(eight people) เพียงพบ

เคยไหมครับผมว่าทุกคนคงต้องเคย เราใช่ชีวิตโดยมีคนเป็นหมื่นเป็นล้านรายรอบ ทางทฤษฎีบอกเอาไว้ว่าเราจะเจอคนอย่างน้องแปดคนที่เราจะไม่ได้เจอเค้าอีกตลอดชีวิต มันคงน่าเสียดายนะถ้าหากวันหนึ่งเราได้เจอคนคนหนึ่งที่เราถูกชะตาและก็ไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกตลอดชีวิต

วันหนึ่ง ณ เมืองใหญ่ที่มีแต่ตึกระฟ้าและผู้คนมากมาย ผมชื่อวีเป็นแค่ผู้ชายวัยรุ่นธรรมดาที่มีชีวิตจำเจสุดแสนจะน่าเบื่อ ทุกวันธรรมดาผมก็จะนั่งรถไฟฟ้าไปมหาลัยและกลับบ้านเพียงแค่นั้น วันนี้ก็เช่นเคย

ณ สถานีรถไฟฟ้า

ขณะที่ผมยืนรอรถไฟฟ้าเป็นปกติเฉกเช่นทุกวันพร้อมใส่หูฟังเปิดเพลงฟัง เสียงประกาศรถไฟฟ้าที่กำลังวิ่งเข้าชานชาลาดังขึ้นพร้อมผู้คนที่ยืนขอรถไฟอย่างกระตือรือร้น ขณะที่รถไฟฟ้าจอดที่ชานชาลาผมได้ชำเลืองไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูไม่คุ้นตา (ปกติเราจะสามารถพอจำคนเดินๆ ในที่เดิมๆ และเวลาเดิมๆ ได้) ตอนนั้นเราได้หันมาสบตากันเพียงคู่หนึ่งก่อนที่ต่างคนจะเดินเข้าขึ้นรถไฟ ในหัวผมรู้สึกถูกชะตากับผู้หญิงคนนั้นอย่างบอกไม่ถูก ตาคู่นั้นที่ผมจำได้เธอใส่ชุดยูนิฟอร์มของมหาลัยผมสั้นและตุ้มหูตัวอักษรรูปตัว J ผมคิดว่าบางทีเราอาจจะได้เจอกันที่มหาวิทยาลัยก็เป็นได้และขอให้มันเป็นอย่างนั้น พอถึงสถานีที่ผมต้องลง ผมพยายามมองหาผู้หญิงคนนั้นอีกครั้งแต่ก็ไม่มีวี่แวว

ณ มหาลัยแห่งหนึ่ง

เฮ้! เสียงตะโกนที่ผมคุ้นเคยได้ดังขึ้น มันคือเสียงของเฟสเพื่อนที่มีอายุมากกว่าผมถึงสองปี มาช้าจังว่ะวันนี้ไปเจอหญิงที่ไหนมาปะเนี่ยเดินยิ้มกรุ้มกริ่มมาเลย (เฟสพูดพร้อมเข้ามากอดคอ) เดียวค่อยเล่าน่ะรีบไปเรียนก่อนดีกว่าเข้าช้าเดี๋ยวบรรเจิดไม่เช็กชื่อให้นะเว้ย (วีตอบกับและรีบเดินไปขึ้นรถไปยังตึกที่เรียน) ช่วงเวลาพักกินข้าวผมก็ได้เล่าเรื่องที่ผมได้เจอกับผู้หญิงคนหนึ่งให้เฟสและเมย์เพื่อนผู้หญิงคนเดียวในคณะได้ฟัง จริงดิผมสั้นหรออืม.....สาวการบินปะวะเหมือนกูเคยเห็น (เมย์ผู้รู้เรื่องเกือบทุกอย่างในมหาลัยแต่ไม่รู้เรื่องตัวเองอย่างเดียวพูดขึ้นมา) อ้อ...! นี้หรอที่มึงบอกว่าจะเล่าให้ฟังอะแล้วมึงเจอเค้าตอนลงรถไฟฟ้าหรือเปล่า (เฟสถาม) ไม่เห็นว่ะคนเยอะอะ (วีตอบ) แล้วตอนขึ้นมึงเห็นเค้าได้ไงคนไม่เยอะเหมือนกันหรอว่ะ (เฟสถามกับพร้อมกับสีหน้างงๆ) เออๆ ใช้มึงเห็นเค้าได้ไง (เมย์เสริม) ก็กูบอกว่าไม่รู้ก็แค่หันไปเห็น (วีตอบพร้อมหัวเราะ) ใช่คนจริงๆ หรือเปล่าผีปะว่ะ (เฟสพูดพร้อมทำเสียงกระซิบๆ) ก็บ้าละผีอะไรของมึงมาตอนเช้าๆ ไร้สาระรีบๆ แดกแล้วไปเรียนดีกว่า (วีตอบพร้อมลุกขึ้นจะเดินไปเข้าเรียน) แล้ววันทั้งวันในมหาลัยก็จบลงพร้อมกับไม่เจอผู้หญิงคนนั้นเลยถึงแม้ผมจะพยายามจะมองหาอย่างไร นี้ๆ มึงกลับเลยปะ หรือจะไปเดินห้างเล่นกลับพวกกูสองคนก่อน (เฟสสะกิดถาม) เออๆ ไปหาไรทำก็ดีเหมือนกัน (วีตอบ)

ขณะผมกำลังจะเดินออกไปจากมหาลัยสายตาผมก็ได้มองเห็นผู้หญิงคนนั้นอีกครั้งหนึ่ง ผมชี้ให้เพื่อนดูพร้อมพูดว่า นั้นไงคนนั้นไงที่กูบอก เฮ้ย....! แจ่มจริงอย่างที่มึงบอกเลยวะ (เฟสพูด) แล้วผู้หญิงคนนั้นก็เดินออกไปทางเดียวกับทางที่พวกเราจะไป เฮ้ยๆ เค้าเดินไปทางทางเดียวกับเราที่จะไปว่ะเดินตามไปดิ (เฟสตะโกนขึ้น) มึงจะตะโกนทำไมแล้วมึงเป็นสต๊อกเกอร์ไงไปเดินตามเค้าอะ (เมย์พูดขึ้นพร้อมตบหัวเฟส) ก็ค่อยๆ เดินไปเดี๋ยวก็ไปเจอกันเองละนะ (วีบอก) แล้วพวกเราก็เดินไปตามทางที่จะไปตามหลังผู้หญิงคนนั้นติดๆ จนไปถึงสี่แยก มึงเข้าไปทักดิวะ (เฟสกระซิบพร้อมสะกิด) เดียวดิ (วีกระซิบกลับ) ขณะไฟแดงของรถและไฟเขียวของคนข้ามถนนพอดี ผู้หญิงคนนั้นเดินข้ามไปก่อนห่างจากกลุ่มผมไม่มาก ทันได้นั้นก็มีรถบรรทุกคันหนึ่งกำลังพุ่งเข้ามาในทิศทางเดียวกับที่ผู้หญิงคนนั้นเดิน ตอนนั้นเหมือนโลกหยุดหมุนความคิดต่างๆ ถาโถมเข้ามาในหัว ขณะที่ร่างกายของผมนั้นวิ่งเข้าไปพยายามปกป้องผู้หญิงคนนั้น

และทุกอย่างก็มืดไป...........

ติดตามตอนต่อไป