ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ถูกทำโทษ(100%)
ดีค่ะ เพิ่งจะแต่งเรื่องนี้เป็นเรื่องแรก ถ้าไม่หนุกหรือยังติดๆขัดๆก็ขอโทษด้วยนะคะ 0_0
----------------------------------------------------------------------------
แก แกมันไอ้ตัวซวย ใคร? นั้นใครน่ะ?
แกมันก็แค่เศษสวะ
เด็กชายหันไปรอบๆตัว แต่ก็ไม่เจอที่มาของเสียงนั้น
ท่ามกลางความมืดมีเงาบางๆของร่างๆหนึ่ง
แกมันไม่ควรเกิดมาเป็นมนุษย์
\"ฉันถามว่าครายยยย\"เด็กชายพยายามเดินไปหาร่างๆนั้นแต่ไปเท่าไหร่ก้อไม่ถึงฃักที จนกระทั่งเด็กชายหมดแรงและล้มลงแต่จู่ๆเงาที่ว่า นั่นก็ค่อยคลืบคลานเข้ามา
หาตัวเขา เด็กสังเกตเห็นรอยยิ้มเยือกเย็นปรากฏอยู่บนใบหน้าขาวฃีดนั้น มันทำให้เขาไม่กล้าแม่แต่จะลุกขึ้น แล้วชายลึกลับคนนั้นก็ใกล้เข้ามาเรื่อย แม้เด็กชายจะไม่
สามารถใบนั้นได้ชัดเจนนักเนื่องจากความมืดรอบๆตัว แต่เขาก็รู้สึกคุ้นกับใบหน้านั้นเสียเหลือเกิน เอาวะไม่ถามก็ไม่รู้ เขาคิด แล้วจึงรวบรวมความกล้าตะโกนออกไป
\"บอกมานะว่าแกคือใคร ทำไมต้องมาว่าฉันด้วย ฉันไปทำอะไรให้แม่แกฮะ ว่างนักหรือไง\"ตอนนี้ไม่เหลือความกลัวอีกต่อไป มี่แต่โทสะและความกล้า
แต่ไม่ว่าชายคนนั้นก็ยังไม่มีท่าว่าจะตอบคำถามของเด็กชายได้แต่แสยาะยิ้ม และแล้วจู่ก็มีแสงสีดำวาบ ปกคลุมไปทั่วบริเวณนั้น รอบตัวมืดสนิท สติเริ่มเรือนรางแต่ก็พอจะได้ยินเสียงตอบของชายลึกลับ
แล้วแกจะได้พบฉันแน่ฮิวท์ ไม่ต้องกังวลไปหรอก แม้เสียงนั้นจะมากเบาก็ตาม แต่มันก็ดังก้องอยู่ในหัว
\"ฮิวท์\"
\"แกเป็นใคร แน่จริงก็ออกมาเซ่\"เจ้าตัวยังคงไม่ได้สติ
\"ฮิวท์ นี่ฉันเองเควิน\"เจ้าคนที่เรียกตัวเองว่าเควินพูดออกมาอย่างเบื่อหน่าย
เงียบ
\"ฮิวท์โว้ย แกจะนอนไปอีกนานไม๊มม\"
พลั่ก
\"โอ๊ย เควิน แกถีบฉันทำไม\"ฮิวท์พูดด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับ
\"ถามได้ จะให้ฉันเรียกไปถึงไหนหา แล้วแกเป็นอะไรถึงได้เอาแต่ตะโกนเนี่ย\"เควินไขข้อสงสัยของฮิวท์
\"เฮ้อ ฝันร้ายน่ะ ไม่รู้เป็นอะไร ฝันแต่เรื่องเดิมๆทุกคืน แล้วแกมาปลุกฉันทำไม คนกำลังนอน\"ฮิวท์ไม่พอใจนักที่จู่ๆก็ถูกปลุก
\"แล้วตอนนี้มันกี่โมงกี่ยามแล้วหา\"เควินเริ่มมีน้ำโหเพราะความไม่รู้เรื่องของคนตรงหน้า ฮิวท์เงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาเรือนยักษ์ที่ทำงานรับใช้หอนอนชายมานานกว่าสิบปี
\"ว๊ากตีห้า ห้าสิบแปดนาที ทำไมแกไม่บอกฉันแต่แรกวะ เพิ่งมาบอกตอนสองนาทีสุดท้ายเนี่ยนะ โอย โดยไอ้ไม้เสียบผีนั่นให้ล้างห้องน้ำฉลองคริสมาสนี้แน่เลย\"ฮิวท์บ่นพร้อมกับถือ(หรือลากกันแน่)ผ้าเช็ดตัววิ่งเข้าห้องน้ำไป ไม้เสียบผีที่ว่าก็คือคุฌลุงแก่ผู้ฃึ่งเป็นหัวหน้าระเบียบจัดของพวกเขานี่เอง
\"ไม่ไหวเลย เพื่อนเรา\"เควินส่ายหน้าอย่างเอือมสุดขีด
และนี่คือกิจวัตรในตอนเช้าทุกๆวันของทั้งสอง-_-
ถ้าเกิดมีใครถามเควินว่าอะไรเป็นสิ่งยากที่สุด เควินจะตอบว่าการปลุกฮิวท์นี่แหละยากที่สุด เควินเป็นเพื่อนสนิทคนเดียวของฮิวท์ เขาอายุ
มากกว่าฮิวท์ปีเศษ เควินนึกย้อนกลับไปในวันแรกที่เขาได้รู้จักกับฮิวท์
คืนนั้นเป็นคืนที่พ่อเขาย้ายมาทำงานในโรงงานเพื่อการเกษตรแห่งนี้เป็นวันแรกหลังจากที่ว่างงานได้สามเดือน และพ่อจำเป็นต้อพาเขามาด้วย รถเทียมม้าเก่าๆฃึ่งเป็นสมบัติชิ้นสุดท้ายของพ่อได้นำพาร่างเควินและพ่อของเขาบุกไปท่ามกลางกลางสายฝนที่กระหน่ำเทมาอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
\"พ่อฮะ อีกนานไหมฮะ ผมหนาวจะตายอยู่แล้ว\"เควินเอ่ยปากถามพ่อเขาเบาๆ หลังจากที่เงียบมานาน
\"อืม เกือบแล้วละลูก เอาผ้าสีน้ำตาลตรงนั้นไปห่มก่อนฃิ\"ชายที่กำลังขับเกวียนอยู่หันไปบอกกับลูกของเขาพร้อมกับชี้ไปที่ผ้าห่นสีน้ำตาลเก่าตรงมุมหึ่งของห้อง
ไม่กี่อึดใจต่อมา
\"เควิน ถึงแล้วลูก\"ผู้เป็นพ่อบอกพร้อมกับสะกิดลูกชายเบาๆ
เควินเป็นเด็กตื่นง่ายเพราะเขาเป็นคนที่ขี้ระแวงมาแต่เด็ก เควินค่อยๆปรือเปือกตาขึ้นอย่างอ่อนล้า และกระพริบตาสองสามทีเพื่อให้คุ้นเคยกับแสงรอบตัว
\"เควิน มาช่วยพ่อขนของหน่อยซิลูก\"พ่อเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
\"ฮะ\"เควินรับคำเบาๆ พร้อมกับหันมองรอบๆตัว หรือ บ้านใหม่ของเขานั่นเอง
ทันใดนั้นก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นข้างหลังเขา
\"นายเป็นใคร\"เด็กชายผิวขาวอายุไร่เรี่ยกับเขาถามขึ้น แววตาฉายแววสงสัยแบบกวนๆ อืม เราจะตอบว่าไรดีล่ะ
\"ก็คนๆหนึ่งที่มาจากภูเขาเวสเทิร์นน่ะ\"
\"มาทำไมอ่ะ\" เอ ยังไม่เลิกสงสัยอีก ไอนี่ แถมยังทำหน้าตาเบื่อโลกอีก
\"แล้วมันเป็นธุระอะไรของนายฮะ\"เควินตอบอย่างไม่สบอารมฌ์นัก แต่เขาก็มีมรรยาทพอที่จะตอบคำถามของเด็กน่ารำคาญนี่ อย่างน้อยก็ตอนนี้อ่ะนะ
\"พ่อฉันมาทำงานที่นี่ แล้วพาฉันมาด้วย เข้าใจไหม แล้วไม่ต้องมาถามอีกนะ\"
\"นายชื่อไรอ่ะ\"โอ๊ย จาบ้าตาย มันได้ฟังที่ฉันพูดไหมเนี่ย รำคาญโว๊ย คราวนี้ถามกลับบ้างดีกว่า จะได้ไม่ต้องคอยตอบอยู่ฝ่ายเดียว
\"แล้วนายชื่ออะไร บ้านอยู่ไหน พ่อชื่อไร ทำไมถึงผิวขาว อยู่ที่นี่มากี่ปีแล้ว อ้อ แล้วทำไมถึงได้ขี้สงสัยนัก ฮึ\"
\"เฮ้ย ไอ้เคน! แกเข้าทรงหรือไงฟะ เรียกก็ไม่ตอบ เหลืออีก 30 วินาทีนะเฟ้ย ไปก่อนล่ะ\"เสียงของฮิวท์ทำให้เควินตื่นจากภวังค์
\"รอด้วยยย!\"เควินวิ่งตามฮิวท์ไป พร้อมกับคำถามที่ยังค้างคาใจอยู่ว่า แล้วตกลงฉันสนิทกับไอ้ฮิวท์มันได้ยังไงฟะ
แต่ยังไม่ที่เควินจะคิดอะไรไปมากกว่านั้นก็โดนฉุดกระชากโดยท่านฮิวท์เสียแล้ว
ตุบ! ตาบ! ปัง! โครม! ผลั่ก!
ไม่ต้องตกใจค่ะ นี่คือท่าไม้ตายของทั้งสอง คือเหาะแบบไม่ลอย แต่เร็วยิ่งกว่าเหาะจริงๆซะอีก
\"เฮ้อถึงซักที ไม่รูวันนี้ยัยเซลาร์จะมาพูดประชาสัมพันธ์อะไรอีก น่าเบื่อชะมัด โชดดีที่มาทันนะเนี่ย\"เควินพูดขึ้น แต่ไม่ทันได้สังเกตสายตาที่เฉียบแหลมคู่หนึ่งมองมา เธอคือเชลาร์ ภรรยาของนายคริสเตียน(ไม้เสียบผี) ที่มักจะมารักษาการณ์แทนสามีอยู่เสมอนั่นเอง
\"มาทันอะไรกัน! นี่พวกเธอสายมา 5 นาทีแล้วนะ! ฮิวท์ เควิน ส่วนเธอมิสเตอร์เควิน กล้าดียังไงมาเรียกฉันว่ายัยเซลาร์! มองไม่เห็นรึไงยะ\"
\"ก็พี่ตัวเล..\"เควินที่กหำลังจะพูดว่า \'ก็พี่ตัวเล็กนี่หว่า\' โดนฮิวท์ที่อยู่ข้างๆปิดปากไว้ก่อน ไม่งั้นเขาต้องโดนเชือดแน่ๆ เพราะเซลาร์เชื่อความเตี้ย(มาก)ของเธอเป็ปมด้อยอย่างเดียวที่ขัดขวางความสวย(ในความคิด)ของเธอ
\"คือ เควินเขามัวแต่ชักช้าน่ะฮะ ผมเลยต้องรอเขา\"ฮิวท์แก้ตัว
\"อะไรกัน! นายนั่นแหละ ตื่นสาย อาบน้ำก็ช้า\"แต่เควินไม่พอใจที่โดนกล่าวหา
\"นายแหละ เคน อย่ามั่ว\"ฮิวท์ก็ไม่ยอมเหมือนกัน
\"นายแหละ แล้วอย่ามาเรียกฉันว่าเคนอีก\"เควินไม่ชอบให้คนอื่นเรียกเขาว่าเคน ซึ่งฮิวท์เองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม
\"หยุดได้แล้ว! ทั้งสองคนน่ะแหละ! ไม่มีมรรยาทเลยเด็กพวกนี้ เพื่อเป็นการทำโทษที่พวกเธอมาสายและทำตัวเหมือนเด็ก พวกเธอสองคนต้องไปอยู่เวรตลอดสัปดาห์นี้ตอน 6 โมงเย็น! เอ ไม่สิ ต้องจับแยกๆ เอางี้ เควิน เธอต้องไปช่วยงานฉันที่ห้องหลังเลิกงานทุววันจนกว่าฉันจะพอใจ ส่วนนาย ฮิวท์ อืม เธออดอาหารเย็น แล้วคืนนี้ก็ไปนอนข้างนอกซะ แล้วตอนเช้าค่อยกลับมา ควาวนี้พวกเธอก็จะได้รับบทเรียนว่าอย่ามาสายอีก ไม่งั้นโดนหนักกว่านี้แน่!\"เซลาร์จัดการให้บทเรียนพวกเขาทั้งสองเป็นที่เรียบร้อย เควินกำลังกลุ้มใจว่าเขาจะขยะแขยงแค่ไหนเมื่อต้องอยู่กับคุณนายเจ้าระเบียบนี่สองต่อสองในห้องที่สุดจะโสโครกของคุณเธอ ฮิวท์ก็เช่นกัน เพราะข้างนอกช่างหนาวเหน็บและเต็มไปด้วยยุงโดยเฉพาะตอนกลางคืน แต่โชคดีที่เขาพอจะมีเงินติดตัวอยู่บ้างพอที่จะซื้อขนมปังซักชิ้นสำหรับอาหารเย็น
ยัยเซลาร์กระแอมทีหนึ่งก่อนจะพล่ามต่อ
\"ขอโทษที่เสียเวลาทุกคน วันนี้ไม่มีอะไรมาก แต่ฉันจะเตือนพวกเธอว่าพรุ่งนี้ตอนบ่ายจะมีการซ้อมหนีไฟประจำปีนี้โดยที่เราจะใช้ก๊าซควันจริงๆ เพราะฉะนั้นระวังด้วย เตรียมตัวมาให้ดี เอาละ วันนี้พอแค่นี้ก่อน\"แล้วพี่แกก็เดินฉับๆออกไป
เสียงเจี้ยวจ้าวของทุคนดังขึ้นอีกครั้ง แล้วต่างแยกย้ายไปทำงานของตน
\"ฉันละไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าทำไมต้องมีการซ้อมหนีไฟด้วย ทั้งๆที่โรงงานนี่มันก็ไม่เห็นจะใช้ไฟฟ้าหรืออะไรตรงไหนเลยง่ะ นายว่าไหม\"เควินบ่นกระปอดกระแปดอยู่ข้างๆฮิวท์ระหว่างที่พวกเขากำลังเดินข้ามสะพานเรดบริดจ์เก่าๆที่ทอดยาวไปสู่โกลเด้นฟาร์มที่เป็นงานส่วนของพวกเขา
โรงงานแห่งนี้จัดว่าใหญ่มากทีเดียว มันตั้งอยู่ใจกลางภูเขาแห่งหนึ่งในอังกฤษล้อมลอบด้วยทุ่งหญ้าและทางทิศเหนือก็มีหมู่บ้านเล็กๆแต่อยู่กันอย่างแออัดกับตลาดที่เป็นสูญรวมของชุมชน ฮิวท์มักไปที่นั่นในวันอาทิตย์ โรงงานแห่งนี้แบ่งเป็นสี่ส่วนด้วยกันคือ
โกลเด้นฟาร์ม จะจัดการเกี่ยวกับการขายทั้งหมด ใหญ่ที่สุดในบรรดาฟาร์มทั้งหลาย จะแบ่งอีกเป็นสองส่วนคือ ฝ่ายขนส่งที่จะต้องเดินทางไปส่งผลิตภัณฑ์ให้กับตลาดต่างๆ อีกส่วนคือส่วนที่ทำเกี่ยวกับบันทึกการขายซึ่งฮิวท์และเควินทำอยู่ พวกเขาแอบน้อยใจอยู่นิดๆที่ต้องมาทำงานที่น่าเบื่อที่สุด ก็เพราะยัยเซลาร์อีกน่ะแหละ
อันต่อมาคืออินฟอฟาร์ม จะดูแลเรื่องธุรการทั้งหมด ใครจะมาถามหรือมีปัญหาอะไรก็ต้องฝ่ายนี้ละ
อีกสองอันจะเป็นการผลิตทั้ง ที่ต้องแบ่งเป็นสองอันก็เพราะมันมีเยอะมากๆๆๆๆ
ในตอนเย็น
\"โชดดีนะเพื่อน หวังว่าแกคงกลับมาด้วยร่างกายครบ 32 ประการล่ะ ฮ่าฮ่า\"เควินเอ่ยน้ำเสียงห่วงใย+กวนตีน
\"เช่นกันเพื่อน หวังว่าแกคงไม่โดนยัยเซลาร์มันปล้ำนะ\"ฮิวท์หยอกกลับแต่มันได้ผลดีทีเดียว เพราะเควินหยุดกึก
\"อย่าพูดดิวะ ขนลุกว่ะ\"
\"เออๆ เอาเถอะ งั้นฉันไปล่ะ\"
\"อือ แล้วเจอกัน\"
เมื่อล่ำลากันเสร็จเควินก็เดินไปทางห้องทำงานของเซลาร์ ส่วนฮิวท์ก็เดินไปทางประตูทางออก อืม เย็สบายดีจัง เขาคิดขณะที่พาร่างกายอันเบาหวิวของตนเดินตรงไป แล้วจู่ๆก็ปรากฏร่างๆหนึ่ง ฮิวท์พยายามมองร่างๆนั้นด้วยความลำบากยิ่งเนื่องจากความมืด แต่เขาคุ้นเคยกับร่างอวบๆนี้ดี พ่อเขานั่นเอง พ่อก็เหมือนจะเห็นเขาเหมือนกัน
\"หวัดดีฮะ พ่อ!\"ฮิวท์วิ่งเข้าไปกอดพ่อของตน ช่วงนี้เขาไม่ได้เจอพ่อเลย อกพ่อยังคงอุ่นเหมือนเดิม พ่อไม่ได้ว่าอะไรแต่บีบไหล่เขาเบาๆ
\"แล้วนี่แกจะไปไหนล่ะ โดนทำโทษอีกล่ะสิ ไม่ไหวเลยลูกคนนี้\"พ่อตอบพร้อมกับส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ แต่ฮิวท์ก็สัมผัสได้ถึงความห่วใยในน้ำเสียง พ่อมักไม่ค่อยแสดงออก แต่เขาก็คุ้นเสียแล้ว
\"ฮะ แต่ไม่ต้องห่วงหรอกฮะ ผมจะระวัง\"ฮิวท์รับคำ
\"แล้วมีเงินติดตัวไหม เอ้า เอานี่ไป\"พ่อเอ่ย พร้อมกับส่งเงินจำนวนหนึ่งให้
\"ขอบคุณครับ งั้นผมไปก่อนนะ\"
\"เออ อย่าเถลไถลนะ!\"พ่อตะโกนตามหลัง
ฮิวท์เดินต่อไปเรื่อยๆ ผ่านประตูไม้โอกบานใหญ่ สายรมอ่อนๆพัดผ่านใบหน้าเขาไป แล้วเราจะไปไหนดีล่ะ ไปในหมู่บ้านดีกว่า เผื่อจะนอนที่นู่นยุงไม่เยอะเท่าไหร่ อืม แต่เดี๋ยวแวะซื้อขนมปังซักชิ้นก่อนละกัน ฮิวท์เข้าไปในตลาดที่อยู่ใจกลางหมู่บ้าน เขากะว่าจะไปร้านเบรด &โรลที่เขาซื้อกินเป็ประจำ แต่เขาก็ต้องผิดหวังเพราะร้านปิดเสียแล้ว ฮิวท์กำลังจะเดินต่อไปแต่สายตาเขาก็ไปสะดุดที่ร้านร้านหนึ่งเข้า แต่มันก็ไม่เชิงเป็นร้านเท่าไรนัก เพราะมันเล็กมากๆแบบต้องต่อแถวกันเข้า เหมือนซอกแคบๆมากกว่า ฮิว์ไม่เคยเห็ร้านๆนี้มาก่อนเลย ภายในร้านก็มืดสนิท แปลกแฮะประตูก็ไม่ได้ปิดแต่ทำไมถึงไม่เปิดไฟนะ ดูเหมือนจะไม่มีใครสังเกตมัน
ฮิวท์เงยหน้าไปมองข้างบนก็เห็นป้ายชื่อร้านแต่มันซีดมากๆ จนแทบมองไม่เห็น เห็นเป็นรางๆว่า klaskano 4 ชื่อแปลกจัง จะขายอะไรนะ อาหารหรือว่าของใช้ แต่ร้านไม่รับแขกเอาซะเลย ลองเข้าไปดูดีไหม ไหนๆก็ไม่มีอะไรทำแล้ว แต่ไม่ดีกว่ามันดูน่ากลัวๆยังไงก้อม่ายรู้
..แต่ในที่สุดจิตใต้สำนึกก็สั่งให้เขาเข้าไป..
-----------------------------
เฮ้อ! ในที่สุดบทนี้ก้อจบซักทีo_0 ช่วงนี้มีสอบก้อเลยอัพทีละนิดค่ะ
ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านนะคะ และขอบคุณทุกความคิดเห็นและคะแนนค่ะ
----------------------------------------------------------------------------
แก แกมันไอ้ตัวซวย ใคร? นั้นใครน่ะ?
แกมันก็แค่เศษสวะ
เด็กชายหันไปรอบๆตัว แต่ก็ไม่เจอที่มาของเสียงนั้น
ท่ามกลางความมืดมีเงาบางๆของร่างๆหนึ่ง
แกมันไม่ควรเกิดมาเป็นมนุษย์
\"ฉันถามว่าครายยยย\"เด็กชายพยายามเดินไปหาร่างๆนั้นแต่ไปเท่าไหร่ก้อไม่ถึงฃักที จนกระทั่งเด็กชายหมดแรงและล้มลงแต่จู่ๆเงาที่ว่า นั่นก็ค่อยคลืบคลานเข้ามา
หาตัวเขา เด็กสังเกตเห็นรอยยิ้มเยือกเย็นปรากฏอยู่บนใบหน้าขาวฃีดนั้น มันทำให้เขาไม่กล้าแม่แต่จะลุกขึ้น แล้วชายลึกลับคนนั้นก็ใกล้เข้ามาเรื่อย แม้เด็กชายจะไม่
สามารถใบนั้นได้ชัดเจนนักเนื่องจากความมืดรอบๆตัว แต่เขาก็รู้สึกคุ้นกับใบหน้านั้นเสียเหลือเกิน เอาวะไม่ถามก็ไม่รู้ เขาคิด แล้วจึงรวบรวมความกล้าตะโกนออกไป
\"บอกมานะว่าแกคือใคร ทำไมต้องมาว่าฉันด้วย ฉันไปทำอะไรให้แม่แกฮะ ว่างนักหรือไง\"ตอนนี้ไม่เหลือความกลัวอีกต่อไป มี่แต่โทสะและความกล้า
แต่ไม่ว่าชายคนนั้นก็ยังไม่มีท่าว่าจะตอบคำถามของเด็กชายได้แต่แสยาะยิ้ม และแล้วจู่ก็มีแสงสีดำวาบ ปกคลุมไปทั่วบริเวณนั้น รอบตัวมืดสนิท สติเริ่มเรือนรางแต่ก็พอจะได้ยินเสียงตอบของชายลึกลับ
แล้วแกจะได้พบฉันแน่ฮิวท์ ไม่ต้องกังวลไปหรอก แม้เสียงนั้นจะมากเบาก็ตาม แต่มันก็ดังก้องอยู่ในหัว
\"ฮิวท์\"
\"แกเป็นใคร แน่จริงก็ออกมาเซ่\"เจ้าตัวยังคงไม่ได้สติ
\"ฮิวท์ นี่ฉันเองเควิน\"เจ้าคนที่เรียกตัวเองว่าเควินพูดออกมาอย่างเบื่อหน่าย
เงียบ
\"ฮิวท์โว้ย แกจะนอนไปอีกนานไม๊มม\"
พลั่ก
\"โอ๊ย เควิน แกถีบฉันทำไม\"ฮิวท์พูดด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับ
\"ถามได้ จะให้ฉันเรียกไปถึงไหนหา แล้วแกเป็นอะไรถึงได้เอาแต่ตะโกนเนี่ย\"เควินไขข้อสงสัยของฮิวท์
\"เฮ้อ ฝันร้ายน่ะ ไม่รู้เป็นอะไร ฝันแต่เรื่องเดิมๆทุกคืน แล้วแกมาปลุกฉันทำไม คนกำลังนอน\"ฮิวท์ไม่พอใจนักที่จู่ๆก็ถูกปลุก
\"แล้วตอนนี้มันกี่โมงกี่ยามแล้วหา\"เควินเริ่มมีน้ำโหเพราะความไม่รู้เรื่องของคนตรงหน้า ฮิวท์เงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาเรือนยักษ์ที่ทำงานรับใช้หอนอนชายมานานกว่าสิบปี
\"ว๊ากตีห้า ห้าสิบแปดนาที ทำไมแกไม่บอกฉันแต่แรกวะ เพิ่งมาบอกตอนสองนาทีสุดท้ายเนี่ยนะ โอย โดยไอ้ไม้เสียบผีนั่นให้ล้างห้องน้ำฉลองคริสมาสนี้แน่เลย\"ฮิวท์บ่นพร้อมกับถือ(หรือลากกันแน่)ผ้าเช็ดตัววิ่งเข้าห้องน้ำไป ไม้เสียบผีที่ว่าก็คือคุฌลุงแก่ผู้ฃึ่งเป็นหัวหน้าระเบียบจัดของพวกเขานี่เอง
\"ไม่ไหวเลย เพื่อนเรา\"เควินส่ายหน้าอย่างเอือมสุดขีด
และนี่คือกิจวัตรในตอนเช้าทุกๆวันของทั้งสอง-_-
ถ้าเกิดมีใครถามเควินว่าอะไรเป็นสิ่งยากที่สุด เควินจะตอบว่าการปลุกฮิวท์นี่แหละยากที่สุด เควินเป็นเพื่อนสนิทคนเดียวของฮิวท์ เขาอายุ
มากกว่าฮิวท์ปีเศษ เควินนึกย้อนกลับไปในวันแรกที่เขาได้รู้จักกับฮิวท์
คืนนั้นเป็นคืนที่พ่อเขาย้ายมาทำงานในโรงงานเพื่อการเกษตรแห่งนี้เป็นวันแรกหลังจากที่ว่างงานได้สามเดือน และพ่อจำเป็นต้อพาเขามาด้วย รถเทียมม้าเก่าๆฃึ่งเป็นสมบัติชิ้นสุดท้ายของพ่อได้นำพาร่างเควินและพ่อของเขาบุกไปท่ามกลางกลางสายฝนที่กระหน่ำเทมาอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
\"พ่อฮะ อีกนานไหมฮะ ผมหนาวจะตายอยู่แล้ว\"เควินเอ่ยปากถามพ่อเขาเบาๆ หลังจากที่เงียบมานาน
\"อืม เกือบแล้วละลูก เอาผ้าสีน้ำตาลตรงนั้นไปห่มก่อนฃิ\"ชายที่กำลังขับเกวียนอยู่หันไปบอกกับลูกของเขาพร้อมกับชี้ไปที่ผ้าห่นสีน้ำตาลเก่าตรงมุมหึ่งของห้อง
ไม่กี่อึดใจต่อมา
\"เควิน ถึงแล้วลูก\"ผู้เป็นพ่อบอกพร้อมกับสะกิดลูกชายเบาๆ
เควินเป็นเด็กตื่นง่ายเพราะเขาเป็นคนที่ขี้ระแวงมาแต่เด็ก เควินค่อยๆปรือเปือกตาขึ้นอย่างอ่อนล้า และกระพริบตาสองสามทีเพื่อให้คุ้นเคยกับแสงรอบตัว
\"เควิน มาช่วยพ่อขนของหน่อยซิลูก\"พ่อเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
\"ฮะ\"เควินรับคำเบาๆ พร้อมกับหันมองรอบๆตัว หรือ บ้านใหม่ของเขานั่นเอง
ทันใดนั้นก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นข้างหลังเขา
\"นายเป็นใคร\"เด็กชายผิวขาวอายุไร่เรี่ยกับเขาถามขึ้น แววตาฉายแววสงสัยแบบกวนๆ อืม เราจะตอบว่าไรดีล่ะ
\"ก็คนๆหนึ่งที่มาจากภูเขาเวสเทิร์นน่ะ\"
\"มาทำไมอ่ะ\" เอ ยังไม่เลิกสงสัยอีก ไอนี่ แถมยังทำหน้าตาเบื่อโลกอีก
\"แล้วมันเป็นธุระอะไรของนายฮะ\"เควินตอบอย่างไม่สบอารมฌ์นัก แต่เขาก็มีมรรยาทพอที่จะตอบคำถามของเด็กน่ารำคาญนี่ อย่างน้อยก็ตอนนี้อ่ะนะ
\"พ่อฉันมาทำงานที่นี่ แล้วพาฉันมาด้วย เข้าใจไหม แล้วไม่ต้องมาถามอีกนะ\"
\"นายชื่อไรอ่ะ\"โอ๊ย จาบ้าตาย มันได้ฟังที่ฉันพูดไหมเนี่ย รำคาญโว๊ย คราวนี้ถามกลับบ้างดีกว่า จะได้ไม่ต้องคอยตอบอยู่ฝ่ายเดียว
\"แล้วนายชื่ออะไร บ้านอยู่ไหน พ่อชื่อไร ทำไมถึงผิวขาว อยู่ที่นี่มากี่ปีแล้ว อ้อ แล้วทำไมถึงได้ขี้สงสัยนัก ฮึ\"
\"เฮ้ย ไอ้เคน! แกเข้าทรงหรือไงฟะ เรียกก็ไม่ตอบ เหลืออีก 30 วินาทีนะเฟ้ย ไปก่อนล่ะ\"เสียงของฮิวท์ทำให้เควินตื่นจากภวังค์
\"รอด้วยยย!\"เควินวิ่งตามฮิวท์ไป พร้อมกับคำถามที่ยังค้างคาใจอยู่ว่า แล้วตกลงฉันสนิทกับไอ้ฮิวท์มันได้ยังไงฟะ
แต่ยังไม่ที่เควินจะคิดอะไรไปมากกว่านั้นก็โดนฉุดกระชากโดยท่านฮิวท์เสียแล้ว
ตุบ! ตาบ! ปัง! โครม! ผลั่ก!
ไม่ต้องตกใจค่ะ นี่คือท่าไม้ตายของทั้งสอง คือเหาะแบบไม่ลอย แต่เร็วยิ่งกว่าเหาะจริงๆซะอีก
\"เฮ้อถึงซักที ไม่รูวันนี้ยัยเซลาร์จะมาพูดประชาสัมพันธ์อะไรอีก น่าเบื่อชะมัด โชดดีที่มาทันนะเนี่ย\"เควินพูดขึ้น แต่ไม่ทันได้สังเกตสายตาที่เฉียบแหลมคู่หนึ่งมองมา เธอคือเชลาร์ ภรรยาของนายคริสเตียน(ไม้เสียบผี) ที่มักจะมารักษาการณ์แทนสามีอยู่เสมอนั่นเอง
\"มาทันอะไรกัน! นี่พวกเธอสายมา 5 นาทีแล้วนะ! ฮิวท์ เควิน ส่วนเธอมิสเตอร์เควิน กล้าดียังไงมาเรียกฉันว่ายัยเซลาร์! มองไม่เห็นรึไงยะ\"
\"ก็พี่ตัวเล..\"เควินที่กหำลังจะพูดว่า \'ก็พี่ตัวเล็กนี่หว่า\' โดนฮิวท์ที่อยู่ข้างๆปิดปากไว้ก่อน ไม่งั้นเขาต้องโดนเชือดแน่ๆ เพราะเซลาร์เชื่อความเตี้ย(มาก)ของเธอเป็ปมด้อยอย่างเดียวที่ขัดขวางความสวย(ในความคิด)ของเธอ
\"คือ เควินเขามัวแต่ชักช้าน่ะฮะ ผมเลยต้องรอเขา\"ฮิวท์แก้ตัว
\"อะไรกัน! นายนั่นแหละ ตื่นสาย อาบน้ำก็ช้า\"แต่เควินไม่พอใจที่โดนกล่าวหา
\"นายแหละ เคน อย่ามั่ว\"ฮิวท์ก็ไม่ยอมเหมือนกัน
\"นายแหละ แล้วอย่ามาเรียกฉันว่าเคนอีก\"เควินไม่ชอบให้คนอื่นเรียกเขาว่าเคน ซึ่งฮิวท์เองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม
\"หยุดได้แล้ว! ทั้งสองคนน่ะแหละ! ไม่มีมรรยาทเลยเด็กพวกนี้ เพื่อเป็นการทำโทษที่พวกเธอมาสายและทำตัวเหมือนเด็ก พวกเธอสองคนต้องไปอยู่เวรตลอดสัปดาห์นี้ตอน 6 โมงเย็น! เอ ไม่สิ ต้องจับแยกๆ เอางี้ เควิน เธอต้องไปช่วยงานฉันที่ห้องหลังเลิกงานทุววันจนกว่าฉันจะพอใจ ส่วนนาย ฮิวท์ อืม เธออดอาหารเย็น แล้วคืนนี้ก็ไปนอนข้างนอกซะ แล้วตอนเช้าค่อยกลับมา ควาวนี้พวกเธอก็จะได้รับบทเรียนว่าอย่ามาสายอีก ไม่งั้นโดนหนักกว่านี้แน่!\"เซลาร์จัดการให้บทเรียนพวกเขาทั้งสองเป็นที่เรียบร้อย เควินกำลังกลุ้มใจว่าเขาจะขยะแขยงแค่ไหนเมื่อต้องอยู่กับคุณนายเจ้าระเบียบนี่สองต่อสองในห้องที่สุดจะโสโครกของคุณเธอ ฮิวท์ก็เช่นกัน เพราะข้างนอกช่างหนาวเหน็บและเต็มไปด้วยยุงโดยเฉพาะตอนกลางคืน แต่โชคดีที่เขาพอจะมีเงินติดตัวอยู่บ้างพอที่จะซื้อขนมปังซักชิ้นสำหรับอาหารเย็น
ยัยเซลาร์กระแอมทีหนึ่งก่อนจะพล่ามต่อ
\"ขอโทษที่เสียเวลาทุกคน วันนี้ไม่มีอะไรมาก แต่ฉันจะเตือนพวกเธอว่าพรุ่งนี้ตอนบ่ายจะมีการซ้อมหนีไฟประจำปีนี้โดยที่เราจะใช้ก๊าซควันจริงๆ เพราะฉะนั้นระวังด้วย เตรียมตัวมาให้ดี เอาละ วันนี้พอแค่นี้ก่อน\"แล้วพี่แกก็เดินฉับๆออกไป
เสียงเจี้ยวจ้าวของทุคนดังขึ้นอีกครั้ง แล้วต่างแยกย้ายไปทำงานของตน
\"ฉันละไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าทำไมต้องมีการซ้อมหนีไฟด้วย ทั้งๆที่โรงงานนี่มันก็ไม่เห็นจะใช้ไฟฟ้าหรืออะไรตรงไหนเลยง่ะ นายว่าไหม\"เควินบ่นกระปอดกระแปดอยู่ข้างๆฮิวท์ระหว่างที่พวกเขากำลังเดินข้ามสะพานเรดบริดจ์เก่าๆที่ทอดยาวไปสู่โกลเด้นฟาร์มที่เป็นงานส่วนของพวกเขา
โรงงานแห่งนี้จัดว่าใหญ่มากทีเดียว มันตั้งอยู่ใจกลางภูเขาแห่งหนึ่งในอังกฤษล้อมลอบด้วยทุ่งหญ้าและทางทิศเหนือก็มีหมู่บ้านเล็กๆแต่อยู่กันอย่างแออัดกับตลาดที่เป็นสูญรวมของชุมชน ฮิวท์มักไปที่นั่นในวันอาทิตย์ โรงงานแห่งนี้แบ่งเป็นสี่ส่วนด้วยกันคือ
โกลเด้นฟาร์ม จะจัดการเกี่ยวกับการขายทั้งหมด ใหญ่ที่สุดในบรรดาฟาร์มทั้งหลาย จะแบ่งอีกเป็นสองส่วนคือ ฝ่ายขนส่งที่จะต้องเดินทางไปส่งผลิตภัณฑ์ให้กับตลาดต่างๆ อีกส่วนคือส่วนที่ทำเกี่ยวกับบันทึกการขายซึ่งฮิวท์และเควินทำอยู่ พวกเขาแอบน้อยใจอยู่นิดๆที่ต้องมาทำงานที่น่าเบื่อที่สุด ก็เพราะยัยเซลาร์อีกน่ะแหละ
อันต่อมาคืออินฟอฟาร์ม จะดูแลเรื่องธุรการทั้งหมด ใครจะมาถามหรือมีปัญหาอะไรก็ต้องฝ่ายนี้ละ
อีกสองอันจะเป็นการผลิตทั้ง ที่ต้องแบ่งเป็นสองอันก็เพราะมันมีเยอะมากๆๆๆๆ
ในตอนเย็น
\"โชดดีนะเพื่อน หวังว่าแกคงกลับมาด้วยร่างกายครบ 32 ประการล่ะ ฮ่าฮ่า\"เควินเอ่ยน้ำเสียงห่วงใย+กวนตีน
\"เช่นกันเพื่อน หวังว่าแกคงไม่โดนยัยเซลาร์มันปล้ำนะ\"ฮิวท์หยอกกลับแต่มันได้ผลดีทีเดียว เพราะเควินหยุดกึก
\"อย่าพูดดิวะ ขนลุกว่ะ\"
\"เออๆ เอาเถอะ งั้นฉันไปล่ะ\"
\"อือ แล้วเจอกัน\"
เมื่อล่ำลากันเสร็จเควินก็เดินไปทางห้องทำงานของเซลาร์ ส่วนฮิวท์ก็เดินไปทางประตูทางออก อืม เย็สบายดีจัง เขาคิดขณะที่พาร่างกายอันเบาหวิวของตนเดินตรงไป แล้วจู่ๆก็ปรากฏร่างๆหนึ่ง ฮิวท์พยายามมองร่างๆนั้นด้วยความลำบากยิ่งเนื่องจากความมืด แต่เขาคุ้นเคยกับร่างอวบๆนี้ดี พ่อเขานั่นเอง พ่อก็เหมือนจะเห็นเขาเหมือนกัน
\"หวัดดีฮะ พ่อ!\"ฮิวท์วิ่งเข้าไปกอดพ่อของตน ช่วงนี้เขาไม่ได้เจอพ่อเลย อกพ่อยังคงอุ่นเหมือนเดิม พ่อไม่ได้ว่าอะไรแต่บีบไหล่เขาเบาๆ
\"แล้วนี่แกจะไปไหนล่ะ โดนทำโทษอีกล่ะสิ ไม่ไหวเลยลูกคนนี้\"พ่อตอบพร้อมกับส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ แต่ฮิวท์ก็สัมผัสได้ถึงความห่วใยในน้ำเสียง พ่อมักไม่ค่อยแสดงออก แต่เขาก็คุ้นเสียแล้ว
\"ฮะ แต่ไม่ต้องห่วงหรอกฮะ ผมจะระวัง\"ฮิวท์รับคำ
\"แล้วมีเงินติดตัวไหม เอ้า เอานี่ไป\"พ่อเอ่ย พร้อมกับส่งเงินจำนวนหนึ่งให้
\"ขอบคุณครับ งั้นผมไปก่อนนะ\"
\"เออ อย่าเถลไถลนะ!\"พ่อตะโกนตามหลัง
ฮิวท์เดินต่อไปเรื่อยๆ ผ่านประตูไม้โอกบานใหญ่ สายรมอ่อนๆพัดผ่านใบหน้าเขาไป แล้วเราจะไปไหนดีล่ะ ไปในหมู่บ้านดีกว่า เผื่อจะนอนที่นู่นยุงไม่เยอะเท่าไหร่ อืม แต่เดี๋ยวแวะซื้อขนมปังซักชิ้นก่อนละกัน ฮิวท์เข้าไปในตลาดที่อยู่ใจกลางหมู่บ้าน เขากะว่าจะไปร้านเบรด &โรลที่เขาซื้อกินเป็ประจำ แต่เขาก็ต้องผิดหวังเพราะร้านปิดเสียแล้ว ฮิวท์กำลังจะเดินต่อไปแต่สายตาเขาก็ไปสะดุดที่ร้านร้านหนึ่งเข้า แต่มันก็ไม่เชิงเป็นร้านเท่าไรนัก เพราะมันเล็กมากๆแบบต้องต่อแถวกันเข้า เหมือนซอกแคบๆมากกว่า ฮิว์ไม่เคยเห็ร้านๆนี้มาก่อนเลย ภายในร้านก็มืดสนิท แปลกแฮะประตูก็ไม่ได้ปิดแต่ทำไมถึงไม่เปิดไฟนะ ดูเหมือนจะไม่มีใครสังเกตมัน
ฮิวท์เงยหน้าไปมองข้างบนก็เห็นป้ายชื่อร้านแต่มันซีดมากๆ จนแทบมองไม่เห็น เห็นเป็นรางๆว่า klaskano 4 ชื่อแปลกจัง จะขายอะไรนะ อาหารหรือว่าของใช้ แต่ร้านไม่รับแขกเอาซะเลย ลองเข้าไปดูดีไหม ไหนๆก็ไม่มีอะไรทำแล้ว แต่ไม่ดีกว่ามันดูน่ากลัวๆยังไงก้อม่ายรู้
..แต่ในที่สุดจิตใต้สำนึกก็สั่งให้เขาเข้าไป..
-----------------------------
เฮ้อ! ในที่สุดบทนี้ก้อจบซักทีo_0 ช่วงนี้มีสอบก้อเลยอัพทีละนิดค่ะ
ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านนะคะ และขอบคุณทุกความคิดเห็นและคะแนนค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น