คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : ปัจฉิมลิขิตกับทางเดินของสองเรา
ตอนที่ 19 ปัจฉิมลิขิตกับทางเดินของสองเรา
หลังจากเลิกเรียน นักเรียนบางคนที่ไม่ดูคอนเสิร์ตก็ทยอยกลับบ้าน แต่ก็มีนักเรียนอีกกลุ่มที่รอการฟังเพลงของวงดนตรีดังของโรงเรียนใจจดใจจ่อ ต่างก็พร้อมใจกันมารอที่เวที ที่ตกแต่งด้วยสีแดงและสีชมพูฉลองวาเลนไทน์ในวันนี้
ในขณะที่คอนเสิร์ตยังไม่เริ่ม ป๊อบที่มาก่อนธีร์ได้มองไปรอบๆ ต่างก็มีนักเรียนบางคนที่ยืนเป็นคู่ๆ บางคนที่ไม่มีคู่ก็ยืนเกาะกลุ่มกัน
“ป๊อบ....โทษทีนะ พี่เลิกช้า” ธีร์วิ่งมายืนอยู่ข้างๆป๊อบที่ยืนจองที่หน้าเวทีไว้ก่อน
“ไม่เป็นไรค่ะ” ป๊อบส่ายหน้า เธอหันกลับไปที่เวที เพื่อเตรียมพร้อมสนุกกับบรรยากาศบนเวทีกับคนที่เธอรักให้ได้มากที่สุด
ไม่นานก็มีพิธีกรขึ้นมากล่าวเปิดคอนเสิร์ต และตามด้วยสมาชิกวงดนตรีขึ้นมาเตรียมพร้อม เพลงทำนองสนุกเริ่มบรรเลงขึ้น ทุกคนต่างโยกไปตามเสียงเพลง บางคนก็ปรบมือไปด้วย ด้วยบรรยากาศของเพลงทำให้ป๊อบรู้สึกเพลิดเพลิน และโบกมือไปด้วย คุยสนุกกับกับธีร์ไปด้วยตลอดเวลา
“ขอบคุณทุกคนที่มาฟังเพลงของเราด้วยนะครับ” นักร้องหนุ่มบนเวทีกล่าวหลังจากเพลงแรกจบแล้ว “สำหรับคนที่มาดูคอนเสิร์ตกับคนที่ชอบ หรือว่าแอบชอบใครอยู่แต่ยังไม่มีของขวัญให้ ก็ลองมอบเพลงนี้ให้เขาหรือเธอได้นะครับ”
เพลงต่อไปเริ่มขึ้น แต่คราวนี้เป็นเพลงทำนองช้าลงมา ป๊อบฟังเนื้อหาเพลงไป เธอเริ่มหยุดคุยกับธีร์ แต่ก็มีบางจังหวะที่เธอแอบชำเลืองตามองธีร์ที่พยายามชำเลืองมองเธอเช่นกัน ป๊อบเริ่มขยับตัวของเธอมาใกล้ธีร์มากขึ้น จนมือของเธอชนกับมือของธีร์
“......”
เพลงบรรเลงไปเรื่อยๆ ป๊อบกลั้นหายใจ ใช้มือของเธอที่ชนเมื่อกี้เริ่มดึงมือของธีร์ และจับมือของเขาแน่นเหมือนกับไม่อยากให้อีกฝ่ายปล่อย ธีร์เองก็ตองสนองมือของป๊อบด้วยการกุมมือเธอไว้เช่นกัน ยิ่งได้ฟังเพลงทั้งสองก็ยิ่งรู้ว่าสิ่งที่ผ่านมาทั้งหมด แม้จะมีความสุข แต่ความทรมานในใจของทั้งสองก็ไม่ได้ลดลงเลย ป๊อบเองก็รู้สึกผิดในหลายๆเรื่อง กำแพงในใจของธีร์แม้จะพังลงมาได้แล้ว แต่กลับเผยให้เห็นหัวใจที่บอบช้ำของธีร์ ส่วนธีร์เองก็รู้สึกผิดที่เขากลับไปรู้สึกกับภูทั้งๆที่มีป๊อบอยู่ เขาได้รู้แล้วว่าอย่างไรเขาก็ไม่สามารถตัดภูออกจากใจของเขาได้ แม้เขาจะทำเป็นเมิน ไม่สนใจเท่าไหร่ก็ตาม และนั่นก็ทำให้ทั้งสองคิดว่า คงต้องทำอะไรสักอย่างกับความเจ็บช้ำนี้เสียที......
แต่แล้ว เพลงที่บรรเลงอยู่บนเวทีก็หยุดลงอย่างกะทันหัน พร้อมมือกีต้าร์กระโดดลงมาจากเวที และออกไปจากสถานที่โดยไม่พูดพร่ำทำเพลง แต่อะไรก็คงไม่ทำให้ทั้งสองตกใจเท่า มือกีต้าร์คนนั้นวิ่งมาผ่านทั้งสอง ทำให้มือของทั้งสองที่จับกันหลุดจากกันไปด้วย
“......” ป๊อบชะงัก เธอหันไปหาธีร์ที่ยังตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเช่นกัน คอนเสิร์ตหยุดการเล่นไปตามๆกัน ทำให้ทุกคนต่างแยกย้ายกันไป บางคนก็แสดงความหงุดหงิดออกมา
“พี่ธีร์......หนูมีเรื่องจะคุยกับพี่ค่ะ เจอกันหน้ารูปปั้นพระแม่มารีย์หน่อยนะคะ”
ธีร์ทำหน้างงก่อนที่จะตอบรับ ป๊อบได้ล่วงหน้าไปก่อน ก่อนที่ธีร์จะเดินตามไป
ที่หน้ารูปปั้นพระแม่มารีย์ ป๊อบยืนมองรูปปั้นอย่างใจลอย เพราะที่นี่เป็นที่ๆเธอได้เริ่มคบกับธีร์อย่างเปิดเผย ที่ๆเธอเคยให้สัญญาว่าจะรักธีร์เพียงคนเดียว ป๊อบถอนใจ เพราะไม่รู้จะทำหน้ายังไงต่อหน้าธีร์
“ป๊อบ.....” ธีร์เดินตามมาหาป๊อบ เขามายืนหยุดอยู่หน้ารูปปั้นพระแม่เหมือนกัน
“พี่ธีร์....” ป๊อบเริ่มพูด “พี่ธีร์จำได้ไหมคะ วันแรกที่เราได้เจอกัน”
“........จำได้สิ วันแรกป๊อบเดินหลงไปห้องวงโย แล้วครูก็ให้พี่ไปส่งป๊อบที่ห้องเรียน แล้ววันนั้น ป๊อบก็แอดเฟซพี่มา”
“แล้ววันต่อมา หนูก็ตั้งใจเข้าวงโย แต่เมื่อเห็นพี่รับแอดเฟซหนู หนูก็เลยไม่เข้า แต่หาวิธีตีสนิทกับพี่วิธีอื่นแทน....แต่ก็แปลกนะคะ ที่มีหลายอย่างเกิดขึ้น ทำให้หนูได้มีโอกาสใกล้ชิดพี่ธีร์ตั้งหลายรอบ อย่างตอนที่พี่ธีร์มาช่วยหนู วันนั้นหนูดีใจมากเลยค่ะ ไม่ว่าจะจงใจหรือไม่จงใจ วันนั้น หนูมีความหวังที่จะได้ใกล้ชิดพี่ขึ้นเยอะเลย....” ป๊อบบรรยายถึงความสุขที่ได้เจอกับธีร์ น่าแปลกที่วันนี้เธอไม่มีน้ำตาสักหยด
“.....จริงๆ ตั้งแต่ที่คบกันมา พี่ยังไม่เคยถามป๊อบเลยนะ ว่าทำไมป๊อบถึงชอบพี่?”
“.......หนูตอบได้นะคะ....” ป๊อบหันไปหาธีร์ “ครั้งแรกที่หนูเห็นพี่นั่งเป่าฟลูตอยู่ในห้องนั้น พี่ดูดีมาก หนูก็ชอบพี่ตั้งแต่ที่ได้เห็นเลยค่ะ”
“จริงเหรอ?”
ป๊อบพยักหน้า
“แต่ว่า....พอหนูรู้ว่าพี่กับพี่ภูสนิทกัน และก็มีข่าวลือว่าพี่สองคนรักกันเกินเพื่อน ตอนแรกหนูก็ว่าจะยอมแพ้นะคะ....แต่อะไรก็ไม่รู้ ที่ทำให้หนูมีความหวัง สักวันนึงหนูจะเอาชนะใจพี่ธีร์ให้ได้”
“วันนั้นป๊อบถึงได้บอกพี่สินะ ว่าป๊อบจะไม่ยอมแพ้”
“ค่ะ.....วันงานบงโอโดริ ตอนที่พี่ปอร์ชมาขอหนูไปเต้น หนูไม่เคยเพ่งสมาธิไปที่พี่ปอร์ชได้เลย เพราะหนูคิดถึงแต่พี่ธีร์......ตอนนั้นหนูอยากนั่งดูดอกไม้ไฟกับพี่ธีร์มากเลยนะคะ”
“วันนั้น....ที่ป๊อบเมาแล้วงอแงกับพี่สินะ.....”
“หือ....งอแงเหรอคะ?”
“อือม............แล้วป๊อบรู้ไหม....ตอนแรกพี่ไม่เคยคิดจะเปิดใจให้ป๊อบเลย เพราะพี่ไม่อยากทำให้ป๊อบเสียใจ หากสักวัน...พี่ไม่ได้เป็นอย่างที่ป๊อบต้องการให้พี่เป็น.....”
ธีร์เริ่มเงียบ ป๊อบเข้าใจทุกอย่างแล้ว เหตุผลที่ธีร์พยายามปิดใจตัวเองในตอนนั้น และหากธีร์จะขอเลิกกับเธอตอนนี้ เธอก็จะไม่ร้อง ไม่บ่นเลยสักคำ
“พี่ขอโทษนะ พี่ไม่คิดว่าเรื่องมันจะลงเอยแบบนี้......”
“.........หนูเอง ก็ไม่คิดเหมือนกันค่ะว่ามันจะเป็นแบบนี้......”
“ถ้าอย่างนั้นเรา.........”
ธีร์เงียบไปอย่างกะทันหัน ป๊อบเองก็เหมือนจะมีคำที่เตรียมไว้ให้ธีร์เหมือนกัน
“เป็นพี่น้องกันได้มั้ย (คะ)”
ทั้งป๊อบและธีร์ ต่างคนต่างอึ้ง เมื่อทั้งสองพูดคำเดียวกัน ในเวลาเดียวกันอีก
“เมื่อกี้ป๊อบว่ายังไงนะ?”
“ก็.....” ป๊อบเลิกลั่ก “ก็แบบที่พี่ธีร์พูดแหละค่ะ”
“ป๊อบโอเคใช่มั้ย.....ถ้าเราจะไม่ได้.....”
“ค่ะ......... พี่ชาย....”
ป๊อบกล้าเรียกพี่ชายกับธีร์ได้เต็มปากเต็มคำ ตอนนี้ใจเธอโล่งมากเมื่อรู้ว่าธีร์คิดแบบเดียวกับเธอ ถ้าจะต้องเลิกกัน เธอก็ไม่อยากให้ทั้งสองเป็นเพียงคนไม่รู้จักกัน เธอจึงทำตามที่พี่ชายของเธอแนะนำ และเธอก็คิดว่าธีร์ก็คงต้องการแบบนั้น....
“ป๊อบ........”
“พี่ชายคะ... เข้ามหาลัยที่ต้องการให้ได้นะคะ”
ป๊อบยิ้มให้กับธีร์อย่างจริงใจ ธีร์จากสีหน้าเศร้าเมื่อครู่ ตอนนี้เขายิ้มออกมาได้อย่างเต็มที่
“ป๊อบก็เหมือนกันนะ สอบวัดระดับให้ได้นะ ได้คะแนนเท่าไหร่ มาบอกพี่ด้วยนะ”
ป๊อบไม่ตอบ แต่พยักหน้า เธอยื่นนิ้วก้อยของเธอออกมา แทนคำสัญญาว่าจะทำตามให้ได้ ทั้งสองเกี่ยวก้อยซึ่งกันและกันต่อหน้ารูปปั้นของพระแม่ แม้จะต้องลดสถานะลง แต่ก็เป็นการปลดแอกความรู้สึกอึดอัดต่างๆของทั้งคู่ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ทั้งสองก็จะยังคงยิ้ม แม้ข้างกายจะไม่มีกันและกันอยู่.....
=====================
หลายวันผ่านไป ก็ถึงวันพิธีปัจฉิมรุ่นพี่ม. 6 ซึ่งเป็นวันสุดท้ายที่รุ่นพี่ม. 6 จะได้อำลาอาลัยซึ่งกันและกัน
ที่ห้องเรียนชั้นม.4/6 ในขณะที่ครูยังไม่มาสอน
“พวกพี่ม. 6 เรียนจบกันแล้วเนอะ เวลาผ่านไปไวมากเลยอะแกว่ามะ”
“นั่นน่ะสิ ฉันคงคิดถึงพวกพี่ๆไปอีกนานเลยอะ....”
เพื่อนสาวในห้องมานั่งคุยกับฮารุ ในขณะที่ป๊อบกำลังนั่งทำโจทย์เลข เพื่อไม่ให้คะแนนเลขของเธอต้องตกเพื่อฉุดเกรดวิชาอื่น
“แก.....ตอนนี้พวกพี่ๆเซ็นเสื้อกันอยู่ที่หน้าห้องเรียนเขาใช่มั้ย” ป๊อบเงยหน้าขึ้นมาร่วมวงถามเพื่อนบ้าง
“....ใช่ๆ ป๊อบแกจะถามทำไมเหรอ?”
เพื่อนถามเหมือนรู้ว่าป๊อบจะทำอะไร ป๊อบนั่งคิดสักพัก ก่อนที่จะตัดสินใจลุกขึ้น ไหนๆเธอก็จะไม่ได้เจอธีร์แล้ว เธออยากบอกลาธีร์เป็นครั้งสุดท้าย
“ฉันจะไปหาพี่ธีร์หน่อยอะ...”
“อ้าว แกกับพี่ธีร์เลิกกันแล้วไม่ใช่เหรอ ไปหาแบบนี้มันจะดีเหรอแก จะมองหน้ากันติดเปล่าอะ?”
ป๊อบไม่ฟังคำท้วงของเพื่อน ในตอนนี้ แม้ป๊อบจะไม่ได้คุยกับธีร์บ่อยเหมือนเมื่อก่อน แต่เธอก็ยังไม่ได้มีใครใหม่ และจากปากของดิว สายข่าวที่รวดเร็วที่สุดของเธอ ก็บอกว่าธีร์ก็ยังไม่ได้มีใครใหม่เหมือนกัน แต่นั่นคงไม่สำคัญเท่า “คำอำลา” ที่ป๊อบต้องการที่จะพูดกับธีร์ด้วยตัวเอง.....
ป๊อบเดินลัดเลาะมาเรื่อยๆตามระเบียง เธอเดินขึ้นไปที่ชั้นม. 6 ในขณะที่เธอเห็นรุ่นพี่ม.6 นั่งเซ็นลายเซ็นบนเสื้อให้ซึ่งกันและกัน ภาพของรุ่นพี่เหล่านั้นทำให้เธอเริ่มรู้สึกเหงา เพราะเธอคิดว่าอีกไม่กี่ปี เธอก็จะต้องมาอยู่ในสถานการณ์แบบนั้นเช่นกัน
แต่แล้ว ป๊อบที่กำลังตามหาธีร์ ก็ต้องชะงัก เมื่อได้เห็นภาพตรงหน้า เป็นภาพที่ธีร์กับภูยืนเซ็นเสื้อให้กัน เธอหยุดดูโดยไม่เข้าไปทักธีร์ และดูเหมือนทั้งสองจะไม่ได้สังเกตเห็นป๊อบด้วย
“เขาคืนดีกันแล้วเหรอเนี่ย....” ป๊อบพึมพำเบาๆ เมื่อเธอเห็นว่าภูกับธีร์กอดกัน เธอจึงได้เข้าใจว่า เพื่อนทั้งสองที่เคยสนิทกันมากและต้องมาแตกหักเพราะเธอ ตอนนี้ได้กลับมาคืนดีกันแล้ว ป๊อบยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนที่จะพึมพำอีกเป็นครั้งสุดท้าย
“แบบนี้ก็ดีแล้วมั้ง...”
พูดจบ ป๊อบก็หันหลังเดินกลับไปที่ห้องของตัวเองโดยไม่ได้หันกลับมาหาธีร์กับภูอีกเลย....
=====================
พิธีปัจฉิมผ่านไป ในตอนเย็นก็มีการจัดงานคอนเสิร์ตครั้งสุดท้ายเพื่อเลี้ยงส่งรุ่นพี่ม. 6
“ป๊อบ แกจะกลับบ้านไปก่อนก็ได้นะ ถ้าแกไม่อยากอยู่ดูคอนอะ”
ดิวทักป๊อบ เพราะกลัวว่าป๊อบจะทำใจไม่ได้ถ้าต้องเห็นหน้าธีร์
“ไม่เป็นไรแก ฉันขอพี่ป้อมไว้แล้ว ฉันจะอยู่ดูคอนกับพวกแกนะ”
“ป๊อบ แกโอเคแน่นะ?” ฮารุถามย้ำเพื่อให้แน่ใจ
“เห้ย โอเคดิ ไหนๆก็ขอพี่ได้ละ มามันส์กันดีกว่าแก โว้วววววว”
ป๊อบร้องเสียงดัง พร้อมกับยกมือยกไม้ด้วยท่าที่โอเวอร์แอคติ้งสุดๆ ดิวกับฮารุมองหน้ากันแบบงงๆ
“ตกลงมันโอเคจริงเปล่าวะ.....”
คอนเสิร์ตบอกลาเริ่มขึ้นด้วยเพลงเร็ว ทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องที่ดูคอนเสิร์ตต่างเต้นกันแบบลืมโลก บางคนก็โยกไปตามจังหวะเพลงระหว่างกอดคอกับเพื่อน ป๊อบเองก็เต้นไปสนุกกับเพลงและเพื่อนๆจนลืมโลกเช่นกัน ลืมแม้กระทั่งจะสังเกตคนที่อยู่ห่างออกไปจากเธอเพียงเล็กน้อยว่าเป็นใคร
“ฟังเพลงสนุกๆกันไปแล้วเนี่ย เรามาฟังเพลงช้ากันดีกว่านะครับ เพลงนี้ผมขอมอบให้กับทุกคน...ที่ความรัก ได้ผ่านไปแล้วครับ”
เพลงทำนองช้าหวนให้นึกถึงความรักที่ผ่านไปแล้วได้เริ่มขึ้น บรรยากาศจากคึกคักเต็มไปด้วยเสียงโอดครวญของเพื่อนที่กำลังจะจากกัน นักร้องบนเวทีก็พยายามสร้างบรรยากาศให้ทุกคนอินไปกับเขาด้วยพรสวรรค์ที่เขามี ป๊อบเองก็เริ่มอินกับเพลง โบกไม้โบกมือไปกับดิวและฮารุ แต่แล้วเธอก็ต้องรู้สึกแปลกๆ เมื่อเห็นข้างๆของเธอว่าง เธอหันไปด้านซ้าย เธอก็พบกับธีร์ยืนฟังเพลงอยู่กับเพื่อนๆ แม้เขาจะยืนอยู่ห่างจากเธอไม่เท่าไหร่ แต่ก็ดูเหมือนว่าเขากำลังอินกับเพลงโดยไม่ได้สังเกตใครเลยเหมือนกัน
ด้วยความสนิทสนมของธีร์กับภูที่กลับมาแล้ว ทำให้ป๊อบเริ่มหวนคิดถึงอะไรหลายๆอย่างที่ผ่านมา ความรักของเธอช่างวุ่นวายและสับสนเหลือเกิน แต่ช่วงเวลาที่อยู่กับธีร์มันคือความสุข ที่ชีวิตม.ต้นของเธอไม่เคยเจอมาก่อน ป๊อบรู้แล้วว่าความรักสวยงามเพียงใด และการที่ได้เห็นคนที่เธอรักมีความสุข มันก็ทำให้เธออิ่มใจอย่างบอกไม่ถูก
ป๊อบยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมา ก่อนที่จะกดส่งข้อความไปที่ธีร์ และบรรจวบเหมาะกับที่ธีร์เปิดระบบสั่นไว้ เขาจึงรู้ว่ามีใครสักคนส่งข้อความมา โดยที่ไม่ได้ถูกกลบด้วยเสียงของคอนเสิร์ต
“ยินดีด้วยนะคะที่พี่ธีร์กับพี่ภูกลับมาคืนดีกันแล้ว”
ธีร์อ่านข้อความจบ เขาก็มองหาว่าคนส่งมาอยู่ที่ไหน จนเขาได้เห็นป๊อบที่ยืนยิ้มให้กับเขา
ป๊อบยืนอยู่ที่เดิมพร้อมด้วยโทรศัพท์มือถือในมือ ธีร์แสดงสีหน้าตกใจอย่างเรียบเฉยตามสไตล์ของเขา ก่อนที่เขาจะยิ้มและพยักหน้าให้ป๊อบ ป๊อบเมื่อเห็นว่าธีร์พยักหน้าให้ เธอจึงหันกลับไปฟังเพลงเหมือนเดิม ธีร์มองป๊อบอยู่สักพัก ก่อนที่จะหันกลับไปฟังเพลงเหมือนกัน ปล่อยให้ช่วงเวลาและความรู้สึกต่างๆ ค่อยๆมลายหายไปพร้อมกับเสียงเพลงรักเศร้าบนเวที........
Farewell ขอบคุณที่อ่านมาถึงตอนจบนะคะ !!
แต่…..ตอนหน้าเราจะมาลงบทสัมภาษณ์ (?) ของเราเองเกี่ยวกับฟิคเรื่องนี้นะคะ (แบบว่าคิดคำถามเอง ด้นเองนี่แหละ 55555+)
ความคิดเห็น