ยุคเซนโกกุ(戦国時代)

นับตั้งแต่การจลาจลคาคิทสึในปี1441 เป็นต้นมา อำนาจของโชกุนก็เสื่อมลงอย่างมาก นอกจากนี้ความขัดแย้งระหว่างระหว่างบาคุฟุและคามากุระคุโบก็รุนแรงมากขึ้นจนนำไปสู่การจลาจลเคียวโตคุในฝั่งคันโต ขณะเดียวกันในฝั่งคินคิความขัดแย้งระหว่างตระกูลโฮโซคาว่า,ยามานะและฮาตาเคยามะซึ่งเป็นตระกูลสาขาของอาชิคางะก็รุนแรงมากขึ้นหลังจากที่ไม่สามารถตกลงกันได้ว่าจะให้ใครขึ้นเป็นโชกุนคนที่เก้าต่อจากอาชิคางะ โยชิมาสะจนนำไปสู่สงครามโอนินในปี1467 - 1477 ซึ่งจบลงด้วยความพินาศยับเยินของเกียวโตซึ่งเป็นเมืองหลวง อนึ่ง แม้ว่า โฮโซคาว่า คัทสึโมโตะและยามานะ โซเซ็นหรือโมจิโตโยะจะล้มป่วยเสียชีวิตลงท่ามกลางความขัดแย้ง เหล่าชูโกไดเมียวที่เข้าร่วมกับทั้งสองฝ่ายต่างก็ยังสู้รบกันต่อไป แต่ในตอนหลังต่างฝ่ายต่างก็ยอมสงบศึกเพราะเป็นห่วงสถานการณ์ในดินแดนของพวกตน ขณะที่ความขัดแย้งในฝั่งคันโตกลับยืดยาวไปจนถึงปี1483 จากความขัดแย้งดังกล่าว มุโรมาจิบาคุฟุก็หมดสิ้นซึ่งอำนาจทางการเมืองและเศรษฐกิจ ตำแหน่งโชกุนกลับเป็นแค่ชื่อไปในที่สุด ชูโกไดเมียวบางส่วนก็หมดอำนาจลงเพราะถูกลูกน้องของตัวเองขึ้นมามีอำนาจแทน บางคนก็ถูกพวกพระและชาวบ้านขับไล่ออกไปจากแคว้น แต่บางส่วนก็ฉวยโอกาสนี้สั่งสมอำนาจจนกลายสภาพไปเป็นเซนโกกุไดเมียวที่ขึ้นกับบาคุฟุเพียงแต่ในนามเท่านั้น