คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ ๓ รักแรกพบ
บทที่ ๓ รักแรกพบ
หญิงสาวในชุดกระโปรงยาวคลุมเลยหัวเข่าสีดำขลับ และเสื้อปกเชิ้ตลายลูกไม้สีขาว ซึ่งไม่ค่อยพบหญิงสาวรุ่นจะสวมใส่กันนัก ยืนเลือกหนังสืออยู่หน้าร้านหนังสือฝั่งตรงกันข้าม บรรดาชายหนุ่มยังคงเพ่งมองด้วยความเสน่หา
"ช่ายเลย... โดนจายฉานเลย" ทุกคนหันไปยังเสียงที่มาของเสียงเพลงข้างหลัง เจ้าของเสียงตาเหม่อลอย ออกท่าออกทางเกินอารมณ์
เพี้ยะ!...
"อูยยย..." เขาถึงกับร้องเสียงหลง ทำหน้าเหยเก...เจ้าของฝ่ามือยังคงง้างค้างเอาไว้ หากสามียังคงปรารถนา...
"ร้องเพลงโบราณ หัดสร้างสรรค์กว่านี้หน่อย" เจ๊มีลูกเล่นพอกัน
"มองกันเข้าไป ไปตักข้าว" เจ๊ตวาดสามี เขามีท่าทางเกรงใจภรรยาไม่น้อย แต่ก็ยังอดที่จะชำเลืองไม่ได้ จนเจ๊ต้องยกตะหลิวเป็นการขู่
"คร้าบ..." เขาช่างเป็นคนที่รักและนอบน้อมภรรยาเป็นที่สุด... ทุกคนอดขำในกริยาของเขาไม่ได้ ดูท่าทางเป็นคู่ที่น่ารักอีกคู่หนึ่ง...
"สวยค่ะ แต่เก๋ว่าเชยไปหน่อย" สายตาเธอส่ายมองกลุ่มเพื่อนชายไปมา แต่คนที่ตอบเธอกลับไม่ใช่เพื่อนร่วมโต๊ะ
"อะไรที่เปรี้ยวจี๊ดจ๊าดฉูดฉาด มันก็ดึงดูด น่าสนใจดีนะ... แต่มันก็จบลงแค่ที่ตา ไม่อาจจะลึกซึ้งถึงใจได้หรอก" เชนหันมาตอบ ยิ้มแล้วหันกลับไปมองที่เดิมชั่วครู่ มันเป็นความรู้สึกจากใจ ไม่ใช่เพียงคนอื่นๆ หรอกที่จะรู้สึกประทับใจ เขาก็เป็นหนึ่งในนั้น...
คำพูดของเขาทำให้คนอื่นแปลกใจไม่น้อย เพราะเขาไม่เคยมีท่าทีเจ้าชู้มาก่อน ใครๆ ต่างก็คิดว่า รูปร่างหน้าตา รวมทั้งนิสัยดีอย่างเขา จะหาผู้หญิงสวยๆ ที่ไหนก็ได้ ไม่ใช่เรื่องยาก แต่ไม่เคยเห็นเขาจะสนใจผู้หญิงคนไหนเป็นพิเศษ...
"พี่เชนก็ชอบเหรอคะ?" คนที่เอ่ยถามคือลลิตา... เชนหันมายิ้มโดยไม่ได้ตอบคำถาม เธอรู้สึกอึดอัด... เธอหันไปมองผู้หญิงที่เขาเอ่ยถึงคนนั้นอีกครั้ง ยิ่งเพ่งก็ยิ่งสวย หวานลึกซึ้งทั้งกริยาท่าทาง และรอยยิ้มแย้มพรายเวลาเจรจากับผู้คน เธอเริ่มรู้สึกสูญเสียอะไรบางอย่าง...และเจ็บในความรู้สึก
"ใครไม่ชอบก็ไม่ใช่ผู้ชายแล้ว..." อัตกล่าวเปรียบเปรยความงามด้วยวิธีของเขา
"ไม่หรอกนายอัต... ผู้หญิงก็ชอบมองผู้หญิงสวยๆ เหมือนกันนะ" หมิวที่นั่งข้างลลิตาเอ่ยขึ้นมาบ้าง
สักพักเธอก็เดินหายเข้าไปข้างในร้านหนังสือ
"จะกินกันไหมข้าว?" จิ๊กโก๋เสื้อตราปูนซีเมนต์คนเดิมเดินถือจานข้าวติดมือมา สายตาทุกคนจึงหันกลับมาที่เขา
"กินสิครับพี่" ตั้มเป็นคนตอบ รับจานข้าวจากมือ
"ทำไมได้ไวนักล่ะครับ หยั่งกับเป็นอาหารสำเร็จรูป" เขาคิ้วขมวด อดสงสัยไม่ได้
"อ้าว ก็แน่นะสิ ก็ทำไว้แล้วไง" เขาตอบโดยไม่แยแสความรู้สึก
"มันก็ข้าวราดแกงนะสิพี่" ตั้มเหมือนไม่พอใจ เขาจึงมองหน้ากวนๆ ขากระดิกไปมาเช่นที่เคยทำ
"ไอ้น้อง... ดูใหม่ซิ" เขาชี้ลงไปที่จาน "มันข้าวราดแกงตรงไหน นี่มันผัดชัดๆ..." ตั้มอ้าปากหวอ...
"เอ็งสั่งอะไรไอ้หนู" เขาหันไปถามแขก ที่ไม่อยากจะยุ่งด้วยนัก
"กะเพราะไก่ไข่ดาวครับพี่" เขายิ้มอย่างพอใจกับคำตอบ
"ฮ่ะฮ่ะ... แล้วมันเป็นผัดหรือเป็นแกง" เขาถามเหมือนล่วงรู้ถึงชัยชนะแล้ว
"คงจะผัดแหละครับ แต่เออ... น้ำเยอะไปหน่อยนะครับ ถ้ามากกว่านี้ผมอาจจะเข้าใจผิดได้" แขกยิ้มเหมือนได้ที
"ถูกต้อง ที่น้ำเยอะๆ เป็นสูตรของน้องหวานเองแหละ กินให้อร่อยนะ" เขายิ้มอย่างพอใจ ก่อนผละไปเอาของคนอื่นๆ มาให้...
ร ถและผู้คนยังคงหนาแน่น สักพักจึงมีรถบัสธรรมดาสีแดงวิ่งเข้ามาเทียบท่า...
"จัตุรัส เขมราฐ ตาลดง บึงใหญ่" เด็กรถลงมาตะโกนเรียกผู้โดยสาร
"ใช่คันนี้หรือเปล่า" ตาเอ่ยถาม
"ใช่ รีบๆ กินกันหน่อยนะ" เชนดูดน้ำโอเลี้ยงจนถึงก้นแก้ว แล้ววางลง เขาเดินไปจ่ายเงินค่าอาหารก่อนใคร
"พี่ ผู้หญิงคนนั้นก็ขึ้นคันเดียวกันกับเรา" แขกสะกิดแขนแม็ค ขณะที่เธอคนนั้นกำลังก้าวเท้าเหยียบบันไดประตูหน้า
"เขาจะไปไหนกันวะ" แม็คเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย
"นั่นสิ เรารีบๆ กันเถอะครับ" แขกทำท่าจะลุก แม็คดึงแขนไว้
"ขอนะโว้ยแขก เรื่องนี้เป็นการเฉือดเฉือนกันระหว่างรุ่นพี่ อย่าคิดข้ามหรือเทียบรุ่น" เขายิ้มที่มุมปาก พร้อมเสียงหัวเราะตบท้ายเป็นการกำชับ
"โอยย พี่แม็ค ไม่เว้นแม้กระทั่งไอ้แขก ถ้ามันจะจีบก็ให้มันจีบเหอะ" เก๋ทำท่าบ่น เขาหันขวับมามองหมวยพยาบาล
"เฮ้ย ไว้ใจใครไม่ได้ทั้งนั้น" ดูท่าทางเอาจริง แล้วลุกไปจ่ายเงินก่อนแขก
"สงสัยคู่หูคู่นี้จะต้องแตกคอกันเสียแล้ว" เก๋ส่ายหน้า....
"จัตุรัส เขมราฐ ตาลดง บึงใหญ่" เสียงเรียกผู้โดยสารยังคงดังเป็นระยะ พวกเขาเอาสัมภาระเก็บที่ใต้ท้องรถ และแบกเป้ที่เหลือติดตัวขึ้นไปบนรถ คนที่พวกเขากล่าวถึงนั่งเกือบหน้าสุด เธอนั่งอ่านหนังสือ ใบหน้าสงบนิ่งโดยไม่สนใจใครที่ขึ้นมา ยิ่งใกล้ก็ยิ่งเห็นชัดในความงดงาม ใบหน้าลงแป้งเพียงบางเบา ปัดแก้มพอให้ผ่อง ดวงตาที่ดำโต รับกับคิ้วที่แต่งไว้อย่างได้รูป ขนตางอนงามอย่างธรรมชาติ กลิ่นหอมบางเบาจากกาย ยิ่งชวนให้หลงใหลอยากใกล้ชิด พวกเขาเดินเรียงแถว แต่ผ่านเธอไปอย่างเงียบเชียบ....
บรรดาผู้ชายกระจายไปนั่งเบาะหลังสุด ของถูกยัดที่ชั้นวางบนศีรษะ ผู้หญิงนั่งถัดขึ้นมา สักพักผู้โดยสารก็ขึ้นมาแออัดเต็มคัน แต่หญิงสาวด้านหน้ายังคงนั่งนิ่งเหมือนไม่ได้ใส่ใจสิ่งรอบข้าง ยกเว้นหนังสือของเธอ...
"ไม่เห็นพี่แม็คพูดอะไรเลย ผมไม่ได้แย่งพี่จีบแล้วนะ" แขกแซว
"เฮ้ย ต้องสงวนท่าทีเสียก่อน" แม็คออกตัว สีหน้าเจื่อนๆ เพราะจริงๆ แล้วไม่กล้า
"สวยไปว่ะ ไม่เอาด้วยหรอก" ตั้มพูดจริงใจ เขาแค่สนใจมอง ถ้าจะให้เอาจริงเป็นเรื่องยาก คนอื่นก็เช่นเดียวกัน
"เพิ่งจะรู้ว่า มีคนสวยเกินไปด้วย" เก๋หันมาแซวไม่เลิก เสมือนเป็นคู่กัดตั้มตลอดกาล เขาแค่ยิ้มตอบ คนอ้วนดำจะมีใครสักกี่คนสนใจ.... ชีวิตก็เหมือนสิ่งตลก เขาอยู่ได้เพราะไม่เคยหวัง และเพราะอารมณ์ที่ดีกว่าใคร
รถแล่นออกจากสถานี สองข้างทางเขียวชอุ่มไปด้วยไม้นานาพันธุ์ ยอดเขาสูงตระหง่าน ฝูงวัวที่ชาวบ้านไล่ต้อนข้างทาง ฝูงนกแปลกตา และวิถีชาวบ้าน ทำให้เพลิดเพลินและฉ่ำชื่นใจไปกับการเดินทาง แค่หลุดพ้นจากเมืองหลวงสองร้อยกิโลเมตร เมืองไทยก็อัศจรรย์ในความรู้สึกเสียแล้ว...
"ไปไหนครับ" เสียงกระเป๋ารถถามหญิงสาวข้างหน้า
"สนามชัยค่ะ"
"สามสิบครับ" เธอยื่นเงินให้ ก่อนที่กระเป๋ารถจะเดินไปหาคนอื่น
"ไม่ใช่ที่ที่พวกเราไปนี่นา" ตาพึมพำ เธอได้ยินที่พวกเขาสนทนา จนกระทั่งกระเป๋ารถเดินมาถึงพวกเธอ เชนจึงลุกขึ้นมาจากด้านหลัง
"ไปไหนครับ" กระเป๋ารถถามพวกเธอ
"ผาค้างคาวค่ะ" ตาตอบ...
"เออ... คือว่าพวกเราจะไปที่ผาค้างคาว อำเภอตาลดง จะต้องลงที่ไหน" เชนที่เพิ่งเดินมาถึงรีบอธิบาย
"ออครับ พวกคุณคงไม่เคยมา ต้องไปลงที่แยกหมู่บ้านสนามชัย" เขาตอบ แล้วมองคนแปลกหน้าที่เขาไม่คุ้นเคยที่เบาะด้านหลัง
"กี่คนครับ"
"เก้าคนครับ"
"๒๗๐ บาทครับ" ตาที่ทำหน้าที่เป็นเหรัญญิกควักเงินออกมานับแล้วยื่นให้กับเขา ด้วยแววตากังวล พวกเธอกำลังไปในที่เดียวกัน... แล้วเหลือบไปมองดูท่าทีของราเชนท์ นักศึกษาแพทย์หนุ่มที่เธอแอบซ่อนความรู้สึกลึกๆ ภายในใจ...
รถโดยสารหวานเย็น ใช้เวลาหลายชั่วโมงกับระยะทางที่ไม่ไกลนัก เพราะต้องจอดรับ-ส่งผู้โดยสารทุกที่ ที่พวกเขาจะหาเงินใส่กระเป๋าในเที่ยวนี้ได้ จนมาถึงหมู่บ้านท่ามกลางป่าสองข้างทาง รถเลียบจอดข้างทางฝุ่นตลบ ที่ศาลาพักผู้โดยสารขนาดเล็ก หญิงสาวด้านหน้าลุกจากที่นั่ง พวกเขาก็ลุก แทบทุกคนในรถหันมองตาม ต่างล้วนแปลกใจที่คนแปลกหน้าจำนวนมากลง ณ จุดเดียวกัน คงจะมีอะไรที่สนามชัยเป็นแน่ เธอก้าวลงจากรถก่อน โดยแทบไม่มีสัมภาระส่วนตัวมากมาย นอกจากกระเป๋าเดินทางเล็กๆ ส่วนพวกเขาต้องใช้เวลานำสัมภาระออกจากใต้ท้องรถ พอหันกลับมาก็พบว่าเธอนั่งอีกมุมหนึ่งของศาลา หันหน้าออกไปข้างนอก เหมือนไม่ประสงค์จะยุ่งกับใคร นอกจากหนังสือเล่มหนึ่ง...
"ไปไงกันต่อล่ะพี่เชน" ตาเอ่ยถาม
"ต้องรอรถ..." เชนมีท่าทางไม่ค่อยแน่ใจนัก
เวลาผ่านไปพักใหญ่... เขามองไปรอบๆ ไม่มีวี่แววของรถสักคันที่มีท่าทีจะเลี้ยวเข้ามา เขาก้มลงมองดูเวลาที่ข้อมือ มันนานเสียจนไม่มั่นใจ จึงหันไปสังเกตเพื่อนร่วมทางคนนั้น เธอยังคงมีท่าทางสุขุมไม่สนใจใคร แม้สายตาของชายหนุ่มกลุ่มหนึ่งกำลังแอบมองเบื้องหลังของเธออยู่ และบางครั้งการสนทนาของพวกเขาก็เกี่ยวข้องกับเธอ เชนลังเลใจอยู่พักใหญ่ เธอน่าจะรู้ดีกว่าพวกเขา...
"อืมม ลองถามให้แน่ใจดีกว่า" เขาพึมพำ แล้วเดินไปหาเธอ เธอจึงได้เงยหน้าขึ้นมามองอย่างฉงน สายตาคมเฉียบดั่งวาด แต่กลับเศร้าจนเขารู้สึก....
"เออ...โทษครับ ผมขอถามทางหน่อยจะได้ไหมครับ" เขารู้สึกประหม่า เธอวางหนังสือลงบนตักแล้วจึงยิ้มรับด้วยไมตรี มันเป็นยิ้มพิมพ์ใจสำหรับเขา...
"จะไปไหนกันเหรอคะ"
"เออ... ผาค้างคาวครับ" เขายังคงประหม่า มันเป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกขัดเขินเมื่อได้คุยกับผู้หญิงแปลกหน้า
"ที่เดียวกันค่ะ" เธอยังคงยิ้มเปื้อนใบหน้า เขาเริ่มรู้สึกผ่อนคลาย
"เหรอครับ" เขารู้สึกโล่งใจ "ผมไม่เคยมา เลยไม่แน่ใจว่าจะไปกันถูกไหม"
"จะมีรถสองแถววิ่งมาจากอำเภอค่ะ และจะวิ่งไปจนถึงบึงบัว และผ่านผาค้างคาว แต่นานๆ จะมานะคะ" เธออธิบายเหมือนเข้าใจในความกังวลของเขา คนอื่นเริ่มขยับพยายามที่จะฟัง ทำไมเธอถึงได้รู้จักที่นี่ดีนัก...
"พวกคุณจะไปที่นั่นกันทำไมคะ" เธอเป็นคนตั้งคำถามบ้าง
"ไปสำรวจค่ายครับ" เชนตอบ
"ค่ายอาสาเหรอคะ" เธอเดาจากลักษณะ เขาพยักหน้าตอบ
"แล้วคุณไปทำอะไรที่นั่นเหรอครับ" เขาเอ่ยถาม เธอยิ้ม
"กลับบ้านค่ะ" เป็นคำตอบที่ทำให้ทุกคนนิ่งอึ้ง... มันไม่น่าจะเป็นไปได้ ที่หญิงสาวคนนี้ จะอาศัยอยู่ที่นั่น...
เธอหันหน้ากลับมาที่หนังสือ เหมือนจงใจจะหยุดการสนทนาที่ยาวนานเกินความจำเป็น จนเขารู้สึกขัดเขินที่จะสนทนาต่อ
"ขอบคุณมากครับ" เชนกล่าว
"ไม่เป็นไรค่ะ" เธอหันกลับมาตอบชั่วครู่ แล้วหยิบหนังสือขึ้น ใบหน้าที่มีรอยยิ้มเมื่อสักครู่ ค่อยๆ เจือจางเป็นความเรียบเฉยไร้ความรู้สึกอีกครั้ง...
เขาก้าวเท้าออกมา ด้วยใจที่ยังเต้นระรัว เหมือนจะควบคุมตัวเองไม่ได้ เลือดสูบฉีดแผ่ซ่านรุนแรง จนใบหน้าและตัวร้อนผ่าว อดคิดไม่ได้ว่าเหตุใดผู้หญิงคนนี้ถึงได้มีอิทธิพลต่อจิตใจได้รุนแรง ซ้ำยังมีท่าทางเย็นชากับเขา แตกต่างจากผู้หญิงคนอื่น...
ความคิดเห็น