแกก็ต้องบอกพี่ชายแกนะ พี่ชายแกจะได้ช่วยแกได้ตอนที่แก.... เห้ยแก !! ฟังอยู่เปล่าเนี่ย !!”  

    ดิวเริ่มมีน้ำโมโห เธอตบโต๊ะดังปังจนคนอื่นที่นั่งอยู่รอบๆหันมา

    “ดิวใจเย็น” ฮารุเข้าห้ามบ้างเมื่อเห็นว่าเพื่อนสาวของเธอเริ่มหัวร้อน

    ป๊อบเมื่อเห็นว่าเพื่อนของเธอตบโต๊ะ เธอก็เงยหน้าขึ้นมามองดิวบ้าง

    “แกจะเครียดไรนักหนาวะดิว เรื่องคลิปอะถ้ามันแพร่กระจายไปขนาดนั้น ครูก็ต้องรู้ละปะ แล้วจะให้ชั้นจะบอกพี่ชั้นทำไม”

    “นี่แกไม่คิดเหรอ ว่าพวกเราห่วงแกนะ ดิวมันนอนไม่หลับทั้งคืน โทรมาหาฉันเรื่องแกอะ”

    ฮารุเสริมบ้าง เธอก็ไม่เข้าใจกับพฤติกรรมทองไม่รู้ร้อนของป๊อบเช่นกัน แต่ดูเหมือนป๊อบเองที่ยังมีเรื่องสับสนมากมายอยู่ในหัว ก็เริ่มทนไม่ไหวแล้วเช่นกัน

    “พวกแกพอเหอะ ! เลิกเป็นห่วงชั้นมากเกินไปแล้วซะที ! ชั้นไม่ใช่เด็กๆแล้วนะที่ต้องมีผู้ปกครองมาตามตลอด 24 ชั่วโมง เหมือนพวกแกเนี่ย !”

    ป๊อบตบโต๊ะบ้าง ดิวเมื่อได้ยินเพื่อนสาวที่คบกันมาตั้งแต่เด็กตอกหน้าเสียขนาดนี้ เธอจึงเริ่มลุกขึ้นจากโต๊ะ

    “โอเค ถ้าแกไม่อยากให้ชั้นยุ่ง ฉันก็จะไม่เผือกเรื่องของแกอีกแล้ว !”

    ดิวยกจานของตัวเองและเดินสะบัดออกไป ในขณะที่ฮารุก็มองป๊อบสักครู่ ก่อนที่จะเดินออกไปเช่นกัน ปล่อยให้ป๊อบนั่งอยู่อย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย

    ==============================================

    ที่ห้อง ม.4/6 ในชั่วโมงเรียนภาษาญี่ปุ่น  

    “นี่ฮารุ ไอ่ตัวนี้มันอ่านว่าอะไรเหรอ” ป๊อบหันไปถามฮารุด้วยความเคยชิน แต่ดูเหมือนว่าฮารุจะยังงอนกับเรื่องตอนกลางวันเช่นเดียวกับดิว จึงไม่ยอมพูดจากับป๊อบ

    “ธิพรรณษา ตั้งใจฟังครูหน่อยนะจ๊ะ” ครูหนิง ที่กำลังสอนอยู่หน้าห้องเมื่อเห็นป๊อบหันไปคุยกับเพื่อน

    “ขอโทษค่ะ....” ป๊อบหันไปกล่าวขอโทษครู หลังจากนั้นครูจึงหันหลังกลับไปสอนเหมือนเดิม

    ป๊อบหันไปหาฮารุที่ยังก้มหน้าเขียนหนังสืออยู่เหมือนเดิม ในใจก็คิดว่าที่ทำไปเมื่อตอนกลางวันถูกต้องแล้วหรือไม่ เพราะทำแบบนี้ก็ไม่ต่างกับรุ่นพี่เมื่อวานที่เธอเข้าไปช่วยแม้แต่นิด

    ชั่วโมงเรียนภาษาญี่ปุ่นจบลง เหลือเพียงวิชาเดียวก็จะหมดคาบเรียน และในขณะที่รอครูมาสอนอยู่นั้น

    “ฮารุ....” ป๊อบหันไปทักฮารุที่ยังเฉยชาอยู่เหมือนเดิม

    “แกยังโกรธฉันอยู่เหรอ” ฮารุยังเงียบ

    “ขอโทษนะแก....ฉันไม่อยากให้เกิดเรื่องใหญ่อะ ฉันเลยไม่กล้าบอกพี่อะแก”

    “ฉันรู้นะว่าแกหวังดีอะ....ดีกันนะ” ป๊อบยื่นนิ้วก้อยไปหาฮารุเหมือนกับที่เคยยื่นให้พี่ๆตอนที่เธอถูกพวกพี่ชายโกรธ

    ฮารุหันมามองหน้าป๊อบ

    “คนที่แกควรขอโทษอะ ต้องเป็นดิว ไม่ใช่ฉัน แต่....ถ้าแกพูดแบบนี้แล้ว ดีก็ได้” ฮารุยื่นนิ้วก้อยมาเกี่ยวกับป๊อบ ทำให้ป๊อบยิ้ม และโผเข้ากอดฮารุ

    “เออแก เย็นนี้กลับด้วยกันเปล่า ฉันชักอยากกินไอติมว้าว.... อะไรที่สยามเนี่ย จะได้หาโอกาสกลับไปขอโทษดิวด้วยเลย”

    “หืม พอคืนดีปุ๊บก็ชวนกินเลยนะ แต่ เย็นนี้ไม่ได้อะ พอดีรุ่นพี่ที่ชมรมบอกให้ไปประชุมนอกรอบด่วน ดิวก็ต้องไปด้วยเนี่ย”

    “อ้าวเหรอ.....เออไม่เป็นไรแก วันหลังก็ได้”

    หลังจากคืนดีกับฮารุแล้ว ก็ทำให้ป๊อบโล่งใจไปเปราะ เธอเรียนคาบวิชาสุดท้ายต่อด้วยความสบายใจ โดยไม่รู้ว่าในตอนเย็นมีอะไรกำลังรอเธออยู่

    ==============================================

    ในตอนเย็น นักเรียนเริ่มทยอยแยกย้ายกันกลับบ้าน ป๊อบเองก็ตั้งใจจะกลับบ้านให้เร็วกว่าเดิม เนื่องจากฮารุกับดิวแยกออกไปแล้วเนื่องจากมีประชุมด่วนนอกโรงเรียน แต่ในขณะที่เธอกำลังเดินลงจากตึก เธอก็เกิดปวดท้องขึ้นมาอย่างกะทันหัน

    “โอ้ย จะมาปวดท้องอะไรกันตอนนี้เนี่ย”

    ป๊อบทิ้งกระเป๋านักเรียนไว้ที่ห้องเรียนและวิ่งเข้าห้องน้ำไป เธอรู้สึกว่าเธอใช้เวลาอยู่กับการปลดทุกข์อยู่นานมาก จนในที่สุดเธอก็เดินออกมาจากห้องน้ำและมาล้างมือ

    “เฮ้อ...สงสัยจะก๋วยเตี๋ยวที่กินสองชามเมื่อตอนกลางวันแหงๆเลย....”  

    ป๊อบบ่นไปพลางล้างมือไป พร้อมกับหันไปทางขวาเพื่อจะเดินออกจากห้องน้ำ แต่แล้วเธอก็ต้องชะงัก เมื่อเธอปะหน้าตรงๆกับผู้หญิงคนหนึ่งจนหน้าแทบจะชนกันอยู่แล้ว

    “สาระแนจริงๆนะ”

    ป๊อบถอยไปข้างหลัง แม้ป๊อบจะจำหน้าไม่ได้ แต่ป๊อบก็รู้แล้ว ว่าเธอเป็นใคร รุ่นพี่ที่รุมสกรัมรุ่นพี่ผู้หญิงอีกคนเมื่อวานนั่นเอง

    “คิดเหรอว่าเธอจะรอดไปง่ายๆน่ะ”

    “โถ ทำตัวเป็นฮีโร่ แต่จริงๆก็แค่โชว์ออฟ”

    รุ่นพี่เหล่านั้นต่างพูดจาถากถางจนป๊อบเริ่มฟิวส์ขาด ป๊อบจึงด่ากลับไปบ้าง

    “ก็เพราะพวกพี่ทำไม่ถูกไงคะ ไม่พอใจใครก็ไปถล่มเค้า นี่เหรอคะที่พวกรุ่นพี่เค้าทำให้เด็กดู”

    “หุบปาก !” รุ่นพี่คนหนึ่งในกลุ่มผลักป๊อบลงกับพื้น ป๊อบรู้ทันทีว่าเธอจะต้องถูกรุมตบเช่นเดียวกับคนเมื่อวานแน่ ป๊อบคิดอะไรออกบางอย่าง เธอจึงล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากระโปรง เธอควักโทรศัพท์มือถือที่เธอแสนรักแสนหวงออกมา  

    ฟิ้วววววว ป๊อบปาโทรศัพท์มือถือออกไปข้างนอกเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ และเมื่อเหล่ารุ่นพี่พวกนั้นมองตาม เธอจึงอาศัยจังหวะนี้ พาตัวเองกลับเข้าไปในประตูห้องน้ำทันที และปิดล็อค

    พวกรุ่นพี่ตามไปเคาะประตูดังโป๊กๆ เหมือนจะถล่มประตูให้ได้

    “ออกมาเดี่ยวนี้นะ ! ทำไมไม่เก่งเหมือนตอนตะโกนเมื่อวานล่ะห๊ะ”

    “ออกก็โง่ดิ !” ป๊อบตะโกนออกไป วินาทีนี้ เธอคิดว่านี่คงเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะหลบให้พ้นอันตรายได้

    รุ่นพี่ ที่ยิ่งได้ฟังก็ยิ่งหัวร้อน เธอพยายามจะทุบประตูอีกที แต่เพื่อนอีกคนหนึ่งที่ตามมาด้วย กลับกระซิบอะไรสักอย่างกับเธอ

    “..........เอางั้นเหรอ.....ได้....อยากอยู่ในนั้นก็อยู่ไป”

    ในเมื่อป๊อบไม่ยอมออกมา เธอจึงต้องใช้ไม้แข็ง รุ่นพี่เดินออกไปพร้อมกับเอาไม้ถูพื้นกลับเข้ามาด้วย เธอนำเอาไม้ถูพื้นนั้นมาขัดกับประตูห้องน้ำ ทำให้ไม่สามารถเปิดออกมาจากข้างในได้

    “อยู่ให้ถึงพรุ่งนี้เช้าเลยแล้วกันนะ ! ปะพวกเรา !” พูดจบ เหล่ารุ่นพี่ก็ยกพวกกันออกไป ทิ้งให้ป๊อบอยู่คนเดียวในห้องน้ำ

    ป๊อบรอสักพักจนกระทั่งเสียงเงียบ เมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครเหลือแล้ว เธอจึงพยายามเปิดประตูออก แต่เธอกลับทำไม่ได้ เมื่อประตูถูกล็อคจากข้างนอก !?

    “เห้ยยยย ทำไมเปิดไม่ได้อะ”

    ป๊อบพยายามเขย่าประตู เมื่อรู้ว่าประตูเปิดไม่ได้แน่แล้ว เธอก้มลงมองลอดไปทางช่องว่างด้านล่างประตูเพื่อหามือถือสีบานเย็นของเธอ ก็พบว่ามันคงลอยออกไปนอกห้องแล้วจริงๆ

    “เห้ย มือถือก็หายด้วยเหรอเนี่ยยยย อะไรกันเนี่ยยยยย ช่วยด้วยค่า ช่วยด้วยยยยยยยยยย”

    ป๊อบพยายามทุบประตูตะโกนขอความช่วยเหลือจากคนด้านนอกอย่างบ้าคลั่ง ทั้งเอาตัวกระแทก ทั้งพยายามถีบประตูเพื่อให้เกิดเสียงดัง แต่จนแล้วจนรอดก็เหมือนจะยังไม่มีใครสังเกตแม้แต่จะเดินผ่านมา

     

    ป๊อบเริ่มคอแห้ง เธอทรุดลงกับพื้นห้องน้ำ เธอหวนนึกถึงคำของดิวที่พยายามคะยั้นคะยอให้เธอเล่าเรื่องให้พี่ชายของเธอฟัง เธอรู้แล้วว่าเหตุใดเพื่อนของเธอจึงเป็นเดือดเป็นร้อนกับเธอถึงขนาดนั้น

    “ดิว.....ฉันขอโทษนะ....” ป๊อบเริ่มร้องไห้ เธอได้แต่ภาวนาให้ใครสักคนเข้ามาเห็นเธอ ก่อนที่เธอจะหมดลมหายใจอยู่ที่นี่…

    เวลาผ่านไปไม่รู้เท่าไหร่ ทั้งห้องเริ่มปกคลุมด้วยความมืดมิด มีเพียงแสงไฟที่สาดส่องมาจากช่องหน้าต่างเล็กๆเท่านั้น ป๊อบเริ่มหมดแรงด้วยอากาศที่ร้อนอบอ้าว ลมหายใจที่เริ่มกระแทกแรงแสดงถึงอากาศที่กำลังจะหมด ป๊อบเริ่มหลับตา คิดถึงหน้าของพี่ๆและเพื่อนๆ รวมถึงรุ่นพี่คนนั้นที่เธอยังมีเขาอยู่ในใจเต็มๆ

    .................

    .............................

    ........................................

    กุกกัก กุกกัก กึ่ก ! เอี๊ยด........

    ป๊อบที่กำลังนั่งซบคอห่านในอาการสลืมสลือได้กระพริบตาขึ้น เมื่อเธอได้ยินเหมือนมีเสียงกุกกัก ตามด้วยเสียงประตูที่เปิดออก แสงจากด้านนอกสาดส่องเข้ามา พร้อมด้วยร่างผอมสูงของใครคนหนึ่ง ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

    “พี่ธีร์.......”

     

    To be continue……

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×