คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : การคืนดีที่กลับมาอีกครั้ง
Love Like Candy Floss ตอนที่ 13
เวลาล่วงเลยไป จนถึงวันสอบปลายภาคเรียนที่ 1 วันสุดท้าย ซึ่งแม้ป๊อบจะทำข้อสอบได้บ้าง แต่เธอกับธีร์ก็ยังไม่ได้พูดจากันตั้งแต่ที่มีเรื่องเข้าใจผิดกัน เพราะทั้งคู่ต่างก็ยุ่งกับการอ่านหนังสือ ป๊อบเองที่ไม่อยากทำให้พี่ชายผิดหวังก็พยายามละทิ้งเรื่องหัวใจของตัวเอง และตั้งใจอ่านหนังสือให้มากเท่าที่จะทำได้ (แม้จะไม่มีสมาธิในบางครั้งเพราะต้องเลื่อนฟีดส์ใน fabcebook เพื่อตามข่าวของธีร์ก็ตาม)
“เป็นไงแก วิชาเลขแกทำได้มะ” ดิวทักป๊อบขณะที่กำลังจะไปกินข้าวเที่ยง
“ก็พอได้อยู่นะแก พอดีฉันนั่งทำโจทย์จากโน้ตเก่าๆที่พี่ธีร์เคยจดไว้ให้อะ โชคดีนะที่มันมีอยู่ในข้อสอบอะ รอบนี้ก็น่าจะรอดอะแก”
“แล้วแกกับพี่ธีร์ยังไม่ได้เคลียร์อะไรกันเลยเหรอ ทิ้งไว้แบบนี้จะดีเหรอวะ”
“ฉัน...ไม่รู้จะพูดยังไงกับพี่เขาดีอะ พอเจอหน้ากัน ไม่ฉันก็พี่ธีร์นั่นแหละที่ต้องเป็นฝ่ายเดินหนีก่อน”
“แล้วตกลงมันเกิดอะไรขึ้นวะ เพราะเจ๊บิวอะไรที่แกเคยเล่าให้ฉันฟังว่าแกเครซี่มากตอนอยู่โรงเรียนเก่าปะ?”
“เรื่องนั้นมันจบไปนานแล้วเว้ย แต่เรื่องที่มันหนักกว่านั้นก็คือ...ฉันไปพูดว่าฉันไม่อยากให้พี่เขาทุ่มเวลาให้เรามากไปจนแบบไม่เป็นห่วงตัวเองอ่ะ”
“เหอะ ! ชัดเลย” ดิวขึ้นเสียง “คนผิดอะ แกนั่นแหละ ตอนที่แกยังไม่ได้คบกับพี่เขาอะ แกทำอะไรให้เขา แล้วเขาบ่นมั่งมะ”
“เฮ้ย แต่ฉันเป็นห่วงพี่ธีร์จริงๆนะ ตอนพี่ธีร์ถูกครูด่าอะ ฉันยังรู้สึกผิดไม่หายเลยอะ”
“ฉันว่าแกอะ น่าจะรีบๆหาโอกาสเคลียร์กับพี่เขานะ ขืนประวิงเวลาต่อไป ระวัง มคปด”
“ห๊ะ? มคปด?”
“แมวคาบไปดมมั้งงงงงง” ดิวประชดเมื่อเห็นเพื่อนยังทำหน้างง “เนี่ย ใช้โอกาสช่วงปิดเทอมนี้แหละ เคลียร์กันให้รู้เรื่อง”
“แต่....เห็นพี่เขาจะกลับบ้านที่หาดใหญ่อ่ะแก จะกลับมาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้”
“แล้วทำไมไม่ถามล่า”
“ก็.....เรามีปัญหากันอยู่อะ.....”
ป๊อบก้มหน้างุดเมื่อเห็นว่าดิวเริ่มหัวร้อน
“.......ทุกอย่าง มันอยู่ที่แกแล้วนะเว้ยป๊อบ ถ้าแกยังรักพี่ธีร์อยู่ แกเองแหละ ต้องไปดึงพี่ธีร์กลับมา ฉันพูดได้แค่นี้แหละ”
ดิวพูดจบเธอก็เดินไปซื้อข้าวมานั่งที่โต๊ะ และไม่ได้พูดคุยอะไรกับป๊อบเกี่ยวกับธีร์ต่อ เพื่อเตรียมพร้อมสอบในช่วงบ่าย
================================
การสอบในช่วงบ่ายเริ่มเป็นไปอย่างยากเย็น เมื่อป๊อบหวนถึงเรื่องของเธอกับธีร์ เธอจะพูดยังไงกับธีร์ เธอจะง้อธีร์ยังไง ทั้งๆที่ตอนนี้ควรจะเป็นเวลาตอบคำถามให้กับข้อสอบ แต่เธอกลับใช้เวลานี้ไปกับความคิดนี้
“อีก 10 นาทีหมดเวลานะคะ”
เสียงครูผู้คุมสอบดังขึ้น ป๊อบตกใจ เธอเริ่มติดสปีดทำข้อสอบอย่างเต็มที่ทั้งที่สมาธิของเธอไม่มีเหลือ จนกระทั่งหมดเวลา
“เสร็จแล้วค่ะ” ป๊อบวางปากกาหลังทำข้อสอบเสร็จ เธอนำข้อสอบไปส่งครู และรีบเดินออกมาจากห้องสอบทันที
================================
“เฮ้อ....” ป๊อบถอนหายใจเมื่ออกมาจากห้องสอบได้ ไม่ว่าจะทำได้หรือไม่ ตอนนี้เธอไม่มีเวลามาคิดแล้ว เธอต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อขอคืนดีกับธีร์ให้ได้ ป๊อบวิ่งไปที่ห้องม.6/2 แต่เมื่อมาถึงกลับไม่พบใคร
“อ้าว....วันนี้สอบหอประชุมนี่.....โธ่ยัยป๊อบเอ้ยยยยย” ป๊อบเขกหัวตัวเอง 1 ที ก่อนที่จะวิ่งไปอีกตึกที่ม.6 สอบ
“โอ้ย !” ด้วยความที่รีบร้อน ป๊อบจึงเผลอวิ่งชนกับใครสักคนเข้า
“ขอโทษค่ะ”
“เดินระวังหน่อยสิน้อง” เมื่อเห็นว่าป๊อบก้มหน้าสำนึกผิด คนที่ป๊อบชนจึงไม่พูดอะไรและกำลังเตรียมจะเดินไป แต่เนื่องจากว่าป๊อบเห็นเขาเดินออกมาจากห้องประชุม เธอจึงต้องถาม
“พะพะ พี่คะ !” ป๊อบพยายามหยุดรุ่นพี่คนนั้น “เอ่อ ม.6 สอบเสร็จกันหมดรึยังคะ?”
“เสร็จหมดแล้วสิน้อง เนี่ยเค้าทยอยกลับกันหมดแล้วเนี่ย สงสัยรีบไปปล่อยผีกันมั้ง”
พูดจบ รุ่นพี่คนนั้นก็เดินไป ป๊อบที่ยังไม่ค่อยเชื่อรุ่นพี่คนนั้น เธอจึงเดินเข้าไปในหอประชุมด้วยความหวังเล็กๆว่าจะยังมีใครหลงเหลือ แต่เมื่อป๊อบเดินเข้าไปในหอประชุม นอกจากครูเธอก็ไม่พบนักเรียนสักคน เธอจึงรู้แน่แล้วว่าเธอคงมาช้าเกินไป
“เฮ้อ....” ป๊อบเดินคอตกออกมาจากหอประชุม ในที่สุดเธอก็ไม่ได้เคลียร์กับธีร์ เหมือนสิ่งที่เธอคิดไว้อย่างดิบดีกลับไม่มีความหมาย ป๊อบก้มดูนาฬิกา ใกล้เวลาที่พี่ชายจะมารับแล้ว เธอจึงเดินลงจากตึกและไปยังสถานที่นัดหมายกับพี่ชายของเธอทันที
================================
ในตอนกลางคืน หลังจากงานบ้านเสร็จ ป๊อบยกโทรศัพท์ขึ้นเพื่อส่งข้อความให้กับธีร์ เธอเดาว่าตอนนี้ธีร์คงเตรียมตัวที่จะกลับบ้านที่หาดใหญ่แล้ว
“พี่ธีร์ หนูขอโทษนะคะที่ทำให้พี่ไม่สบายใจ แต่หนูอยากคุยกับพี่นะคะ”
ป๊อบพิมพ์เสร็จ แต่ก็ไม่ได้ส่ง เธอมองข้อความอยู่สักพัก ก่อนที่จะยกขึ้นเพื่อลบข้อความที่ว่า “แต่หนูอยากคุยกับพี่นะคะ” แต่ใส่ “เดินทางกลับบ้านดีๆนะคะ” เข้าไปแทน ด้วยความที่ไม่แน่ใจว่าจะพูดถูกผิดหรือไม่ หลังจากนั้น เธอก็กดส่งไปหาคนที่ปลายทาง และก็เป็นอย่างที่เธอคาด มีคนอ่าน แต่ไม่มีคนตอบ.....
================================
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปราวกับโกหก ที่โรงพักที่ป้อมประจำอยู่ ป๊อบมาช่วยงานพี่ชายเพื่อฆ่าเวลารอเปิดเทอม
“ขอบใจหนูป๊อบมากนะที่มาช่วยจัดเอกสารให้ แบ่งเบาภาระพวกลุงได้เยอะเลย ผู้กองป้อมปราการนี่โชคดีจังที่มีน้องสาวใจกว้างอย่างหนูป๊อบเนี่ย”
“แหม คุณลุงก็ชมหนูเกินไปค่ะ” ป๊อบยิ้มอย่างเขินอาย พร้อมกับจัดเอกสารใส่ตู้ไปด้วย
“น่ารักแบบนี้ มีแฟนอะไรกับเค้ารึยังเนี่ย” เจ้าหน้าที่ตำรวจอีกคนพูดขึ้น
“เอ่อ....มีแล้วค่ะ” ป๊อบอ้ำอึ้งก่อนที่จะตอบ
“เออเนอะ วัยรุ่นสมัยนี้ มีแฟนกันเร็วดี ฮ่ะฮ่ะ”
ป๊อบยิ้มให้กับคำพูดของเหล่าตำรวจที่คุยกัน แต่สักพักก็มีเสียงโทรศัพท์มือถือของป๊อบดังขึ้น
“อ้าวนั่น หวานใจโทรมารึเปล่าน่ะ” ป๊อบยังลังเลไม่รู้จะรับในเวลางานดีหรือไม่ “รับเถอะหนู เดี๋ยวค่อยมาทำต่อก็ได้”
สิ้นคำ ป๊อบก็รีบกดรับและเดินออกมาคุยข้างนอก
“ฮัลโหล ว่าไงแก” ดิวนั่นเองที่โทรมา
“ป๊อบ แกทำอะไรเนี่ยทำไมรับช้าจัง”
“ฉันมาช่วยงานพี่ป้อมที่โรงพักอะ เนี่ยก็ช่วยมาได้เกือบสองอาทิตย์ละ”
“แก ได้ข่าวหนังเรื่องใหม่ที่จะเข้าอาทิตย์หน้านี้มะ”
“หนังอะไรวะ หนังบู๊ล้างผลาญฉันไม่ดูนะเว้ย”
“บ้า หนังรักโรแมนติกเว้ย แกชอบดูไม่ใช่เหรอ เนี่ยฉันว่าจะนัดฮารุไปดูด้วยกันอยู่ แกก็ไปกับพวกชั้นดิ”
“วันไหนอะแก ถ้าเป็นวันธรรมดาชั้นไม่ว่างนะเว้ย”
“เอออออ เสาร์อาทิตย์นี้แหละ เดี๋ยวดูตารางฉายก่อน ได้ความยังไงเดี๋ยวจะโทรมานัดแกอีกที โอเคปะ”
“เออโอเค สอบเสร็จก็ยังไม่ได้ปล่อยผีกับเขาบ้างเลย วันไหนนัดมาแล้วกันนะ”
ป๊อบวางโทรศัพท์มือถือ เธอแอบสงสัยอยู่ในใจ ว่าเป็นหนังรักทำไมดิวถึงชวนเธอกับฮารุไปดูด้วยกัน ทั้งๆที่ควรจะชวนหนุ่มที่ตัวเองชอบไปดูซะมากกว่า
“เฮ้อ.....กลับไปจัดเอกสารต่อดีกว่า....”
ป๊อบเดินกลับเข้ามาจัดเอกสารต่อ
“อ้าว คุยกับแฟนเสร็จแล้วเหรอหนูป๊อบ”
“อ่อ เปล่าค่ะ พอดีเพื่อนโทรมาจะชวนไปดูหนังค่ะ” ป๊อบตอบตามความจริง
“เออ แล้วแฟนหนูล่ะ ทะเลาะกันอยู่เหรอ”
“...คุณลุงรู้ได้ยังไงคะ?” ป๊อบหันไปมองตำรวจนายหนึ่งที่ดูแล้วมีอายุที่มากกว่าพี่ชายของตัวเอง
“ปกติน่ะหนู ลูกสาวลุงก่อนหน้านี้ก็งอนกับแฟน พองอนกับแฟนปุ๊บก็ไม่ยอมไปเคลียร์กัน ลูกลุงก็เอาแต่ไปเที่ยวกับเพื่อน ปล่อยเวลาล่วงเลยไป สุดท้าย ผู้ชายเขาก็ไปมีแฟนใหม่”
“แล้ว...เลิกกันเลยเหรอคะ”
“ใช่.....” ลุงตำรวจพยักหน้า “หนูป๊อบก็เหมือนกันนะ ผิดถูกก็ว่ากันไปตามเรื่อง แต่ลุงว่ายังไงก็ต้องรีบเคลียร์กันก่อนที่ทุกอย่างจะสายไปนะ”
ป๊อบพยักหน้าเหมือนจะเข้าใจในสิ่งที่ลุงตำรวจต้องการสื่อ แต่ในใจเธอกลับมาสับสนหนักกว่าเดิม เธอก้มหน้าก้มตาเก็บเอกสารต่อไป ทั้งๆที่ในใจมีแต่ใบหน้าเศร้าของธีร์ที่มองเธอในวันนั้น.....
================================
ในตอนกลางคืน ป๊อบตัดสินใจโทรหาธีร์เพื่อทำอะไรสักอย่างให้เขากลับมาคุยกับเธอเหมือนเดิม แม้เธอจะรู้ว่าธีร์อาจจะไม่ยอมรับสายเธอก็ตาม
“ฮัลโหล” เสียงดังขึ้นจากปลายสาย ป๊อบแทบลืมหายใจเมื่อธีร์รับสาย
“พี่ธีร์ ป๊อบเองนะคะ”
“ป๊อบมีอะไรเหรอ”
“พี่ธีร์....ยังอยู่หาดใหญ่รึเปล่าคะ?” ป๊อบรวบรวมความกล้าเพื่อพูดกับธีร์ออกไป
“.....ใช่ แต่อาทิตย์หน้าพี่ก็จะกลับหอแล้วล่ะ”
“.........”
“แล้วป๊อบล่ะ ปิดเทอมนี้ทำอะไร?”
“...เอ่อ หนูไปช่วยงานพี่ป้อมที่โรงพักน่ะค่ะ แต่เดี๋ยวอีกสักพักจะไปดูงานกับพี่ยนต์อะค่ะ”
“...อือมดีเนอะ จะได้ดูว่าตัวเองชอบอะไร”
“พี่ธีร์คะ....คือหนู......คือเรื่องเมื่อวันก่อน”
“เออป๊อบ เดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะ มีสายเข้า”
“อะค่ะ”
สิ้นเสียงของธีร์ สายก็ถูกตัดลงทันที ป๊อบรู้สึกดีขึ้นเมื่อธีร์ยอมคุยกับเธอ แต่สิ่งเดียวที่รู้สึกเสียดาย คือการไม่กล้าพูดความในใจของเธอที่มีต่อเขาออกไป.... แล้วเธอกับธีร์ก็ไม่ได้คุยต่อกันอีกในคืนนั้น..........
================================
หลายวันต่อมา ป๊อบได้ไปที่สยามตามนัดดูหนังกับดิวและฮารุ
“มาแล้วแกกกก” ป๊อบวิ่งตะลีตะลานมาหาเพื่อนๆที่กำลังยืนคุยอะไรกันก็ไม่รู้
“แกมาก็ดีละป๊อบ อ่ะนี่ตั๋ว เดี๋ยวจ่ายให้ฉันทีหลังก็ได้” ดิวยื่นตั๋วดูหนังให้กับป๊อบ ป๊อบรับตั๋วไว้ แต่เธอแอบสังเกตว่าทั้งสองไม่ได้มีตั๋วอยู่ในมือ
“อ้าว แล้วตั๋วพวกแกอะ?”
“ก็...เก็บไว้ในกระเป๋าอะดิ ถามอะไรนักหนาวะ” ดิวแก้ตัว แต่มันเป็นพิรุธจนป๊อบสังเกตได้
“แล้วนี่พวกแกคิดยังไงเนี่ย ถึงชวนฉันมาดูหนังรัก?”
“เห้ยฮารุ ไปซื้อป๊อบคอร์นกับน้ำกัน แกเอาด้วยป่าวป๊อบ” ดิวเหมือนจะไม่สนใจที่ป๊อบถาม แต่ป๊อบก็ส่ายหน้า ทั้งสองจึงรีบเดินเลี่ยงออกไปจากป๊อบอย่างรีบๆ
“เอ้า รีบไปไหนกันวะนั่น....” ป๊อบบ่นกับตัวเอง และไปนั่งรอที่ม้านั่ง ป๊อบมองไปรอบๆ คนที่มารอดูหนังเรื่องนี้ก็มีแต่คู่รัก แต่เธอกลับต้องมาดูกับเพื่อนๆสาว ถ้าธีร์ยังดีกับเธออยู่ เธอก็คงจะมีโอกาสได้มีช่วงเวลาได้ดูหนังกับคนรักเหมือนคนอื่นบ้าง
ป๊อบนั่งอยู่สักพัก แต่เพื่อนก็ยังไม่มาเสียที ป๊อบเริ่มนั่งไม่ติด เธอเลยเดินไปรอบๆแทน ป๊อบเดินไปที่โปสเตอร์หนังขนาดใหญ่ (ที่เธอกำลังจะได้ดู) เธอจ้องมองที่โปสเตอร์อย่างตาลอยๆ ก่อนที่จะหยิบตั๋วขึ้นมาเพื่อดูความแน่ใจ
“อ้าว.....ตั๋วไปไหนแล้วอะ...?” ป๊อบเริ่มสังเกตว่าตั๋วดูหนังเหมือนจะตกหาย เธอจึงได้กลับไปที่ที่นั่งของเธอและก้มๆเงยๆเพื่อหาตั๋วตรงนั้น
“หานี่อยู่เหรอ....?” มีเสียงดังขึ้นในขณะที่ป๊อบกำลังก้มคลานอยู่ใต้ที่นั่ง ป๊อบคุ้นเสียงมาก แต่ก็ไม่อยากหวังให้เขาคนนั้นอยู่ที่นี่
“โอ้ย !” ป๊อบเผลอเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว ทำให้หัวเธอชนกับที่นั่งที่เธอมุดเข้าไป แต่เธอก็พยายามเอาตัวออกมาจากที่นั่งตรงนั้น
“ขะ....ขอบคุณค่ะ” ป๊อบพูดกับเจ้าของเสียงตรงหน้าโดยที่ไม่ได้มองหน้า แต่เมื่อเธอเห็นหน้าเจ้าของมือที่ยื่นตั๋วให้กับเธอ เธอก็ต้องตกใจมาก
“พะ...พี่ธีร์” ป๊อบอึ้งไปไม่รู้ว่าธีร์จะอยู่ที่นี่
“อือม พี่เอง” ธีร์มองหน้าป๊อบนิ่ง เหมือนเขาจะรู้ว่าป๊อบจะต้องมาที่นี่ แต่ก่อนที่ป๊อบจะพูดอะไรกับธีร์ต่อ เสียงข้อความจากมือถือของเธอก็ดังขึ้น เมื่อป๊อบอ่านข้อความก็รู้ว่ามาจากดิว
“พวกเราช่วยแกได้แค่นี้นะ ที่เหลือจัดการเองแล้วกัน //ดิว”
ป๊อบจ้องข้อความอยู่สักพักด้วยความงงงัน สรุปว่าที่ดิวชวนเธอมาที่นี่ก็เพื่อการนี้นี่เองเหรอ?
“เอ่อ พี่ธีร์ ก็มาดูหนังเหมือนกันเหรอคะ?”
ธีร์พยักหน้า พอป๊อบได้เจอหน้าธีร์ เธอลืมคำพูดที่เตรียมจะพูดกับธีร์ไปหมดสิ้น ตอนนี้สมองของเธอขาวโพลนไปหมดด้วยความตื่นเต้น
“ป๊อบ......” ธีร์เรียกป๊อบที่ยังยืนนิ่ง
“พี่ธีร์......” ป๊อบพยายามเงยหน้ามองธีร์ “พี่ธีร์....ยังให้โอกาสหนูอยู่ไหมคะ?”
ป๊อบเอ่ยคำถามกับธีร์ แม้มันจะเป็นคำถามที่ดูรวดเร็วเกินไปจะถาม แต่ในเมื่อเธอไม่ต้องการให้ธีร์จากเธอไปไหนอีก ป๊อบจำเป็นต้องพูดเพื่อรั้งเขาไว้
ธีร์เงียบไปสักพัก เขาจึงสบตากับป๊อบและตอบว่า
“แล้วป๊อบล่ะ? ......ป๊อบยังต้องการพี่อยู่ไหม?”
แต่ก่อนที่ป๊อบจะตอบอะไรอีก ก็มีเสียงเซ็งแซ่ของผู้คนเดินออกมาจากโรงหนัง ป๊อบจึงได้รู้ว่าหนังที่เธอกำลังจะได้ดูกำลังจะฉายในไม่กี่นาทีนี้แล้ว....
“หนังจะฉายแล้ว รีบไปดูกันก่อนดีกว่าค่ะ...” ป๊อบพูดจบก็รีบเดินนำหน้าธีร์ไปยังทางเข้าโดยไม่รู้ว่าธีร์จะตามเธอเข้ามาหรือไม่...
========================
ที่ในโรงหนัง ป๊อบแทบไม่เชื่อสายตาว่าธีร์จะได้นั่งข้างเธอ เธอชักสงสัยว่าดิวทำท่าไหนถึงชวนธีร์มาดูหนังกับเธอได้ แต่ความคิดนั้นก็ต้องหยุด เมื่อเธอแอบชายตามองธีร์เสมอแม้หนังจะกำลังฉายอยู่ ในขณะที่ธีร์นั่งดูหนังเงียบ ป๊อบพลางนึกถึงคำถามของธีร์ก่อนที่จะเข้าโรง เธอรู้ตัวดีว่าเธอยังมีธีร์อยู่ในใจเต็มๆ แต่ป๊อบก็ยังไม่รู้ว่าจะพูดออกไปอย่างไร
มือของป๊อบที่กำแน่นด้วยความลังเลค่อยๆคลายออก และเคลื่อนไปยังที่วางแขนของธีร์ด้วยความสั่นเทา ทั้งแอร์ในโรงที่เย็นขึ้นเรื่อยๆและความรู้สึกกลัวถูกปฏิเสธ และเมื่อเธอรู้สึกถึงมือของธีร์ผ่านปลายนิ้วก้อย เธอก็ตัดสินใจใช้นิ้วก้อยของเธอพยายามเกี่ยวที่นิ้วก้อยของธีร์
“.......” เมื่อธีร์รู้สึกตัว ธีร์ก็ค่อยๆหันมาหาป๊อบที่พยายามชายตามองธีร์แต่ไม่ได้หันไปตรงๆ นิ้วก้อยของป๊อบเริ่มเกร็งจนสั่นเพราะมือของธีร์ยังไม่มีการตอบสนอง
ป๊อบเริ่มรู้สึกว่ายังไงธีร์ก็คงยังไม่หายโกรธเธอ ป๊อบจึงถอดใจและเอามือของเธอออก และเธอก็ตั้งใจจะขอโทษธีร์เมื่อหนังจบแล้วแทน.......... แต่แล้วเธอกลับรู้สึกว่ามือของธีร์เริ่มขยับ มือของเขาเคลื่อนมาจับที่มือของเธอแทนการเกี่ยวก้อย
“พี่ธีร์” ป๊อบเผลอเรียกชื่อธีร์ออกมาและมองตรงไปที่ชายหนุ่มที่ตอนนี้เขาก็มองเธอเช่นกัน ตอนนี้มือของธีร์จับมือของป๊อบไว้แน่น เหมือนไม่ต้องการให้เธอปล่อยเช่นกัน ป๊อบสบตาของธีร์ที่เผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย ป๊อบยิ้มกว้าง เธอรู้สึกเหมือนได้ความอบอุ่นจากมือของธีร์กลับคืนมา ป๊อบซบหัวลงกับมือของธีร์ที่กุมกับมือของเธออยู่ ไปพร้อมกับฉากงดงามของพระเอกและนางเอกในหนัง.....
=========================
หลังหนังจบ ป๊อบเดินออกมาข้างนอกกับธีร์ ทั้งสองคนยังเดินจับมือกันไม่ปล่อย
“พี่ธีร์ หนูขอโทษนะคะ เรื่องเมื่อวันก่อน หนูไม่น่าพูดแบบนั้นกับพี่เลยค่ะ ไม่ว่าพี่จะทำอะไรให้หนู ถ้าเป็นความสุขของพี่ หนูก็มีความสุขค่ะ”
“พี่ก็ขอโทษป๊อบนะ ที่งี่เง่าไม่ได้เรื่อง ป๊อบคงไม่สบายใจเหมือนกันสินะ”
“แล้วตอนนี้เรา.....กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วใช่ไหมคะ?” ป๊อบย้ำเพื่อความแน่ใจ
“อือม.......” ธีร์ยิ้มตอบรับ “ว่าแต่ป๊อบเถอะ จะเลิกทำหน้าบู้บี้แบบนี้ได้หรือยัง”
ธีร์เมื่อเห็นป๊อบยังทำหน้าไม่สบายใจอยู่ เขาก็เอื้อมมือไปที่หน้าของป๊อบ และใช้นิ้วจิ้มๆที่แก้มของป๊อบอย่างหยอกล้อ
“พี่ธีร์......”
“หืม?”
“พี่ธีร์ สัญญากับหนูอย่างหนึ่งได้ไหมคะ ว่ามีอะไร เราจะคุยกันตรงๆ หนูกลัวเราจะเป็นแบบวันนั้นอีกอะค่ะ”
ธีร์เงียบไปสักพัก “.......โอเค พี่สัญญา”
“แล้ว.....” ป๊อบอ้ำอึ้ง “แล้วก็ พี่อย่าเดินหนีหนูอีกนะคะ”
“.....โอเค....”
ป๊อบยื่นนิ้วก้อยมาเกี่ยวกับธีร์อีก ธีร์เองก็ยกนิ้วก้อยขึ้นมาเกี่ยวกับป๊อบเช่นกัน ป๊อบรู้สึกโล่งใจที่เธอได้ธีร์กลับมา งานนี้ก็คงต้องขอบคุณเพื่อนของเธอ ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังต้องขอบคุณธีร์ที่ยอมกลับมาให้โอกาสเธออีกครั้ง.....
===========================
ในตอนเย็น ป๊อบชวนธีร์มากินข้าวที่บ้าน ซึ่งวันนั้นเป็นวันที่ยนต์ไม่อยู่บ้านเนื่องจากทำงาน มีเพียงแต่ป้อมเท่านั้น (แหมเลือกได้จังหวะดีจังงง – คนแต่ง)
“พี่ป้อมคะ ป๊อบพาพี่ธีร์มาเที่ยวบ้านค่ะ”
“สวัสดีครับ” ธีร์ไหว้ป้อมที่กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่
“อ้าวธีร์เองเหรอ ไปเจอกันมาหรือไง?”
“เอ่อ พอดีว่าพี่ธีร์เพิ่งกลับมาจากบ้านที่หาดใหญ่ค่ะ แล้ววันนี้ก็ไปดูหนังกับหนูกับดิวแล้วก็ฮารุด้วยค่ะ”
“อ้าว แล้วดิวกับฮารุไม่ได้มาด้วยเหรอ”
“อ่อเปล่าค่ะ พอดีสองคนนั้นเขากลับกันไปก่อนอะค่ะ หนูเลยชวนพี่ธีร์มากินข้าวที่บ้านอะค่ะ”
“ดีเลย พี่ทำกับข้าวไว้ตั้งเยอะแหนะ ตั้งใจจะทำเผื่อยนต์มันด้วย แต่สงสัยวันนี้ก็คงจะกลับดึกตามเคย”
“งั้นเดี๋ยวหนูไปจัดโต๊ะก่อนนะคะ”
“อือม...... ตามสบายนะธีร์” ป้อมยิ้มรับทั้งคู่
ป๊อบชวนธีร์เข้ามาในบ้าน และเธอก็ตรงไปยังโต๊ะอาหารที่ยังไม่มีการจัดจาน นอกจากอาหารที่ป้อมเพิ่งทำเสร็จ
“เดี๋ยวพี่ธีร์ไปนั่งรอที่ห้องรับแขกแล้วกันนะคะ เดี๋ยวหนูขอจัดการโต๊ะอาหารก่อน”
“พี่ช่วยนะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ จัดแปปเดียวก็เสร็จค่ะ พี่ธีร์นั่งรอเถอะค่ะ”
ธีร์พยักหน้าให้ป๊อบเมื่อเห็นป๊อบยืนยันแบบนั้น เขาเดินไปที่ห้องนั่งเล่นที่อยู่ใกล้โต๊ะอาหาร และได้เห็นกรอบรูปถ่ายของป๊อบที่ถ่ายกับพี่ชายทั้งสองคน
“นี่ป๊อบอยู่กับพี่ชายมาตลอดเลยเหรอ?” ธีร์ให้ความสนใจกับรูปนั้น
“อ่อค่ะ อยู่กันมาตั้งแต่จำความได้เลยค่ะ”
“อื้อม..... แล้วพ่อแม่ของป๊อบล่ะ?”
ป๊อบเงียบไปสักพัก เมื่อเห็นว่าธีร์ถามถึงพ่อแม่ที่เธอเองก็ไม่เคยเห็นหน้าพวกเขามาก่อน
“อือม......พี่ป้อมบอกว่า พ่อแม่ของหนูเสียตั้งแต่หนูยังแบเบาะอยู่เลยค่ะ แต่หนูก็ไม่เคยเห็นหน้าพวกท่านเหมือนกันค่ะ”
“เหรอ.....พี่ขอโทษนะที่ถามให้ไม่สบายใจ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูว่าหนูมีพี่ป้อมกับพี่ยนต์ มันก็เติมเต็มชีวิตของหนูมากพอแล้วค่ะ”
“อือม....ดีแล้วล่ะ”
ธีร์ยิ้มให้กับป๊อบ ส่วนป๊อบเองก็ยิ้มให้กับธีร์เช่นกัน
=========================
การทานอาหารค่ำของที่บ้านของป๊อบเป็นไปได้ด้วยดี ป้อมที่ได้คุยกับธีร์ก็ทำให้เขามั่นใจที่จะปล่อยให้ธีร์กับป๊อบคบหากัน (แบบเป็นพี่เป็นน้อง) โดยยังไม่รู้ว่ากว่าทั้งสองจะได้คบกัน ต้องผ่านเรื่องอะไรมาบ้าง
“ธีร์จะกลับบ้านยังไงอะ จะให้พี่ไปส่งมั้ย”
“ไม่เป็นไรครับพี่ ผมเกรงใจครับ”
“เห้ย ไม่ต้องเกรงใจ ขนาดธีร์ติวหนังสือให้น้องสาวพี่ตั้งหลายวันยังไม่บ่นเลย”
“ได้ครับ”
“ป๊อบไปด้วยนะคะ”
“ป๊อบเฝ้าบ้านดีกว่า จะได้มีเวลาซักผ้าด้วย พี่ไม่เอาพี่ธีร์ของแกไปขายหรอก” ป้อมล้อเล่นกับน้องสาว
“พี่ป้อมง่ะ....” ป๊อบมองค้อน “งั้นก็ได้ค่ะ เดี๋ยวถึงหอแล้วพี่ธีร์เมสเซจบอกหนูด้วยนะคะ”
“อือม...” ธีร์พยักหน้ารับ ก่อนที่จะขึ้นรถไปกับป้อม ส่วนป๊อบก็ไปเลื่อนประตูรั้วเพื่อเปิดให้รถออกไปได้สะดวก ป๊อบมองจนรถลับตาไป เธอกลับเข้าบ้านและปิดประตูรั้ว
=========================
ติ๊งต่องงงงง เสียงแจ้งเตือน messenger ในเฟซบุ๊คร้องเสียงดัง ป๊อบจึงชักมือถือออกมาจากกระเป๋า เธอก็พบข้อความของดิวที่ส่งมาให้เธอ
“จ่ายค่าตั๋วส่วนของพี่ธีร์มาให้ชั้นด้วย /ดิว”
ป๊อบส่ายหน้าให้กับความงกของเพื่อนสาว เธอจึงส่งข้อความกลับไปว่า
“เดี๋ยวจ่ายรวบยอดเปิดเทอมเลยแล้วกัน /ป๊อบ”
“แหม ได้แฟนคืนแล้วนี่ ขอบคุณชั้นซะสิจ๊ะแม่สาวน้อย /ดิว”
ป๊อบยิ้มให้กับข้อความของดิว ก่อนที่จะส่งกลับไปอีก
“แกทำอิท่าไหนถึงชวนพี่ธีร์มาดูหนังได้อะ แผนสูงจังนะแก /ป๊อบ”
ป๊อบรอสักพัก แล้วดิวก็ส่งเมสเซจกลับมาอีกทำให้ป๊อบทึ่งกว่าเดิม
“คอนแทคฉันเยอะจ้ะ... คราวนี้ก็อย่าปล่อยพี่เขาไปอีกละกัน /ดิว”
ป๊อบเก็บโทรศัพท์ และเดินเข้าบ้านเมื่อเห็นว่าเธอเริ่มคันเพราะถูกยุงหาม ในที่สุด ธีร์ก็กลับมาคืนดีกับเธอเหมือนเดิม และ ต่อไปเธอก็คงต้องระวังคำพูดของเธอมากกว่าเดิมด้วย แต่ป๊อบก็ได้แค่หวังว่าเธอกับธีร์คงจะประคองความรักนี้ไปอีกนานจนกว่าจะถึงวันนั้น.....
To be continue….
ความคิดเห็น