คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : > นักเรียนแลกเปลื่ยน
+++ ณ บ้านของ โซระ คะซุมิ +++
" นี้คะซุมิ วันนี้แม่มีอะไรจะให้ทำหน่อยได้ไหม " แม่ฉันหันมาถามฉันใน
ขณะที่ฉันและพี่ยูกิกำลังกินข้าวเช้าอยู่
" ไรล่ะค่ะแม่ " ฉันถามแม่พร้อมคีบชูชิหน้าปลาแซลม่อนขึ้นมา
" วันนี้ที่มีนักเรียนแลกเปลื่ยนมา " บ้านฉันไปเข้าโครงการนักเรียนแลก
เปลื่ยนมา2ปีแล้ว และเมื่อปีก่อนก้อมีผู้หญิงคนหนึ่งน่ารักมาก เธอเป็นคน
ฝรั่งเศษ เธอชื่อเชอร์แบด ขนาดฉันเป็นผู้หญิงยังอิจฉาเลย
" หรอค่ะ แล้วนี้เค้าเป็นคนชาติอะไรง่ะ " ฉันถามอย่างสนใจ
" ญี่ปุ่นจ๊ะ " แม่ตอบพรางยิ้ม
" งั้นเค้าก้อเป็นคนบ้านเดียวกับเราซิ " ฉันเป็นลูกครึ่งอะนะ พ่อฉันเป็นคนญี่ปุ่นส่วนแม่เป็นคนไทย แม่ฉันขอให้พ่อฉันย้ายมาอยุ่ที่เมืองไทยทั้งครอบครัว เพราะแม่คิดถึงคุณยายกับคุณตา แม่บอกว่าคุณตากับคุณยายไม่ยอมย้ายไปที่ญี่ปุ่น แม่ฉันเลยต้องขอให้พ่อฉันย้ายมาที่เมืองไทย แต่ฉันกับพี่เกิดที่ญี่ปุ่น ตอนนั้นฉันอายุ7ขวบส่วนพี่ชายฉันอายุ9ขวบ แม่เลยพาย้ายมาที่เมืองไทยแบบถาวร ตอนนี้ฉันอายุ16 ฉันเข้าเรียนก่อนกำหนด1ปี ส่วนพี่ฉันอายุ18 เข้าเรียนตามเกณฑ์ปกติ
" แล้วเค้าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายละฮะแม่ " อ๋อ!!~ ฉันลืมบอกไปพี่ฉันชื่อโซระ ยูกิ ส่วนฉันชื่อโซระ คะซุมิ เรียนอยู่ที่โรงเรียนนานาชาติโคอุน
" แหม!!! ถ้าผู้หญิงยูกิก้อจะจีบใช่ไหม " พ่อฉันโผลงหน้าออกมาจากหนังสือพิมพ์ถามพี่ชายฉัน
" ประมาณนั้นฮะ แต่ถ้าผู้ชาย ผมจะไม่ให้มันใกล้กับยัยกะโปโลนี้แน่ " อืม ฉันลืมบอกไปเรื่องหนึ่ง พี่ฉันเป็นคนที่ห่วงน้องสาวมาก
" ทำไมล่ะลูก " แม่ฉันลูบผมพี่ยูกิแล้วถาม
" ก้อ ผมห่วงยัยนี้นิ ผู้ชายสมัยนี้อะ หาดีไม่ได้หรอก " โห!!~ฉันพึ่งรู้นะเนี่ยว่าพี่ชายฉันก้อเป็นห่วงฉันเหมือนกัน ปลื้มจัง
" งั้นพ่อว่าให้ยูกิแต่งงานกับคะซุมิดีไหม? " พ่อฉันพูดมาได้ไงว่าจะให้ฉันกับพี่ฉันแต่งงานกัน
" ไม่ " ฉันและพี่ตะโกนออกมาพร้อมกัน
" ฮะฮะฮะ งั้นยูกิก้ออย่างห่วงน้องนักซิ " พ่อฉันหัวเราะออกมา
" ไม่รู้ง่ะ ยังไงๆผมไม่ให้ยัยนี้แต่งงานไปตลอดชีวิตแน่ " เอ้ยงั้นฉันก้อขึ้นคานดิ
" แล้วพี่จะให้ฉันขึ้นคานหรอ >_< "
" เออ " พี่ฉันยื่นมามาตอบฉัน
" งั้นพี่ต้องอยู่เป็นเพื่อนฉันด้วย " ฉันยื่นหน้าไปใกล้พี่
" ไม่ ฉันจะแต่งงาน " ไอ้พี่บ้าทิ้งน้อง
" อ้าวพอๆ " พ่อฉันห้ามศึก
" แต่.......... " ฉันจะเถียงกลับแต่แม่พูดขึ้นก่อน
" นี้จะ " แม่ฉันยื่นรูปผู้ชายคนหนึ่งมาให้
" เด็กแลกเปลื่ยนหรอค่ะ " ฉันถามออกไป ในขณะที่ตาจ้องแต่ผู้ชายในรูป เค้าหล่อมากเลย หล่อกว่าพี่อึนเปรียวอีก(ประธานนักเรียนโรงเรียนโคอุน) ผมสีดำขลิบ ตาโต(แต่ชั้นเดียวนะ) จมูกโด่งแบบพอดี ปากเรียวสีแดงอมชมพู หน้านี้เนียนซะ แต่แล้วฉันก้อต้องตื่นจากภวังค์เพราะ
" ไหนเอามาดูดิ " พี่ฉันดึงรูปออกไปอย่างดื้อๆ
" นี้เอามานะ " ฉันพยายามจะแย่งรุปจากมือพี่
" แหวะ ไม่เห้นจะหล่อเลย " แล้วพี่ฉันก้อวางรูปไว้กับโต๊ะ
" เฮ้อ!! ยูกิก้อ รีบเอาจานไปเก็บได้แล้ว " แม่ฉันส่ายหัวไปมา
" นี้เค้าชื่อ ฮารุ คาเซะ นะจ๊ะ เดี๋ยวประมาณบ่าย2ลูกก้อไปรับเค้าที่สนามบินละกันนะ เออ!! นี้เบอร์โทรเค้า " แล้วแม่ฉันก้อยื่นกระดาษสีขาวที่มีตัวเลข9หลักอยู่บนกระดาษ
" อืมค่ะ ดีนะค่ะที่วันนี้เค้ามา เพราะวันนี้เลิกบ่ายโมง พอเลิกหนูกะว่าจะไปรับเค้าเลย ดีไหมค่ะ? " ฉันหันไปถามแม่
" อืม ดีจ๊ะ เออ!!~ ไม่ต้องให้ยูกิไปนะ เดี๋ยวเค้าโวยวายอีก " แม่ฉันหันไปทางพี่ยูกิที่กำลังเดินมาพร้อมทำหน้ามุ้ย
" ค่ะ (--) (__) (--) " ฉันพยักหน้าหงึกๆ
" อืม ดีมากลูก งั้นลูกรีบไปโรงเรียนเถอะ " แม่ฉันยิ้มให้ฉันอย่างอ่อโยน"
" งั้นหนูไปก่อนนะแม่ พ่อ หวัดดี " แล้วฉันก้อรีบหยิบกระเป๋านักเรียนไปนั่งในรถมอเตอร์ไซร์สีดำของพี่ฉัน
" นี่ " พี่ฉันเรียกฉันหลังจากที่พี่แนขับรถมาใกล้ถึงดรงเรียนแล้ว
" อะไรจ๊ะ " ฉันตอบอย่างอารมณ์ดี
" พี่รักแกนะ เพราะแกเป็นน้องสาวคนเดียวของพี่ เพราะฉะนั้นถ้าแกจะมีแฟน แกต้องพามันมาให้พี่ดูตัวก่อนนะ " ฉันมีความรู้สึกว่า.....ฉันซึ้งพี่จังเยย
" ค่ะพี่ " ฉันตอบพี่ไป
+++ ณ ห้องม.5/A +++
" จริงหรอคะซุมิ งั้นฉันขอไปด้วยคนนะ " หลังจากที่ฉันเล่าเรื่องต่างๆให้บะระ เพื่อนสนิทของฉันฟัง มันก้อตื่นเต้นกระดี๊กระด๊า อยากตามฉันไปรับนายคะซุมิด้วย
" เออ แกจะไปหรอ " ฉันกลัวว่ามันจะไปกินนายคะเซะนั่นอะดิ ยัยบะระยิ่งบ้าผู้ชายอยู่
" นะนะ เดี๋ยวจะออกค่าต่างๆให้หมดเลย " อะแน่นอนแกไปได้แน่ ฉันจะได้เอาเงินที่แม่ให้มายอดใส่กระปุกโคนันของฉัน
" จริงนะ งั้นคุณได้รับสิทธิ์เดี๋ยวนี้คร้าบ " ฉันชี้ไปที่หน้าของบะระ
" แจ๋ว งั้นเราไปกันเลย " ยัยบะระลากฉันออกไปนอกห้อง
" บ้านี้มันพึ่งเที่ยง55เองนะ " ฉันยกนาฬิกาขึ้นมาดู
" อีก5นาทีมันก้อครบบ่ายโมงแล้ว " ยัยบะระดั้นด้นดึงฉันออกจากห้อง
" แต่ว่า " ในขณะที่ฉันจะพูดก้อมีเสียงของเพื่อนสนิทฉันอีกคนหนึ่งพูดแทรกขึ้นมา
" ฉันไปด้วย เออแล้วชั่วโมงนี้มันก้อเป้นชัวโมงโฮรูมนะจ๊ะ หนีได้ชิวๆ " มนุษย์นางหนึ่งที่มีนามว่ายุนจีพูดขึ้น
" เฮ้ย!!! ไปไหนกันหรอ " และก้อมีมนุษย์อีกนางหนึ้งโผล่งหน้าเข้ามาในวง มนุษย์นางนี้มีชื่อว่าเฟยหงษ์
" นี้อย่าทิ้งเพื่อนซิ " และก้อมีมนุษย์อีกนางหนึ้งดึงแขนฉันเอาไว้ มนุษย์นางนี่ชื่อว่าผึ้งฮะ (มันเป็นทอม)
" โอ้ย!!!! พวกแกจะยกขโยงไปทำไมกันเยอะแยะวะ แค่ไปรับเด็กแลกเปลื่ยนนะ " ฉันทนเพื่อนๆที่สนิทของฉันไม่ไหวเลยตะโกนออกมา จนเพื่อนๆในห้องหันมามอง
" หา!!~ไปรับนักเรียนแลกเปลื่ยนหรอ หล่อเปล่าวะไอ้คะซุมิ " เฟยหงษ์รีบถามเป็นคนที่สองรองจากยัยบะระ
" พวกแกแกแกแกทั้งหลายก้อไปดูเองละกัน ฉันไปแล้วนะ " ฉันชี้หน้าเพื่อนๆแต่ละคนของฉันแล้วหิ้วกระเป๋าเป้สีดำเดินออกไปแต่
" ไหนแกบอกแกจะไม่หนีเรียนไง " ยัยบะระจับมือฉันไว้
" ก้อโอ้ย!! พวกแกจะไปกันไหมไม่ไปจะได้ไปคนเดียว " ฉันรีบเปลื่ยนเรื่องเพื่อไม่ให้เสียฟอร์ม
" ไปๆๆ เฮ้ยคอยกูด้วย เดี๋ยวกูไปเอากระเป๋ามาก่อน " แล้วผึ้งก้อรีบวิ่งเข้าไปในห้องเพื่อไปเอากระเป๋า
" ทุกคนพร้อมไหม? " ยัยยุนจีถามยังกะว่าพวกเราจะไปออกรบ
" พร้อม " ทุกคนชูกำปั้นมาชนกัน รวมฉันด้วย(เอะนี่เราก้อบ้าผู้ชายเหมือนกันหรอวะ)
" ไปกัน แต่ ยัยบะระ " ฉันทำท่าแบมือขอตัง
" เออ เดี๋ยวฉันออกให้นะ ไม่ต้องกลัว " แล้วยัยบะระก้อโบกรถเท็กซี่เขียว-เหลืองให้มาจอดหน้าโรงเรียน
" เฮ้ย!!~ แกไม่กลัวมาเซอร์มาเห็นเข้าหรอว่ะ " ยัยยุนจีหันไปถามบะระที่กำลังจะเข้าไปนั่งในรถเท็กซี่
" กลัวไร แกรอหันไปรอบๆนะ คนอื่นเค้าเลิกกันแล้ว " แล้วพวกเรา(ไม่รวมยัยบะระนะ)ก้อหันไปมองรอบๆ เออจริงด้วย มีเด็กเต็มเลย
" สงสัยพวกเราจะไม่สังเกตุกันว่ะ " ผึ้งพูด
" แต่ตอนนี้พวกแกรีบเข้ามานั่งเหอะ เดี๋ยวจะไปไม่ทัน " พอสิ้นเสียงของยัยบะระ พวกเราก้อลงไปนั่งในรถเท็กซี่ โดยมีผึ้งนั่งข้างหน้า
" เฮ้ย!! จากโรงเรียนไปดอนเมืองนี้กี่นาทีวะ " เฟยหงษ์หันมาถามฉัน
" 5นาที มั้ง " ฉันตอบอย่างไม่แน่ใจ
" จากนี้ไป3นาทีก้อถึงครับคุณหนู " คุณลุงที่ครับเท็กซี่หันมาตอบกับพวกเรา
" เออ หรอค่ะ " ฉันเจียมเจี๋ยมตัวลง
" เฮ้ย!! นั่นไงๆถึงแล้ว " ผึ้งชี้ไปที่สนามบินดอนเมือง
" เออ เฮ้ย!! บะระออกตัง " แล้วฉันก้อหันไปพูดกับยัยบะระ
" เออ ฉันรู้แล้ว " แล้วบะระก้อจ่ายตังคุณลุงไป
" นี่กี่โมงแล้ว " ยัยเฟยหงษ์หันมาถามฉัน
" บ่าย5นาที " ฉันตอบพลางยกนาฬิกาขึ้นมา
" แล้วเค้ามากี่โมง " ผึ้งถาม
" บ่าย2 " ฉันตอบ
" แล้วพวกแกมากันตอนบ่าย5นาทีเนี่ยนะ " เฟยหงษ์หวี๊ดขึ้นมา
" เออใช่ " ฉันเกาหัว
" โอ้ย!! อย่าเครียดดิ ไปกินติมกันก่อนไหม " บะระเสนอความคิดเห็น
" แกเลี้ยงนะ " พวกเรา4คนประสานเสียงอันไพเราะตะโกนใส่หน้าบะระ
" เออ (--) (_ _) " ยัยบะระพยักหน้า
" แกต้องกินอะไรผิดสำแดงมาแน่ๆ " ยุนจีชี้หน้ายัยบะระ
" ทำไม แค่ฉันเลี้ยงไอติมพวกแกแค่นี้อะนะ " บะระยักไหล่
" ก้อปกติแกออกจะขี้ตืดจะตาย " ยุนจีแขวะบะระ
" ตกลงพวกแกจะทะเลาะกันอีกนานไหม? " เฟยหงษ์ตะโกนออกมา
" นี้ฉันหิวไอติมแล้วนะ " ผึ้งลูบทองตัวเอง
" เออ งั้นไปกัน " แล้วบะระก้อเดินนำหน้าไป
+++ ณ ร้านไอติม +++
" เอาอะไรกัน " เฟยหงษ์ถามหลังจากที่ดูเมนูเสร็จ
" เอาไอติมดิ แกจะให้กินข้าวผัดหรอ " ฉันตอบแบบกวนบาทาออกไป
" แกนี่มัน " เฟยหงษ์ทำท่ากระฟัดกระเฟียด
" หยุด พวกแกจะเอาอะไรก้อรียสั่งเลย เดี๋ยวไม่ทันไปรับเทงนง(เทงนงแปลว่าเทพบุตร) ของฉัน " บะระทำหน้าเพ้อฝัน
" เออ " ผึ้งตอบ แล้วพวกเราก้อสั่งไอติมกินกัน
*****************************************************
คุยกะฉัน
หวัดดีคร่า นี้เป็นเรื่องแรกที่เขียนอะนะมีอะไรก้อติ-ชมด้วยนะคร่า~
อ่านแล้วเม้นด้วยนะ หรือจะแวะไปทักทายที่ไอดีได้นะคร่า
ความคิดเห็น