ฮิวท์ แคมบริดจ์

ลำดับตอนที่ #3 : ร้านลึกลับ(100%)

  ฮิวท์ค่อยๆก้าวเข้าไปข้างในอย่างช้าๆ ภายในนั้นมือสนิทและมีกลิ่นอับชื้นเหมือนไม่เคยทำความสะอาด ตรงผนังมีใยแมงมุมและแมลงหลากชนิดอยู่เต็มไปหมด เขารู้สึกพะอืดพะอม เขาอยากหันหลังกลับเพราะรู้สึกไม่ชอบมาพากล แต่ความอยากรู้อยากเห็นทำให้เขาเดินต่อไป



โอ๊ย!!! ขาของฮิวท์ไปชนอะไรบางอย่างที่แข็งๆ บันไดนั่นเอง มันเป็นบันไดเตี้ยๆสามขั้นมีเมือกสีเขียวเกาะอยู่เป็นจุดๆ หลังจากนั้นก็เป็นทางคดเคี้ยววกวนไปมา คงไม่ใช่ร้านขายของแล้วว่ะ แม่งโ-ตรวกวนเลย ฮิวท์บ่นพึมพำกับตัวเอง ตอนนี้ความกลัวทั้งหมดถูกแทนที่ด้วยความอยากรู้อยากเห็น

ทันใดนั้นเขาได้ยินเสียงเหมือนคนคุยกันแต่ได้ยินไม่ค่อยถนัดนัก ยิ่งเดินไปเสียงก็ดังขึ้นเรื่อยๆเป็นเสียงเหมือนคนหลายคนกำลังชุมนุมกัน



อยู่ แล้วเขาก็พบที่มาของเสียงเหล่านี้ มันมาจากห้องๆหนึ่งที่อยู่ตรงหน้าเขานี่เอง แต่ประตูไม่ได้ถูกล็อก มันเปิดแง้มๆอยู่ เราควรจะเข้าไปดีไหมนะ หรือจะกลับออกไป แต่อุตสาห์เข้ามาแล้ว อืม ลองแอบมองก่อนดีกว่าว่าเขาทำอะไรกันอยู่

   แล้งฮิวท์ก็ค่อยๆมองลอดช่องประตูที่แง้มอยู่...



มันเป็นห้องขนาดค่อนข้างใหญ่ บรรยากาศอุ่นกว่าข้างนอกเล็กน้อย ตรงเพดานมีมังกรสีน้ำตาลเข้มสองตัวไขว้กันอยู่ ตรงกลางห้องมีโต๊ะ



โบราณขนาดใหญ่ตั้งตระง่าน และตรงหัวโต๊ะมีชายใส่เสื้อคลุมสีดำท่าทางน่ากลัวนั่งอยู่แต่ฮิวท์ไม่เห็นหน้าของชายคนนั้นเพราะเขาอยู่ทางด้าน



หลัง แต่มันทำให้เขาขนลุกไปทั้งตัวเหมือนถูกรังสีอำมหิตครอบงำ



   ผมที่เป็นมันเลี่ยมของชายผู้นี้ยาวปรกมาตามลำตัวของเขา ดูแล้วคงจะเป็นหัวหน้าหรือไม่ก็คนสำคัญแน่นอน



ส่วนรอบด้านมีชายทั้งวัยผู้ใหญ่และวัยกลางคนใส่ชุดแปลกๆเป็ชุดที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ก็คงจะเป็นลูกน้องละมั้ง นี่มันสมาคมผีดิบหรือไง ทำไม่มันน่ากลัวอย่างงี้อ่ะ หรือจะเป็นชมรมคนบ้า แต่งตัวพิกลจริต วันนี้ก็ไม่ได้มีเทศกาลอะไรนิ ลองแอบฟังดีกว่า จะได้รู้ว่ามันเป็นอะไรกันแน่ อยากเป็นนักสืบมาตั้งนานละ จะได้เป็นก็คราวนี้ล่ะว้า อิ อิ



แต่ก่อนที่ทุกคนจะได้พูดอะไร ก็มีแสงสีเขียวอมดำปรากฏขึ้นกลางโต๊ะแล้วสัตว์รูปร่างประหลาดตัวหนึ่งก็ปรากฏขึ้นแทนที่ มันเหมือนก้อนดินน้ำมันที่ผิดรูปผิดร่าง แต่แล้วมันก็ค่อยๆก่อตัวเป็นแมงมุมสีเหลืองจุดดำมันค่อยๆใหญ่ขึ้นจนตอนนี้มันมีขนาดเท่าจานใบโตแล้ว แมงมุมค่อยๆคืบคลานอย่างช้าๆไปตามโตะ ทำจมูกฟุดฟิด

แล้วก็ไปอยุดอยู่ที่เก้าอี้ตัวหนึ่ง



     ฮิวท์สังเกตว่าเก้าอี้ตัวนั้นดูเหมือนจะถูกจงใจเว้นเอาไว้ มันถูกบุอย่างดีด้วยผ้ากำมะหยี่ตรงผนักพิงมันตราสัญลักษฌ์หนึ่งอยู่ แล้วเขาก็ต้องอ้าปากค้างอย่างไม่ได้ตั้งใจ! เพราะสัญลักษฌ์นั้นมันคือรูป สามเหลี่ยมฐานทับกัน เหมือนกับที่อยู่ตรงหน้าอกเขาพอดี!



     มันคืออะไรกันแน่นะ -- สัญลักษฌ์แปลกๆนี้



\"มากันครบไหม\"เสียงแก่ๆที่ทรงอำนาจดังขึ้น ถ้าออกมาจากปากคนคงน่าขนลุกกว่านี้ แต่มันออกมาจากปากเล็กๆเท่ารูเข็มของแมงมุมตัวใหญ่ตัวหนึ่ง มันน่าขันมากทีเดียว แต่ก็ไม่มีใครที่โง่พอจะหัวเราะในเวลาเช่นนี้

    

    แล้วแมงมุมน่าขันตัวนั้นก็แสดงอิทธฤทริ์อีกครั้ง มันค่อยๆกลายร่างเป็นชายผู้หนึ่ง ค่อนข้างมีอายุ แต่แตกต่างจากคนอื่นตรงที่ว่าเขาไม่ได้ใส่เสื้อคลุมแต่ใส่แบบคนปรกติทั่วไป คือเสื้อยืดสีเขียวคล้ายๆของพวกทหารและใส่กางเกงสีเทาพร้อมแจ๊คเก็ตสีดำตัวใหญ่



แต่ชายคนนี้กลับดูพิลึกสุดๆ เพราะศรีษะของเขามีแค่ซีกเดียว จะว่าไปมันก็เต็มน่ะแหละ เพียงแต่อีกซีกมันไม่ใช่แบบคนทั่วไป มันเป็นโลหะสีเงินแวววับ แต่ส่วนที่ควรจะเป็นดวงตากลับว่างเปล่ายากที่จะเดาอารมฌ์ ฮิวท์คิดว่าสมควรแล้วล่ะที่ชายครึ่งซีกคนนี้จะปลอมตัวเป็นแมงมุมมาก่อน ไม่ยังงั้นคงแปลกหน้าดูถ้าเขาเดินทางผ่านตลาดด้วยสารรูปเช่นนี้



   \"ครับนายท่าน ขาดแต่คาแมน ชาล์ด เห็นบอกว่ากำลังรับงานสำคัญอยู่ แต่จะมาให้ได้ขอรับ\"ชายหัวร้านที่อยู่ทางขวาของเขาพูดขึ้นแบบกล้าๆกลัวๆ

    

   \"ชิ มันจะสำคัญซักแค่ไหนเชียว อย่างตาชาล์ดคงกำลังจิบน้ำชาอยู่ที่แคสกรินท์สบายใจเฉิบ หมอนั่นไม่เคยเห็นอะไรจำเป็นกว่าการนั่งจิบน้ำชาซักนิดเดียว\"หญิงชราร่างเล็กในเสื้อคลุมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหมั่นไส้ ทำให้บรรยากาศคลายลงบ้าง แต่ก็นิดเดียวเท่านั้น



   \"เราจะรอเขาไหมขอรับ หรือว่าจะเริ่มพิธีเลย\"ชายที่อยู่ข้างๆกับหญิงเมื่อครู่ถามขึ้น



   ชายที่ถูกเรียกว่านายท่านกระแอมขึ้นเบาๆ พร้อมกับจิบน้ำอะไรบางอย่างซึ่งดูเหมือนเหล้าซึ่งไม่รู้ว่าลอยมาจากไหน ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงไม่แสดงความรู้สึกใดๆ เขาดูเย็นชาเหลือเกินในความรู้สึกของฮิวท์



    \"พิธีไม่สามารถดำเนิน ถ้าสมาชิดไม่ครบ แกก็น่าจะรู้นะลูทดิว\"



ชายผู้มีนามว่าลูทดิวเงียบไปทันที่ ฮิวท์คิดว่าหน้าของเขาซีดยิ่งกว่าเผือกซะอีก

    

     ~ ป๊อก ~ ตุบ!!!



   แล้วคาแมนก็หล่นลงมาจากไหนไม่รู้ พร้อมกับแบกร่างอ้วนตุ้ยนุ้ยของตัวเองคลานต้วมเตี้ยมไปขอโทษขอโพยนายของตนแล้วไปนั่งเก้าอี้ตัวหนึ่งตรงมุมห้อง



        บรรยากาศเงียบไปชั่วขณะ



\"เอาล่ะ ถ้าทุกคนพร้อมแล้วฉันขอเปิดพิธีเลยละกัน\"ชายครึ่งฃีกพูดเหมือนอยู่ในโบสถ์ เขาลุกจากที่นั่งแล้วก้าวมาข้างหน้าช้าๆอย่างองอาจ แล้วอยุดที่กลางห้อง เขาอยุดนิ่งฃักพักหนึ่ง พร้อมกับมือทั้งสองข้างประกบกันแล้วค่อยๆกางห่างออกจากลำตัวแล้วมาประกันอีกครั้งเหนือศรีษะ เขาทำอย่างนี้สามครั้ง



                           เกิดแสงสว่างวาบขึ้นตรงแถวๆเพดาน มันสว่างมากจนฮิวท์มองไม่เห็นอะไร แต่หลังจากนั้นมันก็เปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินเข้ม แล้วเขาก็ต้องตกใจอย่างยิ่งเมื่ออยู่ๆก็มีร่างของชายหลายคนปรากฏขึ้นในวงแสงสีน้ำเงินซึ่งบัดนี้กลายเป็นสีดำ แต่มองเห็นได้แค่ครึ่งตัวเท่านั้น ทุกคนมีรอยสักแบบเดียวกับตรงหน้าอกเขาแต่อยู่ตรงหน้าบ้าง ตรงลำคอบ้าง ไม่ซ้ำกัน! แต่ละคนดูน่ากลัวเหมือนพวกพ่อมดดำที่เขาเคยดูในภาพยนตร์

                            ชายครึ่งฃีกยังคงพูดต่อไป

\"ผม เกรย์ แฮมเมอร์ คาสโนว่าที่12 และสมาชิกคาสคาโน่ทุกคน ขอคาราวะเหล่าบรรพบุรุสคาสโนว่าทุกท่านที่ล่วงลับไปแล้ว\"พูดจบเกรย์ แฮมเมอร์ หรือคาสโนว่าที่12(ในที่สุดก้อรู้ชื่อจิงๆซักที-_-)ก้มหัวเล็กน้อย ส่วนที่เหลือก็คุกเข่าแล้วเอามือประสานกันเหมือนนักโทษ



\"ที่ผมรบกวนเวลาของพวกท่านก็เพราะจะมีคาสโนว่าคนต่อไปมาแทนฉัน\"เกรย์หยุดหายใจ เห็นได้ชัดว่าเขากำลังเศร้า\"หลายท่านที่คอยติดตามพวกเรา จะเห็นว่าตอนนี้พลังของผมอ่อนแอเต็มที จนไม่สามารถปกครองกลุ่มคาสคาโน่ของเราต่อไปได้อีกแล้ว

    เมื่ออาทิตย์ผมก็โดนพวกหน่วยรักษาความปลอดภัยเล่นงานซะจนแทบแย่ ตอนนี้ก็เป็นที่ถกเถียงกันว่าอาจจะไม่มีกลุ่มพวกเราอีกต่อไปแล้ว บางคนก็เฉลิมฉลองให้กับความล้มเหลวของพวกเรา บางคนก็คอยติดตามข่างเกี่ยวกับพวกเรา แตความลับว่าจะมีคาสโนว่าที่1สิบสามนั้นยังไม่มีใครรู้\"เกรย์ ถอนหายใจเฮือกใหญ่ทีหนึ่ง\"เอาล่ะ ถ้าเรียบร้อยแล้ว -- ขอเชิญคาสโนว่าที่13ออกมาข้างหน้าเลย\"



     คาสโนว่าที่13เดินออกมาอย่างสง่าผ่าเผย เขาเป็นชายที่นั่งอยู่ที่หัวโต๊ะในตอนแรกนั่นเอง



ระหว่างนั้น เกรย์ก็กล่าวประวัติของคาสโนว่าคนปัจุบันต่อไป\"ความจริงแล้ว ชายผู้นี้มาจากโลกมนุษย์เขาถูกฆ่าระหว่างเดินทางเร่ร่อน แต่ด้วยอำนาจวิเศษในตัวทำให้เกิดปาฏหาร เขาไม่ตาย และเกิดตราคาเคิล(รูปสามเหลี่ยมฐานชนกัน)หรือตราประจำกลุ่มคาสคาโน่ขึ้นบริเวณหัวไหล่ข้างซ้ายของเขา หลังจากนั้นเขาได้เดินทางมาที่โลกของผู้วิเศษ และด้วยความสามารถของเขาทำให้ได้มาเป็นสมาชิกในกลุ่มของพวกเราและได้เป็คาสโนว่าคนต่อไปในที่สุด อ้อ เนื่องจากเขาลืมอดีตที่อยู่โลกมนุษย์ เขาจึงเปลี่ยนชื่อตัวเองเป็น คารอส กิมเมอร์ริน ขอแสดงความยินดีกับ คารอส กินเมอร์ริน คาสโนว่าคนต่อไป!!!\"



            สิ้นเสียง เสียงตบมือก็ดั่งกระหึ่มจามทุกทิศ แม้แต่เหล่าบรรพบุรุสก็ยังร่วมแสดงความยินดีไปด้วย



   แล้วเกรย์ก็ยื่นบางสิ่งสิ่งบางอย่างให้กับคารอส มันเป็นสร้อยที่มีจี้เป็นแหวน ฮิวท์ไม่รู้ว่าเขาคิดไปเองรึเปล่า เขารู้สึกเหมือนว่าจะมีน้ำใสๆซึมออกมาจากตาแล้วไหลผ่านหนวดเคราที่มอซอของเกรย์ เมื่อแหวนตกไปที่คอของคารอส ฮิวท์รู้สึกถึงคลื่นอานุภาพของมันที่มองไม่เห็น พลังมันดูยิ่งใหญ่นัก โดยเฉพาะเวลาที่ประกายของมันสะท้อนกับแสงจันทร์ยามค่ำคืน ตอนนี้เช้ามืดแล้วซินะ



    ทันใดนั้นเขารู้สึกเจ็บที่หน้าขึ้นมาอย่างกระทันหัน ตรงแผลเป็นนั่น!!!(เปลี่ยนจากสัญลักษณ์มาเป็นแผลเป็นนะคะ-_-) อา ความเจ็บปวดทั้งหมดประดังกันเข้ามาอย่างไม่มีวันหยุด ท้องไส้ปั่นป่วน ดวงตาพร่ามัว ตอนนี้เขาแทบจะมองอะไรไม่เห็นแล้ว ทุกอย่างพร่าเรือนไปหมด เขาไม่เคยเจ็บมากขนาดนี้ตั้งแต่เกิดมาเลย มันเจ็บกว่าตอนที่โดนเครื่องจักรหนีบซะอีก โอย ทำไมมันเจ็บอย่างนี้นะ ฮิวท์ทรุดตัวลงกับพรื้น มือกุมอยู่ที่อก ความเจ็บปวดทวีขึ้นเรื่อยๆ

            เขาทนไม่ไหวแล้ว!!



     \" อ๊ากกกก!\"อุ๊บ เขาเอามือปิดปากตัวเองแน่นหลังจากที่หลุดปากร้องออกมา แต้ไม่ทันเสียแล้ว ตอนนี้เขากลายเป็นเป้าสายตา ดวงตาทุกคู่จับจ้องอยู่ที่เขาเป็นจุดเดียว ความเจ็บปวดมลายหายไปหมดสิ้น กลายเป็นความกลัวแทน



     ซวยแล้ว ทำไงดี จะหนีก็คงไม่ทัน อึดอัดโว๊ย ตายแน่ๆ ต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว! คิดสิ คิด! ระหว่างที่เขากำลังคิดหาทางเอาตัวรอดอยู่นั้น เขาก็สังเกตเห็นหน้าต่างบานหนึ่งเปิดอยู่ ไม่ไกลจากตัวเขานัก ถ้าเพียงแต่เขาจะพุ่งออกไป ก็คงรอด ดีกว่าจะตายอยู่ที่นี่ จากที่ได้ฟังดูแล้ว กลุ่มคนพวกนี้ไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน แถมเขายังโง่ไปแอบดูพิธีสำคัญของพวกนี้ซะด้วยซิ แม้จะไม่ค่อยรู้เรื่องก็เถอะ ข้างล่างโดดไปก็ไม่สูงนัก โดดสูงกว่านี้เขายังเคย

    

      เมื่อตัดสินใจได้แล้ว เขาก็ตั้งสติ เตรียมตัวจะพุ่งออกไป แต่ขามันไม่ยอมก้าว



                              ส่วนกลุ่มคาสคาโน่ดูเหมือนจะหายงงแล้ว



\"มันเป็นใครกัน\"เกรย์ถาม  

\"ก็พวกมนุษย์ธรรมดาที่อยู่แถวนี้ ไม่มีพิษสงอะไรหรอกครับ\"คนหนึ่งในนั้นตอบ

\"ยังไงก็ตาม ไปจับมันมาก่อน\"เกรย์ยังคงจ้องเขาเขม็ง เหมือนจะอ่านใจ

  ชายรูปร่างกำยำสองคนวิ่งตรงมาทางฮิวท์ เหมือนกลัวว่าเขาจะวิ่งหนีไปในนาทีใดนาทีหนึ่งอย่างนั้นแหละ

ชายคนแรกมาถึงก่อนกระชากคอเสื้อฮิวท์แล้วลากเข้ามาในห้อง แล้วผลั่กเขาติดกำแพง



  โอย! อะไรกันเนี่ย เจ็บชะมัดเลย ไม่เห็นต้องกระชากกันอย่างนี้เลยอ่ะT^T  ไม่ใช่ว่าไม่อยากขัดขืนหรอกนะ แต่พวกนั้นแรงโคตรเยอะเลย



คารอสเดินตรงมาหาเขา เมื่อเห็นหน้าคารอสแล้วทำไมรู้สึกคุ้นนะ อ๊ะ หรือว่าจะเป็นที่เคยเห็นในความฝัน เป็นไปไม่ได้หรอก เรื่องบังเอิญขนาดนั้น..   แต่ชักจะปวดหน้าอดอีกแล้วซิ แต่ไม่เท่าเมื่อกี้



\"แก มาทำอะไรที่นี่\"คารอสตะคอก ตอนนี้ใบหน้าห่างกันไม่ถึงหนึ่งฟุตแล้ว น่ากลัวเหลือเกิน

\"อ่า คือว่า ผะ ผม ผมเห็นว่าร้านมันน่าสนใจดี ก้อเลยแวะมาดู\"ฮิวท์ตอบตะกุกตะกัก

\"ใจเย็นคารอส เด็กนี่ไม่มีพิษสงอะไรหรอก\"เกรย์ว่า

\" แต่สอดไม่เข้าเรื่อง เห็นว่าเป็นเด็กนะ แล้วมาคนเดียวหรือ\"ถามเขาเสียงเย็น แต่อ่อนลง

\"กลับไปซะไอ้หนู แต่เดี๋ยวให้คนของฉันลบความจำของแกก่อน\"เกรย์เอ่ย

\"เดี๋ยว ฉันสัมผัสได้ถึงพลังแบบพวกเรา เป็นไปไม่ได้ เด็กนี่เป็นมนุษย์ธรรมดาไม่ใช่เรอะ\"คารอสยกมือห้ามเกรย์

\"บ้าน่า เด็กแค่เนี๋ยจะไปมีพลังอะไร ปล่อยเขาไปเถอะ เราจะได้ทำพิธีต่อให้เสร็จ ทุกคนรออยู่นะ\"เกรย์เถียง

   ฮิวท์เห็นด้วยกับเกรย์ เขาจะไปมีพลังอะไร ก็แค่เด็กจนๆที่กำพร้าแม่เท่านั้นเอง



แล้วชายรูปร่างปราดเปรียวคนหนึ่งก็เดินตรงรี่เข้ามาหาเขา พร้อมกับล้วงไม้เรียวยาวสีน้ำตาลซึ่งน่าจะเป็นไม้กายสิทธ์เพราะเขาเคยเห็นในทีวี

\"เราจำเป็นต้องลบความจำของเธอล่ะ แต่มันไม่มีผลข้างเคียงหรอก เธอจะลืมเรื่องทั้งหมดตั้งแต่เธอย่างเท้าเข้ามาในนี้ เอาล่ะ อยู่นิ่งๆนะ\"

เขาว่า ดูจะใจดีกว่าสองคนเมื่อกี้ แต่เขาไม่อยากโดนลบความจำ แต่คงขัดขืนไม่ได้สินะ



   ดูเหมือนชายคนนั้นจะอ่านความคิดเขาออก เพราะไม้กายสิทธ์ตอนนี้เลื่อนมาอยู่ที่คอหอยของเขาแล้ว



\"อย่าคิดหนีเชียวล่ะ นี่ถือว่าดีมากแล้วนะที่ท่านลอร์ดคารอสไม่ได้ทำอะไรเธอน่ะ\"

เรมาดูล่า ฟาสฟากา โอลีนอรุส



ชายคนนั้นพึมพำอะไรบางอย่างที่ฟังไม่ได้ศัพท์ สิ้นเสียงแล้วแสงสีเขียวก็พุ่งออกมาจากปลายไม้กายสิทธ์ตรงมาที่คอของเขา แต่กลับไมรู้สึกเจ็บ แต่เย็นวาบไปทั่วทั้งตัว

  

   เขาเห็นชายคนนั้นเดินจากไป แล้วหันกลับมามองเขาอีกครั้งหนึ่งเพื่อความมั่นใจ แล้วทุกสรรพสิ่งก็เงียบหายไปท่ามกลางความมืดมิดที่มาปกคลุม

..............................

  .....................



      .........



\"นี่ไอ้หนู เป็นอะไรมากเปล่า\"

\"ลุกไหวไหม\"

\"บ้านอยู่ไหน มานอนอะไรตรงนี้\"

\"พาเขาไปส่งที่บ้านดีไหม\"

\"แต่เราไม่รู้ว่าบ้านเขาอยู่ไหน\"

\"บางที เขาอาจจะบอกเราได้\"



ฮิวท์ค่อยๆลืมตา ข้างนอกสว่างมากแล้ว แม้จะยังเช้ามืดอยู่ เขาพบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่กลางถนน ท่ามกลางผู้คนและเสียงเซ็งแซ่รอบตัวเขา ฮิวท์พยายามเพิ่งตามองผ่านผู้คน ไปยังร้านลึกลับนั้น แต่ไม่ว่าเขาพยายามมองเท่าไหร่มันก็ไม่มี แทนที่จะเป็นตึกแคบๆ มันกลับเป็นกอหญ้ารกๆเท่านั้น ฮิวท์ทบทวนความจำครั้งสุดท้าย เขาโดนลบความจำนี่นา แต่ทำไมเขายังจำได้อยู่ เขาจำแมงมุม คารอส เกรย์ และเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดได้อยู่ เอ แปลกจัง หรือว่าชายคนนั้นจะท่องคาถาผิด ก็ไม่น่าใช่ หรือว่าเขาแค่ฝันไป แต่ถ้าฝัน เขาก็คงหายเจ็บจากที่โดนกระชากคอเสื้อแล้วล่ะ ช่างเถอะ



\"กลับบ้านไหวไหม\"หนึ่งในกลุ่มคนที่รุมล้อมเขาถามขึ้น

\"เป็นอะไรมากรึเปล่า อยู่ๆก็มานอนอยู่ตรงนี้\"หญิงชราที่อุ้มลูกสุนัขเอ่ย

\"อ่า ขอบคุณทุกคนมากนะครับ แต่ผมไม่ได้เป็นอะไรหรอกฮะ\"



  ในที่สุดเขาก็ออกมาจากวงล้อมนั้นได้ กลับบ้านดีกว่าเรา เหนื่อยจัง

แล้วฮิวท์ก็เดินตรงไปยังโรงงานซึ่งก็คือบ้านของเขานั่นเอง แดดอ่อนๆยามเช้าสาดส่องเข้ามากระทบกับใบหน้าที่ดูโทรมจัด เพราะความหิว และความเหนื่อยล้า เขาไม่รู้เลยว่าชีวิตข้างหน้าต้องเผชิญกับอะไรบ้าง