คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : น้องใหม่ศิลป์ญี่ปุ่นกับรุ่นพี่วงโย
"เดี๋ยวพี่มารับตอนเย็นนะ มารอพี่หน้าโรงเรียนแล้วกัน"
สิ้นเสียงพูดของชายหนุ่มที่ขับรถเก๋งมาเทียบที่จอดรถหน้าโรงเรียนนาดาวบางกอก เด็กผู้หญิงผมดำยาวมัดรวบไว้ข้างหลังในชุดนักเรียนถือกระเป๋าเดินลงมาจากรถ ก่อนที่จะโบกมือบอกลาชายหนุ่มและปิดประตู ก่อนที่เขาจะขับรถออกไป
"ป๊อบ" เดินเข้าสู่ประตูโรงเรียนอย่างเก้ๆกังๆ วันนี้ เป็นวันแรกของการเริ่มชีวิตเด็กม.ปลายสดๆร้อนๆของเธอ กับโรงเรียนใหม่ที่เพิ่งย้ายเข้ามา
"โรงเรียนกว้างจังเลยนะ แล้วเราจะไปทางไหนดีเนี่ย..." ป๊อบเดินเตรเตร่สำรวจในโรงเรียนไปเรื่อยๆ เนื่องจากวันนี้เป็นวันแรก เธอก็เลยอยากทำความรู้จักที่ทางในโรงเรียนเสียหน่อย แต่เนื่องจากหา “ดิว” เพื่อนสาวของเธอที่อยู่บ้านซอยเดียวกับเธอไม่เจอ เธอจึงค่อยๆเดินตะลอนไปเรื่อยๆ
จนกระทั่งป๊อบได้มาเดินผ่านห้องๆหนึ่งซึ่งปิดประตูเอาไว้ แต่ก็ยังมีเสียงดนตรีซึมแทรกออกมาจากในห้อง ทำให้เธอเดาออกว่าคงต้องเป็นห้องที่เขากำลังซ้อมดนตรีโยธวาทิตกันอยู่แน่นอน ในขณะที่เธอเดินผ่าน สายตาเธอก็ซุกซน มองเข้าไปในห้อง จนเธอไปสะดุดตากับหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังเป่าฟลูตอยู่อย่างตั้งใจ ป๊อบชะลอการเดินให้ช้าลง ขณะที่สายตายังจับจ้องหนุ่มคนนั้น แล้วก็ดูเหมือนจะมีแวบเดียว ที่สายตาคู่นั้นของชายหนุ่มจะเบนมาสบกับเธอด้วย....
โครม !!!
"โอ้ย!!"
เพียงวินาทีเดียว ป๊อบก็รู้สึกว่าเหมือนเธอกำลังเดินชนใครเข้าสักคนอย่างจัง แล้วดูเหมือนคนที่เธอเดินชนนั้นจะไม่พอใจอย่างมาก
"หนู เดินดีๆหน่อยสิ!"
"ขะ...ขอโทษค่ะ" ป๊อบรีบยกมือไหว้ขอโทษ เมื่อรู้ว่าคนที่เธอเดินชนเป็นคุณครูใส่แว่นที่หน้าตาดุดันใช้ได้
"นักเรียนใหม่สินะ ทีหลังเดินให้ระวังหน่อยนะ" เมื่อครูสังเกตเห็นดาว 1 ดวงที่ปกคอเสื้อของป๊อบ ก็ทำให้เขารู้ว่าป๊อบเป็นนักเรียนม. 4 และดูจะเป็นเด็กใหม่เสียด้วย เขาจึงได้คลายความไม่พอใจลง และด้วยความที่เขาเห็นสีหน้าของป๊อบซีดลงอย่างเห็นได้ชัด เขาจึงได้กล่าวออกมาเพิ่ม
"ว่าแต่กำลังจะไปไหนน่ะ? มีเพื่อนอยู่ในห้องนี้เหรอ?"
"เอ่อ หนูกำลังหาห้องเรียนอยู่ค่ะ"
ป๊อบรีบตอบแบบไม่ทันคิด แต่ก็ไม่คิดว่าคำตอบนี้จะเป็นผลให้เกิดอะไรขึ้นกับเธอต่อไป
"โอเค เดี๋ยวครูให้รุ่นพี่พาไปส่งแล้วกัน.... ธีร์! พาน้องใหม่ไปส่งห้องม.4 หน่อย !"
ว่าแล้ว ครูที่ดูเหมือนจะดุคนนั้น ก็ตะโกนเรียกใครสักคนในห้องดนตรีนั้นเดินออกมา และไม่รู้ว่าเป็นโชคหรือเปล่า ที่รุ่นพี่คนนั้น คือชายหนุ่มที่เธอแอบมองระหว่างเดินผ่านห้องนั่นเอง !?
"ครับ!" ชายหนุ่มที่ดูเหมือนว่าจะชื่อ ธีร์ ตอบรับอย่างดูไม่ค่อยเต็มใจ เขาเดินออกมาจากห้อง และรับคำสั่งครูให้พาป๊อบไปส่งที่ห้องม. 4
"ให้พี่เขาไปส่งแล้วกัน แล้วรีบๆกลับมารวมก่อนไปเข้าแถวด้วยนะ" หลังจากกำชับเรียบร้อย ครูก็เดินเข้าห้องซ้อมดนตรีไป
==================================================
ธีร์เดินนำหน้าป๊อบที่เดินประหม่าตามเขาต้อยๆ ในขณะที่ทั้งสองต่างเงียบใส่กันตลอดทางเดิน ทำให้ป๊อบรู้สึกถึงพลังงานบางอย่าง ว่ารุ่นพี่คนนี้อาจจะเข้าถึงยากก็เป็นได้ แต่ก็ไม่รู้ทำไม ว่าแค่ได้เห็นแผ่นหลัง ก็ทำให้ใจของเธอเต้นแรงแทบเอาไม่อยู่ทีเดียว
"ถึงแล้ว" สิ้นสุดคำของธีร์ ทั้งสองก็มายืนอยู่หน้าห้องเรียนที่มีป้ายเขียนว่า ม. 4/6 แล้ว แต่ก่อนที่ป๊อบจะหันหน้าไปจะกล่าวขอบคุณธีร์ ก็ได้มีเสียงใสๆเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน
"ป๊อบ! ไปไหนมาวะแก เดินหลงเหรอ!"
เด็กผู้หญิงในห้องที่ยืนคุยอยู่กับเด็กผู้หญิงอีกคนร้องเรียกป๊อบ ป๊อบรีบโบกมือตอบรับ แต่เมื่อเธอหันไปอีกที ชายหนุ่มก็เดินกลับไปเสียแล้วทั้งๆที่เธอยังไม่ได้ขอบคุณเขาเลย
"ดิว แกมาถึงนานแล้วเหรอวะ" ป๊อบเดินเข้าไปในห้องพร้อมทักเจ้าของเสียงที่เรียกเธอ
“แน่นอนดิแก ชั้นเจ้าถิ่นนะเว้ย 5555” ดิวหัวเราะคิกคัก เธอเป็นเพื่อนบ้านซอยเดียวกันของป๊อบ เรียนที่โรงเรียนนี้มาตั้งแต่ม. 1 จึงทำให้เธอคุ้นเคยกับโรงเรียนนี้เป็นอย่างดี
“แหม แล้วแกก็ทิ้งชั้นให้เดินเอ๋ออยู่หน้าโรงเรียนคนเดียวนะเว้ย” ป๊อบประชดเล็กน้อย แต่เธอก็รู้นิสัยยียวนกวนประสาทของดิวเพื่อนของเธอดี
“แหมแกก็โทรหาดิ ยากอะไรล่ะ” ดิวรีบตัดบท “เออแก ชั้นจะแนะนำให้รู้จัก” ดิวพูดจบก็หันไปหาเด็กผู้หญิงที่นั่งคุยกับเธออยู่ก่อนหน้านี้แล้ว
“คนนี้ชื่อฮารุนะแก เป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นที่กลับมาอยู่ไทยได้สักพักละ ฮารุ ชั้นฝากป๊อบเพื่อนชั้นด้วยนะ ยัยป๊อบมันบ๊องๆเอ๋อๆหน่อย อย่าไปถือสามันล่ะ”
ถึงแม้ดิวจะเป็นเพื่อนสนิทของป๊อบ แต่เนื่องจากเธอเรียนศิลป์-คำนวณ เธอจึงอยู่คนละห้องกับป๊อบ ซึ่งเรียนศิลป์ภาษาญี่ปุ่น
“ยินดีที่ได้รู้จักนะป๊อบ” ฮารุยิ้มให้กับป๊อบอย่างเป็นมิตร
“เช่นกันนะฮารุ” ป๊อบยิ้มตอบฮารุ ด้วยความที่เธอไม่รู้จักกับใครเลยนอกจากดิว เธอจึงหวังว่าฮารุจะเป็นเพื่อนร่วมห้องที่ดีของเธอได้ไม่มากก็น้อย
“เห้ย...” ดิวยกนาฬิกาขึ้นดู “ใกล้เวลาเข้าแถวแล้วแก ไปรอเข้าแถวกัน เวลาพีคบันไดอัดเป็นปลากระป๋องเลยนะ” ดิวรีบเดินออกจากห้องไปก่อน ในขณะที่ป๊อบกับฮารุจะเดินตามไปอีกที
ในขณะที่ป๊อบเดินไปเข้าแถวกับฮารุ ป๊อบก็พยายามคุยกับฮารุเพื่อกระชับความสัมพันธ์
“ฮารุ รู้จักดิวได้ยังไงน่ะ?”
“ออ เพนเฟรนด์น่ะ”
“เพนเฟรนด์? สมัยนี้มันยังมีอยู่เหรอเนี่ย !?”
“มีสิ พอดีดิวเขาเล่าเรื่องโรงเรียนนาดาวให้ฟัง ฉันจะกลับไทยพอดี ก็เลยย้ายมาเข้าได้ทันพอดีเลยน่ะ”
“โห ดีอะ....แต่ฮารุพูดไทยชัดมากเลยนะ ขนาดอยู่ญี่ปุ่นมาตั้งนาน”
“ก็นะ” ฮารุยิ้มเล็กน้อย “แม่ให้หัดพูดน่ะ พูดทั้งสองภาษาเลยจะได้ไม่ลืมแผ่นดินแม่”
“โห้.....เก่งมากเลยอะ ขนาดภาษาไทย ชั้นยังพูดผิดๆถูกๆเลย”
ทั้งสองคนหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ทำให้ป๊อบที่กังวลว่าจะเข้ากับบรรยากาศโรงเรียนใหม่ไม่ได้เริ่มผ่อนคลายความกังวลลงไปบ้าง
==================================================
ที่ในแถว เสียงบรรเลงเพลงชาติจากวงโยธวาทิตดังกังวานไปทั่วอาคาร พร้อมกับเสียงร้องเพลงที่ไม่ค่อยตรงกับคีย์และจังหวะของนักเรียนในแถว
ป๊อบมองไปรอบๆ แน่นอนว่าสายตาของเธอเบนไปจับจ้องธีร์ รุ่นพี่ที่มาส่งเธอที่ห้องเมื่อครู่อีกครั้ง แต่คราวนี้ ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะไม่ได้สังเกตสายตาที่เต็มไปด้วยความสนใจของป๊อบเลย
“ป๊อบ มองอะไรอยู่เหรอ?” ฮารุที่ยืนอยู่ข้างหลังป๊อบเข้ามาสะกิดเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าเพื่อนสาวหันไปมองใครสักคนจนคอน่าจะเป็นเคล็ด
“เปล่านะ” ป๊อบตอบสั้นๆเพราะไม่ต้องการให้ครูสังเกต เธอเหมือนจะรู้สึกตัวว่าเองคงมองรุ่นพี่คนนั้นจนเกือบเป็นจุดสนใจเสียแล้ว
ป๊อบจึงหันไปมองข้างหน้าโดยไม่ตอบอะไรอีก จนกระทั่งถึงเวลาขึ้นห้องเรียน
==================================================
การเรียนในช่วงเช้าผ่านไปอย่างราบรื่น จนเลยไปถึงเวลาพักเที่ยง ดิวจึงได้มาชวนป๊อบกับฮารุไปหาข้าวทานด้วยกันที่โรงอาหาร….
และในโรงอาหาร นักเรียนต่อแถวซื้ออาหารอย่างแน่นขนัด หลังจากได้ข้าวมา ทั้งสามก็เอามาทานด้วยกันที่โต๊ะ
“แก ทำไมฉันไม่เห็นพี่ม.6 เลยอะ?” ป๊อบหันไปถามดิว
“ก็ตามเวลาแหละแก ขืนปล่อยพร้อมกันโรงอาหารก็แตกพอดี” ดิวตอบอย่างไม่คิดอะไร
“ป๊อบ....ที่แกถามเนี่ย เพราะอยากเจอคนๆนั้นรึเปล่า....”
ฮารุที่ยังสงสัยว่าป๊อบมองใครเมื่อเช้าได้พูดขึ้น ทำให้ดิวที่เมื่อครู่ไม่ได้คิดอะไร ได้จุดประกายสนใจขึ้นในดวงตา
“เห้ย คนไหน เมื่อไหร่ ยังไง บอกมา แหมแกนี่ไวไฟนะ นี่เพิ่งวันแรกเองนะเว้ยยย”
“อะไรวะแก” ป๊อบเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย ทำไมเพื่อนสาวเรามันดูตื่นเต้นกว่าเราอีกนะ
“แต่ชั้นว่า พี่เขาคงไม่ชอบชั้นหรอก ขนาดเมื่อเช้าเขายังไม่พูดอะไรกับฉันสักคำ”
ป๊อบพูดแบบปัดๆพร้อมตักข้าวเข้าปากไป
“แต่ว่านะแก ที่พี่เขาไม่ยอมพูดกับแกเพราะเขาเขินแกป่าว แกก็ไม่ได้หน้าตาขี้เหร่อะไรนี่”
ดิวยังพยายามตื้อต่อไป เหมือนหากไม่ได้รู้วันนี้ก็จะตายให้ได้
“ช่างมันเหอะดิว ป๊อบไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไรหรอก” ฮารุหันไปปรามดิว
“แก ชั้นขอโทษนะ ถ้าชั้นเจอพี่คนนั้นเดี๋ยวชั้นบอกพวกแกเอง”
ป๊อบพยายามแบ่งรับแบ่งสู้ด้วยความที่ไม่อยากมีเรื่องกับเพื่อนโดยเฉพาะในวันแรกของการเรียนนี้
============================================
การเรียนภาคบ่ายเริ่มขึ้น ดูเหมือนจะไม่มีปัญหาอะไร แต่ในใจของป๊อบกลับร้อนรุ่มดังไฟสุม พร้อมกับใบหน้าของชายคนนั้นก็ยังอยู่ในหัวของเธอตลอดเวลา
เวลาวิ่งเร็วราวกับโกหก เมื่อถึงเวลาเลิกเรียน ป๊อบหอบกระเป๋าเดินออกมาจากตึกพร้อมฮารุและดิว
“แกจะกลับเลยไหม เดี๋ยวว่าจะชวนฮารุไปกินไอติมที่สยามซะหน่อย” ดิวหันมาชวนป๊อบ
“อือม ไปเหอะ เดี๋ยวพี่ป้อมมารับอะ นัดไว้หน้าโรงเรียน”
“เอองั้นชั้นฝากหวัดดีพี่ๆของแกด้วยนะ ชั้นไปล่ะ”
ดิวโบกมือลาเพื่อนและเดินแยกออกไปพร้อมกับฮารุ
ป๊อบเดินไปตามทางเพื่อมุ่งสู่ทางออก ในขณะที่เธอมองไปรอบๆ ไม่รู้ว่าโชคดีหรือไม่ ที่สายตาของเธอพลันไปเห็นรุ่นพี่คนหนึ่ง ที่มีหน้าตาและท่าทางคล้ายกับ ธีร์ รุ่นพี่ที่เธอเจอเมื่อเช้า
“ใช่จริงๆด้วย!”
ธีร์ เดินอยู่กับเพื่อนชายอีกคนท่าทางสนิทสนม แต่อะไรก็คงหยุดยั้งป๊อบให้ไม่วิ่งเข้าไปหาเขาไม่ได้แล้วตอนนี้ เธอไม่รอช้า รีบวิ่งไปทักเขาทันที
“พี่คะ!” ป๊อบตะโกนเรียก สองหนุ่มหยุดเดินและหันไปตามเสียง
“พี่ชื่อธีร์ใช่ไหมคะ?”
ชายหนุ่มทำหน้างงๆ พร้อมกับพยักหน้ารับ
“คือเรื่องเมื่อเช้า” ป๊อบพยายามเกริ่น ถึงแม้จะรู้ว่าเกริ่นได้ไม่ค่อยดีนัก “ขอบคุณพี่มากนะคะ ที่ช่วยพาหนูไปส่งที่ห้องเรียนน่ะค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ” ธีร์เผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย
“เอ่อ.....” ป๊อบเริ่มอ้ำอึ้ง เพราะไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี ตอนนี้ในใจมีแต่คำว่า “แฮปปี้” ที่ได้เห็นรอยยิ้มของคนที่เธอแอบชอบอยู่ในใจ
“น้องมีธุระอะไรกับพี่รึเปล่าครับ” เมื่อเห็นป๊อบเงียบ ธีร์จึงถามต่อ แต่ยังไม่ทันที่ป๊อบจะได้พูดอะไรต่อ เธอก็เหมือนได้ยินเสียงๆหนึ่งที่คุ้นเคย เข้ามาเรียกเธอจากที่ไกลๆ
“ป๊อบ!!!”
ป๊อบรีบหันไปตามเสียง เธอก็พบว่าคนที่เรียกเธอนั้นคือ “พี่ป้อม” พี่ชายที่มาส่งเธอเมื่อเช้านั่นเอง ป๊อบยิ่งลนลานกว่าเดิม เธอรีบหันมาหาธีร์อีกครั้งก่อนจะพูดว่า
“ไม่มีอะไรแล้วค่ะ ขอบคุณอีกทีนะคะพี่”
ป๊อบไหว้หนุ่มทั้งสองที่ยืนงงพอๆกันแบบลวกๆ ก่อนที่จะวิ่งไปหาพี่ชายของเธอที่เดินเข้ามารับถึงในโรงเรียน
=====================================
“วันนี้เป็นยังไงบ้าง”
ป้อมทักป๊อบระหว่างที่กำลังขับรถยนต์พาป๊อบกลับบ้าน ป๊อบยังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แต่พอป้อมทักก็เปลี่ยนสีหน้าทันที
“ก็....ยากค่ะ ภาษาญี่ปุ่นก็ยาก ยากกว่าที่อ่านมาอีก”
“แล้วเพื่อนล่ะ นอกจากดิวได้เพื่อนมาอีกไหม?”
“ได้สิคะ พอดีฮารุ เพนเฟรนด์ของดิว เขาเรียนห้องเดียวกับหนูพอดี ก็เลยได้นั่งข้างกันน่ะค่ะ”
“แล้วผู้ชายคนนั้นล่ะ?”
“คนไหนคะ” ป๊อบสะดุ้งรีบหันไปหาพี่ชายของเธอทันที
“ก็คนที่พี่ไปเจอ ตอนป๊อบยืนคุยกับเขาไง”
“อ่อ.........เป็นรุ่นพี่ค่ะ เขาพาหนูไปส่งที่ห้องเรียนเมื่อเช้า พอดีว่าหนูหลงทางไปห้องวงโยธวาทิตน่ะค่ะ”
............................
“ฮั่นแน่ คิดอะไรอยู่พี่รู้นะ.....”
“อะ...อะไรคะ” ป๊อบเริ่มเลิกลั่ก
“ก็เวลาที่ป๊อบพูดถึงใครแล้วหน้าแดงขึ้นมา พี่ก็เห็นป๊อบแอบชอบเขาอยู่ตลอดนั่นแหละ จำได้มะ ตอนป๊อบอยู่ม.ต้นแล้วแอบชอบรุ่นพี่ แล้วพอเขาเรียนจบ แกก็มาร้องห่มร้องไห้กับพี่ ว่าจะไม่ได้เจอเขาแล้ว”
“โห....พี่ป้อมง่ะ ยังจำได้อยู่เหรอคะ หนูลืมไปหมดแล้วนะนั่น....”
ป๊อบเริ่มรู้สึกเขินอายขึ้นมาจริงๆ เพราะเธอมั่นใจว่านี่คงไม่ใช่ความรู้สึกที่มีต่อผู้หญิงด้วยกันแน่นอน พี่ชายหัวเราะร่ากับอากัปกิริยาของน้องสาว
“แต่พี่ก็ไม่ได้ห้ามอะไรนะ เพราะพี่เขาเป็นผู้หญิง แต่นี่ไม่ใช่โรงเรียนหญิงล้วนแล้วนะ...”
ป้อมเริ่มเปลี่ยนโทนเสียง
“สัญญากับพี่ก่อน ไม่ว่าป๊อบจะทำอะไร.... ป๊อบอย่าทิ้งการเรียนเด็ดขาดนะ....”
ป้อมยกนิ้วก้อยซ้ายขึ้นมา เขารู้ตัวดีว่าแม้ป๊อบจะเป็นน้องสาวที่เขาเลี้ยงดูมาตั้งแต่เล็ก แต่เขาเองก็ไม่สามารถจะดูแลป๊อบไปจนตลอดชีวิตได้ แน่นอน โดยเฉพาะเรื่องหัวใจ
“ค่ะ” ป๊อบยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวกับพี่ชาย “หนูรักพี่ป้อมนะคะ หนูจะไม่ทำให้พี่ป้อมผิดหวังแน่นอน”
ป๊อบเอียงหัวไปคลอเคลียกับแขนของป้อมที่กำลังจับพวงมาลัยด้วยพฤติกรรมปกติที่เธอมักจะทำแบบนี้เสมอกับพี่ชาย
“เห้ย...อย่าเพิ่งมานัวเนียตอนนี้ดิ เดี๋ยวรถชนพอดี”
=====================================
เมื่อทั้งสองมาถึงบ้าน ก็เป็นเวลาเย็นมากแล้ว
“เฮ้อ เจ้ายนต์ ทิ้งโน้ตไว้อีกละ วันนี้จะกลับดึก กินข้าวกันไปก่อนเลย ทุกทีเลยสินะ ช่วงหลังๆนี่ทำแต่งาน ได้พักมั่งเปล่าเนี่ย”
ป้อมหยิบกระดาษโน้ตที่เขียนด้วยลายมือแทบอ่านไม่ออกมาจากหน้าตู้เย็น พร้อมกับส่ายหน้าเหนื่อยใจเล็กๆ ป๊อบอาศัยอยู่กับพี่ชาย 2 คน เธอไม่มีพ่อแม่ และใช้ชีวิตอยู่กับพี่ชายทั้งสองของเธอตั้งแต่จำความได้
"ป้อม" พี่คนโตทำงานเป็นตำรวจ และรับผิดชอบค่าเล่าเรียนของป๊อบ ส่วน "ยนต์" พี่ชายคนรองทำงานเป็นสถาปนิก หากป้อมต้องไปราชการต่างจังหวัด ก็จะเป็นหน้าที่ของยนต์ในการรับส่งป๊อบที่โรงเรียนแทน
ในระหว่างที่ป้อมทานข้าวเย็นกับป๊อบ
“ป๊อบ เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นเช้าหน่อยนะ พี่มีงานเช้ามากๆ”
“โอเคค่ะ” ป๊อบพยักหน้ารับ
“แล้วก็ พรุ่งนี้ถ้ายนต์มันไม่ว่างอีก ตอนเย็น พี่ก็คงต้องฝากป๊อบกลับมากับดิวหน่อยนะ พรุ่งนี้พี่น่าจะเลิกงานช้า”
“ค่ะ” ป๊อบพยักหน้ารับอีก จริงๆแล้วการไปรับที่โรงเรียนของป๊อบไม่เคยตายตัว เนื่องจากทั้งป้อมและยนต์ต่างยุ่งกับงานทั้งคู่ ยิ่งช่วงหลังตั้งแต่ป๊อบเข้าม.4 ทั้งสองก็ต้องจริงจังกับการทำงานมากขึ้น การกลับบ้านมาพร้อมกับดิว ที่เป็นเพื่อนบ้านซอยเดียวกันของป๊อบ ก็เป็นอีกทางเลือกที่ป๊อบจะได้กลับบ้าน อย่างไรก็ตาม ป๊อบกลับรู้สึกตื่นเต้นที่จะได้กลับบ้านกับดิวมากกว่าการให้พี่ชายทั้งสองของเธอไปรับเธอที่โรงเรียนเหมือนกับตอนม.ต้นเสียอีก
หลังจากอาบน้ำเสร็จ ป๊อบได้ขอป้อมออกมาเล่นคอมพิวเตอร์นอกห้อง คอมพิวเตอร์โดยปกติที่บ้านนี้จะมีอยู่เครื่องเดียว เน้นพิมพ์งานเป็นส่วนใหญ่ แต่สำหรับวัยรุ่นอย่างป๊อบ ก็คงไม่วายที่จะเข้าไปเล่น facebook เพื่อส่องความเป็นไปของเพื่อนๆที่โรงเรียนมากกว่า
“โห....ดิว เล่นใหญ่ซะ เพื่อนคนญี่ปุ่น น่ารักมั้ย ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ”
ป๊อบหัวเราะไปคนเดียวให้กับภาพที่ดิวเพื่อนสาวของเธอโพสต์ถ่ายรูปกับฮารุเพื่อนใหม่ ก่อนที่เธอเลื่อนฟีดส์ไปเรื่อยๆ จนได้พบกับ facebook ของชายคนหนึ่งที่คุ้นหน้าเธออย่างยิ่ง
“Thee Thatkamjon? เห้ย มันขึ้นมาได้ไงอะ.....”
ด้วยความสนใจ ป๊อบรีบเข้าไปดูโปรไฟล์ของแอคเค้าท์นั้นทันที แต่ในเมื่อชื่อนี้ไม่ได้เป็นเพื่อนกับเธอ และด้วยความที่เธอรู้ดีว่าเป็นเฟซของใคร มือของเธอจึงเลื่อนเมาส์ไปเพื่อกดเพิ่มเพื่อนทันทีโดยสมองไม่ต้องสั่ง
“จะรับไหมน๊า......”
ป๊อบจ้องหน้าจอสักพัก แต่ในเมื่อยังไม่มีความเปลี่ยนแปลง และด้วยความที่เธอรู้ดีว่าจะทำยังไงให้ฝ่ายตรงข้ามตอบรับไวๆ เธอจึงต้องส่งข้อความภายนอกเข้าไปก่อน
“สวัสดีค่ะ พี่ธีร์ นี่ป๊อบเองค่ะ ที่พี่พาไปส่งที่ม.4/6เมื่อเช้าค่ะ”
หลังจากพิมพ์เสร็จ ป๊อบก็กด Enter เพื่อส่งข้อความทันที แต่ในขณะที่ป๊อบรอให้อีกฝ่ายตอบรับนั่นเอง......
“ยัยป๊อบ ! ดึกแล้วทำไมยังไม่นอนอีก !”
มีเสียงดังขึ้นข้างหลังของป๊อบ ป๊อบสะดุ้งรีบปิด facebook ทันที และหันไปหาต้นเสียงนั้น
“อ้าว พี่ยนต์ กลับมาแล้วเหรอคะ” ป๊อบรีบเปลี่ยนเสียงเป็นอ่อนหวานทันที เมื่อชายที่อยู่ตรงหน้าคือ “ยนต์” พี่ชายอีกคนของเธอนั่นเอง
“ก็กลับมาแล้วน่ะสิ กลับมาก็เห็นน้องสาวตัวเองไม่หลับไม่นอนกำลังเล่นเฟซ ไหนขอดูหน่อย แชทคุยกับหนุ่มอยู่รึเปล่า”
ยนต์ตรงเข้ามาจะเปิดดูเฟซบุ๊คของป๊อบ ด้วยความที่ยนต์ค่อนข้างหวงน้องสาว ซึ่งต่างกับป้อมที่จะปล่อยให้ป๊อบเลือกเรื่องหัวใจด้วยตัวเอง
“เอ้ย ! ไม่ได้คุยค่ะพี่ หนูล็อคเอาท์เฟซไปแล้วด้วย”
“อย่าให้รู้เชียวนะว่าแอบแชทคุยกับหนุ่มอะ ไม่งั้นพี่ฟ้องพี่ป้อมจริงด้วย”
“แล้วงานพี่เป็นไงบ้างคะ กลับซะดึกเลย” ป๊อบรีบเปลี่ยนเรื่อง ไม่อย่างนั้น ยนต์ก็อาจะจะถามเธอไม่หยุดแน่นอน
“ก็ดีนะ ลูกค้าก็โอเคกับผลงาน พรุ่งนี้เงินถึงจะเข้า” ยนต์ตอบด้วยน้ำเสียงปกติ “แล้วแกล่ะ โรงเรียนใหม่เป็นยังไงบ้าง”
“ก็ดีค่ะ เรียนสนุกดี...... ผู้ชายก็หล่อด้วย”
“น่ะ ! พี่บอกแล้วใช่มั้ยว่าให้โฟกัสเรื่องเรียนก่อน เดี๋ยวก็ตีก้นเลยนี่!”
ยนต์ยกมือทำท่าจะตีป๊อบ แต่ป๊อบรู้ตัว เธอรีบวิ่งเข้าห้องของเธอไปซะก่อนโดนฝ่ามืออรหันต์ของพี่ชาย แต่ก่อนปิดประตูห้องเธอก็ไม่วายที่จะแลบลิ้นใส่พี่ชายของเธอเป็นการก่อกวนตบท้าย ส่วนยนต์ที่เหมือนจะชินกับท่าทางยียวนกวนประสาทของน้องสาวก็ส่ายหน้าเล็กๆก่อนที่จะไปปิดไฟแล้วเข้าห้องนอนไป
ป๊อบกลับเข้ามาในห้องนอนด้วยความที่ยังอยากนั่งหน้าจอคอมต่อไป แต่ในเมื่อถึงเวลานอนที่เธอสัญญาไว้กับป้อม เธอก็จำเป็นต้องเดินขึ้นเตียงและข่มตาหลับให้ได้ ทั้งๆที่ในหัวของเธอก็ยังมีแต่เรื่องของรุ่นพี่คนนั้น.....
To be continue….
ความคิดเห็น