ซามูไรที่รัก<บทนำ>

ลำดับตอนที่ #3 : ความหมายของสายลม

“โฮ้ยยยยยยย  เดินมาตั้งไกลแล้วยังไม่เห็นคนสักคนเลย”   ยูเอะบ่น



ตอนนี้ยูเอะและอากิระเดินทางด้วยกันมาเกือบ  1  เดือนแล้ว   และตอนนี้ทั้งคู่กำลังหลงทางมา   3   วันแล้ว………….เสบียงที่เตรียมมาก็หมดลงแล้ว……….ถ้าวันนี้ทั้งคู่ไม่สามารถหาอาหารได้คงอดตายอย่างแน่นอน



“เฮ้   นกน้อยช่วยมาทางนี้หน่อย”  อากิระแหงนหน้าตะโกนเต็มเสียง



ยูเอะมองตามสายตาของเขาไปก็พบนกเล็กๆ   ฝูงหนึ่งบนท้องฟ้า



หญิงสาวถอนใจพลางส่ายหน้า………..เพื่อนเธอคงหิวและเหนื่อยจนบ้าไปแล้วแน่ๆ…………….



แต่น่าประหลาดที่นกฝูงนั้นพากันบินลงมาตามคำร้องขอของอากิระจริงๆ  O_0



อากิระยื่นมือออกไปให้นกตัวหนึ่งที่ท่าทางจะเป็นจ่าฝูงเกาะ



“ข้าอยากถามพวกเจ้าหน่อย   แถวนี้มีบ้านคนมั๊ยแล้วอีกไกลรึเปล่า”   อากิระถามเบาๆ  อย่างอ่อนโยน



“ตรงไปทางทิศเหนืออีกไม่ถึงครึ่งกิโลก็จะพบบ้านยายแก่ๆ  คนหนึ่ง”   นกตัวนั้นบอกซึ่งเป็นภาษาที่มีแต่เขากับคนอีกคนหนึ่งที่ฟังออก



“ขอบใจนะ   เอ่อ………เจ้ารู้จักเซนริวมั๊ย”   อากิระถามอย่างแผ่วเบายิ่งกว่าตอนแรก  เจ้านกตัวนั้นทำท่าทางรังเกียจจนแทบจะบินหนี



“เจ้าคนโฉดเซนริวน่ะเหรอ   ไม่ว่าใครก็ต้องรู้จักทั้งนั้น  แต่พวกข้าไม่เคยเห็นหน้าหรอก   และไม่คิดจะเข้าใกล้ที่นั่นด้วย”     เจ้านกพูดจบแล้วบินหนีไปทันที  ทิ้งให้อากิระยืนเหม่อ  นัยตาสีดำเข้มของเขาดูหม่นหมองลง



“อากิระ………”    เสียงหนึ่งดังออกมาจากดาบคู่ใจของเขา



“ไม่ต้องห่วงหรอก……..มุราซามะ………ข้าเชื่อในตัวเซนริว”    อากิระยืดตัวขึ้นแล้วแหงนหน้าพูดอย่างมั่นใจ



“นี่นายทำอะไรน่ะ    แล้วนายคุยกับใคร”   ยูเอะถามอย่างสงสัย



“ฮะ  ฮะ  ฮะ   ผมก็คุยกับนกกาไปทั่วล่ะครับ”   อากิระเปลี่ยนท่าทีเป็นชายหนุ่มผู้ร่าเริงคนเดิมในแทบจะทันที



“เฮ้อ………ชั้นว่าให้นายจับนกพวกนั้นมาปิ้งกินซัก  10   ตัว   น่าเสียดายบินหนีไปหมด   นายเรียกมาใหม่ได้มั๊ย”   ยูเอะบ่นอย่างไม่จริงจัง  เธอคิดว่าเมื่อครู่เป็นเรื่องบังเอิญมากกว่า  ใครจะคุยกับนกรู้เรื่อง



“ฮะ  ฮะ  ผมคงทำไม่ลงหรอกครับ……….นกพวกนี้ก็รักชีวิตเหมือนคนเรานี่ล่ะ    แม้แต่มดตัวเล็กๆ  ก็เป็นหนึ่งชีวิต………….เราใช้สิทธิ์อะไรมาทำลายชีวิตมัน………….”   อากิระพูดด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความสะเทือนใจจนยูเอะอึ้ง



ผู้ชายคนนี้ช่างอ่อนโยนเหลือเกิน………….ในโลกนี้จะมีใครหรืออะไรเกลียดเขาลงมั๊ยนะ…………คนที่เกลียดเขาคงเป็นคนที่เลวมากคนหนึ่ง…………..ก็เค้าออกจะดีขนาดนี้……….



อากิระยืนถอนใจในท่าที่หันหลังให้ยูเอะ   น้ำใสๆ  ในดวงตาเอ่อคลอแทบจะล้นทะลักออกมาเมื่อนึกถึงอดีตที่ผิดพลาด…………..รวมทั้งนึกเลยไปถึงบุคคลอันเป็นที่รักทั้ง  2   และสุดท้ายนึกเลยไปถึงผู้หญิงที่เขาทั้งรักทั้งแค้นคนนั้น…………..



ยูเอะไม่รู้หรอกว่าเขาสามารถอ่านใจคนได้…………เธอคิดว่าคนอย่างเขาไม่มีใครเกลียดเหรอ…………..ทำไมจะไม่มีล่ะ………….มีออกจะเยอะแยะไป…………..อาจจะรวมทั้งเธอด้วย………….



แต่คงโทษเธอไม่ได้ที่คิดอย่างนั้น   ทุกสิ่งบนโลกล้วนไม่แน่นอน………….คนที่เอ่ยคำพร่ำสอนให้เขาเห็นความสำคัญของทุกชีวิตบนโลกนั้นขณะนี้เขาเป็นผู้ทำลายชีวิตผู้บริสุทธิ์นับไม่ถ้วน……………..แทบไม่น่าเชื่อว่าเจ้าจะเปลี่ยนไปขนาดนี้เซนริว……………..



ในชีวิตของเขาตอนนี้ที่ขาดคือคนที่รักเขาและเข้าใจเขา………….จะมีก็เพียงมุราซามะที่เป็นดาบเท่านั้นที่รักเขาอย่างแท้จริง……………เขาอยากจะคิดว่ายูเอะก็จะเป็นอีกคนหนึ่ง……….แต่ถ้าเธอรู้ความจริงบางอย่าง…………เธอคงจะเกลียดเขามากกว่า……………



แม้แต่คนที่เขารักที่สุดยังเกลียดเขา…………..ส่วนที่รักเขาในอดีตเขากลับทำให้คนผู้นั้นเสียใจ…………..เขาเป็นคนที่เลวที่สุดในแผ่นดินก็ว่าได้…………….



แม้ว่าอากิระจะได้ข่าวคราวที่แสดงถึงความโหดเหี้ยมไร้เมตตาของเซนริว   1   ในบุคคลที่เขารักที่สุดมาอย่างมากมายใน  5   ปีที่ผ่านมานี้    แต่เขาก็ยังไม่อาจทำใจเชื่อได้โดยสนิทใจ……..……ยิ่งมุราซามะดาบของเขายิ่งไม่เชื่อ……………



“อากิระ…….นายเป็นอะไร……..”    เสียงยูเอะถามขึ้นอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นท่าทีของเขา



“ในอดีต………….ผมมีคนที่ผมรักอยู่  3  คน  กับ  2   สิ่ง…………คนหนึ่งเป็นน้องชาย………..คนหนึ่งเป็นดังพี่   ดังเพื่อน   ดังพ่อ   ดังอาจารย์…………คนสุดท้ายเป็นผู้หญิงที่ผมเคยรัก……………….ไม่สิ………..อาจจะยังรักอยู่…………ส่วนของ  2 สิ่งเป็นดาบ  2  เล่ม……………คือมุราซามะเล่มนี้……………..กับมุรามาสะของน้องชาย…………….แต่สุดท้ายผมทรยศคนทั้ง  3   และดาบทั้ง  2   ผมมันเลวมากใช่มั๊ย………….”   อากิระพูดออกมาอย่างเลื่อนลอยคล้ายไม่ได้ตั้งใจ



“ข้าไม่เคยคิดว่าเจ้าทรยศข้าหรือใคร”     เสียงดาบมุราซามะกล่าวขึ้น



“ไม่ต้องพูดแล้ว”   อากิระตั้งใจจะกล่าวมุราซามะแต่ยูเอะคิดว่าเขาพูดกับเธอ



“ถึงนายจะไม่อยากให้ชั้นพูดนะ   แต่ชั้นก็อยากบอกนายว่า   ชั้นเชื่อใจนายเสมอ    ชั้นคิดว่าที่นายทำไปนั้น  นายมีเหตุผลของนาย”    ยูเอะพูดรวดเดียวแล้วเงียบไป



ทั่วทั้งบริเวณตกอยู่ในความเงียบ………….จะมีก็เพียงเสียงสายลมที่พัดผ่านและใบไม้ที่พลิ้วไหวเท่านั้น…………….



“มีคนบอกว่า…………วันใดที่เราเศร้า…………………ให้เรายืนอยู่ในที่โล่งๆ…………..สายลมจะพัดเอาความเศร้า…………ความเหงาไปจากเราเอง……………วันใดที่คิดว่าไม่เหลือใคร…………..สายลมจะพัดเอาความอบอุ่น…………ความคิดถึงจากคนที่เรารักมาสู่เราเอง…………..เขาคนนั้นยังสัญญาจะเป็นสายลมให้ผม……………จะคอยปลอบโยนผม………..เวลาผมเหงาและอ้างว้าง………..สัญญาจะเป็นกำลังให้ผมลุกขึ้นสู้…………สัญญาจะช่วยไขปัญหาให้ผมยามอับจน…………….สัญญาจะชี้ทางให้ผมยามสับสน…………..แต่จนตอนนี้ผมยังรู้สึกว่างเปล่า…………เขาจะยังจำคำสัญญาได้รึเปล่าก็ไม่รู้……………”    อากิระพูดราวกับเพ้อออกมา





“อากิระ………ต่อไปชั้นจะเป็นสายลมของนายเอง…………”    ยูเอะพูดอย่างแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความหนักแน่นจริงใจ

“หึ   หึ   ขอบใจนะ………….แต่ยังไงผมก็ยังอยากเจอเขา  ยังอยากถามเรื่องต่างๆ   จากเขาให้กระจ่าง…………มีคำถามอีกมากมายที่ผมยังไม่ได้คำตอบ”   อากิระกล่าว  จากนั้นเขาก็สูดหายใจเข้าเต็มปอด



“โอ๊ยยยยยยยยย  หิวชะมัดเลย   เรารีบเดินทางกันดีกว่า    ผมว่าเราคงใกล้จะถึงบ้านคนแล้วนะ”    อากิระเปลี่ยนมากล่าวอย่างร่าเริงแล้วลุกขึ้นวิ่งอย่างกับเด็กเล็กๆ  เหมือนเดิม



ยูเอะอึ้งไปนิดนึงอย่างปรับอารมณ์ไม่ทัน  แต่ไม่ช้าก็วิ่งตามเขาไป



ที่แท้ตัวตนไหนคือตัวตนที่แท้จริงของเขานะ………………