คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ข่าวลือถอดใจ
ในตอนเช้าที่บ้านของป๊อบ ขณะที่ป้อมกำลังทอดไข่อยู่ในห้องครัว ป๊อบก็เดินออกมาจากห้องในชุดนักเรียนพร้อมจะไปโรงเรียนแล้ว แต่ดวงตาดูสลึมสลือและเหมือนจะยังง่วงอยู่ไม่น้อย
“อ้าวป๊อบ รีบๆมากินอาหารเช้าเร็ว จะได้ไปโรงเรียนกัน” ป้อมหันมาทักป๊อบพร้อมด้วยนำไข่ที่ทอดวางลงจาน 3 จานที่เรียงไว้เผื่อสำหรับยนต์ด้วย “ดูง่วงๆนะ เมื่อคืนนอนไม่หลับหรือไง”
ป๊อบวางกระเป๋าลงกับเก้าอี้อีกตัวที่ว่าง ก่อนที่จะลงมือกินอาหารที่วางอยู่ตรงหน้า
“พอดีนอนไม่ค่อยหลับอะค่ะ กว่าจะหลับได้ก็กี่โมงไม่รู้”
“มันจะไม่ง่วงได้ไง เมื่อคืนพี่เห็นแกเล่นเฟซบุ๊คกว่าจะเข้านอนก็สี่ทุ่มจะห้าทุ่มละ” ยนต์เดินออกมาจากห้องเช่นกันในชุดที่พร้อมจะไปทำงาน หลังจากงานในครัวเสร็จแล้ว ป้อมจึงมานั่งร่วมทานอาหารเช้าด้วย
“นั่นไง พี่บอกแล้วใช่ไหมว่าให้เล่นแค่ครึ่งชั่วโมง พอป๊อบไม่ฟังพี่ มันก็จะเป็นแบบนี้แหละ”
“ค่า.....” ป๊อบขานรับ “หนูรู้แล้วล่ะค่ะ แต่มันก็มีเรื่องให้คิดจริงๆนี่”
“เพิ่งไปเรียนวันแรกคิดอะไรมากมาย” ยนต์เลิกคิ้วถาม
“ก็....วันนี้มีเลือกกิจกรรมชมรมอะค่ะ ยังไม่รู้จะเลือกชมรมไหนดี”
“แล้วเพื่อนๆจะเลือกชมรมอะไรกันล่ะ?” ป้อมถาม แต่ป๊อบส่ายหน้า
“งั้นแกก็ลองดูเพื่อนว่าเขาลงชมรมไหนกัน แต่อย่าไปสมัครชมรมที่ต้องออกค่ายบ่อยๆนะ พี่เป็นห่วง” ยนต์รีบขัดคอไว้ก่อน
แต่เมื่อป้อมก้มลงดูนาฬิกา เขาก็ต้องรีบเร่งไปทำงานให้ทันเวลา
“ป๊อบ รีบกินแล้วไปล้างจานเร็ว เดี๋ยวพี่จะไปทำงานไม่ทัน ยนต์ พี่ไปส่งป๊อบก่อนนะ วันนี้เดี๋ยวให้ป๊อบกลับมากับดิว”
ยนต์พยักหน้ารับ ก่อนที่ป้อมจะรีบพาป๊อบไปส่งโรงเรียน และรีบไปทำงานทันที
===============================
เมื่อป๊อบมาถึงโรงเรียนแล้ว เธอก็เดินตรงไปยังห้องเรียนทันที ทั้งๆที่ใจหนึ่งก็อยากจะแวะไปที่ห้องโยธวาทิตใจจะขาด
“เฮ้อ คิดมากเกินไปแล้วนะเราเนี่ย....” ป๊อบรีบสะบัดความคิดออก และเดินตรงไปยังห้องเรียนทันที
“แก ชั้นมาแล้ววว” ป๊อบตะโกนเรียกดิวกับฮารุที่นั่งคุยกันเหมือนเมื่อวาน
“วันนี้มาเร็วนี่แก นี่เพิ่งเจ็ดโมงครึ่งอยู่เลย” ดิวทักป๊อบที่เห็นมาเร็วผิดปกติ
“ก็พี่ป้อมอะวันนี้มีงานด่วน แล้ววันนี้พี่ป้อมก็ฝากชั้นกลับกับแกด้วย”
“ป๊อบ” ฮารุทักป๊อบ “ป๊อบจะเข้าชมรมไหนอะ?”
“เออ” ดิวเพิ่งนึกได้ “วันนี้มีเลือกกิจกรรมชมรมนี่ ชั้นว่า ชั้นจะเข้าชมรมศิลปะอะแก”
“เห้ย ชั้นก็จะเข้าเหมือนกัน” ฮารุเสริม ทั้งสองยิ้มให้กัน
“แกสองคนนี่ เข้ากันได้ดีจริงนะ” ป๊อบส่ายหน้า “ชั้นว่าคงต้องไปเดินดูก่อนอะ ถ้าถูกใจชมรมไหนก็เอาเลย แต่คงไม่เอาศิลปะแบบพวกแกหรอก ฉันวาดรูปห่วยง่ะ.....”
“เออ ! ไหนๆก็ไหนๆแล้วนะ แกบอกพวกชั้นว่าแกจะพาพวกชั้นไปดูคนที่แกชอบ เพราะฉะนั้น พาไปดูซะดีๆ”
ดิวที่ยังไม่ลืมเรื่องเมื่อวาน เริ่มทวงป๊อบขึ้นมาซะเฉยๆ ป๊อบถอนหายใจพรืด นึกว่าจะลืมไปแล้วเสียอีก
“ใช่ๆ ชั้นก็อยากรู้ว่าแกแอบชอบใครอยู่ เผื่อพวกชั้นจะเป็นแม่สื่อให้แกได้ไง” ฮารุเสริมทัพดิวอีกระลอก
“เฮ้อ......พวกแกเนี่ยน๊า....” ป๊อบลุกขึ้นจากโต๊ะ “ป่ะ เดี๋ยวชั้นพาไปดู ไปดูอย่างเดียวนะ ห้ามทำเค้าแตกตื่นโอเค๊?”
ป๊อบพาเพื่อนทั้งสองของเธอมาที่ห้องโยธวาทิต ซึ่งวงโยธวาทิตกำลังซ้อมเพลงกันอยู่อย่างแข็งขัน
“แก คนไหนอะ?” ดิวยื่นหน้าออกมาจากประตูที่เปิดเอาไว้เพื่อสังเกตคนในห้อง
“แก วันนี้คนเยอะอะ ชั้นยังมองไม่เห็นเลย”
ป๊อบที่แอบมองคนในห้องอยู่ข้างดิวกับฮารุพูดขึ้น เนื่องจากวันนี้คนในวงโยจะเยอะเป็นพิเศษ เธอก็เลยหาไม่เจอว่าคนไหน
“คนไหนอะ คนที่เป่าอะไรอะ หรือคนที่ตีกลอง” ฮารุให้ป๊อบเจาะจง
“เอ่อ....” ป๊อบเงียบไปพักหนึ่ง “คนที่เป่าฟลูตอะ แต่ฉันไม่เห็นเขาจริงๆนะ”
แต่ในขณะที่ทั้งสามสาวกำลังสาดส่องหาหนุ่มคนนั้นอยู่นั่นเอง...
“นี่พวกเธอมาทำอะไรลับๆล่อๆแถวนี้เนี่ย”
ป๊อบตกใจก่อนเพื่อน เมื่อรู้สึกว่ามีใครมายืนอยู่ข้างหลังพวกเธอ และเสียงนั้นก็คุ้นมากเหมือนเคยได้ยินมาก่อน
“ขะ....ขอโทษค่ะครู......” ป๊อบหันไปยกมือไหว้ขอโทษ แต่ยังไม่ทันที่จะพูดอะไรต่อ ครูก็เหมือนจะจำใครสักคนในกลุ่มของเธอได้
“อ้าว ประภาศรี! นี่เธอพาเพื่อนๆมาทำอะไรแถวนี้เนี่ย”
ป๊อบและฮารุอึ้งไปตามๆกัน เมื่อรู้ว่าครู (ที่ดุป๊อบเมื่อวาน) รู้จักดิวเสียด้วย
“คือ...........” ดิวรีบคิดสาเหตุให้เร็วที่สุดเท่าที่จะคิดได้ ก่อนที่จะตอบไปว่า
“เพื่อนหนูอยากเข้าวงโยค่ะครู”
ดิวรีบชี้ไปที่ป๊อบ ในขณะที่ป๊อบอึ้งเข้าไปมากกว่าเดิม ในเมื่อเธอเล่นดนตรีอะไรในวงไม่เป็นเลยเนี่ยนะ !?
“จะเข้าวงโย ทำไมไม่พาเพื่อนไปสมัครตอนกิจกรรมชมรม มาด้อมๆมองๆอะไรที่นี่ ไปได้แล้ว เดี๋ยวเขาจะหาว่าพวกเธอเป็นโรคจิต” สิ้นคำครู ครูก็เดินเข้าห้องไป ทั้งสามจึงพากันออกมาจากตึกเพื่อไปเข้าแถว
“ดิว แกไม่น่าไปบอกครูแบบนั้นเลยอะ”
“แก ชั้นนึกอะไรไม่ออกจริงๆนี่” ดิวแก้ตัว
“แล้วจะทำไงเนี่ย ชั้นเล่นเครื่องดนตรีไม่เป็นซักชิ้นเลยเนี่ยนะ”
“แต่แก..นี่อาจเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่ทำให้แกได้เข้าใกล้พี่เขานะเว้ย”
“ยังไงวะ?”
ป๊อบกับฮารุถามด้วยความสงสัยขึ้นพร้อมกัน
“ก็ถ้าแกเล่นไม่เป็น แกต้องขอให้พี่เขาช่วยสอนเว้ย หลังจากนั้นใช่มะ พอเสียงดนตรีทั้งสองผสานกัน ก็เหมือนใจแกกับพี่เขากำลังเข้าใกล้กัน ถึงเวลานั้นนะ....แกก็บอกเขาไปเลยเว้ย ว่าแกชอบเขาอะ”
“ดิววว แกดูละครมากเกินไปป่าววะ.....”
ป๊อบส่ายหน้าให้กับไอเดียที่ออกจะมึนๆของเพื่อนสาว แต่นี่ก็อาจเป็นวิธีเดียวที่ทำให้เธอได้เข้าใกล้พี่ธีร์ที่เธอกำลังคิดถึงเหมือนกับที่ดิวว่าก็ได้
===============================
ในงานเปิดโลกกิจกรรมที่จัดขึ้นท่ามกลางลานกว้างของโรงเรียน มีหลายชมรมได้รับความสนใจอย่างล้นหลาม แต่บางชมรมก็ดูเหมือนจะเงียบเหงา ป๊อบ ดิว และ ฮารุ เดินเข้ามาในงานเพื่อตามหาชมรมที่ตัวเองต้องการเข้า
“เดี๋ยวเราแยกย้ายกันไปสมัครชมรมนะ แล้วเราก็กลับมารวมตัวกันที่นี่ โอเคนะ”
“อือ”
หลังจากทั้งสามนัดกันเป็นที่เรียบร้อย ต่างคนต่างก็แยกย้ายกันไป
ป๊อบที่โดนเพื่อนยุเข้าชมรมโยธวาทิต ได้เดินสำรวจแต่ละชมรมไปเรื่อยๆ ภายในใจก็วุ่นวายไม่น้อย เมื่อการเข้าชมรมนี้จะเป็นการเปิดทางให้เธอได้ใกล้ชิดคนที่เธอคิดถึงมาตลอด คนที่เธอพยายามแอดเฟซบุ๊คโดยไม่รู้ว่าเขาจะตอบรับหรือไม่ แต่การเล่นดนตรีไม่เป็นเลยสำหรับป๊อบ คืออุปสรรคขนาดใหญ่ ซึ่งอาจจะเป็นทางปิด ไม่ให้เธอเข้าชมรมก็ได้ อีกทั้ง หากเธอจะต้องอยู่ซ้อมดนตรีจนดึก พี่ชายคนโตไม่เป็นไร แต่พี่ชายคนรองที่หวงน้องอย่างยนต์จะอนุญาตให้เธอเข้าร่วมกิจกรรมที่บางวันต้องอยู่ซ้อมถึงดึกดื่นเลยหรือไม่
“น้อง...” แล้วอยู่ดีๆป๊อบก็ต้องสะดุ้งเมื่อมีคนเอามือมาแตะที่ไหล่ของเธอ
“พี่ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะ เห็นน้องยืนอยู่ตรงนี้มาตั้งนานแล้ว”
ป๊อบรู้สึกตัวอีกที เธอก็มายืนอยู่ตรงหน้าป้ายที่เขียนตัวใหญ่ว่า “ชมรมโยธวาทิต” แถมยังยืนเหม่อลอย และคนที่มาทักเธอ ก็คือชายหนุ่มที่เธอคลับคล้ายคลับคลาว่าจะเคยเห็นอยู่กับธีร์เมื่อวาน
“ไม่เป็นไรค่ะพี่” ป๊อบรีบดึงสติกลับมาเหมือนเดิม “เอ่อพี่คะ พี่อยู่ชมรมนี้ใช่ไหมคะ”
“ครับ” ชายคนนั้นตอบ
“ชมรมนี้ ถ้าเล่นดนตรีไม่เป็น จะเข้าชมรมได้ไหมคะ?”
ป๊อบตัดสินใจถามในสิ่งที่คาใจ และหวังว่าคำตอบจะเป็นไปตามที่พอใจ ชายคนนั้นเงียบไปสักพัก ก่อนที่จะตอบ
“ได้นะ แต่มันจะยากนะน้อง น้องต้องรีบเป็นให้เร็วที่สุดอะ ไม่งั้นน้องตามคนอื่นไม่ทันแน่”
“ภู..... มีอะไรรึเปล่าอะ?”
อยู่ดีๆก็มีชายอีกคนเข้ามาเรียกรุ่นพี่ที่คุยอยู่กับป๊อบ เมื่อป๊อบได้เห็น เธอก็ถึงกับใบหน้าร้อนผ่าว สายตาเริ่มเลิกลั่ก เพราะชายคนนั้นคือ “ธีร์” นั่นเอง
“อ่อ” ภูเกริ่น “ก็น้องคนนี้น่ะสิ เขาอยากเข้าชมรมเรา แต่น้องเขาเล่นดนตรีไม่เป็นน่ะ”
ธีร์หันไปมองหน้าป๊อบ ก่อนที่จะจำอะไรบางอย่างได้
“อ้าว....น้องป๊อบใช่ไหม?”
ป๊อบอึ้งไปอีก ไม่รู้ว่าธีร์รู้ชื่อของเธอได้ยังไง
“เอ่อ พี่ธีร์รู้ชื่อของหนูด้วยเหรอคะ?”
“ก็.....” ธีร์ยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมา “เมื่อคืนเห็นน้องแอดเฟซพี่มา แล้วก็ส่งข้อความมาด้วยนี่”
เมื่อป๊อบได้รู้ว่าธีร์รับเพื่อนเฟซบุ๊คของเธอแล้ว เธอก็รู้สึกดีใจในใจ เธอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ว่ามันจะดูเป็นจุดสังเกตเกินไปหรือไม่
“อ้าว เมิงกับน้องรู้จักกันมาแล้วเหรอ ? อ่อ จำได้ละ น้องคือคนที่มาทักพี่กับธีร์เมื่อวานนี่เอง”
ภูเริ่มนึกขึ้นได้ แต่ก็ไม่ทันได้สังเกตป๊อบที่กำลังยิ้มมองธีร์ตาหวานเยิ้ม
“พี่ว่า ถ้าน้องเขาเล่นไม่เป็นก็คงต้องไปปรึกษาครูเขาก่อนนะ ขืนสมัครไปแต่เล่นไม่ไหว มันจะลำบากนะ”
ธีร์รีบตัดบท ป๊อบเองก็เหมือนจะเริ่มได้สติขึ้นมาบ้างแล้ว และเธอก็ตัดสินใจอะไรบางอย่างได้แล้ว
“ไม่เป็นไรค่ะพี่ หนูไม่เข้าก็ได้ค่ะ ขอบคุณที่รับแอดเฟซหนูนะคะ ไปก่อนละค่ะ”
ป๊อบไหว้ชายหนุ่มทั้งสองไปหนึ่งที แล้วรีบวิ่งออกไปจากซุ้มชมรมนั้นให้ไวที่สุด ปล่อยให้ทั้งสองยืนงงอีกระลอก แต่คราวนี้กลับไม่ได้งงเหมือนเมื่อวาน เมื่อพวกเขารู้แล้วว่าป๊อบคงไม่ได้มีจุดประสงค์หลักคือการเข้าชมรม แต่จุดประสงค์หลักของป๊อบคือธีร์นั่นเอง…
===============================
มาทางป๊อบที่วิ่งออกมาจากชมรมโยธวาทิตแบบไม่คิดชีวิต และเธอก็ต้องตกใจเมื่อเธอวิ่งชนใครบางคนเข้า
“เห้ย ป๊อบ!!” เสียงนั้นเรียกป๊อบเสียงหลง “แกไปวิ่งหนีผีตัวไหนมาวะ”
ดิวนั่นเองที่ป๊อบวิ่งชน ดิวประชดพร้อมด้วยท่าทางที่ดูจะหงุดหงิดมาก
“เห้ยแก ขอโทษๆ” ป๊อบกล่าวขอโทษดิว “แล้วแกรู้ได้ไงว่าฉันอยู่เนี่ย?”
“ก็ดิวน่ะสิ รอแกนานมาก จนฉันนึกว่าแกจะขึ้นห้องไปแล้ว ก็เลยเดินตามหาดู ไปถึงชมรมโยธวาทิตก็เห็นแกคุยอยู่กับรุ่นพี่ที่ชมรมนั้นอยู่”
“อ้าว พวกแกเห็นฉันคุยกับพี่สองคนนั้นด้วยเหรอ?”
“ใช่ แกอะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลยล่ะ พวกฉันก็เลยไม่เข้าไปทักแกไง”
พอพูดถึง อยู่ดีๆป๊อบก็หน้าแดงขึ้นมาทันทีจนดิวและฮารุเห็นได้ชัด
“อย่าบอกนะ......ว่าพี่ที่แกชอบคือพี่ภู !?” ดิว พูดเหมือนจะรู้จักชายหนุ่มทั้งสองที่ป๊อบคุยด้วยเป็นอย่างดี
“เห้ย ผิดคนแล้วแก” ป๊อบรีบแก้ต่างออกมาโดยอัตโนมัติ
“ถ้างั้นก็ต้องเป็น...พี่ธีร์ใช่มะ”
ดิวพูดจบก็เงียบไปสักพักหนึ่ง ป๊อบค่อยๆพยักหน้า ดิวแสดงสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่นัก
“ชั้นว่าแล้ว !! แก ชั้นว่าแกตัดใจจากพี่เค้าเถอะ...”
คำพูดของดิวทำให้ป๊อบอึ้งไปสักพักหนึ่ง
“ทำไมอะ ? พี่ธีร์มีแฟนแล้วเหรอ?”
“......” ดิวเงียบไปอีก “จะว่าใช่ก็ใช่อะแก.....”
คำตอบของดิว ทำให้ป๊อบชะงัก หรือว่าเธอต้องยอมแพ้ตั้งแต่ตอนนี้กันนะ......?
“อือม งั้นคงไม่แปลกหรอก พี่เค้าก็ออกจะหน้าตาดี มีแฟนก็คงไม่แปลก....”
ป๊อบพยายามพูดเพื่อให้เพื่อนสบายใจ ทั้งนี้ก็เพื่อทำให้ตัวเองสบายใจไปด้วย แต่แล้วประเด็นที่ฮารุจุดต่อกลับทำให้ป๊อบหน้าซีดไปกว่าเดิม
“ดิว แกคงไม่ได้จะบอกใช่ไหม ว่าพี่ธีร์ที่ป๊อบชอบ กับพี่ที่ชื่อภู เขาเป็น.......”
“ก็......ที่แกเห็นพวกเขาอยู่ด้วยกัน ไปไหนมาไหนด้วยกัน พวกรุ่นพี่เขาลือกันว่า....พวกเขามีซัมติงกันมาตั้งนานแล้วอะแก” ดิวเริ่มอึกอัก “และตอนนี้เขาก็ลือกันให้ทั่วแล้วว่าข่าว.....คอนเฟิร์มอะ”
“.......” ทั้งสามตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง และก็คงมีเพียงป๊อบที่ยังนิ่งเงียบเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรสักอย่าง เมื่อชายหนุ่มที่เธอหลงรักตั้งแต่แรกเห็น กลับกลายเป็นอีกคนที่เหมือนจะยืนอยู่กันคนละโลกกับเธอ แต่ถึงข่าวลือจะเป็นความจริง เธอก็ยอมรับว่ายังทำใจไม่ได้อยู่ดี.......
==========================================
ในตอนเย็น ป๊อบที่ต้องกลับบ้านกับดิวได้ขอแยกไปทำธุระ โดยปล่อยให้ดิวกับฮารุไปหาอะไรกินหลังโรงเรียนกันก่อน แต่ก็ไม่ใช่ธุระอะไร เพราะเธอยังครุ่นคิดกับเรื่องราวที่โรงเรียนนี้ตลอดเวลา 2 วันที่ผ่านมา ป๊อบได้เดินไปยังห้องโยธวาทิตเพื่อที่จะเห็นหน้าใครสักคน แต่ในเมื่อที่ห้องไม่มีคนที่เธอต้องการเห็น เธอจึงเดินออกมาด้วยความผิดหวังเล็กน้อย แต่ในขณะที่เธอกำลังเดินผ่านสนามบาส เธอก็พบกับเขาคนนั้นที่เล่นบาสอยู่กับกลุ่มเพื่อนๆ เธอมองไปที่เขาด้วยสายตาที่ดูวังเวง
“พี่ธีร์........” ป๊อบเรียกชื่อของชายหนุ่มคนนั้นเบาๆ ผ่านเสียงของสายลมพัดที่ดังกว่าเสียงของเธอ เมื่อเธอเห็นความสนิทสนมของธีร์กับคนที่ชื่อภู เธอจึงตัดสินใจเบือนหน้าหนี และเดินออกมาจากตรงนั้น.........
ที่ในรถตู้ ป๊อบกับดิวขึ้นมาด้วยกันเพื่อกลับบ้าน
“ป๊อบ......” ดิวทักป๊อบ “แกยังไม่หายคิดมากอีกเหรอ?”
“ฉันไม่รู้อะแก...” ป๊อบตอบด้วยเสียงเรียบเฉย “ตอนนี้ฉันคิดอะไรไม่ออกเลยอะ”
“อย่าคิดมากเลย รุ่นพี่ในโรงเรียนนี้ก็มีหล่อๆอีกตั้งเยอะ เดี๋ยวแกก็เจอคนที่ดีกว่านี้ เชื่อชั้นดิ”
ดิวตบบ่าปลอบใจเพื่อน แม้จะรู้ว่ามันอาจจะช่วยอะไรไม่ได้มากก็ตาม ป๊อบยังเงียบต่อไปตลอดทาง จนกระทั่งรถตู้เทียบหน้าหมู่บ้าน ป๊อบกับดิวก็ได้แยกย้ายกันเดินกลับบ้าน แต่เนื่องจากบ้านของดิวที่อยู่ซอยลึกกว่าเล็กน้อย ทำให้ป๊อบมักจะถึงบ้านของตัวเองก่อนเสมอ
“อ้าว พี่ยนต์...” ป๊อบเปิดประตูบ้านมา เธอก็พบว่ายนต์กำลังนั่งอยู่บนม้านั่งที่ลานบ้าน
“ป๊อบ กลับมาแล้วเหรอ”
ยนต์ทักป๊อบทันทีเมื่อเห็นป๊อบ ป๊อบแบกกระเป๋าเดินไปหายนต์
“พี่ยนต์ กลับเร็วนะคะวันนี้”
“พอดีวันนี้พบลูกค้าเร็วกว่าปกติ ก็เลยได้กลับไวอะ ว่าจะไปรับแกที่โรงเรียนแล้ว เห็นพี่ป้อมว่าให้กลับมากับดิว พี่ก็เลยไม่พูดอะไร”
ป๊อบเดินมานั่งข้างๆยนต์พร้อมกับถอนหายใจดังเฮือก ยนต์เห็นดังนั้นจึงได้ถาม
“วันนี้ที่โรงเรียนเป็นยังไงบ้าง?”
“ก็......” ป๊อบตัดสินใจไม่เล่าเรื่องที่เกิดขึ้น “ก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษค่ะ”
“แล้วชมรมล่ะ....?”
“...........ไม่ได้เข้าค่ะ หนูตั้งใจอ่านญี่ปุ่น ก็เลยคิดว่าเอาเวลาไปอ่านดีกว่า”
สิ้นคำตอบป๊อบ ยนต์ก็เงียบไปสักพัก
“.........ดีละ ช่วงแรกนี้ตั้งใจเรียนไปก่อนเถอะ พอแกขึ้นม. 5 แล้วอยากสมัครชมรมก็ไม่สาย” ยนต์หันไปหาป๊อบที่ยังมีสีหน้าไม่สบายใจ “ทำหน้าแบบนี้.....พี่ว่าไม่ใช่แค่เครียดกับเรื่องเรียนแล้วล่ะ”
ป๊อบหันไปมองยนต์บ้าง
“สารภาพมา......แกไปแอบชอบใครเข้ารึเปล่า ?” ยนต์ยื่นหน้าไปหาป๊อบ ป๊อบที่ยังคิดถึงธีร์อยู่ก็เริ่มหน้าแดงจนพี่ชายจับสังเกตได้
“.......หน้าแดงขนาดนี้...แปลว่าใช่ ใช่ไหม?”
เมื่อป๊อบรู้สึกว่าตัวเองเริ่มจนมุม เธอจึงต้องยอมสารภาพกับพี่ชายของเธอ
“........ค่ะ” เมื่อป๊อบสารภาพ ยนต์จึงถอนหายใจบ้าง เขาคิดแล้วว่าเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้น โดยเฉพาะกับการไปอยู่โรงเรียนสหศึกษาครั้งแรกของป๊อบ
“...........ชอบอะ พี่ไม่ห้ามนะ แต่มีอะไร ก็ต้องบอกพี่รู้เปล่า แล้วถ้ามีโอกาส ก็พาเขามาให้พี่ๆรู้จัก ไม่ก็พาเขามาทานข้าวที่บ้านก็ได้”
“พี่ยนต์....ไม่โกรธเหรอคะ......”
“พี่จะโกรธทำไมอะ ถ้าแกมัวแต่คิดถึงเขาจนไม่สนใจเรียน นั่นแหละพี่ถึงจะโกรธ”
ยนต์เอื้อมมือไปลูบหัวป๊อบ
“ที่พี่ชอบดุแก ไม่ใช่พี่ไม่รักแกนะ พี่รัก พี่ถึงได้พูดได้เตือน รักพอๆกับพี่ป้อมของแกนั่นแหละ”
เมื่อป๊อบได้ฟังคำของยนต์แล้ว เธอจึงเปลี่ยนสีหน้าจากซึมเศร้า เป็นรอยยิ้มขึ้นมาทันที ป๊อบเขยิบเข้าไปใกล้ๆยนต์และสวมกอดพี่ชายของตัวเองแน่น
“ขอบคุณค่ะพี่ยนต์”
“.......ปะปะ มีอะไรก็ไปทำเหอะ กับข้าวพี่ซื้อเผื่อมาให้แล้ว” ยนต์เอามือมาลูบหัวน้องสาวของตัวเองอีกครั้ง น้องสาวของเขาคงโตขึ้นมากแล้วจริงๆ
“งั้นเดี๋ยวหนูไปจัดการให้ค่ะ” ป๊อบพูดจบก็เดินเข้าบ้านไป ยนต์มองตามป๊อบด้วยสายตาอาทร ยิ่งน้องสาวของเขาโตขึ้น เขาก็ยิ่งเป็นห่วงมากขึ้นเท่านั้น
==========================================
หลังจากอาหารเย็นจบ ป๊อบก็ทำการบ้าน อาบน้ำ และมาเล่นคอมพิวเตอร์เหมือนเคย และดูเหมือนว่าการส่องเฟซบุ๊คจะเป็นจุดประสงค์หลักในการเล่นอีกแล้ว
นิ้วมือของป๊อบเลื่อนเมาส์ไปเรื่อยๆ จนรูปในไทม์ไลน์ของธีร์เลยมาผ่านตาของเธอ แม้ป๊อบจะมีความแคลงใจในตัวธีร์ แต่เพราะรอยยิ้มในรูป และใบหน้าของเขาที่ยังล่องลอยอยู่ในสมองของป๊อบกลับทำให้เธอไม่คิดอยากยอมแพ้แค่นี้.....
“พี่ธีร์ หนูอยากรู้จักพี่จัง แต่หนูจะเข้าหาพี่ยังไงดีนะ.......”
To be continue…
ความคิดเห็น